Ik leef een leven vol verdriet en ik heb het gevoel nergens terecht te kunnen. Mijn man en zoon (11j.) hebben Gilles de la Tourette. Zij hebben erg veel nood aan structuur en heel veel last van angsten.
Allebei maken ze me soms 's nachts wakker omwille van een nachtmerrie. Zij hebben vooral vocale tics, Schelle geluiden, plots luid roepen, mij nazeggen,...Ik weet dat het voor hen ook moeilijk is en voor mijn zoon wordt hulp gezocht omdat hij als hij boos wordt, begint te schreeuwen en schelden en moeilijk nog tot bedaren kan worden gebracht. Hij wil ook niet naar enige vorm van opvang, wou ook een tijdje niet meer naar school,.. zodat ik, om een opname voor hem te vermijden, ben thuisgebleven van mijn werk en nu ook financiële problemen heb. Mijn man, werkt omwille van zijn problemen onder zijn niveau .. Daarnaast is hij vaak pessimistisch en depressief (hij heeft ook veel meegemaakt in zijn jeugd) ik heb ook nog een dochter van 13 j die ook lijdt onder alles omdat we nooit moeder-dochter dingen kunnen doen, ik heb niemand in de buurt die op mijn zoon kan passen ..Voor hem is op uitstap gaan de hel ..en ook mijn man kan niet voor mijn zoon zorgen, als zij samen zijn is het constant crisis .. ik zit dus noodgedwongen thuis en ik doe niet anders dan brandjes blussen...ik laat aan niemand zien hoe moeilijk ik het heb om het allemaal nog aan te kunnen, voor de kinderen zet ik een lachend gezicht op. Voor mijn zoon zoeken we nu hulp maar ik heb constant het gevoel dat de problemen onderschat worden. Mijn zoon is een lieve, behulpzame jongen maar eens hij boos wordt (en dat kan om iets heel kleins zijn) schreeuwt hij de boel bijeen en zitten we 2 uur verder nog altijd in crisis. Ik probeer dan rustig te blijven, hem een time-out te geven, tot ik uiteindelijk zelf breek ...
Allebei maken ze me soms 's nachts wakker omwille van een nachtmerrie. Zij hebben vooral vocale tics, Schelle geluiden, plots luid roepen, mij nazeggen,...Ik weet dat het voor hen ook moeilijk is en voor mijn zoon wordt hulp gezocht omdat hij als hij boos wordt, begint te schreeuwen en schelden en moeilijk nog tot bedaren kan worden gebracht. Hij wil ook niet naar enige vorm van opvang, wou ook een tijdje niet meer naar school,.. zodat ik, om een opname voor hem te vermijden, ben thuisgebleven van mijn werk en nu ook financiële problemen heb. Mijn man, werkt omwille van zijn problemen onder zijn niveau .. Daarnaast is hij vaak pessimistisch en depressief (hij heeft ook veel meegemaakt in zijn jeugd) ik heb ook nog een dochter van 13 j die ook lijdt onder alles omdat we nooit moeder-dochter dingen kunnen doen, ik heb niemand in de buurt die op mijn zoon kan passen ..Voor hem is op uitstap gaan de hel ..en ook mijn man kan niet voor mijn zoon zorgen, als zij samen zijn is het constant crisis .. ik zit dus noodgedwongen thuis en ik doe niet anders dan brandjes blussen...ik laat aan niemand zien hoe moeilijk ik het heb om het allemaal nog aan te kunnen, voor de kinderen zet ik een lachend gezicht op. Voor mijn zoon zoeken we nu hulp maar ik heb constant het gevoel dat de problemen onderschat worden. Mijn zoon is een lieve, behulpzame jongen maar eens hij boos wordt (en dat kan om iets heel kleins zijn) schreeuwt hij de boel bijeen en zitten we 2 uur verder nog altijd in crisis. Ik probeer dan rustig te blijven, hem een time-out te geven, tot ik uiteindelijk zelf breek ...
Anoniem
> 2 jaar geleden
