Papa is weg…

Papa is weg…

Een maand geleden overleed hij. Al decennia vechtend tegen lichamelijke problemen. Ging regelmatig naar het ziekenhuis en kwam dan altijd weer terug.

Er was 1 heftige keer. Toen heeft hij op het randje gelegen op de IC. Iets wat ik
Nog steeds niet verwerkt heb, zo’n indruk heeft het op me gemaakt.

Maar verder… hij maakte er wat van met wat hij wel
Kon. En genoot ontzettend van zijn kleinkinderen. Trots en liefde in zijn ogen.

Het afgelopen half jaar was hij voornamelijk in het ziekenhuis. En het heeft tot de laatste maand geduurd voordat ik me besefte dat hij
Dood zou gaan. Mijn moeder en broertje wisten het al langer, maar ik wilde er niet aan geloven.

En opeens was het moment dan echt daar. Alsof het zo moest zijn was ik er toen de arts kwam bespreken dat er niks meer gedaan kon worden. Ik heb me sterk gehouden. Om er te zijn voor hem, voor mama… en nu… is het een maand geleden en valt het rauw op mijn dak wat er is gebeurd. Papa is echt weg. De persoon die van binnen hetzelfde werkt als mij
En mij begrijpt en mijn humor deelt. Mijn eerste liefde…

Ik mis hem zo ontzettend. Wat zou ik graag nog eens met hem willen praten en de liefde in zijn ogen zien.