Afgelopen zondag, eerste kerstdag, is mijn maatje, de liefde van mijn leven overleden op de leeftijd van 62 jaar na een kort ziekbed door alvleesklierkanker.
We kenden elkaar ruim 3 jaar en kwamen elkaar destijds tegen op een zeer bijzondere manier. Mijn eerste vrouw was kort daarvoor ook overleden aan alvleesklierkanker. De voorzienigheid bracht ons bij elkaar en we waren vanaf het allereerste begin soulmates. We waren voor elkaar bestemd en alles ging geweldig. We genoten van en met elkaar. Vrij snel kochten we samen een woning waar we inmiddels ruim 2 jaar woonden.
En toen kwam begin oktober die verschrikkelijke boodschap. Ze heeft gevochten voor wat ze waard was, maar er was geen houden aan. De hele tijd heb ik haar kunnen en mogen verzorgen tot het moment dat ze in mijn armen overleed.
En nu weet ik het niet meer. Ik mis haar zo verschrikkelijk en zou niet weten hoe ik de toekomst in moet.
Ik lees hier regelmatig dat het voelt alsof je stikt. Zo voel ik het ook. Bij het minste of geringste komen de tranen, de paniek, de wanhoop, ook al heb ik lieve mensen om me heen.
Het doet zo'n pijn ...