Het verdriet wordt alleen maar erger

Bijna een jaar geleden is mijn man overleden en het verdriet wordt alleen maar erger.
Ik voel mij schuldig omdat ik dom en egoïstisch ben geweest.
Ik was zo graag bij mijn man maar had bijna nooit zin in sex en vond steeds uitvluchten om eraan te ontkomen.
Toch hield in ik van hem en probeerde hem voortdurend met kleine dingen een plezier te doen.
Ik was ervan overtuigd dat mijn man van mij hield op zijn eigen rustige vertrouwde manier.
Met mijn man dus geen sex maar ineens, na 16 jaar huwelijk was daar een ander, iemand die ik tijdens een cursus ontmoette die mij in vuur en vlam zette. Ik was direct verslingerd aan hem, at niet meer, sliep niet meer. Waarom? Ik zag al snel zijn tekortkomingen, een paar rotte kiezen, zijn gebrekkige kennis, zijn platte uitspraak. Hij haalde het niet bij mijn man.
We hebben elkaar een paar keer ontmoet en sex gehad, nota bene bij mij thuis, toen mijn man een paar dagen op reis was.
Mijn man kwam erachter en confronteerde mij ermee, dwong mij hem te bellen en toen was het over, zag alles weer in de juiste proporties. We zijn niet gescheiden maar het vertrouwen was weg. Mijn man kon er niet mee omgaan en zakte af en toe in een depressie. Zelf altijd fair en betrouwbaar kon hij zich niet voorstellen dat ik dit had gedaan. Hoe heb ik hem dit aan kunnen doen.
Nu hij er niet meer is, dit bijtende schuldgevoel, ik heb het verdiend. Kan het niet meer goedmaken met degene die het beste verdiend had.