Een Lofdicht over mijn vader
Mijn vader overleed vrij plotseling toen ik 12 was en eigenlijk heb ik nooit de ruimte genomen om hierover te rouwen. Totdat COVID begon. Alles viel stil en ik had tijd om eens na te denken. Ik ben in het archief gedoken van mijn ouders en kwam allemaal foto's tegen en via familie kreeg ik nog oude 8 mm films. Er ontvouwde zich een wereld waar ik nooit weet van had. Hoe mijn ouders in de oorlog opgroeide, elkaar hebben ontmoet in een roerige tijd waar alle normen en waarden op z'n gat lagen; de flowerpower tijd! Hoe mijn vader eigenlijk altijd aan het zoeken was naar iets, wat hij thuis niet vond en wat ik als kind nooit begreep. Door mijn moeder te interviewen (nu 81 jaar) en dit te combineren met geanimeerde foto's (2D->3D), archiefmateriaal, muziek en geluidsfragmenten kwam zijn levensverhaal en alle herinneringen weer tot leven. Het was zo waardevol dit te maken in een periode van stilte, tijdens corona.
Toen mijn moeder de film zag was ze helemaal ontroerd en ontstond er een soort zelfreflectie over haar eigen leven met mijn vader. Ze begon mij meer te vertellen over hoe het voor haar was. Daarvoor sprak ze hier echt nooit over. Dat het een mooi leven was, maar ook moeilijk soms. Mijn zoontje, Hugo, reageerde ook totaal onverwachts: 'Is dit jouw vader, mijn opa? Ik weet nu wie hij is.' Die reactie had ik nooit kunnen bedenken en ontroerde mij. Het was natuurlijk één groot verwerkingsproces, waar ik misschien wel nooit aan durfde te beginnen. Door er mijn eigen film van te maken ging het eigenlijk vanzelf. En het zorgde voor verbinding!
Ik ben film en documentairemaker en altijd geïnteresseerd in verhalen en levens van mensen. Nu komen al mijn ervaringen en interesses samen. Door de film over mijn vader te maken en de ervaring te mogen hebben dat dit troostrijk werkt zou ik ook zo graag andere mensen deze ervaring willen geven. Het is een hele creatieve vorm om een verlies een plek te geven. Samen zorgen we ervoor dat herinneringen over een dierbare weer een beetje tot leven komen. Daarnaast haalt het de dood uit de sentimentele sfeer en creëert het een luikje naar ongedwongen gesprekken over de dode. Voor mij was het de ultieme rouwverwerking.
Op mijn site staan een aantal fragmenten uit verschillende LOFDICHTEN die ik van de nabestaande mocht delen: Als iemand behoefte heeft om eens verder te praten, neem vooral contact met mij op. Ik sta overal voor open.
Mijn vader overleed vrij plotseling toen ik 12 was en eigenlijk heb ik nooit de ruimte genomen om hierover te rouwen. Totdat COVID begon. Alles viel stil en ik had tijd om eens na te denken. Ik ben in het archief gedoken van mijn ouders en kwam allemaal foto's tegen en via familie kreeg ik nog oude 8 mm films. Er ontvouwde zich een wereld waar ik nooit weet van had. Hoe mijn ouders in de oorlog opgroeide, elkaar hebben ontmoet in een roerige tijd waar alle normen en waarden op z'n gat lagen; de flowerpower tijd! Hoe mijn vader eigenlijk altijd aan het zoeken was naar iets, wat hij thuis niet vond en wat ik als kind nooit begreep. Door mijn moeder te interviewen (nu 81 jaar) en dit te combineren met geanimeerde foto's (2D->3D), archiefmateriaal, muziek en geluidsfragmenten kwam zijn levensverhaal en alle herinneringen weer tot leven. Het was zo waardevol dit te maken in een periode van stilte, tijdens corona.
Toen mijn moeder de film zag was ze helemaal ontroerd en ontstond er een soort zelfreflectie over haar eigen leven met mijn vader. Ze begon mij meer te vertellen over hoe het voor haar was. Daarvoor sprak ze hier echt nooit over. Dat het een mooi leven was, maar ook moeilijk soms. Mijn zoontje, Hugo, reageerde ook totaal onverwachts: 'Is dit jouw vader, mijn opa? Ik weet nu wie hij is.' Die reactie had ik nooit kunnen bedenken en ontroerde mij. Het was natuurlijk één groot verwerkingsproces, waar ik misschien wel nooit aan durfde te beginnen. Door er mijn eigen film van te maken ging het eigenlijk vanzelf. En het zorgde voor verbinding!
Ik ben film en documentairemaker en altijd geïnteresseerd in verhalen en levens van mensen. Nu komen al mijn ervaringen en interesses samen. Door de film over mijn vader te maken en de ervaring te mogen hebben dat dit troostrijk werkt zou ik ook zo graag andere mensen deze ervaring willen geven. Het is een hele creatieve vorm om een verlies een plek te geven. Samen zorgen we ervoor dat herinneringen over een dierbare weer een beetje tot leven komen. Daarnaast haalt het de dood uit de sentimentele sfeer en creëert het een luikje naar ongedwongen gesprekken over de dode. Voor mij was het de ultieme rouwverwerking.
Op mijn site staan een aantal fragmenten uit verschillende LOFDICHTEN die ik van de nabestaande mocht delen: Als iemand behoefte heeft om eens verder te praten, neem vooral contact met mij op. Ik sta overal voor open.
Rebekka van H
> 2 jaar geleden
