4 funerals and a wedding
27.08.2022 dat ging het worden. Exact 6 jaar samen. Romantisch toch? Wel mijn 2022 zou een gelukzalig jaar moeten geweest zijn, maar buiten de bruiloft ben ik nog nooit zo gebroken geweest. Begrijp me niet verkeerd, mijn man is geweldig en mijn steun en toeverlaat. Toch heeft hij mij niet kunnen beschermen voor dit verdriet. Dat betekent niet dat hij gefaald heeft. Neen zeker niet, niets kon me hiervoor beschermen.
December 2021 kreeg ik van mijn moeder een berichtje 'meter is gestorven'. Eerst was ik verward en vroeg over welke meter het ging. Meter S. Mijn overgrootmoeder was gestorven op 94-jarige leeftijd. Mijn band met haar was speciaal voor een achterkleinkind te zijn. Ik was de oudste van die generatie en het enige meisje. We waren een viergeslacht. Ze had: 2 zonen, 1 dochter, 1 kleinzoon, 5 kleindochters, 1 achterkleindochter en 9 achterkleinzonen. Een serieuze bende als je het mij vraagt. Een goed gevulde zaal met familie in een tijd wanneer je maar met 50 naar de begrafenis mocht gaan. Met partners kwamen we al aan 31. Mijn grootmoeder heeft 74 mooie jaren gehad met haar moeder en heeft tot het mogelijke in de rare tijden voor haar moeder ook gezorgd. Ze woonde op 500m van een woonzorgcentrum waar Meter S. Verbleef en mijn grootmoeder stond er wanneer ze mocht en voor de pandemie dagelijks. Ik heb een zelf geschreven tekst voor gelezen op de begrafenis. De rode draad is elke tekst van de zin:' Ach menneke dat ik dat nog zal meemaken'
Januari 2022. Mijn grootvader en Peter 'Peter P' was al een aantal maanden zwaar op de sukkel en had al enige tijd in het ziekenhuis verbleven. Met kerst zag hij er heel mager uit en nam duidelijk het gebeuren meer in zich op dan we van hem gewoon waren. Hij wist dat het zijn laatste kerst was en dan midden januari kreeg ik van mijn vader het bericht 'Pepé is overleden'. 89 is hij geworden. Zijn lijf vol kanker. Er ging een gevoel van verdriet en opluchting door me heen. Mijn grootvader was niet iemand die ziek kon zijn. Hij zou daar mentaal nog zieker van zijn geworden dan hij fysiek was. Hij heeft nog kerst en nieuwjaar gehad, maar niet mijn trouw. Ik was de jongste kleindochter en de eerste die ging trouwen. Het breekt mijn hart een beetje wanneer ik mij herinner dat hij er niet bij was. Hij zag af en het is beter zo, maar ik mis hem enorm. Ook bij hem heb ik een zelfgeschreven tekst voorgelezen. We hebben zijn begrafenis afgesloten met 't vliegerke van Walter De Buck. Geproest klonk door heel de kerk van mensen die hun lach moesten inhouden. Mijn grootvader zou het geweldig hebben gevonden.
Mei 2022. Na het overlijden van mijn grootvader bleef met grootmoeder achter. 84 en dementerende. Ze besefte niet dat haar man al een tijd overleden was en kon kwaad worden over het feit dat hij haar niet kwam bezoeken. Hoewel ze het mentaal niet besefte leek het alsof haar lichaam dat wel deed. Ze was bedlegerig en heel futloos. In mei verwittigde de verpleging dat we ons moesten klaar houden. Ik heb haar nog op haar laatste helder moment gezien en dat koester ik enorm. Het was pijnlijk om een eens zo trotse vrouw zo te zien liggen. Een vrouw die voor haar eigen familie zoveel heeft opgegeven. Ze heeft altijd voor haar mentaal andersvaliden broer en zus gezorgd tot hun overlijden en haar ouders. Ze was een schim van wie ze ooit was. Goed dat ze snel na haar man is overleden, ze maakten zo veel ruzie, maar konden niet zonder elkaar. Ik heb een zelfgeschreven tekst voorgelezen op de begrafenis.
Augustus 2022. Ok oef iets vrolijker. Ik ben getrouwd! Zalig feest en een geweldig gevoel. Mijn man heeft de voorgaande maanden heel wat huilbuien moeten incasseren en dat stond ook in zijn geloftes. Ik mag zo veel huilen als ik wil. na de trouw is mijn rouwproces pas gestart. Ik kon terug ademen. Toch qua emoties betreft. Ik moet niet meer mij sterk houden omdat ik ging trouwen en dus iets leuks in het vooruitzicht had. Ik kan eindelijk rouwen en het verwerkingsproces starten. Dacht ik toch. Want u leest het goed in de titel het waren 4 begrafenissen.
September 2022. Mijn man zijn grootvader 'bompa' moest naar het ziekenhuis overgebracht worden want het ging niet goed. 2 dagen later is hij in de ochtend overleden met zijn kinderen bij zich. Waarbij mijn schoonmoeder. Een sterke vrouw, maar deze klap was te zwaar om nog sterk te zijn. Hoewel ik hem nooit goed heb gekend en hij heel veel moeite had met mijn naam was het voor mezelf ook te veel. Mijn naam stond weer op een doodsbrief. Ik voel me schuldig dat ik de steun niet kon bieden op het moment zelf aan mijn man die hij mij al 3 keer had geboden het afgelopen jaar. Hij wist het nieuws een halve dag voor hij mij het heeft verteld. Ik was in een goede bui sinds enige tijd en hij wou me dat niet afnemen. De tranen rolde tijdens d begrafenis van mijn gezicht. Geen gesnotter, pure tranen. Het voelde vreemd. Van de 4 kleinzonen was ik de enige echtgenote die zich kon vrij maken. Het gaf een gevoel van 5de wiel aan de wagen. Mijn man heeft een tekst voorgelezen en toen ik hem daar zag staan. Ik zat half klaar om in te springen indien nodig. Net zoals hij voor mij klaar zat. Het gaf meteen gevoel van vermoeidheid, ik voelde dat elke vezel in mijn lijf moe was en bij mijn man ook.
We horen van veel mensen dat het voor ons veel is en dat ze niet kunnen voorstellen hoe wij ons moeten voelen. Toch maakt mij dat eigenlijk wat kwaad. Voor de trouw moesten we ons sterk houden, ons op leukere dingen focussen. Toch wou ik na het overlijden van mijn grootvader even niets beslissen. Net in die periode kwam de vraag voor de dress code voor de suite. Familieleden hadden er zelfs niet opgewacht en dachten 'als we niets horen dan beslissen we zelf'. Grote fout. Ik ben mijn geduld verloren en heb geroepen dat ze zelfs ook een smartphone hebben en zij ons ook eens kunnen contacteren. Het was mijn breekpunt. Ik voelde dat ik mezelf verloor in het 'sterk zijn'.
een sterk karakter is niet altijd een sterk persoon. De families hebben heel wat moeten incasseren en dat heeft banden gebroken en andere weer sterker gemaakt.
Hoe gaat het nu met mij? Ik ben toch gelukkig als pas getrouwde vrouw? Ja, ik ben gelukkig als getrouwde vrouw. Hoe het echt met me gaat? Niet goed en dat mag. Ik probeer me en ons tijd te geven. Tijd om te rouwen, om steun bij elkaar en anderen te zoeken en tijd om eens aan mezelf te denken. Tijd om te huilen. Tijd om bij elkaar te zijn. Iemand verliezen kan je niet los laten. Dat moet je een plaats geven.
Liefs
Marit
27.08.2022 dat ging het worden. Exact 6 jaar samen. Romantisch toch? Wel mijn 2022 zou een gelukzalig jaar moeten geweest zijn, maar buiten de bruiloft ben ik nog nooit zo gebroken geweest. Begrijp me niet verkeerd, mijn man is geweldig en mijn steun en toeverlaat. Toch heeft hij mij niet kunnen beschermen voor dit verdriet. Dat betekent niet dat hij gefaald heeft. Neen zeker niet, niets kon me hiervoor beschermen.
December 2021 kreeg ik van mijn moeder een berichtje 'meter is gestorven'. Eerst was ik verward en vroeg over welke meter het ging. Meter S. Mijn overgrootmoeder was gestorven op 94-jarige leeftijd. Mijn band met haar was speciaal voor een achterkleinkind te zijn. Ik was de oudste van die generatie en het enige meisje. We waren een viergeslacht. Ze had: 2 zonen, 1 dochter, 1 kleinzoon, 5 kleindochters, 1 achterkleindochter en 9 achterkleinzonen. Een serieuze bende als je het mij vraagt. Een goed gevulde zaal met familie in een tijd wanneer je maar met 50 naar de begrafenis mocht gaan. Met partners kwamen we al aan 31. Mijn grootmoeder heeft 74 mooie jaren gehad met haar moeder en heeft tot het mogelijke in de rare tijden voor haar moeder ook gezorgd. Ze woonde op 500m van een woonzorgcentrum waar Meter S. Verbleef en mijn grootmoeder stond er wanneer ze mocht en voor de pandemie dagelijks. Ik heb een zelf geschreven tekst voor gelezen op de begrafenis. De rode draad is elke tekst van de zin:' Ach menneke dat ik dat nog zal meemaken'
Januari 2022. Mijn grootvader en Peter 'Peter P' was al een aantal maanden zwaar op de sukkel en had al enige tijd in het ziekenhuis verbleven. Met kerst zag hij er heel mager uit en nam duidelijk het gebeuren meer in zich op dan we van hem gewoon waren. Hij wist dat het zijn laatste kerst was en dan midden januari kreeg ik van mijn vader het bericht 'Pepé is overleden'. 89 is hij geworden. Zijn lijf vol kanker. Er ging een gevoel van verdriet en opluchting door me heen. Mijn grootvader was niet iemand die ziek kon zijn. Hij zou daar mentaal nog zieker van zijn geworden dan hij fysiek was. Hij heeft nog kerst en nieuwjaar gehad, maar niet mijn trouw. Ik was de jongste kleindochter en de eerste die ging trouwen. Het breekt mijn hart een beetje wanneer ik mij herinner dat hij er niet bij was. Hij zag af en het is beter zo, maar ik mis hem enorm. Ook bij hem heb ik een zelfgeschreven tekst voorgelezen. We hebben zijn begrafenis afgesloten met 't vliegerke van Walter De Buck. Geproest klonk door heel de kerk van mensen die hun lach moesten inhouden. Mijn grootvader zou het geweldig hebben gevonden.
Mei 2022. Na het overlijden van mijn grootvader bleef met grootmoeder achter. 84 en dementerende. Ze besefte niet dat haar man al een tijd overleden was en kon kwaad worden over het feit dat hij haar niet kwam bezoeken. Hoewel ze het mentaal niet besefte leek het alsof haar lichaam dat wel deed. Ze was bedlegerig en heel futloos. In mei verwittigde de verpleging dat we ons moesten klaar houden. Ik heb haar nog op haar laatste helder moment gezien en dat koester ik enorm. Het was pijnlijk om een eens zo trotse vrouw zo te zien liggen. Een vrouw die voor haar eigen familie zoveel heeft opgegeven. Ze heeft altijd voor haar mentaal andersvaliden broer en zus gezorgd tot hun overlijden en haar ouders. Ze was een schim van wie ze ooit was. Goed dat ze snel na haar man is overleden, ze maakten zo veel ruzie, maar konden niet zonder elkaar. Ik heb een zelfgeschreven tekst voorgelezen op de begrafenis.
Augustus 2022. Ok oef iets vrolijker. Ik ben getrouwd! Zalig feest en een geweldig gevoel. Mijn man heeft de voorgaande maanden heel wat huilbuien moeten incasseren en dat stond ook in zijn geloftes. Ik mag zo veel huilen als ik wil. na de trouw is mijn rouwproces pas gestart. Ik kon terug ademen. Toch qua emoties betreft. Ik moet niet meer mij sterk houden omdat ik ging trouwen en dus iets leuks in het vooruitzicht had. Ik kan eindelijk rouwen en het verwerkingsproces starten. Dacht ik toch. Want u leest het goed in de titel het waren 4 begrafenissen.
September 2022. Mijn man zijn grootvader 'bompa' moest naar het ziekenhuis overgebracht worden want het ging niet goed. 2 dagen later is hij in de ochtend overleden met zijn kinderen bij zich. Waarbij mijn schoonmoeder. Een sterke vrouw, maar deze klap was te zwaar om nog sterk te zijn. Hoewel ik hem nooit goed heb gekend en hij heel veel moeite had met mijn naam was het voor mezelf ook te veel. Mijn naam stond weer op een doodsbrief. Ik voel me schuldig dat ik de steun niet kon bieden op het moment zelf aan mijn man die hij mij al 3 keer had geboden het afgelopen jaar. Hij wist het nieuws een halve dag voor hij mij het heeft verteld. Ik was in een goede bui sinds enige tijd en hij wou me dat niet afnemen. De tranen rolde tijdens d begrafenis van mijn gezicht. Geen gesnotter, pure tranen. Het voelde vreemd. Van de 4 kleinzonen was ik de enige echtgenote die zich kon vrij maken. Het gaf een gevoel van 5de wiel aan de wagen. Mijn man heeft een tekst voorgelezen en toen ik hem daar zag staan. Ik zat half klaar om in te springen indien nodig. Net zoals hij voor mij klaar zat. Het gaf meteen gevoel van vermoeidheid, ik voelde dat elke vezel in mijn lijf moe was en bij mijn man ook.
We horen van veel mensen dat het voor ons veel is en dat ze niet kunnen voorstellen hoe wij ons moeten voelen. Toch maakt mij dat eigenlijk wat kwaad. Voor de trouw moesten we ons sterk houden, ons op leukere dingen focussen. Toch wou ik na het overlijden van mijn grootvader even niets beslissen. Net in die periode kwam de vraag voor de dress code voor de suite. Familieleden hadden er zelfs niet opgewacht en dachten 'als we niets horen dan beslissen we zelf'. Grote fout. Ik ben mijn geduld verloren en heb geroepen dat ze zelfs ook een smartphone hebben en zij ons ook eens kunnen contacteren. Het was mijn breekpunt. Ik voelde dat ik mezelf verloor in het 'sterk zijn'.
een sterk karakter is niet altijd een sterk persoon. De families hebben heel wat moeten incasseren en dat heeft banden gebroken en andere weer sterker gemaakt.
Hoe gaat het nu met mij? Ik ben toch gelukkig als pas getrouwde vrouw? Ja, ik ben gelukkig als getrouwde vrouw. Hoe het echt met me gaat? Niet goed en dat mag. Ik probeer me en ons tijd te geven. Tijd om te rouwen, om steun bij elkaar en anderen te zoeken en tijd om eens aan mezelf te denken. Tijd om te huilen. Tijd om bij elkaar te zijn. Iemand verliezen kan je niet los laten. Dat moet je een plaats geven.
Liefs
Marit
Marit
> 2 jaar geleden
