4 jaar geleden ben ik met mijn gezinnetje voor onze eigen goede doelen naar Zanzibar Tanzania gegaan, was de derde keer. Daar werd mijn vrouw op de 1e avond gebeten door de hotelkat, volgende dag direct naar ziekenhuis Stonetown voor de nodige prikken en medicatie. Zijn 4 weken op het eiland gebleven. Na een week thuis kreeg ze 42 graden koorts, begin van een septische shock en het begin van een hel die 3 jaar zou duren. In totaal 16 maanden op de intensive care, 38 hartstilstanden waarvan ik er zelf 2 heb mogen doen. Na die laatste reanimatie van mij is ze in coma geraakt 6 weken lang, daarna beschadigd bijgekomen. Wel volledig bij in haar hoofd. Ze is weer als een gek gaan knokken en na 4 maanden IC naar een verpleegtehuis, daar heeft zij 13 maanden gewoond, kon op gegeven moment wel weer ietsjes lopen en ze was ook wel weer iets beter verstaanbaar. Dan krijgt ze in januari 2020 ene longontsteking, weer ic, maar nu voor de laatste keer, 3 februari 2020 is mijn grote liefde overleden op 54 jarige leeftijd, wij waren 37 jaar zeer gelukkig saampjes en wilden zo graag saampjes oud worden.
Gelukkig hebben wij nog met 450 man afscheid mogen nemen, 6 weken later was dat niet meer mogelijk.... daarna begint dan de rouw periode in coronatijd, wat is dat een onmogelijke combi... geen armen om je heen, weken alleen zijn,terwijl je eigenlijk alleen maar warmte om je heen nodig hebt. Ik mis mijn liefie echt iedere nano-seconde van de dag, maar heb door corona wel de tijd gehad om enigszins aan mijn opgelopen trauma's te werken (ik ben nl zelfstandig werkend fotograaf en al mijn werk viel stil), ben zelfs 7 weken intern in een kliniek gegaan waar veel emdr gedaan is om mn de reanimatie-settings een "plek" te geven.
Maar hoe nu verder? de leegte die Siempie achterlaat zal nooit opgevuld kunnen worden. Ik heb overigens wel veel gehad aan het boek van Megan Devine "het is oké om je niet oké te voelen"
Gemis vliegt soms letterlijk naar je keel, soms bij een liedje op de radio, soms bij iets op tv, of soms gewoon uit het niets, verstikkend gevoel en ... een huilbui... lucht soms wel op, maar vanaf dat moment bouwt de spanning al weer op tot de volgende huilbui.
Persoonlijk vind ik dat het gemis alleen maar groter wordt, en word ik zeer pissig op mensen die dan tegen mij zeggen "fijn he het eerste jaar zit er op, alle eerste keren zijn geweest"....
Gelukkig hebben wij nog met 450 man afscheid mogen nemen, 6 weken later was dat niet meer mogelijk.... daarna begint dan de rouw periode in coronatijd, wat is dat een onmogelijke combi... geen armen om je heen, weken alleen zijn,terwijl je eigenlijk alleen maar warmte om je heen nodig hebt. Ik mis mijn liefie echt iedere nano-seconde van de dag, maar heb door corona wel de tijd gehad om enigszins aan mijn opgelopen trauma's te werken (ik ben nl zelfstandig werkend fotograaf en al mijn werk viel stil), ben zelfs 7 weken intern in een kliniek gegaan waar veel emdr gedaan is om mn de reanimatie-settings een "plek" te geven.
Maar hoe nu verder? de leegte die Siempie achterlaat zal nooit opgevuld kunnen worden. Ik heb overigens wel veel gehad aan het boek van Megan Devine "het is oké om je niet oké te voelen"
Gemis vliegt soms letterlijk naar je keel, soms bij een liedje op de radio, soms bij iets op tv, of soms gewoon uit het niets, verstikkend gevoel en ... een huilbui... lucht soms wel op, maar vanaf dat moment bouwt de spanning al weer op tot de volgende huilbui.
Persoonlijk vind ik dat het gemis alleen maar groter wordt, en word ik zeer pissig op mensen die dan tegen mij zeggen "fijn he het eerste jaar zit er op, alle eerste keren zijn geweest"....
René W.
> 2 jaar geleden
