De sterke man die hij vroeger was, was hij al lang niet meer

Mijn vader, is een dag voor zijn 80e verjaardag heengegaan.
Hij was al lange tijd ziek, hartfalen en Parkinson. Het ging al lange tijd (8 jaar) steeds een beetje minder goed met hem.
Als gevolg van dat hartfalen was hij erg benauwd. Mijn moeder kon de zorg steeds minder goed aan, en 3,5 week voor zijn overlijden heb ik mijn broer en zussen ingeschakeld. We hebben sinds die tijd mijn vader niet meer alleen gelaten.
Van de huisarts kreeg mijn vader medicijnen tegen de benauwdheid, later volgde het morfinepompje.
De laatste 12 dagen kwam hij niet meer uit bed, praten ging steeds moeilijker, geen eten en geen drinken meer. (Af en toe een slokje water, of een klein hapje)
De sterke man die hij vroeger was, was hij al lang niet meer.
Ik heb mijn vader bedankt, gezegd dat ik zo blij ben dat hij mijn vader is.
Waarop hij vertelde dat hij zo blij is dat hij drie dochters heeft.
We hebben om beurten bij hem gewaakt, dit was vooral de laatste 3 nachten zwaar. Hij maakte geen contact meer, en was na rustgevende slaapmedicatie diep in slaap.
Hij is overleden in zijn eigen (zelfgebouwde) huis, op 100 meter afstand van waar hij is geboren.
Het is goed zo.
Al heb ik nu de afgelopen dagen wel steeds flashbacks, van zijn laatste dagen.
(Zwaar ademend, met open uitgedroogde mond).