Hier ben ik dan.. 1 jaar verder nog steeds vaak paniekgevoelens als dat besef er weer even doorheen komt: ooh shit mam je bent er niet meer!!
Ik ben dus Stephanie en ben 31 jaar ik ben getrouwd en heb een zoontje van bijna 3. Ik ben mijn moeder verloren aan blaaskanker ze heeft een intens maar redelijk kort ziektebeeld gehad van 7 maanden, ze mocht maar 58 jaar worden 11-11-2021 was haar sterfdag.
Ik was erg close met haar we woonden in hetzelfde appartementencomplex dus zagen elkaar bijna dagelijks, vooral sinds de geboorte van me zoontje( waar ze natuurlijk ook bij was) me moeder ging overal met mij mee naar toe zelfs boodschappen deden we samen. Ze werdt ziek dat sloeg snel over naar ongeneeslijk ziek ze ging snel achteruit maar wilde wel graag in haar appartement blijven. Gelukkig woonde ik praktisch naast haar zodat ik veel voor haar kon zorgen. Ik en me zussen en me moeder wilde ook niet weten hoelang ze ong nog zou hebben dat vonden we grote onzin hoevaak hebben ze er immers nou naast gezeten of het nou korter of langer werdt geschat niemand weet wanneer hun tijd er is. Toch nadat er werdt besloten dat chemotherapie niet meer door kon gaan omdat me moeder daar al te zwak voor was , kwam et een arts zeggen ga maar lekker naar huis en geniet van je laatste weken! WEKEN??? Wat!! Ik durfde me moeder niet aan te kijken. Vanaf dat moment brak ik en voelde ik een woede in mij! Ik was ook niet meer in staat om te werken ik was op.. aangezien ik fulltime voor mama zorgde plus 24 uur werkte en een eigen gezin moest onderhouden had ik me ook de ziektewet in gegooid . Deze periode was erg intens maar wel fijn dat ik dit voor haar kon doen zodat ze ook thuis in haar vertrouwde omgeving der laatste adem mocht uitblazen. Sinds me moeder overleden is mijn intens geluk weg. Ik ben wel gelukkig op momenten maar dat intense is er nog niet. En kan je denken joh je hebt een zoontje! Ja klopt hij is alles voor mij. Maar die geluks momenten die vaak om mijn zoon gaan kan ik niet meer vol trots delen met mijn moeder die ook een enorme band had met mijn zoontje vandaar dat dat intense (nog) ontbreekt. Ook mijn empathie voor andere is veel minder. Iemand die hun oma of opa of kennissen zijn verloren denk ik ja dus? Mooie leeftijd bereikt toch? Terwijl ik dat niet mag denken want iemand verliezen hoe oud ze ook zijn geworden maakt geen verschil in de rouw. Maar goed ik heb nog steeds slechte dagen, maar ook dagen waarin ik niet het gevoel heb dat ik in een enorme gat terecht ben gekomen. Ik ben ondertussen verhuisd naar een eengezinswoning ben hogerop in functie gegaan op werkgebied en met mijn gezin afgelopen zomer op vakantie geweest. Ik probeer er wat van te maken ik ben namelijk zelf ook moeder dus wil ik zoveel mogelijk genieten van me kleine man! Tijd is kostbaar
Ik ben dus Stephanie en ben 31 jaar ik ben getrouwd en heb een zoontje van bijna 3. Ik ben mijn moeder verloren aan blaaskanker ze heeft een intens maar redelijk kort ziektebeeld gehad van 7 maanden, ze mocht maar 58 jaar worden 11-11-2021 was haar sterfdag.
Ik was erg close met haar we woonden in hetzelfde appartementencomplex dus zagen elkaar bijna dagelijks, vooral sinds de geboorte van me zoontje( waar ze natuurlijk ook bij was) me moeder ging overal met mij mee naar toe zelfs boodschappen deden we samen. Ze werdt ziek dat sloeg snel over naar ongeneeslijk ziek ze ging snel achteruit maar wilde wel graag in haar appartement blijven. Gelukkig woonde ik praktisch naast haar zodat ik veel voor haar kon zorgen. Ik en me zussen en me moeder wilde ook niet weten hoelang ze ong nog zou hebben dat vonden we grote onzin hoevaak hebben ze er immers nou naast gezeten of het nou korter of langer werdt geschat niemand weet wanneer hun tijd er is. Toch nadat er werdt besloten dat chemotherapie niet meer door kon gaan omdat me moeder daar al te zwak voor was , kwam et een arts zeggen ga maar lekker naar huis en geniet van je laatste weken! WEKEN??? Wat!! Ik durfde me moeder niet aan te kijken. Vanaf dat moment brak ik en voelde ik een woede in mij! Ik was ook niet meer in staat om te werken ik was op.. aangezien ik fulltime voor mama zorgde plus 24 uur werkte en een eigen gezin moest onderhouden had ik me ook de ziektewet in gegooid . Deze periode was erg intens maar wel fijn dat ik dit voor haar kon doen zodat ze ook thuis in haar vertrouwde omgeving der laatste adem mocht uitblazen. Sinds me moeder overleden is mijn intens geluk weg. Ik ben wel gelukkig op momenten maar dat intense is er nog niet. En kan je denken joh je hebt een zoontje! Ja klopt hij is alles voor mij. Maar die geluks momenten die vaak om mijn zoon gaan kan ik niet meer vol trots delen met mijn moeder die ook een enorme band had met mijn zoontje vandaar dat dat intense (nog) ontbreekt. Ook mijn empathie voor andere is veel minder. Iemand die hun oma of opa of kennissen zijn verloren denk ik ja dus? Mooie leeftijd bereikt toch? Terwijl ik dat niet mag denken want iemand verliezen hoe oud ze ook zijn geworden maakt geen verschil in de rouw. Maar goed ik heb nog steeds slechte dagen, maar ook dagen waarin ik niet het gevoel heb dat ik in een enorme gat terecht ben gekomen. Ik ben ondertussen verhuisd naar een eengezinswoning ben hogerop in functie gegaan op werkgebied en met mijn gezin afgelopen zomer op vakantie geweest. Ik probeer er wat van te maken ik ben namelijk zelf ook moeder dus wil ik zoveel mogelijk genieten van me kleine man! Tijd is kostbaar
Stephanie
> 2 jaar geleden
