Hoe dring je door tot zo iemand?

Stop ermee. Deze relatie zal nooit iets worden. Ga verder met je eigen leven en waarschijnlijk kom je iemand tegen waar je wel iets aan hebt. Die je werkelijke liefde en aandacht kan geven want dat zal een asperger nooit kunnen.

Er zijn genoeg autisten die wel emphatisch zijn. Daarnaast bestaat asperger niet meer. Zo'n opmerking getuigd echt van een totaal gebrek aan kennis van autisme. Nieuwe onderzoeken tonen zelfs aan dat autisten over meer emphatie beschikken dan NT'ers. Autisme heeft verschillende gezichten die bij de meeste mensen niet bekend zijn door het ongelooflijke stigma. Sommige autisten missen wel empathie maar dat komt doordat Alexithymie een rol speelt. Lang niet elke persoon met autisme heeft dat. Ga je even verdiepen voordat je onzin gaat lopen verkondigen

Ik ben zelf vroeg gediagnosticeerd met het syndroom van Asperger en heb toevallig recent nagedacht wat voor mij belangrijk is in relatie, geen idee of dat toepasselijk is voor je vriend maar ga het gewoon voor mijzelf uitspreken in de hoop dat je er iets aan hebt. Grondvoorwaarde in een relatie voor mij is veiligheid en structuur , eigenlijk net zoals je met een hond om zo gaan. Ik, en de aantal autisten die ik ken zijn allen heel sensitief ingesteld , ik voel namelijk heel erg goed als er iets met iemand is, gewoon door een bepaald onderbuikgevoel, maar de verwerking om te bepalen wat er dan is kost gewoon flink wat tijd. Naast dat ben ik in ieder geval heel slecht met onverwachte harde geluiden, dus juist de situatie dat je stemverheffing gebruikt is eentje waar ik van in paniek zou raken, want ik zou je graag willen helpen, maar ik heb gewoon tijd nodig om te bepalen hoe ik dat moet doen en dan op het moment dat ik je maar als dat door je eigen emoties (en misschien hoeveelheid drankjes) niet begrijpt, dat dat aan de hand is en doorgaat ga ik me langzaam aan voor je afsluiten, denk wederom maar aan de hond, die raakt ook in paniek als je roept, maar begrijpt wel zonder woorden wanneer je niet niet goed voelt. Dus de clue hierin is echt om eigenlijk er van uit te gaan dat hij als je zelf eerlijk en duidelijk bent over je gevoelens en dat op een rustige , vriendelijke maar toch duidelijke manier brengt, en stuur hem maar een duidelijke kant op, maar geef hem daarna ook de tijd om hem zelf daadwerkelijk te laten inzien hoe deze kant is. En de seconde dat hij dat diep van binnen doorheeft dat hij echt zichzelf (dus trager, ongemakkelijker, maar ook heel authentiek, ongeremd en spontaan is ) kan zijn is er niks liever dan ik (maar denk dat bij de meeste mensen met Asperger is) doe dan mijn partner hetzelfde gevoel mee te geven. Als je dit nu nog leest en je denkt "hee dit heb ik er voor over" ga je dan nog wat verder verdiepen, want de autisme is gewoon een neurologische aandoening , en ga kijken of je de moeite wil doen om echt te investeren in je relatie en als je dat met rust geduld en duidelijkheid doet , en hem accepteert zoals hij is dan kun je een superloyale vriend krijgen, die er alles binnen zijn mogelijkheden aan geeft om jou zo gelukkig mogelijk te maken, maar als je die concessies niet wil maken, dan is het helaas gewoon niet te matchen, maar help hem dan ook om je beslissing te laten begrijpen, wat dus ook betekent dat je diep bij jezelf moet vragen, waarom je de die concessies niet wil maken, dat gaat dan helpen om hem het makkelijker te laten accepteren

Max, ik ben onder de indruk van je reactie. Jouw uitleg vind ik schitterend en is voor mij heel verhelderend en duidelijk omdat ik zelf geen Asperger heb. Je beschrijft heel goed hoe jij reageert en wat het met jou doet. Het zijn zulke inzichten die mij persoonlijk het beste helpen. Een uitleg krijgen van iemand die zelf een vorm van autisme heeft, ervaar ik als het meest zinvolle. Dankjewel daarvoor!

Ik wil graag reageren op Max. Sinds kort ga ik na een relatie van 17 jaar met iemand, die sterk vermoedend autisme heeft, ZELF in therapie. Mijn vriend werd dus nooit officieel gediagnositiceerd en kan onmogelijk tot introspectie overgaan. Hij wil dus niet op onderzoek gaan wat betreft zijn "symptomen". Ik druk me voorzichtig uit, want ik ben niet iemand, die te pas en te onpas met etiketten wil gooien. Maar volgens mijn psycholoog, die tevens mijn leraar psychologie in mijn hogeschool orthopedagogiek was, zijn mijn voorbeelden over hem uitgesproken typerend. Ik zeg hem dat ik héél véél van hem hou en dat ik NOG meer van hem zou houden en hem NOG meer zou beschermen en zijn leefwereld NOG meer zou structureren als hij me maar de ERKENNING kon geven dat het vaak heel erg moeilijk voor me is om met hem om te gaan. We hebben allemààl beperkingen, zo ook ik en jij en zij, maar ook hij. DAT mis ik, dat hij dat niet kan inzien. Ik wil hiermee dan ook zeggen dat jouw woorden me enorm gesterkt hebben om te blijven doorgaan met hem. Mijn psycholoog zei dat autisten wel het gevoel hebben, maar er niet bij kunnen. Ik vergeleek het met afasie of dyslexie en dat zou een goede vergelijking zijn, zei hij. Bedankt, Max, om me te helpen begrijpen. Bedankt, om jouw gevoel en idee erover met ons te delen.