Hallo. Ik ben Ilse. 49 en kinderloos. We hebben alles: elkaar, de kat, lieve vrienden en familie, een aangename woning met goede buren, een aangepaste wildkampeerauto, een goede job. Kortom: hij en ik hebben het goed. Alleen mis ik zo enorm hard het moederschap. Het mogen ervaren hoe nieuw leven begint te groeien onder het hart, de lichamelijke veranderingen die dat met zich meebrengt, het leven voelen in de buik, bevallingspijn, kind in de armen, dat kind zo goed mogelijk proberen zichzelf te laten zijn, opvoeden, fouten maken, een individu begeleiden naar zelfwording. Dat had ik zo graag ervaren en dat was ook altijd een vanzelfsprekendheid. Helaas, moeder natuur besliste daar anders over. De trut. En nu? Hoe gaan jullie om met de definitieve waarheid? Hoe vullen jullie je leven in? Hoe en waar vinden jullie voldoening en inhoud? Komen jullie soms samen om hierover te praten of jullie ervaringen te delen? Is er draagvlak tot samenkomst in de grote omgeving van noord Limburg belgie? Hoe vullen jullie toch die leegte zinnig op? Groetjes en fijne dag. Ilse.
Ilse73
> 2 jaar geleden
