Ik wil hier even mijn verhaal kwijt. Mijn man en ik praten weinig. Doorheen de jaren zijn we vervallen in kilte en afstandelijkheid. Ik vond bij hem nooit de sterke schouder die ik nodig had. Een spontane knuffel kwam er nooit. Als ik me niet goed in mijn vel voelde negeerde hij me en wachtte dan tot het over was. Ik heb me steeds aan hem aangepast. Als ik werken in de tuin deed of in huis iets wilde veranderen, kreeg ik kritiek. Eigen initiatief werd niet geapprecieerd. Alles moest volgens zijn regeltjes gebeuren. Hij ondermijnde compleet mijn zelfvertrouwen en maakte me bang om iets nieuws te proberen. Ik ging er stilaan aan kapot. Ik ben helemaal mezelf kwijt geraakt, heb geen doel meer in het leven. Het voelde alsof hij de ziel van alles in mijn leven had ontnomen. We zijn nu 19 jaar samen en hebben 2 prachtige dochters. Onze relatie is meer een zakelijk runnen van het huishouden en opvoeding van de kinderen. Mijn liefde voor hem ben ik helemaal kwijt. Zoenen kan hij absoluut niet, knuffelen doen we zelden, seks was er wel nog regelmatig maar zonder voorspel enzo. Vorig jaar heb ik me dan stiekem ingeschreven op een dating site om een zielsgenoot te vinden die ook in een moeilijke relatie zat. En ook omdat ik het zo erg miste om eens echt te zoenen. Met een van de mannen waarmee ik toen aan de praat ben geraakt klikte het wel heel goed. We spraken af en werden stapelverliefd op elkaar. Na een half jaar verbrak hij de relatie met zijn vriendin. Ik ging op dat moment ook door een crisis thuis omdat de situatie onhoudbaar was geworden, maar durfde mijn gezin niet in de steek te laten. Ik wist niet meer wat te doen. Ik voelde me zo sterk aangetrokken tot mijn minaar, maar mijn man wou me niet loslaten. Zo heeft dat maanden lang voortgekabbelt, met heel intense intieme momenten met mijn minnaar maar ook momenten dat we afstand probeerden te nemen omdat ik 'vastzat' in mijn huwelijk. In gedachten droomde ik echter steeds van een nieuw leven met mijn minnaar. En niet alleen dromen: ik was actief op zoek naar een huurhuis. Dat was mijn vluchtweg, want ik heb geen familie dichtbij, of vrienden waar ik tijdelijk kan logeren. Ondertussen was mijn man gaan inzien hoe fout onze relatie zat, en beloftes gaan maken over hoeveel beter het zou worden. Ik geloof dat hij kan veranderen op verschillende vlakken, behalve dat zoenen dat zal nooit lukken. Maar diep vanbinnen voel ik dat ik weg wil. Ik heb gezegd dat ik wil scheiden, dat ik niets meer voor mijn man voel. Ik kan het nog amper verdragen als mijn man me aanraakt, zelfs een gewone hand op mijn schouder. Wat ik geproefd en gevoeld heb bij die ander was zoveel beter. Daarnaast praatte mijn man op me in dat ik een slechte mama ben als ik mijn kinderen een scheiding aandoe. Dat was heel verstikkend. Hij haalt de grond onder mijn voeten weg. Bovendien liep die zoektocht naar een huis niet zo vlot. En na een tijdje zei mijn minnaar dat hij dit wachten en die onzekerheid niet meer aankon. Hij heeft nu sinds 2 weken iemand anders gevonden. En toch wil ik hem niet loslaten, en blijf ik erin geloven. Enkele dagen geleden kreeg ik bericht dat mijn kandidatuur voor een huurhuis was aanvaard. Eindelijk iets gevonden, maar te laat? Ik stond voor de keuze: verhuizen en alleen zijn en een vechtscheiding, of het een laatste maal proberen met relatietherapie. Ik heb me weer door mijn man laten ompraten, net zoals ik al die jaren al onder de sloef lig, en ben dus gebleven. Maar wel met duidelijke voorwaarden: ik blijf max voor 3 maanden, en als ik dan nog steeds geen liefde voor hem voel stoppen we er mee, met onderlinge toestemming. Toch zit mijn hoofd vol zwarte gedachten en voel ik me een loser. Waarom stel ik mijn eigen geluk niet op de eerste plaats? Waarom laat ik alle kansen op een nieuw leven aan me voorbij gaan? Regelmatig komen er gedachten aan zelfdoding in me op. Dat had ik vroeger ook wel eens, maar de laatste maand zijn ze veel sterker en concreter. Ik heb het leven niets te bieden. Als puntje bij paaltje komt, sta ik helemaal alleen. En deze aanhoudende stress samen met mijn liefdesverdriet kan ik niet meer verdragen. Tranen rollen dagelijks over mijn wangen, zelfs op kantoor (dan vlucht ik even naar toilet zodat niemand het merkt). Kan de liefde voor mijn man terugkomen? Of is het vlammetje voorgoed gedoofd? Hoe krijg ik al dit verdriet verwerkt?
Charlotte
> 2 jaar geleden
