Depressie - forum lotgenoten

Het raakt me zo erg

Ik weet niet of je dit nog zult lezen. Maar hoop van harte dat je hulp hebt gekregen.

Loop zelf nu vast in ouderschap. Met 2 temperamentvolle mannekes. Soms lijkt er geen einde te komen aan de drukte in huis. Er is nu hulp vanuit verschillende hoeken voor de kinderen. Alleen merk ik zelf dat ik veel te verwerken heb. Wat toch voor depressiviteit zorgt. De wachttijd voor hulp duurt lang.

Beste Alexander,

Ik begrijp precies waar je doorheen gaat, ik ga namelijk door hetzelfde heen sinds afgelopen zomer. Ik vroeg me af of je er misschien al achter bent gekomen wat het is?

Groetjes,

Noa

Ik ben ook benieuwd hoe het nu gaat

Zou het misschien kunnen zijn, dat je eigenlijk op jongens valt?

Ken dit gevoel, weet het niet te plaatsen

Ik had zelf een hartaanval maar overleefde het dankzij een operatie.
Ik merk ook dat mensen erg weinig interesse hebben in wat ik doormaakte. Wat ik mij nu afvraag is wat jou man jou zou vertellen als hij jou tekst las.
Ik overleefde het, jou man helaas niet. Stel hij was er nog wel, en jij vertelde hem dat het zo voor jou zou zijn als hij er niet meer was als het nu is. Wat zou hij zeggen? Zou hij dat willen? Wil jij dit? Laat het laatste geluk namelijk dat jij er nog wél bent vrij! Leef! Geniet van wat er nog wel is! Ondanks mijn eigen depressie reageer ik nu op teksten van anderen. Laten we elkaar steunen! Weet je nog? "Lotgenoten".

Ben man met juist zelfde probleem mss vonden we elkaar hier voor een babbel

En ja..... par weken verder kan nu al concluderen dat ik me na jaren kut voelen echt beter ga voelen met de vermindering!

Ik niet.

Hoi ! Ja zeker ik werd agressief bij ophoging van citalopram, dus weer naar beneden gegaan met dosis ...sterkte!!

Grijs bedankt voor je reactie. Op dit moment zit ik ook aan de citalopram. Bedankt voor de tip mvg anoniem

hoe doe je dat in vredensnaam wil er ook uit maar weet niet hoe

knap ook zonder medicijnen

Hoe mooi dat je er bent uitgeraak!

Wat zou ik graag willen weten welke therapieën je geholpen hebben, er zijn er zoooo veel.

Heb hetzelde...na 4 maanden niks interesse...eigenlijk wil ik lieverdood zijn...na een relatie van 13 jaar...ben ik ingeruild door een vriendin...

Hoelang heeft dit geduurd
Leuk om positieve uitkomsten te lezen en dat het dus ook gewoon zonder medicatie kan.dat is hoopgevend.
Dus ons ichaam geneest dit vanzelf dan..
mits goede ondersteuning.
Dit lees ik graag.succesverhalen

Dann u
..

Nou dat is mazzel voor jou. Nou hopen dat het niet meer terugkeert.

Ik had exact hetzelfde, in mijn geval was de echte oorzaak: slaapapneu! Jawel dit kan zo ernstig zijn. Ga eens naar je huisarts zou ik zeggen.

Hallo Tim dat onderzoek heb ik al gehad. Maar binnen kort trug naar huis arts voor nieuwe onderzoeken hoop dit iets uit gaat halen. Op dit moment wordt er depressie neer gezet. Alleen loop ik hier al 4 jaar mee rond en vraag ik me dus af waar ik het nog zoeken moet. Wand het maakt het leven onmogelijk mvg anoniem

Het beste Anoniempje.
Ik hoop dat het goed komt met jou.

Vorig jaar was hier een man met hetzelfde probleem, misschien even scollen naar beneden, dan zie je zijn verhaal en of hij er inmiddels vanaf is gekomen.

Hier het tegenovergestelde, altijd moe, maar nuwt kunnen slapen.

Weekje ruilen misschien, haha.

Gekheid natuurlijk, tis allebei niets. Ik sleep me iedete dag door, blij als er weer een dag om is. En huilen, heel veel huilen, maar dat lucht niet eens oo.
Sterkte hoor.

Ja dat lijkt me een geweldig ide even ruilen. Gelijk voor te vinden bedankt voor je reactie anoniem

Blijven zoeken naar de oorzaak zou ik zeggen. Heb zelf een depressie gehad en nog herstellende. Ik heb een vermoeden dat ik Hoogsensitief ben ook dat ik add heb. Het gevoel van iets te mankeren en niet weten wat er aan de hand is kan je ook in een depressie duwen.

Beste anoniem,

Dat klinkt allemaal niet erg vrolijk.
Als ik jou was zou ik echt even professionele hulp zoeken.

Je zou een therapeut op deze website kunnen zoeken of even contact opnemen met de huisarts. Een huisarts kan je dan verwijzen naar een praktijkondersteuner of psycholoog die wellicht wat steun en perspectief kan geven.

Succes

Ik herken me heel erg in jou verhaal zou je contact willen om er verder over te praten?

Hoi.

Ik wil dat je dit even weet: ik weet 100% zeker dat jij heel veel waard bent en echt een prachtmens bent. Ik denk ook dat je heel lief bent. En ik weet niet hoe je eruit ziet maar mensen die letten op het uiterlijk zijn het niet waard om zorgen over te maken. Als jij weet wat je wilt en het ook doet, zal ik je geen zorgen maken over je toekomst. En als je dat nog niet weet, zoek er naar. Dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik weet zeker dat het je lukt. Sta op en laat zien wie je bent. Geen onsupportieve ouder of vriendin die je in de steek laat kan je tegenhouden. Ik geloof in je. Ik weet zeker dat je het gaat lukken. En je doet vwo, dan ben je super slim!

Als je wilt kan je mij een berichtje sturen via dm op instagram, mijn naam is maryam_.alattar. Jij kan altijd je hart bij me luchten.

Hallo,
Ik sluit me volledig aan bij de vorige reactie.
Ik lees in alles wat je schrijft dat je in een erg diepe depressie zit: het zijn er kenmerken van! Depressie is een ziekte. Elke ziekte heeft zijn kenmerken. Ik ben geen diagnosticus maar met een goede professionele diagnose krijg je nog meer inzicht, niet voor de diagnose op zich, dat is vaak hokjes- denken en haat ik ook, maar voor een behandeling die het meest geschikt is, het best aansluit daarbij. Je zit niet in een goede situatie, maar goede professionele hulp, daar moet je echt voor gaan. Dat verdien je! Een therapeut waar je je goed durft bij voelen, waar je een klik kan mee hebben en vertrouwen: die bestaan en jij hebt er recht op. En dat moet een beetje groeien, dus oordeel nog niet na 1 sessie. En als het niet klikt zoek je verder naar een andere. In alles wat ik lees merk ik ook dat je je niet gezien en gehoord voelt thuis, dat is beschadigend, maar jij bent nog jong en hebt nog veel kansen hier goed uit te komen, stap voor stap, met de juiste hulp. Zoek samen uit wie je bent, wat je positieve kanten zijn, want die heb je ongetwijfeld een hele hoop, maar ze lijken nu ondergesneeuwd. Je moet niet alle antwoorden ineens hebben, al begrijp ik dat het tanden bijten is als je je zo slecht voelt. Je mens- zijn wordt niet bepaald door wat je studeert en wat voor werk je doet. Neem de tijd, je hebt de tijd. Ik begrijp in jouw situatie dat het beangstigend is. Ikzelf ben een heel stuk ouder dan jij , en heb al een tijd een trauma en zware depressie en ook mijn angsten, en ik heb niet te zeggen wat jij moet doen. Maar dergelijke ‘ziektes’ maken dat je alles, alles door een zwarte sluier ziet. Je ervaringen, je belevingen, waarmee ik absoluut niet wil twijfelen aan wat je schrijft over je gezin. Je hebt een warme empathische begripvolle psychiater of psychologe / therapeute nodig die luistert, helpt en er voor je is. Ze bestaan. Geef niet op.

Heftig je verhaal !
Exhter wil ik je Zeggen dat jij het verschil kunt maken ! Dat je nog niet weet hoe is een volgend station .
Denk er maar eens aan waarom je dingen zo blijft doen als het je niet helpt . Doe het dan een keer anders .
Verder weet jij niet hoe je leven eruit gaat zien , en zeker niet zo als jij het schetst . Mocht je eens willen praten ... reageer mAar
Grt jes

Hey hey,
Ik ben 17 en herken me heel erg in je verhaal. Dat constante gevoel van niet goed genoeg zijn, overal om huilen en altijd overgevoelig lijken te zijn in elke situatie. Mensen die tegen me zeggen je stelt je aan, je bent een dramaqueen en dat soort dingen. Ik heb al mijn hele leven paniekaanvallen en altijd het gevoel dat ik verdrink, soms zo erg dat ik het leven niet meer zie zitten. Mijn ouders zijn verschrikjelijk elk op een andere manier, en geven mijn zusjes ook alle aandacht. Ze denken dat ik het wel Red terwijl ik duidelijk heb aangegeven hulp nodig te hebben. Ik ben namelijk bang om mezelf wat aan te doen, bang dat ik mezelf niet meer van mezelf kan blijven redden bang dat de negativiteit wint...

Hoi
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je kundig gediagnosticeerd wordt.
Er zijn zoveel verschillende depressie vormen en dat stukje dat ook toen je klein was al met deze gevoelens kampte. Ken ik in de hulpverlening die later kwam werd ik als borderline weg gezet. Om op mijn 45 ste te horen dat ik autisme heb.
Ik ben zelf maatschappelijk werker en agoog geworden. Het gaat compleet terug mijn eigen richtlijnen in nl vertrouw niemand maar ik heb baat bij tekenen. Jarenlang niet gedaan maar dacht. Wat hielp mij vroeger en dat was tekenen en schrijven in mijn dagboek. Iets zegt me dat je er MET GOEDE ZORG wel komt

Afhankelijk zijn van veroordelende ouders of van ouders die verwachten dat je volwassen reageert en niet vergevingsgezind zijn maakt kinderen somber. En dat is gek genoeg heel gezond. Ook ouders zeggen en doen maar wat. Een kind dat het gedrag van ouders op zichzelf betrekt wordt gelukkiger van zelfkennis. Daar kun je hulp voor krijgen. Succes.

Lieve anoniem
Je verhaal raakt me...
Als je opgroeit in een negatieve gezinssfeer, om wat voor reden dan ook, is het heel normaal dat je depressieve gevoelens kan krijgen en heel negatief begint te denken over jezelf, je uiterlijk en de toekomst...
Een kind heeft nood aan onvoorwaardelijke liefde, warmte, aanvaard worden, aanmoediging, uitleg bij alles wat het beleeft enzovoort. Als dat er niet is, begin je je onzichtbaar te voelen en te denken dat je er niet toe doet en dar er iets aan je scheelt en dan is depressie een natuurlijke reactie.
Begrijp je?
Maar ik denk dat je al een hele goeie stap gezet hebt met hier te schrijven!!! Het toont dat er iets in jou toch wil vechten voor het leven, dat je je leven anders wil!!! En gelijk heb je!
Ieder-één heeft een cadeautje in zich dat hij of zij aan de wereld kan geven, jouw leven heeft een betekenis, die veel verder gaat dan wat je ouders zeggen! Je hebt nog alle tijd om het te ont-dekken!!!I is er misschien een leerkracht die je zou kunnen vertrouwen om mee te praten in afwachting van december?
Of iemand die in jouw plaats of samen met jou naar de psychologe kan bellen?
En als niet, haal je het ook wel zo tot in december...
Zelf heb ik een heel sterke band met God, ik voel me als Zijn liefste kind
Ik zal voor je bidden!
Veel liefs

Hallo lieverd,

Helaas kan ik niet zien wanneer je dit hebt geschreven. Ik hoop dat dit een tijd geleden is en dat jij je beter voelt.
Ik ben ouder dan jij en wat jij schrijft, heb ik ook meegemaakt. Ik voelde me ook zoals jij en dacht ook zoals jij en ik wist het ook allemaal zo zeker.
Onzeker over je uiterlijk hoort er helaas bij. Maar dit is serieus niet de waarheid. Misschien dat je wat meer kilo's weegt maar dat maakt jou zeker niet minder mooi. Als je je negatief voelt, heeft het invloed op veel vlakken in je leven. Vriendinnen die jou verlaten omdat je je somber voelt, kunnen er niet mee omgaan. Het is niet zo dat ze dan niet om je geven. Jouw vriendin ziet ook leuken dingen aan jou en daarom ben jij haar vriendin. Vraag het haar een keer waarom zij bevriend met je is. Er is namelijk veel meer in je dan je nu denkt. En probeer toch je ouders te vertellen hoe je je voelt. Volgens mij weten ze dit niet precies. Ook zitten ze vast in hun patroon. En vertel hun wat zij voor jou kunnen doen om jou beter te laten voelen. Geen zin om hun van alles te verwijten. Dan krijg je weerstand. Maar je mag echt vertellen wat het met je doet. Zij houden van je. Je vader maakt zich misschien zorgen om je maar uit het niet zoals jij het wilt en jij kan hem hiervan bewust maken. Jij kan zoveel meer dan jij het beseft. Je kunt zoveel bereiken. De toekomst hoe jij het beschrijft is onrealistisch. Puur gebaseerd op jouw gedachten. De werkelijkheid zal heel anders zijn. Wees meer egoïstisch en kijk wat jou blij maakt en waar je vrolijk van wordt. Het komt zeker goed met je. Heel veel sterkte.

Ik kan me voor 1000% in je situatie vinden! Same here! Jr bent niet alleen

Lieve anoniem,

Ik lees zojuist je verhaal en voel je wanhoop. Allereerst wil ik zeggen:
Jij bent hier. Jij mag hier zijn en je bent alle liefde waad! Dat meen ik vanuit het diepst van mijn hart. Ik heb erg met je te doen. Want wat je over jezelf en jouw leven (toekomst) geloofd is in mijn ogen absoluut niet waar.

Allereerst, het lijkt me zeer verstandig hulp te zoeken. Vind in ieder geval een goed psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan (als je niet weet waar je terecht kan ga dan naar de huisarts. Daar wordt je verder geholpen)

Uit je verhaal maak ik op dat je wel degelijk depressief bent. Depressies zijn niet aan leeftijd gebonden. Ik had als jong kind al depressieve periodes en herken het moedeloze gevoel dat je omschrijft (geen toekomst zien, jezelf waardeloos vinden) als geen ander.
Weet dat de zon achter de wolken altijd schijnt. Ook voor jou. Ook al kun je je dat op dit moment waarschijnlijk niet voorstellen en lijkt alles misschien grijs.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik ben jaren depressief geweest en nu al jaren gelukkiger dan ooit.
Geef jezelf nooit op. Je bent nog zó jong! Als je bij een psycholoog of met een bepaalde therapie niet verder komt zoek dan verder. Houd in ieder geval vol en vertrouw erop dat de juiste hulp op je pad komt.

Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe!

Lieve anoniem,

Ik lees zojuist je verhaal en voel je wanhoop. Allereerst wil ik zeggen:
Jij bent hier. Jij mag hier zijn en je bent alle liefde waad! Dat meen ik vanuit het diepst van mijn hart. Ik heb erg met je te doen. Want wat je over jezelf en jouw leven (toekomst) geloofd is in mijn ogen absoluut niet waar.

Allereerst, het lijkt me zeer verstandig hulp te zoeken. Vind in ieder geval een goed psycholoog waarbij je je verhaal kwijt kan (als je niet weet waar je terecht kan ga dan naar de huisarts. Daar wordt je verder geholpen)

Uit je verhaal maak ik op dat je wel degelijk depressief bent. Depressies zijn niet aan leeftijd gebonden. Ik had als jong kind al depressieve periodes en herken het moedeloze gevoel dat je omschrijft (geen toekomst zien, jezelf waardeloos vinden) als geen ander.
Weet dat de zon achter de wolken altijd schijnt. Ook voor jou. Ook al kun je je dat op dit moment waarschijnlijk niet voorstellen en lijkt alles misschien grijs.
Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik ben jaren depressief geweest en nu al jaren gelukkiger dan ooit.
Geef jezelf nooit op. Je bent nog zó jong! Als je bij een psycholoog of met een bepaalde therapie niet verder komt zoek dan verder. Houd in ieder geval vol en vertrouw erop dat de juiste hulp op je pad komt.

Ik wens je heel veel sterkte en liefde toe!

Ik vind jou concrete beschrijvingen vaag. Je schrijft hoe je jou voelt, maar niet waarom.

Hoi,
Ik vraag me af hoe het nu met je gaat. Ik hoop veel beter!
Ik herken me namelijk heel erg in je verhaal maar ben veel ouder dan jou. Heb mezelf lang gehaat maar ook altijd heel anders gevoeld dan iedereen!
Goed dat je in ieder geval contact hebt gezocht met een psycholoog. Dat heb ik nog niet gedaan.
Hoe gaat het nu met je?

Ik haat mijn leven want ik heb geen vrienden en ik will dood gaan niks maakt mij blij iedereen heeft lol behalve ik

Iedereen weet het altijd zo goed voor een ander. Ik ben ook al sinds m'n puberteit depressief en bang en houdt dat al meer dan 40 jaar vol. Je voelt je, hoe je je voelt, daar heeft een ander niks iver te zeggen.

Ik vraag mij op dit moment af waarom ik godverdomme steeds dood wil. Ik besef dat het een ziekte is. Alles zit mij tegen. Op dit moment drink ik alcohol. Ook mijn leven is zo moeilijk! Toen mijn hondje dood ging brak mijn hart. Nog meer ellende kreeg ik op mijn bordje. Gedonder met bedrijfsartsen, werk en steeds meer ziektes.Toen zag ik jou bericht hier staan. Zo herkenbaar... Ik wil dat je blijft proberen geluk te vinden. Doorbreek het.
Praat met ons. Hier op de depri site.

het is de maatschappij die een uniform robot van je wil maken... probeer jezelf iets goeds te doen. zoek mensen op die jou gaan begrijpen en de rest gewoon aan de kant zetten. Alcohol versterkt helaas de depressie, heel eventjes voel je je beter maar dan komt de hamer drie keer hard aan. ik ben ook mijn kat kwijt en dat is dubbel zwaar als je ziek tehuis zit (weggepest op werk wegens ziekt zijn). Bedrijfsartsen geven voornamelijk advies voor de werkgever, uitzonderingen daargelaten. Er zijn maar weinig goede therapeuten. De meesten werken allemaal naar hetzelfde schema en gaan niet in op de individuele situatie. Praktijkondersteuner en sommige behandelaars hebben onvoldoende kennis over samenhang lichaam en geest. Burnout mogen ze helemaal niet behandelen in de GGZ want dat krijgen ze niet vergoed. Vaak wordt maar een symptoom behandelt maar niet de oorzaak aangepakt!

Beste,

Toevallig dat je dit op 1/11 neerschrijft. Ik denk helemaal hetzelfde. Eigenlijk zou het normaal moeten zijn een kast met pilletjes te koop. En voila eigen keuze gedaan ermee. Zoals bitterballen uit de muur.

Maar ik zet inderdaad enkele nog door voor mijn kat. Hij is mijn alles. Althans hij is het enige wat ik heb.

Geen fam en geen echte vrienden. Misbruikt en gebruikt. Ik ben naïef zeggen ze. Neen, ik wilde blijven geloven in het goede van de mensen. Helaas.

Er is misschien nog een hoop er is een man in Tunesië ookal weet ik dat het niet zo is. Of de kans groot is dat hij eerder naar hier wil komen. Maar hij wil alles doen voor me. (Trouwen natuurlijk)

Ik twijfel sterk. Wat heb ik te verliezen. Liefde of deze aandacht kan ik best gebruiken. Het kan een deel helen.

Sterkte aan jou
Ik deel graag ook mijn verhaal.

Liefs

Met die man uit T herhaal je het allemaal weer, dat is geen redding. Werk aan jezelf , geef daar je liefde aan. Dat is andere hoop.
Sterkte

Toen ik klein was was ik populair en goed in sporten, speelde bij de jeugd van Moerkerke en dan Cercle Brugge, tot de DNA-mix van mijn ouders mij begonnen te saboteren, op mijn 11 kreeg ik UIT HET NIETS asthma (ik was de rapste loper en de beste langloper van alle Brugse scholen op mijn leeftijdcategorie), en ging mijn gezondheid mij tegensteken, sinds mijn 11 ben ik wekelijks ziek, vaak migraine, als ik mij douche, haardroger gebruik en een uur later naar buiten ga, zelfs met pet of muts, wordt ik hard ziek (puur door die douche en het weer buiten, warm of niet). Ben nu bijja 40 en ben al minstens 15 jaar depressief, vroeger gecamoufleerd met alcohol en cannabis (ondanks asthma). Vader kwijt gespeeld toen ik nog in het middelbaar zat, carriëre stak tegen want nooit kreeg ik ergens een contractverlenging wegens teveel ziek, heb ook 2 auto-immuunziektes waaronder coeliakie, uitkering of help heb ik ook nooit gekregen want hier geven ze nergens nog lange contracten, allemaal flexi jobstudenten extras of parttime jobs te vinden, België is omzeep. Argh, mijn moeder was de enige persoon die ik nog had in de familie, en het blijft uw moeder dus blijf je die toch contacteren. Maar ieder keer ik praat tegen haar over actualisatie, wat er gebeurd in ons stad of land (want ze kijkt 24/7 naar nutteloze docu's zoals bigfoot ufo's spoken.... scheldt ze mij ineens uit dat dat de reden is waarom ik nu geen job heb of vrienden (sluit mij op door depressie dus daarom ben ik mijn vrienden kwijt, had rap beseft als er iets niet goed is met je dat ze u laten vallen zonder te vragen of alles goed gaat, de gemeente waar ik woonde was marginaal en daar maak je gwn beter geen vrienden. Ze zit mij dan vierkant uit te maken dat ik alles faal door social media, ook al zijn 95% van die dingen die ik over actualisatie zeg dingen die in het Vlaamse journaal voorkwamen, gebaard ze dat ik zo denk, of dat ik zo praat op social media en dat ik daarom geen job heb, omdat recruiters zogezegd mij volgen op social media zucht, heb zelf nog nooit in mijn leven mijn echte naam gebruikt online, ze is mentaal te ziek dat ik begin te denken dat ik haar laat vallen. Elke keer er een probleem is en ik haar vertel dat je dar niet meer mag doen wettelijk roept en tiert ze dat ze mijn gezever beu is en dat zij het allemaal beter weet, nochtans heeft ze 53 jaar aan de dop gezeten en dan dikke pensioen dankzij mijn vader. Mijn moeder komt altijd af met info en wetten die in 1970 werkelijkheid waren, maar als ik zeg dat die wet al lang veranderd is grijpt ze haat tv remote en smijt ze die naar mij. Eender wat ik zeg of doe om te helpen draait ze alles om om mij telkens in die slachtofferrol te steken, alsof dat het enige is wat ze kan en doet, blamen blamen blamen, vanalles de schuld krijgen en meestal weet ik niet eens waarover ze het heeft, en mag mij nooit verdedigen, anders komt het ergste van haar naar boven. Omdat ik nooit naar de tandarts mocht ben ik 8 van mijn achterste tanden kwijtgeraakt, voor ik wist dat coeliakie ze afbrokkelde. Ik ben geboren op pech te hebben en ik wil dit niet meer, geen extra dag kan ik dit nog aan, ze is te narcistisch dat ze wel lijkt op de duivel moest de duivel zijn IQ 60 zijn

Therapie gaat altijd om de ratio maar het gevoel is en blijft gewoon shit, de hel. Ik leef ook voor mijn katten, verder doet niks er toe, al meer dan 50 jaar.
Ik hoor je, ik snap je.

Vreselijk voor je Vlinder.
Weet eigenlijk niet wat te zeggen.

Is er dan helemaal niets wat jou hier uit kan trekken?
Je verslaving aan drugs, een afkick kliniek?

Je broer, zo triest, wat een verdriet...doe het voor hem. Voor je moeder...

Veel kracht met alles.

Lieve Vlinder,

Ik leeft met je mee.
Ik ervaar een vergelijkebare situatie, depressie, eenzaamheid door jeugdtraumas. Geen drugs in mijn leven wel zeer grote intentie om niet veel langer zo door te gaan.

Hopelijk creeer ik een character die eindelijk kan zeggen
God cant fire me i quit.

Geef nooit op vlinder.

Jou verhaal is hetzelfde als mijn verhaal.

Is er iemand die er kan zijn voor jullie? Elke minuut dat je overwinnen hebt, telt.

Hey lieve Vlinder,

Eerst en vooral, jij bent de moeite waard! Dat kan ik je nu al zeggen. Het is je overkomen en niet jouw schuld. Weet dat je ook hieruit kan komen en je leven terug veel zin kan krijgen. Je gaat er wel hard voor moeten werken en dat kan zeker want ik heb het ook gedaan. Ik heb niet zoals jij de ervaring met drugs/ pillen maar wel met zeer zware jeugdtrauma's en mishandeling in mijn gezin. Ik dacht vaak dat ik er niet meer ging zijn, en een kanker was in iedereen hun leven. Surprise, dat is niet zo maar er was wel 1 persoon die dat in mijn leven was waardoor het de wending genomen heeft die het genomen heeft. Met slechte partners als gevolgd. MAAR! Dit zijn PATRONEN die je eerst moet zien, herkennen en dan doorbreken stapje per stapje. Dit zal ook het geval zijn met drugs. Je lichaam is er zo aan gewoon geraakt, het is normaal dat dit tijd zal kosten en ik raad je echt aan om met een professional aan de slag te gaan. Als je een jongere bent kijk dan even naar Theo, JAC, CAW, etc.. klop aan en vraag om hulp. Dat is super sterk en cool als je dat doet want dat wil zeggen dat je jezelf ook de moeite waard vind om euit te komen. En ik denk alvast dat jij wel de moeite waard bent dus waarom zou je het zelf niet vinden. Please do it for me als je toch zou twijfelen. Als ik aan mijn jongere zelf kon zeggen waar ze nu staat dan zou ze zo blij zijn dat ze niet heeft opgegeven en dat zal jij ook ervaren. Je wordt zo graag gezien door zoveel mensen waar je het waarschijnlijk niet eens van weet. JIJ BENT DE MOEITE WAARD!!!!!
Ik hoop dat dit berichtje je kan helpen en dat je uit je bed schiet, 5,4,3,2,1 en hup! Als je niet uit je bed kan dan rol je lekker uit je bed en laat je de sleur even doorwegen, dan kruip je stilletjes aan op je knieën en dan kom je wanneer je het voelt rechtop. Dit is een psychosomatische techniek. Zoek dei term even op en kijk om yoga te beginnen doen. Je lichaam moet bewegen om uit een depressie te komen stapje per stapje. Geloof me aub want ik heb het zelf ook meegemaakt.

Ik hoop dat dit helpt en wens je heel veel sterkte, warmte en liefde toe <3

Hey lieve Vlinder,

Eerst en vooral, jij bent de moeite waard! Dat kan ik je nu al zeggen. Het is je overkomen en niet jouw schuld. Weet dat je ook hieruit kan komen en je leven terug veel zin kan krijgen. Je gaat er wel hard voor moeten werken en dat kan zeker want ik heb het ook gedaan. Ik heb niet zoals jij de ervaring met drugs/ pillen maar wel met zeer zware jeugdtrauma's en mishandeling in mijn gezin. Ik dacht vaak dat ik er niet meer ging zijn, en een kanker was in iedereen hun leven. Surprise, dat is niet zo maar er was wel 1 persoon die dat in mijn leven was waardoor het de wending genomen heeft die het genomen heeft. Met slechte partners als gevolgd. MAAR! Dit zijn PATRONEN die je eerst moet zien, herkennen en dan doorbreken stapje per stapje. Dit zal ook het geval zijn met drugs. Je lichaam is er zo aan gewoon geraakt, het is normaal dat dit tijd zal kosten en ik raad je echt aan om met een professional aan de slag te gaan. Als je een jongere bent kijk dan even naar Theo, JAC, CAW, etc.. klop aan en vraag om hulp. Dat is super sterk en cool als je dat doet want dat wil zeggen dat je jezelf ook de moeite waard vind om euit te komen. En ik denk alvast dat jij wel de moeite waard bent dus waarom zou je het zelf niet vinden. Please do it for me als je toch zou twijfelen. Als ik aan mijn jongere zelf kon zeggen waar ze nu staat dan zou ze zo blij zijn dat ze niet heeft opgegeven en dat zal jij ook ervaren. Je wordt zo graag gezien door zoveel mensen waar je het waarschijnlijk niet eens van weet. JIJ BENT DE MOEITE WAARD!!!!!
Ik hoop dat dit berichtje je kan helpen en dat je uit je bed schiet, 5,4,3,2,1 en hup! Als je niet uit je bed kan dan rol je lekker uit je bed en laat je de sleur even doorwegen, dan kruip je stilletjes aan op je knieën en dan kom je wanneer je het voelt rechtop. Dit is een psychosomatische techniek. Zoek dei term even op en kijk om yoga te beginnen doen. Je lichaam moet bewegen om uit een depressie te komen stapje per stapje. Geloof me aub want ik heb het zelf ook meegemaakt.

Ik hoop dat dit helpt en wens je heel veel sterkte, warmte en liefde toe <3

Wat lief Anoniem jouw Bericht aan Vlinder ❤️
En een hele dikke Knuffel aan Vlinder ❤️

Ik ben best goed hersteld van een angststoornis. Ik had 10 doelen in stapjes en het uiteindelijke doel was alleen snachts thuis kunnen slapen. Ik ben tot aan doel 9 gekomen. Niet het eind punt, maar zoooveel verder dan eerst!

Ik herstelde ook. Ik zal eerlijk zijn: het goede nieuws is dat het vanzelf beter wordt. Minder is dat het wel even kan duren. Let niet te veel op jezelf. Je leert ook steeds beter hoe je er mee om kan gaan. Kijk om je heen. Zo veel mensen. Je bent echt niet alleen met dit. Laat op z'n minst jezelf nooit in de steek. Er komt een dag dat je weer kan lachen. Knuffel voor jou!

O zeker wel. Bij mij nog onverwacht ook, je groeit eruit ijkt wel.
Althans zo heb ik dat ervaren. Verder neem ik hoge dosis CBD pasta (geen idee of dat werkt hoor, kan toeval zijn), verder als het lukte bleef ik maar bewegen en eten (wat erg lastig was toen ik echt depri was). En ja, het voelde soms als een soort van overleven maar de struggle en het "wachten" zeker waard!.

Jullie zeggen, het kan best even duren, maar wat is even?

Zit er al een jaar in.

Ikzelf toch ook zeker wel een jaar. Denk dat ik bijna wel 2 jaar nodig had voordat het echt weg was. Het trekt wel wat eerder weg, ik ervaarde af en toe al weer wat plezier en zo,

Herstellen heeft vooral te maken met de hormoon-huishouding. Goed je lichaam blijven ondersteunen is een pré met voeding en drinken dat je lekker vindt.

Ooit ben ik volledig hersteld van een heel zware depressie.na jaren van sukkelen en opnames van 2jaar,kreeg ik lithium.op 3weken was ik beter. Na 6maanden hersteld
Nu 20jaar later terug depressie.
Medicatie slaat nu niet aan.
Maar moet erin blijven geloven dat er een oplossing komt naar mij.
Neem nu zaffranax. Een gewoon supplement.ik hoop dat ik met dit te.delen Iets kan geven en ontvangen.
Mvg

Een jaar er al in ....ik ook .. rate is dat t begint te wennen....t is echt klote...
Verder ja,t gaat op een gegeven moment beter maar niet als je blijft wachten.
Onderzoeken is belangrijk...heb je wel hulp ? Ik ben mijn hele leven al op en af aan t gaan . .blijkbaar toch begint t bij mij bij spastische darmen, ze nemen de juiste geluksstofjes niet op... maar misschien heb jij wel ADD of weet ik veel ,ga eens Onderzoeken waar t vandaan komt .desnoodsmet therapeut.. waarom
heb jij deze depressie? Dat is de vraag ...ik weet t ..t is echt niet fijn en zie t ook als een ziekte. ... maar goed komt ergens uit voort..ga op die speurtocht! Voor jezelf! Laat dat je levensdoel zijn voor nu ...ik zeg je..t komt echt goed maar ga t onderzoek aan ! Sterkte ermee

Hey, Ik hoop dat het intussen beter met je gaan aangezien je dit 2 jaar geleden gedeeld hebt. Zo niet dan haal je misschien inspiriatie en kracht uit mijn verhaal.
Al heel mijn leven heb ik te maken gehad met een psychopate ouder die mijn leven kortom kapot probeerde maken ne grotendeels gedaan heeft tot een zeker punt. Ik moest een keuze maken en ben gevlucht en simultaan buitengesmeten als tiener door hem. Dagelijks moest ik horen hoe waardeloos en slecht ik was, de kanker in zijn leven, etc... er was helaas niemand om mij te beschremen omdat hij ervoor gezorgd had dat mijn moeder, broer en volledige familie out of the pictuure waren tegen hun wil in. Zo krachtig was hij want ik was nog maar een kind en wist niet beter. Daarna kwam ik de ene na de andere slechte partner tegen die me ofwel bedroog, manipuleerde, schuldgevoelens aansprak, met mijn voeten speelde etc.... Dit had alles te maken met mijn hechting en zoektocht naar liefde. Enkel ga je op zoek naar waar je vertrouwd mee bent en niet per sé wat goed voor je is. Inmiddels heb ik al 9 jaar met mijn ouder gebroken en ben ik terug verenigd met iedereen. Nu... vorig jaar begon de chronische depressie weer de kop op te steken. Het ging altijd met ups en downs maar dit keer was het anders, heftiger. Toen kwam ik, na een zware dag, mijn nu ex-vriend tegen? Wij hadden al een verleden waar hij ooit met mijn voeten gespeeld had jaren ervoor maar ik had het hem vergeven en we besloten de relatie een kans te geven. Liefde maakt blind. Alles gaat goed, perfect zelfs. Ik ben the life of the party, zijn vrienden en familie zijn dol op me en we zijn quasi 24 op 7 samen. Mijn allerbeste vriend. Nu was het zo dat bepaalde situaties mijn zware trauma's uit mijn jeugd begonnen te triggeren waar ik zelf nog niet bewust van was. Dit stapelde zich echter op en te langer te meer begon ik mezelf te verliezen, mezelf weg te cijferen tot ik opeens helemaal niets meer deed wat mij "mij" maakte. Hier had hij niet echt problemen mee want het kwam hem goed uit. Ik begon dieper en dieper te zakken zonder dat ik wist wat er aan de hand was, ik begon kilo's bij de vleet te verliezen en trok aan de alarmbel waar door hem geen gehoor aan werd gegeven maar hij voog het eerder onder de mat alsof het niet zo was en ik overdreef. 11 kilo was ik kwijt op 2 maanden tijd en zat op zwaar ondergewicht... maar ik overdreef. Mijn amygdala voelde gekidnapt aan en ik kwam in aanraking met de term CPTSS. Op een ochtend werd ik wakker waarbij ik volledig de pedalen kwijt was. Ik, die altijd mijn plan kon trekken in, ik die in het binnen - en buitenland gewoond heeft in jonge jaren kon opeens niets meer. Angstig om alleen te zijn, overgeven van de stress, vuuraanvallen in mijn aders 24 op 7 door (waarschijnlijk?) oncontroleerbare en extreme cortisolaanvallen. Het was vreselijk en ik was ervan overtuigd dat ik het einde van de zomer niet zou halen op deze manier. Het ging van kwaad naar erger toen er mij tegen mijn wil medicatite werd voorgeschreven maar ik was ten einde raad na al die jaren van mentale en emotionele mishandeling door verschillende mensen in mijn leven. Dit heb ik twee weken volgehouden en ben moeten stoppen omdat ik nog sneller achteruit bleek te gaan doodsangsten uitstond. Ik kon niet meer douchen, eten, slapen, alleen zijn, nadenken, had dwangangsten en huilde oncontroleerbaar de ene moment en de anderre moment kon ik niets meer voelen. Heel vreemd voor iemand die heel hoogsensitief is. Mijn dromen veranderden in vieze en grauwe beelden nacht na nacht en de wereld rondom mij werd nog grijzer. De keuze om te stoppen heeft mij enorm geholpen. Wel heb ik mezelf toen echt toegespitst op veel therapie. Ik koos voor een mix aan therapie voor zowel het lichaam, het onderbewuste als de klassieke spraak therapie. In het begin ging ik elke week, dit was absoluut nodig wat het was mijn houvast. Na langere tijd kon ik wat afbouwen maar het lukte me niet de week door te komen zonder. Mijn ex-vriend vond het na 2 maanden dat het slecht ging met me te moeilijk om nog in de relatie te blijven en vond dat ik aan mezelf moest werken. Hij wees me met de vinger dat ik depressief was en dat het daarom niet meer leuk was om samen te zijn. Toen ik wel goed in mijn vel zat, de relatie trok, alle liefde kon geven, de leuke versie van mezelf was, toen was het allemaal goed maar vanzodra ik ziek begon te worden en zeeer angstig EN ik hem de keuze gegeven had de relatie stop te zetten omdat ik door een zware periode ging gaan en hij wou per sé samen blijven... daarna liet hij me vallen als een baksteen en trapte hij op mijn hart en ook de wonde van mijn verlatingsangst wat mee aan de basis van de depressie lag.
Geloof me gerust als ik je zeg dat ik extreem hard heb afgezien op elk niveau. Mijn lichaam had het volledig begeven en mijn moeder is mij (gelukkig) als een hoop ellende mogen komen bijeenrapen. Herstel kon dan pas beginnen want "het probleem" was de relatie. Door mijn verleden ging ik er niet uit omdat ik zwaar narcistisch/ psychopatisch gedrag gewoon ben Zoals ik al zei... je gaat voor wat je kent en niet per sé wat je nodig hebt. Dit is heel normaal. Alleen is het belangrijk dat je die patronen ziet, herkent en ermee aan de slag kan gaan met vallen en opstaan.
Het ging zeer moeilijk in het begin, ik storte keer op keer in. Op mijn werk ging het ook niet goed want daar hadden ze allesbehalve begrip voor mijn situatie maar het was toch een bepaalde houvast om toch buiten en onder de mensen te MOETEN komen.
Ik deed mijn best om zo gezond en vet mogelijk te eten op dat moment om terug aan te sterken, supplementjes nemen, op tijd slapen, ik zette steeds Adam Sandler films op de ene achter de andere om mij af te leiden. Na verloop van tijd begon ik podcasts te luisteren die mij hielpen om te gaan met de situatie en zo begon ik meer en meer op trage wijze een hovuast te hebben aan bepaalde zaken die me hielpen. Mensen toelaten was extreem vermoeiend maar 1 of 2 mensen liet ik echt toe, zorgen dat je niet constant alleen bent, zeker in het begin, zelf heb ik veel gesproken hierover om het uit mijn systeem te krijgen. Wanneer het fysiek beter ging begon ik terug yoga te doen, meer te wandelen, breathwork, meditatie, etc... want je lichaam moet bewegen maar ook niet te veel wanneer het niet kan. LUISTEREN NAAR JE LICHAAM. Dit zijn alvast de stappen die ik heb ondernomen om uit mijn depressie te klimmen. Het is ook belangrijk en bevorderlijk dat je een goed supportsystem hebt rond je. Zoek gelijkgezinden, mensen die je vertrouwt, haal kracht uit andere verhalen want als het voor mij kan kan het voor jou ook en voor een ander ook. Het kost enkel tijd, geduld, en vooral veel begrip en liefde naar jezelf toe. Ik kan nog blijven doorgaan over hoe ik hieruit ben gekomen (en nog aan het komen ben, het was echt heel heftig en we zijn een klein jaar nog maar verder) maar ik denk dat je hier al heel veel tips in zal vinden om verder te kunnen.
Je bent het waard, je wordt graag gezien en je zal hiervan herstellen door het nodige werk aan jezelf te doen en jezelf terug graag te gaan zien want jij bent belangrijk. Je gaat vinden wat je gelukkig maakt maar de connectie met jezelf is mogelijks even weg, het is tijd om opnieuw te ontdekken wie je nu bent, wat je graag doet, etc... en als het je kan helpen... luister naar de Mel Robins podcast op spotify, YouTubue,... die heeft mij enorm geholpen destijds. Is in het Engels.

Ik wens je heel veel sterkte, veel warmte en veel liefde toe <3
You can do it want ik geloof in je!

Hoi..er er is een boek dat heet levenslast (begrip)

Ga nu hulp zoeken aub .. je hebt trauma en kan echt geholpen worden, sterkte!!!

Jezelf niets vinden is niet hetzelfde als niets zijn. En zelfs als je anders bent in de opinie van een ander hoeft het nóg niet te kloppen dat je niets zou zijn. Je hebt verschillende soorten mensen, religies, culturen en tijden. Hoe men naar iemand kijkt hangt dus ook af van waaruit die persoon naar jou kijkt. En ook je zelfbeeld kan anders zijn dan de werkelijkheid.
De weg van je zus loopt letterlijk dood. Lijkt mij geen fijne optie. Ik neem je wel serieus. Depressie is mij niet onbekend. Geef alstjeblieft niet op. Zoek en neem een leukere weg. Het leven is al zo kort. ♥️

Knuffel lieverd ...ga ermee aan de slag! Ga hulp zoeken voor jou zelf .... ga iets voor jezelf in liefde dien aub. Knuf

Beste anoniem,

Ik heb zo’n zelfde relatie gehad. Wat je omschrijft klinkt erg narcistisch. Hoe dan ook heeft hij absoluut een persoonlijkheidsprobleem, en dat waait niet zomaar over. Asjeblieft, luister naar je gevoel. Diep vanbinnen voel je wat juist is.

Liefs

Wat je beschrijft is een narcistische partner. Ik ben zelf psycholoog van beroep en dit doet me denken aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis.

Ja.dit is een narcistische man.dat herken ik.dat aantrekken en afstoten.nooit iets goed kunnen doen.altijd wit en dan weer zwart.lief en dan heel stout.dit is met opzet om idd iemand te verzwakken,om iemands zelfvertrouwen te schaden en om heel sluw de ander afhankelijk van hen maken.ze spelen spelletjes.doen alsof ze je niet willen of graag zien.maken je met opzet kapot.en deze goede acteurs worden in de buitenwereld geloofd,ze kunnen anderen laten doorgaan als gestoord.duurt heel lang vooraleer je het zelf doorhebt en zeker de omgeving.zeer moeilijk.maar dat zijn gevaarlijke personen.ik spreek uit ervaring.

Grts

Energy sucking ,noemen ze dat....je energie word weg gezogen! Iemand kan jouw mooie pure lieve jij verpletteren.... een narcist ...ik wens jou sterkte en kracht toe ! Negeren is t beste lieverd.... wegwezen!×

Ahh wat rot ik snap je wel wat ontzettend vervelend mensen moeten gewoon naar je luisteren je moet je veilig en vertrouwd voelen. Ja mag altijd tegen mij praten als je wilt ik wil er graag voor je zijn en naar je luisteren!! Heel veel sterkte!!!

,,Het achterliggende werd nooit naar gezocht" schrijf je. Is er dan iets achterliggends? vraag ik mij dan af. Alleen jij zou dat dan kunnen nagaan. En wat als het nou iets anders is? Misschien niet mentaal maar een verschil in jou brein? Als voorbeeld denk ik aan het recente onderzoek waaruit blijkt dat mensen met een amputatie wens niet gek zijn maar daadwerkelijk een lichaamsdeel bv been als vreemd lichaamsdeel ervaren. Ik hoop dat het goed komt met jou.

Je kan dit berichtje ook plaatsen voor de zekerheid onder het onderwerp “burn-out”

Paniek/spanning/benauwdheid icm somberheid vanwege drukte kan een burn out zijn maar omdat ik niet alle ins en outs weet van je is het lastig te zeggen, ook omdat je oa medicatie slikt, ik weet het effect niet daarvan (sorry dat ik helaas niet uitgebreid kan reageren nu meer ☺️)

Pak goed je rust!! Beterschap

Ps: en inderdaad even huisarts bellen

En in tussen tijd gewoon veel rust nemen, slapen en kijken of je vanuit huisarts verwijzing krijgen om therapie te volgen. Bijv psycholoog

Welke medicatie gebruikte u?

Niet leuk om te horen.
Ik ben ook erg depressief.
Je bent niet alleen.
Wij zijn er voor je.jullie voor mij voor elkaar

Vreselijk voor je. Ik vind het ook niet erg om dood te gaan.mag van mij nu ook.maar ik pleeg geen zelfmoord vanwege mijn geloof en mijn kinderen.ik heb verschillende diagnoses.ook depressie.het is allemaal chronisch geworden.ik hoop voor jou dat er nog iets kan worden gedaan. Medicijnen of therapie.dagbesteding helpt mij.anders ben ik echt alleen en eenzaam.laat wat van je horen.reageer hier op.heel vel sterkte.

S.van der K ik wil ook graag dood zware depressie opname helpt niet ook geen medicijne helpt niet! Alleen de dood! Ik lig ook veel op bed nergens interessen in! Vreselijk,ik wens je veel sterkte!zoetermeer!

Ja welke therapie bee je geweest! Groetjes!

Besef op de momenten dat je wél lacht of iets fijn vind je leeft.
Doodgaan doe je maar één keer. Je komt nooit meer terug. Jammer toch? Bovendien gaan we tóch een keer. Kun je net zo goed nog even blijven. Er is toch wel iets leuk aan het leven? Doe anders eens iets moois voor een ander. Dan was je leven nog ergens goed voor!

Ik wil dat ook, heb zelfs in euthanasie traject gezeten, maar op het laatst zijn ze ermee gestopt omdat ze dachten dat ik twijfelde, maar dat is angst( heb ook angststoornis) ik word elke dag helemaL gek op werk bij elke beweging die ik doe denk ik geen zin, wil niet meer, daar word je gek van echt ondragelijk huil dagelijks stiekem op het werk wil dit niet meer.
Durf ook niet ziek te melden wat moet ik dan
Hele dagen
Probeer zelf aan spul te komen wat pjjnloos is en snel gaat.

Als iemand een tip heeft ajb

Ik zou zeggen laat je behandelen in het ziekenhuis met eventueel een opname. Daar kan je praten over je problemen en eventueel medicatie opstarten. Het is het zeker waard om te proberen. Zoek hulp!!!

113.nl als je denkt aan zelfmoord....

Wil ook zo graag dood. Ben elke dag en nacht zeer depressief. Zou graag weten met welke medicijnen het kan die je niet bij je huisarts hoeft te vragen.

Jeetje wat schokkend om van zoveel mensen te horen dat ze niet willen leven....

ik zit ook al een behoorlijke tijd in een depressie , zie echt overal tegen op ook boodschappen doen maar ik moet toch en als ik het gedaan heb en ik weer mezelf thuis opgesloten heb denk ik Top gedaan kan weer eten . Het valt allemaal niet mee en een hoop hulpinstanties weten ook niet wat ze eraan moeten doen ja je vol stoppen met medicatie ! ik zou best via mail verkeer wat contacten willen leggen gewoon om wat te pennen zo ben je ook niet zo eenzaam maar hoe doe je dat ?

zoveel mensen die kampen met de dood gedachtte

Toen ik eens dood wou zei een lieve vrouwelijke collega tegen mij: Je komt nooit meer terug. Dat zeg ik nu tegen jou. Als je zelfmoord pleegt kom je nooit meer terug!
Ik ben er nog altijd. En daar heb ik geen spijt van.

Dat is nou net die geruststellende gedachte ,dat je nooit meer terug komt ,dat je overal van af bent,ik dit kut leven.Ik wil echt dood ,wat een ander ook zegt en denkt

Ook ik heb zelf wel 1000 keren op het punt gestaan om uit het leven te stappen vanwege mijn burn-out omdat deze dermate erg was dat ik geen uitweg bijna meer zag door de klachten. Ik was meer dood dan levend door de burn-out.

Wat mij heeft geholpen is:
- Don’t give Up! Focus op de oplossing van het echte probleem. Zelfmoord is alleen maar een uitweg maar niet de oplossing. Dus zorg dat je doorzet en focust op het oplossen van de problemen. In Mijn geval was dat keihard doorzetten met rust nemen.
- Ik heb ook wel eens een kort verhaal gezien op tv van iemand die zelfmoord had geprobeerd te plegen, omdat hij een hele hele slechte dag (weer) had gehad maar achteraf gezien toch heel erg dankbaar was dat hij gered was en echt heel erg veel spijt had daarvan maar toch dankbaar was voor het leven wat hij weer had gekregen. Dat heeft me laten inzien dat mensen soms dingen doen doen vanuit emotie maar niet vanuit verstand. Hij had een tweede kans gekregen en daar was hij zo dankbaar voor, het was zo ontroerend en zo mooi verhaal dat heeft me echt laten inzien dat het leven het waard is en niet op te geven
- Wat mij ook heel erg geholpen heeft is het vinden van een doel. Omdat ik zelf in nood was en geen enkele hulp had, ik kon amper nog een vork brengen naar me mond om te eten. Heeft mij dit laten inzien dat ik nooit iemand zonder hulp wil laten zitten die in nood zit en de kans wil krijgen om te blijven leven en de kans wil krijgen op een betere toekomst om zijn of haar dromen te laten uitkomen. Oa ook De oorlog in Oekraïne heeft me laten zien hoe sterk de mentaliteit is van Oekraïners, om jaloers van op te worden. Ik zoveel respect gekregen hiervoor dat ik in de toekomst mij wil inzetten voor zulk soort mensen die keihard vechten voor het leven, net als wat ik ook had meegemaakt. Ik wil niemand het gevoel mee laten geven wat ik ooit heb meegemaakt, in nood zitten en geen hulp hebben. Ik vind het zo mooi hoe deze mensen in het leven staan echt ongelofelijk strijdlustige mensen. Het is voor mij 100% de moeite waard om te leven voor mensen die in nood zitten en geholpen willen worden. Ik weet hoe je je voelt!!! Helaas kan ik niet de hele wereld redden wanneer ik beter ben maar ik doe mijn best zvm
- En de allerlaatste tip die mij heeft geholpen, is niet meer denken aan zelfmoordgedachten. Geen aandacht meer aan besteden en je zo snel mogelijk afleiden zodra de gedachte er komt. Op een gegeven moment zullen je hersenen deze gedachte meer laten verdwijnen richting de achtergrond zodat ze eigenlijk zo min mogelijk nog naar voren komen. Het is een automatische uitweg gedachten maar die moet je uitzetten door zo min mogelijk aandacht te geven zodat ze uiteindelijk niet meer automatisch naar voren komen

Sterkte lieve mensen

X Rodha

Misschien een voor de hand liggende tip:
Als je merkt dat het jouw energie leegzuigt, probeer er dan voor te zorgen dat je niet te veel met depressieve mensen omgaat. Daar word je blijkbaar niet gelukkig van.

Mijn ervaring is dat als depressieve stemming van anderen je raakt, dat dat blijkbaar een (onbewust) gevoelige snaar van je zelf raakt. Het kan zijn dat je bepaalde associaties hebt met depressiviteit of dat het een tegenovergestelde reactie is dan jouw manier van het aanpakken van problemen en omgaan met je gevoelens.

Bijvoorbeeld: de depressieve stemming van anderen irriteert me. Ik word er ongeduldig van terwijl ik op zich best geduldig kan zijn. Ik ben iemand die graag naar oplossingen kijkt, die een intrinsieke drive heeft om me te blijven ontwikkelen en door te gaan.

Ik kwam erachter dat een depressieve stemming mij raakte omdat ik dan niet mijn manier van aanpakken kwijt kan en me daardoor machteloos en gefrustreerd voel.

Ander voorbeeld:
Ik voel me helemaal leeggezogen als ik met depressieve mensen contact heb. Ik kwam erachter dat ik zelf eigenlijk bang ben om me zo te voelen en daardoor wil ik die gevoelens graag weghalen, bij mezelf en die ander. Daardoor kom ik in een soort gevecht en dat kost me veel energie.

Het kan dus nuttig zijn om na te gaan wat het raakt in jou zodat je daar wellicht anders mee om kan gaan.

Goed dat je dat vraagt.
Ik zeg altijd tegen mijn vriendinnen en familie, ikzelf heb het extreem moeilijk, en ik heb gemerkt dat ik alleen nog maar mensen om me heen wil die me niet als too much ervaren, of die me totaal niet snappen.

Eigelijk moet je denken, ten eerste je kan duidelijk erin zijn tegen die depressieve persoon, en je mag je grenzen aangeven op een liefdevolle manier.
Maar wat sowieso heel belangrijk is om te beseffen, als diegene die in de depressie zit jou dingen verteld, dan vertrouwd hij/zij jou. Jij kan erna weer de deur uitlopen en jij kampt er dan niet persoonlijk mee. De persoon met de depressie, kan er niet voor weglopen. Dat is echt iets wat mensen zich goed moeten beseffen.

Ook zeg ik altijd, je hebt mensen die bij elk klein ding zeggen "ik voel me zo kut, ik ben depri", dat zijn mensen daar merk je echt een verschil bij, zijn heel snel negatief om onbelangrijke dingen. En dan heb je mensen die echt daadwerkelijk depressief zijn, dus de aandoening depressie.
Zij vechten vaak heel hard ertegen en je hoort aan hun woorden dat het anders is.

Moet je eigelijk proberen eens op te letten die 2 verschillen zeg maar.

Als iemand mij leegtrekt met onzin als pff ben zo depri, kan die nieuwe broek niet halen en kan niet op vakantie, of die nieuwe collega is een eikel. Dan ga ik mijn energie daar niet in steken.

Maar als iemand echt depressief is OF om een hele gegronde reden, OF, het ergste, vaak weten wij die echt de aandoening depressie hebben nie eens wat de reden is. Het zijn stofjes in ons hoofd die ons zo laten voelen, natuurlijk vaak in combinatie met een vrij heftig leven qua wat we meemaken.

Hopelijk kan je iets met mijn woorden.

Liefs x

Eigenlijk werkt je vraag bij mij in eerste instantie oud zeer en irritatie op.
Tijdens mijn depressieve periode ben ik veel vrienden kwijtgeraakt en voelde me totaal onbegrepen.
Ik denk dat het enorm kan helpen om eens echt goed met diegene te praten. Door de ander zich gehoord te laten voelen zal het niet zo in de lucht blijven hangen en zal diegene zich waarschijnlijk direct beter voelen.

Ik denk dat je dan maar beter uit de buurt kan blijven. Want je helpt er echt nemand niet mee .Ik sluit me aan bij laatste reactie.

Uit hun buurt blijven zolang je nog geen manier weet te vinden die je niet leegzuigt als je onder hen bbent..

En noem je die mensen vrienden?

Stop dan zelf met zuigen. Laat de mensen zijn wie ze zijn.
Lukt je dat niet : Ga om met het mooi weer volkje. Er zijn er genoeg van.
Geen enkel probleem.

Sterkte

Maar toch, ik ken iemand die zich niet wil storen aan anderen omdat deze persoon een grote egotripper is. Deze hoeft dan van mij ook niets terug te verwachten. Ligt er maar welk soort persoon u bent.

Wat doe je eigenlijk op deze site?
Deze is voor depressieve mensen!
Niet voor mensen die zich er alleen maar aan andermans ellende storen! Had je daar al aan gedacht!

- Toon empathie voor de persoon die depressief is
- Neem ook de ruimte voor jezelf alleen af en toe ,om gevoelens los te laten
- kijk of je de persoon die depressieve klachten heeft kan helpen een beetje gelukkig te maken. Je bent geen hulpverlener maar een steun en toe verlaat en er liggen binnen die kaders genoeg mogelijkheden. Try to be a rainbow in someone else’s cloud
- Vraag jezelf af, als jij in die positie zou zitten wat zou jij dan wensen van andere mensen?
- Kijk of je voor jezelf wat fijne afleiding kan zoeken tussendoor als het je teveel is geworden en kijk ook of je af en toe wat fijne afleiding kan inplannen voor jou en de persoon die zich neerslachtig voelt, als die persoon het wilt proberen / er aan toe is
- Als je nog meer tips zoekt, kan ik je de AI “poe” app van quora aanraden dan kan je op zoek gaan naar extra tips om een manier te vinden die voor jou werkt om beter om te gaan hiermee. Of Google naar Sochicken die heeft ook wat tips erover.
- Zoek een juiste balans voor jezelf zodat je er voor jezelf en de ander kunt zijn
- Ondanks dat ik zelf heel ernstig ziek ben, snap ik nu beter dat andere mensen er niet soms tot vaak voor zieke mensen zijn…. Daar zijn diverse redenen voor heb ik gelezen. Het is helaas een pijnlijke realiteit, maar wel de realiteit en “gewoon” de natuur. Het is niks persoonlijks naar zieke of depressieve personen toe, het is puur een verdediging/overlevingsstrategie vanuit de ander. Ook al gun ik dit niemand toe, ik weet nu dat ik er niet alleen in ben en dat heeft mij rust gegeven
- Ik hoop dat ik niemand beledigd heb met mijn tips. Ik heb zelf heel veel depressieve klachten gehad door mijn burn-out dus dit is geschreven vanuit mijn oogpunt, met de allerbeste bedoelingen

Even snel AI gevraagd wat te doen voor jou en die zegt;

1. **Stel grenzen**: Het is belangrijk om je eigen emotionele grenzen te kennen. Zorg ervoor dat je tijd voor jezelf reserveert

2. **Luister actief**: Laat ze weten dat je er voor hen bent, maar probeer niet altijd de oplossingen te bieden. Soms is het gewoon belangrijk om te luisteren.

3. **Blijf positief**: Probeer een positieve houding te behouden. Dit kan hen inspireren en motiveren zonder dat je jezelf onder druk zet.

4. **Zoek ondersteuning voor jezelf**: Praat met andere vrienden of een professional over je gevoelens. Het is belangrijk om je eigen emoties te verwerken.

5. **Moedig hen aan om hulp te zoeken**: Dit is misschien wel de grootste steun die je kunt bieden. Moedig hen aan om met een professional te praten.

6. **Zorg voor jezelf**: Neem deel aan activiteiten die je gelukkig maken en je energie geven. Dit helpt je om een balans te vinden.

7. **Blijf realistisch**: Het is normaal om je soms overweldigd te voelen, maar begrijp dat je niet de verantwoordelijkheid hebt voor hun gevoelens of herstel. Vergeet niet dat je ook recht hebt op je eigen welzijn. Het is geweldig dat je om anderen geeft, maar je moet ook voor jezelf zorgen.

En de laatste tip vergeten te zetten: vraag waar de depressieve persoon behoefte aan heeft, dat is nog beter dan zelf invullen (scheelt je weer energie)

Dag Resi,

Ik heb ook een zware ptss en depressie, ook geen echt liefdevolle jeugd gehad, en getrouwd om thuis weg te zijn, al besefte ik dat allemaal toen niet, ik was niet ongelukkig, wel wat naief. Ik ben gescheiden en zelfs nog lang vrienden met hem gebleven. Mijn ptss en depressie komen van een latere (recentere) relatie maar er was geen sprake van narcisme, wel was mijn ex- vriend ook beschadigd door dingen van vroeger.
Ik begrijp dat je wel degelijk je ex achter je wil laten en er niet wil mee bezig zijn, maar zo werkt ptss helaas niet: het is intrusief, opdringerig, als je bepaalde triggers krijgt. Mensen zouden daar niet zo over mogen oordelen. Ik heb al 3 j. ‘Geen omgeving’ meer, in de zin dat ik me afsluit, het leven zien gebeuren doet me te veel pijn.
Ik heb ook geen contact meer met familie. Mijn moeder verwijt me al mijn hele leven vaak dingen, omdat ik niet gekopieerd heb wie zij is en hoe zij leefden. Ik was vaak niet goed genoeg. Ze wilden een kopij van hen, maar daar werd ik ziek van. Mijn broer heeft me laten vallen, vrienden behoorden tot het sociale netwerk van mijn ex- vriend. Eenzaamheid is snijdend, zeer snijdend.
Heb je al EMDR (traumatherapie) geprobeerd?
Sterkte

Dag resi. Houd moed en praat erover

Als het kan voldoende rusten en praten helpt. Je bent niet alleen.

Ik zie dat er geen reactie komt.mss al te lang geleden.in ieder geval altijd opletten voor kapers op de kust.er zijn altijd mannen die zoeken naar dit soort vrouwen die geïsoleerd zijn.altijd zijn er die doen alsof ze je willen helpen maar een andere agenda hebben.grlulkug weten wij wel dat deze posts gestuurd worden in tijden van stress en.pijn en er altijd wel een netwerk van familie en vrienden is en ook lichtpuntjes.

Dit is bijna eng......dit had exact mijn verhaal kunnen zijn! Ook ik ben geestelijk en lichamelijk mishandeld thuis (ik ben bijna opgelucht dat beiden ouders overleden zijn)
Jong weggevlucht uit huis en samen gaan wonen.Ik ben HSP (hoogsensitief en een empaat) wat als een magneet narcisten aangetrokken heeft.Met alle ellendige gevolgen van dien.Mijn hele leven heb ik moeten vechten en strijden voor mijn bestaansrecht.Mensen die altijd grof misbruik van mijn naïviteit en goedheid hebben gemaakt.Ook ik heb in een daklozenopvang gezeten.Ik heb een liefzoontje van 7 jaar maar hij heeft ADHD en is erg hulpbehoevend.Familie en vrienden heb ik niet meer.Mijn lieve broertje heeft 17 jaar geleden zelfmoord gepleegd.Ik heb m zelf gevonden ook....mijn oudste zoon van 24 wil niets meer met mij temaken hebben door hersenspoeling van zijn verborgen narcistische vader.Ik heb m al 6,5 jaar niet meer gesproken of gezien.Ik heb de laatste 5 jaar keihard gewerkt aan mezelf en al mijn schulden opgelost.Ik woon sinds 5 jaar in mijn heerlijke huisje.In een nieuwe stad waar ik niemand kon.Alles helemaal zelf opgeknapt en gedaan,geen hulp.Alles op de rit weer.....maar ik moet vechten om uit de depressie tekomen.Ik vraag mij vaak af wat ik hier nog doe.Ik heb zo een heimwee naar huis! Veel verplichtingen en weinig plezier.Ook ik heb ptss en een lichte vorm van borderline.Daar heb ik intensieve therapie voor gehad in het verleden wat mijn leven enorm heeft veranderd en daarmee mezelf gered.Daarna zelf het spirituele pad verder opgegaan.
Het leven voelt gewoon heel zwaar.
Ik ben 6,5 jaar geleden gestopt met drinken.Gestopt met mijn jointje s'avonds.Medicatie durf ik niet te gebruiken want ik ben verslavingsgevoelig.Beiden ouders waren ook verslaafd trouwens.

Ik zou heel graag eens met je praten.Je lijkt mij een enorm sterke en lieve vrouw.Respect voor jou!! En ja....we mogen trots op onszelf zijn wat we allemaal bereikt hebben.Datmag ook wel gezegd worden.

Wat ik dan denk: symptoombestrijding?

Geef mij maar een neut!

Alcohol kan ik zelf echt afraden. Ken veel mensen die er nog depressiever door zijn geraakt, dement werden, burn-out kregen, kanker kregen etc

Met ephadrine niet bekend. Maar op mijnmedicijn.nl kan je er vast wel wat over lezen.

Van leven ga je dood.

Laten we er een zo goed mogelijk leven van maken, niet bezig zijn met de toekomst of het verleden, maar in het hier en nu leven, dat is de sleutel tot (meer) geluk

Ik bedoelde: niet focussen op de dood, maar focussen op een beter leven met gezonde(re) alternatieven/gewoonten/routines

Het was niet zomaar een hond, het was jou hond, en daar mag je verdriet van hebben. Veel mensen snappen dat niet, ach, neem je een nieuwe zeggen ze dan.

Je hond, je trouwe lieve vriend, mis je, logich, hij was er altijd, oordeelde niet.

Je gaat hier doorkomen, ik heb een jaar lopen janken om mijn overleden hond ,niets hoefde meer, maar verdriet en gemis blijven, allleen je leert er mee levenwant alles gaat door, ook al is de glans ervan af.

Sterkte.

Ik had ook een hond. Wat niemand lukte kreeg mijn hond wel voormekaar. Hij haalde mij uit een psychisch dal waar ik al tien jaar in zat. Toen kwam die vreselijke dag dat hij stierf voor mijn neus. Het was zo erg, en zo naar en zo oneerlijk! Een hond is closer met zijn baasje dan menige mens. De hond is sinds deze als wolf in contact kwam met de mens geheel naar ons toegegroeid. Ik heb nog nooit zoveel van een mens gehouden als van mijn hond. Daarom begrijp ik jou verdriet. Ik denk dat de glans wel terug komt voor jou. Het is tijd nodig.

Heel erg bedankt voor jullie reacties Marjan en ook Mark. Fijn ook om er een naam onder te zien, maakt het net even wat persoonlijker.

Het gevoel komt en gaat maar is nooit helemaal rustig. De heftige momenten moet ik echt op gaan passen weet je. Praten helpt ongetwijfeld maar je hebt iemand nodig om het leven mee te delen hè, of het nu gaat om het verlies van een dierbare of bepaalde dromen waar je stilletjes aan of abrupt een einde aan ziet komen. Of in dit geval alles bij elkaar opgeteld. Het voelt alsof het absorptievermogen van leed en het steeds alleen moeten doen een keer op gaat houden, verzadigd is...
Ben echt bang dat ik het te lang uitgesteld heb in de hoop zo iemand nog te vinden, het niet meer op de rit ga krijgen.
Heb aardig wat dalen gezien in mijn leven maar ben er altijd op mijn manier toch weer in geslaagd er aan voorbij te komen, deze keer voelt echter zó anders...

In ieder geval nogmaals bedankt en sorry dat het allemaal zo negatief klinkt.
Ben al blij dat er mensen zijn die begrip/interesse tonen en/of vergelijkbare dingen hebben meegemaakt. Die oprechtheid is de fundering maar lijkt steeds meer te verdwijnen tegenwoordig/naarmate je ouder wordt hè? En het verschil in opvoeding vroeger/waarden-normen en nu maakt het er ook allemaal niet makkelijker op....

Gecondoleerd met je lieve hondje, heb mijn kat kort geleden verloren en weet hoe het is. Een ware hel.
Een dier geeft zoveel liefde, daar kan geen mens tegen op.

Ik kom nu hier eens
Vind het zooo erg voor jou.
Zelf heb ik 4katten en een hond. Een kees.2buitenkatten en 2die altijd binnenkrijgen.
Voor mijne kees.jules,had ik een maltheser en die is omvergereden.
Wou nooit geen hond meer omdat het zoveel pijn deed.
Nu heb ik onze Jules toch al 7jaar.heeft jaren geduurd vooraleer ik terug openstond ervoor....maar soms denk ik dat het mijne Purdy is dar gereincarneerd is.hij heeft zoveel van mijn vorige hond.
Hoop dat dit je wat hoop geeft.

Grts
Elise

En 2katten die altijd binnenzitten.sorry hiervoor.woordenboek.moet meer leren checken vooraleer ik verstuur.

Greetings

Dank je Sim en dank je Elise.
Ik zie net jullie berichtjes pas...

A cry for help is geschreven geweest in 2018 omdat ik letterlijk dat aan het zingen was.ik zing of zong,nu al efkes nie meer,aantal weken door depressie,2uur per dag.iemand hoorde mijn noodkreet.
Ik heb mijn ganse leven al gezongen,maar het meeste toen mijn man ziek werd om positief te blijven en er te kunnen blijven staan.kk schrijf heel veel ja.al mijn ganse leven.hebvroeger voor tv gewerkt waar ik ook mijn ideeën de vrije loop kon laten gaan.
Maar WIJ ZIJN GEEN RANDGEVALLEN HOOR.INTEGENDEEL.
Weet je.wanneer je een hondje neemt en je geeft het elke dag eten en wandeling maar ook elke dag een stokslag.dan gaat dat hondje verward worden en uiteindelijk mss nie meer kunnen lopen.het zal op lange termijn zodanig gebroken zijn dat het nog meer afhankelijk wordt van zijn baasje.wanneer de hond het uiteindelijk inziet en zijn tanden laat zien is het hondje ineens een slechte hond en komen ze hem mss weghalen.is dat hondje een RANDGEVAL.nee
Het baasje is gestoord.
Maar hoe kan dat hondje dit overbrengen aan de mensen.....hij kan niet spreken.
Is geterroriseerd geweest onder het mom van graag zien.
Ik heb dit hier vergeleken omdat velen dit mss beter begrijpen.wanneer de hond zou aanvallen laten ze hem inslapen.zijn baasje gaat vrijuit.hij zorgde voor zijn eten en iedereen zag hem ermee wandelen.de slagen zag niemand.
Er bestaan geen randgevallen.alleen mensen met goeie bedoelingen en slechte bedoelingen.en meestal komen die slechte bedoelingen voort uit angst iemand of iets te verliezen.controleverlies.
En spijtig genoeg proberen er altijd misbruik te maken van iemands miserie of openhartigheid daarover want iedereen draagt zijn of haar kruis.

Mvg

Je hebt helemaal gelijk Elise, vergelijkbaar ook met verhaal van de oude Cherokee en zijn kleinzoon en de strijd tussen de twee wolven die iedereen in zich heeft, misschien ben je het ooit eens tegengekomen...
Niet te geloven dat mensen in staat kunnen zijn dat zo'n beestje, of welk ander dier dan ook, aan te doen of überhaupt zouden kunnen overwegen in de eerste plaats! Die mensen zouden ze i.i.g. met een gerust hart aan mij over kunnen laten, dat is wel absoluut een feit!
De verwijzing naar de "randgevallen" was in dat opzicht ook meer spreekwoordelijk bedoeld, hoewel het op momenten bijna daadwerkelijk wel zo gaat voelen...

Goed om te horen dat je toch iets kwijt kunt of iets van verlichting kunt vinden in de muziek, ook al is het wat minder dan je eigenlijk zou willen.
De singer-songwriters en wat diepzinnigere teksten van bepaalde artiesten hebben ook mijn voorkeur. Het lijkt me echter voor iedereen beter dat ik het persoonlijk wat meer houd bij het "beluisteren" en wat minder zoek in mijn eigen talent...😉😊

Je manier van schrijven/woordgebruik zegt me dat je in België woont. Ik woon kort aan de grens met Poppel/Ravels. Ga er zo nu en dan eens heen om een "Bels frietje" te halen of te tanken en wat rookwaar mee te nemen op de terugweg als de gelegenheid zich voordoet.

En jij dus in Nederland
En je rookt.....weet je

Ik rookte ook zo graag een sigaretje na mijn eten .
Nooit geen grote roker geweest.meer een gezelligheidsroker.
Laatste jaren legde ik mijzelf 3 sigaretten op per dag.dan 2,da. 1 en sinds aantal maanden niks meer.
Maar oh my God.dit had ik nooit verwacht.ik dacht.fluitje van een cent.
Rookte al zolang maar 1meee en voelde me prima.maar wauw zeg.het is echt een zware geestelijke verslaving. Of je er nu 20 of 1 rookt.
Ben al 3maand verder en da valt echt zwaar zeg.
Ben jij een zware roker???

Het is meer jezelf een houding aanmeten hè, ben je bezig en heb je genoeg te doen is de zin in een sigaret ook een stuk minder en heb je er ook weinig erg in verder.
Ik heb ooit 1 maal een poging gedaan maar in diezelfde periode verloor ik een goede kennis die in zijn hele leven nooit een sigaret had aangeraakt...

Maar het valt nogal mee wat zwaarte betreft,
bruine tanden en aangebrande vingers zijn hier nooit een ding geweest...😉
Als ik ooit nog eens in wat rustiger vaarwater ga komen zal ik beslist nog eens serieus overwegen helemaal te stoppen.
De prijs rijst voortaan ook de pan uit en begint als een kleine rib uit je lijf te voelen.

Voel jij je nu al wat beter door info te delen met andere mensen.
Neem jij iets in van medicatie of supplementen.
En wat heb juist gedaan van beroep dan of doe je nog.
Zat je in de sportsector.heb ik dat juist begrepen
Heb jij kinderen.

We zitten allemaal in eenzelfde schuitje en iedereen probeert er op zijn manier wat lucht in te krijgen weet je. Het werkt voor mij in die zin dat het zorgt voor wat afleiding. Tot bepaalde hoogte toch, het zware gevoel blijft en komt en gaat met vlagen.

Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik dingen wel graag wil delen maar op een of andere manier wat met mezelf in de knoop raak door te veel over mezelf te vertellen. Het grote aantal "toeschouwers", hoewel grotendeels anoniem, benauwd en belet me ook in zekere zin...?
Ben altijd een loner geweest en er was eigenlijk altijd maar 1 persoon die alle ins en outs van me kende en waarmee ik ook alles deelde. Voor het eerst ook wilde of durfde te delen vooral...
Het gevoel dat ik ook daarmee na 24 jaar aardig mee op mijn gezicht ben gegaan speelt zonder meer mee.

Ik heb vroeger natuursteen vloeren gelegd, marmer/graniet/leisteen enz.
Daar is het gezeik grotendeels begonnen maar niet opgehouden.
Ben inmiddels min of meer "uitgedokterd" en jaren geleden gemakshalve al met een kluit morfine het riet ingestuurd...
Heb 1 zoon die ondertussen oud genoeg is om zijn eigen pad uit te stippelen en enkel op cruciale momenten nog bereid is iets van advies van "zijn ouwe" aan te willen nemen...

Men moet idd een beetje oppassen wat je hier allemaal deelt. (Helemaal met een borrel op, alcohol haalt remmingen weg). En nieuwe contacten zijn ook niet altijd wat je verwacht had, net als in de normale wereld. Dit wilde ik even kwijt.

"Honesty on the internet" eej...😉
Ik heb verder niets te verbergen maar je hebt helemaal gelijk, heel erg bedankt voor je berichtje.

Hoe gaat het met jou???

Heel veel sterkte!!!

Ik heb tips geschreven bij de tips op deze website onder het kopje “depressie”. De titel heet “ 54 tips” Misschien zit er iets tussen voor je om je een beetje gelukkiger te laten voelen, dat wens ik je zeker toe!!!

Ps: Het is oké verdrietig te zijn, geef de ruimte aan deze gevoelens gedoseerd, zodat ze jou loslaten uiteindelijk

Take care! En ook voor alle andere mensen!

Ik reageer vaak onder een andere naam. Misschien wel té vaak. Zeker weten dat velen dit doen. Affijn, Wat mij bezig houd als ik jou verhaal lees is de overeenkomst: Ik mag er best zijn, ik ben zeker geen mislukking. Maar toch leef ik wel als iemand die alles tegen zit en daardoor niets mee heeft zitten. Ik heb geen vrouw, maar ik kon er zat krijgen, hele mooie ook. Ik heb geen werk meer door ziektes psychologisch en lichamelijke. Welke ziektes? Men kan beter vragen welke ik niet had. Ziektes roeiden één voor een mijn familie en vrienden uit. Nooit gedacht dat ik alleen over zou blijven. Als er geen storende elementen in mijn leven waren geweest had alles er totaal anders uit gezien. En nu leef ik van dag tot dag. Het enige wat ik heb is mijn liefde voor dieren en ik help ook graag mensen. Maar het is zo leeg dat ik jou " Cry for help" zelf ook zou kunnen uitroepen.

Ik merk dat ik niet alleen sta met dit soort ellende.

Had ik maar iemand om van te houden.
Maar wie begrijpt mij in hemelsnaam? Mijn levens verhaal zou 1800 bladzijden bevatten. Je mond zou openvallen van verbazing wat mij is aangedaan. En nu tikt de tijd maar door.
Soms denk ik duistere dingen. Ondertussen haalt de tijd mij bijna in. Wat een rotleven. Toch moeten wij elkaar steunen. Hou vol lieve mensen misschien is er toch licht aan het het einde van de tunnel. Hou vol Patrick.

Mark.

Dit gevoel herken ik heel goed Marco. Reizen is voor mij ook altijd een uitlaatklep geweest. Toen ik in een burn out belandde heb ik mijn job een jaar onbetaald on hold gezet, heb met mijn ( ingerichte) bestelwagen maandenlange roadtrips gemaakt, wild gekampeerd in afgelegen gebied, bijna elke dag met de rugzak er op uit, weinig comfort en vér uit mn comfortzone ( maar dat went snel bij mij) maar veel geluksgevoell!
Ik besefte 1 ding: de natuur is helend en als het niet meer lukt, miet je de natuur in. Alleen, waar vind je die hier nog in ons overbevolkte lawaaierige land... . Dus toen Corona begon en ik daar direct bovenop meer (zware tegenslagen te verwerken kreeg ( Corona werd het minst van de problemen), ging het snel berg af. Ik kon ook niet meer zomaar de "natuur " in. . Na al deze problematische jaren voel ik me momenteel zelfs te futloos om reisplannen te maken. Mn bestelwagen inladen/ inrichten voelt als een berg op. Voor de goede verstaander: het gazt niet om depri worden " omdat ze door Corona niet op reis kon🙄 en ze dus een 'luxeprobleem' heeft. De natuur, het reizen ( in rustig gebied met alléén natuur) is de genezing, het gebrek eraan niét de oorzaak.
Daarbij komt nog dat depressie in onze familie in de vrouwelijke lijn zit. Leuke omgeving.
Pillen slikken of voortdurend zoeken naar de juiste vorm en dosis heb ik opgegeven. Zombie? No thx.
Ik probeer m'n hoop te vestigen op het revalideren na mn operatie en er werr te knn voor gaan: m'n oude zelf weer terugvinden: de ondernemende vrouw die ik amtijd was.

Ik hoop dat jij ondertussen weer de draad kunnen oppakken hebt en verder kan. Veel reisplezier!

Denk nu eens aan de mensen die zich kapot werken met een flut salaris. Ik hou van reizen. Maar mijn laatste vakantie was in 2000. Maar ben in de participatiewet gegooid. Ik had een goeie baan maar werd door een reorganisatie met 30 man tegelijk ontslagen. Voor sociale zaken ligt het dan aan mij. Wat een verrot land is Nederland geworden. We leven 8 jaar korter. Mensen... denk meer links. We hebben veel te doen. Laten we het aanpakken!

Ga dan wel fietsen . Om nou het niliy te verknallen met interessante verre vliegreisjes voor je stemming is ook wat lullig.

Mabel, high five :-)

Zeg NOOIT meer dat geld niet gelukkig maakt! Te weinig geld maakt namelijk wel degelijk ongelukkig en depressief!

ik:(

Hoi, hoe kan ik met jou in contact komen?

Hallo het in contact komen lijkt mij hier onmogelijk. Maar mag je een ide hebben hoor ik het graag. Mischien steun aan elkaar mvg anoniem

Ik heb hetzelfde. Niemand begrijpt het en ik voel me zo eenzaam omdat ik er met niemand over kan praten. Als ik het doe dan vinden ze dat ik overdrijf. Mijn man zegt vaak dat iedereen kinderen heeft en ermee kunne leven en dat ik dat ook maar moet doen. Bij mijn eerste kindje was het niet zo erg maar na mijn 2de, die nu 5 maandjes is heb ik echt depressie.

Hallo heel erg herkenbaar, hoe is het nu met je? Mischien help praten met lotgenoten weet ook niet of dit topic al verouderd is maar toch even een reactie.

Je stelt je niet aan! Verdiep je in je probleem, begin bij het begin , het trauma, je verhaal. Neem dat serieus.

Sterkte

Stap per stap. PTS is niet niets. Je stelt je niet aan. Niemand kan begrijpen wat jij voelt. Dat weet jij alleen. Praten helpt en er zijn altijd mensen die willen luisteren. De andere weten niet beter. Veel moed.

Voor jezelf kiezen!

Precies alles tijdje geleden zie ik.
Wel ik wil hierop reageren.
Ik ben altijd het zonnetje geweest in huis en kon.iedereen doen lachen.altijd positief ingesteld en toch door trauma,iemand die dit ten alle koste wou vernietigen,ook in een depressie geraakt
In een negatieve spiraal.geloof mij.wij willen dit niet.maar we zijn gebroken.en ook ik heb dit meegemaakt van een zus net zoals jij,tot ze nu zelf in een depressie raakte door overlijden mama en nu pas begrijpt wat dit is en er zelfs spijt van heeft dit ooit gezegd te hebben en er niet te zijn voor mij.

Veel moed en luister naar wat jezelf nodig hebt.

Weinig informatie Marjan.

Hai

Het is ook overweldigend om voor het eerst een depressie mee te maken. Jouw woorden doen mij denken aan hoe ik mijzelf vroeger gevoeld heb.
Het lijkt voor altijd zo te zijn hoe je je voelt.
Maar dat is niet zo, gelukkig.

De wachttijd is erg lang op het moment.
Heeft de huisarts je alvast medicatie voorgeschreven?
Online kan je heel veel tips vinden waar je je wellicht intussen tijd wat beter door gaat voelen.
Zorg voor regelmaat, gezond normaal eten, probeer iets te vinden waar je mischien nog iets van vreugde door voelt? Praten met een vriendin, familielid...
Jezelf afzonderen voelt misschien fijner, maar helpt niet, in tegen deel.
Wens je veel sterkte!

Hallo Marjan, ik weet precies waar je het over hebt, want ik maak het zelf mee, al 23 jaar door medicatie. Mijn vraag is hoe ben je in zo zware depressie gekomen? Het heeft ook een oorzaak, en soms niet. Hoop dat je gauw hulp krijgt. Depressie is een hel! Wens je heel veel sterkte

Hoe ik in mijn depressie kwam, na het overlijden van een dierbare.

Het is een accute depressie. Inmiddels 15x bij psycholoog geweest, al die praatsessies, ik weet niet, mij helpt het niet. Nu ophaar aanraden AD gaan slikken, zit nu bijna op 6 weken, ook niet echt een succes, on gek van te worden dit, pfff.

Beste, AD werkt pas goed na enkele weken. Indien niet ga dan terug naar je huisarts en probeer een andere AD. Elk lichaam is anders. Je zit ook in een rouwproces en na 6 weken kan dit niet verwerkt zijn. Hiervoor is tijd nodig. Iedereen rouwt anders. Ikzelf verloor mijn moeder begin dit jaar en ben ook in een depressie beland. Je bent zeker niet alleen

Ben gestopt met de medicatie na 5 mnd , werkte niet, spycholoog ook niet, zit het wel uit, hoop dat het ooit over gaat.

Ben je nog op dit forum.hoe gaat het nu met jou??

Anoniem, wat zal ik zeggen, eigenlijk weet ik het niet precies. Ik ga doir, alleen niet zo als vroeger. Mijn plezier is gewoon weg, geniet nergens meer van, niets is echt leuk meer.
Wou dat het anders was, maar helaas.

Dat is verschrikkelijk zeg.ik zie dat je nu 1jaar en 3maand verder bent.
Die je dit nog volledig zonder medicatie?

Het is niet meer zo dat ik niets meer kan, dat verlamde gevoel is weg.
Ik ben niet eenzaam of zo, maar voel me toch alleen. Heb een partner, kinderen en kleinkinderen alles in de directie buurt, heel goede band mee. Ik werk, ik doe veel leuke dingen, alleen ik voel het niet meer.


Slik geen medicatie meer hoor, er veranderde niets mee.

Waaom reageert hier niemand van deze site?

Dit is al lang geleden
Nog op dit forum??
Ik vond dit aangrijpend.
Hoe je liever jezelf pijn doet om anderen te sparen.

Mvg

Halo wat erg ben vlinder 54jaar waarvan broer is overleden aan overdosis coke. Heb ptts en was ook gestopt prozac. Nu weer zoveel verdriet heb ben weer begonnen. Wat erg jou moeder en je kat overleden zijn wat een verdriet. Heb zelf veel steun gehad van rouwchat kan je annoniem savonds je verdriet delen en steun vinden. Gaf mij troost, en hulp van humanitas rouwverwerking thuis. Logisch dat je zo moe bent, zoveel veedriet.. Neem je rust en weet dat je niet alleen hoeft te doen. Dikke knuffel vlinder💕🌹❤️

Ik heb je verhaal gelezen en snap dat je je zo voelt. Ik heb zelf een depressie en een overlijdens is gelukkig niet de reden. Ik wens je veel sterkte

Hallo
Hoe gaat het nu met jou???
Ben je ondertussen al aan de betere hand

Mvg

Hey Elise.
Moeilijk je verhaal aan te horen...
Heb je ooit overwogen weg te gaan uit die helse situatie? Een tijdje om te kijken wat er gebeurd en hoe een en ander zich verhoudt of gewoon permanent als je het gevoel hebt dat het tóch nooit zal veranderen.

Zie je tegen het alleen zijn op of weet je niet waar te beginnen? Ben je misschien bang voor represailles van "baas pierworm"? Sorry van dat laatste, mensen als jouw man scoren niet heel hoog in mijn boekje...
Je bent een te makkelijke prooi voor hem, zeker in de fysieke en mentale toestand waarin je nu verkeert.

Een kind valt vaak niet alles kwalijk te nemen en moet proberen ook zijn weg te vinden in diezelfde helse omstandigheden. Dat gezegd hebbende, bij een leeftijd van 28 is hij die route al even gepasseerd en lijkt het mij een uitgemaakte zaak dat hij jouw karakter niet geërfd heeft en in de rij staat de volgende narcist te worden in de toekomst! In ieder geval niets wat jij daar nog aan kan veranderen weet je, hoe moeilijk dat ook voelt voor je.

Je moet zo snel mogelijk jezelf zien op te lappen om vervolgens alles weer op een rij te krijgen. Afstand nemen is een logische eerste stap lijkt me. Leven je ouders nog, kun je bij vrienden terecht o.i.d.?
Vergeet niet dat trouw en loyaliteit alleen werken als het van beide kanten komt hè?
Heel veel sterkte meid, hou je taai!

Dank u dat je de moeite nam het te lezen.was er emotioneel van.dit doet iets met mij wanneer er iemand tijd maakt voor mij.

Dus dank u wel hiervoor

Heel erg graag gedaan Elise.

Het feit dat je me een bedankje stuurt zegt al veel over jezelf...
Ik weet hoe het voelt geen kant op te kunnen en vaak zorgt alleen een luisterend oor al voor net dat beetje geruststelling en herkenning.

Als ik je ergens mee kan helpen hoor ik wel van je.

Patrick.ben je ook voor een depressie of trauma hier.
Kan ik ook helpen dan...
Is er iets wat jij mss ook kwijt wilt
Ik geloof sterk in samenwerking.

Mvg

Ik ben na 54 jaar in de categorie "eenzaamheid" terechtgekomen...
Ook bij mij is e.e.a. toch net even wat anders gelopen dan dat ik het allemaal ooit in gedachten had.
Onder het verhaal "roep om hulp" om precies te zijn.

Dat had ik al volledig gelezen en nu nog eens.wist niet dat dit jouw verhaal was.maar a cry for help.dat is iets wat mijn aandacht trok en ook omdat ik ook in deze termen denk.heb er zelfs een lied over geschreven.in 2018.
Ik hoop voor jou dat ik mss wat steun kan bieden.er gewoon zijn.

Grts

Ik schreef het nummer.A cry for help and help for cry.je brengt me nu terug naar dat moment in 2018.
Deze persoon,dat er toen was,heeft jouw leeftijd.
Toch raar hoe alles verloopt en met elkaar in verbinding staat.
Ongelooflijk
Echt ongelooflijk

Hey Elise,

Ik was bang dat je misschien afgehaakt zou zijn, tegen de vrij grote lap tekst op zou zien...
Fijn dat er mensen zijn die reageren, begrijp me niet verkeerd. Maar het blijft oppervlakkig en je kunt vaak ook niet meer dat iemand proberen een hart onder de riem te steken.
Een wat langer verhaal, om te proberen e.e.a. wat te verduidelijken en de ernst van de situatie te benadrukken, weerhoudt wellicht veel mensen ervan het in zijn geheel door te lezen weet je.
Een praatje is fijn maar zoals ik al eerder schreef, zo veel meer mensen zouden er voor willen tekenen om de persoon achter de reactie(s) te kunnen ontmoeten. Als je werkelijk een date zoekt i.p.v. hulp ga je niet op zoek naar "randgevallen" zoals wij op een forum als dit lijkt me. Maar dat is slechts mijn mening...

Maar wel gek hoe dingen vaak lopen inderdaad ja. Terugkijkend in de tijd vraag je jezelf wel eens af of bepaalde dingen of personen toch allemaal een zekere rol vervullen, het op een of andere manier zo moet zijn. Het hangt in veel gevallen wel van toevalligheden aan elkaar...

Maar schrijf je zelf muziek Elise? En was de rol of wat heeft de persoon voor jou betekend waarvoor je het nummer geschreven hebt als ik vragen mag? En als je erover wil praten uiteraard...
Zing je of speel je toevallig ook een instrument? Erg leuk en zeker ook interessant om te horen sowieso.

Ja, dat heb ik ook, vooral s'morgens, pas eind van de dag iets beter en zo verschrikkelijk moe.

He bedankt voor je reactie wil je wat maar kwijt aub .over hoe je dag verloop en met name de vermoehijd mvg anoniem

Hallo, nou ik ben moe wanneer ik opsta, zware benen, voel me van de wereld, s'middags heb ik pas het gevoel dat ik een beetje wakker ben. Doe boodschappen op de automatische piloot, soms een flinke paniek aanval in de super en weer thuis ben ik volledig uitgeput.
Maar het schijnt dat een depressie je doodmoe maakt, het vraagt veel van je lichaam. En hoe kom jij de dag door?
Groetjes

Hallo sim hier is het niet veel anders. Slapen Slapen en nog eens Slapen. Mag ik een beetje energie hebben ga ik wel eens vissen. Het is eigenlijk elke dag een verassing meestal in de overleving.s stand. Al een hoop onderzoek gehad .maar haald niks uit.ook al vanalles uit gezocht maar helaas .het begrip van veel mensen is ook ver te zoeken, ze begrijpen je gewoon niet. En als je dan eens een feest dag heb dan ben je zo weer uit geblust. Zelfs afspraken moet ik op zijn tijd af zeggen om dat als ik naar bed ga natuurlijk weer niet slaap. Loop er al jaren mee rond en wordt alleen maar erger. Dat noemen ze dus de overleving.s stand overdag .denk weet je wat probeer eens gelijk gestemde mensen te vinden ter ondersteuning. Maar dat is ook al lastig hier. Anders hadden we er misschien nog eens wat aan .om elkaar er door te helpen of wat dan ook .maar zo is het een beetje hoe het hier er aan toe gaat .mvg anoniem

Inderdaad ga je een keer weg dan ben je daarna helemaal op.
Duurt bij mij ook al jaren.
Groetjes Sim

Als je 's nachts niet kan slapen is het meestal verstandiger overdag niet te veel te slapen. Zet evt een eierwekker op 20 min als je toch een tukkie wilt doen. Als je overdag werkt of sport gaat slaap je vast ook beter.

Ja.dat is herkenbaar.verschrilkelijk
Wel willen maar tot niks meer komen.niet meer in beweging komen.heel erg
Voor mij voelt het als een slag die ik kreeg en nu nie meer kan rechtkomen.

Ja elise tis zeer zwaar .opstaan en na een half uur weer dood moe gwoon kapot. Zak hier zo iets door mijn benen heen, althans zo voelt het .dagen slapen en niks van de dag mee krijgen. Voor me uit lopen staren alles op automatische piloot. Afspraken afzeggen, om dat je je gewoon te ziek voelt. En ga zo maar door. Tis of je elke dag in een draaimolen zit..en daar moet je maar positief bij blijven.....mvg anoniem

Ja.ik weet het.maar 20jaar geleden hielp lithium mij met dit probleem van constant moe zijn en niks kunnen.enkele maanden en het was weg.dan moet ik zeker een bipolair iemand zijn geweest omdat dit middel mij hielp......zo kom je in een vakje.
Nu heb ik dit terug.en mede door menopauze gaf dit niet wat het 20jaargekeden deed.ik denk echt dat zoals een batterij ik toen ook gewoon dat nodig had.
Maar ik geef niet op met verder zoeken naar het juiste middel.
Momenteel probeer ik zaffranax en q10,kurkuma,levertraan en natuurlijk extra hormonen.
Wat ik nog eens wou zeggen is dat mensen altijd bij mij kwamen omwille van mijn energie.die zegden mij dat ook.ze waren weer opgeladen.ik was leeggezogen.zelfs nu ik niet goed ben krijg ik nog te horen dat mensen zich beter voelen wanneer ze mij horen of zien.toch raar he.
Dus doe lithium laadde mijn batterij op.
Mvg

Hoi elise ik herken iets uit jouw schrijven ja ja .of ik moet er al goed naast zitten. Je leeg laten zuigen door anderen en zelf kapot zijn .dat is wat ik dus ook jaren heb toe gelaten. Mijn advies hier in , denk eerst aan je zelf .ik weet heel goed waar door ik naar mijn ide in een depressie of wat het dan ook is terecht ben gekomen. Maar hoe kom je er van af .als je totaal geestelijk en lichamelijk uit geput bent. Tis hier iedere dag in een overleving.s stand. Kijk een beetje uit je zelf daar niet in terecht komen gaat. Wand dan zeg je geest en lichaam einde oefening. Ik ga eens kijken of ik aan je medicatie ook wat heb .zeer bedankt voor je respons op mijn klachten .hoop dat het met jou ook wat beter gaat worden mvg anoniem

Tijd voor een andere baan?

Ken dat gevoel, weet ook niet hoe ik ermee moet omgaan

Nou daar knap ik erg van op.
🤨

De hel op aarde

Nooit een goeie dag Lena?
Vandaag voel ik mij belabbert.
Morgen hoop ik een betere dag.

In de diepte van je gedachten, als de wereld zwaar lijkt te zijn,
Denk aan degenen om je heen, die jou nooit willen kwijt zijn.
Elke stap die jij zet, elke ademhaling zo klein,
Heeft een impact op velen; je bent nooit alleen in pijn.

Je aanwezigheid is kostbaar, jouw glimlach doet ertoe,
Voor vrienden en familie ben jij hun steun en hun moed.
Samen staan we sterker, hand in hand door elk dal,
Niemand wordt achtergelaten; samen overwinnen we het al.

Er zijn mensen die om je geven, zelfs als het niet altijd zichtbaar is,
Hun liefde en zorg voor jou vormen een onzichtbare nis.
Jouw leven raakt dat van anderen op manieren ongezien,
In jouw ogen schuilt kracht; laat ons samen verder gaan misschien.

De toekomst biedt hoop en momenten vol licht,
Met elkaar kunnen we alles aan; verlies dat niet uit zicht.
Dus blijf bij ons in dit avontuur dat leven heet,
Want zonder jou zou onze wereld minder compleet

Prachtig dank je wel

Ik snap het helemaal.bij mij heeft het ook met gezondsheidproblemen te maken.soms is het mensontwasrdig.kan zelf ook niks meer.altijd afhankelijk.mijn man moet me helpen met wassen.postoel legen.tis overleven.veel sterkte

Hoe gaat het nu dan?

Neem dit ook weinig reactie

Aan iedereen hier.
Het klopt dat niemand je zal missen.
Behalve je dierbaren. Wie interreseert een zelfmoord van een onbekende? Wat denk jij als je op het journaal een bericht leest over een vliegtuigongeluk met honderden doden? Maar mij maakt het wel iets uit! Ik weet zelf wat depressie is. Men vraagt óf om aandacht of men doet het echt. Maar alstjeblieft iedereen. Laten we slimmer zijn dan een ziekte als depressie. Of je omgeving. Hou van jezelf. Geef niet zomaar op. Hou dan vol voor mij. Misschien word het nog beter. Misschien.
Eigenlijk wil je niet dood. Je wilt een beter leven. Geniet dan van wat je wél hebt. Kijk om je heen. Haal een ijsje, neem een huisdier of zet je in voor een ander.

Hey, pim dankjewel dat je zei doe het voor mij. Dat doet goed

Wow!

begrijp ik uit jou verhaal dat je dan nu nog steeds met je vrouw bent ondanks alles ?

Dit is geen depressie, en al zou dat wel zo zijn , daarmee is iemand echt niet ontoerekeningsvatbaar of zo. Deze persoon ook niet. Dit is een andere stoornis.
Sterkte

Ik herken heel veel in jou verhaal.hier ook mijn partner 5 jaar in een zware depressie.jaren lang gelogen dat hij naar een psycholoog ging.ook ik ben erachter gekomen dat hij een relatie had.zei dat hij niets voor haar voelde.het was omdat hij bij haar een masker op kon zetten alsof er niets aan de hand was.is er nog 1 jaar mee doorgegaan.zonder dat ik het wist.hij is nu 2 weken op de dagbehandeling psychiatrie.dit voor totaal 6 weken.ik knok al 5 jaar voor hem.krijg hier zelf 0 voor terug.doodvermoeiend.en hoop nog steeds dat hij er wel uit gaat komen.het ergste vind ik nog de leugens.ik vertrouw hem nergens meer in.maar loslaten lukt mij ook niet

Ik herken je verhaal volledig. Hoe gaat het ondertussen met jou?

Hallo, ik weet waarover je praat. Ik maak zelf ook deze hel al 24 jaar door antidepresiva. Het is een zware lijdensweg, maar geef ook niet op alhoewel het heel zwaar is om te dragen. Ik heb ook wel ook goede dagen,en neem ervan. Geniet er dan 100% van,want weet niet wanneer het bergafwaarts gaat. Heb al die jaren hulp gezocht, maar heeft niet mogen baten. Ipv verbetering ging het steeds slechter met de medicatie. Ik weet het zelf ook niet meer . Niemand neemt mij serieus, de dokter niet ,psychiater ook niet. Heb het maar zo gelaten, en geaccepteerd in de situatie waarin ik verkeer. Geniet van de goede dagen,en als weer slecht gaat ,neem ik het zoals,meer zit er niet voor mij,wachten tot het weer gaat. Ik wens je heel veel sterkte

Mijn partner met depressie en ptss wil van me scheiden! Ik heb er zo veel moeite me! Met 2 minderjarige kinderen alles op nieuw te beginnen valt niet mee! Hoe kan we hebben zo veel samen opgebouwd! Is dat alles nu voor niks

Dit is nou eenmaal het leven. Niets is gegarandeerd, je kunt aan veel bouwen samen en het kan altijd nog instorten. Je kunt er weinig aan doen, accepteer en plan je eigen leven. Je kunt het prima zonder hem/haar!

Sorry om het te zeggen maar hij wil gewoon geen relatie met je. Of überhaupt iets. Het maakt niet uit of hij een depressie heeft of wat dan ook. Hij wil gewoon niks. Probeer verder te gaan met je leven❤️

Halo annoniem wat een zwaar leven zo voor jou, begrijp heel goed dat je het leven soms niet meer ziet zitten. Ziek en eenzaam drank en pillen herkem veel. In je verhaal. Je hebt arm om je heen nodig en vertrouwenspersoon. En dat je moet wachtem op hulp duurt erg lang. Bel. Zelf regelmatig met. Luistetlijn vrijwilligers die goed kunnen luisteren en even niet zo eenzaam voelt
Ook chat. Ik met rouwchat mensen erg begaan met je, tijdelijke oplossingen tot je goeie hulp krijgt, maar hoeft het niet alleen te doen, is erg zwaar voor je, hoop dat je. Iets hebt aan tips en goeie hulp krijgt in toekomst.. Je bent sterk.. Knuffel. Sandy

lieverd en lieverd ik ben zelf nu 75 , zo 35 jaar geleden heb ik mijn eerste zware depressie gehad dat heb bij elkaar zo 2 jaar geduurd . Heb daarna mijn goed gevoeld en en was altijd bezig , en had moeiten met stoppen gin altijd maar door . Mijn vrouw heeft het achteraf heel zwaar gehad , maar ik merkte dat niet omdat ik mij goed voelde. Nu achter af was ik al ziek. Ik kreeg een dik jaar geleden weer na zoveel jaren een zware depressie ,volgens mij had ik in een euforie mijn onderhouds medicijnen niet meer ingenomen en in die tijdt hadden we zware stres en toen is het weer teruggekomen . Nu een dik jaar verder gaat het weer wat beter , komt ook door de verhoogde medicijnen. Ik gun al de hulpverleners een weekje een depressie dan pas weten z pas wat iemand voel zoals angsten lusteloosheid ,kan je bed niet meer uit komen ,je afsluiten , en niet meer willen leven , hele dagen malen , je wilt alleen maar slapen. En je denkt dat het nooit meer goedkomt . Ik voel mijn nog niet helemaal goed ,dat vrije onbezorgde leven is voor bij, maar het. Is nu aanvaardbaar ,dus voor jou en jullie is er nog hoop dus geef nog niet op en praat goed over je gevoelens met je hulpverlener sterkte lieve mensen Gr ruud

Tjonge... ik blijf er niet in hangen meestal. Ik neem soms een soort pauze van alle ellende. Even een film kijken of weet ik veel. Gewoon even een "lak aan alles dag." Het bos in. Op een bankje zitten en lekker mensen of dieren kijken. Plannen maken voor betere tijden.

Herkenbaar, maar het komt zeker goed! Heb vertrouwen in jezelf.. laat de tranen maar stromen het verdriet mag er ook zijn. Wees lief voor jezelf door momenten in te plannen voor jezelf, filmpje, boek lezen, niks doen, iets lekker bakken, wandelen, iets wat jou een goed gevoel geeft. Dus nogmaals het komt zeker goed! Jij mag er zijn en je bent het waard.

Soms heb ik ook dat gevoel van uitzichtloosheid.. ik vraag me dan af of het niet beter is dat ik er niet was geweest? Of ik er niet beter niet meer zou zijn?
En als ik schrijf dan komen de tranen. Huilen is mijn manier om stress los te laten. En dat is oké. Je mag je nu even slecht voelen. Ook dit gaat voorbij.
Deel je verhaal met zoveel mogelijk mensen. Je stelt je niet aan. Jij bent belangrijk! Als er niks was, als alles oké was, dan zou je je zo slecht niet voelen. Zoek een uitlaatklep voor je verdriet. Hier op deze blog wordt naar je geluisterd. Je bent hier belangrijk!
Ik wens je veel liefde en goede moed.

Hoi allen

Ik ben nu 66, nu sinds 1,5 jaar mijn man verloren,moest verhuizen daardoor. Overspannen door alle stress. Heb wel A.d. 10 mg voor de scherpe kantjes te minderen. Veel meegemaakt (teveel) en nu dus alleen wonen. Heb ruim 40 jaar altijd mensen om me heen gehad,maar het zo zwaar om alleen te wonen. Verschrikkelijk…wat mis ik mijn man! 😢
Hoe kom ik erdoor? Nergens zin in, iedere dag is moeilijk.
Hoe doen jullie dat? Iedere dag veel huilen ,komt zomaar op.ben ik bij Albert Heijn…lopen de tranen 🤷‍♀️net als ik het niet wil. Ik lees hier gelukkig dat er meer mensen zijn die dat ook hebben,maar pffff.word er angstig van….soms door de stress halve oxazepan 0,5 mg, Dan gaat het weer ff 🤷‍♀️ wat doen jullie op de dag . ? Loop ook met de hond,ga wel naar buiten,houd me bezig ….maar ….
Lees het graag ,

Hallo dat heb ik mijn leven lang gedaan waar ik dus nu in een depressie zit en wat voor een.ik kan je maar één ding zeggen, denk eert aan je zelf .wie is er voor jou als je iemand nodig heb?.ze zeggen wel eens in tijden van noot zijn al je vrienden dood. Denk eens aan je zelf, als de emmer leeg is kan je niks meer geven. En ga je er zelf aan onderdoor mvg anoniem

Hoi ik herken het gevoe al te goed. Kom uit een gezin waarin erg veel ruzie was. Een eigen me ing mocht ik niet hebben. Dit ging heel ver tot emotionele chantage en emotionele manipulatie. Beetje narcisme. Ik had een zware rugtas met alle pijn, verdriet en onveiligheid. Bij mij heeft dit geresulteerd in overlevingsgedrag. Of tewel...voor iedereen klaar staan en mezelf maar wegcijferen ten kostte van de ander. Pleasegedrag. Zonder grenzen. Mijn rugzak is figuurlijk gescheurd en alle ellende kwam eruit. Nu al 3 maanden zonder hulp (14weken wachttijd intake) ineen depressie en 6 mei pas een intake bij de psychiater. En dan nog wachten op de uiteindelijke therapie! Ben zo boos....heb nu angst om alleen thuis te zijn .
Moet wel zeggen dat het allerergste downe gevoel. Minder is geworden en dat ik ook wat betere dagen heb. Ik gebruik Seroxat en Diazepam. Trek je grenzen! Veel liefs Jolanda

Ik herken dit. Heb iemand leren kennen waarbij ik niet of moeilijk “nee” kan zeggen. Heb het gevoel dat ik veel te goed ben. Ook financieel, want ik heb haar heel veel gegeven (durf het bedrag niet eens meer te noemen). Ze heeft niet veel, maar toch. Hoe kan ik dit afremmen? Hoe kan ik grenzen trekken? Heel moeilijk.

Henk, doe jezelf een plezier en praat met iemand hierover. Bv via de luisterlijn ofzo.
Ik heb er goeie ervaringen mee.

Jolanda: Goed dat je hulp zocht.
Ik hoop dat je gelukkiger wordt.

Anoniem: Bedankt voor je lieve woorden.

En nee, ik werk hier niet.
Elke dag is een gevecht.
Zoek het lichtpuntje zie ik steeds op tv.
Misschien wel is dat wel een goeie tip!
Het leven is een lange rij veranderingen.
Positief denken en hou van jezelf.

Flipper 🐬

Dank je Flipper. Doe ik ook, ook de Luisterlijn al aantal malen en dat was goed. Maar ook met m’n zus en een goede collega. Ik kom er uit, ben al uit zoveel dingen gekomen. Jij ook sterkte met alles wat je doet en bezig houdt hoor, mocht je het willen, hier altijd een luisterend oor.

♥️

In deze wereld vol van pracht,
Heeft ieder mens zijn eigen kracht.
Samen staan we sterk en groot,
Met liefde en respect, hand in hand, als één groot broederschap.

Wat goed dat jij je euthenasie verzoek introk voor je moeder. Maar wat als zij er niet meer is? Denk je wel aan jezelf? Er zijn ook andere mensen die jij zou kunnen helpen. Misschien kun je ervaringsdeskundige worden? Of iets anders. Zorg eerst goed voor jezelf. Zoek een manier om je leven te verbeteren. Met hulp misschien? Wil je echt dood? Of wil je een ander leven?

Ben verslaafd en depressief lichaam is moe, geest is in de war. Ben 54geworden en moe van vechten. Zeket nu. Mijn broer die mijn licht in. Duisternis was overleden is aan. Coke. Zou niet weten hoe leven nog beter wordt leef voor katjes en moeder zelf liefste hemelen
Ben zo moe

Ik snap je gevoel, ik voel hetzelfde. Ik leef nog voor mijn ouders en broertje. Hou je sterk

Zou graag contact komen met roy

Ik heb ook gebruikt slapenloosheid van en onrustig ben na week mee gestopt

Wat erg voor jullie dat je geconfronteerd wordt met deze vreselijke ziekte. Aan je verhaal stel ik vast dat je een hele goede band hebt met je zoon, dus is het vanzelfsprekend dat jij je machteloos en ellendig voelt. Ik hoop voor jullie dat de medicatie en eventuele ingrepen succesvol zijn. Ik op mijn beurt heb ook een diepe goede band met mijn zoon en zou ook te neergeslagen zijn met dat nieuws. Veel sterkte en veel beterschap voor jullie beiden.

Waarom zoek je die oude vriend niet op?

Veranderingen zijn niet altijd fijn.

Hallo..

Ik heb in korte tijd veel dierbaren verloren, waaronder mijn vrouw. Rouwen is ook werken...daarom heet het rouwverwerking...en het is zo vermoeiend. Ik hoop dat je de kracht vind om met hulp van je behandelaar, de pijn en het gemis een plaats te kunnen geven. Heel veel sterkte!
groet André

Beste, Alvast mijn innige deelneming. Wat ik hier lees, is een diep rouwproces. Iedereen rouwt anders. Hoe dieper de liefde, hoe intenser het proces. Bij sommigen duurt de rouw lang en dit is niet abnormaal. Ikzelf verloor mijn mama begin dit jaar en zit nog volop in de rouw en depressie. Velen vragen, ben je er nog niet over en inderdaad lijkt het dat alleen jouw wereld stilstaat. Ik ben vertrouwd met je strijd. Bedenk dat er miljoenen mensen zijn die hetzelfde doormaken.

Hoe dieper de liefde hoe intenser het rouwproces. Dat klopt ongetwijfelt Anita. Ik verloor echter iemand die enerzijds een lief persoon leek, anderzijds had deze ook een duistere kant. Omdat ik nooit wist in welke mate, wist ik niet of ik erg verdrietig moest zijn. Misschien was deze persoon echt een goed mens. Echter kan het ook zijn dat ik misschien wel te veel rouw over een veel slechter mens dan ik zelf door had. Wat ik wil zeggen is dat rouwen op deze manier óók een langdurig en zwaar proces kan zijn die erg lang kan duren. Ik schrijf dit omdat ik dit meemaakte en het even kwijt wilde.

Misschien is een relatie wat voor je

Hallo,
Ik weet niet of mijn berichtje op tijd komt
Je doet er toch goed aan even een time out te nemen. Proberen alles rustig op een rij te zetten
Het kan zijn dat het nog net even te vroeg is. Ik vind heel vervelend voor je. Maar ik vind het heel dapper dat je toch allemaal probeerd. Respect en succes !

4 ploegendienst? Zeer ongezond.
Op zich kan dat al heel slopend zijn.
Kun je niet in de dagdienst?

Waarschijnlijk is er wel een oorzaak. Het kan bv een genetische chemische onbalans in de hersenen zijn, stress of trauma kan ook. Probeer eens na te gaan hoe je leven eigenlijk is momenteel. En voor stress geld: het lijkt een ouderwetse weegschaal. Zelfs één probleem minder kan de schaal al weer een beetje in ballans brengen.

Ik heb dit ook heel erg.
Ik heb een angstoornis met depressieve klachten. De wereld is donker en zwart en dag is een strijd hoe zal het nu weer gaan. Ik wil niet dood, maar voel me gewoon echt kut. Nergens zie ik een uitweg. Genieten lukt nauwelijks ik kan gewoon alleen maar huilen. Ook die paniekaanvallen zijn vreselijk en de lichamelijke klachten op een dag zijn ook terror.

@edwin wel goed dat je alles blijft doen ik probeer dit ook. Ik werk en probeer me leven niet te laten leiden door de angst/negatieve gevoelens en gedachten.

Hopenlijk wordt dit ooit beter.

Ik heb dit bericht zelf getyped maar mijn hemel..er is van alles in de tekst veranderd nu ik het teruglees.
Wat is dit voor raars...woorden als illegaal en mysterieus???

Staat de spellingcorrectie van je toetsenbord misschien aan?

Hoi, Mamadje,

Wat een lastige en vervelende tijd maak jij door. Ik heb jou pijn beschreven aan een A.I. programma. Ik heb alleen je symptomen van je handen en polsen gevraagd.

Het schreef:

1. Carpaal tunnelsyndroom: Dit ontstaat wanneer de zenuw die door de pols loopt bekneld raakt, wat kan leiden tot pijn, tintelingen en gevoelloosheid in de hand en vingers.

2. Artritis: Ontsteking van de gewrichten kan pijn en stijfheid in de handen en polsen veroorzaken.

3. Tendinitis: Ontsteking van pezen als gevolg van overbelasting of letsel kan leiden tot pijn rondom het aangetaste gebied.

4. Artrose: Slijtage van het kraakbeen in de gewrichten kan leiden tot pijn, stijfheid en zwelling in de handen en polsen.

5. Reumatoïde artritis: Een auto-immuunziekte die ontstekingen veroorzaakt in meerdere gewrichten, inclusief die in de handen en polsen.

A.I. is absoluut geen arts maar misschien staat erbij wat je hebt. Niet opgeven he? Sterkte.

Heb je hulp?

Zet eens op papier waarom je wel zou willen blijven leven.. denk aan iedere kleine gedachte!

simpelweg van leven beroven?Dat bestaat niet.Hoe?En wat is simpel?Daartoe besluiten en uitvoeren?

Weet niet of op tijd ben
maar houd vol, het komt ooit goed
wanneer weet ik niet. Hoe weet ik niet
ik las je berichtje en moest reageren.
Zit zelf in een depressie en 2 dagen terug lag ik snachts te malen en op een gegeven moment lag in gedachten te vragen om een einde , geef me een hartaanval of wat dan ook en laat me verdwijnen, dan stop het , genoeg , ik wil niet meer
, het is klaar ... smorgens weer opgestaan en nog eens nagedacht en toch weer wat kracht en moed verzameld. Ik ga door , als ik het kan , kan jij het zeker te weten ook ! Houd vol , ook voor jou komt er licht aan het eind van die tunnel.

Dat heb ik nou ook, bij mij is het even weg en ben ik opeens super vrolijk voor even en is het weg.

Doe het niet!!! Als je, jezelf van het leven beroofd kan je ook nog eens op een veel ergere plek komen dan dat je nu bent. We gaan na onze dood naar de hemel of naar de hel en dit duurt voor eeuwig. Zorg dat je Jezus aanneemt als jou Heer, Hij heeft Zijn leven voor jou gegeven. We mogen ons eigen leven niet beëindigen, we hebben het leven van God gekregen en Hij zal ons leven dan ook weer nemen, zorg er in dit leven voor dat je na dit leven bij God gaat wonen en niet voor eeuwig bij de satan moet lijden.

Het leven is en blijft voor iemand die depressief is verschrikkelijk zwaar. Mijn vader heeft zich van het leven beroofd, maar ik begin nu zijn keuze te snappen. Ik hou het ook niet langer vol. Ik hoop dat het goed met je gaat. Groetjes Marc

Mijn vriendin heeft er ook een einde aan gemaakt vorig jaar en ik begreep er geen snars van maar nu ik ook depressief ben snap ik er alles van het is echt mega zwaar en elke dag is er dat levensgevecht !

Heb al heel lang duistere gedachten. Zeker als veel mis loopt of de druk te groot wordt. Heb allerlei scenario's wbt de zelfdoding bedacht. Ophanging, verbranding, gas etc. maar steeds weer komt er iets op je pad wat je niet verwacht. Hulp uit een totaal onverwachte hoek. Van mensen die jou niet kennen en eigenlijk helemaal niet van jou bestaan wisten. Enkele dagen terug heb ik een wanhoopsdaad begaan, had 2 tot 3 uur kansen genoeg om er een eind aan te maken. Heb m'n auto waarschijnlijk total loss gereden, rijbewijs is afgenomen maar moest na gesprek met arts op politieburo met een Rettungswagen naar een psychiater gebracht worden. Was in Duitsland. Ben door totaal onbekende vrouwen die Rettungs-sanitäter zijn (=soort ambulancebroeder) geholpen. Resultaat; telefonisch gesprek met psych, tips gekregen voor 2e psych en 2 uur later weer thuis. Geen opname of iets dergelijks, nee ze hebben me moed in gesproken en gezegd dat ik een toffe was maar zeer zwaar overbelast en daardoor niet helder meer kon denken.

Motto van dit schrijven; al is het nog zo duister, al zie je geen uitweg meer, zelf heb ik ervaren dat er mensen zijn die moeite willen doen om je uit het duister te halen en mee terug te nemen naar het licht. Maar....dan moet je er wel voor open staan, tips en adviezen ter harte nemen en meewerken.

'T is moeilijk, heel erg moeilijk en erg verleidelijk om terug te vallen in sombere gedachten maar te beginnen met goede (nacht)rust kun je langzaam aan weer een glimp van het licht opvangen.
Ikzelf ben er nog lang niet, probeer nog vaak antwoorden te vinden waarom ik verder zou leven maar de ervaring dat wildvreemde vrouwen zich zo over mij ontfermd hebben zonder dat ze mij kenden zal ik niet vergeten.
Ben single maar zonder dat ze me kende zei één van hen dat ze zeker wist dat ik een hele toffe papa zou zijn! Heb zelfs een hint gekregen waar ze woont als ik haar zou willen vinden.
Ik zie het als een signaal dat je niet alleen staat en je hulp kan krijgen als je het maar kenbaar maakt.

Heb al heel lang duistere gedachten. Zeker als veel mis loopt of de druk te groot wordt. Heb allerlei scenario's wbt de zelfdoding bedacht. Ophanging, verbranding, gas etc. maar steeds weer komt er iets op je pad wat je niet verwacht. Hulp uit een totaal onverwachte hoek. Van mensen die jou niet kennen en eigenlijk helemaal niet van jou bestaan wisten. Enkele dagen terug heb ik een wanhoopsdaad begaan, had 2 tot 3 uur kansen genoeg om er een eind aan te maken. Heb m'n auto waarschijnlijk total loss gereden, rijbewijs is afgenomen maar moest na gesprek met arts op politieburo met een Rettungswagen naar een psychiater gebracht worden. Was in Duitsland. Ben door totaal onbekende vrouwen die Rettungs-sanitäter zijn (=soort ambulancebroeder) geholpen. Resultaat; telefonisch gesprek met psych, tips gekregen voor 2e psych en 2 uur later weer thuis. Geen opname of iets dergelijks, nee ze hebben me moed in gesproken en gezegd dat ik een toffe was maar zeer zwaar overbelast en daardoor niet helder meer kon denken.

Motto van dit schrijven; al is het nog zo duister, al zie je geen uitweg meer, zelf heb ik ervaren dat er mensen zijn die moeite willen doen om je uit het duister te halen en mee terug te nemen naar het licht. Maar....dan moet je er wel voor open staan, tips en adviezen ter harte nemen en meewerken.

'T is moeilijk, heel erg moeilijk en erg verleidelijk om terug te vallen in sombere gedachten maar te beginnen met goede (nacht)rust kun je langzaam aan weer een glimp van het licht opvangen.
Ikzelf ben er nog lang niet, probeer nog vaak antwoorden te vinden waarom ik verder zou leven maar de ervaring dat wildvreemde vrouwen zich zo over mij ontfermd hebben zonder dat ze mij kenden zal ik niet vergeten.
Ben single maar zonder dat ze me kende zei één van hen dat ze zeker wist dat ik een hele toffe papa zou zijn! Heb zelfs een hint gekregen waar ze woont als ik haar zou willen vinden.
Ik zie het als een signaal dat je niet alleen staat en je hulp kan krijgen als je het maar kenbaar maakt.

heb een heel verhaal geschreven maar ben zelf niet meer overtuigd. als er nog meer verlies en ellende komt sluit ik me bij de topic-schrijver aan.
heb lijkzak en heliumtanks besteld, videocamera als bewijs dat ik geen hulp heb gehad staat gereed.
mijn levensdoel, vader, zit in een verzorgingshuis dus ben ik overbodig geworden. ik hoef niet naar het licht, branden in de hel mag ook.
eens een looser, altijd een looser,

heb een heel verhaal geschreven maar ben zelf niet meer overtuigd. als er nog meer verlies en ellende komt sluit ik me bij de topic-schrijver aan.
heb lijkzak en heliumtanks besteld, videocamera als bewijs dat ik geen hulp heb gehad staat gereed.
mijn levensdoel, vader, zit in een verzorgingshuis dus ben ik overbodig geworden. ik hoef niet naar het licht, branden in de hel mag ook.
eens een looser, altijd een looser,

vandaag met vader gesproken. ben iets positiever. ik ben ziek (weet ik) en heel erg moe. moet rust nemen en op tijd gaan slapen. mag (nog) niet weg gaan, hij heeft me gelukkig nog nodig om zaken te regelen. met geduld en voldoende rust zouden problemen te overwinnen zijn.
tips van een oude maar wijze vader die ondanks herseninfarct nog heldere momenten heeft. hij hoopt weer mee terug naar huis te kunnen, ik ook. nu maar afwachten.

Ik snap je in bepaald opzicht, ik zit zelfs ook al langere tijd niet lekker in mijn vel.
Voel me depressief en nutteloos, maar mezelf van het leven beroven, nee dat zal ik niet kunnen, ookal heb ik er wel eens aan gedacht.
Hoe je je ook voelt er is altijd wel een reden om voor te leven. Voor mij zijn dat mijn dieren.

Deze vrouw heeft n flinke steek los ergens qua inleving, emotioneel onder ontwikkeld of zo. Spoort niet. Laten gaan maar. T is n deceptie.

Probeer er iets van te maken, zeker voor je kinderen. In bed blijven is geen oplossing.

Ga er uit, probeer iedere dag iets te doen, hoe klein ook.
Zit zelf al een jaar in depressie, weet hoe vreselijk het is, alles is grijs.

Hou vol, je bent niet alleen.

Veel sterkte.

Wat denk je over je in te schrijven op een datingsite. Klinkt het niet dan botst het.
Denk aan de dingen die je wel hebt ; eten, dak boven je hoofd, verwarming, kleding, ziekenzorg. Je woont niet in een oorlogsgebied of waar zware natuurrampen hebben plaatsgevonden.
Sterkte

Wat een vreemde reactie, daar heeft niemand iets aan, ja, het kan altijd erger, maar dat neemt je verdriet niet weg.

Hallo, heeft ja man vrienden dan kan je misschien aan 1 van hen vragen om je man aan te sporen om naar een psycholoog te gaan. Misschien heeft dit momenteel meer invloed op hem. Ook kan je hem een brief schrijven over je gevoelens.

Wat bedoel je met, een best zware depressie?
Het is zwaar, of het is, nouja, zozo?

Hallo Gerda.
Ik heb het sinds januari moeilijk en ben nog niet aan de medicijnen. Start morgen in een praatgroep. Ben er wat bang van. Het lijkt me eigenlijk beter dat ik met positieve mensen om
zou moeten omgaan. Als ik onder mensen ben leef ik wel op. Hoe vergaat jou dat ? Krijg je hulp of medicijnen? Groet Ron

Nee, dit komt heel vaak voor.
Ik heb het andersom. Na jaren homowereldje toch hetero gevoelens.
Of het is verandelijk, of het geen men voor zichzelf ontkend komt vroeg of laat toch boven drijven.
Was het in jou gezin thuis misschien onbespreekbaar om homo te zijn? Laat staan bisexualiteit! Wel lastig met je vrouw. Gezien je leeftijd zou ik zelf niets meer vertellen aan je vrouw. Maar dat is aan jou. Ik zelf maak mij er niet meer druk over of iemand man of vrouw is. Liefde is liefde en seks is seks.

Hoi Bertus,
Ik heb hetzelfde. Ik ben 71 en val al een aantal jaar op mannen. Mijn vrouw is streng katholiek opgevoed en is wat ik voel onbespreekbaar. Ik heb er mij mee verzoend. Het is wat het is. een gevoel is een gevoel. Doe er je voordeel mee

Het is bizar, ik had dit precies zo kunnen schrijven....
Sterkte meid!

Ben je al eens met je huisarts wezen praten?

Ik herken je verhaal wel, ik heb dezelfde problemen.

kan je aub je mail sturen. liefs gul

Nou bij mij is het gekomen sinds mijn jongste ook het huis uit is gegaan en ik niemand meer heb om voor te zorgen , kop op hoor als je nog jonge kids heb ik weet wel dat het allemaal wel heel zwaar is

Ja , ik herken het.
Is het je eerste depressie, weet je leeftijd niet, dus...

De escitolopram, hoeveel mg en hoe lang slik je ze al?

Hallo Marjan denk ik zo op een half jaartje zit met de esitalopram op moment 10 mg.maar er verbeterd niks voor mijn gevoel. Zo je al híer boven kan lezen extreem vermoeid, piekeren enz enz .probeer wel van alles maar kom tot weinig. Mijn jonge leeftijd is 55 haha .Maar goed het is lood zwaar. Ondertussen onderzoeken gehad, die dus niks uithalen ,het wordt weg gezet als een depressie en pakt u maar een pilletje. Mag ik vragen, wat er bij jou zo al speelt? ,ik zit niet elke dag op dit forum, maar,zal letten op je reactie. Fijn trouwens, dat,je even reageren doet. Ben man 55 dat is dan iets minder anoniem. Het hoef natuurlijk niet ieder te weten in mijn omgeving waar je mee zit. Misschien tot hoors mvg anoniem

Hallo Anoniem.

Hier dezelfde klachten, maar slapen ho maar.
Nergens zin in, niets is meer leuk.
Loop bij een spycholoog, depressie zei ze.

14 x geweest, helpt niet, tis steeds herhalen van je klachten maar een oplossing komt er niet. 3 mnd 10 mg escitolopram doet ook niets.

Nooit eerder depressie gehad of wat dan ook. Ben zo'n beetje jou leeftijd.

Nouja, echt waardeloos allemaal.

Ze zeggen wel als na 10 weken medicatie niets doet, overstappen om een ander antidepressisivia, wil ik liever niet, wilde ze eigenlijk helemaal niet slikken, maar zag geen andere uitweg meer.


Ben je zelf niet doorgewezen naar een psycholoog door de huisarts?

Gr,
Marga

Bovenstaande reactie is van mij, waarom er nu Marga staat, haha, ging iets fout.

Hallo Marjan, ja ik heb zo een beetje alles al gehad ,wat hulp verlenging betreft, maar als je zal weten, of mischien al vernomen heb bij je eigen hulp troepen. Een pilletje op tijd naar bed Ga overdag iets doen en hou je vooral bezig. Dat iemand zo moe is dat hij of zij dit klaar krijg begrijp niemand. De ene dag gaat het een beetje de andere dat kan je het vergeten .Maar,er zijn veel mensen die als ze zelf dat nooit gehad hebben begrijpen ze het niet. Mag ik vragen, welke omgeving je vandaan komp? HET IS GEWELDIG je reactie maar mischien vind je het leuk of heb je er ,wat aan on in contact te komen. Vraag me nu niet hoe maar,goed. Ik probeer elke dag er naar iets van te,maken. Met alleen op de bank liggen komen we,er niet. En ben eigenlijk op zoek naar mensen die er,ook zo over denken om al daar,mischien iets,mee te,ondernemen. En natuurlijk waar,je elkaar in kan steunen. Ik heb op dit moment wel hypnose terapuet. Mischien ook iets voor jou? Mvg anoniem

Iemand die nooit een deoressie heeft gehad begrijpt het iinderdaad niet, maar zo was ik zelf ook hoor, kon het ook nooit snappen, totdat het jezelf overkomt.
Ik vind het echt de hel.

En alles wat je volgens de spych moet doen, doe ik, vanaf het begin al, maar blijf met het lege dode gevoel zitten, en waar ik ook ga,, ik neem het mee, pfff.

Hypnose durf ik niet, eng.

Maar jij kunt tenminste wel slapen toch?
Ik ben doodmoe maar kan niet slapen.

Hallo Marjan, nee hypnose is niet eng zeker niet. Je bent gewoon bij kennis er wordt ook niks tegen je wil gedaan of gevraagd. En is ook zeker niet Zweverig En ik raad het je,toch aan.wel bij een erkende iemand die,weet wat ze doen. Ik ben ook zwaar tegen pillen enz en kom op dit moment ook geen steek verder. Maar geef nooit op .dat zeg ik die er al zelf op tijd klaar mee is,.Maar geef je het op,dan ben je er dus niet meer,en je mensen om je heen ben je dan ook kwijt,blijf proberen en vechten aub.tevens aub niet te veel diazepam pakken mag,je deze hebben. En ja ik slaap slaap en slaap bijna de hele dag,,maar,ook dat is,niet goed. Probeer je energie te verdelen. Rust op tijd, doe iets leuks op tijd .Dit zorgt er voor dat je niet nog verder weg zakt. Een depressie gaat niet zo maar weg,maar,doe je totaal niks, dan zal deze erger worden. Ik heb hier een prachtig boek en ben niet zo van het lezen. Maar gelukkig gekregen van mijn hypnose terapuet. Nou een heerlijk boek. Van een vrouw met een leven achter zich. Dat wil je niet weten. Het helpt mij op zíjn tijd om dit te lezen. En ook zij is er weer bovenop gekomen. En heeft dus nu deze praktijk geopend. Die ze al jaren heeft, als je verder nog vragen heb stel ze gerust .ik hoop dat je hier iets aan hebben kan.en dat het snel beter met je gaat. Verwacht geen wonderen het gaat,met kleine stapjes mvg anoniem

Vervolg aan Marjan, eigelijk moet ik al in bed liggen. Maar goed het is weekend,het forum staat vol met mensen en hun burn out, of depressie maar zo als ook ik ,zal je het zelf moeten doen. Hier zijn wel menssen met goede raad en ervaring. Maar iemand die het nog nooit gehad heeft zal je niet begrijpen, daar loop ik in mijn dagelijkse overleven ook tegen aan.ik weet heel goed wat een depressie is.zo als wel meer mensen hier. En ook ik neem mijn piekeren dagelijks mee ,waar dan ook naar toe. Om gek van te worden, maar probeer iets te gaan doen. Al is het nog zo zwaar. Ik ben geen dokter of wat dan ook .Maar dat,je niet slapen kan lijk mij te liggen aan het fijt je te veel in je hoofd bezig bent. Zoek aub afleiding op welke manier dan ook. Je wil niet weten wat ik hier dagelijks mee maak wat mijn klachten betreft. Daarom deze informatie. Hopelijk slaap je nu wel wat ,en spreken we elkaar nog. Mvg anoniem

Ik sluit me niet af hoor, ben ook niet eenzaam, onderneem van alles, maar raak het niet kwijt. Werken doe ik ook nog, op de automatische piloot.

Diazepan slik ik niet.

Hoop dat jij behalve slapen ook nog aan andere dingen toe komt.

Paniekaanvallen heb ik ook, waarom, geen idee, overvalt me dan gewoon. Binnenkort weer naar de huisarts, zal wel andere medicate aanraden, want escitolopram moest na 10 weken echt wel werken, anders had het geen zin om de te slikken.

Mvg

Hallo dat auto piloot idee had,ik ook al jaren. Vandaar zit ik waar ik nu zit. Tis ook leerzaam, om te weten je om de rem moet gaan staan. Doe alles met beleid. Luister je niet naar je lichaam, krijg je na mijn ide, zo iets als waar ik hier mee zit.maar goed ik weet waar het fout is gegaan, en doe er nu natuurlijk alles aan weer goed in mijn vel te komen zitten mvg anoniem

Hallo Anoniem

Hoe gaat het met je?
Wat ik me af vraag, heb jij niet het advies gekregen om andere medicatie te nemen?
Door escitolopram kun je ook doodmoe worden, en ze werken toch niet zeg je.

Hoi Marjan ja dat advies heb ik gehad ja,als ze niet werken ander pilletje .maar ben geen pillen mens, moet er niks van hebben. Dus ik probeer maar te doen wat ze je daar een beetje opdragen. Ritme,iets leuks doen je bezig houden enz,en natuurlijk gesprekken. Weet niet hoe het bij jullie in de buurt zit ,maar hier is het 3 keer niks met de hulp verlenging. Ik voel me er na een jaar nog steeds niet beter op.eerder slechter. Maar goed .ik wil jr wel mee geven,probeer iets in overleg te doen aan je auto piloot gebeuren, dat heb ik ook gehad, en nog. Als ik naar mij zelf kijk en luister, wat ik dus ook niet gedaan heb jaren. Krijg je zo iets als dat auto piloot, hier na volgende een kompleet verwardheid, duizeligheid, moe, buikpijn enz enz en ga zo maar verder. Het hoef bij jou niet zo te verlopen. Maar goed het kan je wel zo gaan als je niet naar je zelf luisteren doet, dit is mij zo overkomen. Nu ben ik geen helderziende, geef hiervoor alleen mijn ervaring. Maar weet nu wel waardoor ik hier ben gekomen. Ze noemen het al snel een depressie, voor mijn gevoel is het een kompleete geestelijke en lichamelijke uitputting. Een antidepressiva is een onderdrukker, geen oplossing. Ook is het voor veel mensen hier een opgave om er 7 dagen in de week mee wakker te worden, dus een gevecht. Dat nog wel eens lang duren kan .wees er daarom op tijd bij, zo de schade beperkt blijft. Maar oké, het is zo de buiten wereld je meestal niet begrijpt. Hoog uit mensen met de zelvende klachten. Misschien moeten ze bij de hulpdiensten maar eens een ervaringsdeskundige neer zetten ipv alleen allemaal het zelfde boekje lezen. Maar goed dat is mijn gevoel mvg anoniem

Dat alles op de automatische piloot had ik voorheen nooit hoor, ging graag werken.

Hier sta je ong een 6 mnd op de wachtlijst.
Mijn psycholoog heeft het opgegeven, ze kan niets meer voor me doen, deed ze toch al niet.

Dan zou ik gewoon gaan afbouwen met de medicatie als ik jou was als het toch niets doet. Ik ben ook geen pillenmens, maar je moet wat als verder niets helpt.

Hallo je kan een mens wel voor het hoofd kijken maar niet er in. Dus voor iedereen zal het wel ander werken, bij de een help dit bij de andere dat ,heb alleen geleerd, dat je een ritme in je leven moet brengen. Al is dat met deze uitputtende vermoeidheid zeeeeeer zwaar en blijkbaar niet te begrijpen voor de hulpdiensten of troepen. Maar oké ik pak de dag zo als hij komp en probeer er dan zo veel mogelijk van te maken. Daar waar mijn lichaam en geest het toe laten. Ik weet dat tot mijn frustratie niet altijd snel genoeg gaat .Maar wat moet ik anders proberen dat het morgen weer beter gaat .en dan ooit zak ik weer de oude zijn. Tip aan jou Ga er van uit je toch alles zelf zal moeten doen. En zo ik al aangegeven heb let op je lichaam en je rust want dat heb ik 3 jaar niet gedaan, en toen ging ik dus over op auto piloot .hier na komp het mannetje met de hamer, en dan heb je niks meer te willen en denken .dan krijg je zo iets als dit mvg anoniem

Hoi wat vervelend om te horen dat ze je niet goed hebben geholpen .Ik denk vaak dat opgeleide mensen wel heel slim zijn...
Maar van jouw verhaal hoor ik dat ze niet goed naar jou hebben geluisterd. Wat zijn jouw behoeftes ,wat heb je nodig om verder te kunnen? Ik hoop dat je ergens terecht kan misschien bij een psycholoog om de oorzaak te achterhalen achter jouw angsten en dat ze jou echt steun en hulp kan geven.

Angsten heb ik niet.
Gewoon alleen een dood en leeg gevoel, waardoor ik regelmatig zomaar opeens paniekaanvallen krijg. Dat was door de escitolopram wel afgezwakt, maar soms toch ineens is er weer een. Ik ben maanden bijna letterlijk over de vloer gevoel gekropen van ellende, kon wel tegen de muren op. Dat is stukken minder, door de pillen, geen idee?

Maar verder....waardeloos.

Hallo hoe is het nu met je Marjan? Tijd niks gehoord. Gaat het beter nu groetjes anoniem

Dag Anoniem,

Helaas, weinig verbetering.
Wel een bloedonderzoek gehad.

Als dat goed is dan toch medicatie verhogen. Wordt het dan nog niet beter, naar een psychiater, die kan een speciaal bloedonderzoek aanvragen, daaraan kunnen ze zien welke medicatie beter moet werken. Ik vind het allemaal een beetje hopeloos, weet het niet meer.


En bij jou, zit er al verbetering in, minder moe?

Hoi Marjan. Ja wat moet ik daar op zeggen dacht eerst het wat beter ging .maar wat te snel gedacht. Heb er wel veel aan om na de hypnose te gaan dit helpt wel moet ik zeggen. En ik krijg er betere inzicht door. Verder zo veel mogelijk op tijd naar bed en me overdag zo veel mogelijk bezig houden. Ter aflijding gitaar geen spelen. En geen lezen. Wat ik normaal nooit doe. Meditatie opdracht mee gekregen .En zo krabbelen we maar door he.dag na dag en hopen op dat het steeds wat beter gaat. Tis mischien toch ook een ide voor jou deze hypnose terapuet .En nee hoor geen zweverig gedoe. Mvg anoniem

Kan mijn verhaal zijn, voel precies hetzelfde 😔😢

Hallo ook anoniem .misschien wil je wat meer vertellen over je zelf of je klachten. Het uitwisselen hier van kan elkaar nog wel eens helpen mvg anoniem

kijk maar op de website kakikhebeenburnout dat zal je enorm gaan helpen, want burnout is een lichamelijke reactie op stressvolle of traumatiserende gebeurtenissen. Burnout wordt niet behandeld in de GGZ, depressie en andere stoornissen wel. En zo komen heel wat werkgevers van ja af door je de GGZ in te sturen, want eigenlijk zijn zij verantwoordelijk voor een werkomgeving zonder Psychosociale Arbeidsbelasting (PSA).

Hallo gelijk de deur uit en niet meer omkijken blijkbaar is hij jou niet waard

Hoi, ja mijn reactie is misschien minder leuk dan je wellicht verwacht. Je bent nog vrij jong (ik ben 2x zou oud) en ik vond je verhaal wel aandoenlijk tot ik las 'ik heb sinds een paar maanden een fijne vriend" en dat je studeert e.d. Uiteraard kun jij je ook eenzaam voelen terwijl je een vriend hebt, maar bedenk dat er mensen zijn die nog nooit een relatie gehad hebben, met 50+. Daarom vind ik het een beetje een zeurverhaal. Je kunt gewoon nog studeren e.d. dus zo erg zal het ook niet zijn. Op die leeftijd kun je van je eigen leven nog 'jouw feestje' maken, wat veel moeilijker is na je 40e, maar ook niet onmogelijk. Het is niet persoonlijk hoor, trek het je niet aan, maar ik heb helaas geen leukere boodschap voor je. Veel succes en sterkte en dat meen ik, ondanks mijn reactie. !

Ik voel je. Dat is alles wat ik wil zeggen hierop. Ik begrijp je gevoel, ik ken je gevoel niet want dat kan natuurlijk niet… ieder zijn eigen situatie. Maar ik kom ook mijn bed niet uit…..

Hallo ik zit hier vaker op het forum. Natuurlijk ook met mijn klachten, lezen. Ervaringen op doen enz .maar ik lees hier nergens, zullen we elkaar eens proberen uit het bed te trekken, en eens wat proberen te doen enz .voor het geval er nog hoop is op een dag het wel kan .misschien een ide eens onderling contact te leggen ipv alleen maar lezen en wat proberen te ondernemen. Mvg anoniem

Ik heb hetzelfde… een eindeloze cirkel

Lieve Ikke,

Hou vol! Je kan meer dragen dan je voor mogelijk houdt. Je bent niet alleen ❤️

Zo herkenbaar

Anderen? Welke anderen?
Wat kan jou anderen nou bommen?
Vertel eens wat meer. Desnoods oppervlakkig.

Hallo heb je wat wat meer informatie. Wat er aan de hand is

Besef wel dat je dan nooit meer terug komt? Veel mensen willen niet echt dood.
Maar ze willen een ander leven.
Ik wil niet dat je dood gaat.
Ook al ken ik jou niet.
Wil je dat ik ook blijf leven?
Ik ben ook depressief.

Hoi, ik kende iemand die zich heel ziek voelde van antidepresiva. Dus het pakt niet voor iedereen hetzelfde uit.
Nu gaat het wel weer goed met deze persoon.

Ja, het kan zeker . Ad, Stoppen met ad ,die niet meer werkte , en nog steeds niet .. heeft mijn leven wel inn negatieve zin onderuit gehaald. Ik slik het nu alleen nog maar uit de ontrekking te blijven.

Hoi Connie,

Zelf heb ik geen vaccinatie en heb ik ook geen last van corona gehad voor zo ver ik weet, want ik laat me eigen ook niet testen dus kan ik het niet met zekerheid zeggen. Omdat ik me eigen er niet druk om maak en het me niks interesseert wat de overheid ons probeert wijs te maken, heb ik dus ook geen last van corona vermoeidheid.

Moet je eens zeggen tegen mensen die hebben geknokt om corona te overleven. De een vecht om te overleven, de ander wil er mee stoppen.

Hoi Marcharid,
Wat is de ziekte die je hebt?

ik voel met je mee

Bij mij hetzelfde uitzichtloos en zeer vermoeiend, hoelang hou ik mij nog staande en zal het ooit overgaan? Begrijp en weet hoe je je voelt , machteloos ,ben zelf alleen nog zwaarder . Het is een taboe !! Sterkte en wees goed voor jezelf !!

Ik begrijp je helemaal ik ben "nog maar" 12 jaar depressief. Ik ben zelf 25 en het is vreselijk geen vooruitzicht te hebben. De onzekerheid zoveel vragen en niemand heeft antwoorden. Geen echte antwoorden alleen vage antwoorden. Ik vestig mijn hoop op de toekomst nieuwe ontwikkelingen in de psychiatrie. Ik hoop dat je nog wat goede momenten hebt en fijne mensen om je heen. Ik wens je het beste en ondanks de nare gevoelens ben je niet alleen.

Ik ben ook jarenlang depressief.
En k ook nauwelijks in contact

Ik Zit ook in eenlingen langdurige depressie ik lig alweer een half jaar op bed! En wil alleen maar dood! Mij leven is uitzichtloos ik ben uitbehandeld met medicijnen en opnames gehad! Ik krijgt nu thuisbegleiding hoop ik! Want ik weet niets meer! Groetjes en sterkte uit zoetermeer.

Hallo
Ik ben al meer dan 30jaar chronisch depressie.Ben nu 66jaar en heb het nog.Ben in 2001gescheiden.Toen zat ik daar alleen,maar ben altijd blijven werken.In 2005 is mijn zoon overleden wegens ziekte (astma).Dit kan ik moeilijk een plaats geven.Had maar 1 kind.Ben nu met pensioen, en voel mij weer depressief.Ben altijd alleen,geen klein kind,geen dieren en daar zit je dan.Ik wandel wel dagelijks alleen geen club ben ook vlug moe.Hoop dat ik iets hoor en anders wens ik jou veel geluk.Knuffels van bea 🥰

Herkenbaar ik zit alleen maar thuis, al jaren iedereen laat me vallen en maar verpieteren. Ik ben op.

zo herkenbaar ik kan je alleen maar zeggen dat ik weet waar je door moet en dat het heel moeilijk is. respect voor waar jee doorheen gaat. zelf zie ik het elke dag licht worden waardoor werk moeilijk is. nogmaals respect en hou vol stap voor stap.

Dank Sean voor je woorden. Ik begrijp dat ja hier momenteel ook mee te dealen hebt. Ik heb besloten maandag antidepressiva te vragen aan mijn huisarts. Hopelijk gaat de mijn hoofd wat rustiger krijgen want ik geloof dat ik er zonder hulp niet uit ga komen.

Dank Sean voor je woorden. Ik begrijp dat je hier momenteel ook mee te dealen hebt. Ik heb besloten maandag antidepressiva te vragen aan mijn huisarts. Hopelijk gaat de mijn hoofd wat rustiger krijgen want ik geloof dat ik er zonder hulp niet uit ga komen. Jij ook heel veel sterkte. Hopelijk zien we over een tijdje weer wat licht in deze duisternis.

Voor mij ook herkenbaar. Mijn relatie van 13 jaar is sinds twee maanden ineens voorbij omdat mijn parter op iemand anders verliefd is. In het verleden ben ik al een paar keer in de steek gelaten, maar ik dacht dat deze man echt van me hield. Het kwam dan ook als een ijskoude douche. Ik weet wel dat ik sterk moet zijn, maar het lukt me niet voorlopig.
Hoewel ik weet dat ik hem moet loslaten, lukt dat me helemaal niet en ik voel me alsof ik als een waardeloos voorwerp ben ingeruild voor een ander. Eten doe ik amper nog en slapen niet voor vier uur in de ochtend. Heb me nog nooit zo alleen en zo donker gevoeld.

Kathleen, je woorden raken me… het zo alleen en donker voelen herken ik. Het is ongelofelijk zwaar. Ik ben nu bijna 3 maanden onderweg na mijn meest intense relatiebreuk ooit.

Marco, hoe gaat het nu met je?

Voor iedereen: wees lief voor jezelf, heb compassie. Je moet herstellen van deze shock. Probeer je te omringen met lieve mensen en zorg goed voor jezelf. Het wordt beter.

Kathleen, je woorden raken me… het zo alleen en donker voelen herken ik. Het is ongelofelijk zwaar. Ik ben nu bijna 3 maanden onderweg na mijn meest intense relatiebreuk ooit.

Marco, hoe gaat het nu met je?

Voor iedereen: wees lief voor jezelf, heb compassie. Je moet herstellen van deze shock. Probeer je te omringen met lieve mensen en zorg goed voor jezelf. Het wordt beter.

Dankjewel voor je reactie, Fleur. Het is fijn als er iemand is die je begrijpt. Mensen denken zo gemakkelijk dat je er na een paar weken wel overheen bent, terwijl je zelf het gevoel hebt steeds dieper in die zwarte put te vallen.

Ja, een paar weken is niks bij zo’n grote pijn. Het is zo zwaar….
Heb je mensen die je steunen Kathleen?

Ik geloof je niet.
Als je echt iets te melden hebt zul je niet ze vaag moeten zijn.

Nou sorry hoor. Ik wist gewoon niet zo goed hoe ik het moest typen door mij tos. Whatever. Als het echt zo onduidelijk te lezen dan doe je het maar niet. Ik haat mijn leven. Ik ga zelfmoord doen. Ik ben leeg en dood. En verdrietig. Doei.

Meisje toch wat ontzettend verdrietig voor jouw om je zo te voelen!
Wat goed van je dat je het tegen je zus durft te vertellen.
Maar eigenlijk heb je meer hulp nodig. Om die te krijgen moet je toch echt naar de huisarts.

Zelfmoord vanwege de reactie van 1 persoon? Niet zo slim.

Wat gek, deze reacties. Ik geloof je wel Louisa en ik vind je verhaal ook niet vaag of raar. Er zijn veel mensen ongelukkig, veel mensen voelen zich leeg van binnen, net als jij. Ik ook toen ik jonger was. Gelukkig ben ik niet uit het leven gestapt. Ben inmiddels 40 en het leven is langzaam mooier geworden. Ik kan je aanraden om hulp te zoeken. Je kan altijd naar de huisarts gaan voor iets en dan aangeven hoe je je voelt en dat je graag hulp wilt om je weer blij te voelen.

Herkenbaar wat je schrijft over wat je staande houdt. Mijn relatie is 3 j. geleden stukgelopen, we hebben elkaar doodgraag gezien. Mijn ex heeft al een aantal nieuwe relaties gehad die niet standhielden, en nu is er al een half j. geen contact dus weet ik het niet. Ik kan totaal absoluut niet verder, kom niet meer buiten, lig veel in bed. Ik sta nog nergens. Ik weet ook dat ik hem moet loslaten. Ik ben dubbel jouw leeftijd, dus ik zie mij eenzaam en alleen ongelukkig oud worden. En dat maakt me doodsbenauwd, maar ik kan me niet voorstellen nog ooit iemand anders te willen.
Ik heb bewondering voor je, wat je, ondanks de pijn, wel terug begint te doen. Het begin is misschien wel de moeilijkste stap. Ik wens je veel sterkte.

Hee Juan, ik zit in dezelfde situatie. Als je contact wil dan hoor ik het graag

Maat, ik heb hetzelfde. T komt goed en je komt hier sterker uit, geloof me

Beste Juan.

Je verhaal raakt me echt diep. Ik maak nu momenteel hetzelfde mee, de vrouw van mn dromen die ik nu verloren heb. Ik kan en wil niet zonder haar. Kan me geen leven voorstellen zonder haar, ik heb geen energie en zin meer in wat dan ook. Ik vind nooit meer zo'n persoon als zij. Wat ik ook heb probeert, het mocht niet zo zijn.

Gelukkig voor jou geen depressie, maar liefdesverdriet. Dat gaat over. Depressie vreet je met huid en haar op

Dit is een heel herkenbaar gevoel. Ik heb bijna exact dezelfde situatie, alleen mijn relatie heeft dik 30 jaar geduurd. En ook ik kan niets meer, ze is nu offcieel 54 dagen weg bij mij, maar de 6 weken daarvoor moet ik ook meetellen.
Ik ben helemaal naar de klote. Heb ook bij de crisisdienst van de GGZ gezeten, daar kom je niet zomaar. En nu? Het enige wat ik goed doe is mijzelf verzorgen qua eten maar ook qua hygiëne en ik hou het huishouden goed bij. Voor de rest, ik heb een leeg eenzaam leven. Ik probeer het wel maar nu al 2 weekenden een gemaakte afspraak die werd gecancelled. En dat is funest voor je zelfvertrouwen en vertrouwen in mensen. De rest van de eenzame weekenden, daar zal ik het maar niet over hebben.
Hoeveel vrienden je ook hebt, hoeveel geld je ook hebt, hoeveel spullen je ook hebt, het allerbelangrijkste heb je niet. En dat doet pijn, veel pijn. En net als jij denk ik zomaar dat jij, net als ik, heel lang eenzaam zal zijn en dat de liefdesverdriet moeizaam weg zal gaan...

Zal proberen om mijn verhaal kort te maken!
Bij mij begon het allemaal in 2004! Na 13 jaar samen wonen en kinderen te hebben besloot de kinderen hun papa om ons achter te laten voor een andere vrouw! Veel pijn en verdriet uiteraard! Ons huis moest verkocht worden…
Voor onze kinderen was het een hel ocharme 💔😢
We zijn dan onder onsjes verder gegaan met om de 14 dagen naar hun papa…
Ben ik terug op stap beginnen gaan met een vriendin die ook single was…meteen oog contact met een leuke man maar niet de juiste man voor me! Weer verdriet…
Kom ik een jeugdvriend terug tegen en beginnen een relatie, met die man waar ik vroeger zo gek op was kon ik niet leven! Zijn mamaatje stond op de eerste plaats en hij vond het maar normaal dat ik de ontbijt tafel en verse koffie voor hem ging klaar zetten…mijn liefde was snel over wat een zeur vent !
Kom ik een ex liefje tegen, terwijl ik goed genoeg wist dat het geen goede man is! Toch naïef….toen zijn we in een hel gestapt voor 3 jaar! Geraakte niet van hem af tot politie toe, niets hield hem tegen en ik was te zwak voor die psychopaat! Want dat is hij! Hij maakte me zien in mijn hoofd dat ik moest opgenomen worden met een depressie, heb er jaren en nog steeds mee gesukkeld! Neem nog steeds anti-depressieve in, zonder kan ik niet meer functioneren! In 2008 sloeg het noodlot toe met de kinderen hun vader waar ik nu een goede vriendschapsband had! Hij verongelukt met zijn auto!!! Die dag belde die psychopaat me en lachte met me toen ik het hem vertelde wat er gebeurd was! Plots was ik sterk genoeg en woedend hatend en nog steeds de dag van vandaag dat ik hem uit mijn leven heb kunnen verbannen! Niets doet die psychopaat me nog, ik wordt misselijk als er een herinnering uiteraard slechte herinneringen naar boven komen!
Heb lang en eigenlijk nog steeds getreurd om de papa van mijn kinderen…
Het leven ging ook voor mij verder met vallen en opstaan! En begon ik te daten, telkens trok in de verkeerde mannen aan tot nog steeds! Ben mijn vertrouwen in een relatie helemaal kwijt! Denk dat mijn ware de papa van mijn kinderen was! Ook ben ik blijven hangen in de leeftijd van het ongeval 37jaar! Val dus ook nog op die leeftijd van mannen terwijl ik nu 51 ben! Krijg er veel commentaren voor maar er zijn er zovele waar het dan wel mee lukt! Nu sukkel ik de laatste jaren met kort geheugen verlies, waar ik me voor schaam en niet serieus wordt genomen door mijn omgeving! Tot heden leef ik met ups & downs, wat heel zwaar door weegt! Het liefst van al blijf ik thuis in mijn eentje & dan denk ik soms wel “is dit nu mijn leven!?”…
Dit was een kort stukje van mijn levens verhaal…

Ik leef met jullie allemaal mee en vind het zo erg te lezen dat jullie jullie zo ellendig voelen!

Ik wil jullie een riem onder het hart geven en jullie ook de andere kant van jullie verhaal vertellen, niet als kritiek maar als opbouwende feedback! Hopelijk raak ik jullie gevoelige snaar niet te hard!

Ik ben de ‘ex’ die haar liefje verliet, liefje die nu volledig in zak en as ligt! Ik ben niet ongevoelig en heb veel empathie en compassie voor mijn ex-liefje. Ergens diep vanbinnen hou ik nog van hem, ik moest het gewoon ‘uitmaken’ voor mijn eigen emotionele gezondheid!

Wat ik in jullie verhalen herken in mijn eigen verhaal is dat jullie ‘liefde’ jullie ALLES was en nog steeds is!! Mooi en romantisch toch 2 mensen die van elkaar houden en versmelten tot 1. Alles in het teken van de liefde doen, altijd en alles (vaak ook heel snel) 24/7 samen zijn, want dat maakt ons gelukkig!
Ja klopt, maar toch niet helemaal…
Ex-liefje en ik waren stapel op elkaar, zo verliefd… ik voelde zijn drang tot samensmelten heel hard! Ik wou ook heel dicht bij hem blijven, maar niet samensmelten!!! Ik ben naast ‘liefje’ ook vrouw, moeder, vriendin, dochter… MEZELF!
Beetje bij beetje voelde alles heel verstikkend aan… alles en altijd samen, zijn geluk hing af van mij en enkel van mij… ik was het middelpunt van zijn leven. Stukje bij beetje verloor hij contact met de buitenwereld, niemand was meer belangrijk. Hij stopte zijn hobbies om vaker met mij te zijn, verloor vrienden… er bestond nog alleen maar WIJ, stilletjes aan verwachte hij van mij hetzelfde! Als ik van hem hield dan was de rest toch niet belangrijk!!! Zo begon ikzelf ook contact met de buitenwereld te verliezen… tot ik mezelf hierin verloor… tot ik weer wakker werd, 10 jaar later! Dit kon ik niet meer! Het is onmogelijk om iemands ALLES te zijn, het is vermoeiend en verstikkend… beetje bij beetje ging ik vanbinnen dood! Dood aan uitputting er altijd voor de andere moeten zijn!

Zelfs een kind is onafhankelijk van zijn ouder, een kind blijft afhankelijk tot zekere zin maar eens hij kan stappen zet hij stapjes in de wereld om op zijn eigen kleine wankele beentjes te staan. Geen mens is er om afhankelijkste zijn van de andere en geen mens is sterk genoeg om gans zijn leven er 100% voor de andere te zijn.

In zijn zoektocht naar ‘WIJ’ heb ik het gevoel dat ex-liefje de 2 mensen, de 2 ‘IK’-en heeft doen verdwijnen. Wou ik mezelf terugvinden dan moest ik wel een punt achter deze ‘toxische’ relatie zetten. Ja codependency is niet romantisch maar toxisch.

Het klinkt hard, ik weet het! Maar ik moest echt kiezen voor mijn overlevingskans als individu! Ex-liefje is nu in zal en as, omdat ‘hij’ niet meer bestaat, hij heeft zichzelf in de steek gelaten om een wij te vormen… het doet me pijn dit neer te pennen.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ‘Ex-liefje’ de kracht kan vinden om zichzelf terug te vinden en dat hij inziet dat zijn geluk niet alleen van mij of een partner afhangt, dat hij waardevol is zonder partner. Dat jij zijn essentie en het contact met zichzelf terugvindt.

Jullie ex is en was niet jullie ALLES, dat zijn jullie zelf!!! Dan pas ben je een uitnodiging om samen iets moois te creëren.
Vind jezelf, hou van jezelf en ga de wereld tegemoet.

Mooi geschreven Roosje. Zo is het maar net.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.

Veel kracht.

Mooi geschreven Roosje. Zo is het maar net.
Ik heb beiden kanten meegemaakt. Beide kanten zijn echt vreselijk. Ups en downs. Downs lijken dan toch weer langer te duren waardoor je jezelf afvraagt, gaat dit toch ooit nog over?
Advies: sport, word emotioneel volwassen. Dit punt is erg belangrijk voor jezelf en je toekomstige ik! Je moet ervoor zorgen dat dit je niet op deze manier kan breken maar je op kan bouwen. Wanneer je emotioneel volwassen word met je zelf gaat dit ook door naar anderen. Hier trek je dan ook anderen mee aan en hebben ze iemand tegenover zich staan die eerlijk en oprecht is, die ze grenzen aan kan geven en die de ander daar dan ook in kan steunen. Ik heb dit gedaan door middel van sporten, mindfullness, hobby erbij nemen investeren, aandelen etc. Elke dag motivatie filmpjes bekijken, aantekeningen opschrijven en in het oog ophangen zodat je er elke keer aan herinnerd word dat je jezelf onder controle krijgt en een leeuw of leeuwin word! Own it. Its your life.

Veel kracht.

Bizar, ik herken hier heel veel in, vooral het begin, ik en mijn ex waren maar 1,5 maand samen, maar wij waren 1 geheel. Tot plots in een weekend alles instortte. Ik geef het ook niet op, ook in de wetenschap dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Toch blijf ik er voor haar zijn. Ook al heb ik nare dingen gezegd waar ik spijt van heb, toch blijf ik er voor strijden. Wij hebben beide nare dingen naar elkaar gezegd, maar in een ruzie zeg je wel al es dingen die je niet meent. zoals jij zegt, probeer mij door positieve mensen te laten omringen + ik zou willen daten, maar de gevoelens zijn niet hetzelfde :( Herkennen mensen dit?

Vertel!

Slecht gedrag door jou broer of door jou?
Ben je intelligent genoeg om dat te kunnen weten? Wiens fout is het echt? Stoppen daarmee! Excuses aanbieden en elkaar vergeven! Ik weet waarover ik praat. Zoniet zullen jullie uit elkaar drijven. En dan... Dan is het leven voorbij. Wat een verspilling. Ik weet waarover ik praat.

Ik houd het idee in mijn hoofd voor een soort ontmoetingsdag voor ons kneusjes. Bv. Op de Veluwe? Wat vinden jullie?

Wat erg voor je, ik begrijp je volkomen..Zijn er geen mensen in de buurt of van het verzorgingstehuis waar je man verbleef, waar je je verhaal zou kunnen doen? Misschien zijn er lotgenoten ..Veel sterkte!

Verschrikkelijk voor je Ilse. Wens je veel sterkte toe, logisch dat je hem mist.

Hij is er nog maar ik heb nu al angsten voor het alleen zijn help

Ach wat triest te lezen. Je maatje kwijt. Ja dan is rouwen aan de orde en dat is indrukwekkend en eigenlijk hard werken.
Toch niet hetzelfde als depressie. Voor rouwen zijn steungroepjes vast ook wel online. Het is een ander proces. Ik hou zelf erg van de boeken en voordrachten van de Belgische Psycholoog Manu Keirse. Die geeft zo veel inzicht en begrip. En kennis. Hij spreekt over rouw taken. De gebieden waar je rouwverwerking op bezig is. Dat geeft je meer idee over wat je concreet kan doen op dit moment. Om er iets meer lucht in te krijgen. Het moet zijn tijd hebben. Er wat meer lucht in krijgen betekent helemaal niet dat je de overledene vergeet. Juist stilstaan bij verjaar en sterfdata en die delen met iemand is een manier. Kleine rituelen kunne zo vol betekenis zijn. Prater erover met iemand, nu en dan bewust vragen of iemand een kwartiertje met je wil spreken er over is bijvoorbeeld een manier. Dan weet de ander ook waar die aan begint en is er duidelijkheid. Uitproberen wat werkt voor jou want het is heel erg persoonlijk

Hoi Lily,

Verdiep je eens in supplementen met een adaptogene werking. Die passen zich aan aan de behoeften van je lichaam / hersenen. Zoals Rhadiola, Ashwaganda. En daarnaast heb ik in een wetenschappelijk onderzoek gelezen dat Saffraan (ik weet de juiste dosis niet precies) net zo goed werkt als antidepressiva, maar dan zonder de bijwerkingen. Ik zou eens naar een Natuurgeneeskundige gaan om je bloed te laten onderzoeken op tekorten. Onderzoek waar je lichaam uit balans is en ga het bij de wortels aanpakken.

Liefs

Dag,

Ik ben al heel lang niet op deze site geweest,las net pas je reactie. Allereerst bedankt voor je reactie en je advies.
Er zit zeker wat in inderdaad.
Ik gebruik al jaren rhodolia en toevallig sinds een half jaar ashwaganda. Heb vooral bij ashwaganda een beetje baat en eerst ook een beetje bij rhodolia,maar helaas werkt het even en dan opeens niet meer. Ik ben de laatste tijd weer erg depressief en emotioneel. Nogmaals bedankt!

Met vriendelijke groet,
Lily

Ik slik sinds kort omega 3 plus epa dat schijnt de werking van antidepressiva te versterken. Er is zelf een vegetarische soort die niet van vis gemaakt is en geen vissmaak heeft. Duurt een tijdje voor het aanslaat schijnt het. De apotheker heeft het in het systeem bijgeschreven want je kan niet zo maar alles combineren hè ook niet altijd op zich onschuldige natuur en huismiddelen met antidepressiva

Ik zie weinig reacties op deze site en uw verhaal raakt me diep. Ook uit angst dat dit mijn voorland is, maar ook omdat niemand zo'n leven vol verdriet en depressie verdiend. Hoe gaat het nu? Her is alweer 2 jaar geleden, maar ik hoop zo dat het goed met u. Veel liefs!

Heel veel liefs en sterkte. Ik ben ook 80 mijn angst is om mijn man te verliezen en alleen komte staan in eenzaamheid..

Vergeetachtigheid is wel gewoon je als je 80+ bent Depressie geeft ook vergeetachtigheid, je heersende zijn flink bezig met andere dingen dan. Kan weer beter worden met of zonder medicatie hè
Ook zaken als verhuizing en verlies vragen hun tol tot een heel lange tijd er na. Het betekent niet vanzelfsprekend dat je bijvoorbeeld alzheimer hebt. Dat is niet alleen uit vergeetachtigheid vast te stellen
Geniet van de kleine o zo belangrijke dingen

Hoi Karin,

Hoe is het verder verlopen met de ECT.

Grtjs

Hallo
Mag ik vragen hoe het verder is gegaan?

Al gedacht aan scheiden?
Kies voor jezelf.
Maak je eigen geluk, je bent het waard.

Een zegen als men serieus word genomen weten jullie dat? Dat is namelijk ook niet vanzelfsprekend. Ik raak uitgeput.

Vreemde dat men met medicijnen komt zonder te kijken naar
een oorzaak.

Keuzes zijn moeilijk.

Hey ,ik vind het knap dat je ervoor wilt gaan en ka leef hoe jij wil en leef niet zoals een ander dat wil .Of je nou aardig gevonden wordt of niet ,dat is dan hun probleem en missen hun iets oke ,niet jij .Leef gewoon wat en hoe jij denk het te willen doen en ga nooit op een ander af .

Hallo ik herken jou in jouw verhaal, zelf heb ik ook altijd mijn oren naar anderen laten hangen om maar aardig gevonden te worden, maar zoals jij al aangaf werkt dit niet, maar ik weet niet hoe ik mijzelf terug moet vinden en zou graag horen hoe jij dit voor elkaar hebt weten te krijgen.
Als ik mijzelf wil zijn en mijn mening wil zeggen dan wordt dat niet gewaardeerd en walsen ze weer over mij heen en dan houd ik mijn mond maar verder omdat het geen zin heeft als ik mijzelf probeer te zijn en te zeggen wat ik ervan vind. Ik ben zelf ook al over de 50 heen, en hoe doe jij dat dan om jezelf terug te vinden? Groeten Natasja.

Herkenbaar. Ik ben zwaar depressief en heb me vaak aangepast, ben zo opgevoed en met veel therapie krijg je dat er wel wat uit maar dan kom je na je 40 iemand tegen waar het weer genoodzaakt is om je sterk aan te passen omdat de ander in dieptepunt zit in zijn leven. (ook positieve kanten en liefde). Toen ik dit niet langer kon eindigde ik met zwaar trauma. Nu ben ik bang geworden omdat ik zo veranderd ben daardoor. Ik wil me niet meer laten doen, maar als je afhankelijk bent van anderen (ik zou niet alleen kunnen wonen) in een opname of bij een zeer negatieve huisgenoot (maar heb dus geen keuze) dan moet je je klein houden. Hoe kan je helen vanuit zo’n positie is een zware maar oprechte vraag. Ik ben ook over de 50. Groetjes en sterkte aan iedereen

Excuses voor de dubbele post. Het is de eerste keer dat ik hier kom en dacht wat fouten te verbeteren maar zo werkt het systeem niet.
Wat ik wel nog wou toevoegen was dat mijn partner toen uit een scheiding kwam en me meer dan 4 j heel erg heeft aangetrokken en afgestoten, maar nadien heel erg veranderd was. Mijn trauma kon het niet meer toelaten.
Hij kon toen mijn trauma niet aan dat Ik wel door zijn eerder gedrag had.
Maar helen? Ik zie het niet meer, niet hier met een zo cynische zeer negatieve huisgenoot die ondermijnend werkt en ik zie geen uitkomst meer

Jee .. wat herkenbaar .
Ik ben net 50 geworden en werk hard aan het accepteren op mijn best te zijn met lithium .
Ik benader het zo ... mijn leven heeft bestaan uit drie verschillende fases en steeds opvolgend in een cirkel .
Manisch- destructief en vernielend
Depressief - leeg moe en doelloos
Stabiel - kortdurend goed voelen maar al snel afgevlakt dus medicatie weer stoppen
Ik heb dus nooit een juiste ontwikkeling kunnen doorstaan. Nu heb ik besloten de medicatie in te zetten en te monitoren hoe ik me voel . En uiteraard zijn veel gedragingen uit een manie heus wel bruikbaar in mijn nieuwe disciplinaire ik .
Ik hoop op een fijn leven

Ik herken in jouw verhaal veel van mezelf. Ben nu 66 jaar en zolang ook al depressief. Van alles al geprobeerd, maar net als jij geen eigen waarde,mening. Altijd maar alles van de ander accepteren. Dus ik heb het idee dat ik geen eigen mening heb en altijd maar met alle winden mee waai. Juist als je voor jezelf opkomt,een duidelijke mening hebt, wordt dat gewaardeerd. Maar hoe doe je dat?

Hoijoi.ik ben 57 en heb nu 4 jaar depressie..heb een intens leven geleefd maar nooit uit mijn eigen ik..wat ik wil en alles voor mekaar hebben...altijd achter releties aangehold en mu sta ik met lege handen....wel klote

ach ja het leven is zeer lastig

Hallo,zoo herkenbaar jouw verhaal !!!
Ik ben een man van 56 , de laatste 8 jaar lukt het me beter om aan mezelf te denken ! Jij zult ook vast een aardig persoon zijn dat kan niet anders !! Ik wens jou veel succes en geniet van het leven !!!

Groetjes Edwin

Ik ben ook 50 +, 52 om precies te zijn. Moeder van 3 kinderen, en kamp al jaren met depressies. Ik vind het leven erg moeilijk, huil veel. Maar ik moet door, ook voor mijn kinderen.

Liefs.

Ik herken wel het een en ander. Weet niet meer wie ik ben, omdat ik me elke keer aanpas aan andere mensen om aardig gevonden te worden.
Heb geen doel, ja eigenlijk wel: ik wil niet elke dag met mijn depressieve gevoel bezig zijn!
Ben 49, getrouwd en heb 2 kinderen.
Veel stress en huilen.

Veel sterkte, ik ben 33 en heb mezelf ook weggecijfert. Volg je gevoel, dat liegt nooit

herken je verhaal wat begint in de kindertijd
aanpassen dus jezelf wegcijferen omdat mijn gevoelens er niet mogen zijn. maar daardoor voor bv die zieke ouder te zorgen. en denkt dat dit zo hoort ,codedepentie. dit onbewuste gedrag draag je mee in je verdere leven . en hoe meer geeft aanpast des te meer de meeste mensen het gaan verwachten. dus grenzen stellen
hoe doe jij het ëigen zelf terug vinden

ano

O, wat goed dat je die aandaging aangaat. Ga zo door!

Mag ik vragen bij welke therapeut je geweest bent?
Ik vind chemotherapie, naast emdr, ook een intressante eventueel voor dingen een plek te geven en trauma's te verwerken.

Liefs Helena

Hoi Helena, je bedoelde neem ik aan 'hypnotherapie' te schrijven i.p.v. 'chemotherapie'. Soms komt zoiets gewoon uit je vingers zonder dat je er erg in hebt en is ook helemaal niet erg maar ik dacht ik stip het toch ff aan.

Ik bedoel het niet rottig hoor, hoop dat dat duidelijk is :-)

ik zoek een uitlaatklep om mijn leven op rechte lijn te krijgen MAAR geraak niet uit dat depressieve gevoel (ik zeg bv.roepend tegen mijn man dat hij zo niet moet roepen !!) maar dat doet hij niet !? ik kan niet meer !!? ik denk aan een gevechtsport om mij wat uit te leven en mijn gedachten te verzetten !? mijn man zit altijd thuis door MS (en probeert te helpen ), maar ??? HELP ik mag bv. van hem niet zo roepen !! ik weet het HIJ heeft die MS !? maar ??? ik ben op !? KAN NIET MEER !!!

Mischien ook maar eens proberen dan. Ik kamp al ruim 10 jaar met depressie helaas

Waar en bij wie heb je die hypnotherapie gedaan?

Ik merk ook nu pas dat er niet wordt gereageerd op de nieuwe berichten dus dat is erg jammer. Hopelijk besluiten jullie toch een reactie achter te laten, het zou me enorm helpen!

Hoi Simon,

Ik heb je verhaal gelezen.
Je bent niet alleen!

Ik vind niks leuk. Ik voel geen geluk. Ik vind het moeilijk om vrienden te maken. En ik vind het ook moeilijk om over mijn gevoelens te praten.

Goed dat je hulp hebt gezocht.
En dat je dit hebt op geschreven.

Ik schrijf gedachten en gevoelens ook vaak op papier. En dan gooi ik het weg. (Dat helpt voor mij een beetje).

Hoi! Hoe is het nu met je, ik ben echt benieuwd hoe jij je de afgelopen maanden door het leven hebt bewogen. April is ondertussen niet meer zo ver!

Wat naar voor je ik ben zelf ook depressief geweest en toen ik 36 was een zelfmoordpoging gedaan en toen 3 dagen op de intensive care beland. Ik ben blij dat ik het overleefd heb want ik had anders 2 lieve kinderen achter gelaten. Ik ben er uit gekomen na een jaar ofzo met professionele hulp dus ik hoop echt voor jou dat het bij jou ook aanslaat en je je beter gaat voelen. Ik ben nog wel soms eenzaam maar verder is de depressie nu al 6 jaar terug. Hoop dat je een goede psycholoog krijgt waar je je verhaal echt kwijt kunt en die je kan helpen. Heel veel sterkte lieve Simon groetjes

hallo lily, die automatische piloot herken ik zeer goed. het is echt ontzettend moeilijk , af en toe schijnt de zon, een glimlach ,een goed gesprek, dat zijn dan weer de mooie momenten, sterkte.

hallo ook ik heb die indruk dat ik alles op automatische piloot doe ben ook zo moe en ik baal van het gevoel die aanwezig is als ik dan iets onderneem ik heb gebrek aan inspiratie de dingen die ik vroeger leuk vond kan ik geen plezier meer aan beleven niets geeft je nooit een gelukkig voldaan gevoel. altijd op zoek naar antwoorden waarom het brein zo tegenwerkt en tilt slaat, heb soms het gevoel dat ik verloren loop en nergens geraak. ook angstgevoelens vooral smorgens heb ik er het meeste last van.

Beste anoniem,

Ik ben al heel lang niet op deze site geweest en lees net pas je reactie. Bedankt voor je reactie en tips. Wat vervelend dat je ook veel dingen herkend. Het is inderdaad heel moeilijk en zwaar,je loopt gewoon soms vast in je eigen gevoel en verdiet.
Klopt,soms heb heb je ook mooie momenten in het leven,maar als die depressie om de hoek komt kijken,dan is niks meer leuk en fijn.

Dankjewel,jij ook veel sterkte!

Dag Anoniem,

Bedankt voor je reactie.
Wat erg dat jij ook zulke momenten ervaart en dat het zwaar valt. Het is zeker vervelend al die gevoelens,Ik begrijp je volkomen.
Op een gegeven moment loop je vast,ook al zoek je hulp,dat herken ik heel goed. Het blijft een strijd met jezelf.
Ik wens je hierbij veel sterkte en kracht toe.
Met vriendelijke groet,
Lily

Beste anoniem
ik herken me ook volledig in jou beschrijving das knap lastig om mee te dragen ook vooral smorgens gaat het slecht alsof je verloren loopt. Hoe gaat het ondertussen met jou?

Je man krijgt hulp?
En jij dan?
Ga er een dagje tussenuit alleen of met vrienden.
Kies als het nodig is voor jezelf?

Hou van jezelf.
Je bent niet alleen.
Hou vol.

Hallo Evi,

Je bent niet alleen! Je zal nooit aan iemand kunnen uitleggen wat er juist in jouw hoofd omgaat. Dat is bij iedereen zo. Je kan hooguit proberen duidelijk te maken wat je voelt en de ander zal dat tot op een bepaald niveau kunnen begrijpen in zoverre ze, wat jij verteld, kunnen vergelijken met hun eigen gevoelens en ervaringen.

Leg maar eens uit aan de ander wat een depressie is als die er nog nooit zelf 1 heeft gehad. Dat is voor de ander dan onbegrijpelijk.

Hoe jij je voelt kan alleen jij weten. De ander zal zich daar geen goed beeld van kunnen maken zonder dat ze iets dergelijks hebben meegemaakt. Daar heb je dus lotgenoten voor nodig.

Als je ongewenste gedachten hebt, zoals je die beschrijft, kan je die wel onder controle krijgen met bijvoorbeeld mindfulness (meditatie). Als je daarvoor openstaat kom je al snel ergens waar het rustiger en kalmer is en waar je je beter voelt.

Versta je Engels? Dan kan je op YouTube eens zoeken op "Meditation and Going Beyond Mindfulness" van "Mingyur Rinpoche". Hij brengt het zeer luchtig en vrolijk, zelfs plezant om als ontspanning naar te kijken.

Veel liefs,
Filips

Ahh wat leuk om naar die Rinpoche te luisteren, thanks!

Ik begrijp jou helemaal!
Zelf is mijn grootste probleem, uitgelegd krijgen aan een ander hoe ik me voel. Moest ik dit kunnen uitleggen dan zou ik er ook iets aan kunnen doen.
Het frustreert me om 60€ voor één uur te moeten betalen omdat iemand naar me zou luisteren op de manier die je naasten je niet kunnen geven/gunnen.
Weet dat je niet alleen bent, ook al voel je jou zo. Zelf voel ik me constant alleen en eenzaam, er is niemand die me begrijpt en ik krijg het zelf niet uitgelegd.

Hier hetzelfde ik krijg het ook niet uitgelegd. Niet ad psychiater maar ook niet thuis gelukkig heb ik zelf een paar handvaten gevonden waardoor ik me beter voel. Veel succes

Herkenbaar, Alhoewel mijn situatie met partner niet zo complex lijkt als sie van jouw. Ik heb wel geleerd dat alle verwijten die gemaakt worden door mijn partner als ze depressief is, alleen worden gemaakt als ze zich zo eenzaam en onbegrepen voelt. Ik luister erna en laat het over me heen komen, vind het pijnlijk om te horen, maar probeer dicht bij mezelf te blijven, wetende dat ik er voor haar ben, dat ik niet haar depressie kan oplossen. Ze heeft behoefte om dat allemaal te zeggen, of ik het er mee eens ben doet er niet veel toe op dat moment. Soms neem ik afstand en laat ik haar alleen, om weer tot mijn zelf te komen.

Volgens mij moet je serieus overwegen voor jezelf te kiezen.

😢