Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog
Therapiepsycholoog.com › Lotgenotenverhalen › Depressie

Depressie - forum lotgenoten


+ Mijn verhaal delen

Deel je verhaal

Pagina 3 van 3

  • Alleen voelen, maar niet alleen zijn.. hoe leg je dit uit.. (Verhaal 70)

    11 jaar een relatie, 2 mooie kinderen, lijkt het perfecte leventje te lijden .. voor een buitenstaander een leven dat hij/zij ook zou willen .. denk ik soms bij mezelf.. ligt het aan mij? Ben ik diegene dat een probleem heeft? De eenzaamheid overheerst de drukte in huis, de stress .. alleen voelen, maar niet alleen zijn.. hoe leg je dit uit .. Het is moeilijk te verwoorden wat de eenzaamheid teweeg brengt .. het gevoel te hebben dat je je leegte met niemand kan delen tussendoor er luisterende oren rondom je heen zijn .. jezelf terug gekeerd in je vel voelen zonder dat iemand door heeft wat er in jouw hoofd speelt .. dag in dag uit blijven presenteren thuis, op het werk, klaar staan voor anderen, maar jezelf hierin verliezen en niet meer stil kunnen staan bij jezelf .. het gevoel hebben de leegtes niet te kunnen opvullen met de mooie kleine dingen in het leven .. genieten? Niet meer weten hoe je echt moet genieten. De leegte/eenzaamheid overheerst sluimerend door de jaren door .. 27 jaar .. de Fleur van je leven wordt er gezegd .. misschien zal het dan toch aan mezelf liggen .. op zoek gaan naar een forum om anderen hun verhaal te lezen zodat ik dat van mij kan minimaliseren en opnieuw mezelf opzij kan schuiven. Door gaan, me een robot voelen dat dag in dag uit moet doorgaan en doorgaan .. het gevoel hebben elk moment te kunnen crashen , maar mijn hoofd dat het overneemt en zegt om door te gaan, om er te moeten zijn voor mijn gezin, familie. De ander! Maar soms wil ik alleen maar eens horen dat een ander eens vraagt aan mij hoe gaat het met jou ..
    Kelly
    > 2 jaar geleden
    Kelly 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Beste Kelly,

      Een mooi en tegelijkertijd verdrietig verhaal. Knap hoe je dit zo kwetsbaar verwoord. Je schetst een voor mij persoonlijk heel herkenbaar beeld. Heel treffend: 'alleen voelen, maar niet alleen zijn.'

      Ik ga rondom dit thema een kleinschalige theatervoorstelling maken en ben op zoek naar ervaringsverhalen om het thema verder uit te diepen. Mocht je interesse hebben om in contact te komen, laat het dan weten.

      Veel liefs,
      Larissa

      Larissa
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Mijn vrouw heeft lst van Paniek en Angst (Verhaal 78)

    Hallo,

    Mijn verhaal is lastig uit te leggen maar ik ga een poging doen. Mijn vrouw van 13 jaar (zijn al 23 jaar samen) heeft al jaren een sluimerende last van Paniek, Angst en nu blijkt ook een depressie. (dat is pas benoemd, dus het is niet persee een verkeerde diagnose maar meer een extra diagnose). Het komt al zeker 11 jaar (geboorte oudste kind) met vlagen maar het wordt in alle hevigheid erger. Er is al vaker hulp geweest vanuit Psychiaters maar dat stopt op een gegeven moment want ze kunnen niet verder helpen en laten haar dan vallen. (zo voelt het ook). Ik ben zelf enorm nuchter en relativerend dus ben zeker niet altijd (misschien wel nooit) een goede gesprekspartner. Ik probeer zoveel mogelijk ruimte te geven en doe vaak zoveel mogelijk (schoonmaak, kinderen, school, naar bed brengen) maar heb daarnaast ook nog mijn werk (vrij in te vullen tijden) en gelukkig aan de beterende hand (chronisch ziek kind). Dat zorgt er voor dat ik best moe ben zo nu en dan, maar ook dat ik haar niet kan geven wat ze nodig heeft (of wil), Het internet staat vol met advies en ik zie door de bomen het bos zo langzamerhand niet meer.. Ik ben niet voornemens weg te gaan want wat mij betreft overwint liefde alles. Er is al meer hulp onderweg (duurt trouwens verschrikkelijk lang als je het aan mij vraagt).
    Maar ben dus benieuwd of iemand tips heeft om dit goed op te pakken.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Er is zoveel gebeurd als ik terug denk (Verhaal 62)

    Ik was heel lang verliefd op een jongen en dan echt verliefd, er waren geen voorgangers hij was het gewoon. Eerst was hij een droom
    Van elk vrouw zo noemde ik hem omdat hij in alle opzichten zo perfect bleek, maar dan kwam ik achter dat t niet zo was.
    Ik werd veel gemanipuleerd, van en sterke vrouw was ik
    Veranderd in een zak rijst, zo slap maar
    Zoveel gedachten in mijn hoofd en gevoelens die ik nergens kwijt kon.
    Iedereen vond hem
    Geweldig en zeiden dat t aan mij lag.
    Er is zoveel gebeurd en als ik terug denk, voel ik me in de maling genomen er is tegen mij gelogen, psychische gebroken en voel me verloren in het woud.
    Ik hoop dat ik hier uit kom
    Want ik weet niet meer wat het juiste voor mij is. Ik hoop weer zelfvertrouwen te krijgen en van mezelf te houden
    Miranda
    > 2 jaar geleden
    Miranda 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik voel me zo ongelooflijk niks (Verhaal 87)

    Ik voel me zo ongelooflijk niks. Alles is een puinhoop in mijn hoofd. Kan nergens van ontspannen, slaap slecht, eet slecht, ben eigenlijk gewoon klaar met het leven daar komt het op neer.. maar kan er niet zomaar tussen uitpiepen, al zou ik dat wel het liefste doen! Gewoon weg van alles. Ben iedereen tot last met mijn depressie
    Ma
    > 2 jaar geleden
    Ma 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Nu ervaar ik veel onzekerheid, achterdocht en huilbuien (Verhaal 85)

    Ik ben heel gevoelig voor depressies inclusief de psychosomatische gevolgen. Ook heb ik het borderline syndroom. Al is dat laatste qua hevigheid op een laag pitje beland, dat wil zeggen het zwart/wit is er altijd maar het zelfbeschadigen doe ik al jaren niet meer.
    Nu ervaar ik veel onzekerheid, achterdocht en huilbuien. En natuurlijk mijn psychosomatische klachten die er voor zorgen dat ik niet uit de welbekende cirkel kom.
    Natuurlijk speelt onze vrijheidsbeperking door corona ook zeker mee.
    Iemand een gouden tip om uit die cirkel te geraken?
    Als eerst die lichamelijke klachten maar verdwenen waren...maar zit het begin niet op een ander deel van de cirkel?
    Ik moetcer wel bij vertellen dat mijn problemen was veelal uit mijn verleden komen. Op gegroeid met moeder met alcoholisme, 15 jaar relatie met dagelijks lichamelijk en geestekijje mishandeling ( en verrichtingen,) en daarna relatie met meervoudig overspelige narcist die me nog steeds walgelijk tart..
    Iemand iets soortgelijks, zelfde ervaringen misschien?
    Vriendinnen heb ik niet dus praten er over doe en kan ik niet...
    Lfs
    Marga
    > 2 jaar geleden
    Marga 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Lach terwijl ik mezelf kapot wil huilen (Verhaal 84)

    Hoi

    Het leven is echt niet leuk meer. Ik heb geen vrienden en lach terwijl ik eigenlijk mezelf kapot wil huilen. De dagen duren lang en gaan traag. Niemand snapt dat ik geen hulp wil Nouja geen hulp meer wil. Dit omdat ik al sinds kinds af aan hulp heb en t toch niet werkt. Soms twijfel ik aan mezelf omdat als ik geen antidepressiva slik het wel lijkt alsof ik 2 gezichten heb. En dat doet me zoveel verdriet want ik wil niet de boze ik zijn die iedereen pijn doet. Ik voel me altijd alleen en nu nog meer dan eerst. Ik ben iedereen kwijt m’n vrienden m’n vader. Ik kan mezelf wel in de grond graven. Ik wou dat ik iets had om voor te leven. Maar de donkeren wolken worden steeds erger. En zijn ze even weg dan komen ze altijd weer terug
    Kab20
    > 2 jaar geleden
    Kab20 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • slechte ervaringen gehad met het open delen van mijn gevoel (Verhaal 77)

    Ik heb in principe alles aardig op orde. Toch voel ik me vaak ongelukkig en eenzaam. Ookal heb ik een lieve vriend en lieve vrienden. Laatste jaar van mn studie, net mn rijbewijs gehaald.
    Ik heb al eens een depressie doorgemaakt en ben nu bang op terugval. Ik merk dat ik minder begin te genieten van dingen die ik eerst leuk vond. Een van de peilers van depressie. Uit mijn vorige episode een aantal jaren terug (17) heb ik slechte ervaringen gehad met het open delen van mijn gevoel. Niemand leek het te begrijpen of het nog leuk te vinden met mij om te gaan. Dit maakt dat ik het nu heel eng vind te vertellen. Heb dit onlangs wel gedaan maar het lucht niet voldoende op. Ik blijf bang om nu niet leuk genoeg meer te zijn.
    Yara
    > 2 jaar geleden
    Yara 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Gestopt met antidepressiva (Verhaal 83)

    Hoi, ik ben direct gestopt met antidepressiva. Het is nu bijna 5 dagen geleden en ik voel echt van alles door me heen gaan. Emoties, slapeloosheid en vermoeidheid Heeft iemand hier ook ervaring mee (gehad) ? Hoelang duurde het wanneer alles weer een beetje normaal werd?

    p.s. ik heb een kindje van bijna anderhalfjaar en ben ook coronamoe. Iemand ook herkenbaar?

    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Anderen vinden dat ik meer moet praten (Verhaal 10)

    Ik ben altijd een stil iemand geweest en voel me vaak somber. Mensen om mij heen vinden dat ik meer moet praten. Ze zeggen tegen mij dat ik me dan beter voel.

    Ik probeer dat wel, maar m’n stemming wordt er niet beter op. Ik voel me daar schuldig over. Ik voel me net een clown die een kunstje opvoert.

     

    Die mensen bedoelen het goed, dus ik wil ze niet voor het hoofd stoten. Maar ik word hier nog depressiever van. Hoe kom ik hieruit?

    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 2 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Contact met depressief schoonzusje (Verhaal 81)

    Mijn schoonzusje heeft een (vermoedelijke) depressie en ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ze heeft dit al jarenlang, maar de laatste tijd heb ik het gevoel alsof dit tussen ons is komen te staan.

    Vroeger kan in best goed met haar en deden wel regelmatig dingen 1 op 1, maar de laatste jaren is dat enorm verwaterd. Ik spreek haar zelfs amper als ik bij mijn vriend ben; ze is dan vaak op haar kamer.

    Wanneer ze er wel is, kan haar stemming soms sfeerbepalend zijn. Ze is dan bijvoorbeeld erg prikkelbaar en kan kattig reageren. Hierdoor ontstaat er een enorme spanning die iedereen in het gezin ervaart. Soms vraag ik me af of ik iets verkeerds heb gezegd als ze kattig reageert op mij, maar mijn schoonfamilie zegt dat dit absoluut niks persoonlijk is. Ze zit gewoon niet goed in haar vel.

    Mijn schoonzusje is vroeger gepest, zo vertelde ze ooit dat ze moeite heeft met het omgaan van meiden. Ze heeft geen vriendinnen, de contacten die ze heeft zijn vaak van korte duur of oppervlakkig. Ik ben soms bang dat ze om die reden (on)bewust een muur heeft opgezet naar mij; we zijn allebei ongeveer van dezelfde leeftijd. Ik maak me zorgen over onze relatie. Hoe moet het verder als ik later met mijn vriend, dus haar broer, samenwoon? Ze zal mij dan ook moeten zien. Ik zie dat niet voor me omdat ik haar amper/zelden spreek terwijl ik wekelijks bij mijn schoonfamilie ben.

    Naast haar depressieve gevoelens ben ik bang dat ze door haar onzekerheid jaloers is op mij soms. Zo merk ik bijvoorbeeld dat ze mij soms nadoet. Ook heeft ze een lange tijd geleden wel eens vertelt dat ze het moeilijk vind dat ik goed overweg kan met haar moeder. Ze vertelde dat het thuis vaak over mij gaat en dat ze dit irritant vond. Mijn schoonouders doen dit niet expres, ik denk dat ze door onzekerheid hier gewoon extra gevoelig voor is.

    Momenteel krijgt ze mentale hulp, maar ik weet niet of het haar helpt omdat we elkaar amper spreken. Ze is hier ook erg over gesloten, mijn vriend (haar broer) weet het ook niet precies.

    Ik merk dat ik haar aanwezigheid soms als onaangenaam ervaar en dat ik geneigd ben om contact met haar te vermijden. Hier voel ik mij schuldig over.Ik wil graag dat onze relatie verbetert, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Ik vind het moeilijk om met haar in gesprek te gaan omdat ik twijfel of ze mij wel waardeert.

    Heeft iemand tips hoe ik onze relatie kan verbeteren?
    Sanne
    > 2 jaar geleden
    Sanne 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Het enige waar ik voor leefde (Verhaal 60)

    Wat als het enigste waar je voor leefde er niet meer is?
    Tony ,22 j
    > 2 jaar geleden
    Tony ,22 j 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • ik kijk naar een wazig uitzichtloos punt, moedeloos vechtend tegen mijzelf..... (Verhaal 42)

    ik lees overal wat depressie is volgens vaste medische termen.... heerlijk om te lezen wat de naam is van mijn probleem....

    overal zie ik verhalen van mensen waar ze depressief om zijn.......
    heerlijk om de dagelijkse sleur te herlezen....

    nergens lees ik echt hoe de depressie voelt.
    om mijn verhaal dan toch even uit te leggen.
    mijn hele leven staat in het teken van tussen wal en schip vallen.

    ik ben geboren met een auditieve beperking van 80%, dit is door de kno-arts niet opgemerk en ze had zelfs het lef om mij als kind daarvan de schuld te geven.
    pas toen ik 7 jaar was kreeg ik hoortoestellen en begin mijn 8ste levensjaar kon ik praten als brugman.

    desondanks was de schade al geleden en werd pas 4 jaar geleden zichtbaar toen ik 27 jaar was en in een burn-out kwam.
    deze burn-out duurde 3 jaar inclusief alle depressies en dipjes.
    nu pas vallen de puzzelstukjes op hun plaats, alle problemen van mijn jeugd tot nu weet ik uit te leggen....

    dit neemt helaas niet weg dat ik het probleem nog steeds heb.....
    door het late opmerken van mijn slechthorendheid bleef ik sociaal communicatief achter in combinatie met mijn intelligentie IQ 160 (ook nooit opgemerkt en niks mee gedaan) herken ik wat er misgaat.

    hier word ik nu dus zo depressief van, de mensen die aan de grondvesten staan van mijn problematiek zeggen je bent volwassen los het zelf op....
    het probleem staat mijn karakter in de weg ik wil graag sociaal zijn maar ik heb nooit de juiste vaardigheden geleerd.
    ik heb verschillende "geleerde" mensen uitgelegd hoe het zit..... vervolgens zeggen ze mij he joh ik heb ervoor geleerd wat jij zegt maakt geen zak uit ik zeg dat het zo zit.... oftewel duizend en één verkeerde diagnoses gehad.

    inmiddels ben ik 31 en word ik compleet afgerekend als mens op mijn verleden die ik had als gevolg van de problematiek die diep in mij verankert zit in mijn fundamenten

    ik kijk naar een wazig uitzichtloos punt, moedeloos vechtend tegen mijzelf.....
    wetende dat ik dat niet moet doen maar geen zin hebben om te leven. terwijl ik toch 86 jaar wil worden....
    geen zin om nog te zoeken naar de oplossing, elke ochtend opstaan en denken KUT ik moet 86 jaar worden over deze moeizame weg.
    de tijd slaat me in het gezicht...

    depressie is de vertaling van......
    niet de puf hebben om jezelf uit het leven te verwijderen doordat je moe bent van het uitzichtloze einde
    het verhaal
    > 2 jaar geleden
    het verhaal 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Eindelijk. Iemand wat beschrijft wat ik voel.
      Ik dacht dat ik de enigste was.

      Het punt dat je weggezet wordt als een slachtoffer van t verleden. Dat je leidt onder het leven. Dat hulpverleners t beter weten. Wat voor hulpverlener is zo iemand dan.
      Altijd dat stickertje krijgen om dat je klachten dan een naam krijgen en je je hiermee moet identificeren.
      Wij zijn niet onze diagnose.
      Wat wij zijn is liefde. Wat wij willen is ver binding. Maar het lijkt dat iedereen daarvoor wegloopt. En dat worden wij verdrietig van. Ons leven lijkt uitzichtsloos. Liefdeloos.
      Alsof wij levels verder liggen dan de hele maatschappij.
      Ik vergelijk dit alsof het leven hier op aarde voeld alsof je als volwassen, ontwikkeld en geleerd mens, terug in de kleuterschool bent en alles opnieuw moet doen.
      En jou hele omgeving je daardoor niet serieus neemt.
      Dat voeld eenzaam.
      Men leert hier essertiviteit, eerlijk zijn, bewust worden van patronen, etc. Zodra je dat doet, vinden mensen je ineens raar. Te eerlijk, te confronterend, te kwetsbaar, noem t maar op, waardoor mensen van je weglopen en veroordelen, ondanks je mensen correct behandeld.

      Barbara
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Is dit wel de juiste diagnose? (Verhaal 38)

    Hoi, sinds een half jaar kreeg ik door de psychiater de stempel 'depressie' als ziekte. Ik weet echter niet of dit wel de juiste diagnose is, dus deel ik mijn verhaal hier. Een tweetal maanden lang sukkelde ik met enorme werkdruk/stress waardoor ik - in chronologische volgorde- moeilijker kon slapen en eten, tot wanneer zelfs slaappillen en eetlustbevorderende pillen me niet meer hielpen. Voor mij leek dit dus een burn-out, hoewel ik echter ook nergens meer zin in had. Ik moest uiteindelijk opgenomen worden in het ziekenhuis omdat mn slapeloosheid me helemaal deed halluciner en. Daar hebben ze me dan ook (naast zwaardere slaapmedicatie) efexor voorgeschreven. Veel beter voelde ik me daar niet bij. Mijn grootste probleem bleef echter ongewijzigd: het constant nadenken. Ik denk constant na over wat er nu eigenlijk scheelt met mij, tot het extreme toe en dan voel ik ook de drang om dit uit te pluizen op het internet. 'ben ik burn-out of depressief? Ben ik hoogbegaafd /hoogsensitief/autistisch?' (Ik sloeg namelijk een leerjaar over.) Dit zorgt ervoor dat ik nog steeds niet met volle aandacht bij toffe momenten kan genieten. Er is echter geen sprake van angsten of dergelijke. Ik durf en kan alles, maar mijn constante denken belemmert me enorm. 'Zijn er mensen die hiervoor misschien een medicatie weten die dat denken wat kan dempen? Ik kom er zot van en misschien ook depressief. Want als ik van niets meer kan genieten/nergens voldoening uithaal, wat heeft het leven dan nog voor zin? Ik probeer meditatie en dergelijke uit, maar dat is allesbehalve simpel. Alvast bedankt voor de reacties, Jasper.
    Jasper
    > 2 jaar geleden
    Jasper 2 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • zo herkenbaar de hele dag gaat dat hoofd maar daardoor wil ik gewoon niks meer doen tv kijken lukt niet niks lukt meer en ze zeggen dat ik depressief ben maar wordt depri van dat denken dat niet te stoppen is

      dolly
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Dit is echt herkenbaar bij mij. Ik ben ook al 4 maanden aan het worstelen met hetzelfde gedachten als jouw. Niks lukt mij en hiervoor was ik een super actieve persoon met plezier in het leven, werk en alles.

      Mu
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Ik geef bevestiging aan anderen, omdat ik dat zelf nodig heb (Verhaal 75)

    Hi,

    Ik heb al een tijdje het idee dat ik mezelf kwijt ben geraakt. Ik weet niet meer wie ik nou helemaal ben.
    Iedereen omschrijft mij altijd als super vrolijk, en dat was ik ook echt altijd. Elke dag maakte ik een feestje van het leven. Ik genoot van de kleinste dingen, en had het liefst heel de dag vrienden , vriendinnen en mensen waarvan ik hou om me heen. Het boeit me helemaal niks wat anderen van mij denken, maar ik kan zo erg nadenken over de acties van mensen waarvan ik hou. Ik zoek problemen in de kleinste dingen. Houden ze nog wel van mij? Komt het niet alleen van mijn kant? Kan ik jou echt vertrouwen? Ik zelf geef altijd heel veel bevestiging aan anderen, omdat dat iets is wat ik zelf echt nodig heb. Alleen krijg ik dit weinig, waarmee ik moeilijk weet om te gaan. Ik kan er uren over malen in mijn hoofd, en maak mezelf er helemaal gek mee. Vervolgens wordt ik boos op mezelf dat ik zo in strijd ben met mijn gedachtes en dat ik weer de vrolijke oude ik wil zijn. Ik vind het op dit moment moeilijk om dat lichtpuntje in de dag te vinden en lig het liefst de hele dag in bed. Ik wil het absoluut geen depressie noemen, maar voel me op dit moment gewoon echt niet mezelf en weet niet goed hoe ik daaruit kom.
    Iemand hetzelfde meegemaakt? Of handige tips / eigen verhalen?
    Vera
    > 2 jaar geleden
    Vera 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Jemig wat was ik gek van die man (Verhaal 74)

    Ik voel me zo somber en verdrietig.
    Bijna elke avond ga ik huilend naar bed, elke ochtend word ik wakker met een “knoop” in mijn maag.
    Ik heb al een tijdje (ruim een jaar) financiële problemen, hier heb ik gelukkig hulp voor.
    De financiële problemen zijn ontstaan doordat mijn ex mij ging verlaten en meerdere spullen mee heeft genomen etc.
    Ondanks hier vooruitgang in komt, merk ik dat ik mij hier echt vreselijk door voel. Er lijkt maar geen eind aan te komen.
    Ook merk ik dat ik deze relatie nog niet verwerkt heb. We hebben 4 jaar een relatie gehad waarvan wij 1,5 jaar samen hebben gewoond, jemig wat was ik gek van die man. Ik was liever bij hem, dan zonder hem. Helaas loog hij vreselijk veel tegen mij. Hier kwam ik achter doen ik gestopt was met de pil, omdat wij een kinderwens hadden. Dit was in januari 2019. Na de eerste paar maanden kwam ik er achter dat hij over bepaalde dingen loog en na 4 maanden werd het steeds erger en kwam hij soms ook niet meer thuis. Geen idee meer wat hij aan het uitspoken was. Uiteindelijk toch maar weer braaf de pil geslikt, maar shit wat is dit moeilijk te verwerken. Ik had zo graag zo’n klein hummeltje gewild. Uiteindelijk is het in juli uitgegaan en woonde ik alleen in hetzelfde huis. Ik ben in september een andere man tegen het lijf gelopen, een geweldige, betrouwbare, lieve man. Maar hij heeft twee kinderen. Maar desondanks hadden wij het leuk samen de eerste maanden. Totdat de eerste verliefdheid, lees hotel de botel, eraf was... ik kwam steeds meer onder de jongens te staan en de jongens gingen voor op alles. Logisch dat je kinds alles voor je beteken, dat kan ik wel begrijpen. Maar het is nu zelfs zo ver, dat ik totaal genegeerd wordt als ik op “bezoek” ben als hij de kinderen heeft. Ik moet de hele dag verplicht tekenfilms “kijken” en meekijken wat er gespeeld wordt op de xbox. Kortom; ik ben er voor spek en bonen.
    Ik merk hoe verder we in de tijd gaan, hoe somber ik word en hoe slechter ik de toekomst zie. Ik vind het niet leuk meer om naar mijn vriend te gaan, maar als hij bij mij is zonder de kinderen hebben we het geweldig samen.
    Ik word hier zo onrustig, verdrietig en down van. Ik heb een geweldige man, maar als de kinderen er zijn besta ik gewoon niet. Ik voel me altijd zo nutteloos, derde wiel aan de wagen.
    Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen. Ik ben bang dat ik nooit weer zo’n geweldige man ga vinden. Maar als ik in deze relatie blijf, blijf ik diep ongelukkig.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik voel me zo somber en verdrietig. (Verhaal 73)

    Ik voel me zo somber en verdrietig.
    Bijna elke avond ga ik huilend naar bed, elke ochtend word ik wakker met een “knoop” in mijn maag.
    Ik heb al een tijdje (ruim een jaar) financiële problemen, hier heb ik gelukkig hulp voor.
    De financiële problemen zijn ontstaan doordat mijn ex mij ging verlaten en meerdere spullen mee heeft genomen etc.
    Ondanks hier vooruitgang in komt, merk ik dat ik mij hier echt vreselijk door voel. Er lijkt maar geen eind aan te komen.
    Ook merk ik dat ik deze relatie nog niet verwerkt heb. We hebben 4 jaar een relatie gehad waarvan wij 1,5 jaar samen hebben gewoond, jemig wat was ik gek van die man. Ik was liever bij hem, dan zonder hem. Helaas loog hij vreselijk veel tegen mij. Hier kwam ik achter doen ik gestopt was met de pil, omdat wij een kinderwens hadden. Dit was in januari 2019. Na de eerste paar maanden kwam ik er achter dat hij over bepaalde dingen loog en na 4 maanden werd het steeds erger en kwam hij soms ook niet meer thuis. Geen idee meer wat hij aan het uitspoken was. Uiteindelijk toch maar weer braaf de pil geslikt, maar shit wat is dit moeilijk te verwerken. Ik had zo graag zo’n klein hummeltje gewild. Uiteindelijk is het in juli uitgegaan en woonde ik alleen in hetzelfde huis. Ik ben in september een andere man tegen het lijf gelopen, een geweldige, betrouwbare, lieve man. Maar hij heeft twee kinderen. Maar desondanks hadden wij het leuk samen de eerste maanden. Totdat de eerste verliefdheid, lees hotel de botel, eraf was... ik kwam steeds meer onder de jongens te staan en de jongens gingen voor op alles. Logisch dat je kinds alles voor je beteken, dat kan ik wel begrijpen. Maar het is nu zelfs zo ver, dat ik totaal genegeerd wordt als ik op “bezoek” ben als hij de kinderen heeft. Ik moet de hele dag verplicht tekenfilms “kijken” en meekijken wat er gespeeld wordt op de xbox. Kortom; ik ben er voor spek en bonen.
    Ik merk hoe verder we in de tijd gaan, hoe somber ik word en hoe slechter ik de toekomst zie. Ik vind het niet leuk meer om naar mijn vriend te gaan, maar als hij bij mij is zonder de kinderen hebben we het geweldig samen.
    Ik word hier zo onrustig, verdrietig en down van. Ik heb een geweldige man, maar als de kinderen er zijn besta ik gewoon niet. Ik voel me altijd zo nutteloos, derde wiel aan de wagen.
    Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen. Ik ben bang dat ik nooit weer zo’n geweldige man ga vinden. Maar als ik in deze relatie blijf, blijf ik diep ongelukkig.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Depresief? (Verhaal 72)

    Hallo ik denk dat ik.depresief word langzaamhand want ik heb een drugsverleden niet echt verslaafd geraakt ofs maar heb eerste keer harddrugs gekregen van me broer en zin maten toen was ik twaalf jaar oud en na mate toen ik veertien of vijftien was heel soms en later ben k heel af en toe gaan gebruiken toen was k zestien of 17 en toen ik negentien was ongeveer maandelijks soms ook niet en nu ben k vierentwintig en ik heb in mei n domme.fout gemaakt door blue69 te proberen enzv en dronk er bij die nacht kon ik niet slapen volgende dag wel maar die morgen kreeg ik n verhoogde hartslag omdst ik n bult op moest fietsen en ben naar de 1ste hulp gegaan en ze zeiden meteen komt door de drugs maar anderen zeiden kan ook.komen door oververmoeidheid en laatste beetje inspanning en later kreeg ik.er lorazepam voor en daar van afgekickt en sindsdien ben ik heel bang geworden en zie het soms niet meer zitten heel raar het is net of ik denk na alle slapeloze nachten als.ik drugs gebruikte want als.ik gebruikte kon ik ool bijna niet slapen heel soms maar na die slapeloze nachten af en toe en de versnelde hartslag wat ik 2 keer heb gehad ook een keer door medicatie en kreeg ook hyperventilatie erbij en was er vroeg bij met gebruiken al met al denkik dan ik leef toch niet lang maar me hartfilmpje was wel.goed na die tijd en bloeddruk enzv maar al met al heb ik er dan helemaal geen zin meer in alles ik zie geen toekomst meer en alle leuke dingen vind ik niets meer aan en denk dat ik depresief word ervan egt naar en kan er niets aan doen zou dat tussen me oren zitten of ben ik evht depresief want sinds dat is gebeurt heb ik er last van groetjes j
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik cijfer mezelf altijd weg, nu loop ik vast (Verhaal 71)

    Goedemorgen,

    Al langere tijd cijfer ik mezelf weg.. ik had een lieve vriend, maar hij heeft wel drugs gebruikt in onze relatie (ook daarvoor) hij is nu clean. Het draaide erg om hem en niet echt om mij. Toen de relatie over was, heb ik iets heel doms gedaan. Ik weet niet waarom, ik ging met een andere jongen afspreken. Hij was eigenlijk niet mijn type, we hebben zelfs seks gehad. Ik had het gevoel dat ik geen nee kon zeggen, daar heb ik nog steeds spijt van. Elke dag heb ik hier nu last van. Ik heb 2 soa's opgelopen, hartstikke dom. Ik vind het heel moeilijk om positief te blijven. Ik heb het gevoel dat ik een relatie en kinderen niet meer verdien. Elke dag denk ik eraan en komen de gedachten naar boven. Ik voel me vreselijk, het voelt alsof ik niet verder kan leven. Dat ik niet eens aan mezelf dacht, alleen aan hem. Ik loop vast nu, heb er last van in mijn dagelijkse leven. Wie heeft tips voor mij? Hoe kan ik weer wat positiever worden? Hoe kan ik het vergeten? Wat moet ik doen? Ik heb het gevoel dat ik gek word, het was het zeker niet waard. De seks was niet fijn en onpersoonlijk, we hielden niet van elkaar. Ben nog jong, 23. Maar het voelt alsof mijn leven al voorbij is. Lieve groet, anoniem
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Gaat EMDR wel werken? Ik heb volledig mijn gevoel uitgeschakeld. (Verhaal 69)

    Ik begin dus binnenkort met EMDR alleen ik vraag mij af of dit mij helpt omdat ik volledig mijn gevoel heb uitgeschakeld.

    Ik kan nauwelijks benoemen hoe ik mij voel bij verschillende situaties en kan mijzelf niet er toe dwingen om ook gewoon eens zwak te mogen zijn.

    Plus ik herinner mijn traumatische gebeurtenis wel alleen voel er niks bij. Zou ik eerst een andere therapie moeten volgen?

    Groeten.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Een persoonlijke songtekst voor de mensen die er iets aan hebben. (Verhaal 67)

    Een persoonlijke songtekst voor de mensen die er iets aan hebben.

    Mijn Gedachten lopen vast,er is ballast zonder contrast.
    het is mijn donkere killer in de nacht.
    Emoties lopen vast.

    Vincent van gogh toen die zijn oor er af sneed in de nacht,
    ik pak mijn eigen kwast en verf een landschap zonder dag of nacht

    Toch ga ik elke dag overstag met de gedachten, dat het zijn wie ik ben niet mag.

    Zoek naar mijn eigen kracht, terwijl Ik weet dat mijn eigen gedacht
    een projectie zijn van frustratie en een onwerkelijke macht.

    Maar ik blijf vechten al word het mijn eind. Zal blijven strijden met een bittere pijn

    Er zit Kortsluiting in m'n brein, de donkere dagen zijn het einde van mijn Latijn,
    Had het zo moeten zijn, of ben ik de 13de van het dozijn.

    Het probleem is ik zie eruit als een sterke Romein, maar voel mij klein als een schaduw in de zonneschijn.

    "ja, En Elke dag houdt m'n gedachten me in de macht,
    Ja, en elke dag smacht ik naar een vrachtwagen los van vracht.

    Ja, En Elke dag, smacht ik naar een leven vol positiviteit en kracht
    Ja, . Probeer mij voor te stellen welke leven er op mij wacht."

    Ze zeggen samen staan we sterk maar ik voel mij een vak apart,
    , de witte speelbal van het potje biljard in het stam café, deze pils is gebrouwen vanuit het hart

    Ik zeg ben altijd mezelf, maar geef je maar een kwart van de persoon die ik mij voorstelde hoe ik echt was.

    Ik schrijf hier de emoties van mij hart, terwijl die herrijst als een Fenix uit het as.

    Ja de emoties slaan door als een koor in de kerk, gaat door been en merg, alle lof naar die herder in de herberg.

    Stappen maken is 1 maar om gedachten om te zetten naar acties moet ik 2, zonder hulp is het als zoeken in de zee.

    Neem me mee terug in de tijd,
    en zet mijn stappe meer stapsgewijs, en maak mij wereldwijs
    met mooie gedachten van een swerelds paradijs.

    Geef soms te veel prijs, raak verloren in een droomreis,
    m'n gedachten lopen over,
    m'n ziel ligt ondersteboven.
    Ben mijn eigen zielrover vraag me af gaat het ooit nog goed komen

    Kom ik de struggle te boven, of is deze ode gemaakt voor de goden,
    De flow die blijft komen, de wijntjes zijn aan het stromen de merloot blijft maar komen.

    Dit is het moment dat de bomen verdwijnen vanuit m'n dromen.
    Het moment dat ik mijn pad kan gaan belopen.

    Zonder na te denken waar valkuilen zich ophopen.
    Ik begin te hopen, op een leven waar ik verder kan kijken, waar echt uit zal blijken
    Dat morge niet meer met vroeger is te vergelijken.

    Ik hoop dat ik over een paar jaar kan terugkijken,
    dat ik de herinneringen van toen voormezelf kan gladstrijken,
    Er zit genoeg inmezelf om alles te bereiken!
    Vincent ram
    > 2 jaar geleden
    Vincent ram 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Depressie (Verhaal 214)

    Ik ben sinds september 2023 depressief. Ik kan niet meer genieten van de dingen die ik vroeger wel leuk vond, zoals reizen, winkelen, uitgaan. Ik gebruik citolopram. Sinds januari 2024, werk ik weer, spreek ik weer af. Het enige probleem is dat ik mijn plezier kwijt ben. Ik kan niet meer genieten. Ik wil zo graag mijn levenslust terug. Iemand hier ervaring mee of tips?
    An
    13-02-2024
    An 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • 4 jaar gelden een maag darm infectie opgelopen dacht buikgriep in een keer waterdiarree daarna misselijk geen eetlust meer misselijkheid zeer zwaar allerlei onderzoeken gehad mijn moeder hetzelfde nu nog bij haar vonden ze na 2 jaar de giardia parasiet bij mij is dit niet aangetoond vertraagde maagontlediging en PDS aan overgehouden zeer angstig erbij geworden kan zo niet verder

      Liz
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Ik wilde mijn vrienden niet meer zien (Verhaal 64)

    Na het overlijden van mijn vader 2 jaar geleden heb ik het erg zwaar. Ik wilde mijn vrienden niet meer zijn, zat erg lang in mijn kamer en mijn school punten kelderde omlaag. Gelukkig gaat alles op dit moment weer goed met mij en heb ik mezelf weer gevonden. Zelf ben ik nooit naar een psychiator geweest, dat wilde ik nooit, het leek voor mij net een soort falen. Ik ben veel online gaan lezen, bijvoorbeel dit soort forums waar je verhalen van andere kan lezen maar ook veel artikels zoals; https://herhealth.nl/niet-lekker-in-je-vel-dit-kun-je-er-zelf-aan-doen/ Uit dit soort verhalen haalde ik veel steun en het gaf mij ook weer moed om dingen te gaan doen.
    Bart
    > 2 jaar geleden
    Bart 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Geen reden om mijn bed uit te komen (Verhaal 14)

    's ochtends geen reden om mijn bed uit te komen. Geen reden waarvoor ik mijn best wil doen. Geen liefde, geluk en blijheid elke dag, elke week. Of lijkt het maar zo?

    Mij is verteld dat ik lijdt aan depressie in het ziekenhuis. Dit zou best wel kunnen want momenteel ben ik niet gelukkig of blij.

    Ik ben 17 jaar oud, maar heb al zo veel dingen mee gemaakt.. dingen die ik niet eens mee had moeten maken. Het is allemaal blijven hangen en merk de laatste weken/maanden dat ik geen f*ck meer geef, om niks en om niemand.

    Ik heb geen vertrouwen in de toekomst en weet niet wat ik moet doen. Ik wil mijn ouders dit niet aan doen, aangezien ze al genoeg dingen aan hun hoofd hebben. Ik wil graag naar een psycholoog, maar ik heb daar niet zo veel geld voor aangezien ik nog jong ben.

    Dus iedereen die dit leest, zou me enorm helpen om tips te geven, jullie verhaal te vertellen en hoe je er bovenop bent gekomen/wil komen. En voor de mensen die het allemaal niet meer weten zoals ik: je bent niet alleen ookal denk je van wel. I'M WITH YOU

    C.b
    > 2 jaar geleden
    C.b 5 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Beste C.b.,

      Dat klinkt inderdaad niet zo fijn.

      Hier komen een aantal tips:

      1) Als ik jou was zou ik naar de huisarts gaan. Die heeft vast wel een idee wat je het beste kunt gaan doen.

      2) In eerste instantie kun je vaak al via de huisarts naar een praktijkondersteuner (een soort psycholoog). Dat kost volgens mij niets.

      3) Op deze website staan ook allerlei tips bij een depressie. Je kunt hier ook zonder begeleiding van een psycholoog al zelf mee aan de slag. Dat kan enorm helpen om er weer bovenop te komen.

      Tips bij depressie >>

      E.
      > 2 jaar geleden

    • Verwijzing via de huisarts en dan wordt het toch vergoed?

      Emmi
      > 2 jaar geleden

    • Heel naar dit te lezen en je bent 17 jaar.
      Heel herkenbaar ik ben nu volwassen en moeder.
      Maar, ik heb ook een moeilijke,eenzame jeugd gehad.
      Probeer hulp te zoeken en het wordt vergoed.
      De eerste stap naar de huisarts en vragen om een verwijzing voor een psycholoog je hoeft niet veel te zeggen als je dat niet wilt maar,wel dat je heel depressief ben en je er niet uitkomt zonder hulp.
      Vergeet nooit dat sommige ouders zelf het heel erg moeilijk hebben en dat het niet aan jou ligt.
      Helaas kunnen zij dan niet goed zorgen voor jou emotionele opvoeding en steun.
      Ik heb beter leren omgaan met mijn emoties leer te accepteren wat je niet veranderen kunt.
      En wordt je eigen beste vriend alsjeblieft.
      Heel veel sterkte en kracht wees een bikkel !!!

      B
      > 2 jaar geleden

    • Klinkt herkenbaar. Ik was ook 17 toen ik voor het eerst wist dat ik de aandoening depressie heb.
      Inderdaad, ga naar je huisarts, dat wordt sowieso vergoed en kost je dus niks.
      Hij/zij kan je helpen om hulp en/of medicatie te krijgen. En daar duidelijk zeggen dat het dus wel vergoed moet worden door je zorgverzekering.
      Hulp is er altijd, soms zijn er wel wachtlijsten, maar volgens mij worden de meeste grote ggz psychologen altijd vanuit de basis verzekering vergoed.

      Dus even met je huisarts overleggen.

      En je leeftijd heeft niks te maken of je depressie kan krijgen helaas. Je geeft al aan dat je veel meegemaakt hebt, dat is al een groot deel. En bij de meeste van ons zijn de stofjes in onze hersenen OF niet genoeg aanwezig en ze werken niet goed samen.
      Dat is te vergelijken met mensen die diabetes krijgen bijvoorbeeld, en helaas kan dat van jong tm oud

      Alles komt goed mop. Idd, we are NOT alone. X

      Helena
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Ik herken je gevoelens en soms zijn de dagen zwaar en naar en ik laat het maar altijd op me afkomen.

      Soms voel je je erg eenzaam en alleen met de mensen om je heen
      (of ze begrijpen je niet) weet dat er meer mensen zijn die zich zo voelen en je hoeft je er niet voor te schamen.
      Wat mij altijd helpt als ik een hele slechte dag heb dat is wandelen met mijn hondje.
      Het huis huis uit en mijn hoofd rust geven en kijken naar de hele kleine dingen waar ik soms wel gelukkig van wordt.
      Het lukt natuurlijk niet altijd maar soms ebt het nare gevoel weg.
      Weet dat je niet alleen bent.
      Ik ben ook erg teleurgesteld geweest in dingen(mensen) en soms als je een serieus gesprek wilt met de mensen om je heen,vluchten ze weg omdat het te moeilijk is.
      Soms helpt het om je gevoelens op papier te zetten en probeer met de mensen waarmee je wel kunt praten open te zijn.
      En wees lief voor jezelf.... probeer te ontspannen en leuke dingen te doen voor jezelf zodat je even uit je hoofd bent.

      Leontien
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Ik ben 12 jaar en al 3 jaar depresief (Verhaal 57)

    Ik ben 12 jaar en al 3 jaar depresief. Mensen vonden het vroeg en namen me niet serieus. Ja, natuurlijk was het vroeg. Maar op mijn 9e stond ik al vaak bij de trein. Ben vaak met politie in aanraaking gekomen en vaak weggelopen.
    Een vriend van me heeft zelfmoord gepleegd. Recht voor mijn ogen. Ik het er ptss van overgehouden. Alles wat ook maar met zelfmoord te maken heeft triggerd me enorm. Behalve als ik het zelf doe..
    Ik weet niet hoe ik verder moet leven. Ik voel me leeg. Ik zie geen toekomst meer voor me. Tot mijn 19e zou ik op de middelbare zitten. Tot mijn 25ste op de universiteit. En dan maar werken..
    Vrienden hebben me verlaten. Ze vonden dat ik meer moest lachen, mee moest gaan doen met activiteiten en vaker contact op moest zoeken. Ze wouden niet met een 'verlegen' iemand omgaan.
    Ik wil huilen, alleen maar huilen. Bij iedere fout die ik maar wil ik instorten maar hou ik me sterk. Ik zou de mensen die me pijn hebben gedaan het liefste neersteken. Ik voel me nutteloos, een psychopaat een negatieve energie.
    Maar boven dat alles, voel ik me enorm leeg.
    R.
    > 2 jaar geleden
    R. 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik ben nu 6 maanden niet lekker (Verhaal 56)

    Ik ben nu 6 maanden niet lekker, wat begon bij te weinig cortison, waardoor ik slapeloze nachten kreeg en ik angstig werd om te gaan slapen. Allerlei klachten kwamen erbij, ik belande in een cirkel van niet eten, geen energie, geen zin meer in het leven en misselijk en duizeligheid. Artsen konden me niet helpen, moest mijn medicatie verhogen en daar bleef het bij, doordat ik in 2014 ook zoiets had mee gemaakt en ik toen 8 maanden kon slapen is de angst er weer en houdt me de hele dag bezig. Malende gedachten de hele dag en weinig energie. Mijn gezin lijdt er onder en elke keer als ik denk dat het iets verbeterd krijg ik weer een klap (overlijden in de familie of iets anders) waardoor ik weer in de stress raak en gespannen ben. Heb nu met moeite een traject gevolgd via de antropoloog lichaams eigen therapie, maar ook hier zegt de coach dat het zwaarder is en dat ik ook psychologische hulp nodig heb, ben iemand die niet snel andere vertrouwd maar heb vandaag besloten om die stap te zetten, kan al over 3 weken te recht.
    Ondertussen heb ik erg last van PMS en werkt het warme weer ook niet mee.
    Ben altijd heel energiek en ondernemend geweest en nu als ik naar mezelf kijk dan hoeft het niet meer voor mij, het is dat ik gelovig ben en mijn kinderen het niet aan wil doen dat ze de rest van hun leven zich gaan schamen om het verlies van hun moeder. Het is erg zwaar en ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt, de artsen gelijk antidepressiva voor schrijven en je weg sturen. Vooral nu met Corona is alles erg bemoeilijkt lijkt wel...pfff ik hoop dat ik hier uit kom en dat ook andere die dit ervaren zullen genezen en rust vinden
    Sam
    > 2 jaar geleden
    Sam 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Wordt ik gemist? (Verhaal 52)

    Mijn verhaal begint op 6 jarige leeftijd dat je aan je tante verteld dat haar man zijn hand in mijn onderbroekje had.
    En af deed als; dat heb je gedroomd, toen nog dacht dat kan....
    Jaren later het weer deed maar nu verstijfd van ongeloof, en mijn mond hield.

    Op school altijd ruzie/ gepest werd omdat je ook nog overwicht had.
    Ouders die een eigen bedrijf hadden en altijd aan het werk waren.
    En niet echt van knuffels waren of zeiden ik hou van je.
    En niet door hadden wat er aan de hand was.
    Uiteindelijk van de misbruikt verteld maar niet echt geloofd wordt en afgedaan als aandacht trekken,dat was wel een flinke knauw in mijn zelfvertrouwen..maar ook het vertrouwen in mijn ouders.
    Een broer die jou ook nog iedere dag aan het treiteren was.
    Je ouders die gaan scheiden toen je 15 was.
    Zelf aan het puberen en helemaal terug aan het trekken bent in je eigen wereld,denken dat je niets waard bent en waarom zou je nog leven...
    Zo zijn de jaren voorbij gegaan.Het contact met de buiten wereld bestaat uit uitjes met je moeder naar gokhallen wat dus later een verslaving bleek te zijn,van haar ook misschien een vlucht van een mislukt huwelijk...
    Nooit een relatie gehad,want ik dacht/ denk ben niet goed genoeg dus waarom op zoek. Vervolgens overlijd je vader aan darmkanker waar je een slechte relatie mee had en het hoofdstuk niet echt kunt afsluiten ,en 1 jaar later krijg je moeder de diagnose dementie,mijn relatie met haar was goed maar wat ongewoon omdat ik nog op latere leeftijd bij haar woonde, maar zij was wel mijn vertrouwde omgeving en kon ik mezelf zijn.
    Omdat ik nog bij haar woonde besloot ik met veel liefde de zorg op mijn te nemen omdat mijn broer dat niet kon en mijn half zus te ver weg woonde.
    Met mijn fulltime baan kon ik het 5 jaar volhouden waarna ze naar een verzorgingshuis ging omdat ze snel achteruit ging.
    Door de dementie werd mijn moeder heel liefdevol en aanhankelijk de moeder die ik in mijn jeugd zo miste....en was ik ook dan graag bij haar,
    tot ze 6 jaar geleden overleed ik dacht dat ik er vrede mee had maar niets was minder waar.
    Alles vanaf mijn jeugd kwam naar boven en nog veel meer ,bleek dat ik toen al depressief was..
    6 jaar na het overlijden van mijn moeder en intensieve therapie eindelijk mijn leven en werk weer op een rijtje kon weer lachen en genieten ook dankzij medicijnen, ik deed weer mee in de maatschappij..
    Tot vorig jaar... uit het niets naar 20 jaar in het zelfde filiaal te werken werd ik overgeplaatst....Daar aangekomen kon ik niet wennen aan de mentaliteit en manier van werken....Ze gaven me naar 2 maanden de opdracht of veranderen of ander werk zoeken..Dus dan maar aanpassen want ik had rekeningen te betalen.Kort daarna werden ook mijn uren aangepast en mocht langere dagen werken incl zaterdagen wat ik in 20 jaar nooit had gedaan.En dus fel op tegen was maar daar werd geen gehoor aangeven.
    Dus was het weer aanpassen...
    Gesprekken werden gevoerd 3 man tegenover je, nou ik kan je vertellen dat ik weer een heel klein meisje werd niets goed kon doen,en mijn zelfvertouwen vloog zo het raam uit.
    Vervolgens wordt de baas overgeplaats naar een ander filiaal dus ik dacht fijn een nieuwe wind door de winkel nieuwe baas nieuwe regels niks was minder waar en erger zelfs.
    Het werken werd niet meer leuk maar je moet....
    Vervolgens besloten ze weer de tijden veranderen, zonder inbreng en dat was de druppel, ik zat in de auto op zoek naar een geschikte boom...
    Maar dankzij mijn hond heb ik het niet gedaan.
    Maar nu zit ik thuis kan de prikkels van buiten af niet meer filteren...
    Ik wil niet terug naar de psycholoog dat voelt echt als falen,maar ik weet ook dat wat ik nu voel ook niet goed is ,maar wel vertrouwd .
    Het liefst wil ik met rust gelaten worden.
    Petra


    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Oh Petra, ik heb je verhaal gelezen, ik word er triest van!
      Ik ben nieuw hier, mijn verhaal is heel anders, maar ik voel me ook eenzaam!
      Ik weet niet wanneer je dit schreef, hoe gaat het nu met je?
      Liefs Lucia

      Lucia
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Angst voor depressie is niet te omschrijven (Verhaal 20)

    De angst voor het depressieve gevoel, wat ik twee keer in mijn leven langere perioden heb gehad, is niet met woorden te omschrijven. Geen controle meer over je hoofd is vreselijk.


    Ik vond veel troost in bijzijn van mijn kinderen, hun liefde en onschuld was het enige lichtpuntje.
    Mijn man en moeder steunden mij emotioneel, in het huishouden en door zorg en aandacht te geven.


    Ik moest er zelf doorheen, maar heb nooit alleen gestaan. Een hele warme en fijne gedachte.
    Beide keren van depressie zijn ontstaan na jarenlang over mijn grenzen heen te zijn gegaan. En ik ben echt geen volgzaam type, maar die verwachtingen... Toch aan proberen te voldoen.

    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 2 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • ik begrijp dit. Ik zit nu voor het eerst in een serieuze depressie ik hoop zo dat dit ooit overgaat

      Von
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • kan er maar niet mee omgaan vind t verschrikkelijk om te zien dat alles langs me heen gaat en er niks uit me komt
      voel me erg verdrietig daar over wil er ook weer zijn en me dingen doen

      Anoniem
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • gediagnosticeerd als depressief (Verhaal 55)

    ik ben sinds enige maanden gediagnosticeerd als depressief. Ik weet eigenlijk totaal niet wat de ziekte depressie inhoudt. Het lijkt ook bij iedereen anders te verlopen.
    Ik was in het begin alleen maar boos, woedend op iedereen, dit creëerde bij mij wel een zekere activiteit, ik ging veel aan.
    Nu ben ik inmiddels aan het opbouwen van de prozac. Ik merk nog noet echt dat ik plotseling gelukkig en positief in het leven sta, maar er is iets meeracceptatie. Ik hoo0 dat de prozac heel goed zal werken.
    Het lijkt wel of op dit moment, misschien door prozac, mijn depressie een nieuwe wending neemt. Ik ben ietsje minder vaak boos, en veel vaker verdrietige, of hopeloos, of helemaal leeg.
    Ik zou zo graag in de toekomst kunnen kijken en erachter komen of dit ooit overgaat. Maar dat kan natuurlijk niet, ik heb hoop, maar minstens net zoveel angst dat dit blijft en dat ik nooit een gelukkig,positief, leven krijg en nooit een kans om mezelf te verdragen of zelfs goed te keuren.
    Von
    > 2 jaar geleden
    Von 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik sloeg mij erdoorheen (Verhaal 51)

    sinds december j.l. hebben we te horen gekregen dat ons zoontje van 8 diabetes type 1 heeft. Ik heb een verantwoordelijke baan en probeerde het zo goed mogelijk allemaal te combineren. De 1e maanden van het jaar heb ik verschillende deadlines. Niet ideaal zo vlak na die diagnose, maar ik sloeg mij er doorheen. Tot een moment dat ik knikte en snakte naar rust. Ik kon het even niet meer! Ff tijdje niet gewerkt, maar ja er moesten toch lonen betaald worden. Door de corona werkte ik wel vanuit huis. In eerste instantie fijn, maar daarna voelde ik mij geïsoleerd. Mijn man bleef werken en had zijn plezier. Dat laatste was bij mij ver te zoeken. Zakte steeds dieper. Toch krabbelde ik wel weer redelijk op en kon ik weer meer werken. Dat gaf me dan ook zeker voldoening. Iets betekenen voor de maatschappij! Daarna volgde er een roddel dat mijn man vreemd zou gaan. Dacht echt dat mijn leven ten einde was. Die roddel is onzin en dat weet ik. Mijn man doet alles voor mij! We waren elkaar wel een beetje kwijt door wat er op ons pad is gekomen. Maar goed, die roddel hakte er wel flink in! Paar slechte weken en daarna kon ik weer iets doen. Tot nu een week geleden ik voel me ellendig, leeg, waardeloos. Zie geen plezier. Heb eigenlijk alles in huis wat me blij zou moeten maken, maar voel het niet. Zit maar in mijn hoofd. Medicijnen durf ik niet aan. Ik ga wel naar een body en mind coach, maar voel dat ik meer nodig heb om er bovenop te komen. Zonder mij af en zoek naar oplossingen om zsm weer de oude, energieke vrouw te zijn. Ik accepteer wel dat ik mij zo voel, maar heb weinig geduld.
    Miep
    > 2 jaar geleden
    Miep 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik ben geboren in een gezin dat eigenlijk geen kinderen had mogen hebben. (Verhaal 48)


    Beide ouders kampen met een verslavingsprobleem. Ik ben heel vaak mogen thuiskomen en dat mijn moeder zat op de zetel lag.
    Als mijn vader dan thuiskwam leek het alsof de hel op aarde was, er werd verweten, geslagen en helaas ook de schuld richting mij geroepen. Mijn vader is beter, hij en mijn moeder zijn gescheiden van elkaar. Mijn moeder is helaas nog steeds een actief alcoholgebruiker.
    Nu dat ik alleen woon en er niet elke dag kan bij zijn kan ik het niet controleren hoeveel ze drinkt en dit maakt me zo bang.
    Ik kan niet meer slapen, eetlust is heel wat minder geworden.
    maar ik wil ook niet iemand zijn die haar leven opgeeft en haar dromen om zelf mama te worden aan de kant zet omdat ze naar haar moeder moet omkijken.
    Ik ben hierdoor enorm onzeker over mezelf, ik vraag me elke dag af of ik wel ga slagen in het leven en of ik zelf iets ga worden.
    ik wil niet zoals mijn ouders eindigen en elke euro 7 keer moeten omdraaien om iets te kunnen kopen. Ik doe daarom elke dag keihard mijn best om mijn leven een succes te maken en niet zo te eindigen zoals zij zijn geeindigd.

    En toch na al deze moete dat ik doe heb ik het gevoel dat ik leeg ben en nooit wat zal worden.
    Iemand tips met hoe ik me beter kan voelen en wat ik het beste kan doen?
    sarah
    > 2 jaar geleden
    sarah 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Alles lijkt in orde, maar ik voel me niet fijn (Verhaal 20)

    Op het oog is alles in orde: ik heb een goede baan, een lieve vrouw en dito kinderen, toch voel ik me al jaren eigenlijk niet fijn. Het lijkt wel of dat gevoel steeds sterker wordt. Ik weet niet wat ik er aan kan doen. Soms voel ik me ook gewoon een zeikerd.

    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 6 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

    • Ik begrijp wat je zegt

      just..
      > 2 jaar geleden

    • Heel herkenbaar

      A
      > 2 jaar geleden

    • Beste anoniem,
      Het is precies zoals je aangeeft: 'alles lijkt in orde' Het gegeven dat je je niet fijn voelt bevestigt dat het niet zo is.


      Doet alsof. Je hebt een masker op. Daarmee maak je het jezelf onnodig moeilijk. Je mag je niet voelen zoals je je voelt? Hoezo niet? Het is een signaal en verstandig om daar naar te luisteren.


      Zoek een goede coach of therapeut en zoek uit wat het is dat je je niet fijn voelt. Een goede investering in jezelf en in je toekomst!

      Ineke
      > 2 jaar geleden

    • Hey ,zoals iemand al heeft aan gegeven dat je een coach kan zoeken om mee te praten zou ik wel doen .En jij mag je voelen zoals jij zelf wil ,ga niet op je tenen lopen oke .Ik ben zelf coach dus ik weet dat je met iemand dingen kunt delen oke .Sterkte .
      Gr Mia

      Mia
      > 2 jaar geleden

    • Hee.
      Dat je alles verder in orde hebt kan helaas los staan van depressie.
      Bij depressie kloppen als het ware de stofjes in je hersenen niet, of ze functioneren niet zoals hoort.
      Ik kamp er al sinds mijn 17e mee en ben nu 35. Moet zeggen dat ik wel een vrij zwaar leven heb op psychisch en vooral lichamelijk gebied. Dus er kan deels wel ook een oorzaak zijn.

      Wat ik je wilde zeggen is, ga eens goed voor jezelf na, of je echt happy wordt van de dingen die je benoemd, zoals kids, vrouw, etc.
      Of vind je dat je happy moet zijn omdat je "alles" hebt?
      Want die twee strijd kan ook voor een hoop onrust in je hoofd zorgen.

      Mensen hebben vaan een standaard ideaal beeld voor zich, baan, relatie/getrouwd, kids, huis, baan, auto. Maar zo simpel ligt dat echt niet voor ons allemaal. En zie je dat al de genoemde dingen OF buiten jezelf liggen, OF materiele dingen zijn?

      Voor mij bijvoorbeeld, ik zou echt geen kids willen, of samenwonen, of trouwen, of een fulltime baan.

      Ga eens na voor jezelf of je ECHT blij/tevreden met dit alles bent. Of dat je jezelf dit oplegd omdat je VIND dat je blij/tevreden zou moeten zijn.
      Want dit wordt namelijk flink onderschat tegenwoordig.
      Er is namelijk zoveel meer in het leven..

      Succes
      Liefs

      Helena
      > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • hoihoi,

      ik weet percies hoe je je voelt. ik heb ook een leuke vaste job, een fantastische vriend die me steunt in alles wat ik doe en toch lijkt het alsof mijn wereld elke moment van de dag gaat instorten.
      overdag gaat het best omdat ik dan de hele tijd met vanalles bezig ben, maar de moment dat het avond is en ik ben alleen..
      mijn vriend gaat wat vroeger dan mij slapen omdat hij ook een stuk vroeger dan me moet opstaan, en daar zit ik dan alleen, piekeren over alles.. ik heb zo bang dat mijn leven gaat instorten en dat het nooit gaat beteren. ik heb bang dat mijn gevoel de overhand gaat nemen ook in mijn dagelijks leven. maar ik probeer me sterk te houden en aan de leuke en positieve dingen in mijn leven te denken, en na een tijdje kan ik dan gerust gaan slapen.

      sarah
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Mijn gevoelens zijn elke dag verschillend (Verhaal 45)

    Hallo, ook ik heb het moeilijk met mijn gevoelens. Deze zijn elke dag verschillende, van super blij zijn tot niet meer willen leven. Mijn leven is het perfecte plaatje, een goede familie, vrienden en school gaat goed. Toch zit het veel ingewikkelder in elkaar dan dat het lijkt. Alle tegenslagen zijn voor mij een stapje verder de diepte in. Hierbij heb ik het over negatieve opmerkingen of mijn eigen gedachten die tegen zitten. Als ik bij vrienden ben of familie is er niks aan de hand maar ‘s avonds beginnen mijn gedachten weer op hol te slaan en deze zijn niet positief.
    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • the only chance I had (Verhaal 44)

    When depressed it seemed I just could die at any moment
    That close to being dead. But that feeling alone, it would not stop my heart
    In this perspective, depression, I tried to weigh quite harmless. As smart
    As possible, I told “ridiculous”, at those devils sent

    From the caves I call my illness. It is a Harry Potter joke.
    It made me laugh while crying
    Don’t do stupid things you can’t regret, when dying
    Or when dead. Please, do nothing to provoke

    The saddest of conclusions to this feeling bad
    A change of heart in the afterlife, it will not be
    Nor will you agree being dead is the best thing you could do

    The only chance I had
    To grow, -while weak-, more healthy
    Was medication. Thus happened. My best I wish to you
    Yoram Diamand
    > 2 jaar geleden
    Yoram Diamand 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik ben veel verdrietig (Verhaal 37)

    Een paar jaar geleden begon alles voor mij. Ik zat toen in een enorme dip waar ik moeilijk uitkwam, ik kropte alles in mezelf op. Op een gegeven moment ben ik toch gaan praten, het luchtte op maar was ook een enorme drempel om overheen te stappen. Mijn ouders werden ingelicht over alles en vanaf toen was alles erger. In plaats van dat je op dat moment alleen met je eigen verdriet en gevoelens rond loopt, kwamen de emoties van me ouders erbij die ontzettend verdrietig waren. Ik ben een zeer gevoelig persoon en dit heeft het mij niet makkelijker gemaakt, natuurlijk wilde ik ook gelukkig zijn op dat moment, maar er was niks om gelukkig voor en mee te zijn... Uiteindelijk door naar psychologen te gaan en nieuwe mensen te leren kennen ben ik er bovenop gekomen en ging alles weer een stuk beter.

    Maar nu, de laatste tijd keert alles weer terug... Ik ben veel verdrietig, alleen zijn is moeilijk en erover praten al helemaal. In de tijd dat ik me goed voelde kwam ik veel in contact met nieuwe mensen, mensen die ook bepaalde dingen mee hadden gemaakt maar wel 10 jaar ouder zijn dan ik ben, ze konden me goed helpen en ik had goede contacten met ze. De contacten zijn er nu nog steeds maar niet meer op die manier en dat doet echt pijn, ik wil het zo graag met ze erover hebben maar het gaat gewoon niet de gesprekken zijn niet meer als wat ze eerst waren.. Ik weet nu niet goed waar ik me verhaal kwijt kan en met mijn ouders wil ik het niet bespreken omdat ik ze niet ongerust wil maken! Ik heb gewoon weer even een vertrouwd iemand nodig waarmee ik kan praten, even tot rust kan komen en alles weer kan oppakken, zonder het veel groter te maken dan het is en mijn ouders erbij te betrekken. Op dit moment weet ik gewoon niet hoe ik dat moet doen en waar ik moet beginnen...

    Nameless_ X
    > 2 jaar geleden
    Nameless_ X 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Somberheid lijkt bij mijn leven te horen (Verhaal 23)

    Somberheid is iets wat bij mijn leven lijkt te horen. Bij mij is het glas altijd half leeg. Wanneer ik een moeilijke tijd heb in mijn leven wordt dit erger, en wordt ik ook echt somber.

     

    Nu is er weer zo'n periode aangebroken en denk ik dat ik er wel mee aan de slag moet. Mijn omgeving krijgt er last van. Ik geloof niet dat ik voor iemand nog leuk ben, dat is voor niemand fijn.

    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Herkenbaar. Daarom blijf ik zoeken naar de juiste therapie. Bij mij is het een combinatie van de stofjes in mijn hersenen die niet goed functioneren, en alle ellende die ik meegemaakt heb en telkens weer nieuwe erbij.

      Vandaar dat ik nu toch maar besloten heb anti depressiva te gaan nemen, kijken of dat iets goeds doet.

      Maar ik begrijp je gevoel volkomen. Ik zeg altijd; het lijkt wel of ik gewoonweg niet gelukkig mag zijn..Er is altijd wel iets wat mijn leven door de war gooit etc. En mijn gezondheid maakt het me ook niet makkelijker erop.

      Probeer voor jezelf een plan te maken qua therapie en misschien verdiepen in medicatie. Ik kan je nog niet zeggen of het mij helpt, ben er pas mee begonnen.

      Maar ik kon niet meer, zit er helemaal doorheen terwijl ik in principe echt zoveel heb om dankbaar voor te zijn, maar ik voel het niet, ik voel me alleen maar door de war, leeg en depri,..dus ik moest wel.

      X

      Helena
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Mijn zoon is erg somber. Als moeder vind ik dat moeilijk. (Verhaal 27)

    Mijn zoon is erg somber. Ik vind het als moeder erg moeilijk om hiermee om te gaan. T Raakt mij erg als ik zie hoe hij op dit moment is.


    Pas gestopt met een opleiding, is erg moe en onzeker over hemzelf en de toekomst. Alles is grijs, grauw en zwart.


    Hij heeft ook een pittige tijd achter de rug met verschillende heftige situaties. Hij blijft het liefst de hele dag in bed liggen.


    Ik heb de wens dat hij tot inzicht komt dat hij hulp vraagt. Het is moeilijk voor mij en voor hem des te meer.

    LB
    > 2 jaar geleden
    LB 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Ik heb dit zelf ook gehad.
      Heel veel pubers zitten met zoveel druk.
      De maatschappij die alles van ze verlang terwijl ze zo struggelen al met zichzelf.
      Vaker zie je dat tieners in die tijd burnouts krijgen en soms zelfs heftiger.
      Misschien zou het goed voor hem zijn om 4 dagen In de week te werken en 1 dag in de week school om te overbruggen.
      Meer bezig in praktijk dan zijn hoofd te belasten.
      Ga naar zijn kamer en vraag vind je het gezellig als we samen een bak thee(koffie) drinken?
      Kom ik zo naar boven .
      Geef hem de ruimte om te praten doet hij dat niet of kan hij dat niet vraag hem alleen een cijfer te geven voor deze dag dan kun je pieken en dalen herkennen.
      En vraag of hij erover iets wilt zeggen zo niet dan is het cijfer voldoende om te weten hoe hij zich voelt.
      Heb geduld geef hem een knuffel en vertel hem dat je er voor hem bent en dat je trots op hem bent en zie dat hij het moeilijk heeft en dat hij niet alleen is.

      Heel veel sterkte
      Bel anders een hulplijn

      B
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Oneindig gevecht tegen nare gedachtes (Verhaal 31)

    Ik weet niet of het valt onder depressie, maar als het iets anders is, dan weet ik niet wat het is.

    Ik heb het gevoel dat ik mentaal tegen dingen moet vechten. Em verschillende dingen triggeren de gedachtes waar ik tegen moet vechten. Ik zit tijdelijk in het buitenland voor school, en mijn tijdelijke vriendin hier komt uit Finland. Ze verteld me het verhaal dat haar 40 jarige docent haar en haar klas heeft uitgenodigd om naar zijn zomerhuisje te gaan en daar een feestje te hebben. Prima. Maar er is een wedstrijd (door hem georganiseerd) dat degene die de minste kleding draagt de wedstrijd wint. Zij is er okee mee want ze is fysiotherapeut en ze heeft alle klasgenoten in ondergoed gezien. Ze is dan in Finland en niet meer mijn vriendin, maar de gedachte dat ze op een feestje in weinig kleding staat de beach volleyballen voor haar klas en docent geeft mij mentale gedachtes die ik niet wil hebben. 2 maanden geleden verloor ik een gevecht en brak ik in tranen uit en was bereid om het te beëindigen.

    Er zijn periodes waar ik zelfmoordneigingen heb, en periodes waar ik me gelukkig voel. Nog nooit heb ik een poging gedaan ertoe, maar het leven voelt als een oneindig gevecht tegen de nare gedachtes in mijn hoofd en ik weet niet hoe lang ik er nog tegen kan vechten. Ik ben nu 20 en die 2 maanden was ik bereid te stoppen met vechten. Mijn vriendin (die toen nog niet mijn vriendin was) heeft me er doorheen gesleept. De volgende keer is ze er niet om me er doorheen te slepen.
    Tips?
    Ik heb een hechte familie en alhoewel weinig vrienden, wel goede vrienden. Tips over wat te doen, wat niet te doen, of oorzaken zijn gewaardeerd.
    Stijn
    > 2 jaar geleden
    Stijn 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik ben zolang ik me kan herinneren depressief (Verhaal 24)

    Ook ik ben zolang ik me kan herinneren depressief. Ik heb wel geleerd dat binnen zitten mij niet helpt.

     

    Ik probeer te werken en als ik vrij ben probeer ik altijd iets te ondernemen, dat leidt af en dat is mijn manier van 'gelukkig zijn' ook al voel ik dat niet, de pijn zit altijd van binnen, maar het maakt het iets draaglijker.

    madelief
    > 2 jaar geleden
    madelief 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
    • Alle reacties weergeven...

    • Beste Madelief,

      Soms is depressief ''niks anders' als heel veel verdriet...
      Als je langer tijd veel verdriet hebt, raakt alles uit balans...


      Met alles bedoel ik ook echt alles; emotioneel, fysiek, sociaal, maatschappelijk, relationeel, rationeel en financieel.


      Die balans herstellen is moeilijk en lastig....maar misschien met goede begeleiding niet onmogelijk

      Ineke
      > 2 jaar geleden
    • Reacties verbergen...

  • Depressie, een sluipend proces (Verhaal 28)

    Ik weet nog dat ik vol ongeloof naar de huisarts luisterde toen die mij vertelde dat ik depressief was. Ik? Dat was iets voor anderen maar niet voor mij!

    Maar toen ik er met hem over praatte werd me duidelijk dat ik heel geleidelijk depressief ben geworden. Niet omdat ik iets ernstigs had meegemaakt. Eerder omdat ik me altijd maar groot heb gehouden, signalen heb genegeerd die me vertelden dat ik het rustiger aan moest doen. Totdat ik niet meer kon en op ging zien tegen de simpelste dingen als opstaan, ontbijt klaar maken en boodschappen doen.

    Ik raakte in mezelf gekeerd, kon geen interesse meer opbrengen voor anderen, was lusteloos, in mezelf gekeerd. Mijn vrienden konden me niet meer bereiken. Ik reageerde niet meer op uitnodigen, appjes en langzaam aan werd het stil om me heen. Ik was murw en voelde me leeg, kreeg gedachten als 'waar doe ik het nog voor?'.

    Gelukkig stuurde de huisarts me naar een psycholoog. Ze hielp me door me weer in contact te brengen met mezelf. Gek genoeg ging dat juist door mijn blik naar buiten te richten en mijn aandacht te richten op de wereld om me heen. Ik moest iedere dag iets doen voor iemand in mijn omgeving of ik daar nu zin in had of niet. Of het nu een mens of dier of plant was.

    Hoewel ik geen zin had, deed ik het wel. 'Baat het niet, schaadt het niet', dacht ik. Ik stuurde mijn oma een kaart voor haar verjaardag en kreeg een mooie kaart terug. Ik ging mijn hond weer eens goed uitlaten en zag hoe hij daarvan genoot. In de supermarkt zag ik een keer een man die iets niet kon pakken en heb hem toen geholpen. Thuis realiseerde ik me dat het lang geleden was dat ik ... anderen echt had gezien. Ik was voornamelijk bezig geweest met mijzelf, mijn eigen gedachten, gevoelens, behoeftes.

    Ik voelde me ineens erg verdrietig, heb gehuild en gehuild. Maar ik voelde me ook weer wat meer leven, alsof ik weer tot leven kwam.


    Daarna heb ik bewuster geleerd te voelen, waar te nemen met mijn lichaam. De zon op mijn huid en ook de regen.

    Pas daarna, toen ik weer wat meer realiteitszin kreeg, was ik in staat het proces te onderzoeken dat heeft geleid tot deze depressie. Ik heb geleerd dat mijn depressie niet het probleem was. Dat het juist 'mijn oplossing' was voor het echte probleem: mijn geloof dat ik alles moet aankunnen, nooit opgeef. Door ziek te worden hoefde ik dit geloof niet op te geven, kon ik het blijven koesteren. ik wilde wel, maar kon niet meer.

    Affijn, het heeft wel een poosje geduurd voordat ik mezelf weer op de rails had. Met vallen en opstaan, ja, en dat vallen is soms erg pijnlijk. Maar het opstaan is het allemaal waard.

    Anoniem
    > 2 jaar geleden
    Anoniem 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik was mezelf volledig kwijtgeraakt (Verhaal 9)

    Mijn vriendin en ik hadden ons aangemeld voor relatietherapie. Mijn depressie was echter zo heftig dat ik eerst met individuele behandeling ben begonnen. Dat heeft me goed gedaan, vooral omdat ik mezelf weer heb teruggevonden. Het wordt me nu duidelijk dat ik mezelf in de relatie volledig was kwijtgeraakt.

    Hendrik
    > 2 jaar geleden
    Hendrik 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Er is een diagnose gesteld dat ik depressief ben (Verhaal 16)

    Er is een diagnose gesteld dat Ik depressief ben. Er is veel aan de hand. Geen werk, Geen relatie een echtscheiding. Een zoon in de puber tijd leeftijd, zorg om mijn belastingen Geen goed inzicht hierin.

    De rest van mijn administratie is ook niet overzichtelijk. Ik moet een bijstandsuitkering gaan aanvragen. Ik vrees dit enorm omdat mijn administratie niet op orde is. De hulp heb Ik stop gezet omdat het niet klikte. Er waren teveel verschillende personen. Hierdoor voelde Ik mij niet op mijn gemak.

    Jet
    > 2 jaar geleden
    Jet 1 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Erover praten heeft mij beholpen (Verhaal 25)

    Iedereen heeft wel eens een dip dag. De één meer dan de ander. En de één ook heftiger dan de ander.

    Ik heb ook soms van die dagen. Het liefst wil ik in mijn bed blijven en helemaal niets. Maar dat kan niet, het gezin draait door. Soms duurt dit gevoel de hele dag, soms is het gelukkig toch na een paar uur over.

    Tijdens mijn tweede zwangerschap wat dit echter wel anders. Mijn eerste zwangerschap is bijna vlekkeloos verlopen. De tweede allerminst. Ik kende de kwaaltjes van misselijkheid, bekkeninstabiliteit, sterk ruiken enz enz wel maar depressie.... Ik schrok er echt van.

     

    Het was zo heftig dat het me op dat moment niet uit had gemaakt als ik een miskraam had gehad. En het gekke was, dat ik bij de eerste afspraak bij de verloskundige al zat te huilen in de wachtkamer, omdat ik juist zo bang was dat er iets met de kleine aan de hand zou zijn. Ik kon gewoon niet stoppen met huilen.

    Het heeft een aantal maanden geduurd en ik heb hulp gezocht hiervoor. Iemand om mee te praten. Iemand waarbij ik alles kon zeggen wat er in mij omging zonder dat ik bang hoefde te zijn dat ik bijvoorbeeld iemand zou kwetsen. Dat heeft zeker wel geholpen.

    Ik hoop dat dit jouw helpt om te bedenken dat je hier niet zomaar mee moet blijven lopen. Praat erover. Zoek hulp.

    Monique
    > 2 jaar geleden
    Monique 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Therapie gaf mij zoveel vertrouwen (Verhaal 21)

    Het begon met migraine en een paar jaar later werd ik depressief. Ik had geen idee waar zoiets vandaan komt, wat het met mij te maken had.

     

    Ik had ook manische periodes waarin ik ontzettend veel energie had, vrienden maakte, enorm bezig ging met koken, uitgaan, dingen kopen. Medicatie geslikt natuurlijk, wat wel hielp maar niet echt.

     

    Een jaar geleden stierf mijn man en dat deed me pas echt de das om. Ik wilde dood. Met mijn dochter ging ik ten slotte naar een therapeut. Iemand die echt wilde weten hoe het mij ging, wat er met mij aan de hand was.

     

    En toen kwam ik er achter dat ik heel gevoelig was en dat er allerlei dingen gebeurd waren in mijn leven die pijnlijk waren voor mij, dat ik dingen maar gedaan had omdat ik dacht dat het zo moest.

     

    Zij gaf mij zoveel vertrouwen, zelfs als ik hevig zat te schudden in mijn stoel. Dus ik kan weer voelen of misschien wel voor het eerst. Depressie een ziekte zoals ze zeggen, tja, wat is een ziekte zeg ik dan.

    Maaike
    > 2 jaar geleden
    Maaike 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik wilde absoluut geen anti depressie medicatie slikken (Verhaal 19)

    Ik wilde absoluut geen anti depressie medicatie slikken. Ik had er zoveel negatieve verhalen over gehoord dat ik besloot om het op eigen houtje te doen (natuurlijk met behulp van een therapeut.) helemaal alleen lukte het niet want de motivatie was er i.v.m. de depressie simpelweg niet.

     

    Het enige dat ik wist is dat ik me nooit meer zo leeg wilde voelen. Zo alleen. De buitenwereld begreep mij niet.. Maar hoe kon het ook, ik begreep er zelf niet eens alles van!

    Vind een goede therapeut en laat je helpen en motiveren om deze periode achter je te laten.

    t.l.
    > 2 jaar geleden
    t.l. 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik had een postpartum depressie (Verhaal 10)

    Na mijn zware bevalling in het ziekenhuis en een opname een paar weken daarna van mij en mijn baby raakte ik uitgeput. Thuis durfde ik niet meer naar buiten en voelde ik mij depressief. Het leek alsof ik een robot was.

     

    De huisarts vond dat ik een post partum depressie had. Het duurde best lang. Ik heb pillen gehad, maar die werkten niet. Uiteindelijk heeft het wel een jaar geduurd voordat ik weer een beetje uit het dal kwam.

    A.
    > 2 jaar geleden
    A. 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden

  • Ik voel me al lang depressief (Verhaal 27)

    Ik voel me eigenlijk al heel lang depressief. Ik kan heel negatief worden, alles voelt zwaar en het voelt alsof niets gaat lukken. Ik heb ook vaak geen zin in contact te hebben met andere mensen.

    Sinds een paar jaar slik ik medicijnen tegen depressiviteit. En ik sport nu ook heel veel. Sindsdien gaat het beter. Ik heb geen diepe dalen meer. Ik kan me nog steeds af en toe een beetje depressief voelen, maar het voelt nu afgezwakt.

    M.
    > 2 jaar geleden
    M. 0 Laatste bericht: > 2 jaar geleden
1 2 3 volgende >