Depressie - forum lotgenoten

Hoi Connie,

Zelf heb ik geen vaccinatie en heb ik ook geen last van corona gehad voor zo ver ik weet, want ik laat me eigen ook niet testen dus kan ik het niet met zekerheid zeggen. Omdat ik me eigen er niet druk om maak en het me niks interesseert wat de overheid ons probeert wijs te maken, heb ik dus ook geen last van corona vermoeidheid.

Moet je eens zeggen tegen mensen die hebben geknokt om corona te overleven. De een vecht om te overleven, de ander wil er mee stoppen.

Hoi Marcharid,
Wat is de ziekte die je hebt?

Wat erg voor je, ik begrijp je volkomen..Zijn er geen mensen in de buurt of van het verzorgingstehuis waar je man verbleef, waar je je verhaal zou kunnen doen? Misschien zijn er lotgenoten ..Veel sterkte!

Verschrikkelijk voor je Ilse. Wens je veel sterkte toe, logisch dat je hem mist.

Hij is er nog maar ik heb nu al angsten voor het alleen zijn help

Ach wat triest te lezen. Je maatje kwijt. Ja dan is rouwen aan de orde en dat is indrukwekkend en eigenlijk hard werken.
Toch niet hetzelfde als depressie. Voor rouwen zijn steungroepjes vast ook wel online. Het is een ander proces. Ik hou zelf erg van de boeken en voordrachten van de Belgische Psycholoog Manu Keirse. Die geeft zo veel inzicht en begrip. En kennis. Hij spreekt over rouw taken. De gebieden waar je rouwverwerking op bezig is. Dat geeft je meer idee over wat je concreet kan doen op dit moment. Om er iets meer lucht in te krijgen. Het moet zijn tijd hebben. Er wat meer lucht in krijgen betekent helemaal niet dat je de overledene vergeet. Juist stilstaan bij verjaar en sterfdata en die delen met iemand is een manier. Kleine rituelen kunne zo vol betekenis zijn. Prater erover met iemand, nu en dan bewust vragen of iemand een kwartiertje met je wil spreken er over is bijvoorbeeld een manier. Dan weet de ander ook waar die aan begint en is er duidelijkheid. Uitproberen wat werkt voor jou want het is heel erg persoonlijk

Ik geloof je niet.
Als je echt iets te melden hebt zul je niet ze vaag moeten zijn.

Nou sorry hoor. Ik wist gewoon niet zo goed hoe ik het moest typen door mij tos. Whatever. Als het echt zo onduidelijk te lezen dan doe je het maar niet. Ik haat mijn leven. Ik ga zelfmoord doen. Ik ben leeg en dood. En verdrietig. Doei.

Meisje toch wat ontzettend verdrietig voor jouw om je zo te voelen!
Wat goed van je dat je het tegen je zus durft te vertellen.
Maar eigenlijk heb je meer hulp nodig. Om die te krijgen moet je toch echt naar de huisarts.

Zelfmoord vanwege de reactie van 1 persoon? Niet zo slim.

Wat gek, deze reacties. Ik geloof je wel Louisa en ik vind je verhaal ook niet vaag of raar. Er zijn veel mensen ongelukkig, veel mensen voelen zich leeg van binnen, net als jij. Ik ook toen ik jonger was. Gelukkig ben ik niet uit het leven gestapt. Ben inmiddels 40 en het leven is langzaam mooier geworden. Ik kan je aanraden om hulp te zoeken. Je kan altijd naar de huisarts gaan voor iets en dan aangeven hoe je je voelt en dat je graag hulp wilt om je weer blij te voelen.

Herkenbaar, Alhoewel mijn situatie met partner niet zo complex lijkt als sie van jouw. Ik heb wel geleerd dat alle verwijten die gemaakt worden door mijn partner als ze depressief is, alleen worden gemaakt als ze zich zo eenzaam en onbegrepen voelt. Ik luister erna en laat het over me heen komen, vind het pijnlijk om te horen, maar probeer dicht bij mezelf te blijven, wetende dat ik er voor haar ben, dat ik niet haar depressie kan oplossen. Ze heeft behoefte om dat allemaal te zeggen, of ik het er mee eens ben doet er niet veel toe op dat moment. Soms neem ik afstand en laat ik haar alleen, om weer tot mijn zelf te komen.

Ik zie weinig reacties op deze site en uw verhaal raakt me diep. Ook uit angst dat dit mijn voorland is, maar ook omdat niemand zo'n leven vol verdriet en depressie verdiend. Hoe gaat het nu? Her is alweer 2 jaar geleden, maar ik hoop zo dat het goed met u. Veel liefs!

Heel veel liefs en sterkte. Ik ben ook 80 mijn angst is om mijn man te verliezen en alleen komte staan in eenzaamheid..

Vergeetachtigheid is wel gewoon je als je 80+ bent Depressie geeft ook vergeetachtigheid, je heersende zijn flink bezig met andere dingen dan. Kan weer beter worden met of zonder medicatie hè
Ook zaken als verhuizing en verlies vragen hun tol tot een heel lange tijd er na. Het betekent niet vanzelfsprekend dat je bijvoorbeeld alzheimer hebt. Dat is niet alleen uit vergeetachtigheid vast te stellen
Geniet van de kleine o zo belangrijke dingen

Hoi Tony. Dan komt er vanzelf weer iets nieuws waar je voor gaat leven. Hou vol en probeer te accepteren dat het even klote is.

Vertel!

Al gedacht aan scheiden?
Kies voor jezelf.
Maak je eigen geluk, je bent het waard.

Hi kom toevallig deze site tegen om te lezen of iemand dezelfde klachten had wat ik heb. Ik kamp met depressie daarna na jaren overgegaan naar dsm5 klachten. Ik hoop dat mijn advies je een beetje helpt. Ik had ook jaren last van depressie, heb ook jaren lang antidepressiva gebruikt, en probeerde dit ook af te bouwen zonder succes. Na een aantal jaren werd ik weer depressief, en dat bleef telkens schommelen. De oude medicatie werd niet meer gemaakt, en de apotheek bestelde elders en zette hetzelfde naam op de etiket.maar was niet hetzelfde wat ik voorheen slikte. De nieuwe medicatie is niet hetzelfde en slaat niet aan. Dus besloot om een verwijzing te vragen voor een psychiater om te kijken eerst waar mijn depressie vandaan kwam en dan mijn medicatie aanpassen, heb een aantal jaren geslikt, maar zonder succes kreeg meer bijwerkingen dan voorheen. erg stressvol Dus besloot om mee langzaam af te bouwen en te stoppen wat erg moeizaam ging.
Ik had ooit een artikel gelezen dat je eigenlijk zonder al die medicijnen kan leven. Als je door meditatie goed naar je lichaam luisteren, zodra je voel dat je slaperig of humeurig , minder zin heb krijg om dingen te doen, dat zijn de teken dat je weer langzaam terug valt. Wat mij hielp is, een journaal bij houden, probeer op tijd naar bed, en op te staan structuur aanhouden, ondanks dat het soms moeilijk is en je blijft piekeren,. Als je niet kan slapen luister naar meditatie muziek, je eet gewoontes veranderen maar niet te drastis maar heel langzaam e;lke kleine verandering slaat aan je hersenen kan ontregeld worden. Kijk online voor voeding voor je hersenen, af en toe magnesium suppliment slikken of vitamine totaal voor een kleine booster shot.Dagelijks 15 minuten buiten wandelen, of half uurtje fietsen is meestal voldoende of thuis oefenen met max op tv. of naar een sport school gaan. Als het even echt niet gaat accepteer het ook, dan doe je het wat rustiger aan maar blijf structuur aanhouden dat had mij geholpen. Dat zorg voor rust in je hoofd. Genieten van de kleinste dingen in de natuur om om je heen., geef jezelf een compliment. Je mag ook af en toe voor het slapen gaan 1 tablet melatonine 5mg slikken voor een reset. maar niet te vaak anders werkt het ook niet meer. Je kan ook gratis online advies vragen. Ik ben niet van mijn depressie af maar ik heb geleerd om mee on te gaan en in de vroege stadion in te grijpen, het belangrijkste is accepteren dat het nooit echt weggaat maar je kan het de baas zijn. Dit is mijn ervaring ik ben nu 62 jaar en mijn depressie begon toen ik 26 jaar oud was.

Ik ben 71. Ik heb vele chronische ziekten gebruik medicijnen.vele soorten gebruikt en veel afgebouwd.ook zonder medicijnen geleefd uiteindelijk ging dat niet meer.het werd erger.nu heb ik nieuwe.het is nu afwachten.ik ben aan het overleven.er zijn ook goede momenten .ik heb dagbesteding met gelijkgestemden en dat voelt goed.anders had ik misschien niet meer geleefd.

Beste M.

Wellicht kan het je helpen wanneer je iemand zoekt waarmee je nog eens over je verleden kunt praten. Het gebeurt veel vaker dat mensen die in hun jeugd of vroege volwassenheid een ouder hebben verloren, daar later nog last van hebben.

Deze last uit zich dan in onduidelijke klachten, somberheid, verdriet of lichamelijke klachten. Men noemt dit ook wel 'verlaat verdriet'. Wanneer dit een te grote stap voor je is, kan het je wellicht ook helpen om verhalen van lotgenoten te lezen.

In dat geval is het boek "moeder zijn zonder mijn moeder" een passende manier om daarmee aan de slag te gaan.

Ymkje Therapie Leiden Lid van Therapiepsycholoog Leiden

Hey ,met Mia .
Ik weet waar jij door heen gaat en jij bent echt niet de einige hoor .Ikzelf heb 20 jaar borderliner gehad .Ben er nu wel vanaf al heb ik nog wel eens een moeilijke dag .Ik ben 10 jaar geleden bij de volle evangelie gegaan en mijn problemen bij God neer gelegd en ben nu er vanaf ,maar dat is voor ieder persoonlijk .
Door wat ik mee gemaakt hen ben ik nu welzijns coach en ervaringsdeskundige voor mensen met depressie ,rouw verwerking enz .Wat belangrijk is op tijd naar bed en erin ,regelmaat is belangrijk .
Ik kan jou problemen niet wegnemen ,maar kan je wel vragen !hoe zou jij zelf willen weer in het leven te staan en er voor te gaan .
Als je hulp nodig hebt en een luisterend oor hoor ik het wel oke .Sterkte ,en het komt goed .
gr Mia

Ik weet het niet waarom ik zo angstig en depri ik ben

Oef kan mijzelf helemaal in je verhaal vinden
Alles zwart niet kunnen genieten jaloers op lachende mensen liever niet uit bed komen zelfs boodschappen halen is al te zwaar gewoon paniek heel bizar hoe een geest werkt.ik heb inmiddels 9 jaar lang last van depressies setraline geslikt 5 jaar lithium
Lamotrigine en steeds als je er weer middenin zit zie je het einde van de tunnel niet.weer wachten er komt weer een betere dag.............de zombie vertrekt wel weer een x

Precies..paniek slaat toe in de supermarkt...ben een week lang nerveus om even langs het postkantoor te gaan..stel alles uit tot het laatste moment. Probeer ermee te leven en mezelf zo te accepteren..die zombie is een poosje weggeweest maar sterker teruggekomen...dat valt dan heel zwaar..maar als je hem op dat moment accepteert verliest hij een beetje zijn kracht en kan je er een beetje mee leren leven. Succes!!

Je denkt dat anderen meer bereiken en dat jij stil staat niemand staat stil je ontwikkelt je altijd.
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal deelt is al werken aan jezelf.

Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.

Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.

Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!

Hoi Karin,

Hoe is het verder verlopen met de ECT.

Grtjs

Hallo
Mag ik vragen hoe het verder is gegaan?

Een zegen als men serieus word genomen weten jullie dat? Dat is namelijk ook niet vanzelfsprekend. Ik raak uitgeput.

Vreemde dat men met medicijnen komt zonder te kijken naar
een oorzaak.

Keuzes zijn moeilijk.

Hey ,ik vind het knap dat je ervoor wilt gaan en ka leef hoe jij wil en leef niet zoals een ander dat wil .Of je nou aardig gevonden wordt of niet ,dat is dan hun probleem en missen hun iets oke ,niet jij .Leef gewoon wat en hoe jij denk het te willen doen en ga nooit op een ander af .

Hallo ik herken jou in jouw verhaal, zelf heb ik ook altijd mijn oren naar anderen laten hangen om maar aardig gevonden te worden, maar zoals jij al aangaf werkt dit niet, maar ik weet niet hoe ik mijzelf terug moet vinden en zou graag horen hoe jij dit voor elkaar hebt weten te krijgen.
Als ik mijzelf wil zijn en mijn mening wil zeggen dan wordt dat niet gewaardeerd en walsen ze weer over mij heen en dan houd ik mijn mond maar verder omdat het geen zin heeft als ik mijzelf probeer te zijn en te zeggen wat ik ervan vind. Ik ben zelf ook al over de 50 heen, en hoe doe jij dat dan om jezelf terug te vinden? Groeten Natasja.

Herkenbaar. Ik ben zwaar depressief en heb me vaak aangepast, ben zo opgevoed en met veel therapie krijg je dat er wel wat uit maar dan kom je na je 40 iemand tegen waar het weer genoodzaakt is om je sterk aan te passen omdat de ander in dieptepunt zit in zijn leven. (ook positieve kanten en liefde). Toen ik dit niet langer kon eindigde ik met zwaar trauma. Nu ben ik bang geworden omdat ik zo veranderd ben daardoor. Ik wil me niet meer laten doen, maar als je afhankelijk bent van anderen (ik zou niet alleen kunnen wonen) in een opname of bij een zeer negatieve huisgenoot (maar heb dus geen keuze) dan moet je je klein houden. Hoe kan je helen vanuit zo’n positie is een zware maar oprechte vraag. Ik ben ook over de 50. Groetjes en sterkte aan iedereen

Excuses voor de dubbele post. Het is de eerste keer dat ik hier kom en dacht wat fouten te verbeteren maar zo werkt het systeem niet.
Wat ik wel nog wou toevoegen was dat mijn partner toen uit een scheiding kwam en me meer dan 4 j heel erg heeft aangetrokken en afgestoten, maar nadien heel erg veranderd was. Mijn trauma kon het niet meer toelaten.
Hij kon toen mijn trauma niet aan dat Ik wel door zijn eerder gedrag had.
Maar helen? Ik zie het niet meer, niet hier met een zo cynische zeer negatieve huisgenoot die ondermijnend werkt en ik zie geen uitkomst meer

Jee .. wat herkenbaar .
Ik ben net 50 geworden en werk hard aan het accepteren op mijn best te zijn met lithium .
Ik benader het zo ... mijn leven heeft bestaan uit drie verschillende fases en steeds opvolgend in een cirkel .
Manisch- destructief en vernielend
Depressief - leeg moe en doelloos
Stabiel - kortdurend goed voelen maar al snel afgevlakt dus medicatie weer stoppen
Ik heb dus nooit een juiste ontwikkeling kunnen doorstaan. Nu heb ik besloten de medicatie in te zetten en te monitoren hoe ik me voel . En uiteraard zijn veel gedragingen uit een manie heus wel bruikbaar in mijn nieuwe disciplinaire ik .
Ik hoop op een fijn leven

Ik herken in jouw verhaal veel van mezelf. Ben nu 66 jaar en zolang ook al depressief. Van alles al geprobeerd, maar net als jij geen eigen waarde,mening. Altijd maar alles van de ander accepteren. Dus ik heb het idee dat ik geen eigen mening heb en altijd maar met alle winden mee waai. Juist als je voor jezelf opkomt,een duidelijke mening hebt, wordt dat gewaardeerd. Maar hoe doe je dat?

Hoijoi.ik ben 57 en heb nu 4 jaar depressie..heb een intens leven geleefd maar nooit uit mijn eigen ik..wat ik wil en alles voor mekaar hebben...altijd achter releties aangehold en mu sta ik met lege handen....wel klote

ach ja het leven is zeer lastig

Hallo,zoo herkenbaar jouw verhaal !!!
Ik ben een man van 56 , de laatste 8 jaar lukt het me beter om aan mezelf te denken ! Jij zult ook vast een aardig persoon zijn dat kan niet anders !! Ik wens jou veel succes en geniet van het leven !!!

Groetjes Edwin

Ik ben ook 50 +, 52 om precies te zijn. Moeder van 3 kinderen, en kamp al jaren met depressies. Ik vind het leven erg moeilijk, huil veel. Maar ik moet door, ook voor mijn kinderen.

Liefs.

Ik herken wel het een en ander. Weet niet meer wie ik ben, omdat ik me elke keer aanpas aan andere mensen om aardig gevonden te worden.
Heb geen doel, ja eigenlijk wel: ik wil niet elke dag met mijn depressieve gevoel bezig zijn!
Ben 49, getrouwd en heb 2 kinderen.
Veel stress en huilen.

Veel sterkte, ik ben 33 en heb mezelf ook weggecijfert. Volg je gevoel, dat liegt nooit

herken je verhaal wat begint in de kindertijd
aanpassen dus jezelf wegcijferen omdat mijn gevoelens er niet mogen zijn. maar daardoor voor bv die zieke ouder te zorgen. en denkt dat dit zo hoort ,codedepentie. dit onbewuste gedrag draag je mee in je verdere leven . en hoe meer geeft aanpast des te meer de meeste mensen het gaan verwachten. dus grenzen stellen
hoe doe jij het ëigen zelf terug vinden

ano

O, wat goed dat je die aandaging aangaat. Ga zo door!

Mag ik vragen bij welke therapeut je geweest bent?
Ik vind chemotherapie, naast emdr, ook een intressante eventueel voor dingen een plek te geven en trauma's te verwerken.

Liefs Helena

Hoi Helena, je bedoelde neem ik aan 'hypnotherapie' te schrijven i.p.v. 'chemotherapie'. Soms komt zoiets gewoon uit je vingers zonder dat je er erg in hebt en is ook helemaal niet erg maar ik dacht ik stip het toch ff aan.

Ik bedoel het niet rottig hoor, hoop dat dat duidelijk is :-)

ik zoek een uitlaatklep om mijn leven op rechte lijn te krijgen MAAR geraak niet uit dat depressieve gevoel (ik zeg bv.roepend tegen mijn man dat hij zo niet moet roepen !!) maar dat doet hij niet !? ik kan niet meer !!? ik denk aan een gevechtsport om mij wat uit te leven en mijn gedachten te verzetten !? mijn man zit altijd thuis door MS (en probeert te helpen ), maar ??? HELP ik mag bv. van hem niet zo roepen !! ik weet het HIJ heeft die MS !? maar ??? ik ben op !? KAN NIET MEER !!!

Mischien ook maar eens proberen dan. Ik kamp al ruim 10 jaar met depressie helaas

Waar en bij wie heb je die hypnotherapie gedaan?

Hallo Evi,

Je bent niet alleen! Je zal nooit aan iemand kunnen uitleggen wat er juist in jouw hoofd omgaat. Dat is bij iedereen zo. Je kan hooguit proberen duidelijk te maken wat je voelt en de ander zal dat tot op een bepaald niveau kunnen begrijpen in zoverre ze, wat jij verteld, kunnen vergelijken met hun eigen gevoelens en ervaringen.

Leg maar eens uit aan de ander wat een depressie is als die er nog nooit zelf 1 heeft gehad. Dat is voor de ander dan onbegrijpelijk.

Hoe jij je voelt kan alleen jij weten. De ander zal zich daar geen goed beeld van kunnen maken zonder dat ze iets dergelijks hebben meegemaakt. Daar heb je dus lotgenoten voor nodig.

Als je ongewenste gedachten hebt, zoals je die beschrijft, kan je die wel onder controle krijgen met bijvoorbeeld mindfulness (meditatie). Als je daarvoor openstaat kom je al snel ergens waar het rustiger en kalmer is en waar je je beter voelt.

Versta je Engels? Dan kan je op YouTube eens zoeken op "Meditation and Going Beyond Mindfulness" van "Mingyur Rinpoche". Hij brengt het zeer luchtig en vrolijk, zelfs plezant om als ontspanning naar te kijken.

Veel liefs,
Filips

Ahh wat leuk om naar die Rinpoche te luisteren, thanks!

Ik begrijp jou helemaal!
Zelf is mijn grootste probleem, uitgelegd krijgen aan een ander hoe ik me voel. Moest ik dit kunnen uitleggen dan zou ik er ook iets aan kunnen doen.
Het frustreert me om 60€ voor één uur te moeten betalen omdat iemand naar me zou luisteren op de manier die je naasten je niet kunnen geven/gunnen.
Weet dat je niet alleen bent, ook al voel je jou zo. Zelf voel ik me constant alleen en eenzaam, er is niemand die me begrijpt en ik krijg het zelf niet uitgelegd.

Hier hetzelfde ik krijg het ook niet uitgelegd. Niet ad psychiater maar ook niet thuis gelukkig heb ik zelf een paar handvaten gevonden waardoor ik me beter voel. Veel succes

Je man krijgt hulp?
En jij dan?
Ga er een dagje tussenuit alleen of met vrienden.
Kies als het nodig is voor jezelf?

Hou van jezelf.
Je bent niet alleen.
Hou vol.

😢

Beste Emily,

Wat rot dat je je zo voelt en ik heb ook meerdere pogingen gedaan dus denk dat ik je kan begrijpen alhoewel ik niet jou ben en je dus nooit helemaal zal begrijpen weet dat je altijd tegen me mag praten. En probeer alsjeblieft te blijven leven want als je hier uit komt hoe mooi zal je er dan wel niet uitkomen!!! Ik geloof dat er in elk mens iets goeds en waardevols zit dus ook in jou!!!

Heel veel sterkte!! En knuffel:-)

Groetjes Noa

Hallo, Ik vind het heel erg voor je ik weet er alles van ik zit in hetzelfde schuitje.

Het is moeilijk ik zit al 4 jaar elke avond alleen alle feestdagen nooit eens lachen alleen maar slapen of negatief zijn en soms kan ik er niet meer tegen.

Ik hoop dat je kinderen hebt waar je een beetje afleiding door hebt wij zijn maar met zijn tweeën. Ik ben een vechtertje en kan moeilijk bevatten dat iemand zich zo laat gaan en zo kan leven.

Lieve groetjes Carin

Hallo Carin,
Zou niet zomaar stoppen.Samen met je partner naar een een therapeut om er over te praten, zou dat een oplossing zijn.

Dan kun je later in ieder geval zeggen dat je er alles aangedaan hebt.Mocht het dan nog niet werken is stoppen altijd nog een optie.

Lies Relatietherapie Rotterdam Lid van Therapiepsycholoog Rotterdam

Hey ,met Mia .
Ja ermee stoppen is een beslissing die JIJ moet maken ,dat kunnen anderen niet voor jou doen dus ga op jou eigen gevoel af ,niet van mensen .Maar wil je wel meegeven dat jij er ook nog bent ,en niet alleen jou man ,jij bent niet zijn hulpverlener .
Heeft hij hulp? Laat hij maar hulp zoeken bij de dokter en die verwijst hem wel door oke .Sterkte ,en !denk aan je zelf .
Gr Mia .

Lijkt me een hele lastige situatie.
Ik heb juist zelf een depressie en vind dat enorm klote voor mijn vriend en ouders etc.

Daarom ben ik na lang twijfelen maar begonnen met anti depressiva om te kijken wat het doet. Therapie heb ik al sinds mijn 17e maar ik heb tot mijn 34ste de verkeerde diagnoses gekregen.
Nu de goeie diagnose bij een zelfstandig psychiater en we gaan samen een geschikte therapie vorm zoeken, ook voor al mijn verdriet en trauma's die weggeduwd zijn.
En dat terwijl ik er wel over praatte. Maar praten en verwerken zijn 2 heel verschillende dingen.

Ik weet niet of je man ook al therapie heeft en eventueel medicatie?
Dit mag je als partner zijnde toch echt wel als eis stellen. Jij hoeft niet deze last telkens te dragen stel hij doet er niets aan..

Hallo Carin, hallo Helena

Ik begrijp je heel goed Carin, een depressie is eng voor beiden, van je man kan je met een depressie niet verwachten dat hij er alleen uit geraakt en jij kan dat ook niet alleen, maar je kan hem proberen te overtuigen echt professionele hulp te zoeken, eventueel enkele keren meegaan. Dat is maar mijn idee. Ik ben erg depressief, heb een psychiater/therapeut en een therapeute. Ik heb helaas geen partner, enkel een zeer negatieve, cynische, verbitterde huisgenoot die ik al veel langer ken dan dat ik depressief ben, maar die alles wat ik in therapie probeer mee te nemen afbreekt en ik hen niet meer sterk genoeg om dat naast me neer te leggen. Veel moed.

Helena,
Het is inderdaad klote voor naasten, dat vind ik ook. Dan neem je, zoals jij ook doet , een verantwoordelijkheid om goede hulp te zoeken. Hoe goed dat je nu goed terecht bent gekomen. Ik stond zelf meestal erg positief in het leven, maar heb een PTSS sinds mijn 46, (2012) en een hele zware depressie waar ik nooit meer denk uit te geraken. Ik heb een psychiater/psychotherapeut waar ik veel mee praat, vooral ventileer, maar hij is aan het afbouwen naar pensioen toe, en een therapeute. Maar ik geraak niet verder, ik kan niet alleen wonen en ben mijn sociaal netwerk kwijt samen met mijn ex-vriend. Op de enige plek waar ik kan verblijven word ik constant onderuitgehaald. Ik mag niet positief zijn, dat wordt sarcastisch en negatief onthaald. Zo ben ik nog veel dieper gezakt. Hij doet ook zelf nooit iets in zijn huis, is enkel superrationeel en als ik iets doe, (proberen, want dat geeft wat afleiding en een beter gevoel), wordt hij negatiever. Ik heb nu ook een therapeute gezocht die specifiek trauma- therapie doet, en hoop dat dit iets kan veranderen. Praten en traumatherapie zijn idd. niet hetzelfde. Verder is het een lange wachtlijst om ergens te kunnen wonen wat ik liever niet wil maar ik heb geen keuze.
Sterkte

Er mee stoppen zou heel erg egoïstische zijn. Als je partner Kanker had zou je er dan ook mee stoppen?
Ik ben na een burn-out zwaar deppresief geraakt, heb alle medicaties gehad die er maar zijn en ben ook langdurig opgenomen geweest. Heb ook heel veel Ect's gehad maar niets hielp. Dit duurt nu al 8 jaar. Inmiddels woon ik op mijzelf. Ben mijn huis, vrouw en kinderen kwijt geraakt door dit alles.
En het gaat nu alleen nog mar slechter, hulpverlening weet ook niet meer wat ze moeten doen.
Alsjeblieft Voor je Man probeer er SAMEN uit te komen, zonder jou red hij het niet en beland hij net als ik ergens onderaan en worden zelfmoord neigingen steeds sterker. Totdat hij er niet meer is en wie mist hem dan nog ???

Mijn man en ik zijn al 25 jaar samen. Mijn man is al vanaf ons prille begin depressief. Jaren geleden gebruikte hij hiervoor medicatie en toen ging het best goed, totdat hij een psychose kreeg omdat hij per ongeluk een dubbele dosis had geslikt. Wat een ellende. De pannen vlogen door het huis.
Later is hij St Janskruid gaan gebruiken, dat leek even wat te doen, maar ook niet voldoende. In een slechte periode is mijn man agressief, hij gooit met spullen en als ik in de weg sta heb ik pech. Helaas heb ik daar een heel lelijk litteken aan overgehouden op mijn been.
Wij hebben samen 3 kinderen, 3 jongens, waarvan 2 met ADHD, waarschijnlijk ook geerfd van papa. De kinderen worden enorm de dupe van mijn man zijn gedrag. Door het overlijden van zijn ouders lijkt de depressie steeds dieper te gaan en zijn gedrag steeds erger te worden. Ook waar de kinderen bij zijn gooit hij glazen kapot in de gootsteen, bierflesjes in de tuin en trapt hij ons volledig de grond in.
Vandaag zei hij dat hij het liefst zou willen dat we gaan. Dat wij alle4 niks toevoegen aan zijn leven. Dat hij het liefst alleen wil zijn.
Het breekt mijn hart om hem zo te zien, maar het breekt ook mijn hart hoe ik en de kinderen behandeld worden.
En ja, ik weet dat hij ziek is, maar als we zo doorgaan hebben de kinderen zo niemand meer....
Mijn man weigert hulp, maar ik kan het niet meer opbrengen altijd maar op mijn tenen lopen.
Dankzij de overspannen huizenmarkt kan ik alleen geen kant op. Wat een vooruitzicht.

Zou graag met jou in contact komen ook mijn man is al inmiddels drie jaar depressief 😨

Weggaan. Wat heb je nog bij zo iemand te zoeken?
Als hij niet weet wat hij mist dan was hij je liefde toch niet waardig.

Bij mij hielp het om een reddend beeld te maken.
Zodra ik depressief werd, toetste ik de signalen, dus dacht ik dan bij mezelf, ja dat is negatief wat ik denk of zeg. Stop!
Zet die depressie neer ga er niet mee in gevecht, verwelkom de depressie, denk "ik ben even weg en ik kom zo weer terug. keer vervolgens niet meer terug" en vlucht in gedachte.
Bij mij hielp het om bij depressie te denken aan de mensen van de bioscoop, ik had signalen, dan dacht ik aan mijn reddend beeld, ik kreeg een kaartje van de bioscoopmedewerk(st)er en vervolgens ging ik door, weg weg van die depressie.
Zolang je dat blijft doen niets aan de hand.
Kijk ook niet terug, want dat is een receptie voor depressie, vraag jezelf geen dingen af, (zoals bijv. waarom heb ik dit? hoe ervaart hij zijn depressie? etc.) want gegarandeerd dat je het krijgt.
Die persoon is een ster in negatief denken, die krijgt er een Olypische medaille voor, die wil jou meesleuren in zijn of haar pessimisme, geloof me ik weet het.
Die persoon is een ster in negatief denken, zo erg, dat het een obsessie is. Moet je nagaan hoe sterk hij of zij wel is. Als je zo negatief kunt denken dan moet het haast wel een obsessie zijn een dwang.
En zeg maar niet tegen hem dat hij positief moet gaan denken, want daar heeft meneer of mevrouw helemaal geen zin in. Hij of zij wil zichzelf gewoon zielig vinden, slachtoffer zijn, medelijden met zichzelf hebben.
Mijn advies is gaan, gewoon gaan en niet meer terugkomen, pak je spullen in, je gaat op reis ergens naar toe waar je het wel leuk gaat hebben, jouw geluk heeft meer prioriteit dan dat van hem, want hij verpest het voor zichzelf. Dat wil hij gewoon, al wil meneer dat niet horen, want overal vind meneer een excuus of uitzondering voor. Hij weet het overal beter in, of heeft overal een andere mening over.
Gewoon gaan. Spullen inpakken woonruimte voor jezelf zoeken, financieel zelfstandig worden en pas terugkeren als hij 100% genezen is en het al drie jaar niet meer terugkomt.
Geloof in jezelf. Dat is het enige wat ik je kan zeggen.

Nog iets, wat ik vergeet te vermelden, als je merkt dat je depressief word, denk aan de laatste keer dat je iets positiefs meemaakte en denk daar aan. En denk daarna aan je reddend beeld en vlucht in gedachte.
Wees lief voor je depressie, verwelkom hem. Het heeft geen zin om je depressie dood te wensen. Dan ga je alleen boos, kwaad, verdrietig, en depressief voelen, etc.

Ik merk ook nu pas dat er niet wordt gereageerd op de nieuwe berichten dus dat is erg jammer. Hopelijk besluiten jullie toch een reactie achter te laten, het zou me enorm helpen!

Hoi Simon,

Ik heb je verhaal gelezen.
Je bent niet alleen!

Ik vind niks leuk. Ik voel geen geluk. Ik vind het moeilijk om vrienden te maken. En ik vind het ook moeilijk om over mijn gevoelens te praten.

Goed dat je hulp hebt gezocht.
En dat je dit hebt op geschreven.

Ik schrijf gedachten en gevoelens ook vaak op papier. En dan gooi ik het weg. (Dat helpt voor mij een beetje).

Hoi! Hoe is het nu met je, ik ben echt benieuwd hoe jij je de afgelopen maanden door het leven hebt bewogen. April is ondertussen niet meer zo ver!

Wat naar voor je ik ben zelf ook depressief geweest en toen ik 36 was een zelfmoordpoging gedaan en toen 3 dagen op de intensive care beland. Ik ben blij dat ik het overleefd heb want ik had anders 2 lieve kinderen achter gelaten. Ik ben er uit gekomen na een jaar ofzo met professionele hulp dus ik hoop echt voor jou dat het bij jou ook aanslaat en je je beter gaat voelen. Ik ben nog wel soms eenzaam maar verder is de depressie nu al 6 jaar terug. Hoop dat je een goede psycholoog krijgt waar je je verhaal echt kwijt kunt en die je kan helpen. Heel veel sterkte lieve Simon groetjes

hallo lily, die automatische piloot herken ik zeer goed. het is echt ontzettend moeilijk , af en toe schijnt de zon, een glimlach ,een goed gesprek, dat zijn dan weer de mooie momenten, sterkte.

hallo ook ik heb die indruk dat ik alles op automatische piloot doe ben ook zo moe en ik baal van het gevoel die aanwezig is als ik dan iets onderneem ik heb gebrek aan inspiratie de dingen die ik vroeger leuk vond kan ik geen plezier meer aan beleven niets geeft je nooit een gelukkig voldaan gevoel. altijd op zoek naar antwoorden waarom het brein zo tegenwerkt en tilt slaat, heb soms het gevoel dat ik verloren loop en nergens geraak. ook angstgevoelens vooral smorgens heb ik er het meeste last van.

Beste anoniem,

Ik ben al heel lang niet op deze site geweest en lees net pas je reactie. Bedankt voor je reactie en tips. Wat vervelend dat je ook veel dingen herkend. Het is inderdaad heel moeilijk en zwaar,je loopt gewoon soms vast in je eigen gevoel en verdiet.
Klopt,soms heb heb je ook mooie momenten in het leven,maar als die depressie om de hoek komt kijken,dan is niks meer leuk en fijn.

Dankjewel,jij ook veel sterkte!

Dag Anoniem,

Bedankt voor je reactie.
Wat erg dat jij ook zulke momenten ervaart en dat het zwaar valt. Het is zeker vervelend al die gevoelens,Ik begrijp je volkomen.
Op een gegeven moment loop je vast,ook al zoek je hulp,dat herken ik heel goed. Het blijft een strijd met jezelf.
Ik wens je hierbij veel sterkte en kracht toe.
Met vriendelijke groet,
Lily

Beste anoniem
ik herken me ook volledig in jou beschrijving das knap lastig om mee te dragen ook vooral smorgens gaat het slecht alsof je verloren loopt. Hoe gaat het ondertussen met jou?

Hoi ik ken dat burn out en lichaamelijk niet best rugpijn in de maag gevoel van gespannen spieren. Ben begonnen met yoga. . Het helpt mij wel wat.. gr Andre

superherkenbaar...helaas geen tips, ik wacht ook al jaren op goede behandeling, waar nog steeds geen zicht op is en ondertussen wordt de pijn in het lchaam steeds erger

Dit is herkenbaar... ik weet ook niet hoe hiermee om te gaan

Beste C.b.,

Dat klinkt inderdaad niet zo fijn.

Hier komen een aantal tips:

1) Als ik jou was zou ik naar de huisarts gaan. Die heeft vast wel een idee wat je het beste kunt gaan doen.

2) In eerste instantie kun je vaak al via de huisarts naar een praktijkondersteuner (een soort psycholoog). Dat kost volgens mij niets.

3) Op deze website staan ook allerlei tips bij een depressie. Je kunt hier ook zonder begeleiding van een psycholoog al zelf mee aan de slag. Dat kan enorm helpen om er weer bovenop te komen.

Tips bij depressie >>

Verwijzing via de huisarts en dan wordt het toch vergoed?

Heel naar dit te lezen en je bent 17 jaar.
Heel herkenbaar ik ben nu volwassen en moeder.
Maar, ik heb ook een moeilijke,eenzame jeugd gehad.
Probeer hulp te zoeken en het wordt vergoed.
De eerste stap naar de huisarts en vragen om een verwijzing voor een psycholoog je hoeft niet veel te zeggen als je dat niet wilt maar,wel dat je heel depressief ben en je er niet uitkomt zonder hulp.
Vergeet nooit dat sommige ouders zelf het heel erg moeilijk hebben en dat het niet aan jou ligt.
Helaas kunnen zij dan niet goed zorgen voor jou emotionele opvoeding en steun.
Ik heb beter leren omgaan met mijn emoties leer te accepteren wat je niet veranderen kunt.
En wordt je eigen beste vriend alsjeblieft.
Heel veel sterkte en kracht wees een bikkel !!!

Klinkt herkenbaar. Ik was ook 17 toen ik voor het eerst wist dat ik de aandoening depressie heb.
Inderdaad, ga naar je huisarts, dat wordt sowieso vergoed en kost je dus niks.
Hij/zij kan je helpen om hulp en/of medicatie te krijgen. En daar duidelijk zeggen dat het dus wel vergoed moet worden door je zorgverzekering.
Hulp is er altijd, soms zijn er wel wachtlijsten, maar volgens mij worden de meeste grote ggz psychologen altijd vanuit de basis verzekering vergoed.

Dus even met je huisarts overleggen.

En je leeftijd heeft niks te maken of je depressie kan krijgen helaas. Je geeft al aan dat je veel meegemaakt hebt, dat is al een groot deel. En bij de meeste van ons zijn de stofjes in onze hersenen OF niet genoeg aanwezig en ze werken niet goed samen.
Dat is te vergelijken met mensen die diabetes krijgen bijvoorbeeld, en helaas kan dat van jong tm oud

Alles komt goed mop. Idd, we are NOT alone. X

Ik herken je gevoelens en soms zijn de dagen zwaar en naar en ik laat het maar altijd op me afkomen.

Soms voel je je erg eenzaam en alleen met de mensen om je heen
(of ze begrijpen je niet) weet dat er meer mensen zijn die zich zo voelen en je hoeft je er niet voor te schamen.
Wat mij altijd helpt als ik een hele slechte dag heb dat is wandelen met mijn hondje.
Het huis huis uit en mijn hoofd rust geven en kijken naar de hele kleine dingen waar ik soms wel gelukkig van wordt.
Het lukt natuurlijk niet altijd maar soms ebt het nare gevoel weg.
Weet dat je niet alleen bent.
Ik ben ook erg teleurgesteld geweest in dingen(mensen) en soms als je een serieus gesprek wilt met de mensen om je heen,vluchten ze weg omdat het te moeilijk is.
Soms helpt het om je gevoelens op papier te zetten en probeer met de mensen waarmee je wel kunt praten open te zijn.
En wees lief voor jezelf.... probeer te ontspannen en leuke dingen te doen voor jezelf zodat je even uit je hoofd bent.

Volgens mij moet je serieus overwegen voor jezelf te kiezen.

Herken je verhaal. Ben ook verhuisd en mezelf hierin ook teveel laten leiden. Ben diep diep ongelukkig. Wat jij ook schrijft kan me nergens toe zetten, alleen die spijt blijft door mijn hoofd malen. Heb man en kinderen en moet mezelf
Voor hen oprapen
Maar weet gewoon niet hoe....

Hallo
Beste Erik. Hopelijk ben je ondertussen wat opgeknapt.
Ik heb ook nare dingen meegemaakt.
Ik had gedacht : Ik ben de enige op aarde met een probleem en niemand kan je helpen.schrijven en praten doet zeker goed merk ik.
Lucht op.
Een goed persoon verdient altijd het beste.
Jammer genoeg in deze wereld zie ik dat slechterikken het beter hebben.HELAAS.

Ik heb dingen gedaan in mijn leven dat ik nooit durtf te vertellen aan niemand maar ik wil niet sterven en nog tangs sta ik voor iedereen klaar om goede dingen te doen

Hi, ik snap denk ik heel goed wat je bedoelt. Om je heen zie je alles en iedereen maar succesvol zijn (of lijken), en zelf heb je het gevoel dat er niks meer uit komt. Ik heb het zelf ook, vind het zo lastig. Heb je inmiddels al hulp gevonden?

Je denkt dat anderen meer bereiken en dat jij stil staat niemand staat stil je ontwikkelt je altijd.
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal die is al werken aan jezelf.

Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.

Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.

Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!

Hallo,
Op dat niveau heb ik zelf ook een paar maanden/jaren gezeten en zelf net terug van 4 maanden psychiatrische opname.
Er is niets dat je snel kan helpen. Iemand die naar je luistert en en je begrijpt helpt al een flink stuk. Je bent niet alleen!
Wat mij geholpen heeft toen ik zo diep zat was beter leren kennen waarmee ik zat. Hier alvast 1 ding dat ik me herinner: zoek eens op YouTube naar "De zwarte hond die depressie heet"

Je kan ook zoeken naar "Leven met depressie".

Weten wat een depressie is en her herkennen, weten dat je niet alleen bent en weten dat ook dit voorbij gaat is jouw eerste hulp die de pijn al wat kan verlichten.

Een lotgenoot
Filips

Hallo Doris,

Er zijn zeker mensen die je begrijpen en uit ervaring weten wat je meemaakt, er zijn er echter niet zoveel die het durven zeggen over zichzelf.

Jouw inzicht over jouw ouders is juist. Ze weten waarschijnlijk niet eens wat jij meemaakt en hoe dat voelt. Als je dat nooit zelf hebt gehad weet je die dingen niet.

Dat met mensen altijd helpen heb ik zelf ook en dat doet soms vreselijk pijn. Daar moet ik zelf nog meer aan werken.

Ik heb een boek gevonden "Stop met pleasen" dat me zeer interessant lijkt. Hier alvast een korte tekst erover.

Ik hoop dat je de kracht vind om terug geluk te leren kennen. Dat is niet zo gemakkelijk maar het werkt wel als je wat geduld hebt.

Liefs, Filips
--------------
Stop met pleasen van Andrea Mathews is het antwoord in boekvorm op een probleem waar ontzettend veel mensen mee worstelen: zij zetten altijd anderen op de eerste plek in plaats van zichzelf. Je biedt graag een helpende hand, een luisterend oor en een schouder om uit te huilen. Maar wanneer je anderen steeds op de eerste plek zet, heb je ze geleerd dat jij zelf steeds als laatste aan de beurt bent.

Herkenbaar? Je zou best wat vaker voor jezelf willen kiezen, maar er zijn zoveel verplichtingen van familie, vrienden en werk. Je denkt dat je het juiste doet door aan alles gehoor te geven. Je loopt vast, omdat je altijd maar klaarstaat. Hoe pak je het aan om grenzen te stellen, zonder je schuldig te voelen? En word je dan nog wel aardig gevonden?

Andrea Mathews denkt met je mee hoe je de patronen van pleasen kunt herkennen én los kunt laten. Zo brengt ze je stap-voor-stap dichter bij jouw authentieke verlangens. Een boek vol eyeopeners en helende inzichten, waarmee jouw leven weer van jou wordt.

Anderen over 'Stop met pleasen':
"Toen ik mijn patronen van het zorgen voor en redden van anderen aan ging pakken, voelde ik direct energie vrijkomen"
"Van aardig naar authentiek zijn! In dit prachtige boek komt alles samen wat ik nodig had om mijn leven te veranderen"

Hey vooral uzelf niet onder druk zetten ,ervan uitgaan niets moet,die zin om iets te doen komt vanzelf .
Kom je nog buiten of blijf je altijd thuis?
Ik heb juist dezelfde situatie zoals u meegemaakt ,schilder ook.

Linsa, heb je leuke laarsjes? Heb je lange sokken, beenwarmers? Het is koud buiten. Maar dit is natuurlijk een tijdelijke oplossing voor een groter probleem. Heb je iemand om mee te praten? Is er iemand die weet waar je mee zit of wat er gaande is in jouw leven? Alsjeblieft doe je zelf niet nog meer pijn dan je waarschijnlijk al voelt!

Hallo verhaal even gelezen hoe is het nu met je ?

Heel herkenbaar .ik heb jaren Maar dan ook jaren niet gedronken. Maar gezopen. Kan het niet anders noemen. Op een gegeven moment het verkeerde drankje gehad .daar heb ik dus een nachtje plezier van gehad, wat je dan plezier noemen kan .....Hier na weer eens naar de kroeg geweest. Kreeg naar ongeveer 4 biertjes een flashback van de eerder genomen schotje. Hier naar geen druppel meer gedronken. Je zal toch moeten stoppen, en neem van mij aan,als je niet meer drink, denk je achter af had ik het maar eerder gedaan. En zal je nooit meer drinken. Ik wens je succes. En denk er bij ieder biertje bij na ,dit alleen je afgrond gaat worden!!!!!!!!

Ik heb precies het zelfde als jij, ook heel erg depressief wegens de overgang. Voel me zo alleen ik zoek lotgenoten.
Voel me zo slecht en machteloos.

Dames,

Luister eens de podcast ' opvliegers' . Zeer populair. Kijk eens op de site van vuurvrouw. Jullie zijn niet de enige, ook niet alleen! Doen hoor.
Sterkte

Je bent niet alleen…
Blijven vechten , ook al lijkt het zinloos.
🍀❤️‍🩹

Iedereen verdient om geholpen te worden. Jij ook !
Geef niet op hoor

Houd vol hoe moeilijk ook, houd vol
Bloemen aan de finish

Het is misschien moeilijk om het goede te zien in je leven nu of überhaupt in te beelden dat alles goed komt, maar weet het komt goed. En wat ze jou hebben aangedaan zegt iets over hun. Hun zijn de slechte mensen en krijgen hun karma. Er komt een dag dat jij omringd wordt door de JUISTE MENSEN!

Groetjes, veel liefde gewenst en onthoud: jij bent liefde. Dat heb je wel laten zien!!

Beste Kelly,

Een mooi en tegelijkertijd verdrietig verhaal. Knap hoe je dit zo kwetsbaar verwoord. Je schetst een voor mij persoonlijk heel herkenbaar beeld. Heel treffend: 'alleen voelen, maar niet alleen zijn.'

Ik ga rondom dit thema een kleinschalige theatervoorstelling maken en ben op zoek naar ervaringsverhalen om het thema verder uit te diepen. Mocht je interesse hebben om in contact te komen, laat het dan weten.

Veel liefs,
Larissa

Hoi Kirs,
Wat een akelig gevoel moet het zijn als je denkt dat een fijne relatie je niet gegund is. Vaak is er in je onbewuste een overtuiging die ervoor zorgt dat je jezelf ongewild saboteert. Misschien denk je onbewust dat je het niet verdiend of dat het uiteindelijk toch weer fout gaat. Pas als je je onbewuste beperkende overtuiging gevonden hebt, kun je die veranderen waardoor je lekkerder in je vel zit en de juiste persoon aantrekt. Succes.

zo herkenbaar de hele dag gaat dat hoofd maar daardoor wil ik gewoon niks meer doen tv kijken lukt niet niks lukt meer en ze zeggen dat ik depressief ben maar wordt depri van dat denken dat niet te stoppen is

Dit is echt herkenbaar bij mij. Ik ben ook al 4 maanden aan het worstelen met hetzelfde gedachten als jouw. Niks lukt mij en hiervoor was ik een super actieve persoon met plezier in het leven, werk en alles.

ik vind dit een goed idee, ik zou je graag een appje / insta dm sturen. gr, j (21jaar)

Ik begrijp wat je zegt

Heel herkenbaar

Beste anoniem,
Het is precies zoals je aangeeft: 'alles lijkt in orde' Het gegeven dat je je niet fijn voelt bevestigt dat het niet zo is.

Doet alsof. Je hebt een masker op. Daarmee maak je het jezelf onnodig moeilijk. Je mag je niet voelen zoals je je voelt? Hoezo niet? Het is een signaal en verstandig om daar naar te luisteren.

Zoek een goede coach of therapeut en zoek uit wat het is dat je je niet fijn voelt. Een goede investering in jezelf en in je toekomst!

Hey ,zoals iemand al heeft aan gegeven dat je een coach kan zoeken om mee te praten zou ik wel doen .En jij mag je voelen zoals jij zelf wil ,ga niet op je tenen lopen oke .Ik ben zelf coach dus ik weet dat je met iemand dingen kunt delen oke .Sterkte .
Gr Mia

Hee.
Dat je alles verder in orde hebt kan helaas los staan van depressie.
Bij depressie kloppen als het ware de stofjes in je hersenen niet, of ze functioneren niet zoals hoort.
Ik kamp er al sinds mijn 17e mee en ben nu 35. Moet zeggen dat ik wel een vrij zwaar leven heb op psychisch en vooral lichamelijk gebied. Dus er kan deels wel ook een oorzaak zijn.

Wat ik je wilde zeggen is, ga eens goed voor jezelf na, of je echt happy wordt van de dingen die je benoemd, zoals kids, vrouw, etc.
Of vind je dat je happy moet zijn omdat je "alles" hebt?
Want die twee strijd kan ook voor een hoop onrust in je hoofd zorgen.

Mensen hebben vaan een standaard ideaal beeld voor zich, baan, relatie/getrouwd, kids, huis, baan, auto. Maar zo simpel ligt dat echt niet voor ons allemaal. En zie je dat al de genoemde dingen OF buiten jezelf liggen, OF materiele dingen zijn?

Voor mij bijvoorbeeld, ik zou echt geen kids willen, of samenwonen, of trouwen, of een fulltime baan.

Ga eens na voor jezelf of je ECHT blij/tevreden met dit alles bent. Of dat je jezelf dit oplegd omdat je VIND dat je blij/tevreden zou moeten zijn.
Want dit wordt namelijk flink onderschat tegenwoordig.
Er is namelijk zoveel meer in het leven..

Succes
Liefs

hoihoi,

ik weet percies hoe je je voelt. ik heb ook een leuke vaste job, een fantastische vriend die me steunt in alles wat ik doe en toch lijkt het alsof mijn wereld elke moment van de dag gaat instorten.
overdag gaat het best omdat ik dan de hele tijd met vanalles bezig ben, maar de moment dat het avond is en ik ben alleen..
mijn vriend gaat wat vroeger dan mij slapen omdat hij ook een stuk vroeger dan me moet opstaan, en daar zit ik dan alleen, piekeren over alles.. ik heb zo bang dat mijn leven gaat instorten en dat het nooit gaat beteren. ik heb bang dat mijn gevoel de overhand gaat nemen ook in mijn dagelijks leven. maar ik probeer me sterk te houden en aan de leuke en positieve dingen in mijn leven te denken, en na een tijdje kan ik dan gerust gaan slapen.

Eindelijk. Iemand wat beschrijft wat ik voel.
Ik dacht dat ik de enigste was.

Het punt dat je weggezet wordt als een slachtoffer van t verleden. Dat je leidt onder het leven. Dat hulpverleners t beter weten. Wat voor hulpverlener is zo iemand dan.
Altijd dat stickertje krijgen om dat je klachten dan een naam krijgen en je je hiermee moet identificeren.
Wij zijn niet onze diagnose.
Wat wij zijn is liefde. Wat wij willen is ver binding. Maar het lijkt dat iedereen daarvoor wegloopt. En dat worden wij verdrietig van. Ons leven lijkt uitzichtsloos. Liefdeloos.
Alsof wij levels verder liggen dan de hele maatschappij.
Ik vergelijk dit alsof het leven hier op aarde voeld alsof je als volwassen, ontwikkeld en geleerd mens, terug in de kleuterschool bent en alles opnieuw moet doen.
En jou hele omgeving je daardoor niet serieus neemt.
Dat voeld eenzaam.
Men leert hier essertiviteit, eerlijk zijn, bewust worden van patronen, etc. Zodra je dat doet, vinden mensen je ineens raar. Te eerlijk, te confronterend, te kwetsbaar, noem t maar op, waardoor mensen van je weglopen en veroordelen, ondanks je mensen correct behandeld.

Je mag zijn wie je zelf wil zijn. Dat mag jij zelf bepalen.
Je ouders houden van jou dus wel de moeite waard om een gesprek me ze aan te gaan( hoe moeilijk het ook klinkt).
Jij bent jong, slim, intelligent en je bent jezelf aan het ontdekken.
Dat hoort bij je leeftijd. Het feit dat jij je verhaal hier aan het vertellen bent toont dat jij het WEL aan durft. Misschien past de omgeving niet bij jou. Mijn dochter had het super zwaar op de middelbare omdat ze op een conventionele school zat. Ze zou daar blijven zitten maar besloot om een nieuwe start te maken en ze ging in Amsterdam studeren( voortgezet onderwijs). Best decision ever!! Mijn advies: praat met meer volwassenen over jouw gevoelens en problemen. Je klinkt heel volwassen voor je leeftijd en je leeftijdsgenoten zouden jou niet echt kunnen begrijpen. Veel sterkte!! Jij bent echt niet alleen in zo een situatie! liefs, anoniem

Ik heb zelf ook.emdr gedaan. Je hoeft niet veel te praten. Werkt wel. Maar ik heb ook antidepressiva. En dat is mijn life safer. En ook soort hypno therapie gedaan. Heeft ook goed geholpen

Het zou weleens kunnen dat je vriendin zich niet veilig jou voelt. Je voelt wel of mensen je steunen of dat ze vooral iets van je vinden en vinden hoe je t zou moeten doen en dat voor steun aanzien. Dat is niet steunend. Telkens maar vragen hoe het gaat en of het al beter gaat.... zo werkt t niet . Ga er maar gewoon van uit dat ze zich beroerd voelt. Goed en knap dat ze nog onder de mensen komt.

Hoi Julia,

Wat vervelend. Ik kan me voorstellen dat het frustrerend is. Heeft je vriendin psychische hulp?

Het kan zijn dat ze het moeilijk vindt om één-op-één te praten en dat de andere vriendinnen er niet naar vragen. Of dat ze daar 'makkelijkere' afleiding vindt.

Het kan ook zijn dat ze zwaarte bij je voelt, juist omdat je je zo in haar inleeft. Dat betekent niet dat je iets verkeerds doet. Uit je verhaal maak ik op, dat je erg je best doet om er voor haar te zijn. Maar misschien haalt ze op dit moment een bepaalde lichtheid bij haar vriend en die andere vriendinnen. Nogmaals, dat ligt niet aan jou. Jouw manier van hulp sluit misschien even niet aan bij wat zij op dit moment zoekt.

Ik denk niet dat je je het erg op jezelf moet betrekken. Je kunt wel aan haar aangeven dat je er graag voor haar wilt zijn, maar het ook wel moeilijk vindt hoe dat te doen.
En dat je het soms lastig vindt dat ze wel tijd heeft voor haar vriend en andere vriendinnen en niet voor jou (lees ik dat goed)? Misschien moet je haar gewoon vragen waarom ze jou dan niet opzoekt.

En als de vriendschap van één kant blijft komen en ze wel gewoon met anderen blijft afspreken, dan is de reactie van 'anoniem' (de eerste onder je vraag) misschien wel de juiste. Pak je eigen dingen weer op. En geef aan je vriendin aan dat ze altijd naar je toe mag komen en dat je er voor bent. Maar dat je haar niet steeds zal vragen hoe het met haar gaat. Omdat het voor jou ook lastig is. Ga dan ook vooral weer leuke dingen doen met anderen!

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Ze zal je op haar manier dankbaar zijn. Soms wil iemand juist de ander er niet te veel mee belasten. Ze denken dat ze er alleen uit moeten komen. Dat is natuurlijk ook zo, want alleen zij kan er iets aan doen door hulp te vragen/zoeken. Denk dat ze de overtuiging heeft, dat ze het niet verdiend Of te wel niet goed genoeg voelen. Complimenten kunnen helpen. Denk vooral aan jezelf. Het is niet makkelijk!

Heb je overwogen om hier met iemand over te praten? Wellicht word op deze manier duidelijker waar de kern zit.

Dag julie,
Veel dezelfde symptonen had ik ,bij mij was het depressie met burn out .
9 maanden dagkliniek en medicatie ik geloofde hier niet in maar toch na 4maand verbetering en op 9 maand terug veel beter .
Heb soms nog wel eens een moeilijke dag maar dan ga ik joggen en dat helpt .
Julie laat je helpen zeer belangrijk!
Groetjes frank

Ik herken dit allemaal. Ik heb jarenlang verdriet gehad om mijn ex. Iedereen zei gaat vanzelf over. Maar als t een trauma binding relatie was (zie ook YouTube ed hiervoor) dan was je (te) intens verbonden met diegene.
Hij gaf mij wat mijn ouders mij niet konden geven, maar daardoor was ik teveel aan hem gaan hangen.
Het enige wat helpt is innerlijk werk, dat wil zeggen naar binnen gaan en doorvoelen van oude pijn/trauma. Heeft jaren geduurd bij mij. Mijn ervaring was dat de meeste therapeuten me niet konden helpen, want blijft allemaal praten/hoofd. Je moet zelf door de pijn verdriet etc heen.
Maar doe het vooral wel als je daar behoefte aan hebt! In ieder geval zijn je klachten niet raar, want er zit een hoop vast.
Vertrouwen, ik denk dat je er wel komt.

Ik weer zeker dat er nog hoop voor je is! Je hebt een medische achtergrond, wat cool! Ik gun je liefde voor jezelf. Dat vind ik zelf ook erg lastig, maar jij kan het echt wel! Komt goed!

Ik herken je verhaal. Ik heb zelf een depressieve partner en ik kan dit niet meer volhouden. Ik wil mijn partner steunen maar ik raak zelf in de put. Voor ik mijn partner leerde kennen was ik vrolijk en positief. Nu voel ik mezelf afglijden....we hebben 2 kinderen en omwille van hen zullen we goede oplossingen moeten verzinnen. Ik denk dat mijn partner beter efkes uit huis gaat

Hey Sam,

Wat vreselijk je verhaal. Ga opzoek naar een fijne therapeut die je hierbij kan helpen. Je bent niet je trauma’s en met bepaalde therapieën kan je die nare dingen loslaten en weer een leven opbouwen zoals EMDR. Wens je het beste. Er zijn meer mensen die dit soort heftige dingen helaas meemaken, laat dat je kracht geven dat je hier uit kan komen om een voorbeeld voor anderen te zijn.

Sterkte

(Over dat kanker, dat kreeg ik toen ik 6 was). Je bent niet de enige die nare dingen op jonge leeftijd meemaakte.

Je bent dus niet alleen😁

Had trouwens kanker, ik weet dat het niet heel veel is, maar je bent niet de enige met een shit leven!!

Het komt wel goed, heb vertrouwen!!

ps ben 23 jr

hallo
heb twee maanden achter de rug met deze AD...ik geef het nog even de tijd maar verwacht er weinig van

Goed bijslapen helpt

Doe rustig alles op een rij plaatsen
Praat met een psycholoog en probeer alle methodes van meditatie tot schreeuwsessies of wat dan ook gewoon proberen wat bij jou past...
Je emmer is na lange tijd over gelopen , vol gedruppeld nu moet deze weer enigszins leeg druppelen
Houd vol. Sterkte. Doe je best. Je kan het

Heel herkenbaar .Gr Andre

Hallo Yolanda,

Herkenbaar wat je schrijft. Ik zit in een soortgelijke situatie en heb ook last van paniekaanvallen en depressie mede veroorzaakt dooreen onverwerkte, zware burnout. De lichamelijke klachten die ik ervaar zijn last van gespannen spieren, maagspanning, enorme nervositeit in mijn lijf, vaak in mijn buik, slappe benen, tinnitus, duizeligheid, licht in mijn hoofd, intens moe zijn. Ik ben continu aan het denken over van alles en nog wat...heden, verleden, toekomst. Alles is teveel, ben tot niets in staat. Voel me vreselijk schuldig en schaam me omdat ik niet in staat ben te werken en ik niet "voldoe". Heb moeite met communiceren, heb vrijwel geen sociale contacten de laatste maanden...en zo kan ik nog wel even doorgaan. Drama dus, bah. Ik herken mezelf totaal niet meer.

Heb je wel hulp? Je schrijft over paniekaanvallen en depressie door problemen op het werk, misschien kan het ook een burnout zijn?

Sander, heb je al eens overwogen professionele hulp te zoeken? Ik herken wat je schrijft over dat alles onecht en raar is, en alsof je door een glazen pot kijkt. Ik heb het momenteel niet, maar ken het heel goed. Bij mij had het de benaming ‘derealisatie’. Dat kan verschillende oorzaken hebben maar angst is een trigger. Iets wat je erg uit je evenwicht gebracht (zoals wat je vriend meemaakt) kan heel verstorend zijn, zeker op jonge leeftijd, waardoor je voelt (kan ook onbewust, dan voel je het zelfs niet zo) dat je het leven niet onder controle hebt. Ook jonge mensen kunnen kanker krijgen, en als dat ineens zo dichtbij gebeurt, kon jij het ook zijn. Wat niet zo is en de kans is ook erg klein bij jonge mensen, maar.... dat kan je wel weten, maar onbewust kan het wel anders blijven hangen een tijd. Dan kan je uit een soort psychische zelfbescherming derealiseren. Je weet dat je er bent, waar je bent, maar het voelt allemaal alsof het niet echt is, alsof je door een waas, een gordijn kijkt. Het kan erg beangstigend zijn. Ik heb toen geleerd me te troosten dat het ook niets is dat blijvend is, je kan er uit geraken. Dat luidop tegen mezelf zeggen. Thuis ergens een veilige plek, een veilig nest maken wat van jou alleen is en waar je kan rusten, wat op je ademhaling letten.. En wat me erg hielp (Therapeute me toen geleerd) was op dat moment, waar je ook bent, luidop ev. te benoemen wat je ziet, vb. een boek, en de kleur van de kaft, Etc... een balpen, en welke kleur, een lamp, in detail voor jezelf beschrijven etc.... Benoemen vb. wat je hoort, ruikt..... Ik las je leeftijd en ik zou volledig begrijpen als het te bizar voor je overkomt, ik vertel gewoon mijn ervaring. Sterkte, het blijft niet! Ook de hypochondrie niet... ik had, enkele decennia geleden, een klasgenoot met botkanker en ze is haar been verloren. Ik heb toen een hele periode overal vanalles gevoeld, pijn in mijn been, knobbeltjes in mijn hals... en mijn huisarts moest me steeds maar geruststellen... maar het gaat over, veel moed

Hallo Sander. Ik heb juist hetzelfde gevoel. Ik heb plots hevige angstrn gekregen een half jaar geleden. De angsten zijn sinds een maand verminderd. Maar ik blikf een slecht gevoel hebben. Wazig in mijn hoofd, alsof ik een glazeb bokaal over mijn hoofd heb. Niks lijkt echt, het lijkt alsof ik niet in de realiteit zit, maar in een film. Alles lijkt langs me door te gaan.

Wat naar Suzy.
Dit klinkt als iets waar je echt eens met iemand over moet praten. Het leven kan ook voor jou een stuk beter en fijner worden. Als er op je 16e is gebeurd wat ik denk dat er is gebeurd, dan is het zeker goed om hulp te zoeken. Niemand is vies en vuil en zou van zichzelf moeten walgen. Zoek hulp, dat ben je waard. Praat erover.

Sterkte!

Je bent zeker niet vies en vuil! Jammer dat je met deze gevoelens al zo lang rondloopt. Zoek alsjeblieft iemand om mee te praten, je bent het waard om een mooi leven te hebben!!!!

Herkenbaar. Het is een hel op dat moment in je hoofd en weet niet hoe je hier ooit nog gaat uitkomen. Het is een kwestie van volhouden. Op een gegeven moment gaan de scherpe kantjes er vanaf.

Ik wil je het liefste een dikke knuffel geven. En zeggen, ga leren om voor jezelf op te komen meid. Neem je leven terug in eigen handen. En dat gaat met hele kleine baby stapjes.
Probeer eens bij elk ding dat er gebeurd en je als niet fijn ervaart, er iets van te zeggen.

Ik ben er mensen door kwijt geraakt zelf, toen ik eindelijk eens voor mezelf opkwam. Maar na een tijdje ga je je dan wel echt sterk voelen over jezelf.

Ik denk echt dat als jij je zelfvertrouwen opbouwd, dat al een groot deel van de rot gevoelens weg vallen.

Je leeft nu eigelijk zoals anderen dat van je willen. En dat maakt je, logisch, niet happy.

Hoop dat je hier wat aan hebt.
De eerste stap is altijd moeilijk. Maar probeer het eens! Je mag me altijd een bericht sturen (al weet ik nog niet helemaal hoe de site werkt, heb hem pas net ontdekt).

X

Waar?

Ik vind het zo erg voor jou, je doet zo je best ..Ik heb zelf een man die al meer werkloos is geweest dan is gaan werken. Daarnaast doet hij ook bijna niets in het huishouden. Ik ben altijd doorgegaan omwille van de kinderen, met als gevolg een serioburn-,out. Nu heb ik spijt dat ik niet eerder van mijn man ben weggegaan. De kinderen zijn intussen pubers en dat maakt het er ook niet makkelijker op. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf, zoek hulp ..

Beste anoniem,

Er staat geen datum bij je verhaal hoe gaat het nu?

hallo laura..zit in dezelfde put ...weet niet meer hoelang..ben gestopt met bijhouden van de jaren, heeft toch geen zin ...naar boven gaan is een mooie droom van mij maar het blijft een droom. de werkelijkheid is anders. mezelf beschermen heb ik ook geleerd met de jaren..ik probeer het hier beneden op de bodem met kleine dingen zo aangenaam te maken als het maar kan.

Ik heb plotsklaps mijn job opgegeven in de zorg. Ik kon niet meer en nu voel ik me totaal niet meer nuttig. Mislukt en leeg . Ook op het werk deed ik mijn werk maar vind geen aansluiting bij collega s.

Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.

Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.

Ik heb plotsklaps mijn job opgegeven in de zorg. Ik kon niet meer en nu voel ik me totaal niet meer nuttig. Mislukt en leeg . Ook op het werk deed ik mijn werk maar vind geen aansluiting bij collega s.

Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.

Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.

Dit heb ik ook voorgehad na de bevalling. Ik heb eventjes een antidepressivum genomen licht tot de hormonen zich terug reguleerden en dan is het gegaan zonder . Mss kan je toch eens nd dokter gaan.

Wat vreselijk om te horen..ik zou daar echt woedend over zijn..

Wat erg voor u .Welke medicatie gebruikt u?
Ikzelf slik venlafaxine en quetiapine

Kan me goed voorstellen wat u beschrijft. Hetzelfde is mij ook overkomen. Al die jaren voelde ik me een proefkonijn niks hielp het werd alleen maar erger. Weet het nu ook niet meer.

Ben al jaren woedend geweest, maar daar heb je niks aan. Seroxat en prozac heeft mijn leven tot een hel gemaakt. Ik slik nu citalopram, maar maakt mijn leven niet leefbaar. De medicatie heeft alles ontregeld in het centrum van mijn stemmingswisseling. Door te zoeken ben ik erachter gekomen,en een psycholoog zei dat ook nadat ik haar vertelde wat mij is overkomen door de medicatie. Het is heel moeilijk te behandelen. Was ook op Radar geweest