Depressie - forum lotgenoten

Hou van jezelf.
Je bent niet alleen.
Hou vol.

Hallo Evi,

Je bent niet alleen! Je zal nooit aan iemand kunnen uitleggen wat er juist in jouw hoofd omgaat. Dat is bij iedereen zo. Je kan hooguit proberen duidelijk te maken wat je voelt en de ander zal dat tot op een bepaald niveau kunnen begrijpen in zoverre ze, wat jij verteld, kunnen vergelijken met hun eigen gevoelens en ervaringen.

Leg maar eens uit aan de ander wat een depressie is als die er nog nooit zelf 1 heeft gehad. Dat is voor de ander dan onbegrijpelijk.

Hoe jij je voelt kan alleen jij weten. De ander zal zich daar geen goed beeld van kunnen maken zonder dat ze iets dergelijks hebben meegemaakt. Daar heb je dus lotgenoten voor nodig.

Als je ongewenste gedachten hebt, zoals je die beschrijft, kan je die wel onder controle krijgen met bijvoorbeeld mindfulness (meditatie). Als je daarvoor openstaat kom je al snel ergens waar het rustiger en kalmer is en waar je je beter voelt.

Versta je Engels? Dan kan je op YouTube eens zoeken op "Meditation and Going Beyond Mindfulness" van "Mingyur Rinpoche". Hij brengt het zeer luchtig en vrolijk, zelfs plezant om als ontspanning naar te kijken.

Veel liefs,
Filips

Ahh wat leuk om naar die Rinpoche te luisteren, thanks!

Ik begrijp jou helemaal!
Zelf is mijn grootste probleem, uitgelegd krijgen aan een ander hoe ik me voel. Moest ik dit kunnen uitleggen dan zou ik er ook iets aan kunnen doen.
Het frustreert me om 60€ voor één uur te moeten betalen omdat iemand naar me zou luisteren op de manier die je naasten je niet kunnen geven/gunnen.
Weet dat je niet alleen bent, ook al voel je jou zo. Zelf voel ik me constant alleen en eenzaam, er is niemand die me begrijpt en ik krijg het zelf niet uitgelegd.

Hier hetzelfde ik krijg het ook niet uitgelegd. Niet ad psychiater maar ook niet thuis gelukkig heb ik zelf een paar handvaten gevonden waardoor ik me beter voel. Veel succes

Herkenbaar, Alhoewel mijn situatie met partner niet zo complex lijkt als sie van jouw. Ik heb wel geleerd dat alle verwijten die gemaakt worden door mijn partner als ze depressief is, alleen worden gemaakt als ze zich zo eenzaam en onbegrepen voelt. Ik luister erna en laat het over me heen komen, vind het pijnlijk om te horen, maar probeer dicht bij mezelf te blijven, wetende dat ik er voor haar ben, dat ik niet haar depressie kan oplossen. Ze heeft behoefte om dat allemaal te zeggen, of ik het er mee eens ben doet er niet veel toe op dat moment. Soms neem ik afstand en laat ik haar alleen, om weer tot mijn zelf te komen.

Volgens mij moet je serieus overwegen voor jezelf te kiezen.

😢

Herken je verhaal. Ben ook verhuisd en mezelf hierin ook teveel laten leiden. Ben diep diep ongelukkig. Wat jij ook schrijft kan me nergens toe zetten, alleen die spijt blijft door mijn hoofd malen. Heb man en kinderen en moet mezelf
Voor hen oprapen
Maar weet gewoon niet hoe....

Hallo
Beste Erik. Hopelijk ben je ondertussen wat opgeknapt.
Ik heb ook nare dingen meegemaakt.
Ik had gedacht : Ik ben de enige op aarde met een probleem en niemand kan je helpen.schrijven en praten doet zeker goed merk ik.
Lucht op.
Een goed persoon verdient altijd het beste.
Jammer genoeg in deze wereld zie ik dat slechterikken het beter hebben.HELAAS.

Ik heb dingen gedaan in mijn leven dat ik nooit durtf te vertellen aan niemand maar ik wil niet sterven en nog tangs sta ik voor iedereen klaar om goede dingen te doen

Beste Emily,

Wat rot dat je je zo voelt en ik heb ook meerdere pogingen gedaan dus denk dat ik je kan begrijpen alhoewel ik niet jou ben en je dus nooit helemaal zal begrijpen weet dat je altijd tegen me mag praten. En probeer alsjeblieft te blijven leven want als je hier uit komt hoe mooi zal je er dan wel niet uitkomen!!! Ik geloof dat er in elk mens iets goeds en waardevols zit dus ook in jou!!!

Heel veel sterkte!! En knuffel:-)

Groetjes Noa

ik kan me hiermee volledig identificeren.
Ik hoop dat het ooit nog goed komt

Herkenbaar. 🍀
🌺🌸 voor je

Hoi ik herkent jou klachten maar al te goed ik heb het precies het zelfde niet leven maar overleven ik slik geen medicatie maar moet er wel weer aan , vrienden heb ik ook niet en ik werk ook niet meer dan wordt je wereld wel kleiner hoor ik wens je iedere geval heel veel sterkte en hopelijk krijg je meer uit het leven met vriendelijke groet Jeanet

Heel herkenbaar, ik sta ook in het overlevingsstandje en heb geen vrienden, geen man, wel kinderen. Ik heb geen tips, zou willen dat we elkaar komden helpen, is er ergens een forum voor lotgenoten ofzo...
Veel sterkte!
Charlotte

Hel herkenbaar, ik ben inmiddels anderhalf jaar thuis. Mijn man is thuis met copd ikzelf heb fybromyalgie en post traumatische stressstoornis, slik voor beide veel medicatie.

In het begin dacht ik, wel oke toch samen leuke dingen doen. Maar dat valt vies tegen. Je staat buiten de wereld hebt geen contacten meer buitenshuis en dagen duren ellenlang. Ik heb genoeg te doen hoor tuin, huishouden, beesten maar daar kom ik niet toe ik ben daar te moe voor. Ook al ga ik het toch proberen ik zak gewoon in elkaar en kan weer naar bed. En daar lig ik dan te denken wat brengt dit leven mij dan nog.

Dan denk ik wel eens hoeveel jaar nog??

Beste,
Ik herken het zo hard…
Ik heb ook alleen maar overleefd. Ik heb 3 j geleden een heel zware depressie gehad en door overbelasting zit ik weer in beginnende.
Ik heb het gevoel alsof de tijd overdag stil blijft staan, alsof ik zo hopeloos ben en uitgeput dat ik er niet meer wil zijn.
Maar ik moet voor mijn dochters. Zij struggle en zelf met heel wat emotieregulatie problem men en dit vraagt zoveel van me dat ik compleet op ben. En toch moet ik voor hen verder…ik weet niet hoe. Hoe ik elke dat me
Hierheen moet sleuren. Zelf een uur lijkt all eindeloos….ik voel me sinds de depressie zo rusteloos en krijg me zelf tot bijna niets om te doen….
Als je wat meer met me wil delen ben je welkom
Susan

Hallo
Ik herken dit erg goed.
Ik zit ook jarenlang in depressie. Dit jaar heb ik met moeite overleefd.
Ik ben het zat.
Ik wil met iemand praten die ook mij begrijpt.
Ik ben eenzaam en voel me eenzaam

Ik herken ook veel van bovenstaande. Ondanks dat ik wel werk en volwassenen kinderen heb voel ik mij eenzaam. Dit komt door regelmatig depressies. Je doet wat moet en daar blijft het bij. Geen sociaal netwerk daardoor opgebouwd. De gelijke deler van bovenstaande verhalen is eenzaamheid. De behoefte om met mensen te praten die weten waar je het over hebt waardoor je je niet hoeft te verdedigen zou zo fijn zijn. Elkaar ondersteunen en iets ondernemen met elkaar zonder een "zielig zeikgroepje te worden.Wie voelt hier voor?

Ik herken dat ook ik ben aan het overleven al 31jaar ik ben 71 ik lijd aan depressie angststoornis en persoonlijkheidsstoornis.
Gebruik medicijnen.blijft moeilijk.ik hen een zus en een vriendin die ik af en toe zie.weinig contact met kinderen en kleinkinderen.het is niet anders.houd moed.reageren mag.vind ik zelfs fijn.

Wat een herkenbaar verhaal, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben. Hoe is het nu met je?

Hallo ja net als veel reacties hier. Heel herkenbaar, ben van mening en eigenlijk op zoek naar mensen, om niet alleen de ervaring te delen, maar misschien ook eens de natuur in te gaan ,er op uit enz .dat werkt naar mijn ide ook prima,dus wíe dit ook mag lezen,misschien voelt u zich aangesproken? .DAAR BIJ MISSCHIEN EEN TIP, PROBEER EENS RHODIOLA ROSEA DIT NATUURLIJK PRODUCT BLIJK TE WERKEN BIJ DEPRESSIE .KIJK EENS OP INTERNET TER INFO. MOET ER ZELF NOG MEE BEGINNEN. HOUD JULLIE OP DE HOOGTE MVG JAN

Net als bij vele, het is zo herkenbaar. Heb alles wat je maar wensen kan, lieve vrouw, drie top kinderen met aanhang, geen financiële zorgen, kleinkind enz. Maar door depressie, burn-out, leeg nest syndroom, ptss, sociale angststoornis en laag zelfbeeld ben ik ingestort. Kan nergens van genieten en moet mijn dagen nu werkloos doorbrengen. Heb al enkele therapieën gevolgd ook slik ik medicatie maar zie nog geen licht aan het eind van de tunnel. Het vechten valt mij steeds zwaarder. Moet doorgaan en hopen op betere tijden.

Hier nog 1tje. Ik heb al ruim 10 jaar depressie. School niet afgemaakt vanwege angstklachten erg laag zelfbeeld daardoor altijd erg vermijdend geweest. verslaafd geraakt aan lorazepam mezelf heel lang opgepept met dexamfetamine maar daar vervelende tics aan overgehouden en constant klemmen met de kaken.inmiddels Jaren alleen in bed doorgebracht mezelf afleiden op mn telefoon. Eenzaam en als ik mensen zie stik jaloers en beschaamd dat ik er zo aan toe ben en andere mensen dan zien lachen, onder de mensen zijn en werken terwijl ik tot niks meer toe kom. Dusja is beiden in mijn ervaring niet goed voor me. Nare ervaringen en In de maling genomen door allerlei gekke artsen en vaak zomaar van de een naar de andere instantie gestuurd met wachtlijsten van een jaar tussendoor zonder dan uiteindelijk geholpen te worden. Nu weer aan het wachten op hulp bij een instantie. Zal me benieuwen. Hou vol mensen xx

Hallo Doris,

Er zijn zeker mensen die je begrijpen en uit ervaring weten wat je meemaakt, er zijn er echter niet zoveel die het durven zeggen over zichzelf.

Jouw inzicht over jouw ouders is juist. Ze weten waarschijnlijk niet eens wat jij meemaakt en hoe dat voelt. Als je dat nooit zelf hebt gehad weet je die dingen niet.

Dat met mensen altijd helpen heb ik zelf ook en dat doet soms vreselijk pijn. Daar moet ik zelf nog meer aan werken.

Ik heb een boek gevonden "Stop met pleasen" dat me zeer interessant lijkt. Hier alvast een korte tekst erover.

Ik hoop dat je de kracht vind om terug geluk te leren kennen. Dat is niet zo gemakkelijk maar het werkt wel als je wat geduld hebt.

Liefs, Filips
--------------
Stop met pleasen van Andrea Mathews is het antwoord in boekvorm op een probleem waar ontzettend veel mensen mee worstelen: zij zetten altijd anderen op de eerste plek in plaats van zichzelf. Je biedt graag een helpende hand, een luisterend oor en een schouder om uit te huilen. Maar wanneer je anderen steeds op de eerste plek zet, heb je ze geleerd dat jij zelf steeds als laatste aan de beurt bent.

Herkenbaar? Je zou best wat vaker voor jezelf willen kiezen, maar er zijn zoveel verplichtingen van familie, vrienden en werk. Je denkt dat je het juiste doet door aan alles gehoor te geven. Je loopt vast, omdat je altijd maar klaarstaat. Hoe pak je het aan om grenzen te stellen, zonder je schuldig te voelen? En word je dan nog wel aardig gevonden?

Andrea Mathews denkt met je mee hoe je de patronen van pleasen kunt herkennen én los kunt laten. Zo brengt ze je stap-voor-stap dichter bij jouw authentieke verlangens. Een boek vol eyeopeners en helende inzichten, waarmee jouw leven weer van jou wordt.

Anderen over 'Stop met pleasen':
"Toen ik mijn patronen van het zorgen voor en redden van anderen aan ging pakken, voelde ik direct energie vrijkomen"
"Van aardig naar authentiek zijn! In dit prachtige boek komt alles samen wat ik nodig had om mijn leven te veranderen"

Hallo,
Op dat niveau heb ik zelf ook een paar maanden/jaren gezeten en zelf net terug van 4 maanden psychiatrische opname.
Er is niets dat je snel kan helpen. Iemand die naar je luistert en en je begrijpt helpt al een flink stuk. Je bent niet alleen!
Wat mij geholpen heeft toen ik zo diep zat was beter leren kennen waarmee ik zat. Hier alvast 1 ding dat ik me herinner: zoek eens op YouTube naar "De zwarte hond die depressie heet"

Je kan ook zoeken naar "Leven met depressie".

Weten wat een depressie is en her herkennen, weten dat je niet alleen bent en weten dat ook dit voorbij gaat is jouw eerste hulp die de pijn al wat kan verlichten.

Een lotgenoot
Filips

Hallo verhaal even gelezen hoe is het nu met je ?

Heel herkenbaar .ik heb jaren Maar dan ook jaren niet gedronken. Maar gezopen. Kan het niet anders noemen. Op een gegeven moment het verkeerde drankje gehad .daar heb ik dus een nachtje plezier van gehad, wat je dan plezier noemen kan .....Hier na weer eens naar de kroeg geweest. Kreeg naar ongeveer 4 biertjes een flashback van de eerder genomen schotje. Hier naar geen druppel meer gedronken. Je zal toch moeten stoppen, en neem van mij aan,als je niet meer drink, denk je achter af had ik het maar eerder gedaan. En zal je nooit meer drinken. Ik wens je succes. En denk er bij ieder biertje bij na ,dit alleen je afgrond gaat worden!!!!!!!!

Linsa, heb je leuke laarsjes? Heb je lange sokken, beenwarmers? Het is koud buiten. Maar dit is natuurlijk een tijdelijke oplossing voor een groter probleem. Heb je iemand om mee te praten? Is er iemand die weet waar je mee zit of wat er gaande is in jouw leven? Alsjeblieft doe je zelf niet nog meer pijn dan je waarschijnlijk al voelt!

Hallo zo lang het kan gaat zeker van af blijven. Maar als het moet en niet anders gaat zal het wel moeten. Ze werken meestal na een week of 6.het internet staat er mee vol. Met mensen en hun ervaringen. Mijn gevoel is ,het is maar welke bij je werken en welke niet .zeker overleg met een arts. Of probeer eerst andere dingen ipv antidepressiva mvg jan

Beste peter

Ik heb zelf ook sessies gehad bij de ggz ca 3 maanden , niets geholpen ben nu 8 maanden verder nog altijd ups and downs maar wel beter dan eerst dankzij gesprekken met een goede vriend. Daar heb ik dus veel meer aan gehad. Ja ik ben er nog niet maar ben wel (al voelt het niet altijd zo) stappen vooruit gegaan.

Praat met vrienden of een vriend of vriendin of wie dan ook waar je al je sores even kwijt kan. Zo waardevol wanneer je iemand vind.

Het is vaak ff je hart luchten en dat luisterend oor !!
Heb ook gechat op de luisterlijn dat heeft ook wel geholpen. Je staat er niet alleen voor!!!
Groet
Jaap

Hallo dat alles heb ik al gehad. Vrienden. Begrijpen er niks. Van of vinden het Maar te lastig. Ondertussen zit ik in een pieker stoornis en is er nog maar volgens ggz een middel antidepressiva en daar ben ik zwaar op tegen

Hallo dat gevoel kan ik maar al te goed,En als je dan als nog door gaat ,zit je zo in een zwart gat ,waar je niet meer uit konp. Met alle gevolgen vandien. Misschien help een persoonlijk contact, zit in het zelfde schuitje. Heb je hier behoefte aan.laat het dan weten mvg lotgenoot

Je bent niet alleen…
Blijven vechten , ook al lijkt het zinloos.
🍀❤️‍🩹

Iedereen verdient om geholpen te worden. Jij ook !
Geef niet op hoor

Houd vol hoe moeilijk ook, houd vol
Bloemen aan de finish

Het is misschien moeilijk om het goede te zien in je leven nu of überhaupt in te beelden dat alles goed komt, maar weet het komt goed. En wat ze jou hebben aangedaan zegt iets over hun. Hun zijn de slechte mensen en krijgen hun karma. Er komt een dag dat jij omringd wordt door de JUISTE MENSEN!

Groetjes, veel liefde gewenst en onthoud: jij bent liefde. Dat heb je wel laten zien!!

Hi, ik herken ontzettend veel in je verhaal. Ik heb medisch gezien een heel moeilijk jaar. Daar zijn psychische klachten bij gekomen. Mijn armen, handen, nek staan al stijf van spanning als ik wakker word. Pas in de avond trekt het meer en meer weg. Het is zo’n tegenvaller dat de dag erna het weer van voor af aan begint. Citalopram heb ik ook. Ik heb ook alprazolam voor in de ochtend. Mijn gesprekken met therapeut zijn wel heel fijn. Heb je een idee waarom het niet helpt? Ik zit zelf in de zorg en het is heel beangrijk dat je je uitspreekt wat je nodig hebt en wat helpt en wat niet.

Heel veel sterkte!

Heel herkenbaar. Sterkte 🪷🌞

Hoi Ilana,
Wat vreselijk akeig dat je je zo leeg voelt. Als ik het zo lees is het zakken voor je VWO het begin geweest van een neerwaartse spiraal. Kan het zijn dat je heel teleurgesteld was in jezelf of dat je bang was dat jij anderen daarmee teleurgesteld hebt? Ook al weet je met je hoofd dat het niet zo is, toch kan je er op een andere laag heel bang voor zijn. Zeker als je een pleaser bent. Het kan zijn dat je toen een onbewuste beslissing nam die ervoor zorgde dat je nooit meer in zo’n situatie zou komen. Bijvoorbeeld door geen verwachtingen te hebben of creëren. Of je bouwt een muurtje waardoor teleurstelling (maar ook mooie dingen) niet meer binnen komen. Om toch te voelen dat je leeft, kun je dan extreme dingen gaan doen. Ik hoop dat je de juiste hulp zoekt om zo de neerwaartse spiraal weer om te keren en jezelf weer te vinden.

Hoi Kirs,
Wat een akelig gevoel moet het zijn als je denkt dat een fijne relatie je niet gegund is. Vaak is er in je onbewuste een overtuiging die ervoor zorgt dat je jezelf ongewild saboteert. Misschien denk je onbewust dat je het niet verdiend of dat het uiteindelijk toch weer fout gaat. Pas als je je onbewuste beperkende overtuiging gevonden hebt, kun je die veranderen waardoor je lekkerder in je vel zit en de juiste persoon aantrekt. Succes.

Hoi ik ken dat burn out en lichaamelijk niet best rugpijn in de maag gevoel van gespannen spieren. Ben begonnen met yoga. . Het helpt mij wel wat.. gr Andre

superherkenbaar...helaas geen tips, ik wacht ook al jaren op goede behandeling, waar nog steeds geen zicht op is en ondertussen wordt de pijn in het lchaam steeds erger

Dit is herkenbaar... ik weet ook niet hoe hiermee om te gaan

ik vind dit een goed idee, ik zou je graag een appje / insta dm sturen. gr, j (21jaar)

Ik weer zeker dat er nog hoop voor je is! Je hebt een medische achtergrond, wat cool! Ik gun je liefde voor jezelf. Dat vind ik zelf ook erg lastig, maar jij kan het echt wel! Komt goed!

Hi kom toevallig deze site tegen om te lezen of iemand dezelfde klachten had wat ik heb. Ik kamp met depressie daarna na jaren overgegaan naar dsm5 klachten. Ik hoop dat mijn advies je een beetje helpt. Ik had ook jaren last van depressie, heb ook jaren lang antidepressiva gebruikt, en probeerde dit ook af te bouwen zonder succes. Na een aantal jaren werd ik weer depressief, en dat bleef telkens schommelen. De oude medicatie werd niet meer gemaakt, en de apotheek bestelde elders en zette hetzelfde naam op de etiket.maar was niet hetzelfde wat ik voorheen slikte. De nieuwe medicatie is niet hetzelfde en slaat niet aan. Dus besloot om een verwijzing te vragen voor een psychiater om te kijken eerst waar mijn depressie vandaan kwam en dan mijn medicatie aanpassen, heb een aantal jaren geslikt, maar zonder succes kreeg meer bijwerkingen dan voorheen. erg stressvol Dus besloot om mee langzaam af te bouwen en te stoppen wat erg moeizaam ging.
Ik had ooit een artikel gelezen dat je eigenlijk zonder al die medicijnen kan leven. Als je door meditatie goed naar je lichaam luisteren, zodra je voel dat je slaperig of humeurig , minder zin heb krijg om dingen te doen, dat zijn de teken dat je weer langzaam terug valt. Wat mij hielp is, een journaal bij houden, probeer op tijd naar bed, en op te staan structuur aanhouden, ondanks dat het soms moeilijk is en je blijft piekeren,. Als je niet kan slapen luister naar meditatie muziek, je eet gewoontes veranderen maar niet te drastis maar heel langzaam e;lke kleine verandering slaat aan je hersenen kan ontregeld worden. Kijk online voor voeding voor je hersenen, af en toe magnesium suppliment slikken of vitamine totaal voor een kleine booster shot.Dagelijks 15 minuten buiten wandelen, of half uurtje fietsen is meestal voldoende of thuis oefenen met max op tv. of naar een sport school gaan. Als het even echt niet gaat accepteer het ook, dan doe je het wat rustiger aan maar blijf structuur aanhouden dat had mij geholpen. Dat zorg voor rust in je hoofd. Genieten van de kleinste dingen in de natuur om om je heen., geef jezelf een compliment. Je mag ook af en toe voor het slapen gaan 1 tablet melatonine 5mg slikken voor een reset. maar niet te vaak anders werkt het ook niet meer. Je kan ook gratis online advies vragen. Ik ben niet van mijn depressie af maar ik heb geleerd om mee on te gaan en in de vroege stadion in te grijpen, het belangrijkste is accepteren dat het nooit echt weggaat maar je kan het de baas zijn. Dit is mijn ervaring ik ben nu 62 jaar en mijn depressie begon toen ik 26 jaar oud was.

Ik ben 71. Ik heb vele chronische ziekten gebruik medicijnen.vele soorten gebruikt en veel afgebouwd.ook zonder medicijnen geleefd uiteindelijk ging dat niet meer.het werd erger.nu heb ik nieuwe.het is nu afwachten.ik ben aan het overleven.er zijn ook goede momenten .ik heb dagbesteding met gelijkgestemden en dat voelt goed.anders had ik misschien niet meer geleefd.

Oef kan mijzelf helemaal in je verhaal vinden
Alles zwart niet kunnen genieten jaloers op lachende mensen liever niet uit bed komen zelfs boodschappen halen is al te zwaar gewoon paniek heel bizar hoe een geest werkt.ik heb inmiddels 9 jaar lang last van depressies setraline geslikt 5 jaar lithium
Lamotrigine en steeds als je er weer middenin zit zie je het einde van de tunnel niet.weer wachten er komt weer een betere dag.............de zombie vertrekt wel weer een x

Precies..paniek slaat toe in de supermarkt...ben een week lang nerveus om even langs het postkantoor te gaan..stel alles uit tot het laatste moment. Probeer ermee te leven en mezelf zo te accepteren..die zombie is een poosje weggeweest maar sterker teruggekomen...dat valt dan heel zwaar..maar als je hem op dat moment accepteert verliest hij een beetje zijn kracht en kan je er een beetje mee leren leven. Succes!!

Je denkt dat anderen meer bereiken en dat jij stil staat niemand staat stil je ontwikkelt je altijd.
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal deelt is al werken aan jezelf.

Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.

Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.

Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!

Hi, ik snap denk ik heel goed wat je bedoelt. Om je heen zie je alles en iedereen maar succesvol zijn (of lijken), en zelf heb je het gevoel dat er niks meer uit komt. Ik heb het zelf ook, vind het zo lastig. Heb je inmiddels al hulp gevonden?

Je denkt dat anderen meer bereiken en dat jij stil staat niemand staat stil je ontwikkelt je altijd.
Je vrienden die studeren wil niet zeggen dat ze zich meer ontwikkelen dan jij.
Misschien heb je deze rust nu nodig en is aan jezelf werken ook een vorm van je ontwikkelen.
Ook dat je hier je verhaal die is al werken aan jezelf.

Jou kracht is je zelf kennis dat heeft niet iedereen je beseft dat je kwetsend bent op dit moment en daardoor kun je daar iets aan doen.

Zorg dat je iemand vind waar je mee kunt praten en dat je een hobby vind waar je een goed gevoel door krijgt.

Wat ook helpt is iedere dag op te schrijven wat leuk was en waar je dankbaar voor bent.
Het komt goed je bent waar je moet zijn !!!!

Hallo, Ik vind het heel erg voor je ik weet er alles van ik zit in hetzelfde schuitje.

Het is moeilijk ik zit al 4 jaar elke avond alleen alle feestdagen nooit eens lachen alleen maar slapen of negatief zijn en soms kan ik er niet meer tegen.

Ik hoop dat je kinderen hebt waar je een beetje afleiding door hebt wij zijn maar met zijn tweeën. Ik ben een vechtertje en kan moeilijk bevatten dat iemand zich zo laat gaan en zo kan leven.

Lieve groetjes Carin

Hallo Carin,
Zou niet zomaar stoppen.Samen met je partner naar een een therapeut om er over te praten, zou dat een oplossing zijn.

Dan kun je later in ieder geval zeggen dat je er alles aangedaan hebt.Mocht het dan nog niet werken is stoppen altijd nog een optie.

Geplaatst door Lies

Relatietherapie - psychotherapie in Rotterdam

Registraties: TP

Bekijk profiel Stuur bericht

Hey ,met Mia .
Ja ermee stoppen is een beslissing die JIJ moet maken ,dat kunnen anderen niet voor jou doen dus ga op jou eigen gevoel af ,niet van mensen .Maar wil je wel meegeven dat jij er ook nog bent ,en niet alleen jou man ,jij bent niet zijn hulpverlener .
Heeft hij hulp? Laat hij maar hulp zoeken bij de dokter en die verwijst hem wel door oke .Sterkte ,en !denk aan je zelf .
Gr Mia .

Lijkt me een hele lastige situatie.
Ik heb juist zelf een depressie en vind dat enorm klote voor mijn vriend en ouders etc.

Daarom ben ik na lang twijfelen maar begonnen met anti depressiva om te kijken wat het doet. Therapie heb ik al sinds mijn 17e maar ik heb tot mijn 34ste de verkeerde diagnoses gekregen.
Nu de goeie diagnose bij een zelfstandig psychiater en we gaan samen een geschikte therapie vorm zoeken, ook voor al mijn verdriet en trauma's die weggeduwd zijn.
En dat terwijl ik er wel over praatte. Maar praten en verwerken zijn 2 heel verschillende dingen.

Ik weet niet of je man ook al therapie heeft en eventueel medicatie?
Dit mag je als partner zijnde toch echt wel als eis stellen. Jij hoeft niet deze last telkens te dragen stel hij doet er niets aan..

Hallo Carin, hallo Helena

Ik begrijp je heel goed Carin, een depressie is eng voor beiden, van je man kan je met een depressie niet verwachten dat hij er alleen uit geraakt en jij kan dat ook niet alleen, maar je kan hem proberen te overtuigen echt professionele hulp te zoeken, eventueel enkele keren meegaan. Dat is maar mijn idee. Ik ben erg depressief, heb een psychiater/therapeut en een therapeute. Ik heb helaas geen partner, enkel een zeer negatieve, cynische, verbitterde huisgenoot die ik al veel langer ken dan dat ik depressief ben, maar die alles wat ik in therapie probeer mee te nemen afbreekt en ik hen niet meer sterk genoeg om dat naast me neer te leggen. Veel moed.

Helena,
Het is inderdaad klote voor naasten, dat vind ik ook. Dan neem je, zoals jij ook doet , een verantwoordelijkheid om goede hulp te zoeken. Hoe goed dat je nu goed terecht bent gekomen. Ik stond zelf meestal erg positief in het leven, maar heb een PTSS sinds mijn 46, (2012) en een hele zware depressie waar ik nooit meer denk uit te geraken. Ik heb een psychiater/psychotherapeut waar ik veel mee praat, vooral ventileer, maar hij is aan het afbouwen naar pensioen toe, en een therapeute. Maar ik geraak niet verder, ik kan niet alleen wonen en ben mijn sociaal netwerk kwijt samen met mijn ex-vriend. Op de enige plek waar ik kan verblijven word ik constant onderuitgehaald. Ik mag niet positief zijn, dat wordt sarcastisch en negatief onthaald. Zo ben ik nog veel dieper gezakt. Hij doet ook zelf nooit iets in zijn huis, is enkel superrationeel en als ik iets doe, (proberen, want dat geeft wat afleiding en een beter gevoel), wordt hij negatiever. Ik heb nu ook een therapeute gezocht die specifiek trauma- therapie doet, en hoop dat dit iets kan veranderen. Praten en traumatherapie zijn idd. niet hetzelfde. Verder is het een lange wachtlijst om ergens te kunnen wonen wat ik liever niet wil maar ik heb geen keuze.
Sterkte

Er mee stoppen zou heel erg egoïstische zijn. Als je partner Kanker had zou je er dan ook mee stoppen?
Ik ben na een burn-out zwaar deppresief geraakt, heb alle medicaties gehad die er maar zijn en ben ook langdurig opgenomen geweest. Heb ook heel veel Ect's gehad maar niets hielp. Dit duurt nu al 8 jaar. Inmiddels woon ik op mijzelf. Ben mijn huis, vrouw en kinderen kwijt geraakt door dit alles.
En het gaat nu alleen nog mar slechter, hulpverlening weet ook niet meer wat ze moeten doen.
Alsjeblieft Voor je Man probeer er SAMEN uit te komen, zonder jou red hij het niet en beland hij net als ik ergens onderaan en worden zelfmoord neigingen steeds sterker. Totdat hij er niet meer is en wie mist hem dan nog ???

Mijn man en ik zijn al 25 jaar samen. Mijn man is al vanaf ons prille begin depressief. Jaren geleden gebruikte hij hiervoor medicatie en toen ging het best goed, totdat hij een psychose kreeg omdat hij per ongeluk een dubbele dosis had geslikt. Wat een ellende. De pannen vlogen door het huis.
Later is hij St Janskruid gaan gebruiken, dat leek even wat te doen, maar ook niet voldoende. In een slechte periode is mijn man agressief, hij gooit met spullen en als ik in de weg sta heb ik pech. Helaas heb ik daar een heel lelijk litteken aan overgehouden op mijn been.
Wij hebben samen 3 kinderen, 3 jongens, waarvan 2 met ADHD, waarschijnlijk ook geerfd van papa. De kinderen worden enorm de dupe van mijn man zijn gedrag. Door het overlijden van zijn ouders lijkt de depressie steeds dieper te gaan en zijn gedrag steeds erger te worden. Ook waar de kinderen bij zijn gooit hij glazen kapot in de gootsteen, bierflesjes in de tuin en trapt hij ons volledig de grond in.
Vandaag zei hij dat hij het liefst zou willen dat we gaan. Dat wij alle4 niks toevoegen aan zijn leven. Dat hij het liefst alleen wil zijn.
Het breekt mijn hart om hem zo te zien, maar het breekt ook mijn hart hoe ik en de kinderen behandeld worden.
En ja, ik weet dat hij ziek is, maar als we zo doorgaan hebben de kinderen zo niemand meer....
Mijn man weigert hulp, maar ik kan het niet meer opbrengen altijd maar op mijn tenen lopen.
Dankzij de overspannen huizenmarkt kan ik alleen geen kant op. Wat een vooruitzicht.

Zou graag met jou in contact komen ook mijn man is al inmiddels drie jaar depressief 😨

Weggaan. Wat heb je nog bij zo iemand te zoeken?
Als hij niet weet wat hij mist dan was hij je liefde toch niet waardig.

Bij mij hielp het om een reddend beeld te maken.
Zodra ik depressief werd, toetste ik de signalen, dus dacht ik dan bij mezelf, ja dat is negatief wat ik denk of zeg. Stop!
Zet die depressie neer ga er niet mee in gevecht, verwelkom de depressie, denk "ik ben even weg en ik kom zo weer terug. keer vervolgens niet meer terug" en vlucht in gedachte.
Bij mij hielp het om bij depressie te denken aan de mensen van de bioscoop, ik had signalen, dan dacht ik aan mijn reddend beeld, ik kreeg een kaartje van de bioscoopmedewerk(st)er en vervolgens ging ik door, weg weg van die depressie.
Zolang je dat blijft doen niets aan de hand.
Kijk ook niet terug, want dat is een receptie voor depressie, vraag jezelf geen dingen af, (zoals bijv. waarom heb ik dit? hoe ervaart hij zijn depressie? etc.) want gegarandeerd dat je het krijgt.
Die persoon is een ster in negatief denken, die krijgt er een Olypische medaille voor, die wil jou meesleuren in zijn of haar pessimisme, geloof me ik weet het.
Die persoon is een ster in negatief denken, zo erg, dat het een obsessie is. Moet je nagaan hoe sterk hij of zij wel is. Als je zo negatief kunt denken dan moet het haast wel een obsessie zijn een dwang.
En zeg maar niet tegen hem dat hij positief moet gaan denken, want daar heeft meneer of mevrouw helemaal geen zin in. Hij of zij wil zichzelf gewoon zielig vinden, slachtoffer zijn, medelijden met zichzelf hebben.
Mijn advies is gaan, gewoon gaan en niet meer terugkomen, pak je spullen in, je gaat op reis ergens naar toe waar je het wel leuk gaat hebben, jouw geluk heeft meer prioriteit dan dat van hem, want hij verpest het voor zichzelf. Dat wil hij gewoon, al wil meneer dat niet horen, want overal vind meneer een excuus of uitzondering voor. Hij weet het overal beter in, of heeft overal een andere mening over.
Gewoon gaan. Spullen inpakken woonruimte voor jezelf zoeken, financieel zelfstandig worden en pas terugkeren als hij 100% genezen is en het al drie jaar niet meer terugkomt.
Geloof in jezelf. Dat is het enige wat ik je kan zeggen.

Nog iets, wat ik vergeet te vermelden, als je merkt dat je depressief word, denk aan de laatste keer dat je iets positiefs meemaakte en denk daar aan. En denk daarna aan je reddend beeld en vlucht in gedachte.
Wees lief voor je depressie, verwelkom hem. Het heeft geen zin om je depressie dood te wensen. Dan ga je alleen boos, kwaad, verdrietig, en depressief voelen, etc.

Dag julie,
Veel dezelfde symptonen had ik ,bij mij was het depressie met burn out .
9 maanden dagkliniek en medicatie ik geloofde hier niet in maar toch na 4maand verbetering en op 9 maand terug veel beter .
Heb soms nog wel eens een moeilijke dag maar dan ga ik joggen en dat helpt .
Julie laat je helpen zeer belangrijk!
Groetjes frank

Ik herken dit allemaal. Ik heb jarenlang verdriet gehad om mijn ex. Iedereen zei gaat vanzelf over. Maar als t een trauma binding relatie was (zie ook YouTube ed hiervoor) dan was je (te) intens verbonden met diegene.
Hij gaf mij wat mijn ouders mij niet konden geven, maar daardoor was ik teveel aan hem gaan hangen.
Het enige wat helpt is innerlijk werk, dat wil zeggen naar binnen gaan en doorvoelen van oude pijn/trauma. Heeft jaren geduurd bij mij. Mijn ervaring was dat de meeste therapeuten me niet konden helpen, want blijft allemaal praten/hoofd. Je moet zelf door de pijn verdriet etc heen.
Maar doe het vooral wel als je daar behoefte aan hebt! In ieder geval zijn je klachten niet raar, want er zit een hoop vast.
Vertrouwen, ik denk dat je er wel komt.

Ik herken je verhaal. Ik heb zelf een depressieve partner en ik kan dit niet meer volhouden. Ik wil mijn partner steunen maar ik raak zelf in de put. Voor ik mijn partner leerde kennen was ik vrolijk en positief. Nu voel ik mezelf afglijden....we hebben 2 kinderen en omwille van hen zullen we goede oplossingen moeten verzinnen. Ik denk dat mijn partner beter efkes uit huis gaat

Beste m
Je bent moe. Moe van alles
Begrijpelijk
Maar weet je jouw omgeving is dat ook
is niet echt onbegrip, ze staan gewoon niet in jouw schoenen en kunnen zich jouw hel niet voorstellen
Houd vol blijf op zoek naar hulp
Je loopt onverwachts een juist pad in
die hulp brengt en jou weer wat lucht rust en licht gaat brengen let maar op ! Je bent een vechter , ben al menig keer op je bek gegaan. Maar toch sta je weer op. Houd vol !

Ik herken veel in je verhaal, vooral dat veel mensen het voor gezien houden. Heb al 10 jaar lang terugkerend depressie. Het is de hel op aarde. Sterke. Lieve groet

Hey Sam,

Wat vreselijk je verhaal. Ga opzoek naar een fijne therapeut die je hierbij kan helpen. Je bent niet je trauma’s en met bepaalde therapieën kan je die nare dingen loslaten en weer een leven opbouwen zoals EMDR. Wens je het beste. Er zijn meer mensen die dit soort heftige dingen helaas meemaken, laat dat je kracht geven dat je hier uit kan komen om een voorbeeld voor anderen te zijn.

Sterkte

(Over dat kanker, dat kreeg ik toen ik 6 was). Je bent niet de enige die nare dingen op jonge leeftijd meemaakte.

Je bent dus niet alleen😁

Had trouwens kanker, ik weet dat het niet heel veel is, maar je bent niet de enige met een shit leven!!

Het komt wel goed, heb vertrouwen!!

Kan alleen maar met je mee leven
Houd vol , ook voor jou komt er licht aan het eind van die ellendige tunnel

Probeer te vragen of de psychiater je kan helpen met meditatie of wat ook wat jou een beetje helpt lucht te krijgen. Stapjes te maken een klein beetje rust in je hoofd te geven. Als is het 10 minuten per dag
Stap voor stap kom je er , probeer er in te geloven. Iedere dag ietsjes beter
Geef niet op. Het is een lange weg , probeer het !!

Goed bijslapen helpt

Doe rustig alles op een rij plaatsen
Praat met een psycholoog en probeer alle methodes van meditatie tot schreeuwsessies of wat dan ook gewoon proberen wat bij jou past...
Je emmer is na lange tijd over gelopen , vol gedruppeld nu moet deze weer enigszins leeg druppelen
Houd vol. Sterkte. Doe je best. Je kan het

Ik wil je het liefste een dikke knuffel geven. En zeggen, ga leren om voor jezelf op te komen meid. Neem je leven terug in eigen handen. En dat gaat met hele kleine baby stapjes.
Probeer eens bij elk ding dat er gebeurd en je als niet fijn ervaart, er iets van te zeggen.

Ik ben er mensen door kwijt geraakt zelf, toen ik eindelijk eens voor mezelf opkwam. Maar na een tijdje ga je je dan wel echt sterk voelen over jezelf.

Ik denk echt dat als jij je zelfvertrouwen opbouwd, dat al een groot deel van de rot gevoelens weg vallen.

Je leeft nu eigelijk zoals anderen dat van je willen. En dat maakt je, logisch, niet happy.

Hoop dat je hier wat aan hebt.
De eerste stap is altijd moeilijk. Maar probeer het eens! Je mag me altijd een bericht sturen (al weet ik nog niet helemaal hoe de site werkt, heb hem pas net ontdekt).

X

Waar?

Ik vind het zo erg voor jou, je doet zo je best ..Ik heb zelf een man die al meer werkloos is geweest dan is gaan werken. Daarnaast doet hij ook bijna niets in het huishouden. Ik ben altijd doorgegaan omwille van de kinderen, met als gevolg een serioburn-,out. Nu heb ik spijt dat ik niet eerder van mijn man ben weggegaan. De kinderen zijn intussen pubers en dat maakt het er ook niet makkelijker op. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf, zoek hulp ..

Wat naar Suzy.
Dit klinkt als iets waar je echt eens met iemand over moet praten. Het leven kan ook voor jou een stuk beter en fijner worden. Als er op je 16e is gebeurd wat ik denk dat er is gebeurd, dan is het zeker goed om hulp te zoeken. Niemand is vies en vuil en zou van zichzelf moeten walgen. Zoek hulp, dat ben je waard. Praat erover.

Sterkte!

Je bent zeker niet vies en vuil! Jammer dat je met deze gevoelens al zo lang rondloopt. Zoek alsjeblieft iemand om mee te praten, je bent het waard om een mooi leven te hebben!!!!

Het zou weleens kunnen dat je vriendin zich niet veilig jou voelt. Je voelt wel of mensen je steunen of dat ze vooral iets van je vinden en vinden hoe je t zou moeten doen en dat voor steun aanzien. Dat is niet steunend. Telkens maar vragen hoe het gaat en of het al beter gaat.... zo werkt t niet . Ga er maar gewoon van uit dat ze zich beroerd voelt. Goed en knap dat ze nog onder de mensen komt.

Hoi Julia,

Wat vervelend. Ik kan me voorstellen dat het frustrerend is. Heeft je vriendin psychische hulp?

Het kan zijn dat ze het moeilijk vindt om één-op-één te praten en dat de andere vriendinnen er niet naar vragen. Of dat ze daar 'makkelijkere' afleiding vindt.

Het kan ook zijn dat ze zwaarte bij je voelt, juist omdat je je zo in haar inleeft. Dat betekent niet dat je iets verkeerds doet. Uit je verhaal maak ik op, dat je erg je best doet om er voor haar te zijn. Maar misschien haalt ze op dit moment een bepaalde lichtheid bij haar vriend en die andere vriendinnen. Nogmaals, dat ligt niet aan jou. Jouw manier van hulp sluit misschien even niet aan bij wat zij op dit moment zoekt.

Ik denk niet dat je je het erg op jezelf moet betrekken. Je kunt wel aan haar aangeven dat je er graag voor haar wilt zijn, maar het ook wel moeilijk vindt hoe dat te doen.
En dat je het soms lastig vindt dat ze wel tijd heeft voor haar vriend en andere vriendinnen en niet voor jou (lees ik dat goed)? Misschien moet je haar gewoon vragen waarom ze jou dan niet opzoekt.

En als de vriendschap van één kant blijft komen en ze wel gewoon met anderen blijft afspreken, dan is de reactie van 'anoniem' (de eerste onder je vraag) misschien wel de juiste. Pak je eigen dingen weer op. En geef aan je vriendin aan dat ze altijd naar je toe mag komen en dat je er voor bent. Maar dat je haar niet steeds zal vragen hoe het met haar gaat. Omdat het voor jou ook lastig is. Ga dan ook vooral weer leuke dingen doen met anderen!

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Ze zal je op haar manier dankbaar zijn. Soms wil iemand juist de ander er niet te veel mee belasten. Ze denken dat ze er alleen uit moeten komen. Dat is natuurlijk ook zo, want alleen zij kan er iets aan doen door hulp te vragen/zoeken. Denk dat ze de overtuiging heeft, dat ze het niet verdiend Of te wel niet goed genoeg voelen. Complimenten kunnen helpen. Denk vooral aan jezelf. Het is niet makkelijk!

ps ben 23 jr

Herkenbaar. Het is een hel op dat moment in je hoofd en weet niet hoe je hier ooit nog gaat uitkomen. Het is een kwestie van volhouden. Op een gegeven moment gaan de scherpe kantjes er vanaf.

Heel herkenbaar .Gr Andre

Hallo Yolanda,

Herkenbaar wat je schrijft. Ik zit in een soortgelijke situatie en heb ook last van paniekaanvallen en depressie mede veroorzaakt dooreen onverwerkte, zware burnout. De lichamelijke klachten die ik ervaar zijn last van gespannen spieren, maagspanning, enorme nervositeit in mijn lijf, vaak in mijn buik, slappe benen, tinnitus, duizeligheid, licht in mijn hoofd, intens moe zijn. Ik ben continu aan het denken over van alles en nog wat...heden, verleden, toekomst. Alles is teveel, ben tot niets in staat. Voel me vreselijk schuldig en schaam me omdat ik niet in staat ben te werken en ik niet "voldoe". Heb moeite met communiceren, heb vrijwel geen sociale contacten de laatste maanden...en zo kan ik nog wel even doorgaan. Drama dus, bah. Ik herken mezelf totaal niet meer.

Heb je wel hulp? Je schrijft over paniekaanvallen en depressie door problemen op het werk, misschien kan het ook een burnout zijn?

Sander, heb je al eens overwogen professionele hulp te zoeken? Ik herken wat je schrijft over dat alles onecht en raar is, en alsof je door een glazen pot kijkt. Ik heb het momenteel niet, maar ken het heel goed. Bij mij had het de benaming ‘derealisatie’. Dat kan verschillende oorzaken hebben maar angst is een trigger. Iets wat je erg uit je evenwicht gebracht (zoals wat je vriend meemaakt) kan heel verstorend zijn, zeker op jonge leeftijd, waardoor je voelt (kan ook onbewust, dan voel je het zelfs niet zo) dat je het leven niet onder controle hebt. Ook jonge mensen kunnen kanker krijgen, en als dat ineens zo dichtbij gebeurt, kon jij het ook zijn. Wat niet zo is en de kans is ook erg klein bij jonge mensen, maar.... dat kan je wel weten, maar onbewust kan het wel anders blijven hangen een tijd. Dan kan je uit een soort psychische zelfbescherming derealiseren. Je weet dat je er bent, waar je bent, maar het voelt allemaal alsof het niet echt is, alsof je door een waas, een gordijn kijkt. Het kan erg beangstigend zijn. Ik heb toen geleerd me te troosten dat het ook niets is dat blijvend is, je kan er uit geraken. Dat luidop tegen mezelf zeggen. Thuis ergens een veilige plek, een veilig nest maken wat van jou alleen is en waar je kan rusten, wat op je ademhaling letten.. En wat me erg hielp (Therapeute me toen geleerd) was op dat moment, waar je ook bent, luidop ev. te benoemen wat je ziet, vb. een boek, en de kleur van de kaft, Etc... een balpen, en welke kleur, een lamp, in detail voor jezelf beschrijven etc.... Benoemen vb. wat je hoort, ruikt..... Ik las je leeftijd en ik zou volledig begrijpen als het te bizar voor je overkomt, ik vertel gewoon mijn ervaring. Sterkte, het blijft niet! Ook de hypochondrie niet... ik had, enkele decennia geleden, een klasgenoot met botkanker en ze is haar been verloren. Ik heb toen een hele periode overal vanalles gevoeld, pijn in mijn been, knobbeltjes in mijn hals... en mijn huisarts moest me steeds maar geruststellen... maar het gaat over, veel moed

Hallo Sander. Ik heb juist hetzelfde gevoel. Ik heb plots hevige angstrn gekregen een half jaar geleden. De angsten zijn sinds een maand verminderd. Maar ik blikf een slecht gevoel hebben. Wazig in mijn hoofd, alsof ik een glazeb bokaal over mijn hoofd heb. Niks lijkt echt, het lijkt alsof ik niet in de realiteit zit, maar in een film. Alles lijkt langs me door te gaan.

Hey vooral uzelf niet onder druk zetten ,ervan uitgaan niets moet,die zin om iets te doen komt vanzelf .
Kom je nog buiten of blijf je altijd thuis?
Ik heb juist dezelfde situatie zoals u meegemaakt ,schilder ook.

Welke therapie ben jij gaan doen?
Groetjes, mirjam

hallo
heb twee maanden achter de rug met deze AD...ik geef het nog even de tijd maar verwacht er weinig van

hallo laura..zit in dezelfde put ...weet niet meer hoelang..ben gestopt met bijhouden van de jaren, heeft toch geen zin ...naar boven gaan is een mooie droom van mij maar het blijft een droom. de werkelijkheid is anders. mezelf beschermen heb ik ook geleerd met de jaren..ik probeer het hier beneden op de bodem met kleine dingen zo aangenaam te maken als het maar kan.

Wat zou je als advies geven als je een vriendin zou hebben die in deze situatie zit?

Groetjes

Je bent verliefd op het gevoel, op een droom, op hoop. Ja, hij geeft jou dat gevoel en dat weet hij heel goed. Hij kent je zwakke plek omdat je je open hebt gesteld. Hij is denk ik helaas niet degene die je denkt dat hij is. Misschien een hele andere man. Niet van de foto. Daarom kan hij niet live chatten. Ik denk dat. Ik hoop dat je hem snel los kan laten en met andere mannen gaat chatten. Mannen willen juist snel afspreken. Te lang mailen, chatten of bellen ga je een beeld vormen en er kunnen zeker gevoelens ontstaan. Dat is gebaseerd op hoe jij denkt. Of jullie elkaar gaan zien of het houdt op. Zeg dat tegen hem. Hij kent je niet al denk je van wel. En hij heeft nu al over jullie toekomst. Niet serieus. Sorry maar hij geeft je nu al een rot gevoel, een onrustig gevoel. Leer andere mannen kennen en kies een man die bij je past. Succes

Wat vreselijk om te horen..ik zou daar echt woedend over zijn..

Wat erg voor u .Welke medicatie gebruikt u?
Ikzelf slik venlafaxine en quetiapine

Kan me goed voorstellen wat u beschrijft. Hetzelfde is mij ook overkomen. Al die jaren voelde ik me een proefkonijn niks hielp het werd alleen maar erger. Weet het nu ook niet meer.

Ben al jaren woedend geweest, maar daar heb je niks aan. Seroxat en prozac heeft mijn leven tot een hel gemaakt. Ik slik nu citalopram, maar maakt mijn leven niet leefbaar. De medicatie heeft alles ontregeld in het centrum van mijn stemmingswisseling. Door te zoeken ben ik erachter gekomen,en een psycholoog zei dat ook nadat ik haar vertelde wat mij is overkomen door de medicatie. Het is heel moeilijk te behandelen. Was ook op Radar geweest

Dit heb ik ook voorgehad na de bevalling. Ik heb eventjes een antidepressivum genomen licht tot de hormonen zich terug reguleerden en dan is het gegaan zonder . Mss kan je toch eens nd dokter gaan.

Ik heb plotsklaps mijn job opgegeven in de zorg. Ik kon niet meer en nu voel ik me totaal niet meer nuttig. Mislukt en leeg . Ook op het werk deed ik mijn werk maar vind geen aansluiting bij collega s.

Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.

Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.

Ik heb plotsklaps mijn job opgegeven in de zorg. Ik kon niet meer en nu voel ik me totaal niet meer nuttig. Mislukt en leeg . Ook op het werk deed ik mijn werk maar vind geen aansluiting bij collega s.

Ik hoop een job te vinden dat ik mijn zonen elk weekend terug thuis zie al moet ik in het fabriek gaan werken en hoop zo te herstellen al zal ik een Lange weg moeten gaan.
Voor mijn partner een last.

Ik begrijp dat je wereldje steeds kleiner wordt. Ik hoop dat ik het opgelost krijg met iets anders te gaan doen mss moet jij daar ook eens over nadenken.

Beste M.

Wellicht kan het je helpen wanneer je iemand zoekt waarmee je nog eens over je verleden kunt praten. Het gebeurt veel vaker dat mensen die in hun jeugd of vroege volwassenheid een ouder hebben verloren, daar later nog last van hebben.

Deze last uit zich dan in onduidelijke klachten, somberheid, verdriet of lichamelijke klachten. Men noemt dit ook wel 'verlaat verdriet'. Wanneer dit een te grote stap voor je is, kan het je wellicht ook helpen om verhalen van lotgenoten te lezen.

In dat geval is het boek "moeder zijn zonder mijn moeder" een passende manier om daarmee aan de slag te gaan.

Geplaatst door Ymkje

Psychosociaal therapeut in Leiden

Registraties: NFG, NVPA, SKJ, RBCZ, TCZ, TP, NVRG

Bekijk profiel Stuur bericht

Hey ,met Mia .
Ik weet waar jij door heen gaat en jij bent echt niet de einige hoor .Ikzelf heb 20 jaar borderliner gehad .Ben er nu wel vanaf al heb ik nog wel eens een moeilijke dag .Ik ben 10 jaar geleden bij de volle evangelie gegaan en mijn problemen bij God neer gelegd en ben nu er vanaf ,maar dat is voor ieder persoonlijk .
Door wat ik mee gemaakt hen ben ik nu welzijns coach en ervaringsdeskundige voor mensen met depressie ,rouw verwerking enz .Wat belangrijk is op tijd naar bed en erin ,regelmaat is belangrijk .
Ik kan jou problemen niet wegnemen ,maar kan je wel vragen !hoe zou jij zelf willen weer in het leven te staan en er voor te gaan .
Als je hulp nodig hebt en een luisterend oor hoor ik het wel oke .Sterkte ,en het komt goed .
gr Mia

Ik weet het niet waarom ik zo angstig en depri ik ben

Je mag zijn wie je zelf wil zijn. Dat mag jij zelf bepalen.
Je ouders houden van jou dus wel de moeite waard om een gesprek me ze aan te gaan( hoe moeilijk het ook klinkt).
Jij bent jong, slim, intelligent en je bent jezelf aan het ontdekken.
Dat hoort bij je leeftijd. Het feit dat jij je verhaal hier aan het vertellen bent toont dat jij het WEL aan durft. Misschien past de omgeving niet bij jou. Mijn dochter had het super zwaar op de middelbare omdat ze op een conventionele school zat. Ze zou daar blijven zitten maar besloot om een nieuwe start te maken en ze ging in Amsterdam studeren( voortgezet onderwijs). Best decision ever!! Mijn advies: praat met meer volwassenen over jouw gevoelens en problemen. Je klinkt heel volwassen voor je leeftijd en je leeftijdsgenoten zouden jou niet echt kunnen begrijpen. Veel sterkte!! Jij bent echt niet alleen in zo een situatie! liefs, anoniem

Ik heb zelf ook.emdr gedaan. Je hoeft niet veel te praten. Werkt wel. Maar ik heb ook antidepressiva. En dat is mijn life safer. En ook soort hypno therapie gedaan. Heeft ook goed geholpen

Wat zwaar . Zoek steun bij lotgenoten. Ergens waar je je begrepen voelt. Bezoek de site hetverdwenenzelf eens.

Sterkte!

Mijn vriend is volgens mij ook narcistisch. Hij kan om elk klein dingetje boos worden en verwijt mij van alles. Als ik bijvoorbeeld niet meteen opspring om hem te helpen met boodschappen uitruimen krijgt hij een woede aanval. Hij is ook al meerdere malen op me afgestormd met enge ogen. Hij zegt hele gemene dingen in een woede aanval, bijvoorbeeld veel succes met al je ziektes of andere mensen zijn uiteindelijk ook klaar met je.. vervolgens doet hij uiteindelijk weer heel lief. Had jij ook dat je aan jezelf begon te twijfelen en je constant leeg en depressief voelde alsof alles jou schuld was?

Ik herken dit een klein beetje, maar ik heb ook een andere kant die het eigenlijk wel heel erg fijn vindt om aangeraakt te worden, mooi vrouwelijk te zijn en om seks te hebben. Alleen als ik het om wat voor reden dan ook eng vind, of als ik het idee heb dat ik moet terwijl ik niet wil, dan wordt het gevoel sterker dat ik er niets mee te maken wil hebben. Heb je al eens gekeken naar welke angsten er bij jou zitten? Herinneringen van vroeger oid? Misschien trekt het je aan om hypno therapie te proberen om te kijken wat er allemaal verborgen ligt onder het gevoel van jezelf te walgen. Van nature voelen we ons als mens aangetrokken tot schoonheid, vrouwelijkheid, aanraking, intimiteit, liefde. Het zijn negatieve ervaringen die daar een deksel op leggen en die dingen, die eigenlijk heel fijn zouden kunnen zijn, er als iets negatiefs uit laten zien.
Liefs

Ook ooit gelezen . Fantastische voorbeelden. Vooral de schrijfster zelf. Die raakte flink uit het slop door de verkoop van dat boek.
Ik had er niets aan , mijn kansen waren slecht en 0 zelfvertrouwen en vooral angst vanuit mn achtergrond.

Ik heb precies het zelfde als jij, ook heel erg depressief wegens de overgang. Voel me zo alleen ik zoek lotgenoten.
Voel me zo slecht en machteloos.

Dames,

Luister eens de podcast ' opvliegers' . Zeer populair. Kijk eens op de site van vuurvrouw. Jullie zijn niet de enige, ook niet alleen! Doen hoor.
Sterkte

Als het voor jou gewoon goed voelt, dan is het gewoon goed. Dat moet je even goed nagaan voor jezelf. Dus dat je niets wegduwd of uit de weg gaat. Maar echt eerlijk kijken en durven voelen van oke, ben ik echt gelukkig of hebben ze toch ergens wel gelijk maar heb ik gewoon geen zin in therapie.

Sowieso, naar een therapeut gaan omdat anderen dat willen, heeft zelden nut. Je moet er zelf achterstaan.

Ik denk te lezen dat uw vrouw een probleem heeft. Met u .
Maar u heeft geen probleem met uzelf.
Dus heeft uw vrouw een probleem en kan zij beter hulp zoeken.

Hoi wat een vreselijk verhaal en dat je je zo voelt al lang. Ik ben zelf ook depressief op dit moment. Wil je me eens bellen? 06 ************* liefs lies

(Redactie: Helaas doen we ivm de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen verwijderen)

Hallo Pascal,
Ik begrijp uit je verhaal dat de zelfmoord van je broer heel traumatisch voor je is geweest!
Was hij je enige broer en konden jullie goed met elkaar opschieten?
Wil je er wel over praten?
Met warme groet
Lucia

Hallo Pascal, Ik zag mijn reactie niet en probeerde die te plaatsen. Nu staat ie er 5 keer, sorry! Lucia

Is er traumatherapie geweest?
Ptts?
Onderzoek dat!

Groet

Heel herkenbaar.

Advies stop eerst met overmatig drinken. en werk eerst aan jezelf en kom tot rust, haal de stress uit je lijf. voor je in een relatie stort. Probeer met jezelf in het reine te komen door naar je gevoel en lichaam te luisteren en dat het er mag zijn en probeer een goede manier daar uiting aan te geven. zorg dat jezelf gezond
bent en energie hebt.
Communicatie met iemand met autisme is al lastig genoeg laat staan een relatie, het kan heel mooi en goed zijn, maar het is en blijft hard werken vooral voor jou.

Ik drink helemaal niet.

Hoi ik ervaar hetzelfde. Vorig jaar juli mijn achillespees afgescheurd ben stukadoor van beroep. Moest toen verplicht 3 maand thuis zitten en heb ADHD Dus is voor mij geen pretje thuis zitten. Toen begon het piekeren angstig en leeg gevoel. In september op therapie bassis werken maar viel tegen door de angst om te lopen heb ik een verkeerde houding aan gehouden. En kreeg steeds meer andere klachten lichaamelijk werd steeds depressiefer er van nu ben ik dat nog steeds kan nergens van genieten voel me kut. Dus alles wat jij schrijft is heel herkenbaar. Gr Andre

Ik herken het wel dat van in de ziektewet zitten en het herstel gaat niet zoals het hoort te gaan...mij duurt het ook altijd langer dat komt ook door de druk van het werk, Ik wil laten zien dat het herstel goed gaat maar soms is dat niet zo en daar krijg ik dan stress van, het gevoel te hebben dat ik mij moet verantwoorden baar het werk toe, Ik ben dus eigenlijk bang om mijn werk te verliezen.ik wil laten zien dat ik mijn best doe met herstel , terwijl mijn lichaam niet wil.
Daardoor duurt het herstel nog langer en krijg ik meer stress, Ik geloof dat dus wel dat als het in je hoofd niet goed zit, je lichamelijk ook niet vooruit gaat, dat het daar wel invloed op heeft. Maar ja, hoe doorbreekt je dat, Ik zal dat altijd wel blijven houden denk ik..Ik ben ook altijd sterk maar met dit soort dingen juist niet, voel mij dan erg onzeker en bang dan bang dat men niet goed genoeg vindt, denk dat ik van mijzelf aan een bepaalde eis moet voldoen..zit mij zelf in de weg....tis lastig om eruit te komen vind ik. Groetjes Korrie