Ik ben hier op gekomen omdat ik op het punt ben gekomen dat ik radeloos ben.
Ben een man van 29
Ik ben zelf iemand die niet graag in de spotlights sta.
Gesprekken kan ik niet meepraten want ik krijg van binnen een soort van blackout. Er komt niks uit.
En als er wat uitkomt is het een probleem dit of dat.
Alles is negatief en kan het niet meer ombuigen.
Verleden tijd is verleden tijd maar als je een slechte basis qua opvoeding heb gehad. Ouders zijn gescheiden. Mijn gezin moest rondkomen in de armoede. Ik kon als kind niet eens naar de tandarts (kon alleen vullen) want er stonden teveel rekeningen open. Dus mijn gebit is ook niet 100% gezond.
Al de kinderen woonden bij de moeder
We waren bijna 3x uit huis gezet. Paar keer zonder gas water en licht zitten.
Ik ben de jongste van de 3kinderen
Maar de 1e kind was in me moeders ogen het belangrijkste. Een groot voorbeeld daarvan is dat me moeder het paardrijlessen van me zus belangrijker vond dan me diplomering van middelbare school (waar ik dus totaal 40km moest fietsen)
En ze pleegde fraude maar toch was ik toch te lief voor om aangifte te doen.
Der was alleen maar ruzie thuis en nooit echt liefde gevoeld. ( me moeder wou me niet als zoon)
En die woede uitte ik dus uit op school waar ik heel vaak werd uitgestuurd en ging dan blowen.
Ben geëmotioneerd verwaarloosd vanaf me pubertijd(1e klas). Waardoor ik dus naar drugs en drank griep vanaf me 12/13e .
En mijn eigen mechanisme is dat ik automatisch tot mezelf trek.
Ik ben boos en teleurgesteld in mezelf, omdat ik weet wat ik kan en dat is alles maar toch doe ik niks.
Er is iets mentaal wat me tegenhoud.
Me gedachten zijn ook van als ik werken wil moet ik tussen de mensen komen. Waar ik dus me heel ongemakkelijk voel. 1op1 kan soms net maar daar ook weet ik nooit een gesprek vol te houden en antwoord alleen standaard antwoorden.
Ik ben slim maar ik gedraag me als een domme idioot die maar dezelfde fouten maakt
Mensen van buitenaf hebben altijd een mening en oordeel klaar en zeggen dat ze me kennen maar hoe kan dat als ik gevoel heb dat ik mezelf al jaren heb verloren en nu zit ik te wachten tot ik doodga.
Want ik weet waar dit op uitloopt.
Dit loopt uit naar een dakloze leven.
Ik weet het echt niet meer.
Ik haat mensen maar ik wil niet alleen zijn.
Ik wil uit de schulden maar van werken word ik mentaal gek,omdat me gedachten zeggen waarom werk je zo hard voor schulden die door anderen komen.
En nieuwe contacten zoeken is voor mij te moeilijk.
Wil niet overkomen als een 28 jarige kind die alleen maar huilt en negatieve dingen uit.
Het voelt heel frusterend om overal maar tussen wal en schip te vallen.
Ben een man van 29
Ik ben zelf iemand die niet graag in de spotlights sta.
Gesprekken kan ik niet meepraten want ik krijg van binnen een soort van blackout. Er komt niks uit.
En als er wat uitkomt is het een probleem dit of dat.
Alles is negatief en kan het niet meer ombuigen.
Verleden tijd is verleden tijd maar als je een slechte basis qua opvoeding heb gehad. Ouders zijn gescheiden. Mijn gezin moest rondkomen in de armoede. Ik kon als kind niet eens naar de tandarts (kon alleen vullen) want er stonden teveel rekeningen open. Dus mijn gebit is ook niet 100% gezond.
Al de kinderen woonden bij de moeder
We waren bijna 3x uit huis gezet. Paar keer zonder gas water en licht zitten.
Ik ben de jongste van de 3kinderen
Maar de 1e kind was in me moeders ogen het belangrijkste. Een groot voorbeeld daarvan is dat me moeder het paardrijlessen van me zus belangrijker vond dan me diplomering van middelbare school (waar ik dus totaal 40km moest fietsen)
En ze pleegde fraude maar toch was ik toch te lief voor om aangifte te doen.
Der was alleen maar ruzie thuis en nooit echt liefde gevoeld. ( me moeder wou me niet als zoon)
En die woede uitte ik dus uit op school waar ik heel vaak werd uitgestuurd en ging dan blowen.
Ben geëmotioneerd verwaarloosd vanaf me pubertijd(1e klas). Waardoor ik dus naar drugs en drank griep vanaf me 12/13e .
En mijn eigen mechanisme is dat ik automatisch tot mezelf trek.
Ik ben boos en teleurgesteld in mezelf, omdat ik weet wat ik kan en dat is alles maar toch doe ik niks.
Er is iets mentaal wat me tegenhoud.
Me gedachten zijn ook van als ik werken wil moet ik tussen de mensen komen. Waar ik dus me heel ongemakkelijk voel. 1op1 kan soms net maar daar ook weet ik nooit een gesprek vol te houden en antwoord alleen standaard antwoorden.
Ik ben slim maar ik gedraag me als een domme idioot die maar dezelfde fouten maakt
Mensen van buitenaf hebben altijd een mening en oordeel klaar en zeggen dat ze me kennen maar hoe kan dat als ik gevoel heb dat ik mezelf al jaren heb verloren en nu zit ik te wachten tot ik doodga.
Want ik weet waar dit op uitloopt.
Dit loopt uit naar een dakloze leven.
Ik weet het echt niet meer.
Ik haat mensen maar ik wil niet alleen zijn.
Ik wil uit de schulden maar van werken word ik mentaal gek,omdat me gedachten zeggen waarom werk je zo hard voor schulden die door anderen komen.
En nieuwe contacten zoeken is voor mij te moeilijk.
Wil niet overkomen als een 28 jarige kind die alleen maar huilt en negatieve dingen uit.
Het voelt heel frusterend om overal maar tussen wal en schip te vallen.
Arii
> 2 jaar geleden
