Ik had altijd een enorme kinderwens, maar toen ik 32 was en zwanger bleek te zijn van mijn nieuwe liefde, ging het anders dan ik dacht. Net samen, zelf zwaar in de financiële problemen en mijn vriend die doodleuk zei: "Ja, dat gaat dus niet gebeuren". Ik had weg moeten gaan en het kindje moeten krijgen, maar durfde niet. Ik heb helaas de zwangerschap af laten breken, het ging in tegen alles wat ik wilde. De relatie hield geen stand, dus ook de belofte dat we het over een jaar zouden proberen niet. Ik ben vervolgens zes jaar single gebleven, tot ik mijn huidige partner leerde kennen. Omdat ik al wat ouder was, zijn we redelijk snel gaan proberen om zwanger te worden. Na een jaar van negatieve zwangerschaps- en ovulatietesten belandden we in een vruchtbaarheidskliniek. Ik had nog maar een paar eitjes, maar ik mocht toch IVF proberen. Eerst wachten op een menstruatie, dus er gingen een paar maanden overheen. Toen ging het van start, al hadden we weinig hoop. Op tweede paasdag 2018 kregen we te horen dat de hormonen niets hadden gedaan, er was geen goed eitje te vinden. Onze droom in duigen. Ik had als alternatief graag willen adopteren, mijn partner niet. Over twee maanden word ik 42 en je mag maar tot die leeftijd een aanvraag indienen. Ik weet dat mijn vriend het niet wil, maar de deur is straks echt dicht en ik weet niet hoe ik daar mee om zal gaan. Ik moet hem maar vertellen dat ik op een ander punt in mijn verwerking zit...
Jess
> 2 jaar geleden
