Hallo, (sorry voor mijn nederlands)
Ik voel elke dag wel onzeker het maak niet uit of ik nou een hele leuke dag heb gehad er is altijd wel dat ik me onzeker voel
dat kan door dat ik me verleden dingen heb mee gemaakt of door dat iets niet lukt of door andere waar dat wel goed gaat
Het beinvloed me leven heel erg bij me vrienden,relatie,familie, school en werk
Ik ben nooit normaal opgevoed door me ouders
Ze gingen ook scheiden toen ik heel jong was
Dus gingen me moeder en me broertje weg
Maar uiteindelijk ging het daar ook niet meer goed (ons moeder heeft een heel laag niveau dus ze heeft altijd begeleiding nodig) dus je leert niks hoe je moet leven door je moeder
Je gaat wel naar school maar je weet dan nog niet beter als een jongen van 8,9 en je woont ook in een huis waar nergens andere kinderen zijn
2 jaar ga je met je moeder en broertje verhuizen naar een buurt waar wel kinderen zijn dus je maakt eindelijk van vriendjes na pas op een leeftijd van 10,11
En ik ging toen ook naar de midelbaren school
En toen wist ook niet beter wat die school was
1e jaar tot de 4e dacht ik dat je veel leerde op school maar uiteindelijk leerde ik daar helemaal niks er gebeurde ook zat in mijn familie leven
Van toen ik net naar de 1e jaar ging hoorde ik jeugdzorg dat ik bij me moeder weg moest en daar pleegouders bij me broertje was dat al 6 maanden van te voren dat is niet fijn maar ja het moest maar
Ik en me broertje woonden bij onze pleegouder voor 2 jaar en dat was best wel goed er was structuur in de tussen tijd hadden ik en me broertje weer contact met onze vader en ook na 2 jaar gingen we daar wonen( wat nooit goed was geweest) bij onze vader was ook nooit structuur (net als.bij onze moeder) en als ik huiswerk had werd dat nooit gedaan omdat het nooit tegen je gezegt werd of andere dingen
Dus na het 4e jaar op die school gingen een paar klasgenoten naar het ROC en dat wou ik ook wel (toen had ik nog zekerheid dat ik iets wou doen met me leven) dus je vraag aan je mentor of ik ook mocht maar dat kon allemaal niet ik kon ook naar niemand die me kon helpen en toen begon het berg afwaarts te gaan op mijn 17e
Ik moest een jaar overdoen (heel erg onzeker)
in een klas die ook niet goed waren
Na het jaar begon de zomervakantie en werdt er verteld dat ik toch naar het roc mocht ik juichte niet maar ja was wel een beetje blij
Dat veranderde al weer snel door me vader waar ik toen nog bij woonde daar ging het zo slecht dat we weer daar weg moesten
Ik naar me pleegouders en me broertje ergens anders
Maar er was altijd een soort vaderfiguur van me broertje en mij die wou ons wel opvangen daar gingen ook bij wonen
dus ik naar het roc (ook weer heel onzeker)
Ik had nog 1 dag op me vorige school les voor extra bijles en 1 dag roc en de rest stage
Dat ging de eerste maanden goed
Maar na de 6e maand ging het weer slecht door de klas wat slecht was, concenteren,familie en de onzekerheid
Het ging zelfs zo slecht dat ik een leer stof breuken had van de basisschool en dat wist ik niet meer en toen werd het alleen maar slechter
Ik stopte met me opleiding en me stage
Op mijn 18e en toen de zomervakantie begon kreeg ik ook een deppresie
Niks doen de hele dag op bed series kijken en geen vrienden geen structuur niks
Uiteindelijk na een paar maanden maakte ik kennis met vrienden van me broertje ( ik moest toch wat eten dus ging ik naar beneden)
Ook weer na een paar maanden had ik ook weer wat vrienden en dat ging ook wel redelijk goed maar ik bleef altijd wel die onzekerheid hebben
Omdat me vrienden altijd wel wat jonger waren en naar school gingen enzo en vond ik moeilijk
In de tussentijd nooit een relatie gehad of werk of een opleiding
Op mijn 19e ging ik samen met me vaderfiguur toch om te kijken voor een opleiding maar uiteindelijk ging het ook weer mis door de onzekerheid en bang zijn en blockades
Een jaar later ging ik weer terug bij me moeder wonen omdat me vaderfiruur geen hulp kreeg of geld van me familie (we bleven altijd wel contact hebben)
En dat ging wel redelijk nog steeds geen werk of een opleiding maar nog wel vrienden maar ook nog steeds de onzekerheid
2 jaar ging voorbij en toen kwamen me vrienden steeds minder( ik had er 2)eentje kwam niet meer en de andere had ik ruzie mee en toen had ik niemand meer waar ik terecht ja me vaderfiguur maar die kon moeilijk helpen omdat hij geen familie was en het contact dus hem en mijn famillie waren slecht geworden
Dus dan doe je 3 jaar helemaal niks meer 3 jaar in me slaapkamer series kijken en af en toe naar beneden eten
Ik voelde me slecht maar ook wel fijn op een rare manier ik was nooit of haast nooit onzeker en had geen vrienden die wel naar school gaan en ik niet
Dus die gedoe was er niet dat ik me.onzeker voelde
Maar later werd ik weer super onzeker en depressief ik durfde niks meer zelfs niet eens naar buiten in me eigen tuin
Ik ben altijd bang en wist het allemaal niet meer
Ik kreeg ook hulp door dat er 1 keer in de week een begeleider en ik kreeg een soort van psygoloog maar dat hielp nooit zo heel goed
Ik kreeg wel weer wat van dat ik weer iets wou doen maar ik durfde niet naar buiten
Dus dacht ik misschien neem ik een hond
Dat besproken met me begeleider en die zei van dat ze wel iemand kende die een hondenuitlaatservice heeft
Ik op kennismaking met die persoon en na een week ging ik 1 dag in de week haar helpen met uitlaten
Er was altijd wel dat onzekerheid in me hoofd maar ik deed wel iets en dat was fijn
2 jaar ging voorbij en ik en die persoon van de hondenuitlaatservice gingen ergens wat eten een lunchroom waar ik jaren geleden stage liep en zei ik tegen de persoon van de hondenuitlaatservice en die zei van anders probeer je of je daar mag werken en dat deed ik ook en het mocht wel
Weken ging voorbij en ik ging samen met me begeleider naar die lunchroom en we hebben een goed gesprek gehad en ik mocht al over een week werken
Het enige nadeel aan die lunchroom is dat het een dagbesteding is en er mensen werken die een heel laag niveau hebben
Ik vond het niet erg maar dat was niet goed voor mezelf want ik leerde geen normale mensen kennen en had wel een vriend gemaakt en daar deed ik ook leuke dingen mee maar
Voor me toekomst is het niet goed
Ik werk daar nu al 4 jaar en in de tussen tijd heb ik me eigen woning
Maar het gaat niet zo heel goed de onzekerheid speelt weer heel erg dingen niet durven en de dingen doen wat ik graag wil doen wat me tegen houd
Toen de eerste wave van de lockdown begon
Had ik een insta account aangemaakt om mensen te leren kennen want in real life lukte me dat niet en langzaam had ik al wat leuke mensen leren kennen en ontdekte dat ik ook jongens leuk vond er kwam een korte relatie online maar dat ging weer voorbij dus ging ik op de dating site Grindr en na een paar dagen had ik al een iemand waarmee ik leuk ging praten we hebben toen ook gedated 1 dag en we wouden het
Een nog een keer doen dus dat volgend weekend was ik bij hem en we hebben een relatie
Het was allemaal leuk maar er speelde ook veel onzekerheid en dan gaan er dingen mis zoals dingen niet durven of iets niet kunnen wat dan voor je relatie moeilijk gaat of dan ontmoet je zijn familie en dat vragen hun aan jou van wat je doet ja met moeite zeg je wel dat je werkt in een lunchroom en dat je een uitkering hebt maar dat is het ook
Of dat ze het hebben over een rijbewijs en dat je met moeite zegt dat je dat niet hebt
En of dat je alleen met je vriend op de bank zit en je haast niks doet omdat ik veel onzekerheid uitstraald en vraag hij van wat zullen we doen en ik een onzekerheid gedachte niks weet om te doen
Dat doet heel veel pijn dingen niks durven en gewoon niet weten wat te doen ik laat het altijd de andere keuzen maken
Voor me zelf opkomen lukt ook niet
Me vriend zegt ook van ja ik weet ook niet zo goed of we nog bij elkaar moeten blijven omdat ik een uitkering heb en niet weet wat ik wil doen in me leven en dat ik een opleiding moet gaan doen op mijn 26e
Maar ik heb er gewoon zo veel moeite mee
Ik heb nog wel vrienden maar die doen een opleiding of hebben goed werk en daar vind ik het lastig om mee om te gaan dus dat stopt ook wel denk ik met me relatie weet ik ook nog niet hoe dat loopt
Het enige waar ik weer aan denk ik dat ik alleen wil zijn niemand om me heen geen familie,vrienden,relaties, geen gedachten over werk of school
Alleen thuis met series en andere dingen
Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben in mijn verhaal nogmaals sorry voor mijn taal
Groet anoniem
Ik voel elke dag wel onzeker het maak niet uit of ik nou een hele leuke dag heb gehad er is altijd wel dat ik me onzeker voel
dat kan door dat ik me verleden dingen heb mee gemaakt of door dat iets niet lukt of door andere waar dat wel goed gaat
Het beinvloed me leven heel erg bij me vrienden,relatie,familie, school en werk
Ik ben nooit normaal opgevoed door me ouders
Ze gingen ook scheiden toen ik heel jong was
Dus gingen me moeder en me broertje weg
Maar uiteindelijk ging het daar ook niet meer goed (ons moeder heeft een heel laag niveau dus ze heeft altijd begeleiding nodig) dus je leert niks hoe je moet leven door je moeder
Je gaat wel naar school maar je weet dan nog niet beter als een jongen van 8,9 en je woont ook in een huis waar nergens andere kinderen zijn
2 jaar ga je met je moeder en broertje verhuizen naar een buurt waar wel kinderen zijn dus je maakt eindelijk van vriendjes na pas op een leeftijd van 10,11
En ik ging toen ook naar de midelbaren school
En toen wist ook niet beter wat die school was
1e jaar tot de 4e dacht ik dat je veel leerde op school maar uiteindelijk leerde ik daar helemaal niks er gebeurde ook zat in mijn familie leven
Van toen ik net naar de 1e jaar ging hoorde ik jeugdzorg dat ik bij me moeder weg moest en daar pleegouders bij me broertje was dat al 6 maanden van te voren dat is niet fijn maar ja het moest maar
Ik en me broertje woonden bij onze pleegouder voor 2 jaar en dat was best wel goed er was structuur in de tussen tijd hadden ik en me broertje weer contact met onze vader en ook na 2 jaar gingen we daar wonen( wat nooit goed was geweest) bij onze vader was ook nooit structuur (net als.bij onze moeder) en als ik huiswerk had werd dat nooit gedaan omdat het nooit tegen je gezegt werd of andere dingen
Dus na het 4e jaar op die school gingen een paar klasgenoten naar het ROC en dat wou ik ook wel (toen had ik nog zekerheid dat ik iets wou doen met me leven) dus je vraag aan je mentor of ik ook mocht maar dat kon allemaal niet ik kon ook naar niemand die me kon helpen en toen begon het berg afwaarts te gaan op mijn 17e
Ik moest een jaar overdoen (heel erg onzeker)
in een klas die ook niet goed waren
Na het jaar begon de zomervakantie en werdt er verteld dat ik toch naar het roc mocht ik juichte niet maar ja was wel een beetje blij
Dat veranderde al weer snel door me vader waar ik toen nog bij woonde daar ging het zo slecht dat we weer daar weg moesten
Ik naar me pleegouders en me broertje ergens anders
Maar er was altijd een soort vaderfiguur van me broertje en mij die wou ons wel opvangen daar gingen ook bij wonen
dus ik naar het roc (ook weer heel onzeker)
Ik had nog 1 dag op me vorige school les voor extra bijles en 1 dag roc en de rest stage
Dat ging de eerste maanden goed
Maar na de 6e maand ging het weer slecht door de klas wat slecht was, concenteren,familie en de onzekerheid
Het ging zelfs zo slecht dat ik een leer stof breuken had van de basisschool en dat wist ik niet meer en toen werd het alleen maar slechter
Ik stopte met me opleiding en me stage
Op mijn 18e en toen de zomervakantie begon kreeg ik ook een deppresie
Niks doen de hele dag op bed series kijken en geen vrienden geen structuur niks
Uiteindelijk na een paar maanden maakte ik kennis met vrienden van me broertje ( ik moest toch wat eten dus ging ik naar beneden)
Ook weer na een paar maanden had ik ook weer wat vrienden en dat ging ook wel redelijk goed maar ik bleef altijd wel die onzekerheid hebben
Omdat me vrienden altijd wel wat jonger waren en naar school gingen enzo en vond ik moeilijk
In de tussentijd nooit een relatie gehad of werk of een opleiding
Op mijn 19e ging ik samen met me vaderfiguur toch om te kijken voor een opleiding maar uiteindelijk ging het ook weer mis door de onzekerheid en bang zijn en blockades
Een jaar later ging ik weer terug bij me moeder wonen omdat me vaderfiruur geen hulp kreeg of geld van me familie (we bleven altijd wel contact hebben)
En dat ging wel redelijk nog steeds geen werk of een opleiding maar nog wel vrienden maar ook nog steeds de onzekerheid
2 jaar ging voorbij en toen kwamen me vrienden steeds minder( ik had er 2)eentje kwam niet meer en de andere had ik ruzie mee en toen had ik niemand meer waar ik terecht ja me vaderfiguur maar die kon moeilijk helpen omdat hij geen familie was en het contact dus hem en mijn famillie waren slecht geworden
Dus dan doe je 3 jaar helemaal niks meer 3 jaar in me slaapkamer series kijken en af en toe naar beneden eten
Ik voelde me slecht maar ook wel fijn op een rare manier ik was nooit of haast nooit onzeker en had geen vrienden die wel naar school gaan en ik niet
Dus die gedoe was er niet dat ik me.onzeker voelde
Maar later werd ik weer super onzeker en depressief ik durfde niks meer zelfs niet eens naar buiten in me eigen tuin
Ik ben altijd bang en wist het allemaal niet meer
Ik kreeg ook hulp door dat er 1 keer in de week een begeleider en ik kreeg een soort van psygoloog maar dat hielp nooit zo heel goed
Ik kreeg wel weer wat van dat ik weer iets wou doen maar ik durfde niet naar buiten
Dus dacht ik misschien neem ik een hond
Dat besproken met me begeleider en die zei van dat ze wel iemand kende die een hondenuitlaatservice heeft
Ik op kennismaking met die persoon en na een week ging ik 1 dag in de week haar helpen met uitlaten
Er was altijd wel dat onzekerheid in me hoofd maar ik deed wel iets en dat was fijn
2 jaar ging voorbij en ik en die persoon van de hondenuitlaatservice gingen ergens wat eten een lunchroom waar ik jaren geleden stage liep en zei ik tegen de persoon van de hondenuitlaatservice en die zei van anders probeer je of je daar mag werken en dat deed ik ook en het mocht wel
Weken ging voorbij en ik ging samen met me begeleider naar die lunchroom en we hebben een goed gesprek gehad en ik mocht al over een week werken
Het enige nadeel aan die lunchroom is dat het een dagbesteding is en er mensen werken die een heel laag niveau hebben
Ik vond het niet erg maar dat was niet goed voor mezelf want ik leerde geen normale mensen kennen en had wel een vriend gemaakt en daar deed ik ook leuke dingen mee maar
Voor me toekomst is het niet goed
Ik werk daar nu al 4 jaar en in de tussen tijd heb ik me eigen woning
Maar het gaat niet zo heel goed de onzekerheid speelt weer heel erg dingen niet durven en de dingen doen wat ik graag wil doen wat me tegen houd
Toen de eerste wave van de lockdown begon
Had ik een insta account aangemaakt om mensen te leren kennen want in real life lukte me dat niet en langzaam had ik al wat leuke mensen leren kennen en ontdekte dat ik ook jongens leuk vond er kwam een korte relatie online maar dat ging weer voorbij dus ging ik op de dating site Grindr en na een paar dagen had ik al een iemand waarmee ik leuk ging praten we hebben toen ook gedated 1 dag en we wouden het
Een nog een keer doen dus dat volgend weekend was ik bij hem en we hebben een relatie
Het was allemaal leuk maar er speelde ook veel onzekerheid en dan gaan er dingen mis zoals dingen niet durven of iets niet kunnen wat dan voor je relatie moeilijk gaat of dan ontmoet je zijn familie en dat vragen hun aan jou van wat je doet ja met moeite zeg je wel dat je werkt in een lunchroom en dat je een uitkering hebt maar dat is het ook
Of dat ze het hebben over een rijbewijs en dat je met moeite zegt dat je dat niet hebt
En of dat je alleen met je vriend op de bank zit en je haast niks doet omdat ik veel onzekerheid uitstraald en vraag hij van wat zullen we doen en ik een onzekerheid gedachte niks weet om te doen
Dat doet heel veel pijn dingen niks durven en gewoon niet weten wat te doen ik laat het altijd de andere keuzen maken
Voor me zelf opkomen lukt ook niet
Me vriend zegt ook van ja ik weet ook niet zo goed of we nog bij elkaar moeten blijven omdat ik een uitkering heb en niet weet wat ik wil doen in me leven en dat ik een opleiding moet gaan doen op mijn 26e
Maar ik heb er gewoon zo veel moeite mee
Ik heb nog wel vrienden maar die doen een opleiding of hebben goed werk en daar vind ik het lastig om mee om te gaan dus dat stopt ook wel denk ik met me relatie weet ik ook nog niet hoe dat loopt
Het enige waar ik weer aan denk ik dat ik alleen wil zijn niemand om me heen geen familie,vrienden,relaties, geen gedachten over werk of school
Alleen thuis met series en andere dingen
Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben in mijn verhaal nogmaals sorry voor mijn taal
Groet anoniem
J.
> 2 jaar geleden
