De meeste verhalen zijn een kopie van mijn leven, keer op keer lees ik dezelfde zinnen bij de vrouwen, partner van.
Ik miste puur de liefde.
Op lang termijn dacht ik dat de intimiteit er wel zit, maar dat hij het gewoon niet kon uiten. Dat mijn partner met autisme heel gevoelig is; vooral zijn vrienden en familie wreven dat er goed in bij mij, blijkbaar zaten mijn frustraties tijdens visites ook hoog.
En dat toch al gauw 20 jaren samen, ik denk eerlijk dat ik er de helft van ben blijven hangen, uitgeput, soms depressieve periodes en meerdere therapieën, individueel alsook samen.
Dat sterkte mij altijd even, mijn onderbuik gevoel werd steeds luider...
Voelde mij ongelukkig bij hem, hij zag mij niet echt. En dan de eenzaamheid; terras, pretpark of vakanties waren de plaatsen waar ik stilletjes jankte. Het deed zo'n pijn, de leegte, geen aanraking, mij ook echt niet begrijpen was killing. Ik bleef maar uitleggen en hij vervormde zinnen en lappen tekst met geen uitkomst, heel eng vond ik dat.
Je rommelt verder met het gezin, zocht erg veel afleiding, vooral in het weekend vluchte ik naar rust of gezelschap waar ik kon ontspannen.
Maar over hem hoefde ik niet te beginnen, ze herkende hem niet in mijn verhalen op den duur, hij was juist kalm en loyaal, eigenlijk twijfelde ik aan mijzelf, sterker; ik was een labiel persoon geworden. Slikte Prozac om de kantjes eraf te halen en wat meer te verdragen van het gezin, de jongste ook ass, ik bleef thuis.
Nu vraag ik me af of ik het me allemaal heb laten overkomen, en mijn grenzen waren zoek geraakt, of onwil en de stoornis autisme die over mij heen is gewalst, dit bedoel ik objectief.
Ik ben gestopt met mijn partner, de middag bij de koffie sprak ik vloeiend volzinnen, ik stop ermee. Het is genoeg voor mij.
Inmiddels een jaar nadien, hebben we een fijne band! Los van elkaar, BEIDEN nergens meer op rekenen, het beste voor hem zie ik nu, ik heb hem bevrijd zie ik, van mij.
Ik ben nooit meer eenzaam.
Ik miste puur de liefde.
Op lang termijn dacht ik dat de intimiteit er wel zit, maar dat hij het gewoon niet kon uiten. Dat mijn partner met autisme heel gevoelig is; vooral zijn vrienden en familie wreven dat er goed in bij mij, blijkbaar zaten mijn frustraties tijdens visites ook hoog.
En dat toch al gauw 20 jaren samen, ik denk eerlijk dat ik er de helft van ben blijven hangen, uitgeput, soms depressieve periodes en meerdere therapieën, individueel alsook samen.
Dat sterkte mij altijd even, mijn onderbuik gevoel werd steeds luider...
Voelde mij ongelukkig bij hem, hij zag mij niet echt. En dan de eenzaamheid; terras, pretpark of vakanties waren de plaatsen waar ik stilletjes jankte. Het deed zo'n pijn, de leegte, geen aanraking, mij ook echt niet begrijpen was killing. Ik bleef maar uitleggen en hij vervormde zinnen en lappen tekst met geen uitkomst, heel eng vond ik dat.
Je rommelt verder met het gezin, zocht erg veel afleiding, vooral in het weekend vluchte ik naar rust of gezelschap waar ik kon ontspannen.
Maar over hem hoefde ik niet te beginnen, ze herkende hem niet in mijn verhalen op den duur, hij was juist kalm en loyaal, eigenlijk twijfelde ik aan mijzelf, sterker; ik was een labiel persoon geworden. Slikte Prozac om de kantjes eraf te halen en wat meer te verdragen van het gezin, de jongste ook ass, ik bleef thuis.
Nu vraag ik me af of ik het me allemaal heb laten overkomen, en mijn grenzen waren zoek geraakt, of onwil en de stoornis autisme die over mij heen is gewalst, dit bedoel ik objectief.
Ik ben gestopt met mijn partner, de middag bij de koffie sprak ik vloeiend volzinnen, ik stop ermee. Het is genoeg voor mij.
Inmiddels een jaar nadien, hebben we een fijne band! Los van elkaar, BEIDEN nergens meer op rekenen, het beste voor hem zie ik nu, ik heb hem bevrijd zie ik, van mij.
Ik ben nooit meer eenzaam.
Nelleke
> 2 jaar geleden
