Ik kon het niet meer dragen

Ten eerste, ik had sinds december 2019 een relatie met een dame en de relatie heeft helaas 4,5 maanden geduurd. Zij is zelf half doof en een reuma op haar bepaalde plekken. Zij is verder rustig, vrolijk, serieus en heeft hart van goud. Ik had haar al paar maanden ervoor leren kennen en hadden wij meteen een goeie klik. Wij hebben zo vaak leuke contact gehad.

Ondertussen toen wij relatie hadden, begon het opeens na eerste maand al niet lekker gaan. Er waren allerlei dingen die door haar gedachtes rond spookten vooral dingen die zij heeft mee gemaakt heeft in haar verleden. Zij begon steeds meer deprimerend te voelen met een stemmingswisselingen, ook af en toe tranen uit haar ogen.
Sinds die tijden bleef ik haar veel ondersteunen en mijn energie insteken, vanaf februari 2020 al. Elke dag had zij een mentale klachten dat ik net alsof ik psycholoog ben haar bleef steunen en gesprekken voeren om weer haar te laten opluchten.
Zij had ondertussen suïcidale gedachte gehad toen het op een gegeven moment haar vol zat, toen luchtte ze weer op gelukkig nadat ik haar gesteund heb.

Maar goed uiteindelijk heb ik haar ouders overgehaald om naar de Psycholoog te gaan ivm vermoedelijke depressie. Uiteindelijk is zij aangemeld bij de GGMD de Psycholoog voor de doven mensen.
Ondanks dat ik zelf Diagnose PDDNOS heb kon ik het niet meer dragen, ik kreeg ook telkens steeds sombere klachten en teveel stres en piekeren. Ik had uiteindelijk helemaal geen zin meer in relatie en heb ik het met moeite moeten uitmaken. Kortsamengevat zij was idd verdrietig, heel logisch. Ten slotte samen uitgepraat en op een goeie manier afgesloten en elkaars leven succes gewenst.

Ondertussen had ik al een erge opgeluchte gevoel en wilde ik zelfs niks meer over haar horen omdat ik ook zelf klaar mee was. Ik vond het aan ene kant erg zielig maar aan de andere kant ik wist toen niet of ik een goeie keuze heb gemaakt en voelde ik me erg schuldig waarbij ik ook moest huilen. Vele mensen om mijn heen vinden dat ik een goeie keuze heb gemaakt om mij zelf uit brand te redden. Ik was opgelucht geworden uiteindelijk om uit het brand te kunnen stappen.

Ondertussen toen het winter periode 2020 begon, bleef ik steeds leeg te voelen van binnen dat ik iets mis, een meisje in mijn leven natuurlijk. Ik werd de laatste 4 weken somber en kreeg ik stemmingswisselingen. Ik had het gevoel dat ik nog van mijn ex houd en opeens de tijden met haar samen erg mist. Zelfs kreeg ik af en toe op mijn werk tranen. Zij woont vlakbij mij buurt en zie ik haar heel af en toe, dan stort mijn wereld in waarbij ik pas na 3 a 4 dagen weer vrolijk ben. Ik heb uiteindelijk hulp gehad van de psycholoog waarbij ik mezelf mentaal weer heb kunnen oppakken. Ik voel me in het algemeen wel stuk beter dan eerst. Ik kreeg het advies om een jongedame te nemen die even sterk is als ik zodat ik niet veel last op mijn schouders hoeft te dragen.

Het probleem bij mij is, ik vind het moeilijk om mijn ex te vergeten en juist als ik haar in mijn buurt zie stort mijn wereld in. Dan duurt het ongeveer 3a4 dagen dat ik weer opgeknapt ben van binnen.
Af en toe zit ik alsnog doorheen en zeg ik tegen mij zelf waarom moet ik dit moeilijke tijd gehad hebben?! Mijn ouders, broer en mensen in mijn omgeving hebben mij gesteund dat ik een juiste keuze heb gemaakt en dat ik niet mezelf schuldig moet voelen terwijl ik me nog steeds af en toe schuldig voel.

Ik hoop dat ik hiervoor aantal tips mee krijg indien iemand zoals psycholoog en een lotgenoot mijn bericht ook mee heeft gelezen.

Ik dank jullie van hartelijk alvast dat ik mijn hart mag laten opluchten en dat waardeer ik graag.