Een jaar geleden zijn ik en mijn vriend op een goede manier uit elkaar gegaan omdat we meer maatjes dan geliefden waren. Ik vond het niet meer dan logisch dat ik daar erg veel verdriet van had en moest wennen om weer alleen te wonen. Ik ben in maart verhuisd, vlak voordat de Corona maatregelen in gingen. Ik heb een vitaal beroep dus ik moest (gelukkig) nog wel gewoon naar werk. Verder hield ik mensen zo veel mogelijk buiten de deur, op mijn ex en beste vriendin na. Door de rest van mijn familie en vriendinnen voelde ik me niet goed begrepen. Die vonden dat ik vooral leuke dingen moest gaan doen en dat er vanzelf wel weer een keer een leuke man voorbij zou komen. Maar zo simpel is dat niet. Mijn ex heeft inmiddels een nieuwe vriendin en dat gun ik hem ook, maar ik mis hem als mijn maatje waar ik altijd leuke dingen mee deed en alles van me weet. Mijn beste vriendin heeft een hele grote vriendenkring dus die heeft ook niet altijd tijd. Dus ik voel echt een enorme leegte en eenzaamheid die ik niet zomaar even op kan vullen. Naar de buitenwereld doe ik alsof alles een stuk beter gaat. Ze begrijpen gewoon niet hoe het is om een 'scheiding' mee te maken, er in alle opzichten weer alleen voor te komen staan, wat dat met je doet en dat dat ook voor iedereen anders is. Ze begrijpen niet dat ik me alleen of eenzaam voel want ik heb hun toch? Om gezellig mee te doen ja. En dat doe ik soms dus ook. Maar dat voelt als een toneelstukje omdat ze dus niet begrijpen hoe ik me echt voel. Ik zou graag voor langere tijd op reis willen, even weg van alles en iedereen. Maar vanwege Corona is dat nu ook geen optie. Ik ben 38 en heb geen idee waar het heen gaat met mijn leven. Wel blij om te lezen dat ik niet de enige ben.
Louise
> 2 jaar geleden
