Voor het eerst openheid in een verhaal hier.
Altijd heb ik geweten dat ik moeder wilde zijn. Een kind liefde en goede aandacht geven om een mooi leven hier te hebben.
Ik stoei met verdriet, het alleen voelen hierin en weer boven komen en doorgaan. Iedere keer als ik denk redelijk mijn weg te kunnen vinden in het ongewenst kinderloos zijn komt het verdriet genadeloos omhoog.
Nu 49 kom ik in de overgang en is het nog zwaarder lijkt het.steeds heb ik onvermoeibaar hoop gehad datmijn lijf me niet meer in de steek zou laten en dat het toch zou lukken. Helaas niet het geval geweest.
Ik voel me verdrietig,heb moeite mezelf en mijn lichaam te accepteren omdat hetmezo in de steek heeft gelaten bij de diepste wens.
En ookal weet ik nuchter gezien dat het zo niet werkt en ik zo niet kan of hoef tedenken. Toch overvallen deze gevoelens mij hierin.
Daniella
Altijd heb ik geweten dat ik moeder wilde zijn. Een kind liefde en goede aandacht geven om een mooi leven hier te hebben.
Ik stoei met verdriet, het alleen voelen hierin en weer boven komen en doorgaan. Iedere keer als ik denk redelijk mijn weg te kunnen vinden in het ongewenst kinderloos zijn komt het verdriet genadeloos omhoog.
Nu 49 kom ik in de overgang en is het nog zwaarder lijkt het.steeds heb ik onvermoeibaar hoop gehad datmijn lijf me niet meer in de steek zou laten en dat het toch zou lukken. Helaas niet het geval geweest.
Ik voel me verdrietig,heb moeite mezelf en mijn lichaam te accepteren omdat hetmezo in de steek heeft gelaten bij de diepste wens.
En ookal weet ik nuchter gezien dat het zo niet werkt en ik zo niet kan of hoef tedenken. Toch overvallen deze gevoelens mij hierin.
Daniella
Daniella
> 2 jaar geleden
