Heb een hele fijne relatie met een leuke man.
Hij heeft 3 kinderen uit een vorige relatie, en heeft eigenlijk al vrij snel aangegeven dat hij niet nog een kind wilde.
Dat vond ik toen prima, want ik wilde immers toch geen kinderen?
Toen we een relatie kregen naderde de 40 bij mij en riep steeds dat ik dat toch te oud vond voor een kind.
Helaas heb ik niet veel geluk gehad in de liefde. En daardoor nooit aan kinderen toegekomen, of het niet wilde met die persoon.
Maar helaas kom ik nu tot de conclusie, dat ik eigenlijk wel heel graag een kindje zou hebben gewild. Het jarenlang wegstoppen van deze wens brengt een hele hoop verdriet met zich mee.....
De man waar ik nu mee samen ben maakt dat oergevoel in me los.
Als ik zie hoe hij met zijn kinderen omgaat, dan breekt mijn hart soms, omdat ik weet dat ik het nooit met hem ga delen op die manier.
Detail is dat de moeder van zijn kinderen wel weer in verwachting is.
Dit maakt het er niet makkelijker op voor mij.
Ik heb het gevoel dat ik in een rouwproces zit, en niet goed weet hoe er mee om te gaan. Ik ben jaloers en snibbig en anderszijds intens verdrietig.
Dank je wel dat ik hier mijn verhaal mag vertellen
