Ik wilde kinderen, maar het leven liep anders

Bijna mijn verhaal. Het is echt slikken. Ben nu 51 en het is te laat. Ik moet het nog een plek geven. Jij ook sterkte hiermee.

Dit is ook mijn verhaal. Nu een relatie met een een man waar ik zielsveel van hou en héél graag kinderen mee had willen krijgen. Helaas kwam ik hem vorig jaar tegen toen ik 55 jaar oud was... Veel te laat dus ... Ik zal nooit weten of het mijn gegund is om kinderen te kunnen krijgen. Nog nooit zo veel moeite gehad met het ongewenst kinderloos zijn als dat hem hem nu ken. Als ik hem lol zie maken met zijn kleindochter vind ik dat heel mooi maar denk ook: als wij kinderen hadden gehad had het er zo uitgezien...
Heel veel sterkte.

Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik moeder wilde worden. Het liep, net als bij jou anders. In de fase waarin leeftijdsgenoten kinderen kregen, liep mijn relatie na 13 jaar stuk en gebeurden er nog een aantal dingen waardoor mijn leven op z'n kop kwam te staan Pas tegen mijn 40ste had ik een nieuwe, stabiele relatie. Helaas bleek het toen te laat om mijn kinderwens nog in vervulling te laten gaan. Kinderloos door het leven gaan, terwijl je hiervoor niet (bewust) hebt gekozen zorgt bij mij voor veel verdriet. Dat verdriet steekt op allerlei momenten en in iedere levensfase de kop op en zorgt voor eenzaamheid. Ik maak dingen niet mee die vrouwen om mij heen wel meemaken en die ik ook zo graag mee had willen maken. De dingen die ik doe en ervaar voelen onbelangrijk in vergelijking met het hebben van kinderen. Ik weet niet of ik hier ooit echt vrede mee zal hebben.