Hoi ik ben nieuw op dit forum. Fijn dat dit forum er is en ik hoop dat het mij gaat helpen om mijn verhaal hier te delen. Ik ben 32 en sinds ongeveer mijn 20e heb ik al een kinderwens maar nu is het zo dat ik lichamelijk gehandicapt ben. Ik zit in een handbewogen rolstoel waarin ik mij zelfstandig kan voortbewegen. Ik woon onder begeleiding maar ben best zelfstandig in doen en laten. Ik kan niet loslopen,
niet losstaan. Ik kan altijd hulp inroepen als ik hulp nodig heb. Hier in deze woonvorm is het wel zo dat je geen kinderen mag hebben maar dat is natuurlijk niet t grootste probleem. Dan kun je altijd nog naar een plek kijken waar dat onder begeleiding misschien wel zou mogen. Zonder dat ze je met de verzorging van je kind hoeven te helpen. Of er zijn nog wel andere manieren hoe je daar hulp in zou kunnen vragen. Nou zullen jullie misschien wel denken; waarom kan jij dan geen kinderen hebben? Ik krijg die vraag vaak omdat ik nog best wel zelfstandig ben in de meeste dingen. Ik ben door zuurstoftekort en vroeggeboorte niet anders gewend dan gebruik van een rolstoel en nooit kunnen lopen. Toch heb ik lang gedacht dat ik wel kinderen kon opvoeden en wilde zo graag moeder worden. Nu nog steeds. Nu ben ik erachter dat ik er beter aan doe om niet aan kinderen te beginnen. Het opvoeden ervan zal erg lastig zijn. Sommige dingen weet ik niet zo goed van, hoe die aan te pakken zelf. Ik heb een wajong. Voor mezelf vergeet ik vaak dingen. Voor mezelf doe ik soms al dingen niet omdat ik ze eng of spannend vind. Ik ben erg angstig aangelegd als het gaat om ziek zijn, iets onder de leden hebben, heel misschien. En ik kan dan soms paniek hebben voor mezelf. Dit allemaal zorgt ervoor dat ik er bewust voor kies om er niet aan te beginnen. Maar als ik dan van mensen hoor die in verwachting zijn of kinderen hebben gekregen in mijn omgeving, komt er bij mij irritatie en frustratie naar boven. En jaloezie en verdriet. Later kan ik er meestal wel anders naar kijken en ook heel erg van kinderen genieten. Ik had graag zelf een zwangerschap, geboorte en t moederschap meegemaakt. Nu ik rond de leeftijd ben dat de meeste mensen kinderen krijgen of eraan beginnen doet het mij wel een beetje extra pijn. Waarom kan ik dit nou niet? Iedereen krijgt maar kinderen en ik niet denk ik dan. Nu zie ik hier natuurlijk ook mensen die een reden hebben waarom het niet kan, niet gebeurd, niet lukt. Maar deze reactie komt dan voort uit verdriet en een beetje boosheid en jaloezie. Dit was mijn verhaal.
niet losstaan. Ik kan altijd hulp inroepen als ik hulp nodig heb. Hier in deze woonvorm is het wel zo dat je geen kinderen mag hebben maar dat is natuurlijk niet t grootste probleem. Dan kun je altijd nog naar een plek kijken waar dat onder begeleiding misschien wel zou mogen. Zonder dat ze je met de verzorging van je kind hoeven te helpen. Of er zijn nog wel andere manieren hoe je daar hulp in zou kunnen vragen. Nou zullen jullie misschien wel denken; waarom kan jij dan geen kinderen hebben? Ik krijg die vraag vaak omdat ik nog best wel zelfstandig ben in de meeste dingen. Ik ben door zuurstoftekort en vroeggeboorte niet anders gewend dan gebruik van een rolstoel en nooit kunnen lopen. Toch heb ik lang gedacht dat ik wel kinderen kon opvoeden en wilde zo graag moeder worden. Nu nog steeds. Nu ben ik erachter dat ik er beter aan doe om niet aan kinderen te beginnen. Het opvoeden ervan zal erg lastig zijn. Sommige dingen weet ik niet zo goed van, hoe die aan te pakken zelf. Ik heb een wajong. Voor mezelf vergeet ik vaak dingen. Voor mezelf doe ik soms al dingen niet omdat ik ze eng of spannend vind. Ik ben erg angstig aangelegd als het gaat om ziek zijn, iets onder de leden hebben, heel misschien. En ik kan dan soms paniek hebben voor mezelf. Dit allemaal zorgt ervoor dat ik er bewust voor kies om er niet aan te beginnen. Maar als ik dan van mensen hoor die in verwachting zijn of kinderen hebben gekregen in mijn omgeving, komt er bij mij irritatie en frustratie naar boven. En jaloezie en verdriet. Later kan ik er meestal wel anders naar kijken en ook heel erg van kinderen genieten. Ik had graag zelf een zwangerschap, geboorte en t moederschap meegemaakt. Nu ik rond de leeftijd ben dat de meeste mensen kinderen krijgen of eraan beginnen doet het mij wel een beetje extra pijn. Waarom kan ik dit nou niet? Iedereen krijgt maar kinderen en ik niet denk ik dan. Nu zie ik hier natuurlijk ook mensen die een reden hebben waarom het niet kan, niet gebeurd, niet lukt. Maar deze reactie komt dan voort uit verdriet en een beetje boosheid en jaloezie. Dit was mijn verhaal.
Laura
> 2 jaar geleden
