Op visite bij vrienden die 2 kleine kinderen hebben. Ze zijn bewust jong getrouwd, werken beiden en wonen in een nieuwbouw starterswoning. Ik vertel dat ik weer ga studeren. Mijn vriendin zegt dat ze jaloers op me is. Op de vrijheid die ik heb, op het leven dat ik leid. Zij voelt zich aan alle kanten gebonden.
Ik zit met een mond vol tanden. Wat heb ik aan deze opmerking? Wat is het doel ervan? Het gesprek stokt. Ik bespeur irritatie. Waar blijft de interesse? Na alle verhalen over de kinderen hoopte ik op wat belangstelling en enthousiasme. Maar nee, het gesprek gaat over op de minder leuke kanten van het hebben van kinderen, opnieuw over haar ervaring.
Ik ben jaloers op je. Jij doet wat ik zou willen doen (maar niet kan doen omdat ik andere keuzes heb gemaakt).
Ik ben jaloers op je. Jij doet wat ik niet durf te doen.
Ik ben jaloers op je. Jij ziet er zo goed uit en ik niet (en daarom troost ik mezelf met chocola en chips).
Dit soort jaloezie verdeelt, schept afstand. Het is het gevolg van 'luisteren om te reageren'. Het is een teken van egocentrisme, jezelf vergelijken met iemand anders en oordelen dat de ander beter af is dan jij. En hup, daar ben je weer met jezelf bezig en is de aandacht weer op jou gericht.
Wat ontbreekt is luisteren om te begrijpen, vanuit echte interesse en je kunnen verplaatsten in het perspectief van de ander. Wat ontbreekt is meelevendheid, blij zijn voor de ander omwille van de ander en dit uiten.
Wat ontbreekt is de acceptatie van alle gevolgen van je eigen keuzes en de daarmee samenhangende verantwoordelijkheid.
Ben je jaloers? Onderzoek wat je te doen hebt.
Misschien is het je uitdaging alle gevolgen van je keuzes te leren accepteren (en niet alleen de plezierige gevolgen van je keuzes na te streven). Vrijwel alle keuzes hebben een positieve opbrengst en een prijs.
Misschien is het je uitdaging nu eindelijk de moed uit je schoenen te halen en zelf ook te gaan doen wat jij graag wilt. En ja, dat kost wat. Om te winnen moeten we vaak eerst wat overwinnen.
Je bent geen slachtoffer. Neem de regie en de verantwoordelijkheid voor je leven in eigen hand.
Pauline
Psycholoog Meppel
Lid van Therapiepsycholoog
De Wijk
Ik zit met een mond vol tanden. Wat heb ik aan deze opmerking? Wat is het doel ervan? Het gesprek stokt. Ik bespeur irritatie. Waar blijft de interesse? Na alle verhalen over de kinderen hoopte ik op wat belangstelling en enthousiasme. Maar nee, het gesprek gaat over op de minder leuke kanten van het hebben van kinderen, opnieuw over haar ervaring.
Ik ben jaloers op je. Jij doet wat ik zou willen doen (maar niet kan doen omdat ik andere keuzes heb gemaakt).
Ik ben jaloers op je. Jij doet wat ik niet durf te doen.
Ik ben jaloers op je. Jij ziet er zo goed uit en ik niet (en daarom troost ik mezelf met chocola en chips).
Dit soort jaloezie verdeelt, schept afstand. Het is het gevolg van 'luisteren om te reageren'. Het is een teken van egocentrisme, jezelf vergelijken met iemand anders en oordelen dat de ander beter af is dan jij. En hup, daar ben je weer met jezelf bezig en is de aandacht weer op jou gericht.
Wat ontbreekt is luisteren om te begrijpen, vanuit echte interesse en je kunnen verplaatsten in het perspectief van de ander. Wat ontbreekt is meelevendheid, blij zijn voor de ander omwille van de ander en dit uiten.
Wat ontbreekt is de acceptatie van alle gevolgen van je eigen keuzes en de daarmee samenhangende verantwoordelijkheid.
Ben je jaloers? Onderzoek wat je te doen hebt.
Misschien is het je uitdaging alle gevolgen van je keuzes te leren accepteren (en niet alleen de plezierige gevolgen van je keuzes na te streven). Vrijwel alle keuzes hebben een positieve opbrengst en een prijs.
Misschien is het je uitdaging nu eindelijk de moed uit je schoenen te halen en zelf ook te gaan doen wat jij graag wilt. En ja, dat kost wat. Om te winnen moeten we vaak eerst wat overwinnen.
Je bent geen slachtoffer. Neem de regie en de verantwoordelijkheid voor je leven in eigen hand.
Pauline
Psycholoog Meppel
Lid van Therapiepsycholoog
De Wijk
