Kan je ziek worden van een kluizenaarsleven?

Herken me erg in je verhaal.
Weet niet of ziek kan worden van een kluizenaarsleven. Ik ben hetzelf ook.
Ik ben me er eigenlijk al in gaan schikken omdat ik niet meer geloof dat ik ooit nog gelijkgestemden ga tegenkomen

Ik herken je verhaal.Machteloos voel ik me

Heel herkenbaar dit. Het is bij mij niet van de ene op de andere dag gegaan. Maar ik denk niet dat ik weer terug kan zoals vroeger. Ben ook erg nieuwschierig naar lotgenoten. Het eenzame gevoel is voor mij soms verschrikkelijk. Aan de andere kant voelt het ook wel veilig en rustig soms en dat ik een beetje mijn eigen dingetjes kan doen zonder dat er kritiek van anderen komt. Ik leef met drie vogels, waarvan een tam. En die zijn super belangrijk voor me. Niet iedereen snapt dat. Maar ik ben ook benieuwd hoe het met jullie gaat nu. Hebben jullie (nog) contact met lotgenoten? Of zijn jullie veranderd? Ik weet niet hoe lang geleden dit op deze pagina is geplaatst? Groeten aan alle lotgenoten!

Een heel herkenbaar verhaal. Zelf ben ik al op jaren en loop naar de tachtig. Ik heb nooit de juiste schwung gehad om vriendschappen te leggen. Op de één of andere manier had ik het gevoel niet boeiend of aantrekkelijk genoeg te zijn voor een relatie. En dan kom je gedurende je leven ook nog allerlei mensen tegen, die preventief te kennen geven, dat je niet denken moet een relatie of vriendschap met hen te willen. Ik heb me veilig gesteld, het staat nu op de voorgevel van mijn woning: "Kluizenarij." Ik dacht, daar zullen wel reacties op komen, maar nee, men lijkt het volkomen vanzelfsprekend te vinden. Ik voel mij behandeld alsof ik lucht ben en niet besta, dat is even slikken, maar geloof me, ook dat went. Ik breng een goede zingevende structuur aan in mijn leven als kluizenaar. Ook ik groet alle lotgenoten, en wens ze een engel op hun pad.

Hallo.

Ik lees jullie ervaringen en ik voel er verdriet over. Eenzaamheid is vreselijk en ik ben 34. Ik moet er niet aan denken om dit jaren nog zo mee te maken. De herkenning is real.
Ik heb dan nog wel mijn sport, waar ik mensen zie en spreek. Daar ga ik 3 keer per week heen. Ik heb een hond en zij zorgt inderdaad voor wat meer interactie en beweging.
Ik lees over ‘lucht zijn’. Ik moet denken aan een geconditioneerde overtuiging.
Ik was als kind ook ‘lucht’. En die neiging vind ik onbewust zo veilig dat ik mezelf ook vaak van de samenleving afsluit.
Ik houd mezelf steeds voor dat het tijdelijk is. Ik ben wel van plan weer te gaan werken al houdt me iets tegen, voorlopig houd ik me voor dat dat de gewenning is voor de hond.
Ook een partner, dat zou ik graag willen. Al is er naar zoeken vaak niet succesvol.

Sterkte alle lotgenoten! We zijn misschien alleen maar we zijn niet alleen ❤️

It is what it is

heel herkenbaar . jaren lang heb ik moeite met vriendschap te onderhouden , je groeit uit elkaar , zeker als er bij de ander kinderen komen . nu ik 60 ben merk ik dat alleen zijn
altijd al een deel van mij was en een kluizenaars leven sluipt er langzaam erin . het heeft zijn voordelen maar ook zijn nadelen . eenzaam voelen knaagt aan je , ook al ben je blij niet al dat sociale gedoe en het drukke hectische leven met al die opgelegde verplichtingen te hebben .

Hoiii, heet je nocturne??
Hoe oud ben je en welke provincie woon je.
Wat erg man dat je zo leeft. Ik wil wel in contact met je komen maar dan zullen we prive ff contact krijgen.

Groetjes Alida

Ikzelf ben geen kluizenaar maar tot voor kort had ik geen beeld van hoe iemand zo in afzondering leeft. Ik woonde 15 jaar op kamer in vrijstaand huis! Waar ook een man met Bipolaire stoornis woond, en zich de hele dag terug trekt. De nu 58 jarige man is sterk vermagerd. Zorg of hulpverlenende instanties kunnen zogenaamd niks doen want hij is niet gevaarlijk. Zelf heb
Ik een nieuwe woning, en probeer alles uit het leven te halen.
Hoewel ik scoliose patiënt ben maar dat ben ik gewend. Ik heb een vriend8n en behoorlijk zelfstandig.

Ik ben 35 en heb ook steeds meer datzelfde eenzame leven.

Ik ben nooit echt het sociale type geweest, vroeger ging ik wel veel naar festivals en feestjes maar na de dood van mijn zus is alles volledig veranderd.

Vrienden bleken geen echte vrienden te zijn daarin heb ik nog 1 echte vriendin aan de andere kant van het land wat soms is ff bellen of appen is.
mijn gezondheid was al slecht sinds mijn geboorte maar is zodanig achteruit gegaan dat ik ook niet kan werken.
Sinds 3 jaar veel last van paniekaanvallen en dus zomaar ff op pad kan ook niet meer.

Qua romantische relaties… vroeger veel gehad, maar liep allemaal uiteindelijk stuk want ik wil absoluut geen kinderen, en dat is voor veel dames al een dooddoener.

Ik ben zelf wel iemand die liefde, aanraking en samen zijn belangrijk vind maar de juiste persoon nog steeds niet tegen gekomen.

Ik ben nu dus vooral bezig met mijn mieren kolonies en ben veel bezig met mijn microscoop, de interesse in vriendschap verdwijnt ook steeds meer, liefde is nog het enige waar ik interesse in heb als het gaat om menselijk contact.
De vraag is hoelang dat nog zo blijft, de eenzaamheid ben ik al voor een lange tijd gewend.

Het lijkt of ik m'n eigen verhaal hier lees. Ik had n drukke baan, maar na n val op m'n hoofd, is dat voorbij. In het begin was thuis zijn oke. ik had aardig wat zogenaamde vrienden..echter zodra je n keer durft te zeggen dat je iets niet leuk vindt, is de vriendschap over.
Ik leef ook alleen met m'n katten en hondje. Ben bijna 63 jaar.ik hoop iedere dag dat ik snel gehaald word..niemand die t interesseert dat je bestaat, alleen zit ..heb geprobeerd vrijwilligers werk te doen..maar dat bracht geen oplossing.
Dus ja, mijn leven is een klomp van eenzaam zijn en wachten op bedtijd.

Ik kan me jouw gevoel voorstellen. Alleen met mijn honden. Hoe beter je de mensen leert kennen, des te meer je van je honden gaat houden. Telefonisch contact op zijn tijd prima maat laat me met rust. Genoeg geweest.

Ik wil met jou in contact komen
Jij ook ik weet hoe dat voelt

Ik ben ook behoorlijk eenzaam. Ook geen vrienden en nu

Ik ben een 58 jarige vrouw uit Antwerpen en zou heel graag contact hebben met iemand die ook op zoek is naar een goede vriendschap. Een goed gesprek voeren,een wandeling maken,koffietje drinken enz....
De simpele dingen. Mekaar steunen en troost bieden.

M.
O7/5/023

Hallo,
Ik heb de laatste 14 jaar heel veel tegengekomen waardoor mujn leven zo drastisch veranderd is dat ik nu echt eenzaam ben.
Ik was zelfstandige maar heb mijn werk moeten opzeggen doordat ik De Ziekte Van Bechterew heb.
Daarna ben ik gescheiden en zat daarwals vrouw hellelaal alleen met nog twee jonge kinderen.
Mijn familie komt nooit af en zeker na de scheiding vonden ze dat orecies niet meer nodig.
Ik heb 1 zuster die ik maar 1 keer zie in een jaar zie en dat is op kerstdag en dan moeten we gaan...wat een gefake,,,
Ten andere is ze heel egocentrisch....t is maar het hare dat telt...
Ik heb dan nog een moeder die me meer gecontroleerd heeft en mijn kinderen naar haar hand heeft gezet.
Dus ik wordt hier dan nog eens geleefd,.,
Ik zou volledig willen verhuuzen ...want ik ben een natuurmens en ik hou van de rust en de zee....
Ik viel me zo alleen en ongelukkig...
Dan heb ik nog eens vriendinnen aangetrokken die van me hebben geprofiteerd..,.en twee narcistische relaties gehad na mijn scheiding,,...
Gelukkig heb ik een prachtige hobby en dat is muziek spelen in de academie....in de mate van het mogelijke als ik niet teveel pujn heb,..
Maar t is het enige dat ik nog heb....,

Muziekvrouw

Lieve- beste- en bijzondere mensen ,
Zo herkenbaar, jullie verhalen en reactie's , wauw.

Laatste paar jaar, ik ben 58 , trek ik mij meer en meer terug,
en ja: soms is het alleen zijn zwaar. Ik zet dan mijn favoriete muziek op en ga wat meer bewegen.

Feestdagen en verjaardagen van overleden vrienden zijn extra zwaar. Ik spaar pc werk op, ga meer abstracte tekeningen maken, werk in huis doen en kijk een goede tv serie opnieuw.

Mocht je contact willen: 
Ik wens jullie een goede dag,
namastee,
Ragnar.

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Ik leef ook als kluizenaar en heb soms niet graag dat ze in mijn "space" binnenkomen! Ikbeneen vrouw van 61 en COPD patiente

Hallo mis kan je mij bellen morgen liefs in ieder geval in de middag
Ik heb zelf ook een hondje
En voel me erg eenzawm

Ik wil ook wel eens bellen hoor ik ben 58 jarige vrouw.
Mijn hond heb ik bijna 2 jaar geleden in laten slapen op 17 jarige leeftijd.

Alleen zijn gaat op den duur wennen en dan wil je niets anders meer!!

Hoi Nocture, ik herken me volledig in jouw verhaal. Mijn situatie is erg gelijklopend. Ik leef sinds enkele jaren als een kluizenaar en behalve de oppervlakkige babbeltjes op mijn dagelijkse wandelingen met de hond spreek of zie ik niemand. Net als jij ben ik ook afgekeurd. Ik heb geen familie, vrienden, geen kinderen en geen gezin. Alle contacten die ik had heb ik verbroken of zijn uitgedoofd. Net als jij heb ik die klik kunnen maken om te leren alleen zijn en daar ok mee te zijn. Maar soms weegt de eenzaamheid. Ik ben niet depressief of somber omdat ik dat erg bewust niet toelaat. Op sommige dagen lukt dat heel goed, op andere dagen moet ik daar al wat meer tegen vechten. Het zou fijn zijn om in contact te komen. Groetjes, Lola

Ik had een goed lopende handelsonderneming. Op mijn 38e werd ik van de een of andere dag arbeidsongeschikt. Het drukke leven was ineens weg. Ik moest een andere invulling zoeken voor de tijd aan werken besteed. Collega’s en vrienden had ik wel in de Branch, maar nadat mijn Bedrijf op hield werd het erg stil. Ik ben nu 12 jaar verder en merk dat het etiket “ kluizenaar “ op mijn van toepassing is . Vriendschappen bleven alleen nog in stand als ik er 1000% energie instopte, dat is niet haalbaar als je dat bij elke vriendschap of elk contact moet blijven doen. Ik pas niet in deze maatschappij of de maatschappij past niet bij mij. Ik geef het op.

Ik heb een prachtig huis, ik heb m’n bezigheden en hobby’s. Ik ga verder zonder vrienden denk ik. De motivatie om ergens bij te kunnen of willen horenhoren ontbreekt inmiddels volledig. Veel geleerd afgelopen jaren.


Ik wens iedereen een mooi kluizenaarsbestaan.

Misschien krijg ik nu wel een hoop bagger over me heen. Maar ik denk er toch echt anders over. In elke relatie op wat voor manier dan ook moet je energie steken om het te laten werken en laten groeien. En jezelf meer open stellen. En ook eens goed naar jezelf kijken. En dan echt goed. Waarom vrienden steeds afhaken? Ik kan me er echt niets bij voorstellen dat je er voor kiest om als een soort van kluizenaar te willen leven. Iedereen heeft mensen nodig. Ik zou echt gillend gek worden als ik dat niet had. Je kunt zoveel zelf meer ondernemen om mensen te leren kennen. In plaats van je er bij neer te leggen. En in een slachtoffer rol te kruipen. Zeker geloof ik dat mensen een verleden hebben, veel mee gemaakt hebben. Het vertrouwen kwijt zijn in anderen. En nog zoveel meer redenen. We zijn niet gemaakt om alleen te leven. Niemand. Vrienden geven je leven kleur. En dat geld echt voor iedereen. En als je een beetje van jezelf houdt gun je jezelf toch het allerbeste? Dus mijn advies sta voor jezelf op. Ga in je eigen kracht zitten en maak er iets moois van. Dat is wat ik iedereen gun. Verandering begint bij jezelf.

Eerlijk gezegd ben ik zo veel blijer met de onvoorwaardelijke liefde van mijn kat dan de mensen die of een mes in mijn rug staken (figuurlijk uiteraard) of me lieten vallen.

Ik kan me prima vermaken met hobby's en het maken van wandelingen.
Ik kom mijn dagen wel door

Alleen is iets anders dan eenzaam zijn :-) van alleen zijn wordt je niet ziek
Muziek fleurt mij op
En zo zijn er tal hobby’s
Mijn kat is alles voor me
En de juiste mensen treffen. Vrijwilligerswerk kan ik aanraden om fijne mensen te vinden

Word je*

Ik heet Dennis 42 jaar en ook een behoorlijke kluizenaar en vermeid zo veel mogelijk de buitenwereld het is met de jaren zo onstaan al van kinds, afaan een alcoholische vader die zowat iedere dag ruzie maakte met ze vrouw dit heeft mij op 3 a 4 jarige leeftijd Aincelganger gemaakt in 2015 werdt ik zo ernstig mishandeld in uitgaansgelegenheid met een bierglas waardoor ik nou best bang ben geworden door mensen van binnen ben ik super verdrietig ik 2012 raakte ik me autorijbewijs kwijt omdat ik het alcoholische slot niet liet inbouwen is me rijbewijs ongeldig verklaard door cbr maar 1 maal wat gedronken en werd als cbr revidist verklaard ik zit inmiddels al 5 jaar in de ziekte wet van uwv na me dramatische verleden ben ik nou een zware kluizenaar geworden die de toekomst niet florissant meer in zie en wat ik me hele leven al doe alleen door het leven gaan zonder verantwoordelijkheden meer ik kom dagen achter elkaar me huis niet meer uit de overbuurman van mij die een duivel is moet zonodig de hele straat 24 uur per dag 7 dagen in de week in de gaten houden met een geavanceerde dome camera zelf heb in hyper gevoelig sociaal lief van katholieke afkomst maar de verschillen zijn voor mij te groot en weet dag geestelijke geen plekje meer te geven ik ben verdrietig en eenzame terwijl in van nature een mooie glimlachen op me gezicht heb wens iedereen een fijne dag groetjes Dennis

Hoi Dennis
Heb je toevallig ook facebook?

Het mooiste aan een man. Een man met een mooie glimlach die straalt.

En ook bij een vrouw :-) er niks mooiers dan dat iedereen gelukkig is en een glimlach heeft

So true

Steeds wanneer ik val
Ga ik weer staan
Soms valt het niet mee
En laat ik een traan
Dan recht ik mijn rug
Zet een stap naar de zon
En weer ben ik sterker
dan het dal dat ik
zojuist overwon

And always a smile

Mooi gedicht ☺️

Dankjewel. Enige manier om staande te blijven. En nooit op te geven. Dus that's me. And with always a smile

Goedzo, die kracht hebben wij allemaal in ons, we zijn sterker dan we denken. Blijf hoopvol en werk aan je toekomst dan komt het goed

Mooi gezegd. Ik doe zeker mijn best. Sta in mijn kracht. Daar ligt het niet aan. Hoop doet leven toch. En een positieve instelling ook.

Mooi dat je dat zo deelt, bedankt voor je positieve invloed 🙏🏼☺️

Always stay positive. Jij ook dankjewel🙏🥰

Alleen hoe weet je of positief en hoopvol blijven genoeg zal zijn? Is dat het vertrouwen dat je zal moeten hebben?

Ja! 99% van de gevallen komen dingen gewoon goed dus waarom zou je je voor niks zorgen maken en van het ergste uitgaan. Heb vertrouwen dat dingen wel goed uit kunnen pakken ook

Misschien omdat mijn vertrouwen de laatste tijd even wat minder is. Niet in mezelf maar wel in anderen. Je krijgt niet altijd terug wat je zelf wel geeft. Maar wat je wel hard nodig hebt. Ook ik kan alles niet altijd alleen. Al denk ik van wel. Even zware periode nu. En mindere dag ook. Kan gebeuren. Ik ga proberen weer wat meer vertrouwen te krijgen. Vertrouwen dat het uiteindelijk goed gaat komen. En dankjewel voor je berichtje🤗

Als je de juiste mensen treft, krijg je het vertrouwen terug! Ze zijn er! Als ik geen Burn-out had gehad, had ik meer met je kunnen kletsen maar vanuit hier wens ik je meer kracht en positiviteit toe. Je mag echt vertrouwen dat dingen veel veel vaker goed gaan dan niet, blijf hoop houden altijd
Sterke anoniem 🍀🙏🏼

Dat klopt zeker! Net een half uur met een collega gepraat. Dus weer even energie nu. Een oppepper gehad. Thuis een ramp nu. Dus blij dat ik nu mag werken. Voor jou heel erg een burn out. Ik wens je alle kracht om hier uit te komen! Even een rotdag. Iedereen werken. Niemand bereikbaar. Maar nu gaat het wel weer. En ik blijf zeker hoop houden op alles. Op een beter leven voor mezelf. En zeker meer rust ook. En ik weet dat ik de enigste ben die dat zelf kan en moet veranderen. En dat het niet makkelijk zou worden wist ik ook. Maar zo als vandaag breekt me dan weer even. Ik wens jou ook veel positiviteit en kracht! Ik hou vol! En jij ook!🍀🥰

Dank je wel! Stapje bij stapje gaan we vooruit, daar gaan we voor zorgen! Liefs 🍀🙏🏼☺️

Heel goed! Neem de tijd die nodig is. En pas goed op jezelf! 🍀💗

Dankje ☺️🙏🏼💐

Hallo ik ben man van 51 ook denk ik dat ik kluizenaar ben, ik was vroeger heel actief sociaal spreek dan over 10 jaren terug, maar trek me steeds vader terug woon in grote friese stad die ik goed ken, maar ik heb denk ik steeds minder behoefte aan menselijk sociaal contact maar ik heb ook autisme misschien dat dat ook meetelt. ik sta nu op een keerpunt wat ga ik doen, helemaal alleen zonder sociale contacten, of toch nog iets proberen te zoeken, heb wel hobbys geen werk ben afgekeurd, het is lastig, eenzaam is niet het juiste woord verdrietig wel.