Kan je ziek worden van een kluizenaarsleven?

Herken me erg in je verhaal.
Weet niet of ziek kan worden van een kluizenaarsleven. Ik ben hetzelf ook.
Ik ben me er eigenlijk al in gaan schikken omdat ik niet meer geloof dat ik ooit nog gelijkgestemden ga tegenkomen

Ik herken je verhaal.Machteloos voel ik me

Heel herkenbaar dit. Het is bij mij niet van de ene op de andere dag gegaan. Maar ik denk niet dat ik weer terug kan zoals vroeger. Ben ook erg nieuwschierig naar lotgenoten. Het eenzame gevoel is voor mij soms verschrikkelijk. Aan de andere kant voelt het ook wel veilig en rustig soms en dat ik een beetje mijn eigen dingetjes kan doen zonder dat er kritiek van anderen komt. Ik leef met drie vogels, waarvan een tam. En die zijn super belangrijk voor me. Niet iedereen snapt dat. Maar ik ben ook benieuwd hoe het met jullie gaat nu. Hebben jullie (nog) contact met lotgenoten? Of zijn jullie veranderd? Ik weet niet hoe lang geleden dit op deze pagina is geplaatst? Groeten aan alle lotgenoten!

Een heel herkenbaar verhaal. Zelf ben ik al op jaren en loop naar de tachtig. Ik heb nooit de juiste schwung gehad om vriendschappen te leggen. Op de één of andere manier had ik het gevoel niet boeiend of aantrekkelijk genoeg te zijn voor een relatie. En dan kom je gedurende je leven ook nog allerlei mensen tegen, die preventief te kennen geven, dat je niet denken moet een relatie of vriendschap met hen te willen. Ik heb me veilig gesteld, het staat nu op de voorgevel van mijn woning: "Kluizenarij." Ik dacht, daar zullen wel reacties op komen, maar nee, men lijkt het volkomen vanzelfsprekend te vinden. Ik voel mij behandeld alsof ik lucht ben en niet besta, dat is even slikken, maar geloof me, ook dat went. Ik breng een goede zingevende structuur aan in mijn leven als kluizenaar. Ook ik groet alle lotgenoten, en wens ze een engel op hun pad.

Hallo.

Ik lees jullie ervaringen en ik voel er verdriet over. Eenzaamheid is vreselijk en ik ben 34. Ik moet er niet aan denken om dit jaren nog zo mee te maken. De herkenning is real.
Ik heb dan nog wel mijn sport, waar ik mensen zie en spreek. Daar ga ik 3 keer per week heen. Ik heb een hond en zij zorgt inderdaad voor wat meer interactie en beweging.
Ik lees over ‘lucht zijn’. Ik moet denken aan een geconditioneerde overtuiging.
Ik was als kind ook ‘lucht’. En die neiging vind ik onbewust zo veilig dat ik mezelf ook vaak van de samenleving afsluit.
Ik houd mezelf steeds voor dat het tijdelijk is. Ik ben wel van plan weer te gaan werken al houdt me iets tegen, voorlopig houd ik me voor dat dat de gewenning is voor de hond.
Ook een partner, dat zou ik graag willen. Al is er naar zoeken vaak niet succesvol.

Sterkte alle lotgenoten! We zijn misschien alleen maar we zijn niet alleen ❤️

It is what it is

heel herkenbaar . jaren lang heb ik moeite met vriendschap te onderhouden , je groeit uit elkaar , zeker als er bij de ander kinderen komen . nu ik 60 ben merk ik dat alleen zijn
altijd al een deel van mij was en een kluizenaars leven sluipt er langzaam erin . het heeft zijn voordelen maar ook zijn nadelen . eenzaam voelen knaagt aan je , ook al ben je blij niet al dat sociale gedoe en het drukke hectische leven met al die opgelegde verplichtingen te hebben .

Hoiii, heet je nocturne??
Hoe oud ben je en welke provincie woon je.
Wat erg man dat je zo leeft. Ik wil wel in contact met je komen maar dan zullen we prive ff contact krijgen.

Groetjes Alida

Ikzelf ben geen kluizenaar maar tot voor kort had ik geen beeld van hoe iemand zo in afzondering leeft. Ik woonde 15 jaar op kamer in vrijstaand huis! Waar ook een man met Bipolaire stoornis woond, en zich de hele dag terug trekt. De nu 58 jarige man is sterk vermagerd. Zorg of hulpverlenende instanties kunnen zogenaamd niks doen want hij is niet gevaarlijk. Zelf heb
Ik een nieuwe woning, en probeer alles uit het leven te halen.
Hoewel ik scoliose patiënt ben maar dat ben ik gewend. Ik heb een vriend8n en behoorlijk zelfstandig.

Ik ben 35 en heb ook steeds meer datzelfde eenzame leven.

Ik ben nooit echt het sociale type geweest, vroeger ging ik wel veel naar festivals en feestjes maar na de dood van mijn zus is alles volledig veranderd.

Vrienden bleken geen echte vrienden te zijn daarin heb ik nog 1 echte vriendin aan de andere kant van het land wat soms is ff bellen of appen is.
mijn gezondheid was al slecht sinds mijn geboorte maar is zodanig achteruit gegaan dat ik ook niet kan werken.
Sinds 3 jaar veel last van paniekaanvallen en dus zomaar ff op pad kan ook niet meer.

Qua romantische relaties… vroeger veel gehad, maar liep allemaal uiteindelijk stuk want ik wil absoluut geen kinderen, en dat is voor veel dames al een dooddoener.

Ik ben zelf wel iemand die liefde, aanraking en samen zijn belangrijk vind maar de juiste persoon nog steeds niet tegen gekomen.

Ik ben nu dus vooral bezig met mijn mieren kolonies en ben veel bezig met mijn microscoop, de interesse in vriendschap verdwijnt ook steeds meer, liefde is nog het enige waar ik interesse in heb als het gaat om menselijk contact.
De vraag is hoelang dat nog zo blijft, de eenzaamheid ben ik al voor een lange tijd gewend.

Het lijkt of ik m'n eigen verhaal hier lees. Ik had n drukke baan, maar na n val op m'n hoofd, is dat voorbij. In het begin was thuis zijn oke. ik had aardig wat zogenaamde vrienden..echter zodra je n keer durft te zeggen dat je iets niet leuk vindt, is de vriendschap over.
Ik leef ook alleen met m'n katten en hondje. Ben bijna 63 jaar.ik hoop iedere dag dat ik snel gehaald word..niemand die t interesseert dat je bestaat, alleen zit ..heb geprobeerd vrijwilligers werk te doen..maar dat bracht geen oplossing.
Dus ja, mijn leven is een klomp van eenzaam zijn en wachten op bedtijd.

Ik kan me jouw gevoel voorstellen. Alleen met mijn honden. Hoe beter je de mensen leert kennen, des te meer je van je honden gaat houden. Telefonisch contact op zijn tijd prima maat laat me met rust. Genoeg geweest.

Ik wil met jou in contact komen
Jij ook ik weet hoe dat voelt

Ik ben ook behoorlijk eenzaam. Ook geen vrienden en nu

Ik ben een 58 jarige vrouw uit Antwerpen en zou heel graag contact hebben met iemand die ook op zoek is naar een goede vriendschap. Een goed gesprek voeren,een wandeling maken,koffietje drinken enz....
De simpele dingen. Mekaar steunen en troost bieden.

M.
O7/5/023

Hallo,
Ik heb de laatste 14 jaar heel veel tegengekomen waardoor mujn leven zo drastisch veranderd is dat ik nu echt eenzaam ben.
Ik was zelfstandige maar heb mijn werk moeten opzeggen doordat ik De Ziekte Van Bechterew heb.
Daarna ben ik gescheiden en zat daarwals vrouw hellelaal alleen met nog twee jonge kinderen.
Mijn familie komt nooit af en zeker na de scheiding vonden ze dat orecies niet meer nodig.
Ik heb 1 zuster die ik maar 1 keer zie in een jaar zie en dat is op kerstdag en dan moeten we gaan...wat een gefake,,,
Ten andere is ze heel egocentrisch....t is maar het hare dat telt...
Ik heb dan nog een moeder die me meer gecontroleerd heeft en mijn kinderen naar haar hand heeft gezet.
Dus ik wordt hier dan nog eens geleefd,.,
Ik zou volledig willen verhuuzen ...want ik ben een natuurmens en ik hou van de rust en de zee....
Ik viel me zo alleen en ongelukkig...
Dan heb ik nog eens vriendinnen aangetrokken die van me hebben geprofiteerd..,.en twee narcistische relaties gehad na mijn scheiding,,...
Gelukkig heb ik een prachtige hobby en dat is muziek spelen in de academie....in de mate van het mogelijke als ik niet teveel pujn heb,..
Maar t is het enige dat ik nog heb....,

Muziekvrouw

Lieve- beste- en bijzondere mensen ,
Zo herkenbaar, jullie verhalen en reactie's , wauw.

Laatste paar jaar, ik ben 58 , trek ik mij meer en meer terug,
en ja: soms is het alleen zijn zwaar. Ik zet dan mijn favoriete muziek op en ga wat meer bewegen.

Feestdagen en verjaardagen van overleden vrienden zijn extra zwaar. Ik spaar pc werk op, ga meer abstracte tekeningen maken, werk in huis doen en kijk een goede tv serie opnieuw.

Mocht je contact willen: 
Ik wens jullie een goede dag,
namastee,
Ragnar.

(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)

Ik leef ook als kluizenaar en heb soms niet graag dat ze in mijn "space" binnenkomen! Ikbeneen vrouw van 61 en COPD patiente

Hallo mis kan je mij bellen morgen liefs in ieder geval in de middag
Ik heb zelf ook een hondje
En voel me erg eenzawm

Ik wil ook wel eens bellen hoor ik ben 58 jarige vrouw.
Mijn hond heb ik bijna 2 jaar geleden in laten slapen op 17 jarige leeftijd.

Alleen zijn gaat op den duur wennen en dan wil je niets anders meer!!

Hoi Nocture, ik herken me volledig in jouw verhaal. Mijn situatie is erg gelijklopend. Ik leef sinds enkele jaren als een kluizenaar en behalve de oppervlakkige babbeltjes op mijn dagelijkse wandelingen met de hond spreek of zie ik niemand. Net als jij ben ik ook afgekeurd. Ik heb geen familie, vrienden, geen kinderen en geen gezin. Alle contacten die ik had heb ik verbroken of zijn uitgedoofd. Net als jij heb ik die klik kunnen maken om te leren alleen zijn en daar ok mee te zijn. Maar soms weegt de eenzaamheid. Ik ben niet depressief of somber omdat ik dat erg bewust niet toelaat. Op sommige dagen lukt dat heel goed, op andere dagen moet ik daar al wat meer tegen vechten. Het zou fijn zijn om in contact te komen. Groetjes, Lola

Ik had een goed lopende handelsonderneming. Op mijn 38e werd ik van de een of andere dag arbeidsongeschikt. Het drukke leven was ineens weg. Ik moest een andere invulling zoeken voor de tijd aan werken besteed. Collega’s en vrienden had ik wel in de Branch, maar nadat mijn Bedrijf op hield werd het erg stil. Ik ben nu 12 jaar verder en merk dat het etiket “ kluizenaar “ op mijn van toepassing is . Vriendschappen bleven alleen nog in stand als ik er 1000% energie instopte, dat is niet haalbaar als je dat bij elke vriendschap of elk contact moet blijven doen. Ik pas niet in deze maatschappij of de maatschappij past niet bij mij. Ik geef het op.

Ik heb een prachtig huis, ik heb m’n bezigheden en hobby’s. Ik ga verder zonder vrienden denk ik. De motivatie om ergens bij te kunnen of willen horenhoren ontbreekt inmiddels volledig. Veel geleerd afgelopen jaren.


Ik wens iedereen een mooi kluizenaarsbestaan.

Misschien krijg ik nu wel een hoop bagger over me heen. Maar ik denk er toch echt anders over. In elke relatie op wat voor manier dan ook moet je energie steken om het te laten werken en laten groeien. En jezelf meer open stellen. En ook eens goed naar jezelf kijken. En dan echt goed. Waarom vrienden steeds afhaken? Ik kan me er echt niets bij voorstellen dat je er voor kiest om als een soort van kluizenaar te willen leven. Iedereen heeft mensen nodig. Ik zou echt gillend gek worden als ik dat niet had. Je kunt zoveel zelf meer ondernemen om mensen te leren kennen. In plaats van je er bij neer te leggen. En in een slachtoffer rol te kruipen. Zeker geloof ik dat mensen een verleden hebben, veel mee gemaakt hebben. Het vertrouwen kwijt zijn in anderen. En nog zoveel meer redenen. We zijn niet gemaakt om alleen te leven. Niemand. Vrienden geven je leven kleur. En dat geld echt voor iedereen. En als je een beetje van jezelf houdt gun je jezelf toch het allerbeste? Dus mijn advies sta voor jezelf op. Ga in je eigen kracht zitten en maak er iets moois van. Dat is wat ik iedereen gun. Verandering begint bij jezelf.