kans op zwangerschap is dus eigenlijk nihil

Hoihoi,
Ik snap heel goed je verdriet en angsten die hierbij komen. Ik zit in het zelfde schuitje. Mijn man is ook onvruchtbaar. Wij weten het al geel lang, maar nu iedereen om ons kinderen krijgt wordt het verdriet groter en de angst dat we alleen achter blijven. Eerst duwde ik al deze emoties weg, daarna heb ik heel veel gehuild, maar praatte er niet over. Alleen tegen m’n man had ik er soms over. Vervolgens heb ik de huisarts gebeld, via haar ben ik bij de POH-er terecht gekomen en heb ik 6 gesprekken met haar hier over gehad. Dit was heel fijn en heeft ervoor gezorgd dat ik nu niet meer zo veel huil ook heb ik door haar geleerd om er met vrienden en familie over te hebben. Ik merk dat vrienden en familie heel erg meeleven, maar het heel erg moeilijk vonden om er over te beginnen. Maar nu ik er zelf ook meer open over ben, durven hun er ook vaker over te beginnen. En dat ervaar ik als heel prettig, dat geeft mij het gevoel dat ik/we er niet alleen voor sta. Bij mijn man weg gaan vind ik egoïstisch en het belangrijkste is volgends mij een levensmaat te hebben om samen oud te worden. Kinderen zijn 20 jaar bij je en vliegen dan uit.. en waar naar toe weet je niet. Maar over dit stukje heb ik wel heel veel getwijfeld. Wel of niet weggaan.
Momenteel zijn wij aan het kijken of adoptie wat is voor ons. Om hier mee bezig te zijn geeft hoop dat er toch n gezin gaat komen. Dat is fijn. Maar ook heel onzeker en geduldig traject.
We willen zo wie zo wat voor kinderen die geen veilig huis hebben wat gaan betekenen. Wij zeggen dan ook vaak tegen elkaar:: als iedereen kinderen kon krijgen, wie kijkt er dan om na de kinderen die geen ouders of thuis meer hebben. En proberen niet meer in onze verdriet te blijven hangen. Alhoewel dit nog wel gebeurd hoor! Vooral als iemand weer heeft aangekondigd als ze zwanger zijn.
Maar probeer er over te praten, dat is volgends mij het beste wat je kan doen. Hoe gaat het nu met jou? En hoe sta je er momenteel in?

1 jaar na onze trouwdag kregen wij precies hetzelfde bericht van de huisarts; dit is inmiddels 27 jaar geleden; eerst vooral ontkennen en verdringen van deze waarheid; we hebben er heel veel pijn en verdriet van, nog steeds; het is een illusie om pijn te verwerken, je kunt er wel mee leren leven