Toen ik mezelf meer ging verdiepen in mijn klachten merkte ik dat dit stress gerelateerd is. Ik schrok daar eigenlijk best van. Er waren goede momenten maar ook momenten die indruk maakte op mij. Het maakt je klein. Het lichaam neemt de overhand en is de baas. Hoe je het ook went of keert het lichaam zorgt er wel voor dat je rustiger aan gaat doen. Ik merk het vaak aan mijn ogen als ik teveel hooi op me vork neem, mijn zicht wordt troebel, ik krijg vermoeide ogen, en mijn zicht schepte neemt af. Zulke momenten daar schrik ik vaak van. Soms als het slecht gaat kijk ik uit naar dagen dat ik vrij ben waarin ik rust vind om te herstellen want ik wil niet opgeven. Het is voor mij de tweede keer dat het mij is overkomen. Lastig ja want je wilt niet weer opgeven. Het gevoel de controle over je leven te verliezen en achter de feiten aan te lopen is vreselijk.
J.
> 2 jaar geleden
