Ook ik voel mij ondanks mijn relatief jonge leeftijd (40 jaar) al mijn hele volwassen leven ontzettend eenzaam. Sinds ik op mijzelf ben aangewezen is eenzaamheid aan de orde van de dag en jaar in jaar uit erger geworden.
Het ergste is dat deze eenzaamheid er eigenlijk niet hoeft te zijn. Ik ben van nature ontzettend sociaal en een allemansvriend. In gezelschap kan ik mij ook best goed voelen zeker als dit samen gaat met het ondernemen van leuke activiteiten. Mijn grote probleem is echter dat ik totaal niet kan plannen en ontzettende moeite heb om mij te ontspannen als ik dit zelf moet regelen. Dit in combinatie met een karakter eigenschap dat ik altijd iedereen van dienst wil zijn (een echte pleaser) maakt mij ontzettend eenzaam. Wordt vaak gevraagd om klusjes te doen of uit te helpen en dat doe ik ook graag maar niet om mezelf te ontspannen of gezellig met diegene door te brengen. Klus moet dan af en als ik klaar ben wil ik naar huis omdat de vermoeidheid toe slaat. Ik heb ook geen relatie (wel 2 relaties gehad maar deze waren van korte duur waarvan de laatste onder invloed van antidepressiva is ontstaan (ik had hier tijdelijk goede steun aan maar dit heeft zich na een paar maanden volledig tegen me gekeerd)
Door bovenstaande eigenschappen dacht ik vroeger voortdurend aan zelfmoord heb zelfs op een punt gezeten dat ik zover was dat ik de juiste methode aan het onderzoeken was. Deze gedachtes zijn inmiddels wel verdwenen maar hebben nu plaats gemaakt voor ontzettende angst om alleen te sterven compleet met paniekaanvallen. En nu ik de 40 gepasseerd ben hebben mijn vrienden van vroeger allemaal een gezin en een eigen leven wat mij natuurlijk nog veel eenzamer maakt. Heel af en wordt ik meegevraagd om weer eens te gaan wandelen en dan heb ik weer een kleine opleving totdat je weer alleen thuis komt en de eenzaamheid en uitzichtloosheid zich weer openbaard.
Ik lig soms hele dagen op de bank zonder iets te ondernemen terwijl ik hier zo'n behoefte aan heb. Ik spreek soms ook hele dagen niemand en dan ben ik blij als de dag er weer opzit.
Het frusterende is dat ik heel goed weet dat met de juiste vrienden en liefst met een juiste partner ik waarschijnlijk een heel goed leven zou kunnen leven maar ja die hoop heb ik langzaamaan wel opgegeven, Ik heb wel eens dating sites geprobeerd maar wordt daar moedeloos van, buiten het feit dat ik mezelf lastig weet te verkopen vind ik maar zelden een profiel waarvan ik vermoed dat het zou kunnen werken....
Het is al met al voor mij behoorlijk uitzichtloos als ik terugkijk en zie hoeveel jaren ik al hiermee moet dealen. Ik heb het ook echt wel geprobeerd op allerlei manieren. Heb 9 keer een meditatieretraite gedaan in volledige stilte van 11 dagen, heb 2 verschillende psychiaters gehad en een psycholoog, ben naar alternatieve therapeuten geweest, heb allerlei soorten medicamenten geprobeerd maar behalve de eerste korte periode met antidepressiva heeft niets gewerkt.
Ik voel me zo ontzettend alleen, eenzaam en rot waardoor ik vaak aan de dood moet denken en dan wordt ik nog verdrietiger bij de gedachte dat ik die zonder iemand aan mijn zijde zal ondergaan.
Wat ook een grote rol speelt in mijn eenzaamheid s dat ik door mijn ADHD nogal impulsief kan zijn. Dit betekend in mijn geval dat ik 17 keer verhuist ben waardoor ik nergens echt heb kunnen settlen en nu heb ik samen met vrienden een huis gekocht in Maaseik België en ben ik nog eenzamer omdat ik hier zo goed als geen sociale contacten heb en mijn "binding" vooral met Maastricht is omdat ik daar het langste heb gewoond en hier ook veel mensen ken. De vrienden waarmee ik gekocht heb hebben andere interesses en bovendien sinds kort een gezinnetje waardoor ik daar eigenlijk ook weinig aansluiting vind, We hebben zelfs periodes gehad dat we mekaar weken of langer niet spraken of zagen (dat is nu gelukkig wel iets beter)
Voel me dus nu nog meer afgesneden vanwege de woonlocatie die ik niet zomaar kan verkopen (we zitten onder een dak) en de afstand die me nog meer uitput (als ik naar Maastricht moet dan kost me dat altijd minimaal 1.5 uur op en neer en dat belemmerd me in mijn hoofd nog veel meer)
Ik weet niet meer zo goed wat ik nu moet doen maar ik hou dit op deze manier niet hee; veel langer vol..... Ik zou heel graag nieuwe mensen ontmoeten en uiteraard een leuke vriendin maar hoe ik dat moet aanpakken vind ik heel lastig en ik hoop stiekem dat er mensen zijn die mij tips willen en kunnen geven..... Liefs van een wanhopige zoeker
Het ergste is dat deze eenzaamheid er eigenlijk niet hoeft te zijn. Ik ben van nature ontzettend sociaal en een allemansvriend. In gezelschap kan ik mij ook best goed voelen zeker als dit samen gaat met het ondernemen van leuke activiteiten. Mijn grote probleem is echter dat ik totaal niet kan plannen en ontzettende moeite heb om mij te ontspannen als ik dit zelf moet regelen. Dit in combinatie met een karakter eigenschap dat ik altijd iedereen van dienst wil zijn (een echte pleaser) maakt mij ontzettend eenzaam. Wordt vaak gevraagd om klusjes te doen of uit te helpen en dat doe ik ook graag maar niet om mezelf te ontspannen of gezellig met diegene door te brengen. Klus moet dan af en als ik klaar ben wil ik naar huis omdat de vermoeidheid toe slaat. Ik heb ook geen relatie (wel 2 relaties gehad maar deze waren van korte duur waarvan de laatste onder invloed van antidepressiva is ontstaan (ik had hier tijdelijk goede steun aan maar dit heeft zich na een paar maanden volledig tegen me gekeerd)
Door bovenstaande eigenschappen dacht ik vroeger voortdurend aan zelfmoord heb zelfs op een punt gezeten dat ik zover was dat ik de juiste methode aan het onderzoeken was. Deze gedachtes zijn inmiddels wel verdwenen maar hebben nu plaats gemaakt voor ontzettende angst om alleen te sterven compleet met paniekaanvallen. En nu ik de 40 gepasseerd ben hebben mijn vrienden van vroeger allemaal een gezin en een eigen leven wat mij natuurlijk nog veel eenzamer maakt. Heel af en wordt ik meegevraagd om weer eens te gaan wandelen en dan heb ik weer een kleine opleving totdat je weer alleen thuis komt en de eenzaamheid en uitzichtloosheid zich weer openbaard.
Ik lig soms hele dagen op de bank zonder iets te ondernemen terwijl ik hier zo'n behoefte aan heb. Ik spreek soms ook hele dagen niemand en dan ben ik blij als de dag er weer opzit.
Het frusterende is dat ik heel goed weet dat met de juiste vrienden en liefst met een juiste partner ik waarschijnlijk een heel goed leven zou kunnen leven maar ja die hoop heb ik langzaamaan wel opgegeven, Ik heb wel eens dating sites geprobeerd maar wordt daar moedeloos van, buiten het feit dat ik mezelf lastig weet te verkopen vind ik maar zelden een profiel waarvan ik vermoed dat het zou kunnen werken....
Het is al met al voor mij behoorlijk uitzichtloos als ik terugkijk en zie hoeveel jaren ik al hiermee moet dealen. Ik heb het ook echt wel geprobeerd op allerlei manieren. Heb 9 keer een meditatieretraite gedaan in volledige stilte van 11 dagen, heb 2 verschillende psychiaters gehad en een psycholoog, ben naar alternatieve therapeuten geweest, heb allerlei soorten medicamenten geprobeerd maar behalve de eerste korte periode met antidepressiva heeft niets gewerkt.
Ik voel me zo ontzettend alleen, eenzaam en rot waardoor ik vaak aan de dood moet denken en dan wordt ik nog verdrietiger bij de gedachte dat ik die zonder iemand aan mijn zijde zal ondergaan.
Wat ook een grote rol speelt in mijn eenzaamheid s dat ik door mijn ADHD nogal impulsief kan zijn. Dit betekend in mijn geval dat ik 17 keer verhuist ben waardoor ik nergens echt heb kunnen settlen en nu heb ik samen met vrienden een huis gekocht in Maaseik België en ben ik nog eenzamer omdat ik hier zo goed als geen sociale contacten heb en mijn "binding" vooral met Maastricht is omdat ik daar het langste heb gewoond en hier ook veel mensen ken. De vrienden waarmee ik gekocht heb hebben andere interesses en bovendien sinds kort een gezinnetje waardoor ik daar eigenlijk ook weinig aansluiting vind, We hebben zelfs periodes gehad dat we mekaar weken of langer niet spraken of zagen (dat is nu gelukkig wel iets beter)
Voel me dus nu nog meer afgesneden vanwege de woonlocatie die ik niet zomaar kan verkopen (we zitten onder een dak) en de afstand die me nog meer uitput (als ik naar Maastricht moet dan kost me dat altijd minimaal 1.5 uur op en neer en dat belemmerd me in mijn hoofd nog veel meer)
Ik weet niet meer zo goed wat ik nu moet doen maar ik hou dit op deze manier niet hee; veel langer vol..... Ik zou heel graag nieuwe mensen ontmoeten en uiteraard een leuke vriendin maar hoe ik dat moet aanpakken vind ik heel lastig en ik hoop stiekem dat er mensen zijn die mij tips willen en kunnen geven..... Liefs van een wanhopige zoeker
Roelof
> 2 jaar geleden
