Ik herken mezelf in veel verhalen die ik hier op deze site heb gelezen.
Mijn boosheid uit ik alleen naar mijn partner. En dat zijn de momenten dat ik me aangevallen voel. Dat ik het niet goed doe, of er wordt iets over mijn kinderen ( vorig huwelijk) gezegd.
Ik weet dat iedereen het recht heeft om zijn mening/ oordeel te geven, maar bij mijn komen ze, als ze van mijn partner komen heel hard binnen. Mijn boosheid uitte zich in verleden in weglopen of mezelf ( ongezien) pijnigen of de deur intrappen of de stoel en schop verkopen waar die niet tegen kon.
Maar een half jaar geleden heb ik gescholden en daar heb ik mega spijt van. Dit was zo laag bij de grond. Ik herken mezelf dus al jaren niet meer en wil absoluut van de boosheid af. De omgeving ziet mij als een lief en sociaal mens. Dat wat ik in de kern helemaal ben. Die boosheid is iets wat ik meedraag vanuit systemen en daar wil ik heel graag vanaf.
Dit tweede huwelijk zal het denk ik niet redden helaas, maar ik wil graag mezelf in de spiegel blijven kijken en geen spijt hebben van dingen die niet terug te draaien zijn. Want schelden etc is gewoon niet hoe je hoort te relateren met mensen. Ik blijf van mijn partner houden, maar ik zal het in liefde moeten loslaten.
