Mijn huilvakantie

Ik ontving tijdens de vakantie een mail van een vrouw die met haar samengesteld gezin op vakantie was.

Een deel uit deze mail (overgenomen met toestemming):
“…Ik schrijf nu nog vanuit mijn vakantieadres: ik had gehoord dat het lastig was, en daarom hadden we tevoren enkele afspraken gemaakt met de kinderen en met elkaar.(….) De kinderen vliegen elkaar steeds in de haren. Om de haverklap is er ruzie, ook al nemen we voor om rustig te blijven. Ik kies voor mijn kind, hij voor het zijne en voor we het weten hebben ook wij stevige bonje(…). Hoe kan ik daaruit blijven? Kunt u ons enkele tips geven? (…)
Ik had me deze vakantie zó anders voorgesteld. Een vakantie zou toch ontspannen moeten zijn… Ik heb nog nooit zoveel gehuild tijdens mijn vakantie. Dit wil ik nooit meer, het liefst wil ik nu meteen naar huis. Wat adviseert u? Koffers pakken en naar huis gaan? (….) En tegelijk houden we ontzettend veel van elkaar, ik wil hem niet kwijt”.

Uiteraard kan ik hier weinig aan doen. Wel is het een goed idee om er later eens goed voor te gaan zitten: wat ging er mis? Spelen deze dingen ook in het dagelijks leven? Zijn jullie al eerder samen met de kids op vakantie geweest? En wat doen jullie normaliter bij conflicten rondom de kinderen? Hoe ga je daarmee om?
Ik zeg wel eens: Kijk waar je in het dagelijks leven tegenaan loopt. Vermenigvuldig dit met 10 of met 20 dan weet je ongeveer hoe het is.

Zelfs als de vorige vakantie één doffe ellende was, kun je soms na een goede voorbereiding toch met z’n allen op vakantie. Onvoldoende voorbereiding is vaak bijna een garantie op ellende. Maar soms adviseer ik om ieder met je eigen kind iets te gaan doen, en een lang weekend voor jullie samen te plannen, zodat je allemaal, ieder op de eigen manier, een eigen korte vakantie hebt. Minder lang maar meer kwaliteit.

Was jullie vakantie ook zo’n drama? Dan kan het verstandig zijn om er inderdaad eens goed de tijd voor te nemen, en met mijn hulp alle mogelijkheden op een rijtje te zetten. Om een herhaling te voorkomen.