Tips bij kinderproblemen

Bij kinderen en jongeren is de beste manier de Socratesmethode te gebruiken in communicatie.

 

Deze houdt in dat je de ander vragen stelt en z’n denken stimuleert.

 

In plaats van te zeggen “Voorzichtig met die brommer” zou je ook kunnen vragen: “Ben je nou nooit eens bang op die brommer? Dat je pats onderuitgaat met al die glibberige bladeren op de weg?”

 

Dan gaan ze zelf nadenken. Volwassenen hebben de neiging om het denken van jongeren op “uit” te zetten door alleen maar te vertellen.’

Voor iedereen die iemand kent met ADHD:
Ik ben net zoals jij, maar toch heel anders.

Ik voel dezelfde gevoelens, ervaar dezelfde dingen. Maar gewoon net een beetje heviger. Als ik gelukkig ben, ben ik dolblij. Als ik boos ben, ben ik heel boos. Als ik verdrietig ben, ben ik er kapot van. Als iemand me pijn doet, voelt het alsof de hele wereld ten onder gaat. Alsof ik steeds opnieuw ervaar hoe erg het nu net was.

Soms neem ik alles persoonlijk. Bij alles wat er gebeurt lijk ik betrokken. En omdat mijn hersenen iets ander werken dan bij anderen, moet alles er bij mij op een andere manier uitkomen, meestal via mijn grote mond. Ik klink misschien boos. Je denkt misschien dat ik overdrijf. Maar omdat ik – bij wijze van spreken – geen uitlaatklep in mijn hersenen heb, zijn dingen die er met mij gebeuren meteen heel groot voor mij. Ik krijg geen kans om met mijn gedachten dingen voor te sorteren en de onzinnige gedachten eruit te filteren.

Ik ben geen slechte luisteraar, maar soms vind ik het moeilijk om me te concentreren. Een kraan die druppelt, een auto die voorbijrijdt; al dit soort dingen kunnen me afleiden. Ik zie je lippen bewegen, en soms, het spijt me, kan ik me niet concentreren op wat je zegt, hoewel ik het echt probeer.
Ik wil jou niet negeren, maar er zijn gewoon zoveel andere dingen om naar te luisteren. En als we in een volledig stille ruimte zijn, luister ik niet naar de stilte maar naar de gedachten in mijn hoofd. Want daar, daar het nooit stil.

Soms word je moe van me omdat ik je iets heb gevraagd en bijna onmiddellijk daarna dezelfde vraag opnieuw stel.

Nee, ik ben niet dom of heel langzaam van begrip. Het antwoord dat je me gaf is gewoon verloren gegaan tussen al de andere gedachten in mijn hoofd. Dus dan moet ik het opnieuw te vragen. En misschien nog een keer om het te onthouden.

Ik kan niet rustig op de bank liggen voor een avondje films kijken. Na een tijdje begint het te kriebelen in mijn lichaam, verlies ik mijn concentratie, en kijk naar alles behalve wat er gebeurt op het scherm. Dan vertelt mijn lichaam dat ik wat anders wil doen. Mijn geduld is alweer opgeraakt hoe goed de film ook is. Geef mijn vermoeide hersenen dan een pauze van tien minuten, zodat we weer verder kunnen kijken. Mijn hoofd kan al die indrukken gewoon niet zo snel verwerken.

Word je boos op mijn eeuwige gefriemel aan mijn telefoon, kleding en alles wat ik in mijn handen kan krijgen? Het is gewoon mijn manier om me te concentreren.
Af en toe kan jouw gevoelens niet begrijpen. Maar ik begrijp zo veel meer dan ik onder woorden kan brengen.

Want als ik ergens sterke gevoelens over heb, worden mijn hersenen door deze emoties in beslag genomen en krijg ik geen woord over mijn lippen. Dan ben ik druk bezig om mijn lichaam te beheersen, zodat ik geen ongewenste acties tegen mezelf of tegen anderen ga uitvoeren.

Laat ik overal dingen slingeren? Chaos is mijn manier om orde te houden. Want het is een chaos in mijn hoofd, dus voel ik mij veilig in de chaos. Dan heb ik juist het gevoel dat ik alles onder controle heb.

Ben je verrast dat ik het ene moment boos word en het volgende moment heel blij ben? Probeer het niet te begrijpen. Mijn stemming wordt volledig beheerst door mijn gevoel, dat altijd de overhand krijgt. En die emoties kunnen snel veranderen. Mijn hersenen zijn constant in beweging.
Waarom heb ik vaak conflicten met anderen? Dat is gewoon omdat ik een hekel heb aan onrecht en weiger om weg te kijken, als andere mensen in de problemen komen.

Om meergens mee te bemoeien is mijn specialiteit. Ik doe het niet om vervelend zijn, maar omdat ik niet de lafheid heb die kenmerkend is voor andere mensen. Ik denk niet aan de gevolgen van mij acties en begeef me vaak in gevaarlijke situaties met mensen waar ik medelijden mee heb.

Je denkt misschien dat ik een expert ben in het mezelf in verlegenheid te brengen. Je ziet het goed: ik kijk niet goed uit, spring in plassen water of lach hardop in gênante situaties. Ik doe wat er in mij opkomt. Zoals ik me op dat moment voel. Ik heb geen tijd om na te denken over wat andere mensen over mij zullen denken. Er er zijn zoveel dingen die me afleiden.

Ik kan instructies niet zo snel begrijpen. Soms moet je me tien keer iets uitleggen, tot ik het in één keer begrijp. Of als iemand anders het uitlegt en ik het ineens begrijp. Voor mij is het niet het belangrijkst wat je precies zegt, maar hoe je het zegt.

Word je er moe van dat ik altijd de sleutels verlies als we ergens heen gaan? En ze dan thuis gewoon in mijn jaszak vind?

Het is gewoon even wennen. Mijn brein is zo druk met de omgeving dat het geen tijd heeft om zich te herinneren waar dingen uiteindelijk liggen.

Wij, mensen met ADHD/ADD leven intensief. We willen meer weten. Wij haten meer. We rouwen meer. Maar we hebben ook meer lief. Want als we van iemand houden, doen we het niet alleen met ons hart, maar met ons hele lichaam.

Maar als je voelt dat je er even niet meer tegen kan? Neem een pauze. Neem een pauze van ons, we kunnen we heel stressvol zijn. Er is altijd wel iets met ons aan de hand. We zijn constant in beweging. Maar we zijn niet alleen intens en hyperactief. We zijn ook intelligent en creatief. We hebben gewoon een andere manier om over dingen na te denken, omdat onze hersenen niet filteren. We moeten overleven op onze eigen manier van zijn en handelen.

Je moet ons een kans geven.
Geef ons een kans om precies te zijn wie we zijn, laat ons profiteren van alle positieve dingen die onze handicap met zich meebrengt, en geef ons de kans om te laten zien hoeveel we om je geven. Je zult ons uiteindelijk begrijpen. En wees er trots op dat je deel uitmaakt van onze reis en ontdek de wereld via ons perspectief.

Stoei jij weleens met je vader, vraag ik regelmatig aan jongens tijdens een intake voor een 1-op-1-training. Meestal krijg ik een NEE als antwoord terug en soms hoor ik ook een JA, gevolgd door een, enigszins teleurgestelde ja maar. Want het stoeien duurt dan meestal maar kort, want vader vindt het dan te hard gaan en hij zegt dat het dan altijd op een gevecht uitloopt.

Als het antwoord een NEE is, wordt mijn volgende vraag waarom er niet gestoeid wordt. Meestal zeggen de kinderen: ‘Mijn vader is altijd druk met werken en als hij thuis komt is hij meestal moe’.
Als ik dan wel eens goed naar zo’n kind kijk, vind ik het jammer van de gemiste kans omdat kinderen het zo nodig kunnen hebben om deze vorm van aandacht te ontvangen.

Wat is stoeien?
Een vast onderdeel in mijn 1-op-1-training met jongens en hun vaders is stoeien.
Stoeien op een zachte manier alsof we zijn als water.

Ik maak een vader daarbij bewust dat het gaat om te leren mee te bewegen. In plaats van de spieren te verharden, juist de spieren te ontspannen. Op deze manier wordt stoeien een uitwisseling (non-verbale communicatie) tussen zoon en vader en geen gevecht. Stoeien heeft namelijk niks te maken met vechten.

Als je vecht, beweeg je tegen elkaar en met stoeien beweeg juist met elkaar.
Volgens mijn eigen praktijkervaring is stoeien juist een prachtige vorm van elkaar ontmoeten en verbinden. De verbinding tussen zoon en vader vindt plaats op een zachte manier waarbij de zoon de mannelijk energie kan ervaren en daarbij op een veilige manier zijn zelfvertrouwen en eigen waarde en zijn eigen kracht ontdekken.

Het ontdekken van je eigen kracht is een ervaring die je voor altijd meeneemt.

Wat leer je van stoeien?
Naast ontmoeten en verbinden heeft stoeien nog een belangrijke educatieve functie.
Door middel van stoeien kun je jongens duidelijk maken wanneer ze te hard of te ruw bewegen of wanneer een beweging te zacht of slap is. Zo leren jongens op een natuurlijke manier het verschil tussen zacht en hard en wanneer en hoe ze dit kunnen inzetten. Ook voor vaders is dit een prachtige ervaring waar ze in hun dagelijks leven veel aan kunnen hebben.

Ook aan het thema grenzen kan op deze manier zonder al te veel gepraat aandacht worden gegeven. Merk je bij het stoeien dat een jongen, onbewust je grens overschrijdt door bijvoorbeeld heel hard of heel ruw op je te vallen en je fysiek pijn doet, dan kun je het stoeien stop zetten en overnieuw beginnen. Zonder de jongens af te wijzen geef je op deze manier aan dat het te hard ging en dat we opnieuw beginnen.

Stoeien en met elkaar in beweging zijn en daarbij het voelen en spelen van de eigen en elkaars grenzen heeft volgens mij voor jongens een meerwaarde in de ontwikkelingsproces tot man.
Zodat zij op een dag weer aan hun zonen kunnen leren hoe je omgaat met de mannelijke energie en grenzen.

Kinderen en gescheiden ouders - 11 Tips

Tips voor ouders, leerkrachten en andere volwassenen die kinderen graag willen ondersteunen bij een scheiding. (uit: kinderen en gescheiden ouders van Charlotte Visch, grondlegster Integratieve Kindertherapie)

Direct na de scheiding hebben ouders en kinderen tijd nodig om hun leven in alle rust opnieuw in te richten. De normale gezinssituatie in totaal ontwricht. Iedereen is op een bepaalde manier bezig met het verwerken van verlies. De volwassenen met het beeld van het leuke gezinnetje, het goede huwelijk, het samen oud worden, de trouwe echtgenoot, het gevoel: dat overkomt ons niet”.

Voor kinderen verschuift er ook heel wat: het beeld van “mijn ouders en ik” verandert in “ik en mijn vader”en “ik en mijn moeder”. Juist op het moment dat het kind je het hardste nodig heeft ben je zelf ook bezig met een zwaar verlies. We pleiten dan ook voor de volgende zaken:

 

Tip 1: Houd een familieberaad

Houd een familieberaad en bespreek de mogelijkheid om steun te vinden buiten het gezin. Heeft elk kind een vriend(in) waar hij of zij terecht kan? heb jijzelf iemand bij wie je terecht kunt?

 

 

Tip 2: Het verlangen van het kind m.b.t. contact staat centraal staat

Start niet gelijk met de omgangsregeling, hoewel je als vertrekkende ouder recht hebt op contact. Soms is het raadzaam om een maandje rust te nemen.

 

Bespreek met de kinderen dat hun verlangen centraal staat. Laat het contact plaats vinden op grond van het verlangen van je kind. Kinderen kunnen heel goed aangeven wanneer ze naar iemand verlangen. Geef als ouders jullie kind de ruimte om altijd contact te leggen met de andere partner: telefonisch, per brief, per e-mail enzovoorts, maar leg dat niet vast in regels en schema’s.

 

Van belang is daarbij altijd te letten op de achterliggende motieven. Voelt het kind zich echt vrij van allebei de ouders of probeert het zich aan een van de twee aan te passen? Luister goed hoe en wat jullie kind communiceert.

 

Tip 3: Breng ze op de hoogte v/h proces, niet de volwassen inhoud

Geef de kinderen niet de illusie dat zij mogen meebeslissen als dat niet zo is. Breng ze op de hoogte van het proces ( =dat er oplossingen worden gezocht voor de financiën) tussen de ouders, maar vertel ze niet de volwassen inhoud (= je vader/moeder zeurt over geld)

 

 

Tip 4: Vertel dat jij als ouder de beslissing neemt

Vertel je kind dat je alles wilt bespreken, maar dat jij de uiteindelijke beslissing neemt omdat jij daarvoor ouder bent.

 

 

Tip 5: Zet je kind met haar/zijn leven centraal.

Zet je kind met haar/zijn leven centraal. Kinderen hebben vaste vriendjes en vriendinnetjes, waar de vriendschap gebaseerd is op verlangen van behoefte om bij elkaar te zijn.

 

Vriendschap is gebaseerd op gelijkwaardigheid. Gebruik daarom nooit de woorden “mama’s weekend”of “papa’s weekend, maar “jouw weekend” waarin je bij mij logeert of “jouw weekend” waarin je thuis bent.

 

Laat het verlangen groeien en heb geduld wanneer het een tijdje niets van je wilt weten. Dat is natuurlijk verschrikkelijk pijnlijk maar dat komt wel goed op den duur.

 

Andersom geldt hetzelfde voor de ouder die om wat voor reden dan buiten beeld is: laat je verlangen merken, zonder te claimen en let op je eigen achterliggende motieven.

 

 

Tip 6: Zet je kind en zijn individuele ontwikkeling centraal.

Zet je kind en zijn individuele ontwikkeling centraal. Het misverstand heerst dat partners over elkaar geen onaardige dingen mogen zeggen. Dat zou dan zijn om te voorkomen dat een kind in een loyaliteitsconflict komt.

 

Kinderen snappen er echter daardoor juist niets meer van: “Mijn ouders doen gewoon tegen elkaar en zijn toch gescheiden”.

 

Oprechter en daardoor duidelijker is het voor kinderen wanneer ouders onderscheid maken tussen henzelf en de ander: “Ik hou niet meer van hem/haar, ik heb ruzie met hem/haar en ik wil nooit/niet meer met hem/haar samenleven. Dat is uit, dat is over. Maar jij houdt natuurlijk wel van mama/papa.

 

Jij hebt geen ruzie, ik heb ruzie. Jij mag gewoon van hem/haar houden. Ik vind hem/haar niet meer lief en dat is jammer want dat zou het leven voor jou veel gemakkelijker maken. Wanneer jij wel liefde voelt voor hem/haar vind ik dat fijn voor jou.

 

Hiermee geef je als ouder aan dat er verschil is tussen je eigen beleving en die van het kind. Eventueel vertel je erbij: “ik hoop dat ik ook weer van iemand zal gaan houden, want dat is wel een fijn gevoel”.

 

Tip 7: Zet je kind met de eigen woonplek centraal

Zet je kind met de eigen woonplek centraal:
Net als volwassenen hebben kinderen maar 1 plek waar ze wonen. De andere plaatsen zijn om te logeren.

 

Er zijn volwassenen die kinderen vertellen dat ze nu twee huizen, twee woonplekken hebben.
Vergelijk deze situatie eens met een volwassen Latrelatie. Volwassenen die een aantal jaren een Latrelatie hebben kennen het gesleep met tassen, toiletspullen, een weekend wat veel te kort is, spullen die zijn vergeten.

 

Naar ons inzicht schept het idee van twee woonplekken verwarring en heeft dat gevolgen voor de ontwikkeling tot volwassenheid met betrekking tot honkvast en hechting. Sommige ouders gebruiken termen als moederhuis en vaderhuis, maar waar is dan mijn huis?

 

We denken dat er 1 thuis is en dat is de woonplek. Het andere huis is het logeerhuis, waar je kind zich natuurlijk wel heer erg thuis kan voelen. Het is echter essentieel dat een kind 1 plek heeft waar het echt woont en leeft.

 

 

Tip 8: Zet een kind ook met dubbele vakanties centraal

Zet een kind ook met dubbele vakanties centraal. Gescheiden kinderen gaan zowel met de ene ouder als met de andere ouder op vakantie.

 

Voor kinderen is het van belang om tussen beide vakanties even op hun woonplek tot rust te komen. 1 Nacht in hun eigen bed om eerdere ervaringen los te laten en fris en enthousiast in de nieuwe ervaring te duiken.

 

Daarbij komt, dat het afscheid nemen van de ene ouder even tijd kost en het zich kunnen richten op de andere ouder dan veel gemakkelijker gaat.

 

 

Tip 9: Maak verschil tussen “opvoedoverleg”en “ouderoverleg”

Wanneer jij of je ex-partner een nieuwe vriend/vriendin heeft gekregen maak dan verschil tussen “opvoedoverleg”en “ouderoverleg”. Ouders bepalen samen de grote veranderingen van hun kind in hun leven. Bij het opvoedoverleg is het juist van belang om de nieuwe partner(s) erbij te betrekken. Zij voeden immers mee op.

 

 

Tip 10: Wil je kind niet naar zijn vader/moeder? Onderzoek de motivatie

Wanneer je kind absoluut niet naar zijn vader of zijn moeder wil onderzoek dan uitgebreid de motivatie.

 

Wanneer het kind vanuit “solidariteit” met jou niet naar de andere ouder wil, is dit een slecht teken. Klaarblijkelijk ervaart je kind dat jij dit nodig hebt.

 

Wanneer echter blijkt dat het kind “klaar”is met de relatie met de andere ouder, dan is het van belang om achter je kind te gaan staan.

Maar pas er voor op om dit besluit te makkelijk te nemen. Wordt het contact te snel afgebroken, dan loopt je kind de kans in latere liefdesrelaties last krijgt van deze onafgemaakte relatie.

 

 

Tip 11: Leg de leerkracht van je kind uit in welk proces je kind zit

Leg de leerkracht van je kind uit in welk proces je kind zit en houd de leerkracht op de hoogte.
Die kan dan rekening houden met het (moeilijke) gedrag van je kind.

 

Heel veel volwassenen hebben geen idee wat een scheiding met een kind doet. Alle aandacht is gericht op het in balans brengen van de onrust in de binnenwereld. Leren wordt dan veel moeilijker en kost meer energie dan normaal.

Pak een boek, sla hem open op een willekeurige pagina en tel de woorden van een paragraaf. Tel nog een keer om er zeker van te zijn dat je ze goed geteld hebt.

 

Je begint met 1 paragraaf en zodra dit makkelijker gaat, tel dan de woorden op een hele pagina. Tel in je hoofd en alleen met je ogen, zonder met je vinger de woorden aan te wijzen.

Heb je zorgen over je kind? Vraag je je af of het wel goed gaat? Ik merk dat het leven tegenwoordig soms zo snel gaat, dat de aandacht voor elkaar erbij inschiet.

De eerste stap die je zelf zou kunnen zetten, is om elke dag een kort moment in te plannen waarin je bewust aandacht aan je kind geeft. Leg je telefoon weg, zorg dat je kind niet achter een scherm zit, ga samen een spelletje doen of maak een wandeling.

Tijdens dit soort activiteiten komt een gesprekje vaak gemakkelijker op gang. Het gaat niet zozeer om de duur ervan, met 5 tot 15 minuten heb je al een goed begin te pakken. Probeer op deze manier zicht te krijgen op hoe het echt met je kind gaat.

Wees strenger en laat de media stoppen met voeding te geven aan jongere

Heb je last van problemen met je kind of jongere en kom je er zelf niet meer uit? Een therapeut of psycholoog kan je dan verder helpen.

Het programma brandpunt heeft een mooi filmpje gemaakt "Het kinderbrein".

Helpen te leren in plaats van helpen door op te lossen.

Wil je je (/een) kind helpen met zijn problemen?

Denk dan eerst eens aan het volgende:
van welke situaties, momenten of ervaringen in je leven heb jij het meest geleerd? Zijn dat momenten waarop je direct slaagde? Of de momenten die je al ploeterend en zwoegend tot een goed einde bracht?

Mensen leren het meest door ervaren; door een samenkomen van meerdere domeinen zoals denken, doen en voelen.

Volwassenen zullen veelal de neiging hebben een kind te helpen met 'Kom maar hier dan doe ik het voor je', 'wat is je probleem? Dan los ik het op'.

In plaats daarvan kun je je kind zo optimaal mogelijk in de gelegenheid stellen binnen veilige grenzen zelf te leren. Door het kind te laten proberen, door te laten falen of fouten te maken en door zichzelf te laten corrigeren en wellicht uiteindelijk te laten slagen. Jouw rol als volwassene is enkel aanwezig zijn en beschikbaar te zijn voor hulp, een steuntje in de rug of in de voorbeeldrol. Laat je kind zelf bepalen of en wanneer hij van deze beschikbaarheid gebruik wil maken.

Je grijpt enkel in als het handelen van je kind tot directe onomkeerbare schade voor zichzelf of anderen kan leiden.

Houdt daarbij in gedachten dat iedereen het verdient om op zijn eigen manier te leren, op zijn eigen manier tot de oplossing te komen.

Hoog begaafdheid= grote intellectuele capaciteiten, een grote intrinsieke motivatie om te presteren, en een grote mate van creativiteit. Denken gebeurt gelijktijdig, parallel, op verschillende niveaus, en kan zeer intens zijn.

- Het brein sorteert, analyseert en verwerkt grote hoeveelheden data en staat zelden tot nooit stil.
- Denken vindt veelal plaats in beelden en wolken beelden, en in mindere mate talig of op elkaar volgend

 

Naarmate het kind eerder handvatten heeft die hem helpen adequaat om te gaan met zichzelf en de leerproblemen die hij ervaart, is er meer kans op een positief.

 

Overigens, indien de hoogbegaafde zijn intellectueel vermogen niet ten volle gebruikt in zijn leven, zal hij, net als dat bij, bijvoorbeeld, topsporters het geval is, dit vermogen ten dele kwijtraken. Dus, hoogbegaafdheid moet geoefend en gevoed worden, anders wordt het gewone begaafdheid.

 

- Makkelijk overprikkeld raken omdat ze aan weinig prikkels al voldoende hebben; zijn geneigd zichzelf 'uit' te schakelen wanneer dit dreigt te gebeuren. Dus de goede prikkels aanbieden.

De oplossing is al op vroege leeftijd het kind veel feedback te geven op inzet en persoonlijke groei, en het concept hoogbegaafdheid als talent verbinden met de eigenschap inzet,mogen falen en de relativiteit van alles.

 

Veel hoogbegaafden zijn al van jongs af aan gewend problemen op te lossen door ze te begrijpen waar leeftijdgenoten leren problemen op te lossen door procedures te doorlopen. Het resultaat hiervan is dat het geheugen van deze hoogbegaafden matig getraind is en ze nauwelijks over strategieën beschikken indien ze er op eigen denkkracht niet uitkomen. Ook dat leidt tot het niet aangaan van problemen die 'te moeilijk' lijken.

 

De oplossing is al op jonge leeftijd hoogbegaafde kinderen te trainen in het gebruik van het geheugen en meerdere oplossingsstrategieën

 

Belangrijk is het kind te leren over waarom mensen samenwerken, over het verschil tussen individu en groep, over communicatie en interactie, over erbij horen of niet. Want om samen te werken voor een beter resultaat kan hij het beter alleen doen. leren samenwerken is nodig om geen einzelgänger te worden.

 

Hoogbegaafden kunnen vele wegen zien in datgene waarmee ze bezig zijn. Dit heeft zijn mooie kanten - je kunt echt heel veel van iets te weten komen - en tegelijk is het een nadeel - er is altijd iets wat je nog niet weet maar wel kunt weten, wordt je onzeker van en vermijden van opdrachten waardoor faalangst kan ontstaan. Dus duidelijk zijn in wat je verwacht; Kaderen!

Zaak is dat wat van het kind verwacht wordt, duidelijk te kaderen en op te delen in hapklare brokken, stappen. Ook hoe de ene stap op de andere aansluit. Dit hoeft niet per se sequentieel, maar wel bij voorkeur beeldend en zodanig dat hij er houvast aan ontleent: het gaat om kaders en begin- en eindpunten. Het gaat om structuur

 

Tevens is het zinnig dat de hoogbegaafde leert dat alles willen weten een utopie is en meestal ook niet gewenst, en dat in de eigen begrenzing in en focus op waarmee je bezig wilt zijn, de persoonlijke rust en zelfs het persoonlijk geluk liggen.

Achter uw kind gaan staan

Een kind met sensomotorische integratie problemen heeft extra steun nodig. U kunt hem die steun het beste geven door letterlijk en figuurlijk achter hem te gaan staan. Dit is heel belangrijk bij een kind dat de kans loopt snel in een conflictsituatie terecht te komen.

 

Vooral bij terechtwijzen en verbieden moet u niet voor hem maar achter of naast hem gaan staan. U geeft hem daarbij het gevoel dat u hem steunt, ook al doet hij iets wat u niet goed vindt. U kunt daarbij natuurlijk ook uw armen even op zijn schouders leggen en zo van achteren wat druk uitoefenen.

 

Een andere groep kinderen waarbij het belangrijk is om achter hen te gaan staan, zijn kinderen die eigenlijk te aanhankelijk te zijn. Ze lijken nog niet voldoende weerbaar te zijn. Ze zullen vaak op schoot zitten en tegen u aanhangen met hun gezicht naar u toe. Soms springen ze ook letterlijk op uw schoot en hangen aan uw nek.

 

Het is niet verstandig om dit helemaal te verbieden. Maar wanneer ze op uw schoot zitten, zet hen dan zo, dat ze met hun rug naar u toe zitten. U geeft dan toch steun, maar ze kunnen hun aandacht op de omgeving richten.

 

Het beste kunt u ze bij hun heupen steun geven, zodat ze zelf goed gaan zitten en minder op u hangen. Na een tijdje kunt u dan proberen om ze voorzichtig van uw schoot af te duwen, om ze zelf weer iets te laten ondernemen.

Tip voor ouders met een somber kind

Krachtig je kind ondersteunen bij somberheid of depressie, hoe doe je dat?
Sombere gedachten of gevoelens hebben vaak veel invloed op het leven van je kind, maar ook op je gezin. Somberheid, lusteloosheid, terugtrekken, schooluitval, irritatie, of angst kunnen je veel zorgen geven.
Een helpende methode, die ik aanbied, is de gedragstherapie ACT (Acceptance & commitment Therapie) Jongeren leren hiermee anders met problemen om te gaan. Neem gerust vrijblijvend contact op voor meer informatie.

Hannelies - Psychosociaal Therapeut - ACT Therapeut

Zoek lotgenoten om ervaringen mee uit te wisselen en steun te vinden. Dit kan al online op facebook, er zijn diverse groepen voor samengestelde gezinnen. Je kan er andere ervaringen lezen en zelf ook een bericht plaatsen. Zo voel je niet alleen en merk je dat het niet raar is, wat jij doormaakt.

Heeft jouw puber een verslavings- en/of gedragsprobleem?

Wij zijn BROER! kan daarbij helpen. Zij kijken niet naar wat iemand doet, maar waarom en gaan uit van de kwaliteiten die elke jongere heeft. Het programma is gebaseerd op herkenning, samenwerking en veiligheid.

Wij zijn BROER! is een unieke, groepsgerichte dagbehandeling. Ontstaan vanuit een behoefte om zorg te bieden aan jongeren die zijn vastgelopen, soms na al verschillende ervaringen met hulp te hebben gehad. Wat ze bieden is een intensief traject van 8 weken lang, 7 dagen in de week.

Wij zijn BROER! staat voor familie, voor samenwerken. Overdag intern om te leren, en ’s avonds in de eigen omgeving om het geleerde toe te passen.

Als je kinderen wil krijgen of al hebt, is het goed om te beseffen wat iets van je kind is of wat van jou is.

 

Ouders kunnen hun eigen thema`s en innerlijke conflicten in hun kind terug zien, terwijl het eigenlijk iets van hen is waar zij mee aan de slag moeten.

 

Probeer eerlijk in de spiegel te kijken en te bedenken en voelen wat bij jou hoort, en hoe dit in de interactie met je kind terugkomt. Zoek een therapeut als je hier zelf niet uitkomt.

Schoonouders ondermijnen vaders gezag bij klachten van het pluskind/stiefkind.

Mevrouw was zwanger van hun 2e kindje. Haar man had al kinderen uit een eerdere relatie. Het contact met de moeder van zijn kinderen was zeer slecht geweest, nu was het draaglijk. Zijn kinderen klaagden regelmatig bij moeder over stiefmoeder, maar meestal werd dit door tussenkomt van vader redelijk snel opgelost.

Grootouders
De ouders van vader (dus nieuwe schoonouders van mevrouw) verzetten zich tegen haar. ). Zij steunden de kleinkinderen onvoorwaardelijk bij klachten over zijn nieuwe vrouw. Vooral de dochter van 13 jaar deed vaak zielig als zij haar zin niet in kreeg en werd dan alsnog beloond door de grootouders. Maar ook de andere kinderen hoefden maar te zeuren om iets wat zij van papa niet mochten en dan werd dat alsnog door de grootouders toegestaan

De schuldige
De nieuwe vrouw van papa (stiefmoeder, dus) werd aangewezen als de schuldige: papa zou bij haar onder de plak zitten en niet tegen haar in durven te gaan. Ik kan verzekeren dat dit niet het geval was. Hij was in veel zaken strenger dan zijn vrouw. (Ook wel omdat zij niks meer dúrfde te verbieden).

Scherpe kantjes
Vaker blijven de schoonouders loyaal aan hun eerste schoondochter, waardoor de nieuwe vrouw geen eerlijke kans wordt geboden. Ook hebben grootouders vaak medelijden met de kinderen. Na verloop van tijd verandert dit meestal, hoewel de nieuwe vrouw zelden even positief wordt binnengehaald als destijds de eerste. De scherpe kantjes slijten.

Slechte kinderen?
In dit geval sleet de scherpe kantjes niet: De kinderen namen iedere kans te baat om zich te beklagen over hun stiefmoeder. En juist daardoor (angst en onzekerheid) werden door stiefmoeder ook fouten gemaakt. Dit soort dingen kunnen soms oplosbaar zijn, maar in dit geval kon ik eigenlijk weinig uitrichten. Ik kon hen alleen aangeven dat het niet de slechtheid van de kinderen betrof. Kinderen nemen alle kansen die hen geboden worden waar. Dat is geen slechtheid, maar bijna een wetmatigheid.

Een ongelukkige uitkomst
Om zelf de conflicten te vermijden hebben deze mensen ervoor gekozen om het contact met opa en oma te verbreken, zelfs vader kwam niet meer bij zijn familie. Ik heb zo’n breuk ooit voorkomen, maar dan moet je er op tijd bij zijn.

Een meisje van 12 dat haar gebruikte maandverband in een lade verstopt i.p.v. weg te gooien, een kind van 8 wat plotseling de spullen van een ander kind vernielt. Kinderen kunnen nog geen woorden geven aan hun gedrag. Op “waarom doe je dat?” krijg je geen antwoord. Ze weten zelf niet waarom ze dit doen. Het heeft geen zin om dan maar te blijven vragen wat er aan de hand is. Als een kind van 6 jaar plotseling weer in bed gaat plassen, kan het ook niet zeggen waarom. We weten dan wél dat er iets aan de hand is.

Grote veranderingen
In ieder gezin zijn er soms problemen, ook met het gedrag van kinderen. Zeker bij grote veranderingen. In een samengesteld gezin komt dat nog veel vaker voor. De veranderingen voor een kind zijn vaak immens groot. Kinderen ervaren het vaak dat papa of mama is “ingeruild” voor een ander. Dat is bedreigend (welke directe gevolgen heeft dat voor mij?)

Loyaliteitsproblemen
Het geeft ook vaak loyaliteitsproblemen (mag ik nu niet meer van mijn vader/moeder houden?) En wat gebeurt er als ik deze vriendin van papa/vriend van moeder wel aardig vind? Dat kan toch niet? Ik moet toch mijn eigen ouders op de eerste plaats zetten?

Communicatie
Daarom is het zo belangrijk om goed te communiceren. Niet alleen over wat er gaat gebeuren, wat het kind daarvan vindt maar ook over dingen die kinderen niet kunnen benoemen: Hoe gaan de verhoudingen liggen? Wie heeft er waarover wat te zeggen? En wat als het niet goed gaat? En moet ik als kind persé die nieuwe partner aardig vinden? Hoe moet ik hem/haar noemen? Als ik hem/haar lief vind… is dat niet zielig voor papa/mama?

Sommige veranderingen zijn eventjes leuk
In het begin kan een verandering nog wel leuk en spannend zijn. (vooruitzicht van een nieuwe eigen kamer). Er verandert veel, kinderen lijken het wel te accepteren en vinden het misschien zelfs wel gezellig allemaal. Maar de dagelijkse werkelijkheid is anders. Als de nieuwe partner (of de stiefbroers en -zussen) hinderlijke gewoontes hebben dan bekoelen de verhoudingen snel.

“Waarom” heeft geen zin
Als kinderen vreemde dingen doen heeft het weinig zin te vragen waarom ze dat doen. Je kunt je wel afvragen: wat zit het kind dwars? Waar heeft het last van? Hoe kunnen we daarover praten? Hoe kunnen we die last wegnemen?

Veerkracht vergroten

Je kunt je kind ondersteunen in lastige situaties door het niet in de slachtofferrol te plaatsen, dat maakt hem kwetsbaarder. Als je medelijden hebt met je kind en meegaat in zijn verdrietige gevoel, belandt hij in een negatieve spiraal waar jullie samen moeilijk uit komen?

Wat je wel doet is: erkennen in zijn verdriet en vragen hoe hij het op gaat lossen? Vragen of hij daarbij jouw hulp nodig heeft.

Wist je dat pubers verveling nodig hebben?
Het brein is pas rond 24 jaar uitgerijpt en volgroeit. De puberteit is een belangrijke ontwikkelfase voor het brein. Vanuit verveling kan een brein tot creatieve ideeën komen.. Gun de puber zijn verveling.

Hoe kan het zover zijn gekomen dat er zoveel kinderen zijn met een etiket?

https://www.npo.nl/zembla/18-04-2013/VARA_101306855

Pubers maken zich los van hun ouders om hun eigen identiteit te kunnen ontwikkelen.

Ze experimenteren en willen zelf beslissingen nemen , of ze nou handig zijn of niet.
Door kledingkeuze en door gedrag zetten ze zich af tegen hun ouder(s)
Ze snappen niet dat ouders ongerust kunnen zijn.
De vriendenkring wordt belangrijker dan de ouders.
Grenzen, redelijkheid en overzicht ontwikkelen pubers pas in een latere fase van hun leven. Als de hersenen volledig zijn gerijpt.

Heb geduld, houd moed, het is een fase....

GGZ en diagnoses. Vaak, te vaak kom ik kinderen/jongeren tegen die allerlei diagnoses hebben. Tijdens de intake maak ik o.a. een levenslijn en vraag door op een aantal gebieden. Bijna in alle gevallen zijn de diagnoses/probleemgedrag of hoe het zelf wilt noemen, alleen maar een symptoom of het gevolg van een vaak groter probleem.

De GGZ duidt bijvoorbeeld symptomen van kinderen die huiselijk geweld hebben meegemaakt vaak verkeerd of onvolledig. De hyperalertheid van een kind dat dagelijks onder grote druk staat ziet de GGZ dan bijvoorbeeld als ADHD.

De terechte angst voor de dader wordt gezien als separate 'angststoornis'. Het moeizaam contact maken is autisme. Wat de GGZ niet vaak (h)erkent is het achterliggende trauma, ontstaan door jaren van emotionele en psychische mishandeling.

Een tip voor de ouders en professionals is om verder, breder en dieper te kijken als een kind/jongere tegen iets loopt. A.u.b.!

Een simpele tip: gebruik het woord 'puber' nooit waar jouw puber bij is. Het is al een hele ingewikkelde fase, waarin je lichaam enorm snel verandert, je hele wereldbeeld op zijn kop gezet wordt, er allerlei verwachtingen ontstaan waar je aan moet voldoen en je ook nog moet zorgen dat je ergens leuk bij hoort. En dan krijg je ook nog zo'n rottig woord naar je hoofd, dat refereert aan schaamhaar. Een beetje meer respect mag wel. Een puber is gewoon een jongere met veel uitdagingen. De puber zo nu en dan belonen voor zijn harde werk aan zichzelf , loont.

Of het nu gaat om concentratiestoornissen, angsten, dyslexie of andere problemen met behulp van de Matrix-Methode in combinatie met kinderhypnose staat je kind binnen no-time weer in zijn of haar kracht.

Voor goede informatie en advies bij zelfbeschadiging bij jongeren, check sameninmijnschoenen.

Een vreselijk fenomeen op school is gepest worden, het gevoel krijgen er niet bij te horen, niet goed genoeg te zijn. Het werkt nog lang in het leven van de gepeste door. Dat is voor mij dé reden om met kinderen te willen werken, om ze te laten voelen, beseffen en ervaren hoe bijzonder ze zijn en weer in contact brengen met de innerlijke kracht die ieder kind in zich heeft.
Ik heb ook de ervaring dat hypnotherapie en geleide meditaties (die ik speciaal voor elk kind afzonderlijk maak) echt werken. Van bang zijn om de groep pesters tegen te komen tot er met opgeheven hoofd langs te lopen en daar niks vervelends meer bij te voelen, het lijkt wel een wonder maar dat is dus wat er gebeurt.
Ik help je kind graag weer vol vertrouwen in het leven te staan.

De overgang van de basisschool naar de middelbare school is voor veel kinderen een hele spannende tijd. Het vertrouwde laten ze achter zich, misschien ook bepaalde vrienden of vriendinnen die niet naar dezelfde school gaan. Het zijn hele grote veranderingen waar kinderen mee te maken krijgen en eigenlijk wordt daar te weinig aandacht aan besteed. Ik heb daarom een speciaal programma ontwikkeld om de overgang van de basisschool naar de middelbare school fijner te maken, waarbij het vergroten van het zelfvertrouwen de kern is, ook het zichzelf goed kunnen beschermen. Wil je je kind vol vertrouwen naar de middelbare school laten gaan neem dan contact met me op, ik help je graag verder.

Voor de wat sociaal angstige, teruggetrokken jongeren tussen 12 en 14 jaar heb ik binnen een expertisecentrum van het voortgezet onderwijs het lichaams-/ervaringsgerichte groepsprogramma X-press ontwikkeld.
In X-press stimuleren we jongeren door beweging, muziek, drama, ontspanning en psycho-educatie om zichzelf beter te leren kennen, hun angst te overwinnen, zich weer te gaan uiten en contacten te leggen.
Neem gerust contact met me op voor meer informatie.

In deze tijd zitten ook jonge kinderen vaak de ganse tijd op een mobiel of tablet. Aan de ene kant is dat relatief gewoon in deze tijd. Aan de andere kant leren ze daarmee niet altijd om te gaan spelen met andere kinderen. Soms ook komt het voort uit de verbinding te missen met andere kinderen. Of, ze worden gepest op school.
Ga met je kind open een gesprek aan. Is er iets aan de hand? Voelen ze zich alleen of onbegrepen?
Neem ze desnoods mee naar buiten, naar een bos of een ander stuk natuur. Ik zie nog wel eens dat ze dan zich heel anders uiten, meer spelen. En op dat moment ook heel goed onder internet kunnen. Ze een klasgenootje / vriendje mee laten nemen stimuleert.

(over de partner in een samengesteld gezin)

Partners in samengestelde gezinnen hebben vaak ruzie hebben over de kinderen. Men meet met twee maten, de kinderen van hem worden anders behandeld dan de kinderen van haar. Je relatie wordt dan steeds verder verziekt. Je kunt nl. niet jouw kinderen op de 2e plek zetten. Zij zijn altijd het belangrijkst. Dat geldt ook voor jouw partner. Je kinderen komen voor op de eerste plaats.
Zelden heeft men in de gaten dat men verschil maakt. Vaak probeert men juist extra ze gelijk te behandelen, gelijk te beoordelen. Daarom: erken dat je je anders voelt t.o.v. de kinderen van de ander. Wees daarin eerlijk naar jezelf.
Je houdt altijd meer van je eigen kinderen, ook al zijn de kinderen van je partner je nóg zo dierbaar. Maar er is nu eenmaal een verschil.

Ruzies in samengestelde gezinnen gaan hier het vaakst over. Loyaliteit is niet alleen iets van kinderen. Ouders zijn ook loyaal: Je komt aan het dierbaarste wat de ander heeft: zijn/haar kind!! En hoe gemakkelijk is het om af te geven (zeker als je boos bent) op het kind van de ander. Maar dat beschadigt jouw relatie met je partner op langere termijn onherstelbaar.

Ook al kun je het over het algemeen wel verdragen, uiteindelijk maakt het je relatie kapot. Dat verdraagt niemand. Men verdraagt het vaak omdat men hoopt dat het minder wordt of overgaat, of omdat er mooie beloftes worden gedaan, maar uiteindelijk (zélfs als de kinderen het huis uit zijn) blijft het lastig. En je bent ook zelf tot op het bot beschadigd, want je kinderen zijn een deel van je. Als je aan hen komt kom je ook aan jou!

Dreigen met weggaan is geen goed idee, als het bij dreigen blijft. Nooit dreigen met weggaan als je dat (nog) niet van plan bent. Maar wat je wel kunt doen is zeggen dat als het niet verandert dat je zeker bent dat de relatie op den duur kapot gaat, en dat er waarschijnlijk een moment komt dat je voor jezelf gaat kiezen. Het moet de ander duidelijk zijn dat hij/zij niet zo maar door kan gaan, dan het een keer genoeg zal zijn en dat er dan niks meer kán!!
Het hoeft NOG niet zover te zijn dat je weggaat, maar het moment komt waarschijnlijk wel steeds dichterbij. En dan is het tij niet meer te keren, dan is het te laat. Zoek hulp!

In het contact met je kinderen, een van de intiemste relaties die je hebt, kan er oud zeer worden getriggerd bij jou als ouder. De hechtingsrelatie die jij met jou ouder hebt opgebouwd, zet je nu voort met je eigen kinderen. Soms is dit pijnlijk, loopt het contact daarom stroef of laat je kind gedrag zien, wat voor jou moeilijk is om mee om te gaan. Het kan helpen bij jezelf te gaan kijken wat er nog geheeld moet worden, wat nog om aandacht vraagt. Wat wij opruimen, hoeven onze kinderen niet meer te dragen. Wat wij bewust maken bij onszelf, heeft geen onbewuste invloed meer op onze relatie met onze kinderen.

Herken je het dat je je geduld verliest en je je gedraagt naar je kind zoals je niet zou willen? Maar je hebt jezelf even niet in de hand. Dit zijn de momenten dat het gedrag van jouw kind een oud gevoel in jou oproept. Je oerbrein neemt het even over, en jij bent niet in staat om nog creatief of pedagogisch te reageren. Het beste wat je op dat moment kan doen, is even een time out (voor jezelf) te nemen: weg te lopen uit de situatie en weer kalmeren. En daarna kun je gaan onderzoeken (bijv bij een therapeut) wat het is in het gedrag van jouw kind, dat je zo raakt. Het is een mooie richtingaanwijzer naar ongeuit verdriet of boosheid uit je kindertijd.

Ook al is het nog zo druk in je gezin, neem elke dag even tijd voor jezelf.
Als je dat nu nog niet ziet gebeuren, ga dan iets organiseren waardoor het wel mogelijk wordt. Realiseer je dat je een leukere ouder kunt zijn als je ook zelf in balans bent. Dus het is niet egoïstisch om die tijd te nemen.

Ook al vallen je vooral de lastige kanten op van je kind, train jezelf erin om juist ook aandacht te hebben voor wat wel goed gaat. En benoem dat ook naar je kind. Zonder er een 'maar' achter te laten volgen ;)

Goed aanpakken van situaties rondom kinderen opvoeden in samengestelde gezinnen is niet vanzelfsprekend en eenvoudig. Grotere kinderen weten precies hoe ze hun stiefouder op de kast kunnen krijgen en laten vaak overduidelijk weten dat ze de stiefouder zien als “lucht”. Hoe langer dit wordt geaccepteerd hoe gewoner het wordt (en dus ook: hoe lastiger het te veranderen is). Toch kan men daar wel degelijk wat aan doen, mits dit goed wordt aangepakt.

De meeste kinderen zijn gewoon best heel lief en zelfs zo braaf en volgzaam dat ze de stiefouder nooit wat vragen, soms uit angst of verlegenheid. Misschien zul je als ouder jezelf herkennen in je kind en was je zelf ook wat afwachtend. Maar voor de stiefouder kan het heel storend zijn. Denk maar aan een kind dat papa op kantoor belt of appt of zij een koekje mag, terwijl stiefmoeder bij stiefdochter aan tafel zit. Dat had zij ook aan stiefmoeder kunnen vragen. Als dat niet verandert ontstaat er nooit een echte band. Aanpakken dus, maar hoe??

Kleintjes zijn soms zo eerlijk dat ze in alle onschuld vertellen tegen stiefvader dat papa heeft gezegd dat hij stiefpapa niet lief vindt. Blijf dan maar eens positief over papa praten als stiefouder….. Of de stiefouder die “gebruikt” wordt als huishoudster of als taxichauffeur. En als je iets zegt over de verwarming lager zetten, of het licht uitdoen, dan krijg je een grote mond!

Kinderen doen dat (meestal) niet om de stiefouder te pesten, vaak hebben ze het niet eens in de gaten. Soms doen ze dat wel expres, zoals de jongen van 11 die in het toilet vaak een drol achterliet, zodat stiefvader met de stank werd geconfronteerd. Toen stiefvader er iets over zei, schoot moeder in de lach. Begrijpelijk misschien, maar zeker niet effectief. Als moeder hem niet aanspreekt zal dit soort narigheid blijven spelen. Het moet duidelijk zijn wat de natuurlijke ouder goed vindt en wat niet. De rol van de natuurlijke ouder is cruciaal.

Het gedrag van kinderen ten opzichte van een stiefouder kan allerlei vormen aannemen. Soms gaat het zelfs ronduit goed tussen stiefouder en stiefkind, maar wordt dat gedrag juíst pas vervelend wanneer de natuurlijke ouder aanwezig is. Bv. best gezellig met stiefmoeder praten maar zodra papa binnenkomt hem helemaal claimen en de stiefmoeder totaal buitensluiten. Kortom, het kan allemaal.

Bij bijna elke intake die ik in mijn therapiepraktijk heb kom ik ouders tegen die problemen in hun pubers zien die de puber zelf anders ziet.

Heel veel van de problemen van de pubers zijn een weerspiegeling van de mening van de ouders.

Dus, zie jij een probleem bij je Puber? Kijk dan eens naar jezelf en je eigen mening.... Mag je puber zichzelf zijn of leg jij hem teveel op?

Als je kind gepest wordt op school heeft dat diepgaande invloed op het gevoelsleven en het zelfvertrouwen en zelfbeeld van je kind.
Door middel van geleide meditaties en hypnotherapie kan hier op een positieve versterkende manier aan gewerkt worden.
Hierdoor neemt het zelfvertrouwen toe en heeft je kind weer het gevoel dat hij of zij zichzelf kan beschermen en voor zichzelf kan opkomen, zo belangrijk!
Ik vertel je er graag meer over.
Hartelijke groet, Alexandra

De boosheid van mevrouw was groot. Na jaren ploeteren was de relatie met haar vriend stuk gelopen omdat hij zo’n akelige rot-dochter had. Zo zag ze dat. Als iemand zo duidelijk een kind de schuld geeft laat ik hem of haar eerst uitrazen. Natuurlijk is een kind nooit schuldig ook al kunnen pubers wel heel vervelend doen, dat is zeker zo.

Mevrouw had zelf een kind, en haar vriend had ook een zoon, die verder weinig problemen gaf. Mevrouw had zelf geleden onder Joyce, de dochter van haar vriend, maar haar kind eveneens. En natuurlijk, alle keuzes die wij als volwassene maken hebben invloed op onze kinderen.

Als mevrouw Joyce of haar vader aansprak op iets, nam hij steevast zijn dochter in bescherming. Dat doen ouders meestal, en nog meer als er ook sprake is van schuldgevoelens bij vader. Vader had medelijden met Joyce, omdat haar moeder nauwelijks in staat was om een kind op te voeden

Ook bij moeder, maar eveneens als zij bij vader en zijn vriendin verbleef, trok Joyce alle aandacht naar zich toe. Ze ging tussen de vriendin en vader in zitten, en als mevrouw daar een opmerking over maakte kreeg ze van vader te horen dat ze jaloers was op een kind van 13 jaar. Het gedrag van Joyce (verleidelijk gedrag naar vader) was vreselijk irritant. Zij wilde bepalen wat er gegeten en gedronken werd, anders at ze niet. En vader koos dan partij voor zijn dochter.

Als mevrouw (in het begin van de relatie) iets voor Joyce kocht werd het niet gewaardeerd. Sterker nog, ze kon er heel laatdunkend over doen (dat stomme vest). En als mevrouw haar of de kinderen in het algemeen een advies gaf, dan liet ze duidelijk blijken het allemaal onzin te vinden. Soms zei ze rechtuit: jij hebt niks over mij te zeggen.

Het was een enorme beproeving geweest en nu gaf mevrouw Joyce de schuld van het mislukken van haar relatie. Geen enkel kind voedt zichzelf op, dat moeten ouders doen. Vader had hier duidelijk in moeten grijpen. Mevrouw gaf zelf haar eigen kind een duidelijke en liefdevolle opvoeding. Dit kind gedroeg zich over het algemeen prima. Maar toch kon de vader van Joyce zich storen aan bepaalde gedragingen zoals langzaam eten. Dan kon hij het niet laten om daar wat van te zeggen. En dan werd mevrouw woedend: hoe dúrf jij iets te zeggen over mijn kind, terwijl jouw kind wel 100x erger is??

Uiteindelijk had men besloten de relatie te stoppen, maar dit betekende voor mevrouw een extra verhuizing met haar dochter naar een andere plaats, een verandering van school voor de dochter, kortom: een heleboel vervelend gedoe. Ook al die ergernis kwam bij Joyce terecht. En eigenlijk ligt de verantwoordelijkheid bij de ouders van Joyce, niet bij Joyce zelf. Een kind kan maar zo lastig zijn als je als ouders toelaat. Grenzen stellen is essentieel.

Je kunt het een kind niet aanrekenen als het verwend en vervelend is. Het moet wél een halt toe worden geroepen. Schelden dat het rotkind is, is dus ook niet correct. Toch kan iemand er zó veel last van hebben gehad, dat ik schelden en boosheid niet meteen de kop indruk.

Als je veel strijd hebt met je puber, dan wil positief contact er nog wel eens bij inschieten. Voor je het weet ben je alleen nog maar aan het corrigeren of discussiëren. Zorg er dan voor dat je ook ruimte maakt voor positieve gebaren. Bijvoorbeeld het brengen van een kopje thee en een koekje als hij/zij zichzelf teruggetrokken heeft op zijn/haar kamer. Of het klaarmaken van een lievelingsmaaltijd van je kind. Op deze manier laat je zien dat je, ondanks de discussies en de strijd veel om je puber geeft. Je puber zal lang niet altijd meteen positief reageren op je gebaar. Toch is het belangrijk om korte onbeladen momenten te creëren. Dan ontstaat er tussendoor meer zachtheid tussen jullie, zodat er meer kans is op meer positief contact op langere termijn.

Ik krijg regelmatig de vraag of je ook met kinderen therapie kunt doen.
Juist met kinderen is dan mijn antwoord.
Zelfs met heel jonge kinderen, vanaf 3, 4 jaar.
Hoe komt dat?
Omdat ze nog heel open staan voor positieve suggesties,
ze geloven nog in magie,
nemen letterlijk wat je zegt
en geloven dat.
Ik werk met kinderen altijd met geleide meditaties die ik helemaal op maat maak, hier verwerk ik de positieve suggesties in, allerlei elementen om eventuele pijnen en angsten los te kunnen laten en ontspanning en vertrouwen toe te laten, gedeeltes waarin het zelfvertrouwen vergroot kan worden en dit heeft vaak een sfeer van magie, wondertjes worden mogelijk gemaakt.
Met hartelijke groet,
Alexandra

Stel duidelijke grenzen en sta niets toe. Het wordt niet beter als je oogluikend toestaat dat je kind rookt, blowt of drinkt. Sommige ouders doen dit, omdat ze bang zijn dat hun kind het anders buiten hun zicht het toch wel gaat doen. Dat kan best, maar als je geen duidelijke grenzen stelt, dan heeft je puber het gevoel dat het je niets uitmaakt en dat het allemaal niet zo erg is. De kans is dan veel groter dat het naast thuis ook op andere plekken gaat experimenteren met alle gevolgen van dien. Wees dus heel duidelijk in je statement. Heb je het gevoel dat het al zover is? Zoek dan snel hulp!

Veel van hoe kinderen zich voelen en gedragen komt voort uit loyaliteit. Voor ouders, voor de normen en waarden van de familie, voort uit groepsdruk.
Het is belangrijk dit op tafel te krijgen, zodat kinderen begrijpen en dit los kunnen laten.

Kinderen kunnen vaak heel goed snappen en uitleggen wat ze voelen en hoe ze zich willen gedragen. Maar het dan ook toepassen op het moment dat de spanning oploopt is vaak nog niet zo simpel.
Zoek daarom naar therapeuten die niet alleen uitleggen, maar ook laten voelen. Zodat ze gelijk ervaren hoe het anders kan.

Wat is het eerste dat jij denkt bij het woord "discipline"?

Grote kans dat het iets is als "doorzetten", "moeite doen", "volhouden".
Klopt allemaal. Dat het ook vooral leuk, interessant en zeer de moeite waard kan zijn is te zien op positivedisciplinenederland.nl
Aanrader!

Gebruik Deugdentaal en de andere vier strategieën uit het Deugdenproject.

Deugden zijn positieve eigenschappen die tegelijkertijd kernwaarden en drijfveren (kunnen) zijn. Door kinderen aan te spreken op die eigenschappen helpen we een goed karakter te ontwikkelen.

Eén voorbeeldje - en lees vooral verder op de site van het deugdenproject.nl

Je kind helpt met een klusje en je zegt: "wat ben jij behulpzaam, dank je wel", in plaats van bijvoorbeeld: "wat knap van jou".

Boekentip voor ouders met een somber kind

Krachtig je kind ondersteunen bij somberheid of depressie, hoe doe je dat?
'Sterksamen' is een aanbod voor ouders van tieners, die last hebben van somberheid en/of depressieve gevoelens.
Sombere gedachten of gevoelens hebben vaak veel invloed op het leven van je kind, maar ook op je gezin. De somberheid, lusteloosheid, terugtrekken, schooluitval, irritatie, of angst kunnen je veel zorgen geven.
Er is onlangs een boek verschenen van hen ter informatie/ ondersteuning voor ouders; "Samen sterk" In het boek lees je: Hoe je in verbinding kunt blijven met je kind. Hoe je om kunt gaan met de emoties van je kind. Wat de invloed van gedachten is op het gedrag van je kind. Hoe je positief gedrag kunt stimuleren en hoe je kunt blijven opvoeden. Wat een depressie is en welk gedrag hierbij hoort. Welke factoren van invloed zijn op een depressie en welke verschillende behandelingen er voor jongeren zijn.

Een puber nodigt je de hele dag uit om opmerkingen te leveren. Hij/zij laat alles slingeren, vergeet belangrijke zaken, heeft andere prioriteiten dan hoe leef ik prettig samen met mijn ouders en andere broers zussen.
Probeer als ouders je op 3 topics te richten. Bijv telefoon gedrag, huiswerk en op tijd naar bed. De overige dingen zoals jas op hangen, normaal zitten, douchen te laten. Geen opmerkingen. Hierdoor hou je het gezellig, je levert niet alleen maar commentaar maar je komt wel terug op de topics die jij als ouder belangrijk vindt zodat je zelf ook een fijn gesprek kan hebben met je puber. En je puber heeft niet het idee dat hij/zij niets goed doet.

Boekentip: Grenzen & kinderen. Schrijvers: Dr. Henri Cloud, Dr. John Townsend

Boekentip: Leer je kind omgaan met boosheid. Schrijver: Ross Campbell

Als kinderen klein zijn moet je ze diepe wortels geven.
Als ze groter worden moet je ze vleugels geven.

Dit vind ik een prachtig Indiaas gezegde wat voor mij heel wezenlijk is in de opvoeding van kinderen.
De diepe wortels als symbool voor verbonden zijn met je bodem. Je bodem zijn je ouders en familiesysteem waar jij een onderdeel van uit maakt en waarmee het noodzakelijk is om je mee te hechten om te kunnen groeien.
De verbondenheid staat bij kleine kinderen centraal en naarmate kinderen ouder worden hebben ze steeds meer ruimte en vertrouwen nodig om hun autonomie te ontwikkelen en hun vleugels uit te slaan. De vleugels symboliseren voor mij zelfvertrouwen en het vertrouwen vanuit ouders/opvoeders om hun eigen weg te mogen gaan.

Veel voorkomende patronen in de relatie tussen ouders en hun pubers.
Herken je ze?

Najagen - terugtrekken
Hoe meer de ouder zich met de puber wil bemoeien,
hoe meer de puber zich terugtrekt...
Des te meer de ouder zich ermee gaat bemoeien....
Hoe meer de puber teruggetrokken, opstandig of nors wordt....
enz.

Najagen - terugvechten
Hoe meer de ouder zich met de puber bemoeit....
Des te meer de puber in opstand komt, boos wordt.....
Hoe meer de ouders proberen de grip te houden, strenger worden....
Des te meer de puber zich af gaat zetten.
enz enz.

Terugtrekken - terugtrekken
Hoe minder de ouder reageert op de signalen van het kind,
des te meer het kind afhaakt en zich terugtrekt...
Des te minder de ouder oog heeft voor het kind...
Hoe onzekerder het kind wordt en geen pogingen doet,
zijn eigen weg gaat.

Terugtrekken - najagen
Hoe meer de ouder afhaakt om zichzelf te beschermen,
des te meer de puber probeert de afwezige ouder te bereiken, bijvoorbeeld door zijn best te doen, verantwoordelijkheid op zich te nemen...
Hoe meer de ouder zich voelt falen en zich verder terugtrekt,
hoe meer het kind zich zorgen maakt en zijn aandacht richt op de ouder.

Probeer eens jullie interactiepatroon in kaart te brengen. Welke neiging herken je bij jezelf?

Hulp nodig om dit te doorgronden? Voel je welkom?

Hartelijk groet,

(Maar dat is niet altijd eenvoudig.)

Mevrouw had er genoeg van steeds te investeren in de kinderen van haar vriend en niks terug te hoeven verwachten. Hij was van goede wil, begreep haar volkomen maar dacht eer niks aan te kunnen veranderen. Bij mij in de praktijk kwam hij erachter dat dit wél kon. En dat alleen HIJ er iets aan kon veranderen. Hij onderschatte echter hoe moeilijk dit was.

Ik probeerde hem te laten inzien dat zijn gedrag hierin cruciaal was, en dat hij vooral zichzelf onder de loep moest nemen. Het leek hem echter niet zo’n probleem. Hoewel hij goede voornemens had gemaakt was er weinig van terecht gekomen. Dat komt vaker voor. Het is vaak beter de stap uit te stellen, dan een halve stap te maken. Maar ook als de halve stap is gezet kan het probleem vaak alsnog worden opgelost.

Mensen hebben soms moeite om toe te geven dat ze iets niet kunnen, of niet durven. Ik begrijp dat volkomen. Angst om je kind te verliezen is niet vreemd. Echter: duidelijkheid is iets anders dan boosheid. Hij dacht dat hij boos moest worden. Echter ingrijpen is belangrijk, boosheid hoeft maar zelden. .

Echter je kunt een gedragsverandering niet “tussen de soep en aardappelen” bewerkstelligen. Een echte verandering kan pas als je er echt een PUNT van maakt, als je er echt voor gaat zitten.

Een goede voorbereiding is belangrijk. Ik heb daar wel honderd tips voor. Afhankelijk van het soort kind, de relatie zoals die is, het type ouder, de situatie eromheen, probeer ik mee te denken wat voor deze situatie verstandig is. Ik geef zelden zo maar wat tips uit de losse pols, want sommige tips kunnen desastreus uitwerken als je de situatie eromheen niet meeweegt.

Als je onzeker bent over het kiezen van je woorden is het soms een idee om thuis nog eens te oefenen met je partner, zodat je op het moment suprême niet voor verrassingen komt staan. Oefenen mag natuurlijk ook bij mij in de praktijk.

Als je tussen de ruzies met je puber nog een beetje wilt lachen, is het boek van Kluun "Help, ik heb een puber" een leuke aanrader.

Naast zijn droge humor, gaat hij in op een aantal typische onderwerpen die met de puberteit te maken hebben.

En hij stelt de vraag:
Wat voor ouder bent u?
Een buideldier of toch een neushoorn?

En wat voor puber heeft u? Een nerdy puber, of een relpuber?

Ondanks de hilariteit én herkenning die zijn voorbeelden bij je oproepen, zitten er ook een aantal tips en adviezen in het boek verstopt.
Het boek is makkelijk te lezen en zorgt voor een kleine positieve kwinkslag in een intensieve periode!

Als je puber vaak met je in discussie gaat en het regelmatig uitloopt op ruzie, leer jezelf dan aan om je reactie uit te stellen. Op deze manier voorkom je escalaties. Zodra je herkent dat je puber jou op de kast probeert te krijgen, zeg je kalm: "Ik heb je gehoord, en ik kom er later bij je op terug". Blijf kalm en loop desnoods de situatie uit en deal dan vooral even met je eigen emoties. Op een moment dat jij kalm bent en je puber is kalm, ga je er op jouw initiatief weer een gesprek over aan. Meestal lukt het dan al veel beter.

Ik lees heel veel young adult boeken. En dan altijd fantasy. De meeste fantasy boeken hebben een sterke vrouwelijke hoofdrolspeelster. Het grijze muisje, vaak eenzaam, bloeit op tot een stoere chick. Ze overwind haar angsten en onzekerheden. Dit doet ze niet in een keer, er is een proces. De boeken van Holly Black, Sarah J. Maas en Julie Kagawa hebben allemaal een sterke vrouwelijke hoofdrolspeelster. Het kan je helpen wanneer je jezelf niet zo stoer en bijzonder vindt. Wanneer je eenzaam bent en wanneer mensen jou niet begrijpen.

Francine Oomen schrijft al jarenlang haar reeks: Hoe overleef ik....
Veel jong volwassen van nu hebben in hun jeugd deze boeken gelezen. Francien merkte dat er behoefte was aan een boek speciaal voor hen (twintigers) en dat is nu uit! "'Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel"' heet het boek en snijdt heel veel thema's aan waar jong volwassenen mee worstelen. Zij legt hierin uit de Voice Dialogue methode: of te wel we bestaan uit verschillende subpersonen, de pleaser, de luiwammes, de streber en nog veel meer. Je leert welke subpersonen bij jou horen. Ook leer je luisteren naar wie aan het woord is.
volwassen zijn in deze tijd: met veel overlevingstips

Het omdenk boek van Berthold Gunster over opvoeden. Amusant geschreven met voorbeelden en handige tips. Het zet opvoeden in een ander daglicht en helpt om daar op een nieuwe en prettige manier naar te kijken. Het doet recht aan jou en aan je kind. Wil je begeleiding bij het grootbrengen van je kids of over hoe je met hen om kan gaan? Ik denk graag met je mee! Welkom!
Lastige kinderen? Heb jij even geluk!

Er is een werkboek voor pubers en ouders gebaseerd op de Houd Me vast van Sue Johnson.
Hoe kom je als puber los van je ouders in verbinding met je ouders. Hoe laat je als ouder je kind los zonder de verbinding te verliezen.

Dit boek geschreven door Philippa Perry is makkelijk en prettig leesbaar. Met humor en mildheid voor beide kanten, de ouder en de jeugdige, zal je je in dit boek herkennen en geeft het tools om echt in contact met je kind te zijn.
Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen

Boekentip: "Draakje vurig" van Janneke van Olphen
Leuk en herkenbaar boek voor alle kinderen en in specifiek voor hoog sensitieve kinderen met een sterke wil. Lastige gevoelens worden op een mooie herkenbare manier uitgelegd.

Dit boek is geschreven door Wouter de Jong en er is een editie waarbij Dylan Haegens (Youtuber) het boek speelser en leuker maakt.
Er wordt veel uitgelegd over wat je zoal bezig kan houden. Een greep uit de inhoudsopgave: nare emoties, gepest worden, gewoontes, vriendelijkheid. Er staan ook challenges en oefeningen in, waarbij je leert meer regie te hebben over je gedachten en je emoties.
Het boek is geschreven voor kinderen vanaf 10 jaar. Ik vind het zelf ook geschikt voor volwassenen. Op een speelse manier helder en praktisch toe te passen.
Superkrachten voor je hoofd

Lees het boek: de kunst van ouderliefde waarin heel mooi staat beschreven hoe je jou liefde kunt laten voelen door je kind. Met daarnaast nog veel andere goede info.
Schrijver: Rebecca Campbell

Tekeningen, beeldtaal van het onderbewuste - Gregg Furth

dit boek helpt je om de taal van tekeningen te leren lezen.

In deze boekentip "Spelenderwijs verbinden en hechten" neemt de schrijfster je mee aan de hand van voorbeelden om te inspireren, motiveren en actief en met plezier de verbinding met je kind aan te gaan.

De 5 talen van de liefde van kinderen

Dit boekje gaat over hoe iedereen een eigen liefdestaal heeft. Kan bijvoorbeeld zijn: aandacht, of complimentjes, of samen dingen doen, of cadeautjes/attenties, of dingen voor de ander doen. Jouw taal is de voorkeursmanier waarop je je liefde uit, en ook de manier waarin je de liefde van je kind het makkelijkst oppikt. Het helpt je in de communicatie met je kind als je je eigen taal kent en die van je kind. Als je die van je kind kent, kun je bewuster zijn/haar liefdesemmertje vullen en ook beter verstaan hoe zij/hij jou liefde geeft. Overigens is dit idee ook zeer goed toepasbaar in je relatie met je partner, daarover gaat een ander boek van deze schrijver (de 5 talen van de liefde).

Een grappig boek waarin allerlei opvoed-stijlen van ouders lekker overdreven worden en op de korrel genomen. Kinderen kunnen een test loslaten op hun ouders en per 'afwijking' opvoedtips lezen. Grappig om op een humoristische manier te horen hoe je kinderen tegen je aankijken en leuk om zo in gesprek te raken. De kunst is dan om zo veel mogelijk in de vragende modus te blijven (en niet te ontkennen/verdedigen), dan hoor je het meest en creëer je ook voor een volgend gesprek een basisgevoel bij je kinderen dat ze welkom zijn met hun ideeën/meningen. Boekentip: Hoe voed ik mijn ouders op?

Giel Vaessen- Communicare

Geschreven door Judith Viorst
Een boek dat je tijdens het rouwen helpt. In het boek gaat men opzoek naar leuke dingen over de gestorven kat. Dit kan je na het lezen van dit boek samen met het verdrietige kind ook doen, zo samen een eigen boek vol herinneringen maken! Boekentip: Dat is heel wat voor een kat

Het is niet altijd makkelijk maar als je van jouw kind graag een bepaald gedrag wilt zien, is het belangrijk dat je als ouder precies dit gedrag ook zelf vertoond. Alleen dan ben je geloofwaardig en is het makkelijk voor jouw kind om je als rolmodel/voorbeeld te accepteren.

Vaak willen we onze kinderen iets leren of uitleggen en dan zijn wij degene die praten. Dat is zeker belangrijk maar net zo belangrijk is het om naar je kind te luisteren en vragen te gaan stellen, die jouw kind helpen iets te vertellen.
Als je er regelmatig de tijd voor neemt naar je kind en haar/zijn ervaringen te luisteren, zal je kind meer vertellen en als ouder weet je beter wat in jouw kind omgaat.

De relatie die we met onze kinderen hebben verandert met hun ontwikkeling.
Als we er af en toe bewust bij stil staan hoe ons kind zich in de afgelopen maanden heeft ontwikkelt en wat hij/zij misschien nodig heeft kan de relatie die we met onze kinderen hebben meegroeien.
Met name in de puberteit is het belangrijk om contact te houden. Pubers trekken zich in deze fase vaak meer terug en dit is een onderdeel van het proces zelfstandig en uiteindelijk volwassen te worden. Als we een weg vooruit vinden haar/hem zowel ruimte te geven als ook naar ons kind te blijven luisteren kunnen we goed contact houden.

Boekentip
Laat je kind niet los van Gordon Neufield en Gabor Maté
In dit boek wordt duidelijk gemaakt hoe je de verbinding met je kind kunt verliezen en hoe je die band weer aan kunt halen.
Wanneer je de band verliest gaat je kind een band aan met leeftijdsgenootjes. Dit is niet de band gebaseerd op vriendschap maar als vervanging van de opvoeding. Bij gebrek aan een goede band met ouders gaat het kind zoeken naar die ouderverbinding met zijn leeftijdsgenootjes. En kinderen kunnen geen kinderen opvoeden.

De puber is een halffabricaat

De puber is een halffabricaat, het lichaam en het brein zijn nog niet af. Maar er wordt al wel veel van ze verwacht. De angst om te falen, het verkeerde te doen of om er niet bij te horen is groter dan toen jij puber was. Wij waren vroeger als puber onzeker omdat we nog te weinig wisten. Maar de pubers van nu zijn onzeker omdat ze te veel weten door internet.

Boekentip: Help, ik heb een puber! – Kluun

How2talk2kids, een duidelijk en verhelderend boekje

Makkelijk te lezen, met een fijne inhoud. Over hoe het soms ook anders kan. Niet weer die strijd, of dat je baalt van jezelf als ouder, omdat het zo ongezellig wordt thuis.
Het boekje is prima te lezen tussen al het drukke opvoeden door. Voor ouders van kinderen tussen de 2 en de 20 jaar.

"How2talk2kids broers en zussen zonder rivaliteit" , Adele Faber

Dit boek staat vol met concrete en direct toepasbare vaardigheden om kinderen te coachen bij hun onderlinge communicatie en eventuele conflicten.
Het leert je het volgende :
-Beter omgaan met heftige gevoelens tussen kinderen.
-Kinderen begeleiden bij het oplossen van conflicten.
-De individuele behoeften van ieder kind te respecteren.
-Kinderen te waarderen om hun unieke eigenschappen.

Ross Campbell is een van mijn favoriete schrijvers
Het boek: Omgaan met tieners (een kunst apart) is een aanrader.

De Ik fabriek van Carla Wensen geeft heel veel bruikbare tips om kinderen tussen 8-12 jaar uit te leggen hoe bepaalde stressklachten lichamelijke gevolgen hebben (bijv buikpijn). Zij legt uit hoe je Ik -kracht kan toenemen. Het zijn heel leuke oefeningen; bijv als een kind zich niet veilig voelt in zijn lijf(welke massage dan helpt) of als het kind niet zoveel durft. Zij legt veel uit over gevoelens en wat ze kunnen betekenen voor het kind. Hele leuke praktische tips

Een boekentip. Als je dit boek leest, denk je waarschijnlijk: "dat weet ik allemaal wel!" maar toch is het het beste boek dat ik gelezen heb over opvoeden. Het gaat over de basis en het belang van een warme relatie tussen ouder en kind. Hoe kan je je kind echt laten weten dat je het liefhebt.

De kunst van ouderliefde van Dr. Ross Campbell

Ruim 8 jaar hadden ze gewacht om te gaan samenwonen. Twee gescheiden partners met kinderen. Ze waren het moe om steeds de spullen te pakken, steeds weer van de een naar de ander te gaan. Geschikte huizen hadden ze voorbij laten gaan en nu was er weer een huis wat voor hen ideaal leek. Deze keer zette men de stap.
Er was weliswaar wat gedoe met zijn zoon van 20 jr. Zijn twee dochters woonden inmiddels op zichzelf. Zijn vriendin had twee jongere kinderen. Ieder kreeg een eigen kamer.

De 20-jarige zoon van vader had zijn studie afgebroken en wilde gaan werken, maar dat kwam niet van de grond. Vader probeerde hem aan de slag te krijgen, maar behalve wat losse twijfelachtige baantjes, kwam er geen zekerheid. Vader wilde hem bijbrengen dat je niet kunt leven van de lucht.

De vriendin van vader was wel lang geduldig gebleven, maar zag eigenlijk al jaren aankomen dat dit zo niet goed kwam en dus zat zij vader op de hielen. Geduld raakt een keer op. En kon zij het niet meer laten om zich te bemoeien met deze jongen. Een keer had ze zelfs ronduit ruzie gemaakt met stiefzoon. Dat is nooit verstandig, maar wel begrijpelijk. Zij is niet de moeder, zij is dus niet de opvoeder. De ruzie tussen mevrouw en stiefzoon leidde dus ook tot ruzie met vader.

Dit soort situaties (waarbij het al te lang heeft geduurd) komen vaak voor. Vader zat er verslagen bij, toen ze bij mij in de spreekkamer dit verhaal vertelden. Het samenwonen met de nieuwe partner ging al zo snel mis. Hij had nu ook het problematische ontdekt van zijn “hart-op-de-tong” vriendin gezien. Het had geleid tot moeilijkheden met zijn zoon.

Hoewel ze dat niet direct inzagen was er intensieve begeleiding nodig, vooral om vader te helpen zijn standpunten te volgen, en niet die van zijn vriendin, als het ging om zijn zoon. Wil dat zeggen dat hij haar wensen niet moet respecteren? Nee. Maar je moet wel bij je eigen uitgangspunt beginnen.

Als je kind in therapie wil is het natuurlijk goed om het te steunen. Check echter altijd of het kind het ook echt wil, of dat het gaat omdat de ouders het zeggen. Zonder intrinsieke motivatie werkt geen enkele therapie.

boekentip: SOS mijn kind heeft stress. Van Karin Genijn.
Steeds meer kinderen krijgen al op jonge leeftijd last van stress, aandachtsproblemen, faalangst, een laag zelfbeeld, slaapproblemen, piekergedachten en prikkelgevoeligheid.
Vaak wil je als ouders helpen maar weet je niet goed hoe. In dit boek staat er helder omschreven wat stress is, hoe je dit herkent bij je kind en uitlegt aan je kind. Ook geeft het tips hoe je er als ouder er op kunt reageren en het geeft praktische handvaten hoe je er samen iets aan kunt doen.

Boekentip: "Het no-nonsense meditatieboek voor kinderen" van Steven Laurey en Vanessa Charland

In dit boek laten de schrijvers zien hoe meditatie kan helpen bij het omgaan met gevoelens. Vaak zijn we geneigd om negatieve gevoelens als angst en boosheid te onderdrukken waardoor het als spanning in je lijf op kan slaan. Met het boek leren kinderen en of ouders hoe ze de meditatie in kunnen zetten om zorg te dragen voor de gevoelens en ze te verzachten.

Boekentip: Het hooggevoelige kind met een sterke wil

Dit is een goed boek als je een kind hebt wat zeer gevoelig is maar bij overprikkeling juist 'moeilijk' gedrag laat zien. Door dit gedrag denk je zelf (en niet in het minst ook vaak je omgeving) niet zo snel aan de enorme gevoeligheid die achter dit gedrag schuilt/ daar de oorzaak van is. Dit boek geeft veel herkenning en erkenning van dit gedrag en de gevoeligheid van het kind. Daarnaast geeft het inzicht in dit gedrag en handvatten hoe er anders mee om te gaan. Hierdoor kan een hoop frustratie, strijd en overprikkeling voorkomen worden.

Het boek geeft niet alleen tips hoe je anders met je kind kan omgaan, het geeft ook inzicht in welk gevoel en reactie dit gedrag bij jou als ouder oproept. Dit geeft erkenning voor jezelf als ouder. En doordat je je eigen reacties beter gaat begrijpen is het ook gemakkelijker om anders op je kind te reageren.

Het boek 'Het einde van de opvoeding' confronteert ouders met het fatale mechanisme om hun eigen jeugdproblemen te corrigeren in de opvoeding van hun kinderen, waarmee ze op een dieper niveau hun blokkades juist aan de volgende generatie overdragen.

Jan Geurtz laat met veel praktijkvoorbeelden en humor zien dat er een totaal andere manier van omgaan met kinderen mogelijk is, bevrijd van de drang tot opvoeden en controleren, en met veel meer ruimte voor liefde en openheid.

Boekentip: Er was eens een zieltje - Marie-Claire van der Bruggen

Dit bijzondere kinderboek gaat over een Zieltje dat voor de allereerste keer de reis naar de aarde gaat maken. Wat gaat daar allemaal aan vooraf en hoe is het voor een ziel om in een mensenlichaam geboren te worden en op aarde te leven.

En hoe ervaart een ziel het sterven oftewel de terugkeer naar Huis. Je wordt door het Zieltje meegenomen op haar grote avontuur en het is een wonderbaarlijke reis vol verrassingen

Boekentip: Draakje Vurig van Josina Intrabartolo en Janneke van Olphen.

Een prentenboek om in gesprek te gaan met (hoog)gevoelige kinderen met een sterke wil die door hun enthousiasme overprikkeld raken en hun spanning door middel van driftbuien uiten.

De taal van huilen.

Wanneer een baby huilt hebben we als volwassene vaak de neiging om een kind te troosten zodat het zo snel mogelijk stopt met huilen. Het is een hele logische reactie want we zien huilen vaak als teken dat het niet goed gaat met het kind en of dat je als verzorger iets niet goed doet.

Huilen is echter de manier van communiceren voor een baby. Door te huilen vertelt het wat het kind wat het nodig heeft en het is ook de manier om zijn verhaal te vertellen.
De overgang van de baarmoeder naar de 'gewone wereld' is voor een kind vaak heel groot. Het kind krijgt veel nieuwe indrukken dit kan spanning met zich meebrengen. Het huilen kan helpen om de indrukken te verwerken en de spanning los te laten.

Dus mocht je baby huilen, kijk eerst of het iets is in de zin van honger, vermoeidheid, ongemak/pijn, schone luier, boertje etc. Mocht dit allemaal niet zo zijn en je de ruimte hebt om te luisteren, ga dan zitten hou je kind in je armen kijk naar je kind en luister zijn/haar verhaal.

In het boek “De taal van huilen” van Aletha Solter staat veel informatie die heel behulpzaam kan zijn om meer inzicht te krijgen in waarom kinderen huilen en tips hoe je hiermee om kunt gaan.

Een prachtig positief boek die met ontzettend veel voorbeelden, ideeën en opdrachten komt is Samen ACTief in je gezin, van Denise Mathijssen en Denise Bodden.

Het is gebaseerd op Acceptance en Commitment Therapy (ACT) en helpt je via een stappenplan met oefening samen met je gezin bepaalde vicieuze cirkels te doorbreken en weer met elkaar in gesprek te gaan en actief aan de onwikkeling van de kinderen te blijven werken.

Boekentip: Samen ACTief in je gezin

Boekentip
"Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen"
van de Britse psychotherapeut, Phillippa Perry.

Er staan geen opvoedtrucs in, ze vertelt hoe je een goede band met je kind opbouwt.

Ze zegt: 'niet de vergissingen zijn doorslaggevend, maar de manier waarop we ze herstellen'.

Als ouder zie je waarschijnlijk het liefste en blij gezicht bij jouw kind. Soms echter worstelt jouw kind met minder fijne emoties zoals boosheid, angst of verdriet. Als ouder kan je de neiging hebben om jouw kind snel weg te willen krijgen bij dat nare gevoel, door bijvoorbeeld het kind erop te wijzen dat het probleem eigenlijk best mee valt of de focus te verleggen naar iets wat wel goed gaat. Vaak heeft dit als effect dat het kind zich niet begrepen voelt. En voelt het zich nog slechter.
Wat beter helpt is juist het lastige gevoel even te benoemen. Dan voelt het kind zich gehoord en het geeft al wat rust dat het gevoel een naam heeft gekregen.

Voor het eerst op vakantie met je samengesteld gezin?

Vakantieplannen maken is het leukste wat er is…. Misschien nog wel leuker dan de vakantie zelf. Je hóeft niks, je mag lui aan het strand liggen maar ook veel interessante plekken bezoeken als je daar zin in hebt… Maar heb je een samengesteld gezin wordt dat al minder eenvoudig. Allereerst moet je met de ex-partner(s) in overleg als je graag alle kinderen mee wil nemen. En dat wil je….. of toch niet?

Als jouw kinderen meegaan en die van je partner dan wordt de groep groot. Misschien heel gezellig als het goed gaat met elkaar. Sommige kinderen zijn juist in de vakantie uit hun doen, omdat de structuur ontbreekt. Andere kinderen hebben een gebruiksaanwijzing die dagelijks al de nodige onderlinge conflicten opleveren.

Een vakantie is bedoeld om jezelf op te laden, niet om opgebrand terug te komen. En toch komt het regelmatig voor dat een vakantie een grote beproeving wordt. Er zijn ook andere oplossingen mogelijk zoals:
Ieder gaat een weekje met de eigen kinderen op stap, zodat je al die grote ergernissen vermijdt, maar ook quality time hebt met je éigen kinderen. En probeer daarnaast nog een weekje of weekendje mét je partner en zónder kinderen te gaan. Quality time voor de relatie!

Het grote voordeel is dat je met je eigen kinderen kunt “lezen en schrijven”. Je weet wanneer je iemand even met rust moet laten. Je weet waar ze van houden. Het verloopt “automatisch” goed. Natuurlijk kan een gezamenlijke vakantie ook heel leuk zijn, maar ik heb al zo vaak gehoord en gezien dat het een tegenvaller werd. En dan kom je gefrustreerd terug i.p.v. verkwikt.

Het kan heel goed gaan, maar veel dingen die regelmatig voor tegenvallers zorgen zijn:
- Verschillende verwachtingen en behoeftes, vooral als deze niet uitgesproken zijn
- Verschillende gewoontes en rituelen
- Een kind met extra behoefte aan aandacht niet kunnen geven wat nodig is
- Irritaties over elkaars kinderen
- Ruzies tussen de kinderen onderling

Samen met haar huidige vriend had ze onlangs ook een kindje gekregen. Ze had ook 2 eigen kinderen van een andere relatie. Naar haar eigen kinderen was haar vriend heel lief, geduldig en begripvol geweest, zodat ze ook zeker geen problemen had verwacht, toen ze zwanger raakte.

Zijn houding veranderde na de geboorte van hun kindje: hij reageerde kortaf op haar kinderen, terwijl hij wel liefdevol omging met het kleine meisje van hun samen. De kinderen voelden ook het verschil aan. Haar dochtertje had gezegd dat ze hem niet lief meer vond.

De twee oudsten waren wel heel blij en bijzonder trots op hun nieuwe zusje en over het algemeen waren ze vreselijk zorgzaam. Aan aandacht kwam het kleintje niks tekort.

Het onderwerp van het verschil in eigen en niet eigen kinderen had mevrouw enkele keren geprobeerd aan te snijden, maar haar vriend ontkende dat er een verschil was. Mevrouw twijfelde steeds vaker of ze er wel goed aan hadden gedaan om nog een kindje erbij te nemen. Ze lag er wakker van.

Ook oma (de moeder van haar vriend) maakte duidelijk verschil tussen haar “eigen” en “niet eigen” kleinkinderen. Haar vriend was enig kind. Voorheen was het niet zichtbaar geweest, dat oma haar stiefkleinkinderen achter stelde, omdat er nog geen “echte” kleinkinderen waren.

Hoewel de kinderen gelukkig nog niet gemerkt hadden dat ze voor oma niet meetelden, maakte mevrouw zich zorgen om de toekomst: hoe zou dat gaan met cadeautjes? Het zijn toch allemaal kinderen? Háár moeder maakte geen verschil, maar voor deze oma was er ook minder verschil (allebei “eigen”).

Haar vriend leek het niet te begrijpen als ze voorzichtig een opmerking maakte over de rol van de oma’s. Wou hij het niet begrijpen of zag hij het echt niet? Er zijn veel mensen die denken geen verschil te voelen tussen een eigen kind en een kind wat niet van jezelf is. Dat is een grote misvatting.

De kop in het zand steken en doen alsof het verschil er niet is, levert in elk geval niks op. Als je er eerlijk over praat, kun je naar oplossingen zoeken. Uiteraard blijven de verschillen, maar hoe je ermee omgaat kan toch een groot verschil maken.

Nadat ze enkele jaren hadden samen gewoond besloten ze weer te gaan latten. Ook ik dacht in eerste instantie dat dit een stap terug was. Zij zagen het achteraf als een stap voorwaarts. Als men start met een relatie wil men vaak maar één ding: samenwonen en ziet men latten als een soort 2e keus.

Hij had drie kinderen: één zoon en twee dochters. De “problemen” (als je daar al van kon spreken), gingen vooral over de oudste dochter (17 jaar). De houding van het meisje was verre van actief, ze hing maar op de bank, de hele dag met een gsm voor haar neus. Niet vreemd, dat doen alle meiden op de leeftijd zul je denken….

De kinderloze vriendin van vader had ook veel begrip hiervoor en vond dus dat ze nooit boos mocht worden en hield dat zo lang in dat ze nu op ontploffen stond, telkens als ze haar weer zag liggen op die vervloekte bank…. Tsja.

Vader en zijn vriendin waren beiden zeer harde werkers, die allebei veel energie stopten in “alle ballen in de lucht houden”. En vriendin kon het dus niet áánzien…. Vader kon dat evenmin, maar omdat het zijn dochter was lukte het hem om niet iedere keer boos te worden. Als hij dochter uiteindelijk iets vroeg dééd ze het wel (na het gebruikelijke uitstellen: ja hoor…. Dat doe ik zó.). De vriendin van vader bleef zich veel te lang inhouden en tja, zij was natuurlijk ook niet in de positie om in te grijpen. Maar boosheid binnen houden is niet gezond.

Het is bijzonder, maar toch hadden de dochter en de vriendin van vader een prima contact, dochter vond het heel gezellig als de vriendin met haar iets ging doen (en niet om ergens van te profiteren, want dat zie je ook nog wel eens).

Het was daarom vreemd dat dochter voor de verjaardag van de vriendin haar niet feliciteerde en ook geen cadeautje kocht, terwijl dat andersom wél gebeurde. Vader had dan altijd boos gereageerd op dochter. Er veranderde echter steeds niks.

Ik adviseerde vader om te zeggen dat het hem verdriet deed als dochter zijn vriendin niet feliciteerde i.p.v. zeggen “doe niet zo onfatsoenlijk”. Dochter wilde haar vader geen verdriet doen en zijn vriendin evenmin. Dus de volgende keer kwamen dat cadeautje en de felicitatie er wel. Dat was de eerste stap tot verbetering. Wat een ander woordje al kan doen….

Ze kwamen nog een keer terug voor wat kleine andere dingetjes en daarna sloten we de hulpverlening af. Toch gaan vader en zijn vriendin niet meer samen wonen. Het is goed zo.

Als je aan kinderen wil leren wat er in de binnenwereld gebeurt en hoe dat werkt dan is het boek "Wonderlijke binnenwereld" van Maaike Steeman een aanrader. Dit boek is geschreven voor kinderen en jongeren en voor de mensen om hen heen. De rode draad in het boek is de Acceptatie en Commitment Therapie (ACT). Kinderen leren (nare) gedachten en gevoelens beter te begrijpen en er woorden aan te geven, waardoor je er ook makkelijker over kan praten.

Boekentip voor kinderen die worstelen met perfectionisme en faalangst: "Het meisje dat nooit fouten maakte." Mark Pett

Het boek laat de belevingswereld zien van een meisje dat het gevoel heeft dat ze geen fouten mag maken. Het is een mooie eerste bewustwording voor kinderen die de druk voelen om altijd alles meteen goed te moeten doen." De boodschap van het boek is dat het niet gaat om goed doen. Dat fouten maken erbij hoort en mag.

Oudste of jongste? Enig kind? Je plaats verandert in een samengesteld gezin

Vroeger volgde de oudste zoon de vader automatisch op, wanneer deze overleed. Hij werd direct gezien als “de man in huis”, zelfs als hij nog maar 13 jaar was. Bij meiden zag je een ander fenomeen: zij bleven soms voor hun ouders zorgen “tot het einde”. Soms was hun leven daarna helaas grotendeels voorbij. Zo gebeurt dat nu niet meer en toch maakt het veel uit welke plek je hebt in de rij.

Verschillen in de opvoeding tussen een oudste en een jongste kind komen nog steeds voor. Waar de oudste soms flink voor heeft moeten “vechten”, wordt de jongste op dezelfde leeftijd automatisch toegestaan. Natuurlijk is dat geen wet, maar vaak zie je dat oudsten specifieke rollen vervullen, en jongsten zich juist heel erg bemoederd voelen door “de grotere kinderen”.

Maar in een samengesteld gezin kan een enige zachtaardig meisje plotseling geconfronteerd worden met stoere stiefbroertjes. Men moet ineens alle aandacht delen. Jongens die na de scheiding zich bij hun moeder gepositioneerd hebben als “de man in huis” moeten plaats maken.

Kinderen worstelen ermee dat bv. het oudste kind ineens niet meer “de oudste” is als de iets oudere kinderen van de partner aanwezig zijn. Dat vraagt aanpassing. Het lijkt misschien voor de ouders vrij logisch en natuurlijk is het dat ook: zij blijven de verantwoordelijken.

Daarom is het belangrijk dit ter sprake te brengen. Bij grote kinderen kan dat gewoon besproken worden, maar ook kleine kinderen voelen dit soort verschillen in posities aan. Jij bent niet mijn papa of mama en wél van mijn stiefbroertjes…..

Met woorden die passend zijn bij de leeftijd kun je het daar in je samengesteld gezin over hebben. Een genogram kan daarbij behulpzaam zijn, zeker als ouders hun problemen al doorgeworsteld hebben aan de hand van zo’n genogram. Dat maakt het ook voor de kinderen wat overzichtelijker. Je helpt ze woorden te geven aan datgene waarvoor ze eerder geen woorden hadden.
Bij kleine kinderen is een lang gesprek natuurlijk niet aan te raden. Maar het gemaakte genogram kan bewaard worden en erbij gepakt worden indien wenselijk.

Als je pubers in huis hebt valt het niet mee om zuinig met energie te zijn. Maar ook andere ergernissen kunnen oplopen als het om stiefkinderen gaat. Zo stoorde deze man zich
aan de zoon van zijn vriendin. Lag hij niet tot 12 uur of later in bed dan hing hij op de bank. Zijn vriendin erkende dat haar zoon ook liever wat energieker zag, maar meestal bleef het daarbij.

Op allerlei vriendelijke en minder vriendelijke manieren had stiefvader geprobeerd in dit gedrag verandering aan te brengen. Hij was ook meerdere malen echt uit z’n slof geschoten. De vriendin van stiefvader zei dat ze het wel met hem eens was, maar steunde hem uiteindelijk niet echt. Stiefvader voelde zich niet serieus genomen door zijn vriendin. De boosheid liep op.
Lampen die bleven branden, radio en TV aan en ook de verwarming hoog, zelfs als stiefzoon meerdere uren uit huis weg was. Stiefvader noemde hem steeds vaker laks en vroeg zich hardop af waarom die jongen niet gewoon even alles uit kon zetten, zoals zijn eigen kinderen dat deden? De energierekening viel (zoals te verwachten) tegen. Dit had tot gevolg dat stiefvader er nóg meer op ging letten dat lampen niet onnodig bleven branden.

Op een dag dat stiefzoon altijd het laatst weg ging ’s morgens kwam stiefvader ’s avonds thuis, alle verlichting in huis aan, de verwarming op 20 graden en de radio aan.
Het stoom kwam zowat uit de oren van stiefvader. Toen zijn vriendin thuis kwam kregen ze enorme ruzie: stiefvader stelde voor dat zijn vriendin haar zoon wegstuurde. Hij vond dat de jongen maar bij zijn vader moest gaan wonen. Moeder was het daar niet mee eens, en verdedigde haar zoon en de ruzie werd steeds heftiger. Steeds vaker kwamen er ruzies voor over de zoon, en steeds vaker begon ook moeder te twijfelen of samen wonen wel een goed idee was geweest.

Soortgelijke problemen? Leer ze oplossen.

Je kan veel trenen om sterk te zijn en veel groenten te eten zoals bonen en sla.

"Ouders in nesten" van Sven Bussens