Tips bij kinderproblemen

Voor deze serie Adolescence maakt ik een uitzondering. Ik kijk nauwelijks tv maar deze serie geeft een inkijkje in het digitale leven van pubers.
Wat ik zag raakte me. Deze serie laat exact en eerlijk zien wat er gebeurt met adolescenten in deze tijd. Hoe jongeren zich verliezen in een landschap waar wij als volwassenen vaak geen weet van hebben. Een wereld van sociale media, games, influencers, mailfluencers, prikkels, verleiding en verharding. En vooral: een wereld waar het jonge brein geen grenzen kent. Geen perspectief heeft. Geen bescherming vindt en vernuftiger is dan wij volwassenen ons kunnen voorstellen.

De onderwereld voor jongeren.

Het begint klein. Een snauw. Een korter antwoord. Avonden lang online. Terugtrekken. Andere kleding. Andere woorden. Andere houding, andere bejegening naar een van de ouders. Een veranderd ritme. En ineens - vaak ongemerkt, en veel te laat herken je je kind niet meer. Dan komt het besef dat keihard binnenkomt: Ik dring niet meer tot hem of haar door.

De digitale wereld heeft een plek ingenomen waar ouders geen toegang meer toe hebben. Niets van snappen. Er is een nieuwe taal gecreëerd. En ondertussen overspoelen beelden, idealen, p*rno, influencers en duistere trends het jonge brein. En dat brein is daar helemaal niet toe in staat. Niet qua verwerking. Niet qua inzicht. Niet qua weerbaarheid. Het morele kompas wordt ernstig verstoord. En dat is gevaarlijk.

De verleiding is groter dan ooit. De wereld is harder en eenzamer. En de tijd waarin ouders hun kind 'op gevoel' groot konden brengen, waar iedereen aan bijdroeg is simpelweg voorbij.

Ik zie ouders die zich machteloos voelen. En soms zijn ze dat ook. Maar machteloosheid is geen eindpunt. Het is een startpunt voor massieve actie. Want als jij signaleert dat iets niet goed is. Grijp dan gewoon in. Wacht niet tot het wel over gaat. Want dat gaat het niet. Ook jij kunt wel degelijk iets doen.

Haal het uit huis. Trek een grens. Spreek je waarden uit. Begin vroeg. En als je niet vroeg begon: begin dan nú. Gewoon vandaag nog. Voor het te laat is.

Nodig andere ouders uit om ook wakker te worden en hetzelfde te doen. Trek de stekker uit je wifi. Want opvoeden vraagt om leiderschap. Krachtig opvoeden. Niet om ‘ze zijn nu eenmaal allemaal zo’ of ‘vrienden willen zijn met je kind’. Je kind heeft behoefte aan richting, duidelijkheid en houvast. Aan jou en jouw begrenzing.

Adolescence laat zien wat er op het spel staat. Wat verloren kan gaan. Zonder dat je het doorhebt. Maar ook wat we kunnen terugwinnen. Kijk die serie. Laat je raken. En doe wat nodig is. Je kind verdient jouw aanwezigheid, want hij of zij is hier - nog - niet toe in staat.

Jagen, verzamelen, opvoeden. Geschreven door: Michaeleen Doucleff.
Wat we van oude culturen kunnen leren over het opvoeden van blije, behulpzame kinderen.
Michaeleen Doucleff kon in huidige opvoedboeken geen antwoorden vinden op haar opvoedvragen en vroeg zich af of ze die wel kon vinden bij de kennis en ervaring van oude culturen. Met haar dochtertje reisde ze naar drie van de oudste gemeenschappen ter wereld: de Maya, de Inuit en de Hadza.
Doucleff leerde al snel dat deze ouders niet dezelfde problemen met hun kinderen hebben als wij. Opvallend was hoe verschillend de band is tussen ouders en kind: gebaseerd op samenwerking in plaats van controle en op vertrouwen in plaats van angst.
In Jagen, verzamelen, opvoeden deelt Doucleff haar bevindingen en laat ze andere wetenschappers aan het woord.

Moraal van dit verhaal:
Je kind hoeft niet “gefixt” en jij bent alles wat je kind nodig heeft.
Jij als ouder of verzorger bent goed genoeg.

Wat ik wil zeggen is: Ga niet te snel met je kind naar een hulpverlener, want welk signaal geeft je dan misschien ook wel?
“Jij kan iets niet zelf? Er is iets niet goed aan je? Er mankeert jou iets?
( en ja lieve mensen, uitzonderingen zijn er altijd)
Maar verdriet om de scheiding is normaal, boosheid en verdriet als er iemand dood is, is normaal, onzekerheden op school zijn normaal……geef je kind tijd en ruimte eigen coping te ontdekken.

Bevestig dat het normale reacties zijn op een niet normale of bijzondere gebeurtenis. Stel je kind vragen als “wat heb je nodig, waar heb je nu het meest behoefte aan, wat kan ik hierin voor je betekenen? Leg je kind uit dat alles goed is, dat het zelf mag uitkiezen en ervaren wat helpend is of niet. Ook hele jonge kinderen kunnen dit voelen, vertrouw daarop.

Alles wat je kind nodig heeft is jouw liefde, geduld en steun.
Jij ben echt goed genoeg.
En ben jij daar zelf onzeker over? Vraag dan zelf hulp van een hulpverlener. Stel zelf de vraag, hoe kan ik mijn kind in deze situatie zo goed mogelijk steunen? Zo ben jij de beste ouder en is je kind precies goed zoals die is………..
Liefs Jannet
Heb je een vraag, bel me gerust.

De kunst van ouderliefde
Van Dr. Ross Campbell

Meeste ouders zeggen hierop snel nee. Maar klopt dat wel? Sta hier eens bij stil? Misschien zeg je meer toe, omdat je kind al veel heeft meegemaakt en je je daar rot onder voelt. Kom je er achter dat je niet zo goed grenzen kan stellen, omdat je het naar voor je kind vind? Maar merk je ook dat je het eigenlijk ook nodig vind om het wel te doen? Zoek dan zelf eens hulp hierbij! Het geeft niets als je zelf een oude wond te verwerken hebt. Dat komt alleen maar ten goede van de band met je kind. Grenzen zorgen namelijk ook voor veiligheid. Zonder grenzen is de wereld voor je kind te groot en maakt het makkelijker onhandige keuzes. Werken aan jezelf is investeren in je hele gezin.

Veel ouders vinden het lastig om duidelijk en kort grenzen te stellen. Toch is dat heel belangrijk. Kinderen vinden het fijn om een discussie aan te gaan. Blijf hier zoveel mogelijk uit. Vind je iets niet prettig? Zeg dan rustig dat je het gedrag van je kind niet oké vind en blijf daarbij. Wat je kind ook zegt of inbrengt. Staat je kind op het punt te escaleren of escaleert het al? Zeg dan rustig... Ik kom er later bij je op terug als je weer rustig bent. Als je dat doet, zorg er dan ook voor dat je zelf helemaal kalm bent. Herhaal dan weer wat je niet fijn vond en vraag je kind dan om een oplossing.

Deze methode werkt niet meteen, maar volhouden loont. Dan zie je dat kinderen meer gaan nadenken over hun gedrag en gaan voorkomen dat ze opnieuw worden aangesproken op rustige momenten.

laat de voeding van moeder en kind uittesten door een kinesioloog.
Hou het kindje bij je, zing voor het kind, wieg het kindje.
Ga wandelen met het kindje.
Praat tegen het kindje.
speel met het kindje.

Je kan het matrasje van de wieg verhogen onder het hoofdje door er een gevouwen handdoek onder te leggen. Dat helpt ook vaak.

Veel ouders van pubers ervaren dat het niet altijd meevalt de relatie met hun puberende zoon of dochter goed te houden. "Alsof ik op eieren loop"', is een veelgehoorde uitspraak.

Wat je vroeger zonder problemen kon vragen of zeggen, roept nu irritatie of de verzuchting 'duh' op. Je kind verandert, jullie relatie verandert en je ervaart als ouder dat er ook iets anders van je verwacht wordt. Impulsief reageren pakt steeds vaker verkeerd uit.

Het vergt veel geduld en mildheid niet overal op te reageren, je kind niet te overspoelen met goedbedoelde tips en adviezen en "ik heb je nog zo gewaarschuwd' of "ik heb het je toch gezegd" in te slikken.

Er is niets nieuws onder de zon. In 1964 schreven Rudolf Dreikurs en Vicki Stoltz al het boek: 'Children, the challenge', in het Nederlands vertaald als 'Kinderen dagen ons uit'. Een klassiek boek over het verbeteren van ouder-kind relaties, intelligent, menselijk en zeer praktisch.

In de meeste gezinnen gaat achter schijnbare harmonie een bittere machtsstrijd schuil: ouders proberen hun kinderen hun wil op te leggen, de kinderen verzetten zich daartegen. Rudolf Dreikurs en Vicki Soltz bieden ouders in Kinderen dagen ons uit een democratisch opvoedingsmodel, gebaseerd op gelijkwaardigheid en wederzijds respect tussen ouders en kinderen.

Een meer recent boek met als titel 'Jagen, verzamelen, opvoeden' van Michaeleen Doucleff beschrijft op eigentijdse wijze hoe ouders gebruik kunnen maken van de van nature aanwezige behulpzaamheid bij peuters (laat ze echt meehelpen, laat ze nadoen, neem ze serieus ), hun kinderen kunnen behandelen als de emotioneel onvolwassenen die ze zijn (wees zelf emotioneel volwassen, incasseer geknoei, ongelukjes, het hoort erbij), hun kinderen het meeste leren door zelf het goede voorbeeld te geven (jong geleerd, oud gedaan).

Doucleff heeft zich voor haar boek laten inspireren door verschillende culturen. Het viel haar op dat de kinderen bij de Hadzabe in Tanzania veel volwassener waren dan Nederlandse kinderen. Ze hebben recht op hun eigen agenda, worden in de gaten gehouden maar niet betutteld, en voelen zich 'gezien' in plaats van 'overzien'. Het leidt tot de zelfverzekerdste kinderen op aarde.

Anders gezegd: kinderen leren door te mee te mogen doen, door na te doen en van wat ze doen te leren. Met echte spullen in een echte keuken, op een echt erf, met echte dieren. Door te vallen en zelf weer op te staan, door verantwoordelijkheid te krijgen en te ervaren hoe dat uitpakt . Door te leren van de gevolgen van hun gedrag voor zichzelf en anderen.
Door serieus genomen te worden, door vanaf het begin al volwaardig en naar vermogen bij te mogen dragen op het moment dat ze dat ook willen (vanaf 1,5 tot 2 jaar). Zonder commando's, boze reprimandes, (lijf)straffen en emotionele chantage of andere manipulatieve (nachts) middelen.

Wie heeft ooit bedacht dat kinderen (en volwassenen) zich eerst slechter moeten voelen om beter te worden? In de praktijk blijkt dit juist averechts te werken.

Wil je het beste voor jouw kind? Dan is het goed om ook met jezelf te beginnen.

Als je zelf met innerlijk kind werk aan de slag bent geweest, dan komt dat ook ten goede van je relatie met je eigen kinderen. Onverwerkt leed kan namelijk onbedoeld in de weg zitten. Daarvoor handig om je 'eigen werk' te doen. dat maakt het ouderschap een stuk rustiger.

De overgang van groep 8 naar de middelbare school is een hele grote stap in het leven van je kind.
Vaak wordt gedacht dat dit allemaal wel vanzelf gaat maar veel kinderen hebben hier toch moeite mee. Dat is ook niet zo gek, zowat alles verandert in hun leven, van het oude vertrouwde, vaste groep vrienden en vriendinnen, naar een omgeving waar alles nieuw is, hun eigen plek nog veroverd moet worden, er heel veel op ze af komt, er moet nog veel meer, hun hoofd loopt over en ze kunnen erg overprikkeld raken.
Om dit hele proces in goede banen te leiden heb ik een traject ontwikkeld voor kinderen die groep 8 achter zich hebben gelaten en naar de middelbare school gaan.
Hierdoor kunnen ze vol zelfvertrouwen naar de middelbare school gaan en aan deze spannende nieuwe periode in hun leven beginnen.

As parents we want our kids to thrive. When a new born has all kind of troubles, eg. not eating well, not sleeping well, crying a lot, it has a huge impact on us and us as a family.
It's good to know that these could be symptoms of hardship your child endured while being in the womb, or when the process of being in labour starts. Also what kind of birth was it? At home, in the hospital. Natural birth or c-section.
How did the conception go? IVF or other ways of when it was not able to become pregnant naturally. Everything can have an impact.

These (examples): crying a lot, not eating and/or sleeping well, can been seen as symptoms. Your child tries to communicate to you as parents what has been or is going on. We 'just' need to learn to understand it.

Sometimes your child was so overwhelmed in the womb or eg. the birth canal, that it just wants to cry out the endured hardship. Only that needs to be in a well contained and loving field. Otherwise it'll be too much being afraid to do so. And the crying will be going on for a long time. That you just should let your child cry, alone in a separate room is not the solution. It may stop, but than the chance is that's just again in overwhelm and starts learning that communicating about it will not be received, will not be listened to by you as a parent. Something seems to die inside. This is a survival mechanism.
Try to listen to your child. Talk back. Hold it, comfort it. And if it's too much seek professional help.

Opnieuw zo'n schrijven wat zomaar de sleutel kan dragen naar jouw ontwikkeling. Pagina 14: Ouders (mensen) die zo'n klimaat als kind niet hebben gekend, zijn nood-lijdend, dat wil zeggen: ze zoeken hun hele leven naar wat ze op het juiste moment niet van hun ouders hebben kunnen krijgen: iemand die helemaal op hen ingaat, hen volledig begrijpt en serieus neemt.

Verward dit citaat je? Of pakt het je? Of doorgrond je het? Of maakt het je nieuwsgierig? Of verdrietig, of bang, of boos? Ga door... En ga de beweging die je van daaruit bent gaan maken ervaren, zodat je je kunt gaan ontwikkelen.

Een weduwnaar met twee grotere dochters (23 en 21 jaar) en een zoon van 19 leerde een onderwijzeres kennen, die niet bij hem om de hoek woonde. Zij had zelden een relatie had gehad, geen kids, en dus leek het logisch dat zij bij hem zou intrekken.
Na even praten over allerlei dingen kwam ik er al snel achter dat mevrouw goed bedoelde maar weinig reële gedachten had over het samenwonen. Zij wilde bv. dat meneer (en zijn zoon) zittend zouden plassen. Een onsmakelijk onderwerp, maar oké, Ze was aan het vertellen dat het sowieso voor mannen op leeftijd gezonder zou zijn, maar dat het ook hygiënischer was. Dat klopt allemaal.
En zo had mevrouw nog enkele duidelijke wensen, bv. over eten met mes en vork, op zichzelf niks mis mee, maar het is belangrijk dat je je realiseert dat bepaalde gedragingen moeilijker te veranderen zijn. Bovendien kun je het gevoel van “indringer zijn” daarmee ernstig versterken.
Tijdens het gesprek bij mij gaf meneer duidelijk te kennen dat hij niet van plan was zittend te plassen, en al helemaal niet om dat van zijn zoon te eisen. Hij wilde zich nog wel aanpassen aan het eten met mes en vork, vooral omdat de kinderen dat heus wel konden (maar lang niet altijd deden).

Mevrouw was in shock dat hij niet automatisch gehoor wilde geven aan haar wensen en probeerde mij aan haar kant te krijgen (hygiëne, gezonder, etc.) maar ik vertelde dat hij misschien dan wel zou instemmen, maar het mogelijk regelmatig zou “vergeten”. En dat ze daar dus vaak ruzies over zouden krijgen. Mevrouw besefte dat een samengesteld gezin vormen nog niet zo eenvoudig was. Want als dít soort gewone zaken al tot ophef moesten leiden, wat zou er dan nog allemaal meer komen?

En inderdaad hebben we nog over allerlei onderwerpen gesproken in de loop van de begeleiding, zoals over de loyaliteit van de kinderen naar hun overleden moeder. En hoe men daar het beste op een liefdevolle manier mee kon omgaan. Het verstevigde de relatie tussen vader en zijn kinderen, het verbeterde de relatie met de nieuwe vriendin en de kinderen en uiteindelijk deed het ook veel goed aan de liefde die het stel voor elkaar voelde.

Uiteindelijk verhuisde zij naar een eigen woning in de omgeving, zodat onder begeleiding de juiste stappen konden worden gezet. Inmiddels wonen ze samen nu de kinderen op zichzelf wonen. Maar ze hadden nooit verwacht dat het zo ingewikkeld kon zijn.

Het doel van verbindende communicatie met je puber is:
* helder communiceren met jezelf en de ander
* duidelijk krijgen voor jezelf wat je voelt, wilt, of wat je wilt vragen aan de ander
* eerlijk, open en zonder ruzie communiceren

de essentie:
1. waarneming van wat er gebeurt, van de situatie, wat de trigger is, of wat iemand doet, zonder oordeel of interpretatie
2. Wat je ervaart aan emoties en gevoelens
3. wat jouw behoefte/ verlangen is
4. wat jouw verzoek aan de ander is
a. zo concreet mogelijk
b. realistisch op korte termijn haalbaar
c. geen eis

Let op het volgende:
gebruik ik-taal i.p.v. jij- taal
Gebruik geen verwijten, geen oordelen, geen moeten, geen eisen.
Haal geen oude koeien uit de sloot, richt het gesprek op het hier-en-nu
Laat door je lichaamshouding en oogcontact zien dat je luistert
vermijd extreme woorden zoals 'altijd' en 'nooit'
Gebruik geen pseudo gevoelens (bijv. ik voel dat je me niet serieus neemt), dan gata het namelijk om een indruk en er wordt 'jij' gebruikt

Er zijn 3 emotionele basisbehoeften die pubers hebben:
1. Liefde, zorg en verbinding
2. Controle en consistent stellen van grenzen
3. Het stimuleren van de ontwikkeling

Pubers kunnen je behoorlijk uitdagen met explosieve emoties en gedrag dat je wilt begrenzen. Hoe doe je dat, zodat ook de relatie nog goed is?
Onthoud: achter dat moeilijke gedrag liggen behoeftes van je puber. Welke zou dat kunnen zijn?

1. reguleren
accepteer de emoties van je kind. Luister. help je kind te kalmeren en zich veilig te voelen. Help ze terugkomen in een rustiger brein
2. Relatie
Erken hun gevoelens: verwoord de emotie, wens of behoefte. Toon empathie met een kalme stem. Hierdoor voelt je kind zich begrepen en geliefd
3. Rede
Nu kun je jouw grens stellen en alternatief gedrag benoemen. Laat je kind weten dat je het gedrag afkeurt en niet hem/haar als persoon

Er zijn 3 emotionele basisbehoeften die pubers hebben:
1.Liefde, zorg en verbinding
2. Controle en consistent stellen van grenzen
3. Het stimuleren van de ontwikkeling

Pubers kunnen je behoorlijk uitdagen met explosieve emoties en gedrag dat je wilt begrenzen. Hoe doe je dat, zodat ook de relatie nog goed is?

Bij heel veel 'problematiek' bij pubers blijken er vooral problemen bij de ouders te zitten. Deze ouders willen het kind in therapie, maar het zou enorm helpen zijn als deze ouders zelf in therapie gaan en hun thema's behandelen. Meestal hoeft de puber dan niet meer.

steeds meer ouders worstelen met kinderen met heftige emoties. Om hier meer inzicht en handvatten voor te krijgen raad ik aan het boekje draakje vurig te lezen. Hier wordt heel helder hoe het bij het knd werkt en wat het kind van je vraagt.

Je kind heeft niet perse een diagnose nodig, want als je die hebt? En dan?
wat is er nu anders? Leer je kind omgaan met hoe en wat het is. Accepteer je kind zoals het is, met al zijn leuke en minder leuke kanten. Je kind hoeft niet "gefikst" en geef je kind niet onnodig het gevoel dat het niet goed is zoals het is. Drukke kinderen mogen er zijn, lastige kinderen ook. Vraag zelf hulp om er mee om te leren gaan. Je kind hoeft niet gefikst, het is oke zoals het is.

Van aanleg tot opvoeding. De serie Babies laat op een wetenschappelijke manier zien waartoe babies al in staat zijn en wat ze ervaren. Op Netflix.

Hoewel kleine kinderen, en zeker babies, geen expliciet geheugen hebben aan wat ze hebben meegemaakt, registreren ze wel degelijk. Dit verblijft dan wat we noemen in het impliciete geheugen (zeg maar celgeheugen). Dit is het geheugen waar ook bijvoorbeeld onze herinnering aan hoe het is om te fietsen, daarbij je evenwicht te bewaren, etc., is opgenomen. We hoeven daar niet meer bewust aan te denken. Onze benen, ons evenwichtsorgaan, weten het als het ware nog.

Door bijv. vanuit pijn, verkramping, "doodse" plekken contact te maken, kan onder de juiste begeleiding herinnering vrij komen aan hoe het was toen het zo moeilijk was. Een baby wil dat altijd nog aan z'n ouders vertellen. Dit dient wel in kleine stapjes te gebeuren, want de bandbreedte om een en ander te verwerken is vaak niet zo breed. Er vindt vaak ook een heen en weer gaan tussen kind en ouders plaats in de praktijk. Ouders hebben uiteraard meer herinnering aan wat er gebeurd is en die kunnen dat vertellen. Maar ook is het soms nodig voor jullie kind dat moeder en/of vader ook zich uit over hoe het voor haar / hem was. En daar ook in ontvangen en ondersteund worden. dat geeft voor jullie kind de nodige veiligheid om weer stapjes verder te gaan.

Er kan gehuild worden door het kind, of bepaald gedrag of lichaamshoudingen kunnen herhaald worden. Iets wil zich namelijk altijd voltooien voordat we het kunnen laten rusten en daarmee losgelaten kan worden. Soms kan dat redelijk snel, maar het kan ook meer tijd (sessies) nodig hebben. Het is dus een wisselwerking tussen kind en (in eerste instantie) moeder. Moeder omdat nu een maal ieder mensje dat ontstaat 1 op 1 verbonden is met de moeder tijdens de zwangerschap en zo ook vanalles meemaakt en voelt. Vader's invloed verloopt via de moeder.

Empatische babytherapie kan daar bij helpen. Helpen dat jullie kind, hoe klein ook, van lieverlee zijn / haar verhaal kan vertellen, aan jullie. zodat je als moeder en vader je kind in liefde kan omarmen. Dan kunnen problemen, pijnen, die er zijn zich oplossen.

Soms valt het leven met je kinderen je zo tegen. Je had het je anders voorgesteld, hoe het contact zou zijn, hoe jij je er zelf bij zou voelen. Je voelt je onzeker over je aanpak, en je twijfelt steeds: ligt het nou aan mij of ...? Of je voelt je boos over hoe je kinderen op je reageren. Je wilt het zo niet maar dat gebeurt gewoon en je weet het soms echt even niet meer.
Zoek eens hulp, ga eens praten met een gezinstherapeut. In mijn praktijk zie ik veel ouders met vragen/twijfels rond opvoeden. Je hoeft niet meteen een heel traject aan te gaan waarbij je hele gezin mee moet komen. Nee we kijken gewoon in samenspraak wat er speelt, wat jouw behoefte is, wat mij raadzaam lijkt. Je kunt enorm veel leren over jezelf uit het gedrag van je kinderen.

Wat volgens mij erg belangrijk is om een kind mee te geven is dat het mag voelen. Dat het kind leert hoe met (ongemakkelijke) gevoelens om te gaan. Er niet van te schrikken. Als we dat zelf wel doen, is dat wat we het kind laten zien als voorbeeld. Dat zal het als waarheid gaan zien.
Je hoeft niet in gevoelens te verdrinken, maar je hoeft ze ook niet te verdringen.
Mag voelen wat je voelt. Simpelweg omdat het gevoel er is.

We zijn geneigd issues met onze kids voor onszelf te houden, niet te delen. Het allerbelangrijkste is juist om het te delen met andere ouders. Zo voel je je gesteund, sta je er niet alleen voor en wie weet heeft de andere ouder het al eens meegemaakt.

Kinderen en jongeren hebben een ander tijdsbesef, zij leven meer in het nu. Dat betekent dat als er wat aan de hand is en ze vragen om hulp, aandacht of anderszins dat ze dat zonder uitstel doen. Volwassenen hebben geleerd om gedrag uit te stellen. Jongeren reageren veelal direct. Wil je van betekenis zijn voor jongeren dan doe je er goed aan om flexibel om te gaan met hun appèl. Als je rigide vast zit aan wanneer een kind/jongere bij je kan komen zul je merken dat hij/zij je niet meer nodigheeft. Het gaat er om om er te zijn op het moment dat het nodig is.

Stel jezelf steeds 1 vraag tijdens de scheiding. "Hoe helpt dit onze kinderen?"
En als het niet helpt doe je het niet en doe je wat anders. Het klinkt simpel en dat is het niet. maar wel heel erg belangrijk.
Lukt het niet vanzelf, vraag hulp.

Jongeren en kinderen vinden het vaak lastig om tegenover je in gesprek te gaan. Dmv tafelopstellingen (vb met duplo) worden problemen visueel en zijn ze actiever bezig. Daarbij voelen ze er veel bij.

Alternatieve geneeskunde in het ziekenhuis, dat klinkt misschien tegenstrijdig. Toch is behandeling van patiënten met hypnose in tientallen Nederlandse ziekenhuizen dagelijkse praktijk. Bij kinderen met onverklaarbare buikpijn.

Journalist Mirjam Bartelsman volgde voor haar documentaire Hypnose op recept vier kinderen die jarenlang worstelden met heftige buikpijn. Hun kinderarts verwees ze naar een hypnotherapeut. Dat had effect: alle vier de kinderen hadden na de behandelingen geen buikpijn meer. Kijk de docu Hypnose op recept van de NPO (gewoon googlen op internet)

de uitdaging insider-outsider kan zowel voor ouders als voor stiefouders bijzonder pijnlijk zijn. Het is verleidelijk om dat dilemma op te lossen door één kant uit te schakelen: sommige ouders richten hun aandacht volledig op hun eigen kinderen en laten de stiefouder het zelf maar uitzoeken. Andere ouders doen precies andersom en richten zich volledig op de stiefouder.

De term samengesteld gezin doet veronderstellen dat insider- en outsiderposities het best kunnen worden verzacht door veel tijd samen als gezin door te brengen. Dat klinkt logisch. Als alles goed gaat, zijn gezinsactiviteiten inderdaad ondersteunend voor de ontwikkeling van het gezin. Maar de uitdagingen die de structuur van een stiefgezin creëert, zijn juist het hevigst ALS HET HELE GEZIN SAMEN IS. Het willen forceren van het samenhorigheidsgevoel kan druk op de posities van insider en outsider verhogen.

Veel ouders die ik zie in mijn praktijk die vastlopen met hun pubers zijn gestopt met het stellen vragen vragen en oprechte interesse.

Ze praten en commanderen maar praten ze ook echt?

Praat eens echt met je puber, wat wil deze nu zelf? Waarom doet deze wat die doet? Dat geeft echt een hoop rust!

Ik heb regelmatig te maken met een verstoorde ouder-kindrelatie nadat ouders gescheiden zijn. Soms is Jeugdzorg betrokken voor een omgangsregeling. Ik merk dat de relatie door alle drang en dwang vaak juist verslechtert. Wat nodig is, is op een diep level te kijken naar wat iedereen, en vooral het kind, dwars zit in de relatie en hier iets mee te doen.
In een bepaald geval in mijn praktijk betekende dat dat een dochter van 17 een half jaar geen contact had met haar vader. Erg pijnlijk voor alle partijen. Maar dit gaf haar de tijd om onder woorden te brengen wat haar pijn was en te leren haar grenzen te bewaken, zodat zij na dat half jaar vrijwillig weer in contact ging met haar vader. De relatie is nu jaren later nog steeds goed. Dit in tegenstelling tot wat er zeer waarschijnlijk was gebeurd als we het Jeugdzorgbeleid hadden gevolgd: afspraken onder dwang. Want dit houdt op wanneer een kind 18 wordt. Dan kun je niets meer afdwingen en ben je elkaar misschien wel voor altijd kwijt.
Het is ongelofelijk belangrijk om iedereen in dit proces heel serieus te nemen en ook de ruimte te geven voor wat er nodig is, ook al is dit een periode van afstand. Uiteraard wel met de insteek dat er in die tijd wat gebeurt en iedereen ook op de hoogte gehouden wordt van het proces. Heb je met een dergelijke situatie te maken (ouderverstoting, of gewoon veel strijd om een kind), neem dan vooral contact op met een (gezins)therapeut in je regio.

Binnen de therapie gebruik ik emotie en behoefte kaartjes. De jongere kan door middel van kaartjes met plaatjes van verschillende emoties leren herkennen en erkennen bij zichzelf en leren welke behoefte voor hem of haar hierbij past. Werkt super!

Een babytje sliep slecht, regelmatig huilen en overstrekte zich steeds naar achteren als het aan de borst wilde / moest om te eten. Het overstrekte zich in een halve boog, met holle rug.
Biologisch gezien, bij de eisprong, maakt het eitje ook een soort van boog. Bij IVF is de conceptie in bijvoorbeeld een petrischaal tot stand gekomen; dus geen 'echte' eisprong. Door de ouders gezamenlijk hun kleine kind te laten begeleiden in het meegaan met de overstrekking, een boog te laten maken, een cirkel rond. En dat een paar keer, voelde het kindje ter plekke zich al beter. Begon tenminste blij te lachen. Daarna hoorden we van de ouders dat het al meteen beter sliep en gemakkelijker aan de borst was te leggen.
Fantastisch om dat mee te mogen maken.

Ook in de baarmoeder doen we al indrukken op. Alles wat met moeder gebeurd, of tussen moeder en een ander (bijv. vader) wordt ervaren. Dat kan ook niet anders, want we zijn op dat moment 1 op 1 verbonden (navelstreng) met onze moeder. Als een kind (foetus) iets mogelijk onveiligs waarneemt, of dat moeder iets meemaakt waar ze van geschrokken is, of gestrest door is, dan voelen we dat als kind in de baarmoeder ook. Alleen kunnen we het nog niet begrijpen.
Wat we wel kunnen is proberen ergens vandaan te gaan (vluchten), maar echt weg kunnen we natuurlijk niet, en we kunnen ons trachten zo goed mogelijk af te sluiten (contractie). Ook dan kunnen we dus al in overleven terecht komen. Als dit zich daarna niet oplost, gaan we bij de geboorte met (hoge) stress de wereld in. Dit kan zich symptomatisch uiten in bijvoorbeeld regelmatig huilen, moeilijk kunnen slapen, zich voortdurend afzetten, buikkrampen, onvoldoende (borst)voeding nemen, etc.
Gelukkig is ook met babies / kleine kinderen te werken. Hetgeen overigens betekent dat er ook tegelijkertijd met de ouders wordt gewerkt. Die zijn immers allemaal met elkaar verbonden. Waar het ook hier om gaat is dat bevroren energie (overlevingsstress) alsnog beetje bij beetje ontladen wordt. En bevroren bewegingen (die konden niet uitgevoerd worden) alsnog afgemaakt mogen worden.

als een baby veel huilt word je als ouders wanhopig.
Neem eens contact op met een kinesioloog en laat de (borst)voeding testen. Vaak geeft een andere voeding voor de moeder ivm de borstvoeding of een ander merk flessemelk al heel veel verlichting.

De kinesioloog kan ook de moeder in balans zetten zodat ook zij meer zelfvertrouwen krijgt als moeder.

Praat jij met je kind? En luister je dan ook echt wat zij te vertellen hebben?

Veel voorkomende problemen met pubers kan je voorkomen door.... tr praten met je kind.. Dat klinkt wellicht makkelijk en cliché maar het is wel zo.

Wat verwachten jullie van elkaar? Wat zijn jullie beide wensen en behoeftes? Wanneer je echt oprecht praat met je kind kom je tot inzichten die je daarvoor niet kon hebben.

Soms ontstaan er in een relatie tussen ouders en kind breuken in de hechting grote T's (Trauma) maar kunnen er ook kleine t's zijn.
Als je merkt dat je als ouders je kind niet meer kunt bereiken er afstand en boosheid is overweeg dan een therapeut te zoeken die je helpt om de T en t's op te lossen binnen therapie. EFFT en ABFT gaan over uitspreken van kwetsuren van het kind die je als ouder echt kunt incasseren, je kunt meevoelen en oprecht excuses aanbieden om zo de relatie te herstellen.

Ga hier eens opletten, benoem de fijne momenten, zoals " he wat zit je lief en rustig te spelen" ipv te reageren als het te druk wordt.
benoem en complimenteer positief gedrag, juist de kleine dingen. En negeer wat niet prettig is. Je zal zien dat het kind meer positief gedrag gaat laten zien want daar komt immers reactie op.

Als kinderen iets doen wat ons raakt is onze neiging onze aandacht te richten op het kind en daar een correctie aan te brengen. Als het kind dan ophoudt met dat gedrag dan verdwijnt onze geraaktheid. Problem solved. Of niet?

Een andere, vruchtbare invalshoek is om eens je eigen geraaktheid te onderzoeken in plaats van de oorzaak ervan weg te nemen. Wat maakt dat je je schaamt wanneer je kind luid is? Hoe komt het dat je je ergert als je kind dromerig en langzaam is? Wat maakt dat je meteen ermee bemoeit als je kinderen onderling ruzie hebben?

Misschien sta je jezelf moeilijk toe om luid en aanwezig te zijn? Om helemaal je plek in te nemen? Wellicht kan je moeilijk conflict verdragen omdat je zelf hebt ervaren dat dat pijnlijke situaties kan opleveren?

Kinderen kunnen als geen ander onze eigen moeilijkheden spiegelen. En eigenlijk is dat iets prachtigs! We worden uitgenodigd zelfonderzoek te doen en onze eigen pijnpunten te helen. Een groter cadeau kan je je kinderen niet geven, want datgene wat jij als ouder in jezelf oplost, geef je niet meer door aan je kinderen.

Onlangs las ik weer een vraag van een moeder "we zijn op vakantie op een 5***** camping met alles te doen voor de kinderen maar ze zitten de hele dag voor de caravan met hun telefoon, moet ik nu hun telefoon afnemen? Ze straffen? Ze moeten naar al dat dure vermaak"

De belangrijkste vraag.... Heb je met je kinderen overlegt hoe voor hun de vakantie is? Willen ze wel (zo lang) op vakantie? Wat willen ze doen en wat verwachten zij van vakantie? Een camping vol animatie is (vaak) helemaal niet wat de jongeren zoeken. Dus ipv je af te vragen hoe dwing ik mijn kinderen iets tegen hun zin in te doen, kan jij jezelf ook afvragen hoe haf ik het voor de vakantie beter kunnen aanpakken?

Verbindend gezag, daar gaat het om. Je bent ouder, geen vriend of vriendin. Pak je rol en vervul die met verve en met liefde. Helder, duidelijk en altijd uit verbinding. Wil je er meer over weten? neem contact met me op.

Het klinkt zo simpel en......dat is het ook. Het belangrijkste wat een kind van je nodig heeft is je onvoorwaardelijke liefde. Geef omdat je van je kind houdt, verwacht niet terug. In de orde van het gezin behoor je te geven zodat je kind leert ontvangen. Heb lief!

Gebruik een tuin als metafoor voor de binnenwereld van een kind. Deze binnenwereld bestaat, net als bij iedereen, uit gevoelens, herinneringen, ervaringen, enz.
Als je samen met een kind zijn of haar tuin bouwt kan je visueel maken wat er in die binnenwereld staat, gebeurt, ligt.
Dat kan met blokjes, poppetjes en symbolen zoals stenen. Laat het kind bouwen. Bedenk samen een hulpvraag of wens.
Start met de grens die de tuin ommuurt. Leg daarbij de functie van de grens uit. Laat het kind een poppetje uitzoeken dat symbool voor hem of haar staat in deze tuin. Zo kan de tuin verder gevuld worden en kunnen er symbolen gebruikt worden voor bijvoorbeeld emoties of wensen.

Bij kinderen en jongeren is het belangrijk om ze de illusie van controle te geven. Op die manier bepaal jij de kaders en hebben zij het gevoel dat ze iets in te brengen hebben. Win Win.
Geef hen de illusie van controle door het bieden van 2 keuzes. Jij bepaald binnen welk kader de keuzes vallen, zij mogen een keuze maken.

Succes!

Een kind die niet wil lezen? SUPER! Boeken zijn voor de meeste kinderen echt niet een succes....
Wel eens gedacht dat het lezen van ondertiteling ook lezen is?
Of wat denk je van stripboeken? Verkeersborden, reclameborden?

Of te wel... Lezen is echt zoveel meer dan alleen maar een stom ouderwets boek!

Vaak wil een ouder dat een kind therapie gaat volgen. UIteraard kan dat nuttig zijn, maar luister AUB eerst wat het kind wil. Maar als te vaak zie ik kinderen die met tegenzin naar therapie gaan. Als iets geen zin heeft, is dat het wel.

Veel ouders denken dat ze neutrale en open vragen stellen.
Maar dat is vaak niet zo. Wij ouders zijn bezorgd en voelen ons verantwoordelijk voor hun opvoeding, gezondheid en geluk waardoor we juist geen neutrale vragen stellen.

Ga eens na: wat is een open en neutrale vraag en stel je die wel eens, of zit er toch een verborgen agenda achter....
Wanneer is een vraag voor jou neutraal en open?

Pas als je verbonden met je kind/puber pas dan kan je gaan opvoeden.

Vanuit contact kun je opvoeden en niet andersom.

Als iemand van huis uit om welke reden dan ook geen kind kon of mocht zijn kan het gebeuren dat iemand lastig contact kan maken met het speelse, vrije, onbezorgde, ondeugende stuk in zichzelf.

Deze mensen kunnen een groot stuk kritische ouder in zich ontwikkeld hebben en het eigen kind belemmeren in deze kind stukken. Het spelen en ontdekken van de eigen kinderen wordt aan banden gelegd, begrenst en afgekeurd.
"Zorg dat je schoon blijft"
"Maak je fiets niet kapot"
"Zo word je ziek"
"Ik word zo moe van jou".....

Als je je hier bewust van bent en dit wil veranderen kan je eigen kind je juist helpen met het opnieuw in contact komen met deze verstikte stukken in jezelf. Maak bewust speeltijd vrij, samen met je kind en maak er een interactieve activiteit van. Blijf in contact met je kind, vraag het wat het leuk vindt en laat het uitleggen waarom. En doe mee! Probeer, onderzoek. Sta open en blijf uit de afkeurende rol. Veel plezier bij deze mooie ontdekkingstocht.....

Voor het gezond omgaan met de ups en downs in ons mensenleven hebben we een goed werkend gezond zenuwstelsel nodig. Als het nodig is, dient er energie gegenereerd te worden (om in beweging te komen), of juist energie getemperd te worden of bespaard te worden (meer voor het rusten en het eten en verteren - ook emotioneel),
Bij jonge kinderen is het zenuwstelsel / hersenen nog niet volledig ontwikkeld. Zij zijn voor een goede verwerking van wat op hen af komt, afhankelijk van het zenuwstelsel van de volwassenen in hun buurt. Dat zijn in eerste instantie de ouders. Als de ouder opgedane stress kan dragen en een veilige ruimte kan aanbieden voor het kind, dan helpt dat het kind om tot rust te komen, of om in aktie te geraken. Het kind voelt zich gesteund (en geliefd). En kan zich daardoor gezond ontwikkelen.

Het kind kan zich dus nog niet helemaal reguleren, maar de ouder dient hierbij te 'helpen'. Dit noemen we co-regulatie.
Als je kind dus problemen heeft en daardoor mogelijk problemen veroorzaakt, kijk dan altijd ook naar jezelf als ouder. Wat kun jij doen om die veilige (leer-)omgeving te creëren.

Kom je er niet uit, lukt het niet, dan zoek ondersteuning. Vaak betekent het dan ook als men met een kind in therapie komt, de ouder(s) zelf ook ondersteunt en geholpen dienen te worden. En dat is heel normaal.

Ik vind dat er een Nobelprijs moet worden gegeven voor de Moeder. Waar blijft die?

Ik vind dat ouders moeten luisteren naar de kinderen. Ze hebben altijd gelijk. Het gaat natuurlijk om de vraag achter de vraag en daarom moeten ouders echt goed luisteren naar kinderen. Ze zijn je juf en leraar. Mijn zoon leert mij om niet boos te worden dat kan hij en ik ook namelijk en mijn dochter leert mij om niet te overdrijven ook dat kunnen we beide heel erg goed.

Omgaan met sociale media en internet is leuk maar ook ingewikkeld.
Download de app Family Link, je kunt als ouder zien wat je kind doet op zijn/ haar telefoon, je kunt de tijd instellen de telefoon gaat uit als de tijd op is. Hiermee kun je je kind keren omgaan met dit medium en je voorkomt veel ruzies en conflicten.

Maak een complimententeller voor het hele gezin. Geef iedereen elke dag een compliment, geef de kinderen ook de gelegenheid om complimenten te geven. Je krijgt een hele fijn sfeer en iedereen heeft een lach op zijn gezicht

Als ouder kan je je snel gaan focussen op het aparte gedrag van je kind. Wees er als ouder van bewust dat je kind soms bepaalde emoties op excessieve wijze uit of gedragsproblemen heeft omdat er iets binnen het gezin niet goed gaat. Je kind weet er geen woorden aan te geven of voelt zich niet veilig genoeg om dit te delen, dus trekt het de aandacht op deze wijze. Zoek een gezinstherapeut wanneer je kind gedrag vertoont waar jij niet meer tegenop gewassen bent en leer hoe je -samen, als gezin - alles weer in balans kan brengen en focus je niet slechts op je kind als degene die moet veranderen.

Als je vastloopt in het leven en je steeds meer aan jezelf gaat twijfelen, vraag dan om steun aan betrouwbare anderen. Ook ben je welkom om samen met mij in therapie te kijken naar wat je onbewust gemist hebt tijdens het opgroeien. Vaak blijkt dat wij onszelf beschuldigen van een gebrek, terwijl we eigenlijk ergens iets wezenlijks tekort gekomen zijn. Ik kan je op weg helpen om dat tekort alsnog op een constructieve manier in te halen.

Motiveren door toekomstgericht te zijn. Consequenties voorhouden en focussen op de toekomst. Haim Omer; “Controle hebben over de ander is een illusie.”

Volhouden Geweldloze strijd, samenwerking en respect en geen discussie. Open einde het hoeft niet opgelost worden. Het ijzer smeden als het koud is. Niet proberen te winnen maar proberen het vol te houden.

Wanneer je puber/tiener alleen maar met ja en nee antwoord. Vraag je dan eens af wat voor vragen stel ik? Zijn dat vragen die met een werkwoord beginnen: zou je, wil je, ga je.... Dan hoeft je puber alleen maar ja of nee te antwoorden. Als je vragen stelt die met een wie, wat, waar hoe en welke begint moet je kind nadenken en kan hij de vraag niet af doen met ja of nee. Dan heb je kans dat er een antwoord komt met meer dan 3 woorden. Oefen daarmee, het is lastiger dan je denkt.....

Praten met jongen is vaak lastig, doen werkt beter. Plaats een aantal ronde placemats in een lijn op de grond. Bespreek een doel van de jongere en stap van placemat naar placemat (subdoel naar subdoel) en benoem hoe het daar is en hoe dat voelt en welke eigenschappen je nodig hebt om daar te komen. Belangrijk om de het doel en dus ook de subdoelen niet groot te maken zodat ze te bereiken zijn. Na afloop terug naar het eerste kleine subdoel. Wat heb je nodig, wat is er al en hoe gaan we het bereiken?

Hoe eerder hoe beter ingrijpen. Voorkomen van verergering; oudervaardigheden verbeteren; Goed gedrag belonen, ongewenst gedrag negeren of mild en gericht straffen. Consequent zijn, verbonden blijven en toezicht houden. Niet openlijk ruzie maken, samen eenduidige beslissingen nemen, écht ouders zijn, rustig en neutraal reageren. Lage ee (emotionele expressie).

Wat ouders kunnen doen bij probleem gedrag en agressie. Eigen tekortkomingen erkennen, de gezonde kant van de jongere blijven zien en steun zoeken

Ga eens met je gezin je verdiepen in de woorden, zelfstandigheid, samenwerken aan zelfstandigheid en met elkaar verbonden zijn. Ieder gezinslid schrijft de betekenis van deze woorden op. Wat betekent dat voor mij, hoe ziet dat er uit, hoe pak ik dat aan en wat verwacht ik van de ander?
Wanneer iedereen dit heeft ingevuld kun je met de uitkomsten met elkaar in gesprek.
Als je dit van elkaar weet, is de kans groot dat je elkaar kunt begrijpen en rekening met elkaar kunt houden groter

Veel jongeren verliezen bij het veelvuldig online werken hun motivatie voor de studie. Wat je naar mijn mening dan tegenkomt is dat de behoefte aan extrinsieke motivators (succeservaringen, aandacht en goedkeuring van docent, contact met medestudenten) hoger is dan de intrinsieke motivator. Intrinsiek is in deze dat je een taak ook heel graag wil doen. Als er een balans is tussen de motivatie die van buiten komt en de motivatie die je van binnen voelt voor wat je aan het doen bent, gaat het goed. Maar hoe doe je dat?

1. Autonomie: als er ruimte is om zelf je studieplan te maken, kies dan voor die onderwerpen die je interessant vindt. Als je van tevoren al weet dat je weinig steun uit de omgeving kan krijgen, kun je momenteel beter kiezen voor die onderwerpen die je sowieso al heel graag wil bestuderen.
2. Autonomie: als er ruimte in de dag is om zelf je tijd in te delen, kijk dan of je de 'vervelende' zaken al direct in de ochtend kan doen en naarmate de dag vordert, ga je steeds meer onderwerpen oppakken die je leuk en uitdagend vindt.
3. Succeservaring: succes is een ervaring die je organiseert! Als je jezelf meer afhankelijk voelt van de complimenten, goedkeuring of stimulans van medestudenten of docenten, leg je die organisatie eigenlijk bij een ander neer. Neem het heft in eigen handen en bepaal duidelijk een doel voor de dag wat je wil bereiken. Als je dat doel bereikt hebt, vier dan dat moment door expliciet even stil te staan bij wat je voor elkaar hebt gekregen. Al is het maar het lezen van een hoofdstuk in een saai studieboek. Je mag jezelf best even complimenteren dat je dat dan TOCH maar gedaan hebt!
4. Succeservaring: ga bij jezelf eens na of jouw aanpak en planning inderdaad succeservaringen bevordert of juist niet. Wat kun je nog meer doen?
5. Sociaal netwerk: Ook online is het mogelijk om gebruik te maken van een sociaal netwerk. Werk samen in online tools, ook als je niets te bespreken hebt! Net alsof je in een bibliotheek gaat studeren en dat je helpt omdat er meer mensen zijn die studeren, kun je dit ook online doen. Vorm je eigen studie en werkgroep. Werk samen aan opdrachten en doelen of bestudeer in die tijd samen een bepaald gedeelte van de tentamenstof.
6. Beloning: terugkomend op het organiseren van succeservaringen... hoe vier jij jouw successen? Als je iets voor elkaar hebt gekregen, beloon je jezelf dan? Even wat anders doen, bij voorkeur buiten de deur even wandelen, fietsen, sporten. Lekker kopje thee of koffie doen op het balkon of in de tuin. Het zijn momenten waarop je jezelf even beloont. Uiteraard wel de uitdaging om dan weer te beginnen. Vandaar de tip: doe wat je niet graag doet gelijk in de ochtend en werk door de dag heen naar de meer leuke taken toe. Als het goed is, heb je dan ook om drie uur in de middag zin om na die beloningstijd weer aan de slag te gaan.

Dit zijn een paar tips om motivatie te verhogen in deze tijd van covid beperkingen. Succes!

Je hoort veel berichten dat jongeren zich niet aan de beperkende maatregelen rondom corona houden. Dat kan veel onbegrip opleveren. Waarom doen ze dat niet? Bedenk dat de impact van corona voor jongeren veel minder lijkt te zijn dan voor ouderen. Als ze corona oplopen lijkt het voor hen veel meer op een griep. Dat betekent dat ze zich beperken vooral voor anderen. Zij offeren hun vrijheid op voor anderen. Het tweede is dat het voor jongeren essentieel is om zich te kunnen ontwikkelen. Jongeren hebben veel minder eigen ruimte dan ouderen. Vaak niet mee dan een kamer. In die zin zijn ze net zo beperkt in hun mogelijkheden als ouderen. Waar ouderen lijden aan de leegheid en eenzaamheid, lijden de jongeren aan de uitzichtloosheid van hun situatie en het onvermogen zich verder te ontwikkelen. En dat laatste is geen luxe, maar een noodzaak.

Accepteren, ondersteunen, controle. Opvoedstijlen. Autoritatief is kindgericht, ondersteunen maar wel regels en controle is het beste.

Agressie verminderen door afleiden, ontspanning, incompatibele gedragingen (liedje zingen, luisteren, vissen) en uitstel.

Helaas krijgen ook in onze tijd kinderen vooral aandacht wanneer ze storend gedrag laten zien. De extra aandacht vragers, de druktemakers, de clowns, het overdreven brave kind, kinderen die vaak de machtsstrijd aangaan, kinderen die pesten, gemeen of wreed zijn tegen dieren.

Veel ouders en leerkrachten denken dat je storend gedrag kunt voorkomen door kinderen veel complimenten te geven. Het gevaar is dat kinderen daarvan leren dat ze pas goed genoeg zijn als ze een goede prestatie leveren, braaf zijn of er mooi uitzien.
Of kinderen leren juist: 'wat ik ook doe het is altijd goed' en leren zich nergens meer voor in te zetten. Bij elke potloodstreep op papier krijgen ze immers al te horen 'oh, wat een mooie tekening!'

Kinderen hebben geen straf of complimenten nodig. Kinderen hebben bemoediging nodig. Ze moeten ervaren dat ze erbij horen, capabel zijn en zich kunnen ontwikkelen, dat ze de moeite waard en nodig zijn voor anderen.

Aanmoediging bij nieuw aan te leren vaardigheden. 'Toe maar, als je zo doorgaat, lukt het je wel!'
Een uitnodiging tot meehelpen. 'Het lukt me niet alleen, wil je me even helpen?'
Een uitnodiging tot meedenken. 'Hoe zullen we oma dit jaar verrassen voor haar verjaardag? Heb je een idee?'
En aandacht juist wanneer ze er niet om vragen. Gewoon, om hen te laten ervaren dat ze erbij horen, dat ze worden gezien, gewaardeerd als mens.

Veel kinderen die storend gedrag laten zien, hebben niet geleerd dat ze er onvoorwaardelijk bij horen, over ontwikkelingscapaciteiten beschikken en de moeite waard. Ze hebben soms wel geleerd dat je maar beter de sterkste kunt zijn dan het onderspit delven of je overgeleverd voelen aan anderen.
Of ze hebben afgeleerd zich in te spannen omdat ze ervaren het toch niet goed te kunnen doen en altijd commentaar krijgen.
En zo zijn er meer redenen waardoor kinderen onbewust kunnen kiezen voor storend gedrag.

Gelukkig kunnen ouders en leerkrachten leren hoe ze met ontmoedigde kinderen kunnen omgaan.

Interesse? Ik vertel je er graag meer over.

Geen enkele ouder hoeft een diploma pedagogiek of opvoedkunde te behalen voordat ze een kind krijgen.
Als je met kinderen wilt werken of een kind wilt adopteren moet je aan allerlei regels voldoen en moet je beschikken over diploma's in de de opvoedkunde.

Van een biologische ouder wordt aangenomen dat ouderliefde en gezondverstand voldoende zijn om een kind op te voeden tot een gelukkig en zelfstandig mens. Helaas is het niet zo eenvoudig.

Veel ouders hebben hun eigen opvoeding als richtlijn. Die eigen opvoeding was "goed genoeg voor mij, en dus ook voor mijn kinderen", of, "ik heb een waardeloze jeugd gehad ik ga het helemaal anders doen".
Hoe dan ook voeden de meeste ouders met hun eigen jeugd als uitgangspunt.

In therapie kun je een eigen opvoedstijl te ontwikkelen waarbij de behoeften en talenten van jouw kind centraal staan.
Maak van je kind géén broddellapje, zoek hulp, onderzoek je eigen overtuigingen en kwetsuren uit je jeugd.
Zoek hulp, ga in therapie. Doe het voor jezelf en voor je kind!