Tips bij kinderproblemen

De stiefouder denkt (of zegt) soms: "dit weekend was toch voor ONS..." Stiefouders die zelf geen kinderen hebben soms de behoefte hebben om het kind van hun partner een beetje “weg te kijken”. Vooral bij een grote belasting door bv. stiefkinderen of door andere omstandigheden. Hij of zij kan niet begrijpen dat de ouder zijn kind bij zich wil hebben, de stiefouder wil een lekker weekend saampjes.

Dit hoeft geen egoïsme te zijn (helaas soms ook wél). Bv. de jonge vrouw, die zelf (nog) geen kinderen heeft en nog nietwas voorbereid op een leven met kinderen. Of de stiefvader, die lekker af en toe wil gaan stappen…leuke dingen doen: hotelletje pakken, dagje naar zee....


Echter wanneer je kinderen hebt is die verantwoordelijkheid er altijd! Ook al is je kind ver weg, ook als er geen contact mogelijk is, zelfs als het is overleden, je blijft de mama/papa van. En als je een kind hebt wordt je leven nooit meer als voorheen. Mensen die geen kinderen hebben, zéggen dat vaak te begrijpen, maar om dit echt van binnen te voelen is lastig.


Ouders verheugen zich op de komst van hun kinderen, ook als het eigenlijk niet uitkomt. Je wordt blij van de kids, ook als het betekent dat je er andere dingen voor moet opofferen. Maar dat offer is veel groter voor de nieuwe partner, want die had zich juist verheugd op dat weekendje samen.


Het romantisch idee van het eigen gezinnetje kan het ook allemaal wat op scherp stellen. Jonge moeders die onlangs met deze partner kinderen heeft gekregen, willen vaak iets doen met “hun eigen gezinnetje” (dus zonder de kinderen van de partner). De partner vindt dat zijn kinderen er óók bij horen. Het conflict is geboren. Bovendien, als de kinderen van de partner horen hoe gezellig het was toen zij er niet bij waren, kan dat ook weer onderling tot wrevel leiden.

Er is dus ook geen vaste oplossing die bij iedereen past. Het is maatwerk. Je moet de situatie goed bekijken, vanuit allerlei perspectieven. Lezen erover kan behulpzaam zijn, maar als je echt tegen dit soort problemen aanloopt is goede hulp, die alles in kaart brengt, geboden.

Dit boek is geschreven door Wouter de Jong en er is een editie waarbij Dylan Haegens (Youtuber) het boek speelser en leuker maakt.
Er wordt veel uitgelegd over wat je zoal bezig kan houden. Een greep uit de inhoudsopgave: nare emoties, gepest worden, gewoontes, vriendelijkheid. Er staan ook challenges en oefeningen in, waarbij je leert meer regie te hebben over je gedachten en je emoties.
Het boek is geschreven voor kinderen vanaf 10 jaar. Ik vind het zelf ook geschikt voor volwassenen. Op een speelse manier helder en praktisch toe te passen.
Superkrachten voor je hoofd

Ik ontving tijdens de vakantie een mail van een vrouw die met haar samengesteld gezin op vakantie was.

Een deel uit deze mail (overgenomen met toestemming):
“…Ik schrijf nu nog vanuit mijn vakantieadres: ik had gehoord dat het lastig was, en daarom hadden we tevoren enkele afspraken gemaakt met de kinderen en met elkaar.(….) De kinderen vliegen elkaar steeds in de haren. Om de haverklap is er ruzie, ook al nemen we voor om rustig te blijven. Ik kies voor mijn kind, hij voor het zijne en voor we het weten hebben ook wij stevige bonje(…). Hoe kan ik daaruit blijven? Kunt u ons enkele tips geven? (…)
Ik had me deze vakantie zó anders voorgesteld. Een vakantie zou toch ontspannen moeten zijn… Ik heb nog nooit zoveel gehuild tijdens mijn vakantie. Dit wil ik nooit meer, het liefst wil ik nu meteen naar huis. Wat adviseert u? Koffers pakken en naar huis gaan? (….) En tegelijk houden we ontzettend veel van elkaar, ik wil hem niet kwijt”.

Uiteraard kan ik hier weinig aan doen. Wel is het een goed idee om er later eens goed voor te gaan zitten: wat ging er mis? Spelen deze dingen ook in het dagelijks leven? Zijn jullie al eerder samen met de kids op vakantie geweest? En wat doen jullie normaliter bij conflicten rondom de kinderen? Hoe ga je daarmee om?
Ik zeg wel eens: Kijk waar je in het dagelijks leven tegenaan loopt. Vermenigvuldig dit met 10 of met 20 dan weet je ongeveer hoe het is.

Zelfs als de vorige vakantie één doffe ellende was, kun je soms na een goede voorbereiding toch met z’n allen op vakantie. Onvoldoende voorbereiding is vaak bijna een garantie op ellende. Maar soms adviseer ik om ieder met je eigen kind iets te gaan doen, en een lang weekend voor jullie samen te plannen, zodat je allemaal, ieder op de eigen manier, een eigen korte vakantie hebt. Minder lang maar meer kwaliteit.

Was jullie vakantie ook zo’n drama? Dan kan het verstandig zijn om er inderdaad eens goed de tijd voor te nemen, en met mijn hulp alle mogelijkheden op een rijtje te zetten. Om een herhaling te voorkomen.

How2talk2kids, een duidelijk en verhelderend boekje

Makkelijk te lezen, met een fijne inhoud. Over hoe het soms ook anders kan. Niet weer die strijd, of dat je baalt van jezelf als ouder, omdat het zo ongezellig wordt thuis.
Het boekje is prima te lezen tussen al het drukke opvoeden door. Voor ouders van kinderen tussen de 2 en de 20 jaar.

"How2talk2kids broers en zussen zonder rivaliteit" , Adele Faber

Dit boek staat vol met concrete en direct toepasbare vaardigheden om kinderen te coachen bij hun onderlinge communicatie en eventuele conflicten.
Het leert je het volgende :
-Beter omgaan met heftige gevoelens tussen kinderen.
-Kinderen begeleiden bij het oplossen van conflicten.
-De individuele behoeften van ieder kind te respecteren.
-Kinderen te waarderen om hun unieke eigenschappen.

Van een vakantie wordt veel verwacht. Soms móet het wel tegenvallen…
Snel nog wat vervelende klussen op je werk af maken, koffers pakken, een laatste inspectie van het huis en gaan….. Als je voor het eerst met je samengestelde gezin op vakantie gaat valt het heel vaak zwaar tegen.

Elke 40 minuten vragen kinderen “zijn we er nou nóg niet..??” En als je op de plaats van bestemming bent, mooi weer hebt, de tent staat of je bent ingecheckt op je vakantieadres, dan nog is dat geen garantie voor een fijne tijd. Je kent elkaar nog niet goed, je moet nog leren omgaan met dat dreinende kind van je partner, het gaat niet vanzelf.

Een samengesteld gezin ging met alle kinderen op vakantie. Het dochtertje van meneer had af en toe vreselijke buien en hij wist dat zijn vriendin (en haar kinderen) daar stapeldol van werden. Opeens, toen hij zo’n bui aan zag komen, was hij zonder iets te zeggen opgestaan, had hij zijn spullen op het strand opgepakt en was 100 meter verder gaan liggen. Om iedereen te beschermen voor de aanstaande bui.

Zijn vriendin dacht dat hij boos was en vond het erg kinderachtig gedrag, want had niks gemerkt van de aanstaande bui. Zij had niet in de gaten waarom hij zo plotsklaps wegging. Zijn bedoeling was goed (bescherming van iedereen), maar zij voelde zich afgewezen. Nou is zo maar weglopen bij je vriendin ook wel onhandig en extreem, maar de bedoeling was goed, ook al had hij beter met zijn vriendin hierover kunnen praten.

Zó veel dingen lopen vaak anders dan je gedacht had. Bv. de kinderloze vriendin die steeds weer geconfronteerd werd met de aanwezigheid van de 2 kleintjes van haar partner, die telkens om aandacht vroegen, steeds voorrang kregen. Na de vakantie moest ze zich bezinnen of ze wel door wilde met deze relatie, want ze had voortdurend het gevoel op de 3e plaats te komen.

Tips
Overweeg om ieder met de eigen kinderen op vakantie te gaan en dan met z’n tweeën een lang weekend samen.
Zorg dat je in elk geval momenten inplant, om ieder wat met de eigen kinderen te doen als je toch gaat. Je kunt je ook tevoren voorbereiden met een advies op maat. Maak een afspraak.

Stiefouders uit vroegere tijden, communicatiemissers en andere fouten

Door iedere ouder worden soms fouten gemaakt. Maar in een samengesteld gezin vaker en is het ook lastiger om een fout te herstellen. Dit komt o.a. ook door het gebrek aan loyaliteit tussen kind en stiefouder. Regelmatig hoor ik dat volwassen kinderen dat het lastig gevonden hebben, om op te groeien met een bonus-/stiefouder. Kinderen zijn niet persé dankbaar aan de eigen ouders, en nog minder aan de stiefouder.

Vroeger werd er gehandeld, en veel minder overlegd. Sowieso was er altijd al minder overleg, maar zeker met kinderen was er nauwelijks overleg. Ouders namen besluiten zonder hun kinderen erin te betrekken. Er kwam gewoon “een nieuwe papa of mama” als de eigen papa of mama was overleden. Men dacht niet over na wat dit voor de kinderen betekende. Er wordt tegenwoordig meer gescheiden, dus er is vaker een stiefpapa of stiefmama in huis

Vrouwen hadden een man nodig om het gezin te voorzien van inkomen en mannen hadden een vrouw nodig voor het bestieren van het huishouden. Dat is nu ouderwets, maar toen was het volkomen normaal. Er werd niet nagedacht over de positie van een overleden ouder, en hoe dat voor het kind was. Ik heb wel eens (kort door de bocht) horen zeggen: “wie ze eten geeft, die hééft ze gewoon”.

Soms werden (ook nu nog wel eens) gezegd hun kamer af te staan aan een kind van de nieuwe partner. Zij vinden dat hen wat “afgepakt” is. Of kinderen die de familie van hun overleden vader of moeder niet meer zien, kinderen die zich “geamputeerd” voelen.

Zeker vroeger waren er nauwelijks scheidingen en was het gewoon dat kinderen in een “normaal” kerngezin woonden. Met een papa en een mama. Voor een kind was het niet eenvoudig om steeds uit te moeten leggen tegen de buitenwereld dat die vrouw die op school op hen wachtte, niet de moeder was, of dat de man die thuis de band plakte, niet je vader was. Ook nu vragen kinderen nog wel eens “mag ik mama/papa tegen jou zeggen?” Gewoon om van het gedonder af te zijn om steeds te moeten uitleggen hoe het zit.

Tegenwoordig is men gelukkig meer van de afspraken: er is overleg over de manier van aanspreken van elkaar. Ook dat helpt niet altijd voldoende. Ik hoor wel eens dat een kind zegt dat het de vriendin van papa “bonusmoeder” moet noemen, terwijl hij haar niet mag. Voor hem zou “stiefmoeder” passender zijn. En soms wordt er gesproken van stiefopvoeder.

Wees de ouder die je zelf nodig had toen je jong was

Lees het boek: de kunst van ouderliefde waarin heel mooi staat beschreven hoe je jou liefde kunt laten voelen door je kind. Met daarnaast nog veel andere goede info.
Schrijver: Rebecca Campbell

Sommige ouders vinden het lastig om kinderen op te voeden, bv. de vader die vaak afwezig was tijdens het huwelijk, vindt het soms (bijna) vanzelfsprekend dat zijn nieuwe vriendin de opvoeding regelt. Soms heeft de stiefouder meer vat op de kinderen. Bv. als je een moeder bent die nogal snel heftig reageert, terwijl stiefvader langer rustig kan blijven. Deze moeder kan soms (in haar geneigdheid tot boze reacties) óver-reageren, terwijl de stiefvader de kinderen rustig uitlegt waarom het ene móet en het andere juist niet mág.
Ook andersom kan dat zo zijn. Bv. de nieuwe vriendin van vader, die zoveel beter is in het knutselen met de kleintjes, dan de eigen vader. Dit zijn stereotypen, het kan andersom ook waar zijn, maar voor de herkenbaarheid schrijf ik liever in stereotypen.

Als een nieuwe partner dat soort kwaliteiten heeft, dat maakt het ouderschap voor de andere ouder vaak iets eenvoudiger. Een stiefouder die goed aan kan sluiten bij wat jouw kind nodig heeft is bijzonder prettig, en geeft jou zo af en toe wat ademruimte.
Wanneer echter deze nieuwe partner de opvoeding blijkt over te nemen pikken de kinderen dat meestal niet, en uiteindelijk accepteer ook jij als ouder dat uiteindelijk niet.
In het begin reageren de kinderen vaak nog welwillend op de nieuwe partner, zeker als ze zien dat hun eigen ouder overbelast is. Zij zijn blij dat mama of papa gesteund wordt. Maar als ze zien dat hun ouder herstelt dan gaan zich afzetten tegen de stiefouder en willen dat hun ouder de leiding weer op zich neemt.
De oorspronkelijke kracht van de stiefouder (aansluiten bij behoeften van de kinderen) wordt gezien als bemoeizucht. De kinderen verdragen de regels van de stiefouder steeds minder vertonen steeds vaker oppositioneel gedrag. Ook behandelen ze vaak hun eigen ouder steeds minder met respect. Deze ouder wordt (hoe goed bedoeld ook) eigenlijk min of meer buitenspel gezet door de stiefouder. Kinderen spelen daar op in.

En tijden veranderen: tegenwoordig noemen kinderen hun moeder soms “k*wijf” zonder te beseffen wat ze daadwerkelijk zeggen. Of je dat wel of niet accepteert is één, maar in elk geval dienen ze jouw autoriteit als ouder te respecteren. Jij bent de autoriteit en de stiefouder mag daarin ondersteunen. De stiefouder mag niet zo maar de opvoeding ter hand nemen.

Als je een relatie aangaat met iemand die kinderen heeft wordt je geen moeder (of vader). Je wordt niet automatisch de opvoeder, maar je bent erbij betrokken. Omdat je er nooit vanuit kunt gaan dat je hetzelfde leven zult leiden alsof er geen kinderen zijn, kun je daar veel last van hebben. Zeker als jouw partner (en de omgeving) je hierin niet begrijpt.

Kinderen
Mensen die hierin verzeild raken beseffen vaak niet hoe lastig het is om met iemand te wonen die al kinderen heeft. Voor alleenstaande mannen geldt dat eveneens, maar van vrouwen wordt automatisch vaak meer verwacht, ook door de buitenwereld. En bovendien zijn vrouwen vaak meer thuis. En zonder iemand tekort te willen doen (of te discrimineren op gender): veel mannen hebben minder last van “gedoe” met kinderen.

Gevoelens en gedachten
De meeste vrouwen zijn gevoeliger voor hun eigen gevoelens en gedachten: ik hou niet zoveel van zijn kinderen als die van mij (foei, dat is slecht!). Ik vind zijn kinderen niet leuk, dat mág toch niet?! Veel mannen hebben minder last van dat soort gedachte, hoewel ook dat voor komt.

Eerlijk over gevoelens zijn
Het valt niet mee om hier eerlijk over te zijn, wel tegenover jezelf misschien, maar niet tegenover je partner. Toch moet je daar eerlijk over kunnen praten. Soms moet je er zelf voor zorgen dat je je minder stoort (bv. een eigen ruimte creëren) , soms kan je partner je helpen, soms zullen zélfs de kinderen wat moeten inbinden (bv. hun rotzooi opruimen).

De relatie met de kinderen
Sommige mensen denken te kunnen volstaan met een relatie met de partner zónder een relatie aan te gaan met de kinderen. Dat is echter onmogelijk. Je dient je altijd te verhouden tot degenen die in hetzelfde huis wonen, die deelnemen aan het huishouden. De kinderen wonen daar ook, net als jij. Als je in één huis woont, zul je met elkaar moeten omgaan, liefst een beetje aardig.

Een investering voor de toekomst
Wanneer kinderen zich slecht gedragen zich is het logisch dat wordt ingegrepen. Maar verwacht nooit van een kind dat dit in jou investeert. Als volwassene ben jij degene die aan zet is: JIJ móet investeren in de kinderen van je partner. Het kan dus nooit zo zijn dat je ieder een eigen leven hebt: de partner met zijn kind en jij met alleen de partner. Dat vraagt in het begin om investeren, later wordt je daarvoor hopelijk beloond. Lukt dat niet , dan is de relatie gedoemd te mislukken.

Ross Campbell is een van mijn favoriete schrijvers
Het boek: Omgaan met tieners (een kunst apart) is een aanrader.

'Teken je gesprek' is een effectieve methode om meer inzicht te krijgen in je eigen gedrag en de invloed die het heeft op een anders. Zeer geschikt voor kinderen en ouders.

Alle kinderen houden van pannenkoeken. Daarom dacht de vriendin van vader: succes verzekerd. Maar helaas, de kinderen hoefden ze niet. Een klein hapje scheurden ze ervan af, en de rest lieten ze liggen. Ook al mochten ze kiezen wat ze op de pannenkoek wilden….. Was er iets mis met een van de ingrediënten?

Eten in een samengesteld gezin
Iedereen heeft zo zijn eigen gewoontes. In de ene gezinscultuur wordt er altijd op dezelfde tijd gegeten, of altijd met vork en mes. Niemand mag opstaan voor iedereen klaar is met eten. De ingeslepen gewoontes beïnvloeden de gezelligheid behoorlijk. Bv als jij bent opgevoed maar de kinderen van je partner smakken en likken zelfs hun bord af. En wat denk je van tieners die winden en boeren laten tijdens het eten?

Stilte
Bij sommige gezinnen is er altijd zo’n gespannen sfeer, en eet men in stilte. Soms probeert men de spanning te doorbreken (men vraagt iets aan elkaars kinderen) maar vaak lukt dat niet. Een kort antwoord en de stilte is weer terug.

Complexe situatie
Voor kleine kinderen is een scheiding van ouders al zeer ingewikkeld. Als er daarna een nieuwe partij in het geding komt, snappen ze helemaal niet wat er gebeurt. Maar zij voelen veel. Waren papa en mama eerst samen, nadat papa wegging en alleen woonde heeft hij nu een ander….. Wat moet die vreemde mevrouw hier? Is zij een vervanger van mama?

Loyaliteit
Kinderen kunnen moeilijk hun loyaliteit tonen aan hun ouders. Als ze de pannenkoeken van deze mevrouw lekker vinden, zijn ze dan niet dis-loyaal aan mama? Wijzen ze hun mama dan af? Het is soms niet alleen loyaliteit, maar soms ook de hoop dat papa en mama weer terug bij elkaar komen. Want voor kinderen is een scheiding altijd verdrietig. Kortom: in die kleine koppies speelt zich heel wat af.

Gevolgen loyaliteit
Als kinderen last hebben van hun loyaliteit aan hun andere ouder, dan zijn zij geneigd “te gaan zorgen voor” papa of mama. Uit medelijden met papa (of mama) offeren ze zichzelf op. Logisch dat dit niet goed is voor hun ontwikkeling.
Een kind moet in de eerste plaats kind kunnen zijn: onbekommerd en onbezorgd. Bij echtscheidingen is dat vaak niet het geval.

Volwassenen. pubers en kinderen die te maken hebben met de gevolgn van ADD hebben geleden onder een hoop pijn. De emotionele beleving ervan wordt overspoeld met o.a. schaamte en vernedering.
Je kan vergeten zijn wat je goede kanten zijn.Je kunt opgesloten zitten in een soort hardnekkig vasthoudend patroon,waarbij alle theorie, behoorlijk veel veerkrachten inventiviteit ervoor moeten zorgen dat je je hoofd boven water houdt.
Echter daarnaast heb je een fantastisch voorstellingsvermogen, je kunt denken in het groot en grote dromen dromen. Een toevallige ontmoeting kunje doen uitlopen op een geweldige avond uit.
1. Voel je niet meer schuldig over het feit dat je bezigheden zoekt met een grote mate van stimulatie. Begrijp dat je juist wordt aangetrokken tot sterk stimulerende situaties. Probeer ze alleen verstandig uit te zoeken en lig niet meer wakker over de "verkeerde" keuzen.
2. Luister naar de feedback van betrouwbare anderen.
3. Overweeg om bij een supportgroep te gaan, of er zelf eentje op te richten.
4. Voel je niet gebonden door conventionele carrière of conventionele manieren van omgaan met alles. Geef jezelf toestemming om jezelf te zijn. Stop met jezelf wijs te maken, dat je moet zijn zoals je altijd dacht dat je zou moeten zijn, dus bijvoorbeeld het georganiseerde staflid.
5. Laat jezelf zijn zoals je bent.

Aanstellerij was het volgens de vriendin van vader. Als zijn dochter van 13 jaar haar zin niet kreeg, als ze een tegenvaller had, als ze ruzie met een vriendin had… altijd weer die tranen. Vader trapte erin, vond stiefmoeder. Haar vader zag dat anders.

Afstand of juist iemand goed kennen?
Een buitenstaander ziet vanwege de afstand vaak meer dan de betreffende ouder. Zij zag precies hoe dochter haar vader bespeelde om haar zin te krijgen.
Hoewel vader zijn vriendin een zachtaardig persoon vond, zag hij jaloezie bij haar, zeker als het om zijn dochter ging. Zij was erg kritisch over alles wat zijn dochter deed. Niets kon zij goed doen. Was ze aardig voor haar vader, dan reageerde vriendin jaloers dat het pure manipulatie was, was dochter in tranen dan waren het neptranen volgens zijn vriendin. , Hij kende zijn dochter echt heel anders. Zij was altijd al buitengewoon gevoelig, had veel last gehad van de scheiding. Maar soms verschool ze zich achter een pubermasker.

Ik heb gelijk!
Volgens de vriendin van vader waren er zelden echte tranen zichtbaar. Vader zag juist puur verdriet bij zijn dochter en vond zijn vriendin jaloers omdat hij daar ook gevoelig op reageerde naar zijn dochter. Vader en zijn vriendin kwamen bij mij om te horen wie er gelijk had. Natuurlijk kan ik geen uitspraak doen wie er gelijk heeft: ik ben geen rechter. Men bleef maar aan het touwtrekken om het gelijk, maar daar kwam de oplossing niet dichterbij. En wie zal het zeggen wie er gelijk had. De ene keer waarschijnlijk vader, de andere keer misschien ook wel diens vriendin.

Mijn visie
Ik had een andere visie. Kinderen zijn geen heilige boontjes en kunnen wel degelijk manipuleren. En het is wel handig als je daar als ouder niet steeds intrapt. Anderzijds zijn kinderen soms verdrietig en voelen ouders dat heel goed aan, ook al kunnen ze er niet precies de vinger op leggen. Maar in dit geval was ik de buitenstaander als het ging om het gelijk van vader en dat van de vriendin: allebei bewijzen leveren maakte dat ze ruzie kregen, terwijl men het eigenlijk wilde oplossen.

De oplossing
Niet ieder aan een kant van het touw trekken maar samen overleggen wat het in dit ene geval zou kunnen zijn, zodat je daar een gezamenlijk beleid op kunt voeren. Het is plezieriger EN effectiever. Desnoods een verkeerde aanname doen op grond waarvan je een maatregel neemt is beter, dan blijven ruziën over het grote gelijk. Vaak is niet de júiste oplossing de beste maatregel, maar de oplossing die rust geeft binnen het gezin. Soms zie je achteraf pas hoe het probleem in elkaar stak.

Als ouder zie je waarschijnlijk het liefste en blij gezicht bij jouw kind. Soms echter worstelt jouw kind met minder fijne emoties zoals boosheid, angst of verdriet. Als ouder kan je de neiging hebben om jouw kind snel weg te willen krijgen bij dat nare gevoel, door bijvoorbeeld het kind erop te wijzen dat het probleem eigenlijk best mee valt of de focus te verleggen naar iets wat wel goed gaat. Vaak heeft dit als effect dat het kind zich niet begrepen voelt. En voelt het zich nog slechter.
Wat beter helpt is juist het lastige gevoel even te benoemen. Dan voelt het kind zich gehoord en het geeft al wat rust dat het gevoel een naam heeft gekregen.

De kinderen klagen soms steen en been: mijn stiefvader is zo streng. Of: mijn stiefmoeder kan zo zeuren. Stief- of bonusouders zijn vaak strenger voor hun bonuskinderen dan voor de eigen kinderen. Soms ook zijn ze strenger voor hun eigen kinderen (vinden ze zelf) dan voor hun bonuskinderen, om toch vooral de boel in evenwicht te houden…..

Goede bedoelingen
Eigenlijk bijna altijd doet men enorm z’n best, heeft men goede bedoelingen met dat strenge gedrag. Maar soms zijn de verwachtingen echt te hoog, wat nóg vaker voorkomt bij mensen die geen eigen kinderen hebben. Ik heb hier een greep uit de hoge, soms niet realistische eisen van stiefouders die ik allemaal ben tegen gekomen in de jaren als stiefgezincoach. De stiefkinderen moeten

- rechtop zitten met eten
- (de jongetjes) ineens zittend gaan plassen
- hun tanden minstens 3 minuten poetsen
- met mes en vork eten en mag alleen vork links en mes rechts
- handen wassen voor het eten (ook als er geen corona heerst)

Als men het gewend is is er allemaal niks mis mee
Eten met mes en vork, handen wassen en verzorging van je gebit en als je je kinderen en bonuskinderen dit wil leren zitten daar meestal alleen goede bedoelingen bij. Met de keuze om zittend te lassen plassen en rechtop zitten met eten is ook prima, maar daar zal al snel gevonden worden dat stiefouder zich met dingen bemoeit. Het gaat vooral om de ouders die dit soort keuzes maken. Als jij dat aan jouw kinderen wilt leren is daar niks op tegen. Integendeel, daar zitten heel grote voordelen aan.

Muggenzifterij
Als jouw ouders je geleerd hebben dat je als jongetje staande kunt plassen en nu (omdat de anderen natte billen krijgen) ineens zittend moet plassen…… Dan is toch vreemd. Het is verwarrend voor zo’n kind. Men zal het ervaren als muggenzifterij. Maar als de eigen ouders hier nooit een probleem van maakten, kun je als stiefouder hierop beter niet corrigeren. Tenslotte gaan de eigen ouders hierover. Tanden poetsen en handen wassen zijn natuurlijk belangrijk, maar voor sommigen toch nog belangrijker dan voor anderen. Daarom moet dit via de eigen ouder lopen.

Choose your battles
De corrigerende stiefouder die een punt maakt van het handen wassen, terwijl de eigen ouder hier niet veel belang aan geeft, komt in grote problemen. Het gaat om hygiëne, maar het kind ervaart het als “vitten” (en misschien de ouder ook). Via de natuurlijke ouder regelen en lukt dat niet: “choose your battles”.

In het contact met je kinderen, een van de intiemste relaties die je hebt, kan er oud zeer worden getriggerd bij jou als ouder. De hechtingsrelatie die jij met jou ouder hebt opgebouwd, zet je nu voort met je eigen kinderen. Soms is dit pijnlijk, loopt het contact daarom stroef of laat je kind gedrag zien, wat voor jou moeilijk is om mee om te gaan. Het kan helpen bij jezelf te gaan kijken wat er nog geheeld moet worden, wat nog om aandacht vraagt. Wat wij opruimen, hoeven onze kinderen niet meer te dragen. Wat wij bewust maken bij onszelf, heeft geen onbewuste invloed meer op onze relatie met onze kinderen.

Kinderhypnose

Wist u dat kinderen tot een jaar of 7 in een permanente staat van hypnose verkeren? Hierdoor nemen ze feitelijk alle suggesties voor waar aan. Ook nemen ze vaak onbewust de problemen van ouders over, zoals angsten, allergieën, etc.

Gelukkig kunnen verkeerde suggesties of problemen ook weer makkelijk gedeprogrammeerd worden m.b.v. hypnose. Kinderhypnose, ook wel medische hypnose genoemd, wordt dagelijks toegepast in meer dan 70 ziekenhuizen in Nederland. Vooral bij kinderen met onverklaarbare buikpijnklachten. Er is een prachtige documentaire over gemaakt door de NPO genaamd "Hypnose op recept" deze kan je gemakkelijk online vinden.

Kinderhypnose is een snelle methode om veel problemen snel en effectief op te lossen. Variërend van angsten/fobieën, buikpijnklachten, allergieën, etc.

Heeft u kind ook klachten en kunt u geen oplossing vinden? Neem dan contact met mij.

“Niet alleen van zijn onrust moet men af en toe de teugels strak aantrekken, zodat ze niet gaat steigeren en als een op hol geslagen paard* een verwoestende tocht door het hele wezen begint, ook zijn treurigheid moet men indammen, anders stijgt ze met ieder ogenblik als een wassend water en overstroomt tenslotte de zo moeizaam bebouwde velden (van de ziel). Men moet er naar streven, niet langer elke stemming (lees elke emotie) volledig in zich te laten uitleven. Men behoeft zijn onrust en treurigheid niet te verstoppen, men moet ze dragen en verdragen………”

Uit: "De nagelaten geschriften" van Etty Hillesum 1941-1943

Uit: "Opvoeden met Lao Tse"

Als je de zin van jouw leven
aan je kinderen probeert te ontlenen,
zal je leven zinloos zijn.
Als je jouw succces
aan het succes van je kinderen afmeet,
zul je altijd mislukken.

Je kinderen zijn niet op de wereld gekomen
om jouw leven compleet te maken.
Ze zijn geboren om zelf compleet te worden.
Als je je blik naar binnen richt en ontdekt
dat alles wat je nodig heb in je is,
zul je vrijheid vinden.

Zolang je van mening bent
dat er iets aan je leven ontbreekt,
bestaat het gevaar
dat je je kinderen gebruikt
om die leegte te vullen.
Dat is een last
die je kinderen onmogelijk kunnen dragen.

Zoek je misschien bij hen iets
wat je beter bij jezelf kunt zoeken?

Moeder en zoon (17 jaar) hadden het gezellig. Echter bij zijn vader had haar zoon het lastiger. Het bonusgezin wilde dat hij volwaardig onderdeel werd van dat gezin, probeerden dit af te dwingen. Ook als hij bij zijn moeder was werd er verwacht dat hij alsmaar reageerde op alles wat er in de familie-app aan vaders kant gebeurde. Dat vond hij lastig. Hij voelde zoveel druk, dat hij ook niet op z’n gemak was in het bonusgezin bij vader, wist zich vaak geen houding te geven. Dan voelde hij de blikken van de overige gezinsleden.

Maatregel vader
Bij wijze van opvoedingsmaatregel had vader de scooter van zijn zoon tijdelijk verruild voor een fiets (voor school). Binnen een bepaalde tijd moest hij voldoen aan “een onderdeel worden van het stiefgezin” dan zou hij de scooter terugkrijgen. De arme jongen voelde zich nog meer gedwongen en voelde nog meer druk. Dat is geen manier om een onderdeel van het gezin te kunnen zijn. Je moet je eerst thuis voelen, toch?

Zoon werd ook stil bij moeder
Het viel zijn moeder op dat hij erg stil was de laatste tijd. Ze begreep het wel, zijn scooter was ingenomen door vader om hem te dwingen meer contact te maken met het stiefgezin. Moeder wilde zich niet bemoeien met de zaak, maar ze zag haar zoon lijden. Ze voelde zich schuldig omdat ze hem in de steek liet.

Deze vader stak energie in zijn zoon
Sommige vaders geven hun zoon op in dit soort situaties. Dat deed deze vader niet, dat is op zichzelf positief. Maar de uitwerking was niet best. Moeder en zoon zagen alleen het negatieve effect (straf). Het was naast een straf echter ook bedoeld als een manier om dee zoon te betrekken bij het samengesteld gezin. Vader wilde een goed contact met zijn zoon en tussen het samengesteld gezin en zijn zoon. En daar kun je niet op tegen zijn! Zoiets laat zich echter niet dwingen.

Straffen werkt zelden goed
Jonge kinderen kun je vaak nog wel disciplineren met straf, maar meestal is het beter om te belonen. Vaak kan men echter niks beters bedenken dan straf. Bij een jongen van 17 jaar loop je het risico dat je hem kwijtraakt. Er zijn ook jongere kinderen die niet meer naar hun vader willen in dergelijke situaties.

Hoe zoiets aankaarten
Moeder wilde het aankaarten bij vader, maar wist niet hoe. Door de wens van vader positief te etiketteren (wens om goed contact te hebben) zorg je ervoor dat hij zich minder bekritiseerd voelt en heb je een kans om verandering te bewerkstelligen. Samen met moeder heb ik enkele korte rollenspelletjes gedaan waardoor zij het gesprek met vader durfde aan te gaan.

De Ik fabriek van Carla Wensen geeft heel veel bruikbare tips om kinderen tussen 8-12 jaar uit te leggen hoe bepaalde stressklachten lichamelijke gevolgen hebben (bijv buikpijn). Zij legt uit hoe je Ik -kracht kan toenemen. Het zijn heel leuke oefeningen; bijv als een kind zich niet veilig voelt in zijn lijf(welke massage dan helpt) of als het kind niet zoveel durft. Zij legt veel uit over gevoelens en wat ze kunnen betekenen voor het kind. Hele leuke praktische tips

t
Vaak hoor ik dat ouders het lastig vinden om de sfeer bij te draaien of daar invloed op te hebben, op de sfeer in huis. Mijn tip, doe het complimentenspel, dit kan door middel van woorden maar ook met kaartjes.
Je kunt er een complimenten boom van maken waar iedereen iets leuks of moois zegt over de ander, hang het kaartje bij je eigen foto.
Op deze manier kan je invloed hebben op de sfeer thuis, Het draagt bij, dat er minder irritaties zijn en hierdoor meer ruimte en rust ontstaat.
Daarnaast vergroot je het zelfbeeld en zelfvertrouwen van het kind maar ook jezelf.

Herken je het dat je je geduld verliest en je je gedraagt naar je kind zoals je niet zou willen? Maar je hebt jezelf even niet in de hand. Dit zijn de momenten dat het gedrag van jouw kind een oud gevoel in jou oproept. Je oerbrein neemt het even over, en jij bent niet in staat om nog creatief of pedagogisch te reageren. Het beste wat je op dat moment kan doen, is even een time out (voor jezelf) te nemen: weg te lopen uit de situatie en weer kalmeren. En daarna kun je gaan onderzoeken (bijv bij een therapeut) wat het is in het gedrag van jouw kind, dat je zo raakt. Het is een mooie richtingaanwijzer naar ongeuit verdriet of boosheid uit je kindertijd.

Opvoeden kan een hele uitdaging zijn.
We krijgen spiegeltjes voorgehouden en krijgen soms met situaties te maken waar we als ouders misschien niet altijd goed op reageren of juist anders op zouden willen reageren.
Merk jij als ouder dat je hier tegen aan loopt en dat je graag ander gedrag zou willen laten zien van jezelf. Neem dan contact op voor een vrijblijvend kennismakings gesprek.

Beelden en Symbolen zijn een even natuurlijk manier voor het uiten van gedachten en gevoelens als woorden. Lang voordat een mens woorden heeft, slaat hij zijn ervaringen op in betekenisvolle beelden. Via beelden of metaforen wordt men zich vaak beter bewust van allerlei gedachten en gevoelens die daarvoor halfbewust waren. De vaak onbewuste stemmingen en gevoelens worden bij Symbooldrama, gesymboliseerd. Bovendien is er sprake van een wisselwerking: Beelden leiden tot woorden die op hun beurt weer een andere betekenis kunnen geven. Beelden blijven ook langer in onze gedachten hangen en hebben een breder effect.
Symbooldrama is geschikt voor kinderen, tieners en volwassenen.

Speltherapie is een vorm van psychotherapie die speciaal voor kinderen is ontwikkeld. Waarom spel als therapie? Spel is voor kinderen dé manier om de wereld te ontdekken, om gevoelens te (leren) uiten en deze te verwerken. Spelen hoort bij het kind.
Spel is de taal van het kind en heeft een krachtige communicatieve waarde. Speltherapie biedt uitkomst aan een kind dat vastgelopen is.
In het spel kan het kind zijn opgedane ervaringen me de bijbehorende gevoelens uitspelen, verwerken en nieuwe ervaringen opdoen. Ook kan het experimenteren met nieuw gedrag. Speltherapie is geschikt voor kinderen tussen de 3 en 12 jaar.

Kinderen doen wat je doet.
Oftewel, wees consequent en geef het goede voorbeeld.

Het is niet altijd makkelijk maar als je van jouw kind graag een bepaald gedrag wilt zien, is het belangrijk dat je als ouder precies dit gedrag ook zelf vertoond. Alleen dan ben je geloofwaardig en is het makkelijk voor jouw kind om je als rolmodel/voorbeeld te accepteren.

Vaak willen we onze kinderen iets leren of uitleggen en dan zijn wij degene die praten. Dat is zeker belangrijk maar net zo belangrijk is het om naar je kind te luisteren en vragen te gaan stellen, die jouw kind helpen iets te vertellen.
Als je er regelmatig de tijd voor neemt naar je kind en haar/zijn ervaringen te luisteren, zal je kind meer vertellen en als ouder weet je beter wat in jouw kind omgaat.

Een puber nodigt je de hele dag uit om opmerkingen te leveren. Hij/zij laat alles slingeren, vergeet belangrijke zaken, heeft andere prioriteiten dan hoe leef ik prettig samen met mijn ouders en andere broers zussen.
Probeer als ouders je op 3 topics te richten. Bijv telefoon gedrag, huiswerk en op tijd naar bed. De overige dingen zoals jas op hangen, normaal zitten, douchen te laten. Geen opmerkingen. Hierdoor hou je het gezellig, je levert niet alleen maar commentaar maar je komt wel terug op de topics die jij als ouder belangrijk vindt zodat je zelf ook een fijn gesprek kan hebben met je puber. En je puber heeft niet het idee dat hij/zij niets goed doet.

Jouw tiener groeit op in een andere belevingswereld dan jij bent opgegroeid. Hoe ga jij het gesprek met jouw tiener aan? Met een open houding of houd jij je het liefst vast aan jouw eigen referentiekaders?\

Een open houding geeft verbinding, luister naar het verhaal van jouw tiener, hij of zij heeft een goed en boeiend verhaal te vertellen, over zijn/haar dagelijks leven als jij oprechte interesse hebt. Het is de moeite waard om naar te luisteren.

Als je dit met een open hart ontvangt en je verwondert over hem/haar dan vind er echte ontmoeting plaats.

Als je kind iets zegt, zeggen we nogal snel 'nee, dat is niet waar' of 'je moet het zo bekijken', of 'ja, maar ...'.
Een kind of jongere in ontwikkeling is zoekende. Dus hij of zij zal inderdaad veel vragen stellen of opmerkingen geven, waar je bovenstaande antwoorden terecht op kan geven.

Toch is dit op dat moment niet wat het kind nodig heeft. Op dat moment is het belangrijk dat het kind het gevoel krijgt gehoord en gezien te worden. Door een 'nee' of een 'ja maar' gebeurt dit niet. Je kan dus beter even op je tanden bijten en zeggen 'Dat begrijp ik', of 'Oh leuk dat ja dat zo ziet. Leg het me eens uit.'

Succes ermee!

Leer je tiener vliegen. Leer ze uitvliegen maar blijf ze geïnteresseerd volgen. Wij moeten onze kinderen ruimte leren geven. Als ze klein zijn, bepaal je alles, maar later kom je in een rol als adviseur. Positieve interesse tonen in waar ze mee bezig zijn is essentieel. Focus op het positieve en bemoedig je kinderen ermee. Als ze tiener zijn, zit het nog allemaal niet in de juiste verhouding. Maar het zijn ook zulke leukerdjes!!

Vanaf een jaar of 12 accepteert je tiener het niet meer om iemand blindelings te gehoorzamen, ook jou als ouder niet. Wat er gebeurt is dat je kind zelf gaat nadenken over wat het beste of het eerlijkste is. Het hangt dus niet meer alleen af van gedragsregels, beloningen of jouw oordeel.
Iemand van 14 jaar of ouder redeneert vaak zo: iets is goed omdat het goed is voor de groep. Of groter: omdat het goed is voor de maatschappij. Een voorbeeld: we hebben met elkaar afgesproken dat je betaalt voor goederen van een ander, dus Stelen mag niet/nooit.
Die tiener van jou vindt jou echt wel de beste vader of moeder van de wereld. Alleen ontdekt hij/zij dat de wereld groter is dan dat hij altijd dacht. En hij heeft tijd nodig om zich in deze wereld staande te leren houden.
BLIJF ALTIJD IN CONTACT MET JE TIENER. Spreek met elkaar, discussier met elkaar. Doe dat meer en meer op basis van gelijkwaardigheid en geeft je tiener de ruimte om zijn eigen ideeën te verwoorden. Hoe gek je ze misschien ook vindt. Misschien zul je verrast worden, want tieners zijn bovengemiddeld creatief.

Wil je dat je kind zich door jou gezien voelt, gehoord en begrepen voelt? Als dat zo is, dan is de cursus "Ik ben benieuwd naar jou!" wellicht iets voor jou.
Deze cursus verstrekt een goed band tussen jou en je kind. Dit vormt tevens de basis voor een gezonde en positieve ontwikkeling.
Persoonlijke doelen kunnen zijn: * het vergroten van het zelfvertrouwen van je kind * het voorkomen van conflicten * meer plezier hebben met elkaar * uiten van gevoelens op een 'helpende' manier * meer zelfvertrouwen ontwikkelen bij het opvoeden van je kind.
De cursus bestaat uit vier avonden of dagdelen. Je leert vier praktische stappen die je thuis direct toe kunt passen.

Tekeningen, beeldtaal van het onderbewuste - Gregg Furth

dit boek helpt je om de taal van tekeningen te leren lezen.

Pubers vragen zich vaker af wat nou eigenlijk normaal is voor hun leeftijd en hebben heel wat vragen over die leeftijd. Het is dan leuk om een soort van interview met ze te maken. Onderverdeeld in thema's bv vrienden, seksualiteit, ouders etc, met vragen die best pittig mogen zijn. Het interview wordt anoniem afgenomen dus er hoeft geen schaamte te zijn bij de geïnterviewde.

Geef je kind meer zelfvertrouwen door zijn kwaliteiten te leren kennen.
Laat je kind een collage maken over zichzelf. Dit is een oefening voor iets oudere kinderen, vanaf ongeveer 9 jaar. Geef je kind een groot vel papier, een stapel tijdschriften en vraag je kind een collage te maken. In de collage laat je kind zien waar hij goed in is en wat hij leuk vindt. Denk hierbij bijvoorbeeld aan interesses, hobby’s, favoriete muziek, familie en persoonskwaliteiten. Je kind kan de collage ook digitaal maken.

Geef je kind de tijd om de collage te maken, want sommige kinderen kunnen hier weken over doen. Wanneer de collage af is, vraag dan aan je kind om te vertellen wat hij/zij heeft opgeplakt en met welke reden. Vraag tot slot aan wie je kind de collage graag wil laten zien.

In deze boekentip "Spelenderwijs verbinden en hechten" neemt de schrijfster je mee aan de hand van voorbeelden om te inspireren, motiveren en actief en met plezier de verbinding met je kind aan te gaan.

Heel wat jongeren hebben een negatief zelfbeeld en daardoor weinig zelfvertrouwen. Om hun identiteit breder te maken dan hun eigen beeld maak ik samen met hem/haar een bloem. Het hart van de bloem zijn zijzelf. Elk blaadje maak je er stuk voor stuk aan en is gevuld met stukjes van hunzelf. BV tot welke leeftijdsgroep ze horen, dat ze op school zitten (en welke vaardigheden daar voor nodig zijn), dat ze vrienden hebben of gamen (en welke eigenschappen daarvoor nodig zijn), dat ze bij een club horen etc tec. Belangrijk is om vooral door te vragen zodat eigenschappen en vaardigheden zichtbaarder worden.

Kinderen met Autisme. Vaak zijn we gericht op wat niet goed gaat, ook bij kinderen met autisme. Maar weet je dat kinderen met autisme goed zijn in feiten en details waarnemen? Ze een goed geheugen hebben en ook vaak goede puzzelaars zijn? Ze vaak harde werkers zijn, iets graag voor je doen, ze dingen goed willen doen en dat het vaak doorzetters zijn? Ze nemen verantwoordelijkheid, denken logisch en zijn niet makkelijk te beïnvloeden.
Het is zo belangrijk om ook te benoemen wat wel goed gaat en wat de sterke kanten zijn van een kind (en volwassene).

Een boekentip. Als je dit boek leest, denk je waarschijnlijk: "dat weet ik allemaal wel!" maar toch is het het beste boek dat ik gelezen heb over opvoeden. Het gaat over de basis en het belang van een warme relatie tussen ouder en kind. Hoe kan je je kind echt laten weten dat je het liefhebt.

De kunst van ouderliefde van Dr. Ross Campbell

De 5 talen van de liefde van kinderen

Dit boekje gaat over hoe iedereen een eigen liefdestaal heeft. Kan bijvoorbeeld zijn: aandacht, of complimentjes, of samen dingen doen, of cadeautjes/attenties, of dingen voor de ander doen. Jouw taal is de voorkeursmanier waarop je je liefde uit, en ook de manier waarin je de liefde van je kind het makkelijkst oppikt. Het helpt je in de communicatie met je kind als je je eigen taal kent en die van je kind. Als je die van je kind kent, kun je bewuster zijn/haar liefdesemmertje vullen en ook beter verstaan hoe zij/hij jou liefde geeft. Overigens is dit idee ook zeer goed toepasbaar in je relatie met je partner, daarover gaat een ander boek van deze schrijver (de 5 talen van de liefde).

Een grappig boek waarin allerlei opvoed-stijlen van ouders lekker overdreven worden en op de korrel genomen. Kinderen kunnen een test loslaten op hun ouders en per 'afwijking' opvoedtips lezen. Grappig om op een humoristische manier te horen hoe je kinderen tegen je aankijken en leuk om zo in gesprek te raken. De kunst is dan om zo veel mogelijk in de vragende modus te blijven (en niet te ontkennen/verdedigen), dan hoor je het meest en creëer je ook voor een volgend gesprek een basisgevoel bij je kinderen dat ze welkom zijn met hun ideeën/meningen. Boekentip: Hoe voed ik mijn ouders op?

Giel Vaessen- Communicare

Al heb je veel vragen aan je puber, probeer er geen verhoor van te maken.
In het algemeen krijg je daar vooral irritatie voor terug.
Bevestigend hmm-en en Hoe-vragen werken heel goed. Zoals: "Hmm, hoe was dat voor jou?"

Als je met een puber praat over gevoelige dingen, probeer dan belangstellend te luisteren en zo neutraal mogelijk te reageren. Een puber vraagt zich in de meeste gevallen echt wel af, wat jij ervan gaat vinden, als hij/zij alles verteld heeft. Als je neutraal reageert, voelt dit veiliger. Dit nodigt uit tot meer vertellen, over dat wat lastig is.

Geschreven door Judith Viorst
Een boek dat je tijdens het rouwen helpt. In het boek gaat men opzoek naar leuke dingen over de gestorven kat. Dit kan je na het lezen van dit boek samen met het verdrietige kind ook doen, zo samen een eigen boek vol herinneringen maken! Boekentip: Dat is heel wat voor een kat

Soms vinden pubers het niet makkelijk om tegenover elkaar over minder fijne gebeurtenissen te praten.

 

Om actief bezig te zijn maak ik samen met hun een levenslijn met aan de ene kant positieve gebeurtenissen en aan de andere kant de minder mooie gebeurtenissen.

 

Ze mogen dan zowel aan de positieve als a de negatieve kant 3 of 4 gebeurtenissen uitkiezen waar ze dieper op in willen gaan.

 

Dat zorgt ervoor dat ze breder gaan kijken en dat ze het beter aankunnen om over de minder fijne ervaring te praten.

Boekentip: Het hooggevoelige kind met een sterke wil

Dit is een goed boek als je een kind hebt wat zeer gevoelig is maar bij overprikkeling juist 'moeilijk' gedrag laat zien. Door dit gedrag denk je zelf (en niet in het minst ook vaak je omgeving) niet zo snel aan de enorme gevoeligheid die achter dit gedrag schuilt/ daar de oorzaak van is. Dit boek geeft veel herkenning en erkenning van dit gedrag en de gevoeligheid van het kind. Daarnaast geeft het inzicht in dit gedrag en handvatten hoe er anders mee om te gaan. Hierdoor kan een hoop frustratie, strijd en overprikkeling voorkomen worden.

Het boek geeft niet alleen tips hoe je anders met je kind kan omgaan, het geeft ook inzicht in welk gevoel en reactie dit gedrag bij jou als ouder oproept. Dit geeft erkenning voor jezelf als ouder. En doordat je je eigen reacties beter gaat begrijpen is het ook gemakkelijker om anders op je kind te reageren.

Een onhandige interactie komt vaak voort doordat je onbewust en impulsief reageert: de automatische piloot. Ga eens op onderzoek naar de automatische piloot, wat zijn die reactie (bijv. boos worden, terugtrekken, paniek raken bemoeien) en waardoor blijf je vast zitten in de automatische piloot. Deel deze info met elkaar en bekijk de overeenkomsten en verschillen. Geef aan aan welke neiging (automatische piloot) jij zou willen werken.

Ook in heftige conflictsituaties is het belangrijk relatiegebaren te blijven maken, dus bijvoorbeeld kook iets wat je kind lekker vindt zonder hier iets voor terug te verlangen, zo blijf jij uitstralen dat je van je kind houdt hoe moeilijk het soms is.

Het boek 'Het einde van de opvoeding' confronteert ouders met het fatale mechanisme om hun eigen jeugdproblemen te corrigeren in de opvoeding van hun kinderen, waarmee ze op een dieper niveau hun blokkades juist aan de volgende generatie overdragen.

Jan Geurtz laat met veel praktijkvoorbeelden en humor zien dat er een totaal andere manier van omgaan met kinderen mogelijk is, bevrijd van de drang tot opvoeden en controleren, en met veel meer ruimte voor liefde en openheid.

Boekentip: Er was eens een zieltje - Marie-Claire van der Bruggen

Dit bijzondere kinderboek gaat over een Zieltje dat voor de allereerste keer de reis naar de aarde gaat maken. Wat gaat daar allemaal aan vooraf en hoe is het voor een ziel om in een mensenlichaam geboren te worden en op aarde te leven.

En hoe ervaart een ziel het sterven oftewel de terugkeer naar Huis. Je wordt door het Zieltje meegenomen op haar grote avontuur en het is een wonderbaarlijke reis vol verrassingen

Boekentip: Draakje Vurig van Josina Intrabartolo en Janneke van Olphen.

Een prentenboek om in gesprek te gaan met (hoog)gevoelige kinderen met een sterke wil die door hun enthousiasme overprikkeld raken en hun spanning door middel van driftbuien uiten.

Als je kind boosheid of frustratie laat zien als hij of zij 'de zin niet krijgt,' denken veel ouders dat we 'duidelijke grenzen moeten stellen en vooral niet toe moeten geven.'

Er bestaat nog een andere insteek. Je kind heeft altijd behoefte aan 3 dingen:
- informatie (uitleg)
- autonomie (iets mogen kiezen)
- het uiten van gevoel.

Dus in plaats van 'NEE zei ik toch' kun je nagaan of je info hebt gegeven, of je ze een keuze kunt aanbieden en of ze mogelijk iets moeten verwerken.

Dat laatste, het verwerken van gevoel, kan het beste bij jou als ouder. Dat is het veiligst. Dus dat betekent rustig blijven aankijken, luisteren, en compassie tonen tot het intense gevoel verdwijnt... het zal je verbazen hoeveel vreugde, coöperatie en rust er daarna naar boven komt.

Wil je meer weten? Zoek dan ook eens 'bewust ouderschap' op. Of luister naar 'the aware barenting podcast.'

Kinder hypnose speelt geheel in op de wereld van kinderen en helpt vanuit daar! Prettig voor het kind

Bij onverklaarbare buikpijn, angsten, slecht slapen, broekplassen, een kind wat gepest is wil je helpen. Kinderhypnose is dan aangename manier, zonder dat het kind het voelt als een aanklacht van een groot "probleem"

Hoe ga je om met een kind wat spontaan onzinnelijk wordt.

1. Sluit een medisch probleem zoals obstipatie uit.
2. Leg juist geen aandacht op de vieze broek (wordt vooral niet boos)
3. Leg het kind rusig uit dat een vieze broek maken voor babies is en dat hij/zij nu groot is.
4. Laat het kind zelf de vieze kleding in de wasmachine gooien.
5. Waarschijnlijk is het een fase, vaaak naar aanleiding van een nieuwe gebeurtenis (zoals naar de basisschool gaan)
6. Houden de vise broeken langer dan een maand aan, neem contact op met een huisarts en vraag een doorverwijzing naar de poeppolie.

Een speelse oefening om met kinderen (maar ook zéker leuk voor jongeren en volwassenen!) te doen, is het `Japans worstelen'. Het wordt o.a. ook gebruikt binnen de Rots en Water (weerbaarheids)training. Het doel van de oefening is om kinderen te leren om stevig te blijven staan, jezelf te gronden zonder jezelf op slot te zetten.

Hoe gaat de oefening:
Ga tegenover elkaar staan met de voeten op heupbreedte, knieën licht gebogen. Je voeten blijven daar stevig staan, alsof ze wortels hebben. Strek allebei je armen en handen uit naar voren en houd de handen nét niet tegen elkaar.

Je gaat nu proberen om de ander `uit zijn lood' te duwen door af en toe duwtjes te geven tegen de handen van de ander. De ander doet dat ook bij jou. Je probeert je voeten niet te verplaatsen, maar stevig te blijven staan.

Lukt het één van jullie om de ander toch van zijn plaats te krijgen (ook al is het maar een klein stapje met je voet) dan heb je een punt verdiend. Wie heeft het eerste vijf (of tien) punten? Dan heb je gewonnen en sta jij dus het stevigst.

Veel plezier!

De taal van huilen.

Wanneer een baby huilt hebben we als volwassene vaak de neiging om een kind te troosten zodat het zo snel mogelijk stopt met huilen. Het is een hele logische reactie want we zien huilen vaak als teken dat het niet goed gaat met het kind en of dat je als verzorger iets niet goed doet.

Huilen is echter de manier van communiceren voor een baby. Door te huilen vertelt het wat het kind wat het nodig heeft en het is ook de manier om zijn verhaal te vertellen.
De overgang van de baarmoeder naar de 'gewone wereld' is voor een kind vaak heel groot. Het kind krijgt veel nieuwe indrukken dit kan spanning met zich meebrengen. Het huilen kan helpen om de indrukken te verwerken en de spanning los te laten.

Dus mocht je baby huilen, kijk eerst of het iets is in de zin van honger, vermoeidheid, ongemak/pijn, schone luier, boertje etc. Mocht dit allemaal niet zo zijn en je de ruimte hebt om te luisteren, ga dan zitten hou je kind in je armen kijk naar je kind en luister zijn/haar verhaal.

In het boek “De taal van huilen” van Aletha Solter staat veel informatie die heel behulpzaam kan zijn om meer inzicht te krijgen in waarom kinderen huilen en tips hoe je hiermee om kunt gaan.

In gesprek willen met je puber:
Voor een puber is een 1 op 1 gesprek naast of tegenover elkaar vaak ongemakkelijk/confronterend. Een puber praat makkelijker met je als je wat aan het doen bent bv afwassen, autorijden.

Vertoond jouw kind ander gedrag?
Kinderen zijn een spiegel voor ons als ouder, hun gedrag laat zien hoe het met jou is.

Ben je boos en slik je dit steeds weg? Grote kans dat jouw kind boos gedrag gaat vertonen. Door verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen gevoel/emoties stopt dit (onbewuste) gedrag van je kind.

Tips om het zo leuk mogelijk te houden met je puberende kind:

- Probeer altijd in gesprek te blijven met je puber, zodat je weet wat er in het koppie om gaat.
- Bedenk dat de discussie om wie er gelijk heeft een eindeloze strijd is. Dus 'choose your battles' en veer zo nu en dan mee om de rust te bewaren.
- Haal vrienden van jouw puberende kind in huis/tuin, zodat je weet met wie ze omgaan en schuif af en toe erbij aan om mee te kletsen en hun wereld te leren kennen.
- Vergeet niet hoe je zelf was als puber en bekijk het niet te serieus.
- Bedenk dat het een fase is en het dus weer verandert.
- Houd je puber goed in de gaten maar laat ze zelf ook hun eigen wereld hebben en heb vertrouwen.

Weet dat het bij de meeste pubers prima in orde komt en je achteraf waarschijnlijk samen hard kunt lachen om de meeste situaties!

Voor alle ouders en verzorgers met jonge kinderen:

Zowel ouders als (jonge) kinderen maken zich zorgen over het Coronavirus. Nu hij/zij niet meer naar zijn of haar vertrouwde opvang of school kan, is de impact direct voelbaar. Hieronder wat praktische tips over hoe in gesprek te gaan met je kind over het Coronavirus.


1. Wees eerlijk en praat erover.

Kinderen voelen aan ons ouders en verzorgers aan dat er iets speelt. Wellicht hebben ze een deel opgevangen van het journaal dat aanstond of alleen onze emotie bij het bekijken van het nieuws. Je kunt bijvoorbeeld noemen: ‘Er is in Nederland, en in de wereld, een virus. Dat virus heet Corona. Een virus kun je niet zien, maar je kunt er wel ziek van worden. Je geeft het virus door met hoesten en niezen en aanraken. Als (oude) mensen ziek worden, worden ze bijna allemaal weer beter. De kans dat jij ziek wordt is heel klein. Scholen en de opvang zijn nu dicht om het virus te stoppen. Wij kunnen gewoon lekker blijven knuffelen met elkaar. Kijk goed naar hoe je kind op deze informatie reageert en geef je kind ruimte om vragen te stellen. Bij een angstige reactie probeer dan gerust te stellen en onwaarheden te ontkrachten. Als je kind over de regen buiten begint of dat hij nu wil knutselen, ga dan mee in deze afleiding. Je kunt er vanuit gaan dat je kind je gehoord heeft.

Indien kinderen van ouders en verzorgers willen weten wat de symptomen zijn, bespreek die dan (koorts, moeilijk ademhalen, hoesten). Ook hierbij van belang uit te leggen dat als je deze symptomen hebt, je ook gewoon verkouden kunt zijn. Mocht je kind meer vragen hebben, zoek deze dan samen informatie op het internet of geef aan dat je het niet weet en er later op terug komt. Zorg dan ook dat je er later op terug komt. Wees eerlijk over de risico’s als kinderen hier vragen over stellen, maar benadruk wat we allemaal kunnen doen om de risico’s te verkleinen.


2. Geef het goede voorbeeld.

Kinderen volgen ons voorbeeld en zijn gevoelig voor onze emoties. Wees bewust van je eigen emoties bij het brengen van het nieuws, maar ook daaromheen. Wissel informatie over het coronavirus dus af met praten over andere dingen.

Liefs,

Opvoeder zijn in tijden van Corona:

Door het Corona virus en alle maatregelen zit je als gezin meer op elkaars lip. Je kinderen zijn de hele dag thuis, je bent zelf thuis aan het werk of moet je juist in alle bochten wringen om opvang te regelen om zelf nog op je werk aan te komen. Voor je kinderen ben je opvoeder, leerkracht en speelmaatje tegelijk.

En dat terwijl je kinderen van slag zijn door de verandering en het ontbreken van structuur van school. Daar komt eventuele de bezorgdheid over het virus en hoe nu verder nog bij.
Genoeg ingrediënten om als opvoeder én kind behoorlijk gestrest te raken.

Hoe ga je daarmee om?

Stress en je brein:

Onder ideale omstandigheden zit je stress netjes binnen de lijntjes. Je hebt dan een ‘kalm brein’. Je kan nog goed nadenken, relativeren, van een afstandje naar je problemen kijken en je emoties kan je beheersen.

Wanneer de druk toeneemt en voor langere tijd aanhoudt, zoals nu gebeurt, is er kans dat je stress buiten het lijntje schiet. Je ‘stress-brein’ gaat aan. Je kan minder hebben, bent sneller geïrriteerd, boos, van slag, alert en kan niet altijd goed nadenken voor je reageert.

Het is van belang dat je bij jezelf leert herkennen wanneer je in je ‘stress brein’ schiet, maar ook dat je weet wat jou helpt om weer te zakken en in je ‘kalme brein’ te komen. Denk aan een time-out, een uitlaatklep zoeken, muziek luisteren, even met iemand erover praten, afleiding zoeken. Vaak weet je zelf het beste wat bij jou het beste werkt.

Kinderen en stress:

Bij kinderen werkt dit eigenlijk precies zo. Alleen, omdat kinderen zo afhankelijk zijn van hun opvoeders om de wereld om zich heen te begrijpen en te overzien, kijken zij bij stress als eerst naar hun opvoeders. Is mama of papa gestrest? Bang? Boos? Dan is er vast iets aan de hand! En dus.. is er vast een goede reden om zelf ook bang, boos of gestrest te zijn. Vervolgens volgt het kind eigenlijk automatisch de lijn van stress van de opvoeder. Met als gevolg: Een overstuur kind én een opvoeder die overstuur en gefrustreerd is.

Ziet het kind aan zijn opvoeder dat hij rustig is, zichzelf onder controle heeft en de situatie aan kan, dan stelt dit het kind gerust: waarschijnlijk is het allemaal oké. En daarmee daalt ook de stress bij het kind weer binnen het lijntje.

Een kind heeft ten opzichte van een volwassene nog veel minder goed geleerd hoe het zichzelf weer moet kalmeren. Daar heeft hij dus jou als opvoeder voor nodig. Zorg dus eerst dat jij jezelf als opvoeder kalmeert, dan kan je ook beter je kind kalmeren.

Tips voor opvoeders:

Om je eigen stress en die van je kind in de hand te houden:

• Zorg goed voor jezelf

o Neem een time-out indien nodig, kalmeer eerst zelf
o Zorg voor genoeg rust momentjes voor jezelf
o Zorg voor je relatie/ouderschap

• Zorg voor een duidelijke en afwisselende dagstructuur voor je kinderen en jezelf

o Wissel activiteiten met elkaar af
o Wissel momenten dat jij beschikbaar bent voor je kinderen af met
momenten dat zij zichzelf moeten vermaken
o Maak dagprogramma op papier

• Leg kinderen uit wat er aan de hand is

o Bied uitleg over Corona, wees duidelijk, eerlijk en stel gerust
o Weet wat je kind weet en denkt: vraag je kind zelf uit te leggen wat er
aan de hand is
o Geef uitleg en woorden aan emoties en gedrag die jij zelf of het kind
laat zien.
o Herstel het contact met je kind als je uit je slof bent geschoten

Succes en sterkte in deze bijzondere tijden!

Liefs,

Boekentip
"Het boek waarvan je wilde dat je ouders het hadden gelezen"
van de Britse psychotherapeut, Phillippa Perry.

Er staan geen opvoedtrucs in, ze vertelt hoe je een goede band met je kind opbouwt.

Ze zegt: 'niet de vergissingen zijn doorslaggevend, maar de manier waarop we ze herstellen'.

De relatie die we met onze kinderen hebben verandert met hun ontwikkeling.
Als we er af en toe bewust bij stil staan hoe ons kind zich in de afgelopen maanden heeft ontwikkelt en wat hij/zij misschien nodig heeft kan de relatie die we met onze kinderen hebben meegroeien.
Met name in de puberteit is het belangrijk om contact te houden. Pubers trekken zich in deze fase vaak meer terug en dit is een onderdeel van het proces zelfstandig en uiteindelijk volwassen te worden. Als we een weg vooruit vinden haar/hem zowel ruimte te geven als ook naar ons kind te blijven luisteren kunnen we goed contact houden.

Heb jij een huilbaby en zit je met je handen in je haar. Dan kan ik je daarbij verder helpen. Je stemt af op je baby zodat je begrijpt wat er mis is en wat hij/zij nodig heeft.

Kom met zijn allen!

Heb je zorgen over je kind, of over je kinderen? Heb je vragen over je eigen rol als opvoeder? Loopt het in je gezin niet zoals je wilt. Kom met je gezin langs!

In de praktijk merk ik dat dit veel voordelen heeft; een ieder wordt betrokken, niemand ‘heeft het gedaan’, iedereen wordt gehoord en iedereen kan meedenken, doen en praten over hoe het zou moeten worden.

Op die manier wordt het een mooi en zinvol traject, waarbij gezinsleden weer verbonden raken en goed samen verder kunnen.

In mijn werk als therapeut en gezinsbegeleider maak ik regelmatig gebruik van een familieopstelling. Op die manier kom ik achter veel (vaak) verborgen informatie over het systeem van herkomst van mijn cliënten.

Kinderen fungeren vaak als knipperende alarmlichtjes van het familiesysteem. Met hun problematisch gedrag of lichamelijke klachten geven de kinderen een signaal af dat er iets systemisch niet klopt en dat dat opgelost dient worden. Vaak is het ongewenst gedrag van een kind een gezonde reactie op een ongezond systeem waar dat kind opgroeit. Ouders weten vaak niet dat ze bijvoorbeeld last dragen van hun voorgaande generaties. Ongeuite en bevroren emoties, schuld- en schaamtegevoel. Onbewust geven ze die enorme last door aan de volgende generatie. Belangrijk voor het kind is dat de omgeving hier kennis van heeft, ouders en de hulpverleners in het bijzonder. De kinderen worden dan ontlast van een last die zij niet zelf hoeven te dragen, en de liefdevolle verbinding met de ouders wordt hersteld. Dit vraagt om een bewustzijn van de volwassen en een andere manier van kijken.

Mocht je aan de slag willen met jezelf en of je gezin, geef ik je tip om een keer een opstelling te doen.

Laat kinderen kennismaken met Mindfulness (mindfulkids programma)

Mijn ervaring is dat heel veel kinderen het ontzettend leuk vinden om op een speelse manier te ontdekken dat "stil zijn "heel fijn kan zijn! Rust in jezelf kunnen vinden is heel waardevol!

Gebruik Deugdentaal en de andere vier strategieën uit het Deugdenproject.

Deugden zijn positieve eigenschappen die tegelijkertijd kernwaarden en drijfveren (kunnen) zijn. Door kinderen aan te spreken op die eigenschappen helpen we een goed karakter te ontwikkelen.

Eén voorbeeldje - en lees vooral verder op de site van het deugdenproject.nl

Je kind helpt met een klusje en je zegt: "wat ben jij behulpzaam, dank je wel", in plaats van bijvoorbeeld: "wat knap van jou".

Kinderen willen altijd erkenning van de ouders. In mijn praktijk bemerk ik vaak dat hier oude pijn zit.

Het niet gezien/erkend worden of onvoorwaardelijk liefde uit hun jeugd gemist hebben.

Deze oude pijn (vaak onbewust) kan nadelige effecten hebben op je relatie. Je reageert vanuit uit oude emoties die niet van je partner zijn en zo kan het zijn dat je relatie onder druk komt te staan.

Het kan helpen om daar eens naar te kijken, om zo vanuit zelfinzicht rust en stabilieit te krijgen in je relatie.

Kleine kinderen hebben geen taal, wel motoriek. Als kinderen het lijf gebruiken met slaan en schoppen wordt verteld dat ze driftig zijn.

Maar ze proberen gewoon wat te vertellen.

Je kunt jezelf vragen: is het een uiting van woede of van onmacht.

Een prachtig positief boek die met ontzettend veel voorbeelden, ideeën en opdrachten komt is Samen ACTief in je gezin, van Denise Mathijssen en Denise Bodden.

Het is gebaseerd op Acceptance en Commitment Therapy (ACT) en helpt je via een stappenplan met oefening samen met je gezin bepaalde vicieuze cirkels te doorbreken en weer met elkaar in gesprek te gaan en actief aan de onwikkeling van de kinderen te blijven werken.

Boekentip: Samen ACTief in je gezin

Zit jij als jongere(18+) niet goed in je vel?

Grote kans dat er een disbalans is in je behoefte aan autonomie en verbondenheid. Helemaal niet verwonderlijk in deze maatschappij waar individualisme en hoge eisen de maatstaf zijn.

Neem jezelf eens echt serieus en plan een paar gesprekken met een psychosociaal therapeut om meer zicht te krijgen hierop.

Een veilige plek waar jij in alle vrijheid kunt praten en stilstaan bij: Wie ben ik, wat wil ik en hoe stem ik mij af op de ander zonder mijzelf daarin kwijt te raken?

Net als een innerlijk kind heeft iedereen ook innerlijke ouders. Een psychologische symboliek voor de perfecte ouders voor jou.

Deze innerlijke ouders zijn precies in staat om jou datgene te geven wat je van ouders zo nodig hebt en veelal van je 'echte' ouders niet ontvangt.

Wanneer je merkt dat je issues hebt met je werkelijke ouders is het therapeutisch vaak heel goed om je innerlijke ouders goed voor je te laten zorgen.

Dat je innerlijke moeder 's morgens bij jou een sjaal omdoet en 's avonds een beker melk voor je maakt, dat je innerlijke vader je bevestigt bij wat je doet, en zegt dat je goed bezig bent.

Wat is het eerste dat jij denkt bij het woord "discipline"?

Grote kans dat het iets is als "doorzetten", "moeite doen", "volhouden".
Klopt allemaal. Dat het ook vooral leuk, interessant en zeer de moeite waard kan zijn is te zien op positivedisciplinenederland.nl
Aanrader!

Als ouder in incompetentie komt, is het makkelijk om te zeggen dat het kind lastig is. Maar; kind heeft het lastig. Als ouder niet ter beschikking heeft wat kind nodig heeft, zitten zowel ouder als kind in incompetentie.

Eerst verbinden/contact hebben met je kind daarna kun je pas beginnen met opvoeden.

Het is vaak heel moeilijk als de samenwerking/ het samenleven met kinderen/pubers stroef om in een positieve verbinding met het kind/puber te bljiven.

Toch is dat de eerste sleutel van de oplossingen, zorgen dat er momenten zijn van verbinding. Als je de verbinding weer hebt met je kind/puber kun je weer gaan opvoeden.

Dus probeer eerst contact te maken, interesse te tonen of gezamenlijke activiteiten te ondernemen zonder verborgen agenda. Wanneer een kind/puber de verbinding ervaart staat het open voor opvoeding.

Vermijd stress. We kunnen ontzettend veel tegenwoordig. Het maakt ons drukbezette mensen.

Vaak worden we daar gestrest van en moeten onze kinderen het ontgelden omdat we niet gezellig zijn of geen echte aandacht voor ze hebben.

Zorg er daarom voor dat je niet teveel wilt als je in de fase van kleine kinderen zit.

Heeft je kind last van dyslexie?

Zoek iets uit wat het kind leuk vind om te lezen een spannend boek of gewoon iets waar de interesse in ligt. Een bladzijde pakken en met een pen langs de zinnen gaan. Na veel oefenen kan je de pens steeds sneller over de zin laten gaan tot een ware snelheid die je als 'gewoon' mens niet kan volgen.

Het schijnt zo te zijn dat de hersenen van mensen met dyslexie zich vervelen. Dit zorgt ervoor dat er weer plezier komt en een enorme snelheid in lezen, super leuk. Is wel even werk aan de winkel maar je krijgt er gegarandeerd iets voor terug.

Opvoeden gaat niet vanzelf.

Liefde alleen is niet genoeg. Opvoeden vraagt geduld, begrip en creativiteit, om te kunnen genieten van je kind en van jezelf als ouder. Als opvoeden bij jou niet vanzelf gaat, als je jezelf dingen ziet doen en hoort zeggen die je eigenlijk niet wilt. Dan kun je in therapie onderzoeken waar dat vandaan komt en vervolgens hoe je het anders kan doen.

Opvoeden heeft veel te maken met hoe jij zelf bent opgevoed. In je eigen jeugd leer je hoe je je moet gedragen, wat je wel en wat je niet niet kan doen. Je leert ook liefde te geven en liefde te ontvangen. Als jij in je jeugd niet veel geduld of liefde hebt ervaren van je opvoeders, dan is het voor jou moeilijk om dat voor je eigen kind te voelen.

In therapie kun je ontdekken hoe jij een lievere, geduldigere vrolijkere opvoeder kan zijn voor je kind. Dat kan gaan over elke levensfase van je kind. Van baby tot en met pubertijd.

Onderzoek jezelf. Doe het voor je kind, doe het voor jezelf!

Mail me voor een gratis kennismakingsgesprek als je hulp zoekt.

Misbruik bij kinderen.

Soms kunnen kinderen vrij vertellen over wat hen is overkomen. Op school, op de sportclub of vereniging, bij opa en oma thuis of het weekend dat ze bij hun vader hebben doorgebracht. Over de leuke dingen en ook over dingen die "niet kloppen".

Misbruik van kinderen komt vaak al op hele jonge leeftijd voor.
Kinderen kunnen zomaar, tussen 2 happen macaroni door, vertellen dat hun vader aan hun plasser heeft gezeten toen ze bij hem logeerden.

Het feit dat je kind dit verteld geeft aan dat het zich veilig voelt bij je en dat er vertrouwen is in je.

Advies: Geloof hen. Hoe moeilijk dat soms ook lijkt. Geef troost. Wees met alles wat je hebt aanwezig voor je kind. Het wil op jou leunen want dan komt het goed. Vraag na en luister. Ga het liefst dezelfde dag nog naar de huisarts voor onderzoek en laat je informeren wat te doen.

Vraag een verwijzing voor een EMDR-therapeut om de gebeurtenis te verwerken.

Andere kinderen kunnen angstdromen krijgen, gillend wakker worden, huilen om van alles, maar vertellen niets.

Wanneer kinderen iedere nacht ineens angstdromen krijgen en gillend en zwetend wakker worden is het advies niet veel anders. Laat je kind onderzoeken.

Vraag een verwijzing voor EMDR-therapie.
Vraag na bij je kind. Vraag in ieder geval wat het zou willen en waarom.
Wees aanwezig zodat het kan leunen en ontspannen. Blij bij je kind.

Het uitdagende aan de opvoeding van pubers (en adolescenten) is, dat zij zelf willen bepalen, wat zij wel en niet doen en tegelijkertijd deze verantwoordelijkheid nog niet aankunnen.

 

Dit laatste heeft met de op dat moment nog onvoldoende rijping van het brein te maken. De opvoeding vraagt van ouders dus een behoorlijke dosis flexibiliteit en veerkracht.

 

Dus ouders: zorg extra goed voor jezelf. Investeren in je eigen rust en vrolijkheid is dus indirect investeren in je (puber-)kind.

Jongeren hebben ruimte nodig om te experimenten met hun gedrag om uit te vinden wat voor soort volwassene ze willen gaan worden. Voor ouders van jongeren is het goed, om dit te beseffen.

 

Geef hen de ruimte om te experimenteren met gedrag. Wees flexibel en gebruik humor om wat gebeurt in deze turbulente fase van het leven van de jongere te kunnen relativeren. Dit alles kan alleen, als de jongere heel goed te weet, waar de grenzen van het experimenteren liggen.

EMDR EN EEN JONG BREIN
EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) is een behandelmethode voor kinderen, jongeren en volwassenen die iets heftigs hebben meegemaakt en daardoor psychische problemen hebben gekregen.

Wetenschappers denken dat herinneringen aan de nare ervaring(en) in zo’n geval niet goed zijn opgeslagen in het geheugen, waardoor deze problemen ontstaan. Soms is het heel duidelijk waardoor de klachten zijn gekomen. Maar soms ook niet.

Vooral bij kinderen en jongeren is het niet altijd makkelijk om onverwerkte herinneringen als zodanig te herkennen. Wanneer kinderen/jongeren dwars of prikkelbaar zijn wordt dit nog wel opgemerkt, maar wanneer kinderen/jongeren stilletjes of overmatig rustig zijn valt dit minder op.

 

Kinderen/jongeren begrijpen zelf vaak niet waarom ze ergens last van hebben. Ook houden kinderen/jongeren hun klachten vaak voor zich omdat zij hun ouders niet willen belasten.

Mooi is te zien hoe snel het kan gaan bij kinderen en jongeren. Natuurlijk is dit persoonsafhankelijk, afhankelijk van het trauma en de duur van het trauma. Maar hun brein is nog zo “flexibel” dat ze vrij vlot op een sessie reageren. Daarbij kan het voor kinderen en jongeren ook prettig zijn aangezien er bij EMDR minder gepraat hoeft te worden.

Als ik jongeren/kinderen behandel ben ik elke keer weer verbaasd als blijkt hoe snel er geen emotionele lading meer is. Soms zelfs na 10 minuten EMDR. Met verwondering vraag ik me dan af of ze maar wat zeggen om van dat gekke gezwaai met vingers of van dat getik op je oren af te zijn?
Maar niets is minder waar.

 

De jongeren die ik behandeld heb voor nare ervaringen of angsten ( o.a. sportincidenten, faalangst, pesten, mishandeling) stonden in “no time” weer buiten met een verbaasde, grote grijns op hun gezicht. Zelfs bij de tweede sessie bleek de emotionele lading nog te zakken of gezakt te zijn.

Jonge kinderen die last hebben van faalangst, tandartsangst, nachtmerries, nare ziekenhuiservaringen etc staan ook vrij snel weer in hun kracht. Jonge kinderen versterken vaak het proces door lichamelijk mee te doen tijdens de sessie: ze tikken mee op hun eigen wang, of steken hun tong uit en gaan hiermee heen en weer op het ritme van het tikken. Ik vraag dit niet van hen, dat gaat vanzelf.

Het is mooi om te zien dat 3 tot 5 sessies EMDR zo snel al een verademing teweeg kan brengen!

KINDEREN/JONGEREN AAN HET WOORD:
EMDR vond ik op het eerste moment erg spannend, maar het viel eigenlijk wel mee, haha! Super bedankt voor alle moeite! Voel me nu echt veel beter! (15 jaar)

Ik had altijd hele erge zenuwen voor een toets of voor een wedstrijd. …… Ik snapte niet hoe ze het deed maar het hielp super goed. Nu gaat het super goed met mij. Ik ben niet meer nerveus voor een wedstrijd of toets. Echt fijn! (10 jaar)

Onze S. (11 jr) heeft haar nare ervaringen van haar ziekenhuisperiode na een paar sessies EMDR mooi geparkeerd! Ze slaapt weer goed. Ook haar stress rondom toetsen is door EMDR verminderd, waardoor ze rustig haar Entree toetsen is gaan maken. Helemaal top! Dank Germien.

Heee Germien, ik ben geslaagd voor de HAVO! Je hebt me heel erg geholpen, ik heb er veel aan gehad. Heel erg bedankt! (18 jaar)

Mijn zoon van 7 was heel bang om alleen boven te zijn, en alleen naar boven te gaan. Hij had gedroomd over wolven en had sinds die tijd het gevoel dat er altijd wolven zaten. Dat heeft zeker een half jaar of een jaar geduurd. Na één sessie EMDR durfde hij weer alleen naar boven.

Share the post "EMDR en een jong brein"

Het is belangrijk voor ouders/opvoeders om zich te realiseren dat een kind moet worden opgevoed en zichzelf niet kan opvoeden.

 

Vraag daarom niet steeds aan je kind hoe het denkt zijn/haar probleem op te lossen.

 

Help het kind door als opvoeder een keuze te maken die goed is voor het kind en vertelt het waarom. Ook al is een kind het er niet mee eens...wees een liefdevolle, krachtige en betrouwbare ouder en opvoeder die kan verdragen dat een kind het niet eens is met je keuze.

 

Het kan alles nog niet begrijpen en mag (leren) vertrouwen dat zijn/haar ouders een keuze maken die goed is voor hem/haar.

Naast het hebben van een relatie als partners hebben ouders, toen er kinderen kwamen, er een nieuwe taak bijgekregen, namelijk die van gezamenlijk ouder -schap.

 

Ga er als ouders eens voor zitten om uit te wisselen welke bewuste en onbewuste opvoedingsdoelen ieder van jullie heeft? Wat heb je meegekregen van je eigen ouders wat je je kinderen ook mee wilt geven? Herkent de andere ouder dit of juist helemaal niet?

Omdat kinderen op andere leeftijden om andere opvoedingsdoelen vragen en jullie zelf ook in ontwikkeling zijn, zou je met elkaar op dit gebied jaarlijks 'apk'-moment kunnen afspreken.

Op naar zelfstandigheid van je kind!

Kinderen wordt al vroeg gevraagd wat ze later willen worden. Voor kinderen is dit een grote vraag. Een kind heeft nog duizend stapjes nodig om antwoord te kunnen geven op deze vraag. De stapjes in zelf doen gaan niet allemaal dezelfde richting op.

 

Soms doet een kind een paar stapjes vooruit en dan weer wat achteruit. Zelfstandigheid gaat voor een deel over de cognitieve ontwikkeling en voor een ander deel over de vaardigheid om je eigenheid te durven tonen, je grenzen te bewaken en relaties en vriendschappen te onderhouden.

 

Het is fijn als een kind de tijd heeft om te oefenen in zelfstandigheid. Ook al gaan de keuzes voor het jonge kind over het kiezen tussen pindakaas of hagelslag, voor het kind is dit oefenen voor wie het wil zijn om zo zich stapje voor stapje zich los te maken van zijn opvoeders en te ontdekken wie het zelf is.

Geef ruimte als ouders aan je kind om het zelf te doen! Doe dit op een manier die bij de leeftijd past en die het kind aankan.

Wil je je kind een compliment geven zodat het effect is dat het een volgende keer weer doet, doe dit dan op een effectieve manier:

Beschrijf wat je ziet.
'Alle boeken staan weer op de plank, je speelgoed zit in de kist onder je bed, je skeelers staan in de kast en je sportkleren liggen in de was'.

Beschrijf wat je voelt.
" Wat fijn om in zo'n kamer te komen'

Beschrijf de prestatie en vat het samen in een woord.
'Je bent al een uur bezig geweest met het leren van die woordjes. Dat noem ik nog een doorzettingsvermogen!

SCHOOLKEUZE(STRESS)

‘Wie van de ouders doet nu werk waarvoor hij heeft geleerd?’

Deze vraag kregen alle ouders tijdens een ouderavond van mijn zoon. Maar 1/3 van de ouders stak hun hand op…

Er is veel angst, onzekerheid en stress onder pubers en jong volwassenen die een keuze moeten maken welke opleiding ze gaan volgen. De gedachte: ‘De keuze die ik nu maak bepaalt de rest van mijn loopbaan’, ligt hieraan vaak ten grondslag. Ook ouders kunnen meegaan in deze gedachtegang; ‘Stel je voor dat mijn kind nu een verkeerde keuze maakt, hoe bepaalt dit zijn toekomst..?’

Weet dat de keuzes die ze nu maken belangrijk zijn, maar ze zijn niet in beton gegoten. Tieners hebben nog meer dan genoeg tijd om hun plannen bij te sturen. Je loopbaan is niet alleen afhankelijk van de opleiding die je hebt gedaan. Er zijn meer factoren die van invloed zijn op je loopbaanrichting.

Weet dat niet alle leermomenten op school liggen. Er wachten veel mooiere en belangrijkere gebeurtenissen in het leven van je kind...

Om tot leren te komen heb je de volgende vaardigheden nodig:

Taalvaardigheid: het vermogen om te luisteren en te spreken, aangeven van behoeften en woordengeven aan (innerlijke) belevingen.

Sociale vaardigheid: het vermogen om relaties aan te gaan, het tonen van respect en beleefdheid in contact met andere mensen.

Executieve vaardigheden: reguleren van gedrag dat emotioneel bepaald is en waarbij met andere mensen een rol speelt: werkgeheugen (informatie actief houden om je aandacht te richten), inhibitie ( prikkels reguleren om doelgericht bezig te zijn en te blijven), schakelen (kunnen wisselen tussen taken, omgevingen, omstandigheden) en planning (problemen definiëren en oplossingen bedenken).

Bovenstaande vaardigheden werken als een geheel samen. Iedere vaardigheid is onmisbaar in het geheel. Het kan daarom gebeuren wanneer er een vaardigheid ontbreekt er een soort van kortsluiting ontstaat in het gehele systeem en de andere vaardigheden ook niet goed meer werken.

Dit geeft veel innerlijke onrust en emoties als boosheid, angst van binnenuit weet een kind dan niet altijd goed te reguleren om vervolgens ook nog de aandacht te kunnen richten op het bedenken van een oplossing die overeenkomt met zijn behoeften. In plaats daarvan zal een kind boos en onrustig kunnen reageren.

Je kunt dit overprikkeling noemen maar een nadeel van zo’n verklaring is dat een kind niet verantwoordelijk wordt gesteld voor zijn gedrag (dat wordt immers veroorzaakt door een ‘teveel’ aan prikkels vanuit de buitenwereld, dus hij kan er niks aan doen) en dat de enige logische oplossing, namelijk prikkels verminderen, nauwelijks haalbaar is.

Hij kan niet in een soort van bubbel leven waar prikkels hem niet langer bereiken. Dat zou ook niet goed zijn: elk kind heeft prikkels nodig om te groeien en zich te ontwikkelen.

Bovenstaande vaardigheden werken als een geheel samen. Iedere vaardigheid is onmisbaar in het geheel. Het kan daarom gebeuren wanneer er een vaardigheid ontbreekt er een soort van kortsluiting ontstaat in het gehele systeem en de andere vaardigheden ook niet goed meer werken.

Dus altijd goed kijken naar welke vaardigheid heeft een kind te leren om weer in balans te komen.

Wil je kind niet slapen? Laat hem/haar een knuffel op de buik leggen en wieg de knuffel heen en weer door steeds met je buik in en uit te ademen. Zo komt je kind tot rust en zal steeds sneller inslapen.

In de broek gepoept? Vraag niet aan je kind of het in de broek gepoept heeft want dit is duidelijk te ruiken. Zeg dat je ruikt dat het in de broek heeft gepoept en dat het zich moet gaan verschonen. (vanaf vijf jaar).

TASTZIN
Ons tastzintuig is overal op ons lichaam op een andere wijze actief, afhankelijk van de functie die ze hebben per plaats. Zelfs als er een haar tussen je tanden zit, kun je die voelen.
Elke vinger tast anders af (ontdek zelf het verschil maar eens).
Ook in je mond, je keel en je slokdarm zitten tastlichaampjes.
Je hebt ze nodig om de buitenwereld te ontdekken en via diezelfde buitenwereld je eigen lichaam bewust te worden. Het is je ultieme beveiligingssysteem.
Wanneer je iets aftast, pendel je eigenlijk tussen die buitenwereld en je eigen binnenwereld heen en weer.

Het bewust voelen heeft een regulerende werking op het zenuwstelsel.
Kinderen met natte, klamme handjes - wat een teken kan zijn van een niet goed regulerend systeem - krijgen door voelactiviteiten weer droge handen.

Kinderen die druk en gespannen zijn, worden door gerichte voelspelletjes weer rustig. Kinderen komen van hun vijfde versnelling terug in hun eerste versnelling; ze komen terug in het NU.
Kinderen leren hun begrenzing kennen en zelf bepalen dat & hoe zij er binnen kunnen blijven en dat & hoe zij buiten hun grenzen kunnen treden, hun grenzen kunnen overschrijden.
Grenzen zijn de muren van hun huis.

Er zijn binnenmuren en er zijn buitenmuren. En er is een spouwmuur voor de nodige isolatie.
Kinderen moeten leren dat & hoe zij de ramen en deuren die naar buiten gaan, kunnen openen en sluiten.

Hetzelfde geldt voor de ramen en deuren aan de binnenkant.
Een hele toer !

Wanneer een slak op onderzoek uitgaat, komt hij deels uit zijn huisje, steekt zijn voelhorens uit en tast daarmee de omgeving af. Bij gevaar en onheil trekt hij zijn voelhorens in en kruipt weer in zijn beschermende huis.

Die kunst moeten onze kinderen (en wij ook) zich eigen maken om niet overprikkeld te raken.
Bij veel kinderen in deze tijd staan alle voelhoorntjes op steeltjes gericht op die ongelooflijk interessante, impressievolle buitenwereld.

Kleine kinderen kunnen nog niet selectief ramen en deuren openzetten en sluiten; zij kunnen nog niet selectief omgaan met al die prikkels. Ze horen, zien, ruiken, voelen alles.

Ieder kind komt met een puur persoonlijk zenuwstelsel ter wereld. Daar is veel variatie in mogelijk . Ieder kind heeft zijn eigen temperament. Een cholericus heeft een andere verschijningsvorm dan een flegmaticus. We moeten oppassen om ze dan niet te snel als adhd er of add er te bestempelen Er zijn enorme variaties in zintuigbelevingen van kinderen mogelijk

Oliver Sacks, een bekend psychiater / publicist was zo’n kind. Hij kwam er pas op latere leeftijd achter dat wat hij had en heeft, niet bij iedereen zo was en is. Hij kan geen gezichten onthouden maar wel de stemmen en de lichaamstaal van mensen.

Er zijn mensen die muziek horen en tegelijkertijd kleuren waarnemen.
Er zijn mensen die geuren waarnemen in kleuren.
Etc. etc.
Oliver Sacks heeft daarover gepubliceerd; over allerlei variaties die er zijn in vermenging van zintuigsignalen.
Naast deze abnormaliteiten zijn er ook heel veel kinderen met een overgevoelig of een ondergevoelig zenuwstelsel.

Met hun krijgen wij als therapeut vaak te maken.
Bij overgevoelige kinderen kan zelfs de zachtste aanraking pijn doen. Soms verdragen zij stevige druk beter dan strelingen. Zij hebben een andere gebruiksaanwijzing. Wanneer je de streepjescode van deze kinderen niet ontdekt missen die kinderen veel.
Je kunt dit overgevoelige zenuwstelsel desensibiliseren door goed functies die wel verdragen worden aan te bieden.

Er treedt dan gewoontevorming (habituatie) op.
Het kind wordt in staat gesteld om zijn voelen op zijn eigen manier tot ontwikkeling te brengen.
In de hersenen ontstaan nieuwe circuits. Het kind maakt een uitgebreidere Tom-Tom.
In de hersenen is een voortdurend proces gaande van snoeien en uit-g-roeien van zenuwweefsel. Wat niet wordt gebruikt (gestimuleerd) wordt vernietigd (gesnoeid) om ruimte te maken voor uitgroei van belangrijke verbindingen.

In Japan brabbelen baby’s net als hier. Ook de L-klank en de R-klank. Die klanken komen niet voor in de Japanse taal. Het gebiedje in de hersenen dat bij die klanken behoort, is op vierjarige leeftijd geheel verdwenen omdat het niet wordt gebruikt. Op later leeftijd is het moeilijk voor Japanners om die klanken alsnog (weer) aan te leren.

De juiste stimulatie geven.
Je brein moet snoeien om te groeien.
Vele verbindingen tussen zenuwcellen (synapsen) verdwijnen.
Om chaos in de hersenen te voorkómen, wordt in de pubertijd de bedrading omgegooid.
Slaaptekort (zo blijkt uit Amerikaans onderzoek bij muizen) maakt dat je in plaats van synapsen af te breken er juist bij maakt.

Hersenontwikkeling bij baby’s kost 75 % meer energie dan onze hersenen nu gebruiken. Daarom is slaap voor een baby onontbeerlijk. Ook het puberbrein met zijn enorme herstructurering van hersenen heeft veel slaap nodig. Op oudere leeftijd waanneer de hersenen hun min of meer vaste patronen hebben ,kan je met minder slaap toe

Ons werkgeheugen heeft maar een beperkte capaciteit. Het lange termijn geheugen kan veel meer bevatten,maar wil je het daar in opslaan dan moet je dingen vaak herhalen en ook daadwerkelijk doen. Alles wat je niet zo opslaat verdwijnt uit het geheugen. Om plaats te maken voor wel relevante informatie

Ingrid van der hum 04-04-2017