De stiefouder denkt (of zegt) soms: "dit weekend was toch voor ONS..." Stiefouders die zelf geen kinderen hebben soms de behoefte hebben om het kind van hun partner een beetje “weg te kijken”. Vooral bij een grote belasting door bv. stiefkinderen of door andere omstandigheden. Hij of zij kan niet begrijpen dat de ouder zijn kind bij zich wil hebben, de stiefouder wil een lekker weekend saampjes.
Dit hoeft geen egoïsme te zijn (helaas soms ook wél). Bv. de jonge vrouw, die zelf (nog) geen kinderen heeft en nog nietwas voorbereid op een leven met kinderen. Of de stiefvader, die lekker af en toe wil gaan stappen…leuke dingen doen: hotelletje pakken, dagje naar zee....
Echter wanneer je kinderen hebt is die verantwoordelijkheid er altijd! Ook al is je kind ver weg, ook als er geen contact mogelijk is, zelfs als het is overleden, je blijft de mama/papa van. En als je een kind hebt wordt je leven nooit meer als voorheen. Mensen die geen kinderen hebben, zéggen dat vaak te begrijpen, maar om dit echt van binnen te voelen is lastig.
Ouders verheugen zich op de komst van hun kinderen, ook als het eigenlijk niet uitkomt. Je wordt blij van de kids, ook als het betekent dat je er andere dingen voor moet opofferen. Maar dat offer is veel groter voor de nieuwe partner, want die had zich juist verheugd op dat weekendje samen.
Het romantisch idee van het eigen gezinnetje kan het ook allemaal wat op scherp stellen. Jonge moeders die onlangs met deze partner kinderen heeft gekregen, willen vaak iets doen met “hun eigen gezinnetje” (dus zonder de kinderen van de partner). De partner vindt dat zijn kinderen er óók bij horen. Het conflict is geboren. Bovendien, als de kinderen van de partner horen hoe gezellig het was toen zij er niet bij waren, kan dat ook weer onderling tot wrevel leiden.
Er is dus ook geen vaste oplossing die bij iedereen past. Het is maatwerk. Je moet de situatie goed bekijken, vanuit allerlei perspectieven. Lezen erover kan behulpzaam zijn, maar als je echt tegen dit soort problemen aanloopt is goede hulp, die alles in kaart brengt, geboden.
Nellie
Therapie Veghel
Lid van Therapiepsycholoog
Veghel
Dit hoeft geen egoïsme te zijn (helaas soms ook wél). Bv. de jonge vrouw, die zelf (nog) geen kinderen heeft en nog nietwas voorbereid op een leven met kinderen. Of de stiefvader, die lekker af en toe wil gaan stappen…leuke dingen doen: hotelletje pakken, dagje naar zee....
Echter wanneer je kinderen hebt is die verantwoordelijkheid er altijd! Ook al is je kind ver weg, ook als er geen contact mogelijk is, zelfs als het is overleden, je blijft de mama/papa van. En als je een kind hebt wordt je leven nooit meer als voorheen. Mensen die geen kinderen hebben, zéggen dat vaak te begrijpen, maar om dit echt van binnen te voelen is lastig.
Ouders verheugen zich op de komst van hun kinderen, ook als het eigenlijk niet uitkomt. Je wordt blij van de kids, ook als het betekent dat je er andere dingen voor moet opofferen. Maar dat offer is veel groter voor de nieuwe partner, want die had zich juist verheugd op dat weekendje samen.
Het romantisch idee van het eigen gezinnetje kan het ook allemaal wat op scherp stellen. Jonge moeders die onlangs met deze partner kinderen heeft gekregen, willen vaak iets doen met “hun eigen gezinnetje” (dus zonder de kinderen van de partner). De partner vindt dat zijn kinderen er óók bij horen. Het conflict is geboren. Bovendien, als de kinderen van de partner horen hoe gezellig het was toen zij er niet bij waren, kan dat ook weer onderling tot wrevel leiden.
Er is dus ook geen vaste oplossing die bij iedereen past. Het is maatwerk. Je moet de situatie goed bekijken, vanuit allerlei perspectieven. Lezen erover kan behulpzaam zijn, maar als je echt tegen dit soort problemen aanloopt is goede hulp, die alles in kaart brengt, geboden.
Nellie
Therapie Veghel
Lid van Therapiepsycholoog
Veghel
