Mijn man en ik zijn 21 jaar bij elkaar en hebben 2 zonen van 12 en 14 jaar.
In onze relatie is eerder vreemdgaan voorgekomen en daar zijn wij toe sterker uit gekomen maar deze keer lijkt het anders.
Mijn man heeft zo'n 7 weken geleden toegegeven verliefd te zijn op een ander en dat dit al zo'n half jaar aan de gang is. Ook zij is verliefd op hem.
Achteraf heb ik ook al een half jaar een onderbuik gevoel gehad dat er iets niet klopte, ik was er soms echt ziek van, maar ik had geen bewijs en dacht dat ik gek was.
Hij twijfelt aan zijn gevoelens voor mij en zegt dat hij veel van mij houd maar meer als zijn beste vriendin. Hij was niet op zoek naar iets nieuws, het is hem overvallen.
Hij verteld mij dat zijn gevoel voor mij al wat was verminderd voor hij verliefd werd en geen idee heeft hoe dat kwam. Onze relaties was altijd goed, we zijn een goed team, weinig ruzie,kunnen goed praten en we geven elkaar de vrijheid om eigen dingen te doen.
Hij slaapt inmiddels op zolder om afstand en rust te nemen. Er is geen intimiteit meer en slechts af en toe een knuffel of kus omdat hij mij geen valse hoop wil geven.
Hij zegt een super gezin te hebben, maar de verliefdheid heeft hem aan het twijfelen gebracht.
Hij wil het graag alles oplossen tot ieders tevredenheid...
Hij vind het moeilijk met de situatie om te gaan en vind het vooral allemaal verschrikkelijk voor mij.
Ik heb hem gezegd dat ik hem de tijd en ruimte wil geven om zijn gevoel uit te zoeken en probeer ook afstand te nemen, al wonen we in een huis..
Ik besteed meer tijd en aandacht aan mezelf, mijn uiterlijk, vrienden en hobby's.
Ik zorg goed voor mezelf om deze situatie het hoofd te kunnen bieden en er te zijn voor mijn kinderen.
Ik hou nog steeds heel veel van hem en wil er alles aan doen om de relatie te redden, al kan ik niet zo veel doen op dit moment.
Ik lees veel om inzicht te krijgen in hoe mannen denken en hoe om te gaan met de situatie, maar er staan veel verschillende dingen op internet.
Mijn vrienden en familie (en zelfs mijn man) vinden het heel knap hoe ik met de situatie omga en prijzen mij de hemel in maar snappen soms niet dat ik hem niet de deur uit zet.
Ik vind echter dat, zeker zo'n lange, relatie in voor en tegenspoed is.
En dat als ik hem hard weg duw dit alleen averechts werkt.
Ik wil hem op deze manier laten zien wat hij mist als hij weg zou gaan en hem serieus nemen in de moeilijke tijd die hij heeft. Echter, als ik nu naar mijn onderbuik gevoel wil luisteren is het zo wisselend.
Ik denk namelijk dat hij uiteindelijk niet weg zal gaan en wacht tot er voor hem gekozen gaat worden.
Ik denk dat het uiteindelijk goed komt maar bereid me toch voor op het ergste, just in case...
Hoe hij het heeft aangepakt verdient niet de schoonheidsprijs maar hij heeft er niet voor gekozen om zich zo te voelen.
Mijn vragen zijn eigenlijk:
-Wat doe ik goed?
-Wat kan beter?
-Hoe lang moet ik hem de tijd geven om een beslissing te maken?
-Zijn er mensen met dezelfde ervaring?
Alvast bedankt voor het lezen en jullie reactie
