Mijn vrouw heeft een midlife-crisis

Je verhaal lijkt veel op mijn eigen verhaal behalve voor de vriend deel. Is wel een beetje eng ik voel me wel zoals je vrouw. Ik herken mezelf ook niet meer.

Ik herken het. Zo ging het bij mij ook, een liefdevolle waardevolle relatie ineens niet meer op waarde kunnen inschatten. Ik werd verliefd op een ander waarvan ik dacht dat die beter bij mij paste. En dus mijn oude relatie bruut beëindigd zonder nog enige rekening te houden met mijn inmiddels dus ex-vriend. Ik denk dat het midlife crisis is geweest. Achteraf denk ik: had ik maar mij afgezonderd van de wereld en het kunnen laten uitrazen, het is zo'n destructieve kracht. Hopelijk kun je het n je vinden om nog een plek voor haar in je hart te houden en een weg terugvinden. Succes en sterkte.

Hoi, ik zit er op dit moment, midden in, het is al verbeterd, maar toch nog opzoek naar mezelf, ik ben blij dat het nu tijdens de Corona periode gebeurd, want zoals uw vrouw zou ik het anders ook ervaren denk ik ! nu ben ik een volledig andere weg verdwaald geraakt! Ik heb geen idee hoe lang dit verder kan, maar hoop toch een beetje dat mijn gezin dit zak overleven! Das al een goed begin dat ik zo denk 🤔

Hey,
Wat jij hier meemaak , maak ik net het zelfde mee. na 19 jaar samen zijn en 9 jaren getrouwd zijn we nu gescheiden. het is ook allemaal begonnen met te bellen naar een ¨jeugdvriend¨en nu wil ze ook met hem verder . maar bij haar zit hij in haar hoofd en niet in haar hart. ze wil weten of er gevoelens zijn van zijn kant.
ook gaf ik aan dat ze in een midlifecrisis zit en nog eens in een menopauze? ze woond nu ook al 10 maanden alleen , en zoals jij hier zegt ,de ene keer voelt ze niks de andere keer wil ze dat ik dan blijf slapen en dan weer een andere keer wordt het teveel voor haar. maar wil wel het een kans geven voor ee nandere relatie terwijl ze nog niet weet of deze wederzijds is.

Ik vermoed dat ik in exact dezelfde situatie verkeer.
Ik zie zoveel dingen die niet kloppen.
Ik heb een document gevonden van midlifecrisisweb enndaarin staan punten waarvan ik zeg dat ik ze ook zie.
Dat zijn deze punten:


-Iemand is ineens onherkenbaar voor zijn omgeving door 180 graden veranderd gedrag
- Nemen van irrationele beslissingen en deze uitvoeren, zonder de gevolgen te overzien
- Zomaar ineens willen scheiden, terwijl het huwelijk goed was
- Iets missen in de relatie maar niet goed kunnen aangeven wat er dan ontbreekt
- Zeggen niets meer voor de partner te voelen - Het gevoel hebben dit te moéten doen, hoe raar het ook klinkt
- Vaak ineens verliefd op een ander (de soulmate)
- Met die ander ‘zo goed kunnen praten’ en ‘ zo op één lijn liggen’
- Onbereikbaar, niet meer mee te praten - Egoïstisch, alleen hijzelf is belangrijk
-De balans op willen maken na een half leven
- Niet meer rationeel kunnen denken
- Vreemde blik in de ogen, zwarte kille ogen zonder emotie (shark eyes) - Zich niets aantrekken van het verdriet van de partner, emotieloos
-Geen signalen afgegeven, de Midlife Crisis is er ineens!
- De partner geen kans willen geven om te vechten voor het huwelijk
- De partner heeft het gevoel ‘dat er iets niet klopt’ (info over Midlife Crisis maakt de puzzel compleet).

En het erge is, er gaat zoveel kapot hiermee. Zij zelf, ik, je raakt misschien je beste maat kwijt, je huis, je zelfvertrouwen en vertrouwen, het is echt een hel.
Maar, zodra je er over begint dan is het niet waar. En het meest erge is nog het liegen en bedriegen.
Het is om te huilen. Mannen hebben de naam, maar vlak vrouwen niet uit.....

En het is nog erger geworden. Ze heeft idd een relatie met de man waar ze verliefd op werd en die heeft ook een partner, en die man zegt niet verliefd te zijn maar dat ze het leuk hebben, ze meeten met elkaar, praten veel en naar ik begreep gaan ze naar Cap d'agde, kenners weten genoeg dan.

Voor de mensen die begrip willen krijgen, hierbij de link,

https://adoc.pub/queue/midlifecrisis-handboek.html

Mannelijke lotgenoot.

wow wat herkenbaar zeg … schrikbarend gewoon pfff
Alles is kapot , 18 jaar door het putje . 2 puber kinderen
Partner vind/lijkt het maar normaal te vinden. Ze is in een giftige omgeving terecht gekomen . Ze woont nu bij een toevallig net gescheiden vriendin zucht helpt allemaal niet mee .
Ik weet niet wie dit is en wat ze met mijn vrouw heeft gedaan . Ik ken deze persoon niet . Ik ben er voor mijn kinderen , daar haal ik wel kracht uit . Zit aan de medicijnen om rust in m’n hoofd te houden . Gekke vrouwen :-(

In mijn zoektocht stuitte ik ook op de website: Midlifecrisisweb.
Na een paar zinnen weggedrukt, maar mijn zussen gevraagd het te lezen. Het was te bizar voor woorden, alles klopte.
Zet zijn naam erboven en het ging écht over hem.
Ik werd benaderd door een vrouw uit het dorp, of ze bij me mocht komen. Ze had gehoord dat...en zij zat in dezelfde hel. En ze had een website die ze mij wilde laten lezen...
Ze kwam bij me thuis en we zagen er hetzelfde uit, grauw gezicht, dof levenloos haar en mager, we waren allebei 10 kilo afgevallen door de stress We wogen nog maar net 52/53 kilo.
De website heeft mij geholpen net als andere sites over MLC.
Oa dat je je partner dus kunt treffen op verschillende leeftijden. De eerste die ik ' zag', was een jongetje van ongeveer 8 jaar.
Mijn man was bijna jarig en vroeg hoe we dat gingen vieren. Ik zei ' niet, we hebben geen reden om wat dan ook te vieren.'
Hij ging weg, ik verder met de was opvouwen. Ineens tikt hij op mijn arm. En met een klein jongensstemmetje zei ie..." maar heb ik dan geen partij, ik ben toch jarig?"
Toen was ik inwendig zo verdrietig voor hem, voor dat jongetje.
Vraag me niet hoe, maar ik heb wat mensen uitgenodigd en hij had zijn feestje. Nou, of er niks aan de hand was, lachen, gieren brullen, zuipen...
Nog triester was dat zijn jeugdtraumas nog verder terug gingen. Nl zelfs tot babytijd, zo triest.
Ondanks alles mocht hij thuis blijven wonen, we lagen ook nog in één bed en op een avond ' zocht ie me', omklemde mijn borst met ' zijn handjes' zeg ik maar zo, en zocht hij borstvoeding...
Dat had ik natuurlijk niet, en wát er gebeurde wilde ik al helemaal niet...
Maar wat was ik ' blij ' met alle informatie van die website.
Ik was niet gek en dat wist ik ook wel, maar wie zou mij geloven als ik dit vertelde...?
Wij hebben geen verhaal te delen, maar kunnen een boek schrijven.
Dit weekend is hij 10 jaar weg...
En al een tijdje heb ik de behoefte wéér veel te lezen over MLC.
Dat ook andere lotgenoten iets hebben aan die website troost me, maar mensen wat is het een akelige levensfase, traumatiserend voor partner en evt kinderen...