Ik heb nooit een duidekijk ja of nee gehad of ik het wilde. Wel 5 jaar terug een intens verlangen gehad naar een kind, maar ik dacht wie weet komt het nog wel. Ik zag om mij heen ook de nadelen.
Nu ik 43 ben geworden, komt het behoorlijk hard binnen dat het er nu waarschijnlijk niet meer van gaat komen.
Ik vind dit "onzichtbare" verlies, rouw heel erg moeilijk om te delen met mensen om mij heen, vooral met mijn moeder. Ik wil haar geen pijn doen met mijn verdriet.
Herkenbaar voor anderen?