Na 4 jaar uit elkaar te zijn nog steeds verdriet en frustraties... Ik wil er van af!
4 jaar geleden heb ik de stap genomen om mijn relatie van bijna 20 jaar te beëindigen na de zoveelste misstap van mijn ex. Met zoveel verdriet en pijn heb ik toen die beslissing genomen en voor mijzelf gekozen. Een verschrikkelijke periode was het gevolg, het vertellen aan onze kinderen, huis verkopen, de onzekerheid van het vinden van een nieuw huis, tijdelijk inwonen bij mijn zus met de kinderen, het vinden van een huis, verhuizen, nieuwe plek voor de kinderen en alle emoties die hierbij horen. Nu 4 jaar later heb ik een heerlijk huis, 2 pracht kinderen, financieel onafhankelijk van hem, lieve mensen om mij heen, een goede en leuke baan, goed contact met mijn ex en toch zijn er nog te veel momenten dat ik aan hem/ons denk, verdriet voel, pijn voel, gefrustreerd ben, hoe kan dat?
Hij woont nu samen met zijn nieuwe vriendin, een aardige meid. De kinderen vinden haar ook aardig, ze moeten wel wennen aan nieuwe regels in huis en een vader die toch anders is geworden. Het blijft mij pijn doen als ik de kinderen daar breng, is dit normaal?
Ik heb zelf totaal niet de behoefte aan een nieuwe relatie, zo nu en dan weleens een date gehad maar merk dat ik het snel benauwd krijg en het contact houden als een verplichting ga zien. Misschien nog niet de juiste man tegengekomen...
Ik schrijf dit nu van me af omdat ik hoop dat er een dag komt dat ik los kom van het verdriet en de frustratie, van hem, van het perfecte plaatje wat ik in mijn hoofd had. Ik geniet heel veel van het leven en alle gezelligheid en plezier wat het leven geeft, helaas zijn er momenten, en dat is wel vaak met een wijntje, dat de pijn, frustraties en verdriet weer keihard naar bovenkomen en ik werkelijk een soort delirium krijg. Ik wil dit niet meer...
4 jaar geleden heb ik de stap genomen om mijn relatie van bijna 20 jaar te beëindigen na de zoveelste misstap van mijn ex. Met zoveel verdriet en pijn heb ik toen die beslissing genomen en voor mijzelf gekozen. Een verschrikkelijke periode was het gevolg, het vertellen aan onze kinderen, huis verkopen, de onzekerheid van het vinden van een nieuw huis, tijdelijk inwonen bij mijn zus met de kinderen, het vinden van een huis, verhuizen, nieuwe plek voor de kinderen en alle emoties die hierbij horen. Nu 4 jaar later heb ik een heerlijk huis, 2 pracht kinderen, financieel onafhankelijk van hem, lieve mensen om mij heen, een goede en leuke baan, goed contact met mijn ex en toch zijn er nog te veel momenten dat ik aan hem/ons denk, verdriet voel, pijn voel, gefrustreerd ben, hoe kan dat?
Hij woont nu samen met zijn nieuwe vriendin, een aardige meid. De kinderen vinden haar ook aardig, ze moeten wel wennen aan nieuwe regels in huis en een vader die toch anders is geworden. Het blijft mij pijn doen als ik de kinderen daar breng, is dit normaal?
Ik heb zelf totaal niet de behoefte aan een nieuwe relatie, zo nu en dan weleens een date gehad maar merk dat ik het snel benauwd krijg en het contact houden als een verplichting ga zien. Misschien nog niet de juiste man tegengekomen...
Ik schrijf dit nu van me af omdat ik hoop dat er een dag komt dat ik los kom van het verdriet en de frustratie, van hem, van het perfecte plaatje wat ik in mijn hoofd had. Ik geniet heel veel van het leven en alle gezelligheid en plezier wat het leven geeft, helaas zijn er momenten, en dat is wel vaak met een wijntje, dat de pijn, frustraties en verdriet weer keihard naar bovenkomen en ik werkelijk een soort delirium krijg. Ik wil dit niet meer...
Anoniem
> 2 jaar geleden
