Naaste omgeving van een autist

Voor de mens met autisme (of aanverwante stoornissen) is meestal voldoende deskundigheid en behandelmethodieken aanwezig. De beleving van de naaste omgeving wordt niet zelden niet herkend, onderschat of zelfs gebagatelliseerd. Zorg en aandacht voor de partner en andere naaste verwanten kunnen worden ondergesneeuwd in ons hulpverleningsland omdat bij geboden zorg en aandacht in de bestaande zorgpakketten de cliënt met diagnose ASS (DSMV) centraal staat. De geboden zorg en begeleiding is hierbij cliënt-gerelateerd dus ligt de focus veelal niet op de context. Men geeft er wel aandacht aan maar steeds weer leidend naar de situatie vanuit de cliënt met ASS.

Vanuit deze visie wordt van de naaste omgeving verwacht dat deze zich aanpast aan en richt op de behoefte en hulpvragen van de mens met autisme. Dit impliceert voor de omgeving dat deze dient te voegen in de bestaande structuur en gewoonten om deze voor de cliënt zoveel mogelijk te bewerkstelligen.

Logisch gevolg is dat hierdoor de authenticiteit van de naaste omgeving strak gekaderd wordt, met als mogelijk resultaat uitputting, verlies van gevoel van eigen ik en spontaniteit. Wat de omgeving als "normaal" ervaart zoals spontaniteit, vrijheid wordt gekaderd op dusdanige wijze dat je zo nu en dan met recht kunt afvragen: "... en ik dan?"

Het is goed en van belang geregeld te blijven vragen aan de partners, kinderen, ouders van degene met autisme, hoe het gaat, wat er in hen omgaat. De structuur die noodzakelijk is voor rust in het gezin kan soms beklemmend en opleggend werken waardoor ongemerkt de boodschap kan binnensluipen: "Daarover wordt niet gediscussieerd, dit staat vast" en de eigen stem niet meer mag worden gehoord.
Help de omgeving hun grenzen en gevoelens te blijven herkennen en erkennen en wat hun plekje in het geheel is.