Negatieve gedachten dat ik onvruchtbaar ben

Mijn naam is eva, 31 jaar. Ik ben 3.5 jaar samen met mijn vriend. Ik heb al lang een kinderwens, hij tevens ook. Mijn vriend heeft een zoontje van inmiddels 10 jaar. Ongewild is zijn ex zwanger geraakt, aan de pil (meent ze) en een pakje sigaretten rokend per dag, zo ook tijdens zwangerschap .Dat steekt, zeker toen ik na 3.5 jaar nog steeds niet zwanger raakte. Mijn vriend woont in parijs. Er zijn maanden verstreken dat hij tijdens mijn ovulatie naar nederland kwam. Daar zat natuurlijk een enorme druk op. Vrijen op afgesproken tijd en een continue teleurstelling elke maand. Tijdens onze relatie is mijn vriend steeds slechter gaan leven. Het begon met een biertje, het eindigde in het snuiven van coke, zo ook tijdens mijn vruchtbare periode. Ik was daar erg verdrietig en tevens boos om. Mijn testen waren allemaal goed, en die van hem ook, dus hij zag het probleem van zijn ongezonde levensstijl vaak niet in. Bovendien het feit dat hij een zoon heeft was voor hem al genoeg evidentie. Ik kom nu net terug van een weekje parijs. Zijn zoon was er ook de hele week. Ik merk dat ik een afkeer krijg, jaloers ben en vol onbegrip naar zijn ex kijk die haar zoon volgiet met fastfood. Zelf probeer ik een gezonde levensstijl aan te houden, maar inmiddels heb ik de hoop opgegeven. de dokter zei eens tegen mij: hoe meer we weten, hoe minder we weten. Het feit dat ze niks kunnen vinden bij mij, zegt dus niets wilde hij daarmee aanduiden. Ik voel me radeloos en ook naar mijn vriend toe die vol overgave voor zijn zoon zorgt en ondertussen flink aan het bier is. Ook laroxil (soms 3 keer de toegestane hoeveelheid) en tramadol gebruikt hij (soms 400mg pd) De huisarts zegt dat zodra de semen test goed is, er niks aan te doen valt. Ik ben daar boos over, omdat ik er zelf alles aan wilt doen. Inmiddels gaat onze relatie erg slecht. Mijn vroend heeft ervoor gekozen om de 2 wekelijkse weekend regeling en de vakanties de aankomende tijd aan te houden. Dit betekent dat hij in en rondom parijs blijft. Dit voelt voor mij als dat hij na 3.5 jaar geen prioriteit geeft om met mijn samen te wonen en er voor te gaan om een kindje te krijgen. Het voelt alsof hij voor zijn zoon kiest. Ik voel me eenzaam en heb vaak negatieve gedachten dat ik onvruchtbaar ben. Ik ben nu op een punt dat ik denk dat het beter is om de relatie te verbreken en een partner te vinden die er wel voor me is.
Hebben jullie tips?

Eva