Sedert begin 2013 ben ik gescheiden. Ik had nooit gedacht dat de eenzaamheid zo'n impact kon hebben op een mens. Ondanks een huidige lat-relatie waar ik elke dag het beste van probeer te maken, lukt het me niet om heel wat minder eenzaam te zijn. Van samenwonen is er totnutoe geen sprake, dat is m'n grootste wens. Ik wil de weekends meer samen doorbrengen, maar m'n vriend houdt niet van zo'n regeling. Ik hoop dat ik dus ooit nog eens een vaste relatie kan hebben, daar verlang ik enorm naar. Ik zal er stilaan naar op zoek moeten gaan, denk ik soms, maar zeker niet via dating-sites.Door die veel eenzame momenten, heb ik ook meer tijd om te piekeren... Door de scheiding heb ik heel wat vrienden en familie verloren.... en MIS ik dat nog altijd enorm. Dan denk ik vaak hoe zou het zijn met ..... en met de kinderen van.... Al die sterke banden die in de tijd zo heel mooi waren en waarbij ik me ook gelukkig voelde, zijn op een dag doorgeknipt en dat kan nooit meer terugkomen. M'n ex-man heeft bij de scheiding heel weinig vriendschaps- en familiebanden verloren.Ik heb hem jaren vertrouwd bij alles wat hij deed, op werkvlak, op financiële regelingen thuis,onze 2 kinderen, maar achteraf bekeken, heeft hij me heel erg bedrogen. Ik deed op het einde niets meer goed.... Ook de vrienden waar we jarenlang mee op reis geweest zijn, gaan eten , veel leuke dingen samen gedaan, zie ik nooit meer. Dat blijft een mens achtervolgen na al die jaren, dat laat je niet los en kan je niet zomaar wegwissen. Dan denk ik soms "wat heb ik dan al die jaren voor hen allemaal betekend? Was ik dan misschien maar een "aanhangsel, een bijlage" bij alles wat m'n ex-man deed en zei? Z'n moeder stond altijd op de eerste plaats en dan ik... Ik heb een slechte kindertijd (meer dan 2 jaar ziek geweest tijdens de lagere schooltijd wegens een zeldzame kinderziekte)en een slechte jeugd gehad (heel weinig mogen ondernemen en braafjes altijd knikken voor m'n ouders). Toen ik via een heel goeie vriendin m'n ex-man had leren kennen op 24-jarige leeftijd, klikte dat meteen maar gedurende m'n 23 jaar durend huwelijksleven had ik vaak het gevoel dat ik constant moest veranderen van m'n ex-man....Vooral de laatste jaren voor de scheiding werd ik bestempeld als autistisch, apatisch, asociaal, zuur, verbitterd, vijandig.... Je zou voor minder als je in die eenzaamheid noodgedwongen wordt geduwd en niet meer jezelf kan zijn.... Ook met de opvoeding van de kinderen had ik het niet gemakkelijk. Mijn aanpak en mening bij de opvoeding telden nooit mee. Ik was een slechte moeder, heb ik vaak horen zeggen.... We zijn een 9-tal jaren in relatie-therapie geweest en ook daar had ik alleen het gevoel m'n verhaal kwijt te kunnen maar een concrete aanpak (ik dacht aan workshops en opdrachten om thuis te proberen )is er nooit gebeurd via de psycholoog.M'n ex-man was goed bezig, ik moest veranderen, hij niet in die 9 jaar therapie. Was dit dan wel een goeie psycholoog? Het kan toch niet dat een mens constant verkeerd bezig is??? Een karakter (bij mij althans)kan niet zomaar veranderd worden .... vooral met m'n nare kinder- en jeugdjaren die daar zeker in meegespeeld hebben... Ik wil iemand leren kennen die de eenzaamheid bij mij kan doorbreken. Een van m'n hobby's is koken.Ik volg al heel lang kooklessen maar de laatste jaren ondervind ik wel dat ik me niet meer opgenomen voel in de groep. Niemand die eens iets vraagt aan mij of een gesprek aanknoopt met mij.Ik doe heel vaak een inspanning om mensen iets te vragen, maar ik krijg weinig of geen respons terug, daar duikt de eenzaamheid dan weer op. M'n kids zie ik nog heel weinig,door allerlei omstandigheden, daar telkens weer die eenzaamheid. Op m'n werk telt m'n mening heel weinig mee. M'n Initiatieven om bijv. iets anders aan te pakken,worden meestal van de kaart geveegd, daar opnieuw weer die eenzaamheid. Ik denk dat het grootste probleem is dat ik absoluut geen sterke persoonlijkheid heb.....
Els
> 2 jaar geleden
