Onbegrijpelijk gedrag van je (stief-)kind

Kinderen kunnen vaak geen woorden geven aan hun gedrag en hun gevoel. Het is onze taak ze hiermee te helpen. Maar helaas wordt er vaak streng gevraagd : waarom doe je dat? Kinderen kunnen dan lijken weinig geinteressseerd te zijn. Ze halen hun schouders op of zeggen “gewoon…”. Ze weten vaak zelf niet waarom ze dit gedrag vertonen en weten ookniet hoe ze hun gevoelens moeten verwoorden.

Het is zinloos om dan te blijven vragen wat er aan de hand is. Als een kind van 6 jaar plotseling weer in bed gaat plassen, kan het niet zeggen waarom, maar we weten wél dat er wat aan de hand is.

Het gedrag van een kind kan onbegrijpelijk zijn
Een meisje van 12 jaar, dat haar gebruikte maandverband niet weggooide maar in een kast verstopte kon geen antwoord geven op de vraag waarom ze dat deed. Dan is er waarschijnlijk echt wel wat aan de hand. Bij twijfel hierover is het beter om op te houden met vragen stellen, als je kind nog tamelijk jong is.

Veranderingen
Zowel in een kerngezin, als in een samengesteld gezin ontstaan er soms problemen en/of veranderingen, die ingrijpend zijn. Bv. bij een scheiding, of het vormen van een samengesteld gezin, moet je bedenken dat het voor een kind een grote verandering kan zijn. Ploseling is er een nieuwe volwassene die de plek “inpikt” van de eigen ouder. Plotseling is papa of mama weg. Zal deze nog wel terugkomen? Dat is bedreigend (welke directe gevolgen heeft dat voor mij?) Bv. waar moet ik dan slapen als ik bij papa ben?

Communicatie
Daarom is het zo belangrijk om goed te communiceren. Wat gaat er gebeuren? Wat vindt jij ervan? Hoe gaan de verhoudingen liggen? Wie heeft er waarover wat te zeggen? Mag ik als kind van mijn eigen papa en mama even veel houden? Of moet ik een van beiden (of allebei) naar de mond praten? Is het niet zielig voor papa als hij vaker alleen is en ook de hond niet meer ziet? Waarom heeft mama nu minder geld? Is dat de schuld van papa?

Sommige veranderingen zijn eventjes leuk
Er kan veel veranderen voor een kind, ook als er weinig over gezegd wordt. Kinderen kunnen hun ongenoegen niet altijd duidelijk maken met woorden, en nemen hun toevlucht tot vreemd gedrag. Zoals kleren kapot knippen, spullen van hun zusjes vernielen, of van hun stiefbroer.

“Waarom” heeft geen zin
Als kinderen vreemde dingen doen heeft het weinig zin te vragen waarom ze dat doen. Je kunt je wel afvragen: wat zit het kind dwars? Waar heeft het last van? Hoe kunnen we daarover praten? Hoe kunnen we die last wegnemen?