Ondanks mijn kinderen ben ik behoorlijk eenzaam

Hoi Eva wat vervelend voor je.
Ik herken het helaas wel
Als je een keer wilt praten dan hoor ik het graag

Hi!

Ik herken mezelf in jou verhaal.
Al jaaaren alleenstaande moeder van 2 kids en niemand om mee te praten. Weekenden zijn inmiddels verschrikkelijk...

Groetjes Melanie

Hallo,

Het leek net of ik mijn verhaal las.Letterlijk alles.

Herken me ook in je verhaal

Herken dit helaas. Leven voor de kinderen . Is dat leven
?

Hou vol, het komt goed. Ook voor jou. Je bent een persoon die dingen beleefd en mag zijn. Echt, probeer echt de (hele) kleine dingen op te pakken.. samen (ik voel me ook alleen en heb een dochter van 9) komen we er allemaal 100% uit!!!!

waar woont je?

(16-8-2021)
Hoi hoi,

Het hebben van kinderen maakt niet dat je niet eenzaam bent.
Onze kinderen zijn qua hersenen nog niet onze gelijken dus ondanks dat er mensen om je heen zijn, kun je je niet uiten of zeggen wat je denkt omdat de ander dan geen bruikbare feedback kan geven.
Althans dat merk ik persoonlijk, daarbij kunnen kinderen je bewegingsvrijheid behoorlijk indammen waardoor je mogelijkheden om anderen te leren kennen ook minder worden.
Weet jouw situatie niet volledig, maar sportende kinderen bieden ouders op de zijlijn kansen tot contact.

Groetjes Loe

Waar woon je?

Meid wat erg. Wanneer heb je je reactie geplaatst? Je hebt mensen nodig die een beetje hetzelfde meemaken als jij. Ik dacht altijd mensen met kinderen hebben veel contact. Via school, via verjaardagen, sport en activiteiten. Balen, eenzaam zijn is rottig. Fijn dat je je zusje hebt en je ouders maar ik snap dat je behoefte hebt aan 1 vriend of vriendin. Dat zou ik ook graag willen. Ik kan geen 1 vriend of vriendin op mn vingers tellen. Dieptriest. Ik zou graag app contact willen met alle eenzame mensen op deze site om dagelijks een praatje te maken van hoe het gaat en hoe we ons voelen en wat we gaan veranderen om leuke waardevolle contacten op te bouwen.

Heel herkenbaar hoe je je voelt, ik kan door een aantal "stoornissen" geen contact maken met mensen en kan daardoor zelfs niet voor mijn kinderen zorgen, ik zie ze 2 keer per week onder begeleiding. De rest van de week zit ik mijn tijd uit tot de dag voorbij is, maar helaas morgen is er weer een dag, ik weet ook niet hoe ik dit vol moet houden.

Zoo niet normaal dit zou (helaas) echt mijn verhaal kunnen zijn.
Ik heb precies het zelfde en ook al jaren😓

Ik ken het precies. Waar woon je ergens?

Vind het erg te moeten zeggen maar ik zit zelf in precies het zelfde isolement.
Met kerst ben ik alle dagen alleen en met van oud op nieuw ook.
Wil mijn kinderen eigenlijk nergens mee belasten.

T doet wel pijn

De OP zal vast niet meer reageren, maar goed ik zit in een soortgelijk schuitje (niet geheel identiek) en ben inmiddels op een punt beland waarbij het me eigenlijk allemaal geen ene reet meer kan schelen.

Ik heb mijn zoon, ik doe alles voor en met mijn zoon zodat hij een leuk leven heeft; Voor mezelf? Voor mezelf doe ik niets meer dan hetgeen ik al ken. Nieuwe mensen leren kennen? Weet je, ik heb mijn familie en heb 1 vriend welke ik al 26 jaar ken en daar is de kous wel mee af. Weet je: al zou ik morgen, bij wijze van spreken, dood neervallen dan zou mij dat niet eens boeien. Het ergste zou ik dat voor mijn zoon vinden, verder niet.

Deze maatschappij is tot op het bot verrot. Je kan gerust stellen dat deze geheel kapot is en niet te herstellen valt. Vrouwen en mannen zijn van elkaar vervreemd, vriendschappen ontstaan amper nog nadat je volwassen bent, iedereen ziet elders groener gras en daar vernaaien ze dan alles voor om erachter te komen dat het groenere gras toch eigenlijk wel dor is en geverfd bleek te zijn.

De enige waar je het voor doet is voor jezelf of voor eventueel een directe naaste (kinderen, ouders, broers, zussen). Ik zou zeggen: hou de focus op jezelf en zit de tijd maar uit.

Gegroet,

Deze maatschappij is tot op het bot verrot??
Geheel kapot??
Dat mag jij zeker vinden.
Maar wat doe jij hier zelf aan?
Mijn ervaring is gelukkig toch heel anders.
Wat een hoop negativiteit wat de boventoon voert.
En zolang je daar in blijft hangen zal er inderdaad nooit geen verandering komen.
Ik ben van diep gekomen. Maar zo blij dat ik er nog ben.

Bas

Helaas zijn de verhalen zo ontzettend herkenbaar.

Ik ben weliswaar getrouwd, maar mijn eenzame gevoelens en verdriet over het sociale isolement waarin ons gezin leeft, kan ik niet met mijn man delen. Hij vindt het allemaal prima zo en vind mij maar een zeur. Eigenlijk ben ik alltijd de kartrekker van ons gezin geweest, probeerde sociaal iets op te bouwen voor onze kinderen, maar altijd moest ik alles alleen regelen en organiseren. Als er op korte termijn niks verandert zullen mijn eenzame gevoelens zeker tot een scheiding leiden.

Behalve mijn oude vader en mijn twee kinderen (die te jong zijn om feedback te geven en die ik er verder ook niet mee wil belasten), heb ik verder niemand meer. Ik leef dus ook echt alleen voor mijn kinderen en mijn vader en zorg dat zij het fijn hebben en het hen aan niets ontbreekt. Maar ondertussen ga ik zelf kapot van binnen.

Hallo roos uit welke stad kom jij

Woont er iemand in de buurt van Utrecht
Maudy

Helaas te ver weg zuid limburg. En af en toe ben ik in Brabant te vinden bij Partner

@ Bas, ik weet niet of je nog dit forum leest maar Ik ben heel benieuwd hoe jij uit het diepe dal bent gekomen en het licht weer hebt gezien. Heb je tips die je kan delen? Ben gewoon heel nieuwsgierig en wie weet help je andere er ook mee