Ik kreeg een prachtige 'reminder' van Neale Donald Walsch een paar dagen geleden:
Als een peuter iets 'verkeerd' doet, bijvoorbeeld een glaasje melk omgooit, dan reageren we als volwassene (als het goed is) liefdevol. Als hij of zij moet huilen van de schrik, dan troosten we met een zacht woord, begrip en uitleg.
Hij gaf aan dat de hele mensheid in bepaalde opzichten in de communicatie eigenlijk nog primitief is, dus in de kinderschoenen staat.
Hoe zou het zijn als je op deze manier kijkt naar de mensen om je heen?
Hoe zou je reactie veranderen als je goed voor jezelf zorgt, maar daarin niet meer in kritiek vervalt (in je denken of je praten)?
Maar hen benadert als kinderen? Met rustige uitleg, met liefde, met gezonde grenzen maar vol compassie?
Als een peuter iets 'verkeerd' doet, bijvoorbeeld een glaasje melk omgooit, dan reageren we als volwassene (als het goed is) liefdevol. Als hij of zij moet huilen van de schrik, dan troosten we met een zacht woord, begrip en uitleg.
Hij gaf aan dat de hele mensheid in bepaalde opzichten in de communicatie eigenlijk nog primitief is, dus in de kinderschoenen staat.
Hoe zou het zijn als je op deze manier kijkt naar de mensen om je heen?
Hoe zou je reactie veranderen als je goed voor jezelf zorgt, maar daarin niet meer in kritiek vervalt (in je denken of je praten)?
Maar hen benadert als kinderen? Met rustige uitleg, met liefde, met gezonde grenzen maar vol compassie?
