Na diverse behandelingen en misschien wel te lang blijven hopen op een wonder, besloten mijn man en ik onze wens los te gaan laten: geen kinderen dus. Intens verdrietig, maar eindelijk ook een beetje rust want we leken in dit proces ook elkaar kwijt te raken. Bijna alle energie ging alleen nog naar werken en het ziekenhuis.
Nu we tijd krijgen om te verwerken, weten we ook weer wat de ander nodig heeft om tot acceptatie te komen. Opnieuw verbinden is een prachtig proces omdat je dan ook samen kunt gaan rouwen. Natuurlijk blijft het een gevoelig punt. Roze en blauwe slingers voor een raam met 'Hoera een ....' , het raakt me nog steeds.
Maar er ontstaat ook ruimte om te genieten, misschien wel meer dan in de afgelopen jaren die van hoop naar vrees gingen. Niet nog een negatieve test of een miskraam. Niet dat intense verdriet, maar de mogelijkheid om nieuwe keuzes te gaan maken. Je energie anders inzetten. De super tante uithangen die lekker maf mag doen en niet hoeft op te voeden. Anders, maar waardevol.
