Rouw na zelfdoding, schuldgevoel

Veel nabestaanden van zelfdoding worstelen met de vraag of zij de zelfdoding hadden kunnen voorkomen en of zij tekort zijn geschoten. In het beantwoorden van de ‘waarom’-vraag wijzen zij dan naar zichzelf. Komt het misschien door mij? Of door iets wat ik heb gedaan of nagelaten? Wat heb ik over het hoofd gezien? Dit wordt ook wel een ‘overlevingsschuldgevoel’ genoemd.
In werkelijkheid hebben achterblijvers vaak juist alles gedaan wat in hun vermogen lag om hun geliefde te helpen in leven te blijven. Het is ontzettend moeilijk te beseffen dat wat je ook gedaan en geprobeerd hebt, het niet in jouw mogelijkheid lag om het drama te voorkomen. Schuldgevoelens zijn, hoewel onterecht, in zekere zin wel begrijpelijk. Je hebt immers een rol gespeeld in het leven van die ander. Dit te erkennen geeft opluchting. Een schuldgevoel kan echter ook duiden op een overlevingsmechanisme. Door je op de schuldvraag te richten, stel je dan uit wat onder ogen gezien moet worden: de pijn van het verlies en het verdriet. Als je het moeilijk vindt je verdriet toe te laten, zoek dan hulp en blijf er niet te lang alleen mee lopen. Er zijn echt mensen die je hierin kunnen steunen en begeleiden, je hoeft het niet alleen te doen.