Hoi,
Ik wil mijn verhaal ook even kwijt...
Ik ben sinds februari dit jaar officieel gescheiden. Ik ben ongeveer 15 jaar in totaal met mijn (ex)man samen geweest. Wij waren een goed koppel, we waren samen goede ouders, maar wij leefden naast elkaar. Als moeder heb ik me altijd 1000 % voor onze 3 kinderen gegeven. De middelste is er eentje die momenteel extra wordt opgevolgd in een psychiatrisch centrum en ik moet toegeven dat dit een grote druk op ons heeft gelegd. Het was al jaren zo dat wij op relationeel gebied zo goed als niets meer aan elkaar hadden. Ik begon ook echt een burn out te krijgen van thuis en ik was steeds liever op mijn werk. Ik voelde me niet meer aangetrokken tot mijn man en op een bepaald punt begon hij erg raar te doen en mij te verstikken. Ik denk dat het een wanhoopspoging was van hem omdat hij zag dat het niet meer met me ging en ik me van hem begon af te stoten, maar het heeft het gewoon erger gemaakt. Je kan niet van niets naar alles gaan. Ik wilde op een bepaald punt echt wegvluchten uit onze relatie. Ik heb jammer genoeg uiteindelijk een scheve schaats begaan (ik vind het heel erg en ik schaam me daar om). Voor mij was dit het moment dat ik dacht.... nee... het gaat niet meer. Ik heb het hem opgebiecht en toen begon hij me nog meer te verstikken. Ik keerde me echt van hem af en ik verlangde meer en meer naar de persoon waar ik een scheve schaats mee was begaan. Op dat moment was er een vriendin in mijn leven die vanaf toen raad gaf aan mij en waar ik met mijn verhaal naartoe ging. Ik zei haar dat het mij niet meer ging, dat alles mij verstikte. Maar zij babbelde ook met mijn (ex) partner. Ze pushte mij bijna om niet meer door te gaan met mijn relatie en zei de dingen die ik toen eigenlijk niet nodig had. Uiteindelijk neem ik mijn beslissingen zelf en neem ik mijn verantwoordelijkheid daar voor op he.... onze scheiding werd in gang gezet, mijn ex vond het heel erg, maar zei er niets over. Hij babbelde niet met mij... wij bleven een lange tijd bij elkaar wonen, zonder te veel gedoe. Af en toe wel eens lelijke ruzie... er werd niets uitgepraat. Ik babbelde nog met de persoon waarmee ik was vreemdgeweest... mijn ex zat ook op tinder. Maar tussen ons bleef alles gewoon stilstaan... we zorgden voor onze kinderen. En in de tussentijd vertelde ik alles aan die vriendin, mijn frustraties, alles... Ik zag niet meer hoe ik samen iets kon hebben mijn ex. En ik dacht echt dat het goed was als we een tijd uit elkaar zouden gaan om te zien of we naar elkaar zouden kunnen terug groeien. We deden het goed als ouders, ik wilde het hem niet moeilijk maken. We maakten onderlinge afspraken dat we ervoor zouden zorgen dat we de kinderen samen zouden opvoeden, dat we het beste zouden doen voor hun. We regelden een akte bij de notaris, al was het niet de bedoeling om die zo te volgen aangezien we alles onderling wilden regelen. Ik had in die tussentijd een huis gekocht. Ik was stilletjes aan het verhuizen. En plots.... kwam ik er ineens achter dat mijn ex iets was begonnen met die vriendin die ik 100 % vertrouwde (ze was het afgetrapt bij haar partner). Ik vertelde haar alles... al mijn frustraties, alles waar ik mee zat en alles heeft ze tegen mij gebruikt. Achteraf kwam ik ook te weten dat ze alles over onze ruzies is gaan rondvertellen en heeft ze persoonlijke lichamelijke zaken over mij rondgebazuind. Mijn ex is zeer moeilijk beginnen doen, hij heeft al onze afspraken weggesmeten en heeft er momenteel een vechtscheiding van gemaakt. Zij heeft haar ex laten zitten, die heeft ze een jaar lang liggen slecht praten tegen vrienden van ons. Ik heb ook gehoord dat ze al maanden daarvoor mijn ex lag op te vrijen op feestjes enzo... en dit allemaal terwijl ik haar alles heb gezegd. Terwijl ik haar had gezegd dat ik hoopte dat we elkaar ooit zouden terugvinden. En nu is alles stuk voor iedereen. Ik zeg niet dat het niet fout is van mij dat ik ben vreemdgeweest, maar dat heeft echt niets meer te maken met alles wat zij met 2 hebben gedaan. Vanaf dag 1 zat ze al bij mijn kinderen , kocht ze verjaardagscadeaus, ze gaat nu al kleren kopen voor mijn kinderen... Haar kinderen gaan naar dezelfde school als de mijne... ze hebben met niemand rekening gehouden. Er zijn heel veel mensen boos op hun. En ik en haar ex krijgen dan maar de schuld dat wij hiervoor gezorgd hebben. Maar eigenlijk hebben zij een vriendengroep kapot gemaakt, haar ex was ook een goede vriend van ons. Het is één grote ramp en het zijn de kinderen die hier de dupe van zijn. Ik heb mijn ex nooit het leven willen zuur maken. Ik wou echt alleen het beste... voor mij was hij mijn familie en ik hechtte waarde aan het feit dat we samen kinderen hadden. Maar ik was geen goede partner voor hem... achteraf heb ik er spijt van dat ik niet meer moeite heb gedaan... vooral spijt en schaamte tov mijn kinderen. Deze zomer had ik er alles aan gedaan om hem terug te krijgen, maar ik denk dat het paniekreactie was. Alle acties die hij nu heeft gedaan laten gewoon weer zien hoe blind hij is voor alles en niet kan communiceren. En dat wil ik nooit meer in een relatie. waarschijnlijk ziet hij pas dat het fout is als het echt te laat is. En eigenlijk is het al te laat... er zijn vrienden van hem die liever niets meer met hem te maken willen hebben. Ik kan het ook niet vatten dat die vriendin dat heeft gedaan... ze heeft de zaken die ik over mijn ex vertelde ook gewoon tegen hem heb gezegd... ze lachte met mij bij andere mensen en in mijn gezicht was ze supervriendelijk. Dan zei ze ... nee Ella, het is geen goed idee dat je terug iets begint met je ex. Je moet het zus of zo doen... en dan plots dit... het is echt erg... want er zijn nu veel levens verwoest. Vriendschappen, families,... niets loopt goed... alles loopt mis. Het is echt dikke miserie.
Ik wil mijn verhaal ook even kwijt...
Ik ben sinds februari dit jaar officieel gescheiden. Ik ben ongeveer 15 jaar in totaal met mijn (ex)man samen geweest. Wij waren een goed koppel, we waren samen goede ouders, maar wij leefden naast elkaar. Als moeder heb ik me altijd 1000 % voor onze 3 kinderen gegeven. De middelste is er eentje die momenteel extra wordt opgevolgd in een psychiatrisch centrum en ik moet toegeven dat dit een grote druk op ons heeft gelegd. Het was al jaren zo dat wij op relationeel gebied zo goed als niets meer aan elkaar hadden. Ik begon ook echt een burn out te krijgen van thuis en ik was steeds liever op mijn werk. Ik voelde me niet meer aangetrokken tot mijn man en op een bepaald punt begon hij erg raar te doen en mij te verstikken. Ik denk dat het een wanhoopspoging was van hem omdat hij zag dat het niet meer met me ging en ik me van hem begon af te stoten, maar het heeft het gewoon erger gemaakt. Je kan niet van niets naar alles gaan. Ik wilde op een bepaald punt echt wegvluchten uit onze relatie. Ik heb jammer genoeg uiteindelijk een scheve schaats begaan (ik vind het heel erg en ik schaam me daar om). Voor mij was dit het moment dat ik dacht.... nee... het gaat niet meer. Ik heb het hem opgebiecht en toen begon hij me nog meer te verstikken. Ik keerde me echt van hem af en ik verlangde meer en meer naar de persoon waar ik een scheve schaats mee was begaan. Op dat moment was er een vriendin in mijn leven die vanaf toen raad gaf aan mij en waar ik met mijn verhaal naartoe ging. Ik zei haar dat het mij niet meer ging, dat alles mij verstikte. Maar zij babbelde ook met mijn (ex) partner. Ze pushte mij bijna om niet meer door te gaan met mijn relatie en zei de dingen die ik toen eigenlijk niet nodig had. Uiteindelijk neem ik mijn beslissingen zelf en neem ik mijn verantwoordelijkheid daar voor op he.... onze scheiding werd in gang gezet, mijn ex vond het heel erg, maar zei er niets over. Hij babbelde niet met mij... wij bleven een lange tijd bij elkaar wonen, zonder te veel gedoe. Af en toe wel eens lelijke ruzie... er werd niets uitgepraat. Ik babbelde nog met de persoon waarmee ik was vreemdgeweest... mijn ex zat ook op tinder. Maar tussen ons bleef alles gewoon stilstaan... we zorgden voor onze kinderen. En in de tussentijd vertelde ik alles aan die vriendin, mijn frustraties, alles... Ik zag niet meer hoe ik samen iets kon hebben mijn ex. En ik dacht echt dat het goed was als we een tijd uit elkaar zouden gaan om te zien of we naar elkaar zouden kunnen terug groeien. We deden het goed als ouders, ik wilde het hem niet moeilijk maken. We maakten onderlinge afspraken dat we ervoor zouden zorgen dat we de kinderen samen zouden opvoeden, dat we het beste zouden doen voor hun. We regelden een akte bij de notaris, al was het niet de bedoeling om die zo te volgen aangezien we alles onderling wilden regelen. Ik had in die tussentijd een huis gekocht. Ik was stilletjes aan het verhuizen. En plots.... kwam ik er ineens achter dat mijn ex iets was begonnen met die vriendin die ik 100 % vertrouwde (ze was het afgetrapt bij haar partner). Ik vertelde haar alles... al mijn frustraties, alles waar ik mee zat en alles heeft ze tegen mij gebruikt. Achteraf kwam ik ook te weten dat ze alles over onze ruzies is gaan rondvertellen en heeft ze persoonlijke lichamelijke zaken over mij rondgebazuind. Mijn ex is zeer moeilijk beginnen doen, hij heeft al onze afspraken weggesmeten en heeft er momenteel een vechtscheiding van gemaakt. Zij heeft haar ex laten zitten, die heeft ze een jaar lang liggen slecht praten tegen vrienden van ons. Ik heb ook gehoord dat ze al maanden daarvoor mijn ex lag op te vrijen op feestjes enzo... en dit allemaal terwijl ik haar alles heb gezegd. Terwijl ik haar had gezegd dat ik hoopte dat we elkaar ooit zouden terugvinden. En nu is alles stuk voor iedereen. Ik zeg niet dat het niet fout is van mij dat ik ben vreemdgeweest, maar dat heeft echt niets meer te maken met alles wat zij met 2 hebben gedaan. Vanaf dag 1 zat ze al bij mijn kinderen , kocht ze verjaardagscadeaus, ze gaat nu al kleren kopen voor mijn kinderen... Haar kinderen gaan naar dezelfde school als de mijne... ze hebben met niemand rekening gehouden. Er zijn heel veel mensen boos op hun. En ik en haar ex krijgen dan maar de schuld dat wij hiervoor gezorgd hebben. Maar eigenlijk hebben zij een vriendengroep kapot gemaakt, haar ex was ook een goede vriend van ons. Het is één grote ramp en het zijn de kinderen die hier de dupe van zijn. Ik heb mijn ex nooit het leven willen zuur maken. Ik wou echt alleen het beste... voor mij was hij mijn familie en ik hechtte waarde aan het feit dat we samen kinderen hadden. Maar ik was geen goede partner voor hem... achteraf heb ik er spijt van dat ik niet meer moeite heb gedaan... vooral spijt en schaamte tov mijn kinderen. Deze zomer had ik er alles aan gedaan om hem terug te krijgen, maar ik denk dat het paniekreactie was. Alle acties die hij nu heeft gedaan laten gewoon weer zien hoe blind hij is voor alles en niet kan communiceren. En dat wil ik nooit meer in een relatie. waarschijnlijk ziet hij pas dat het fout is als het echt te laat is. En eigenlijk is het al te laat... er zijn vrienden van hem die liever niets meer met hem te maken willen hebben. Ik kan het ook niet vatten dat die vriendin dat heeft gedaan... ze heeft de zaken die ik over mijn ex vertelde ook gewoon tegen hem heb gezegd... ze lachte met mij bij andere mensen en in mijn gezicht was ze supervriendelijk. Dan zei ze ... nee Ella, het is geen goed idee dat je terug iets begint met je ex. Je moet het zus of zo doen... en dan plots dit... het is echt erg... want er zijn nu veel levens verwoest. Vriendschappen, families,... niets loopt goed... alles loopt mis. Het is echt dikke miserie.
Anoniem
> 2 jaar geleden
