Problemen jaar in, jaar uit. Het één lijkt voorbij, het volgende is er alweer.
Tot de dag komt dat de maat vol is. Te vaak is de grens overschreden, jezelf vergeten. Je bent gevoelsmatig dood. Ik adem, eet dus ik leef, meer niet.
Via huisarts werd ik doorverwezen naar een therapeut. Op een gegeven moment red je het niet meer alleen en heb je hulp nodig.
Ben nu een jaar verder, voel me goed in mij vel, ben zuinig op mezelf en trek op tijd aan de bel als ik me niet meer fijn voel.
Maar elke dag sta ik stil bij mezelf, mijn leven, mijn dierbaren, mijn gevoel en bij mijn “KLEINE IKKIE”.
Anoniem
> 2 jaar geleden
